สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 29 ลิตตี้ ปกป้องเมือง - novel-lucky

29 ลิตตี้ ปกป้องเมือง

วันหนึ่งได้ผ่านไปตั้งแต่ผู้จัดการสาขาและผู้ติดตามของเขา ไปที่ซากเหมืองบิคกี้ ผู้คนเสร็จงาน กลับบ้าน และมีความสุขกับการดื่มตอนเย็นขณะที่กลางคืนลงมา

ลิตตี้ ที่ถูกสั่งให้รอพร้อมวิ่งไปรอบๆเมือง เติมเต็มคำร้องสุ่มๆ

พระอาทิตย์กำลัจะขึ้น การตะโกนที่เสียงดัง ได้ยินมาจากหอสังเกตการณ์

“ปิดประตูเมือง! มอนสเตอร์เข้ามาแล้ว! นักผจญภัยไปรวมกันที่ประตูเมืองตะวันออก! และสำหรับคนที่เหลือในเมือง อยู่ในบ้านไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น!” (ยามเมือง)

ลิตตี้ เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จอย่างรวดเร็ว และรีบออกจากบ้านคู่รักแก่ และวิ่งไปที่ประตูเมืองทิศตะวันออก

ความเร็วของเธอทำให้ยามเมืองตกใจมากกว่ามอนสเตอร์

“เธอเร็ว!” (ยามเมือง 01)

“มอนสเตอร์ที่พี่พูดถึงเป็นสคาร์ปเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“ใช่ น้องพูดถูก มีพวกมันหลายตัว และพวกมันทั้งหมมดกระหายเลือด พวกมันน่าจะมาที่นี่ที่มนุษย์รวมตัวกัน” (ยามเมือง 01)

“ผู้จัดการสาขาและคนอื่นๆอยู่ไหน?” (ลตตี้)

“พี่ไม่รู้…” (ยามเมือง 01)

หนึ่งในยามเมืองส่ายหัวของเขาพร้อมความวิตกกังวลและความโกรธชัดเจนบนหน้าของเขา ไม่นาน นักผจญภัยคนอื่นๆก็มาถึงที่เกิดเหตและเข้าใจสถานการณ์

เมื่อรู้ว่าคู่ต่อสู้คือสคาร์ป พวกเขากังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้จัดการสาขามากกว่า เพราะไม่รู้ว่าอะไรเกิดขึ้นที่ฝั่งนั้น

“เราจะพยายามจบมันด้วยลูกธนูจากข้างบนกำแพง ชั้นอยากให้พวกนายอยู่ที่นี่ เผื่อไว้” (ยามเมือง 01)

“เพราะประตูเมืองถูกปิดในเวลานี้ มอนสเตอร์เหล่านั้นจะพยายามคลานขึ้นมาบนกำแพง ยามเมื่องจะสามารถรับมือพวกมันทั้งหมดได้โดยที่เรารออยู่ข้างในประตูเมืองเหรอ?” (นักผจญภัย 01)

“ไม่ได้อ่านขั้นตอนฉุกเฉินของเมืองเหรอ? ในสถานการณ์ฉุกเฉิน นายต้องเคารพคำสั่งของกองกำลังรักษาความปลอดภัยของพื้นที่ ของเมือง ดังนั้นอย่าคิดมาก” (นักผจญภัย 02)

“…ใช่” (นักผจญภัย 01)

“พวกมันมาแล้ว! ยิงลูกธนู!” (เจ้าหน้าที่หน่วยสอดแนม)

ยามเมืองยืนพร้อมอยู่บนกำแพง และยิงลูกธนูออกไป พูดอีกอย่าง สคาร์ปเข้าหาเรา แม้ว่าพวกเขาไมเห็นจากตรงนี้ ลูกธนูน่าจะบินไปอย่างดุดัน

ลิตตี้อารมณ์เสีย เธอได้ถูกเรียกมาที่นี่ กระนั้นเธอถูกบอกให้รอพร้อมและไม่ทำอะไรเลย และถ้าหนึ่งในสคาร์ปพบโอกาสที่จะเข้ามาจากบางที่ พวกเธอคอยเฝ้าระวังไม่ได้หรือ?

