สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 18 ลิตตี้ ทำการต่อสู้ฝึกที่สมาคมนักรบหนัก - novel-lucky

18 ลิตตี้ ทำการต่อสู้ฝึกที่สมาคมนักรบหนัก

“โอ้ งั้นนี่คือโล่!” (ลิตตี้)

“ช่าย นั่นโล่” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

ลิตตี้พยายามจะเชี่ยวชาญทักษะที่ยากของสมาคมนักรบหนัก ที่ต้องการโล่

เหมือนเคย เธอใช้โล่ที่ขนาดเล็กที่สุดที่มีอยู่

ระหว่างตอนที่เธออยู่กับอิกดราเซีย สมาชิกของพวกเขา ไม่เคยใช้โล่ เธอเล่นไม่มั่นใจว่าแม้แต่จะใช้มันอย่างไร

“โล่นั้นมีประโยชน์มาก แม้ว่านักดาบก็ใช้ได้ แต่ชั้นไม่คิดว่าพวกเค้าสอนการใช้โล่ที่นั่นนะ” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ค่ะ หืม…เท่าที่ผ่านมา หนูใช้แต่ดาบ” (ลิตต้า)

“เมื่อนักดาบถือดาบในมือหนึ่ง และโล่ที่อีกมือ มันจทำให้การโจมตีและป้องกันสมดุลย์ อย่างไรก็ตาม ข้อเสียของมันคือการโจมตของเธอจะยืดหยุ่นได้น้อยกว่า และทรงพลังน้อยก่า” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“แต่ตอนนี้เธอฝึกเพื่อที่จะเป็นนักรบหนัก อาวุธเป็นตัวเลือกคือหอกหรือโล่ เธอต้องคิดสิว่า ทำไมไม่ใช่ดาบล่ะ ใช่มั้ย? ดาบมือเดียว มันทรงพลังน้อยกว่าขวานมือเดียว และระยะใกล้ว่าหอก นักรบหนักที่ใส่เกราะหนักและโล่เคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วไม่ได้ แม้ว่าพวกเค้าจะใช้ดาบ” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

ผู้ฝึกสอนกอนซ่าแค่ยกตัวอย่างทั่วไป นักรบหนักบางคนก็ไปทั่วได้ดีด้วยดาบมือเดียว ขึ้นอยู่กับทักษะของพวกเขา

ในความเป็นจริงมีนักรบหนักหลายประเภท มีแม้แต่คนที่ใช้ดาบสองมือและไม่ใส่โล่ คนอื่นจะใช้ดาบมือเดียวและโล่ และอื่นๆ

ยังมีหลายการผสมผสาน เมื่อมันเป็นเรื่องของการเป็นนักรบหนัก แต่นี่ไม่ได้แนะนำสำหรับผู้เริ่มต้น หน้าทีของศูนย์ฝึกคือการสอนท่าพื้นฐานให้กับผู้เริ่มต้น

“ลองป้องกันการโจมตีจากหลายมุมด้วยโล่ พี่รู้ว่าน้องมีความเสียเปรียบเล็กน้อยด้วยโล่เล็กๆนั่น แต่มันคุ้มค่าที่จะลอง” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ค่ะ! หนูจะลอง!” (ลิตตี้)

“ได้เลย งั้นเอาละน่ะ” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

ผู้เริ่มต้นนั้นจะไม่ปลอดภัยกับลิตตี้ในฐานะคู่ต่อสู้ ดังนั้นหลังจากการพิจารณาสภาพจิตใจ ผู้ฝึกสอนกอนซ่าต้องมีแผนดีๆขึ้นมา

เขาตัดสินใจว่าเขา ในฐานะผู้ฝึกสอน จะเป็นคนที่ดีที่สุดที่จะฝึกลิตตี้ ที่มีพรสวรรค์พิเศษเต็มเปี่ยม