ที่ความคิดนั้น ลิตตี้เตะตึกและกำแพง และไต่ขึ้นไปในการกระโดด 3 มิติ

“อะไร! เธอทำอะไรน่ะ!” (ยามเมือง 03)

“หนูจะเข้าร่วมการต่อสู้! หนูมาที่นี่เพื่อปกป้องเมือง!” (ลิตตี้)

“อย่าทำอะไรที่บุ่มบ่ามสิ!” (ยามเมือง 03)

ลิตตี้อยู่ที่จุดจบของความอดทนของเธอ ไม่แม้แต่จะฟังยามเมือง มากกว่านั้น มันผิดปรกติที่สคาร์ปจะมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่ทีแรก

และเธอก็ยังกังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของผู้จัดการสาขาด้วย

“เธอข้ามกำแพงไปได้ง่ายๆเลย! ช่างเป็นความสามารถทางกายภาพที่น่ากลัว…!” (นักผจญภัย 02)

“เธอทำอะไรด้วยแค่หอกอันเดียวน่ะ?” (นักผจญภัย 03)

ลิตตี้ยืนบนกำแพงในท่าทีที่โอฬารพร้อมหอกของเธออย่างเดียว ต่อจากยามเมือง ที่ยิ่งลูกธนูอย่างต่อเนื่องแล้วก็ตรวจตำแหน่งของสคาร์ปบางครั้งบางคราว จำนวนของสคาร์ปที่หนียามเมืองและคลานขึ้นมาบนกำแพงมันมีหลายโหล

จำนวนของสคาร์ปนั้นลดลง แต่ลิตตี้เห็นได้ ว่าพวกมันประชิดระยะทีละนิดทีละนิด

“เวร! ชั้นพลาดมัน!” (ยามเมือง 03)

“ขออภัยค่ะ หนูยืมธนูได้มั้ย?” (ลิตตี้)

“อะไร? ไม่ ทำไม่เธออยู่ที่นี่?” (ยามเมือง 03)

“หนูจะยืมมัน!” (ลิตตี้)

ลิตตี้จับธนูและลูกธนูจากหนึ่งในยามเมือง และดึงสายธนูเพื่อทดสอบ เธอยังไม่คุ้นกับความรู้สึกของธนู เพราะมันเป็นครั้งแรกที่เธอใช้มัน

ซูลจากอิกดราซิลก็รู้ว่าจะใช้ธนูได้อย่างไร แต่ความเชี่ยวชาญของเขาคือมีด เขามีแค่ไม่กี่โอกาสที่จะใช้มัน

แต่ลิตตี้เคยมีเวลาเพื่อดูการเคลื่อนไหวของผู้จัดการสาขาสมาคมนักดาบ

“เทย่าา!”

ลูกธนูที่ปล่อยไปอย่างแย่ๆโดนหนึ่งในสคาร์ปอย่างสมบูรณ์แบบ และอีกลูกตามมาต่อจากนั้นทันที และนี่ดำเนินไปซักพักหนึ่ง ความแม่นยำของการยิงมันไม่ดีมากนั้น แต่มันเกือบจะดีเท่ายามเมืองที่อยู่ข้างเธอ

ยามเมืองตกตะลึงตอนแรก และไม่นาน ก็ปล่อยให้เธอทำตามใจ แม้ว่าเขาจะรู้สึกอารมณ์เสีย ที่ไม่สามารถที่จะยิงดีๆได้

เขาไม่ใช่นักธนูถ้าให้เริ่มพูด แต่เขาฝึกมาถึงจุดจุดหนึ่ง แน่นอนว่าเขาไม่ได้ใหม่กับวิชาธนู

แล้วสาวคนนี้ล่ะ? ยามเมืองประเมินว่าเธอไม่ใช่นักธนูที่แย่ การยิงโดนที่แม่นยำแสดงให้ถึงว่าเธอมีประสบการณ์มาก่อนหน้านี้

“นี่มันไม่พอ! หนูจะลงไปเพื่อสู้กับมันบนพื้น พวกพี่ยิงต่อไป!” (ลิตตี้)

“เฮ้! อะไรของเธอวะ…!” (ยามเมือง)

ยามเมืองทั้งหมดรู้จักลิตตี้ดี เธอเป็นที่รู้จักมมาก และเป็นคนดังในพื้นที่ ไม่นานมานี้ เธอถูกเลื่อนขั้นไปแรงค์ 4 ดังนั้นจำนวนของคนที่รู้จักเธอก็เพิ่มมากขึ้นไปอีก

พฤติกรรมของลิตตี้ปััจจุบันอธิบายได้ว่าอุกอาจ แต่การเคลื่อนไหวของเธอมันท่วมท้นศัตรู จนมันบังคับให้เกือบทุกคนที่เป็นพยายานเหตุการณ์ไม่เข้ามาแทรกแซง

และตอนนี้ เธอได้กระโดดออกจากกำแพ และยืนพร้อมกับหอกเธอกับฝูงสคาร์ป พวกเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากจะยิงคุ้มกันเธอ

“คุห์! ยิงลูกธนูต่อไปทีสคาร์ป แต่ให้มั่นในว่ายิงไปข้างหลังไกลกว่าสาวตรงนั้น!” (ยามเมือง)

เพิ่มเติมจากการยิ่งลูกธนูคุ้มกัน การต่อสู้ระยะประชิดของลิตตี้เริ่มจะลดจำนวนของสคาร์ปทีละน้อยทีละน้อย จนกว่ามันจะมีสองตัวที่ไม่คุ้นเคยเหลืออยู่

ขนาดของมันใหญ่กว่าสคาร์ปทั่วไป ประมาณขนาดเดียวกันกับบาฟโฟโล่

【{สคาร์ปทหาร}】…สายพันธุ์ที่ถูกกำนัดให้เป็นแรงค์ 4! และมีแม้แต่สองตัวด้วย!” (ยามเมืองที่ไม่รู้จัก)

“เราสร้างความเสียหายมากด้วยลูกธนูไม่ได้!”

ลิตตี้วางแผนที่จะโจมตีสคาร์ปทหาร ซึ่งเธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอใช่หอกของเธอเพื่อรั้งมันไว้ แต่พวกมันเร็วกว่าที่เธอคาดคิด

พวกมันคลาานอยู่ที่พื้นที่ความเร็วสูง ไล่ตามลิตตี้ อย่างที่คาด ด้วยพวกมันสองตัวไล่ตามเธอจากทิศทางที่ต่างกันไป ลิตตี้เลี่ยงที่จะไม่บาดเจ็บในสถานการณ์ที่น่ากลัวแบบนี้ไม่ได้

แม้ว่าเธอจะเลี่ยงการกัดจากสคาร์ปทหารตัวแรก เธอยังกระเด็นไปด้วยการโจมตีด้วยตัวที่หนักหน่วง

กระดูกและเครื่องในทั้งหมดในตัวเธอดูเหมือนจะกรีดร้องในความเจ็บปวด แต่มันไม่มีเวลาจะมาดิ้นรนอยู่ในความเจ็บปวด

ยามเมืองที่ไม่รู้จักตะโกน “ระวัง!”

ลิตตี้หลบการไล่โจมตีของสคาร์ปทหาร โดยการค้ำท่อด้วยหอกที่จังหวะสุดท้ายเมื่อการโจมตีมันกำลังจะโดนเธอ ทันทีที่เธอลงพื้น เธอจับหอกด้วยทั้งสองมือพร้อมหน้าที่มุ่งมั่นตั้งใจ และความตื่นเต้นบางๆ

เมื่อสคาร์ปทหารพุ่งมาข้างหน้าอีกครั้ง ลิตตี้ส่งการแทงที่ทรงพลังออกไป และการโจมตีนั้นไมได้เล็งไปที่หัวมัน แต่มันเป็นการโจมตีเท้า มันคล้ายกับการโจมตีที่เธอทำในการต่อสู้กับนิลส์