เขาใส่ดาบมือเดียว ที่เขาใช้มันไม่คุ้นชิน และฟันลงหาลิตตี้ ที่ป้องกันมันได้สำเร็จ

“แบบนี้?” (ลิตตี้)

“โว่! เธอมีสัญชาตญาานทีดีสำหรับคนทำครั้งแรก!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่าา)

“ขอบคุณค่ะ!” (ลิตตี้)

หลังจากที่ลิตตี้ทำการกันการโจมตีแรกองผู้ฝึกสอนกอนซ่าสำเร็จ มันดั่งเธอตกอยู่ในจังหวะ เธอรับการฟันของดาบด้วยโล่ของเธอซ้ำๆ

การป้องกันนั้นดี แต่ปัญหาเริ่มที่ส่วนต่อไป

“โอ้ นั่นดูดี แต่ครั้งต่อไป พยายามใช้หอกมือเดียวเพื่อโจมตีสวนระหว่างที่กันการฟันของดาบพี่” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ค่ะ ผู้ฝึกสอน! หนูพร้อมแล้วค่ะ!” (ลิตตี้)

“เข้ามาใส่ชั้นด้วยพลังทั้งหมดของน้อง!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“เธอตัวต่อตัวกับกอนซ่า-ซัง” พูดจากผู้ฝึกหัดคนหนึ่ง ที่ตั้งสมาธิกับการฝึกของตัวเองไม่ได้ เพราะความเอะอะโดยลิตตี้และผู้ฝึกสอน

ผู้ฝึกสอนกอนซ่าก็ได้สังเกตมันด้วย แต่ตัดสินใจว่าจะปล่อยไป

มันสำคัญมากกว่าสำหรับเขา ที่จะให้ความสนใจกับลิตตี้ตอนนี้ มันเป็นการป้องกันที่งดงาม เขาสงสัยว่าเขาควรจะรั้งมือต่อไปไหม

เขาแค่กังวลว่าเขาจะไม่สามารถที่จะนำทางเธออย่างถูกต้อง ถ้าเขาไม่รั้งมืออย่างถูกต้อง เพราะทั้งหมด มันอาจจะจบที่การเป็นฝ่ายเดียวมากเกินไป

“เทย่าาาา!” (ลิตตี้)

“โว่…..!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

มันเป็นาการโจมตีที่ชั่วร้าย ที่เล็งไปที่หัวโดยไม่ลังเล และแม้ว่ามันจะถูกป้องกัน หอกของลิตตี้ยังไปเฉี่ยวด้านข้างของผู้ฝึกสอนกอนซ่า

ลิตตี้ดันโล่ของเธอไปข้างหน้าอย่างกล้าหาญ เบี่ยงเบนความสนใจของเขาด้วยมัน และจากนั้น โจมตีเขาด้วยหอกของเธอ มันเป็นท่าต่อเนื่องที่มหัศจรรย์

นี่มันเป็นเพียงแค่การฝึก และเป็นครั้งแรกที่ลิตตี้ใช้โล่ระหว่างที่โจมตีด้วยหอก

ผู้ฝึกสอนกอนซ่าเสียใจทีละน้อย ทีละน้อย

เขาสงสัยว่าเขาจะเก็บศักดิ์ศรีของเขาไว้ได้บ้างหรือไม่ ในฐานะผู้ฝึกสอน

แม้ว่าลิตตี้เป็นแค่แรงค์ 5 เธอยังเป็นนักผจญภัยด้วย เหมือนกับเขาเลย กอนซ่า ผู้ฝึกสอนที่ยังทำงานอยู่ในสนาม รู้สึกว่าทักษะของเธอไม่ใช่แค่ระดับนักเรียนธรรมดา

เธอจะสามารถเลื่อนแรงค์ของเธอได้ในไม่นาน กอนซ่าช่วยไม่ได้นอกจากคิดเช่นนั้น

“อืม ผู้ฝึกสอน เราเสร็จแล้ว?” (ลิตตี้)

“โอ้ อ้า ใช่ น้องทำได้ดี ลิตตี้-ซัง” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

การฝึกจบลงที่ไม่ใช่แค่การที่ดาบได้ถูกกันโดยโล่ของเธอ แต่เขาถูกบังคับให้เบี่ยงเบนหอกของเธอด้วยมันด้วย เขายังรู้สึกชาในมือขวาของเขา ที่ไว้จับดาบอยู่เลย

อย่างไรก็ตาม เขาจับดาบอย่างแน่น ทำให้มั่นใจว่าไม่มีใครสังเกตความผิดปรกติ ครั้งหน้า เขามีแผนที่จะใช้หอก และจากนั้นขวาน

ด้วยการฝึกที่มากกว่านี้ ลิตตี้จะสามารถพัฒนารูปแบบของเธอ แต่มันจะไม่เป็นที่เพียงพอที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งของเธอ เมื่อรู้เช่นนี้ ผู้ฝึกสอนกอนซ่า ไม่เต็มใจที่จะให้เธอฝึกต่อไป

“ตอนนี้ ชั้นจะใช้หอก แต่ไม่เหมือนดาบ มันมีระยะที่ไกลกว่า ดังนั้นระวังด้วย” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ค่ะ!” (ลิตตี้)

ทุกคนในอาคารฝึก รวมไปถึงผู้ฝึกสอน หยุดเพื่อดูลิตตี้และกอนซ่าทำการฝึกต่อสู้

อาวุธหลักของกอนซ่าคือขวาน แต่เขาก็ใช้หอกเก่งด้วย

ผู้ฝึกสอนกอนซ่ารู้สึกถึงความร้อนเพิ่มขึ้นมาในตัวเขา และเขารอคอยการเผชิญหน้ากันครั้งต่อไป

อย่างไรก็ตาม เมื่อรู้ว่าคุณสมบัติในฐานะผู้ฝึกสอนจะถูกตั้งคำถาม ถ้าเขาทำผู้ฝึกหัดบาดเจ็บระหว่างการฝึกของพวกเขา ผู้ฝึกสอนกอนซ่า ระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านเหล่านั้น และทำการขึ้นรุก

“โว่! อ้า…!” (ลิตตี้)

“โอ้! นั่น ดี กันมันได้ดี!” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“มุกุ!” (ลิตตี้)

“เอาเลย กอนซ่า-ซัง โว่ว… เค้าไม่แสดงความปราณีเลย…” (ผู้ยืนดู)

การฝึกการต่อสู้ในวันแรกจะไม่ใช่เรื่องที่คิดได้ภายใต้สถานการณ์ปรกติ

มากกว่านั้น ทุกคนสังเกตความกระตือรือร้นของผู้ฝึกสอนกอนซ่า

ผู้ฝึกสอนคนอื่น ดูเหมือนจะสังเกตความจริงจังในประเด็นนี้ด้วย พวกเขาไม่กี่คน เข้าหาที่ที่ฝึกต่อสู้กันโดยตรง

แทนที่จะปล่อยให้พวกเขาทำต่อไปเช่นนี้และมองจากด้านข้าง พวกเขาแทรกแซง เมื่อลิตตี้ถูกโจมตีโดยหอกของกอนซ่า

“หยุดมันนั่น กอนซ่า ไม่ใช่ว่านายลืมตัวไปเหรอ?” (ผู้ฝึกสอน 1)

“โอ้ โอ้ บางทีชั้นอาจจะ” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“โอ้ไม่ ผู้ฝึกสอน! หนูยังฝึกต่อได้!” (ลิตี้)

“ลิตตี้ อาคารฝึกกำลังจะปิดแล้ว เธอควรไปพักสำหรับวันนี้” (ผู้ฝึกสอน 2)

พระอาทิตย์กำลังจะลับฟ้าแล้ว แต่ลิตตี้ยังหมกมุ่นในการฝึกของเธอ จนเธอไม่ได้สังเกตเรื่องนี้