การโจมตีมันแข็งแกร่งมากพอที่จะพลิกสคาร์ปทหารหัวทิ่ม และไม่นานลิตตี้ก็ตามไปด้วยการกระโจนใส่สคาร์ปทหารที่ล้มลง และโดยไม่ให้เวลามันเพื่อที่จะฟื้นจากอะไรที่เกิดขึ้น เธอนำหอกออกมา และแทงท้องมันด้วยการแทงที่ทรงพลัง

ขณะที่เธอยังหอกกับสคาร์ปทหารตัวหนึ่ง อีกตัวฉวยโอกาส และพยายามจะโจมตีเธอ แต่การแทงหอกไปที่เท้าส่งสคาร์ปหงายท้องอีกครั้ง

“นี่มันจบแล้ว!” (ลิตตี้)

ลิตตี้ แทงสคาร์ปทหารที่หัวด้วยหอกของเธอ ฆ่ามอนสเตอร์ตรงนั้นเลย หลังจากที่ยืนยันว่ามันถูกกวาดล้างแล้ว เธอหันกลับไปที่ยามเมืองและโบกมือของเธอ

“หนูฆ่าพวกมันหมดแล้ว!” (ลิตตี้)

ยามเมืองไม่สามารถตอบการเรียกของเธอได้ ไม่มีใครตรงนี้ ที่กลืนสถานการณ์ปัจจุบันจะเข้าไปได้ และตอบสนองดั่งว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นเมื่อกี้น้

แม้ว่ากำลังคนของพวกเขาจะลดจำนวนของสคาร์ปไปแล้ว ในทางปฏิบัติแล้ว เธอกวาดล้างฝูงของสคาร์ป รวมไปถึ สคาร์ปทหารแรงค์ 4 สองตัว ทั้งหมดด้วตัวเธอเอง

ในสถานการณ์นั้น การยิงลูกธนูคุ้มกันมันไม่มีอะไรมากไปกว่าการเบี่ยงความสนใจและยื้อการพุ่งของสคาร์ป

มือของยามเมืองบางคนสั่น ขณะที่พวกเขาจับธนู พวกเขาควรจะเป็นมิตรที่พึ่งพาได้ พวกเขาช่วยไม่ได้นอกจากจะติดอยู่ในความประทับใจลิตตี้ หลังจากที่เป็นพยานพลังของเธอ

“อืม หนูปีนขึ้นจากที่นี่ไม่ได้ มันไม่มีดินสนับนุนอยู่รอบๆเลย พี่เปิดประตูได้มั้ยคะ?” (ลิตตี้)

“โอ้ อ้า แน่นอน” (ยามเมือง 03)

การกระโดด 3 มิติมันแค่เป็นไปได้เมื่อมีกำแพงอื่นให้กระโดดไป

ลิตตี้รีบไปที่ประตู ซึ่งเปิดอย่างช้าๆ จากข้างในกำแพง มันเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจว่าอะไรเกิดขึ้น แต่นักผจญภัยทั้งหมดที่อยู่ที่นี่ เดาได้คร่าวๆ ในหัวใจ

ทุกคนตอบอยางกระอักกระอ่วนกับสาวที่กวาดล้างฝูงสคาร์ปด้วยตัวคนเดียว

“เธอสู้ด้วยแค่หอกเล่มนั้นเล่มเดียวเหรอ?” (นักผจญภัย)

“ใช่ ตอนแรก ชั้นจะใช้ดาบ แต่ชั้นคิดว่าหอกจะดีกว่าเพราะมันใช้ได้กว้างกว่า…” (ลิตตี้)

“เธอเพิ่งได้เลื่อนขั้นเป็นแรงค์ 4 ใช่มั้ย?” (นักผจญภัย)

“ใช้… โอ้ยโย้… อ้าา ตอนนี้เมื่อคิดเกี่ยวกับมัน ชั้นถูกกระแทกตัวใส่ก่อนหน้า…” (ลิตตี้)

เพราะการเคลื่อนไหวด้วยความเร็ว และตัวที่ทนทานของสคาร์ปทหาร การกระแทกตัวมันยากที่จะหยุดตรงๆ แม้ว่าจะสำหรับนักรบหนัก ดังนั้น การหลบมันจะมีประสิทธิภาพมากกว่า