ลิตตี้ไม่ยอมแพ้ เธอมั่นใจ

เธอได้ชื่อเรียกนักดาบ และแม้ว่ามันเป็นด้วยความพยายามของเธอแและโรม่า เธอสามารถที่จะจัดการกับปีศาจมีนาม

เธอมองโลกในแง่ดี ว่าเธอจะโอเคในฐานะนักรบหนัก

“อืม…หนูจะทำดีที่สุดพรุ่งนี้ถ้างั้น” (ลิตตี้)

“โอ้…พี่จะรอน้องด้วยเหมือนกัน” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

วันนี้เธอไม่สามารเอาชนะการโจมตีต่อเนื่องของผู้ฝึกสอนกอนซ่าได้ เพราะเธอล้มเหลวที่จะเชี่ยวชาญศิลปะแห่งการควบคุมโล่และหอกพร้อมกัน

ซักพักหนึ่ง ลิตตี้ค่อนข้างคิดด้านบวกกับการฝึกของเธอ แต่ขณะที่เธอพ่ายแพ้ต่อเนื่อง เธอจะหดหู่มากขึ้น เธอแม้แต่หาที่เพื่อระบายความอารมณ์เสียของเธอยังไม่ได้

แต่นั่นทั้งหมดอยู่เพียงแต่ในหัวของลิตตี้

ตงกันข้ามกับที่เธอคิดในใจ อารมณ์ของคนอื่น รวมไปถึงผู้ฝึกสอน กอนซ่า ไม่ผ่อนคลายมาก

“นายให้เธอเดินหน้าไปสู่การฝึกต่อสู้ในวันเดียว กอนซ่า” (ผู้ฝึกสอน 1)

“ถ้านายได้เห็นเธอฝึก นายจะเข้าใจว่าทำไม จริงๆแล้ว ชั้นได้ตกใจเมื่อช้้นได้ยินว่าเธอใช้แค่สองเดือนในศูนย์ฝึกนักดาบก่อนที่จะเรียนจบ ตอนนี้ จริงๆแล้วชั้นสงสัย ว่าทำไมเธอใช้เวลานานขนาดนั้น” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“ถ้าเป็นอย่างนั้น นานเท่าไหร่ที่นายคิดว่าเธอจะเรียนจบในครั้งนี้?” (ผู้ฝึกสอน 2)

“ชั้นจะพูดว่าเราคาดหวังการสอบสุดท้ายพรุ่งนี้้ได้เร็วที่สุด” (ผู้ฝึกสอนกอนซ่า)

“โว่ว…มีคนที่เก่งจนไร้สาระข้างนอกนั่นด้วยเหรอ…” (ผู้ฝึกสอน 3)

โดยธรรมชาติแล้ว ผู้ฝึกสอนอยากจะฝึกคนที่ไม่ธรรมดาแบบนั้น

ถ้าพวกเขาต้องเลือกว่าแรงค์ที่บางคนอย่างลิตตี้สมควรจะอยู่คืออะไร มันจะไมใช่แรงค์ 2 หรือแรงค์ 1 พวกเขาเห็นได้แล้ว ว่าเธอเป็นบางคนที่เหมาะสมกับแรงค์พิเศษ พรสวรรค์ของเธอวัดไม่ได้ในระดับเดียวกันกับมนุษย์ปรกติ แน่นอนว่า เธอยังต้องใช้ความพยายามอย่างมหาศาล ที่จะทำให้พรสวรรค์ของเธอเป็นรูปเป็นร่างจริงๆ

อย่างไรก็ตาม กลับไปมองเขาเอง ที่ล้มเหลวในการสอบเลื่อนขึ้นเป็นแรงค์ 3 หายครั้ง เขาสรุปว่า มีขีดจำกัดที่มนุษย์ธรรมดาจะทำอะไรได้ แม้ว่าพวกเขาใช้ความพยายามทั้งหมด

“ยังไงซะ คนที่มีพรสวรรค์แบบนั้น สามารถที่จะรอดจากการโตเป็นผู้ใหญ่ ใช่ม้ย?” (ผู้ฝึกสอน 1)

“ใช่ มันมีเรื่องที่ว่าคนที่มีความสามารถที่ไม่ธรรมดา แต่มีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน” (ผู้ฝึกสอน 2)

พวกเขารู้ว่าารพูดเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ นั้นไม่เหมาะสมสำหรับผู้ฝึกสอน แต่พวกเขาเป็นนักผจญภัย

พวกเขาเห็นหลังเล็กๆของลิตตี้ได้ ขณะที่เธอออกจากศูนย์ฝึกในท่าทีที่มุ่งเน้นอย่างแปลกๆ และพวกเขาสงสัย ว่าพวกกที่ศูนย์ฝึกนักดาบรับมือกับสัตว์ประหลาดที่พิเศษอย่างไร

“เธอได้ถูกสอนมากกว่าที่ผู้ฝึกสอนธรรมดาควรได้รับ” กอนซ่าคิด แต่ไม่นานก็หยุดคิดเกี่ยวกับมัน

ก่อนที่จะกลับไปที่ของคู่รักแก่ ลิตตี้คุ้ยแบบคำร้องที่สมาคมนักผจญภัย

คำร้องที่นักผจญภัยแรงค์ 5 รับได้ มีแค่จำนวนจำกัด และแม้แต่ในหมู่พวกมัน นักผจญภัยแรงค์ 5 อาจจะไม่สามารถแก้ปัญหาได้

ลิตตี้เน้นไปทางการล่าปีสศาจในเหมืองบิคกี้

ไม่เหมือนทุ่งหญ้าพีท เหมืองนั้นคับแคบ นั่นหมายถึง เธอสู้โดยกระโดดไปรอบๆเหมือนปรกติไม่ได้

สำหรับเหตุผลนั้น มันสำคัญที่เธอจะต้องได้ทักษะของนักรบหนักมา

“เฮ้ สาวน้ออย เธอกระตือรือร้นมากเมื่อวันก่อน การที่นำของจากการล่ามาได้เยอะขนาดนั้น แต่เธอเงียบอย่างแปลกๆนะหลังๆ” (คนที่ไม่รู้จัก)

“หนูได้ฝึกในสมาคมนักรบหนักก่อนหน้า เพราะหนูอยากได้ชื่อเรียกและทักษะเร็วเท่าที่เป็นไปได้…” (ลิตตี้)

ชายที่เข้าหาลิตตี้ เป็นนักผจญภัยแรงค์ 4 ชายคนนี้ก็ด้วย กังวลเกี่ยวกับความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ล่าสุดของลิตตี้

เพราะลิตตี้ไม่ปรากฏตัว เขาคาดหวังให้เธอตกอยู่ข้างหลัง

“นักรบหนัก? ชั้นไม่คิดว่าร่างกายเธอจะทนกับนั่นได้นะ” (ชาย)

“หนูฝึกต่อสู้กับผู้ฝึกสอนวันนี้ แต่หนูป้องกันการโจมตีของพวกเค้าเต็มๆไม่ได้ การใช้หอกและโล่ในเวลาเดียวกันยากจริงๆ” (ลิตตี้)

“ฝึกการต่อสู้? น้องล้อเล่นกับพี่เหรอ?” (ชาย)

“ผู้ฝึกสอนกอนซ่าเก่งจริงๆ…หนูไม่แข็งแรงพอที่จะเผชิญหน้าเขา” (ลิตตี้)

“จริงๆเลย ไอ้เด็กคนนี้” หน้าของชายแสดงสีหน้าที่ไม่น่าดู

ผู้ฝึกสอนกอนซ่า เป็นนักผจญภัยที่รู้จักกันดีสำหรับชื่อเสียง 【คนเหล็ก】 และหลายคนพึ่งพาเขาระหว่างการต่อสู้ โดยเฉพาะการปราบและการล่า