บางคนซีดไปเลยเมื่อพวกเขารู้ว่า กายของลิตตี้ทนทานพอที่จะรับการโจมตีจริงจัง และออกไปด้วยแค่ความเสียหายเล็กน้อย

“…ให้ชั้นรักษาเธอก่อน” (ไลลา)

“อ้า! เธอจะใช้เวทมนตร์รักษาเหรอ? มันจะเป็นครั้งแรเลยที่ชั้นได้ถูกรักษาาด้วยมัน!” (ลิตตี้)

“จริงเหรอ? ชั้นอาจจะไม่สามารถรักษาเธอได้อย่างสมบูรณ์เพราะชั้นเป็นนักผจญภัยแรงค์ 5 แต่…” (ไลลา)

ตาของลิตตี้เบิกกว้าง ขณะที่ไลลา พระนักรักษาผู้หญิง ที่เป็นนักผจญภัยแรงค์ 5 ใช้เวทมนตร์รักษาของเธอ ลิตตี้มีสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขบนหน้าของเธอ แม้ว่าเธอแค่ได้รับเวทมนตร์รักษาระดับต่ำ

ในความเป็นจริง การบาดเจ็บไม่ถูกรักษาอย่างสมบูรณ์ แต่สิ่งที่สำคัญกับลิตตี้คือ มันเป็นครั้งแรกของเธอ ที่ได้รับการรักษาอะไรแบบนั้น

“เวทมนตร์รักษามันรู้สึกดีกว่าที่มันเห็นอีก ไม่ใช่เหรอ?” (ลิตตี้)

“โอ้ เธอพูดมันเกินจริงไปมั้ง แต่ชั้นดีใจที่ได้ถูกชื่นชมอย่างนั้น หลังจากทั้งหมดของปีที่ผ่านมานี้

***

การรักษาและการสนับสนุน พูดได้ว่าเป็นหัวใจของทุกๆปาร์ตี้ ดังนั้น มันสำคัญมากๆ ด้วยกันกับทที่มันมีประโยชน์ แต่ในทางกลับกัน มันมีหลายกรณี ที่พวกเขาจะถูกปฏิบัติอย่างเย็นชา ถ้าพวกเขาไม่ไปถึงมาตรฐาน

ในฐานะนักรักษา ไลลาสมควรจะเป็นหัวใจของปาร์ตี้ของเธอ แต่เธอโดนปฏิบัติอย่างไม่ดีในปาร์ตี้ และเคยมีการต่อสู้ใหญ่กับสมาชิกปาร์ตี้เกี่ยวกับการสนับสนุน ในท้ายที่สุด โกรธจัด และโยนรางวัลทั้งหมดใส่หน้าพวกเขา และออกมาอย่างโกรธเคือง แต่ภายใน เธอเสียใจ และเสียความมั่นใจในตัวเธอเอง และทักษะของเธอไป

“ชั้นรู้สึกดีขึ้นเยอะแล้วตอนนี้ และตอนนี้ชั้นจะไปสู้ได้อีกครั้งโดยมีพลังงานมากขึ้นกว่าเดิมอีก ขอบคุณมาก!” (ลิตตี้)

“โอ้ นั่นยอดเยี่ยม จริงๆ…” (ไลลา)

“ไม่ เธออย่ากดดันตัวเองนักสิ เราอยู่ที่นี่เพื่อเธอด้วย” (นักผจญภัย 01)

นักผจญภัยของสาขาโทปาส รวมไปถึงนักรบหนักไดมอส ยืนเรียงแถวกันโดยมีไฟที่เข้มข้น เผาพลาญอยู่ในหัวเขาของพวกเขา ช่วงเวลาก่อนหน้านี้ พวกเขาทั้งหมด ตกใจกับพลังของลิตตี้ แต่ไม่นานก็ตั้งหลักให้เท้ามั่นคง มุ่งมั่นตั้งใจว่าจะไม่โดนแซงหน้า