ชายเชื่อไม่ได้ว่าบางคนอย่างกอนซ่าได้ทำไกลขนาดที่จะปะทะกับเธอในการฝึกการต่อสู้กับเธอ อย่างไรก็ตาม เขาไม่ได้แสดงความตกใจ เพื่อที่จะรักษาภาพลักษณ์รุ่นพี่ตรงหน้าของลิตตี้

“มันมีสิ่งที่คนเหมาะและสิ่งที่คนไม่เหมาะ บางทีเธอไม่เหมาะกับมัน” (ชาย)

“นั่นอาจจะจริง แต่หนูไม่อยากยอมแพ้” (ลิตตี้)

“บางเวลา คนต้องยืดหยุ่นและยอมแพ้กับความฝัน และจำเป็นต้องยอมรับความจริง” (ชาย)

“แต่หนูอยากจะทำเต็มที่เพื่อเป็นนักผจญภัยที่ดีขึ้น หนูก็อยากช่วยหมูบ้านของหนูด้วย”

ชายพูดกับลิตตี้ โดยมีเจตนาให้เธอละทิ้งเป้าหมายของเธอ แต่มันนำไปสู่ความว่างเปล่า

พูดจากใจ การเพิ่มจำนวนนักผจญภัยที่ดี มันมีประโยชน์?ในทุกทาง

อย่างไรก็ตาม สำหรับบางคนอย่างชาย ที่พอใจกับแรงค์ 4 ของเขา และใช้ชีวิตอยู่กับเงินรายได้รายวัน เธอไม่ใช่อะไรนอกจากอุปสรรค ยิ่งมีขู่แข่งอยู่ข้างนอกมากเท่าใด ทรัพยากรมันจะถูกนำไปมากเท่านั้น

และเมื่อมันเป็นเรื่องของผู้มาใหม่ที่มีแนวโน้มดีอย่างลิตตี้ เค้าจะรักการขยี้ความมั่นใจเธอก่อนที่เธอจะโตได้

นักผจญภัยหลายคนที่เหมือนเขาไม่มีความทะเยอทะยานที่จะสร้างปาร์ตี้เพื่อกำจัดปีศาจแรงค์สูง หรือไปสำรวจบริเวณที่ไม่ถูกสำรวจ

“อย่าทำมัน บางคนตายตอนพูดอย่างนั้น…” (ชาย)

“โอ้ หยุดมันน่ะ นายไม่ต้องพูดไกลไปกว่านี้แล้ว”

บลูม นักผจญภัยแรงค์ 3 พยายามจะจบการรบกวนของชาย เขาาเป็นบางคนที่เห็นลิตตี้กดดันนักรบหนักไดมอสมาก่อนหน้า ดังนั้นเขารู้สึกความแข็งแกร่งของความมุ่งมั่นของเธอ และเหนือสุดของทั้งหมดความพิเศษของตัวตนของเธอ

“แต่ บลูม-ซัง ถ้าไดมอส-ซังอยู่ที่นี่ แน่นอนว่าเขาจะ…” (ชาย)

“ไดมอส-ซังที่นายพูดถึงถูกทำให้เงียบโดยเธอนะ รู้มั้ย?” (บลูม)

“… ล้อเล่นน่ะ ใช่มั้ย?” (ชาย)

“ต่อไป เหมืองบิคกี้…” (ลิตตี้)

ชายรู้สึกบางอย่างในตาของลิตตี้ ขณะที่เธอจ้องแบบคำร้องอย่างตั้งใจ สาวคนนี้จะไม่หยุด ไม่ว่าอย่างไร

มากกว่าอะไรทั้งสิ้น เะอไม่ได้แม้แต่ดูเหมือนว่าจะรับรู้ว่าเธอสามารถทำอะไรได้ จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าเธอรู้ความสามารถของพลังของเธอ?

ชายกลับไปที่เก้าอี้ที่โต๊ะหนึ่งอย่างเงียบๆและดื่มเครื่องดื่มของเขา เพื่อที่ให้ใจเย็นลง

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5