ตอนแรก ไดมอสคิดว่าเธอนั้นโง่เง่า แต่ไม่อีกต่อไปแล้ว เขาเห็นเธอพุ่งเข้าไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล และกลับมาพร้อมชัยชนะ ซึ่งในที่สุดก็ทำให้เขารับรู้ไปถึงความพยายามของเธอ

อะไรที่เธอพูดกับเขาอาจจะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่เธอจริงจัง เกี่ยวกับการรับรู้ว่าฝันของเธอคือการได้เป็นนักผจญภัย แต่ไปผจญภัย

ไดมอส ไม่ชอบคนที่พูดอย่างเดียวแต่ไม่มีการกระทำ อย่างไรก็ตาม ตอนนี้เขาชื่นชมลิตตี้ ที่สร้างผลลัพธ์เพื่อหนุนหลงคำพูดของเธอ

“ครั้งหน้าที่พวกมันโจมตี ชั้นจะรอพร้อม” (นักผจญภัย 01)

“ปล่อยแนวหลังให้ชั้น แม้ว่าชั้นเป็นนักเวทย์แรงค์ 5 ชั้นจัดการสคาร์ปไมกี่ตัวได้โดยไม่ลำบาก” (นักผจญภัย 02)

“เฮ้! การต่อสู้เป็นยังไง?”

ผู้ฝึกสอนของสมาคมนักดาบและนักรบหนักในที่สุดก็รีบมาที่ที่เกิดเหตุ ผู้นำสาขา ได้รับข้อมูลลงรายละเอียดเรื่องสถานการณ์ปัจจุบันจากกยามเมือง และปรึกษาเรื่องว่าจะทำอะไรต่อไป

รู้ว่าพวกเขาสามารถที่จะทำอะไรได้ ลิตตี้ตื่นเต้น เธอมีความหวัง ที่จะสามารถได้ทำงานกับคนที่พึ่งพาได้แบบนี้ แต่…

“อีกคลื่นของสคาร์ปมาแล้ว! มีพวกมันมากกว่าเดิม! มันมีสคาร์ปทหารมากกว่าสองตัวด้วยครั้งนี้!” (ยามเมืองหน่วยสอดแนม)

“พวกนาย! เราไม่มีเวลาแล้ว จำหน้าที่ของแนวหน้าและแนวหลังไว้!” (หัวน้าของสมาคมมนักดาบ)

บนคำสั่งของผู้จัดการสาขาสมาคมนักดาบ ทุกคนผ่านประตูเมื่องไป ไม่มีทาง ที่พวกเขาจะถูกข่มขู่โดยกองทัพแมลงใหญ่ที่ใกล้เข้ามา ที่มีกลุ่มควันเกิดขึ้นเพราะความเร็วของมัน

นักผจญภัยที่ใจอ่อนบางคน อยากที่จะวิ่งหนีจริงจัง

ไม่เพียงแต่จำนวนของสคาร์ปมันสูง มันมีแรงค์ 4 ผสมอยู่ด้วย พวกเขาจะสู้ด้วยตัวเองได้นานแค่ไหนกัน? ถ้าฝูงของสคาร์ปมาทางพวกเขา ในที่สุดพวกเขาก็จะหมดกำลัง และเมื่อเรื่องนั้นเกิดขึ้น มีแค่การถูกกวาดล้าง ที่รอพวกเขาอยู่

มากกว่านั้น แล้วเรื่องเสบียงล่ะ? กำลังเสริมล่ะ? ศัตรูมีจำนวนที่แน่นอนเท่าไหร่กันแน่ล่ะ? แล้วหัวหน้าสาขาเรกัลล่ะ?

“เราจะทำได้แน่นอน!” (ลิตตี้)

คำพูดของลิตี้ นำนักผจญภัยที่กลัวกลับมามีสติ นี่เป็นทั้งการต่อสู้ และการดิ้นรนเอาชีวิตรอด

ถ้าพวกเขาไม่สู้ พวกเขาจะตาย ไม่มีเวลามาคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

จับอาวุธ นักผจญภัยส่งเสียงคำราม เพื่อปลดปล่อยอารมณ์ของพวกเขา และสร้างความกล้า

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 0/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 460/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว