สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 3 สาว และการเริ่มต้นใหม่
3 สาว และการเริ่มต้นใหม่
สาวไม่ได้นอนแม้แต่ครู่เดียวทั้งคืน หลังจากที่ทิ้งถ้าที่เะอนอน เธอไม่มีทางเลือกนอกจากจะตรวจดูสัญญานของปีศาจ
ถ้าเธอรู้สึกว่าเธออยู่ในอันตราย เธอจะเคลื่อนที่จากที่หนึ่ง ไปยังอีกที่หนึ่ง และรอให้เช้า
เธอเต็มไปด้วยความระวังทั้งคืน และตอนนี้ สติของเธอถึงขีดจำกัดแล้ว
ประมาณเมื่อตอนพระอาทิตย์ขึ้น สาวยืนอยู่ท่ทางเข้าของป่า จุดนัดพบ รออัลดิสและปาร์ตี้ของเขา
เธออยากจะนอน แต่มันจะเสียมารยาธที่จะอยู่ในสภาพแบบนั้นเมื่อพวกเขามาถึง สาวทำให้ตัวเองแข็งแกร่ง และรออย่างใจเย็น
“พวกเค้าไม่…ทำไม?”
แม้ว่าหนึ่งชั่วโมงจะผ่านไป เธอไม่ได้คิดมาก และรอ
มันแค่ตอนที่หลังจากสองชั่วโมง เมฆที่มืดมิด เข้ามาอยู่ในหัวใจของสาว
ด้วยเหตุผลบางอย่าง พวกเขาไม่ปรากฏตัว บางทีมันมีบางอย่างที่หนูต้องทำก่อน
เธอได้คาดหวังผลสรุปที่สะดวก แต่เธอเธอมีคำตอบที่เลวร้ายที่สุด
“ทิ้ง? แต่หนูรอดนะ? ทำไม?”
กายของเธอสั่น และตาเธอร้อนผ่าว ไม่ว่าเขาจะทำอะไรกับเธออัลดิสจะเป็นฮีโร่ในสายตาของเธอ
อัลดิสทดสอบเธออยู่ ในตาของเธอ
สาวบอกตัวเธอเองอย่างนั้น และทนมาตลอดเวลานี้ จนถึงตอนนี้
แต่ในสถานการณ์นี้ ไม่ว่าจิตวิญญานของสาวจะคิดแง่บวกแค่ไหน เธอจะถึงขีดจำกัดของเธอ
“มันไม่มีประโยชน์ เพราะหนูมันไม่มีพรสวรรค์……แต่ถ้าอย่างนั้น พวกเค้าไม่ควรจะสัญญาอะไรแบบนี้…ชั้นเดาว่าชั้นถูกล้อโดยชายคนนั้น…”
เธอได้ใช้ชีวิตอยู่กับปาร์ตี้ของฮีโร่ ที่สภาพแวดล้อมแบบนั้น ทีคนไหนที่มีสติจะวิ่งหนีไปแล้วในวันเดียวหรือไม่กี่วัน
ตลอดเวลานั้น เธอเชื่อว่าสถานการณ์ของเธอจะดีขึ้น ถ้าเธออุทิศตัวและทำงานหนักเพื่อพัฒนาตัวเธอเอง
ถ้าทั้งหมดนี้เป็นเพียงการกลั่นแกล้งสำหรับฮีโร่ งั้นการปฏิบัติรายวันที่เธอทุกข์ทรมานจะไม่ใช่อะไรเลยนอกจากการละเมิด มันไม่ยากสำหรับเธอที่จะเข้าใจเรื่องนี้ แต่มันไม่ทำอะไรที่ลดความอารมณ์เสีย และความโกรธของเธอเลย
สาวกำหมัดและทุบต้นไม้ด้วยกำลังทั้งหมดของเธอ
“อึก เวรเอ้ย!”
เธอเป็นอีโง่ที่เชื่อมันหรือ? แต่สาวยับยั้งน้ำตาที่เกือบจะออกมา
มันง่ายที่จะสิ้นหวัง แม้ว่าเธอหมดสิ้นแล้วทุกอย่างที่นี่ ไม่มีใครจะช่วยเธอ
ถ้าเธอเป็นนักผจญภัย จะมีเวลาแบบนี้ สาวคิดถึงคำพูดของพ่อของเธอลึกๆ
เธอนึกถึงหน้าตาของพ่อแม่เธอได้ พ่อแม่ ที่ต่อต้านเธออย่างมากมาย แต่ในท้ายที่สุดก็มาส่งเธอออกไปด้วยความรู้สึกดีๆ
“…ได้เลย!”
เหนือสุดของทั้งหมด ขึ้นอยู่กับว่าเธอคิดเกี่ยวกับมันอย่างไร แม้ว่า หนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา จะพิจารณาได้ว่า เป็นการเสียเวลาเปล่า
สาวมองขึ้นไป และเห็นท้องฟ้าสีคราม โลกนั้นใหญ่เท่าท้องฟ้าสีครามนี้ เมื่อเธอรับรู้เรื่อนี้ เธอตัดสินใจ
“ชั้นจะไม่ยอมแพ้ ฝันของชั้นไม่ได้เรียบง่ายขนาดนั้น ทั้งหมดมันโอเค!”
เธอพร้อมกับการเปลี่ยนใจ
ถ้าเธอยังหดหู่อยู่ต่อไปที่นี่ เธอจะรู้สึกแย่กับพ่อแม่ของเธอ ที่มาส่งเธออย่างเต็มใจ
สาวเปลี่ยนใจ และโฟกัสไปกับเป้าหมายต่อไป ก่อนอื่น เธอตัดสินในที่จะไปเมืองต่อไป
อย่างไรก็ตาม มันจะอันตรายที่จะเดินด้วยเท้าโดยไม่มีจุดหมายอย่างถูกต้อง
กายของเธอใกล้ถึงขีดกำกัดของมันแล้ว แต่นี่ไม่ใช่เวลาจะมาโอดครวญ
เธอนึก และคิดถึงตำแหน่งของเมืองสุดท้ายที่พวกเขาหยุด เมื่อเธออยู่กับอัลดิสและคนอื่น มันประมาณสองวันจากที่ที่เธออยู่
มันควรจะมีน้ำและที่พักที่สะดวกบนทางไป เธอคิด ดิ้นรนกับความเหนื่อยของเธอ เธอเริ่มออกเดินทาง
***
“โอ้ นั่นไง! เมือง!”
สาวร้องเสียงแหลมในความสุขเมื่อเธอเห็นเมือง
เธอผ่านประตูรั้ว และภาพของเมืองที่เต็มไปด้วยผู้คน กระตุกเส้นด้ายในใจเธอให้ขาด เธอคุกเข่าลงและนั่งอยู่ที่พื้น
แม้ว่าเธอจะกำจัดปีศาจได้ เธอไม่มีมีดหินอีกต่อไป พูดอีกอย่าง เธอเอามันไปไม่ได้ ดังนั้นอาหารเดียวคือน้ำ
สาวชมตัวเธอเองที่มาได้ไกลขนาดนี้แม้ว่าอยู่ที่สุดขอบของกำลังกาย
แต่จากนั้น เธอรู้ถึงบางอย่าง เธอรู้ว่าแค่การที่เธอมาในเมือง มันไม่ได้หมายถึงว่าทุกอย่างมันจะโอเค เธอไม่มีเงิน
เงินทั้งหมดและอุปกรณ์การเดินทางที่พ่อแม่เธอให้เธอไว้ ถูกอัลดิสยึดไป
ปัญหาที่มีอยู่ตอนนี้คือที่พักและอาหาร แต่เพื่อที่จะได้มันมา เธอต้องการเงิน
สาวรู้แน่นอนว่าเธอจะได้เงินมาอย่างไร ถ้าเธอไม่ทำงาน เธอจะไม่ถูกจ่ายิน
แม้ว่าในหมู่บ้าน เด็กๆจะช่วยผู้ใหญ่ จากการเลี้ยงเด็กไปถึงการทำนา เด็กบางคน แม้แต่ช่วยตั้งแต่เช้ายันเย็น
สาวก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น
“ขอโทษค่ะ! ให้หนูมีโอกาสได้ทำงานได้มั้ยคะ”
“โอ้? รอเดี๋ยวนะ”
สาวเข้าไปที่ร้านอาหารที่เธอจำได้ว่ากินที่นั่นกับอัลดิสและกลุ่มของเขาก่อนหน้านี้
อย่างไรก็ตาม เหมือนอย่างเคย สาวไม่ถูกอนุญาตให้สั่งอาหาร และอาหารคือของเหลือ
เจ้าของดูเหมือนจะจำเธอได้และรีบมาหาเธอ
“เธอ ชั้นจำเธอได้ เท่าที่ชั้นจำได้ เธออยู่กับอัลดิส…ซังและคนอื่นไม่ไช่เหรอ? เธอดูเละเทะนะ…”
“เราแยกกันแล้วค่ะตอนนี้ หนูไม่มีเงินเลย…หนูจะทำทุกอย่าง…”
ก่อนอื่นเธอต้องไปอาบน้ำ นอกจากนี้ เธอน่าจะเหนื่อยเกินไปแล้วด้วย”
“หนูโอเค!”
“…โอเค เมื่อเธออาบน้ำเสร็จ เธอเปลี่ยนมาใส่นี่ได้มั้ย เฮ้!”
เจ้าของเรียกภรรยาของเขาที่นำเธอไปข้างหลังบ้าน เพราะร้านค้าติดอยู่กับบ้านหลังนี้ มันไม่ใช้เวลานานที่จะได้อาบน้ำ
สาวเกือบจะหลับไปอย่างไม่รู้ตัว หลังจากขัดสิ่งสกปรกทั้งหลายออกไปเป็นครั้งแรกในเวลาที่ยาวนาน
อย่างไรก็ตาม สาวบอกตัวเองให้จำ ว่าเธอต้องไม่เหลาะแหละที่นี่
เธอต้องได้เงินมา และนำจิตวิญญานเธอให้สูงขึ้น ก่อนจะมุ่งหน้าไปที่สมาคมนักผจญภัย
เธอยังไม่ทำแม้แต่การเดินก้าวแรกไปสู่ฝันของเธอเลย
“เธอเปลี่ยนเสื้อผ้ารึยัง? มันเย็นแล้ว ดังนั้นมันจะไมมีลูกค้าเยอะ เธอล้างจานได้มั้ย?”
“ค่ะ!”
“ดี งั้นได้โปรดทำ!”
จากตอนนั้นไปถึงตอนกลางคืนเมื่อผู้คนพลุกพล่าน สาวทำงานอย่างไม่เหน็ดเหนื่อบ เธอคุ้นชินกับงานแบบนี้
ถ้าเธอช้าไปกว่านี้ งานของเธอจะบินออกไปจากมือของเธอ เธอมีประสิทธิภาพ และถ้ามีลูกค้าเยอะเกินไป เธอจะขนของพวกเขาด้วยความเต็มใจ
คู่รักและลูกค้าทั้งหมดอยู่ในอารมณ์ดี ดั่งพลังงานของเธอได้ถูกส่งต่อไปใส่ทุกคนในร้าน
“เธอทำงานหนักนะ! เธอเพิ่งมาที่นี่เหรอ?”
“ค่ะ! โอ้ น้ำของคุณหมดแล้ว! หนูจะเติมให้ค่ะ!”
“โอ้ ขอบคุณ”
จากนั้นเธอนึกถึงอิกดราซิล ถ้าช้าไปแม้แต่นิดเดียวเธอจะโดนเตะหลัง
ทั้งที่นี้ได้อยู่ในการพิจารณาว่าใครต้องการอะไร สาวเห็นได้อย่างชัดเจน
ด้วยพลังที่ทันทีทันใดของเธอ เธอได้พัฒนามากขึ้นในป่าปีศาจ เธอไปที่ห้องโถงอย่างรวดเร็ว สาวทำทุกอย่างอย่างมีประสิทธิภาพ
“เธอต้องหิวแล้วแน่ สาวน้อย ลุงจะซื้อเครืองดื่มให้”
“เอ๋! ไม่ ไม่เลยซักนิดค่ะ”
“อย่าอายไปน่า ลุงเห็นว่าเธอกดดันตัวเองมากเกินไป”
“เฮ้ ป๋า! ชั้นคุยกับพวกเค้าวินึงได้มั้ย?”
“ได้ไม่มีปัญหา ชั้นกำลังจะขอให้นายเข้าร่วมกับพวกเค้า”
สตูว์เนื้อที่ซื้อโดยแขกให้เธอนั้นยอดเยี่ยม
เธอก็เตรียมอาหารให้อิกดราซิลในข้างนอกนั้นด้วย แต่มันไม่เทียบกับจานนี้เลย
ร้านอาหารกำลังจะปิดและลูกค้าทั้งหมดได้ออกไปหมดแล้ว ในที่สุดร้านอาหารก็ได้สงบลง
“ขอบคุณวันนี้ดีขึ้นตั้งเยอะ ต้องขอบคุณเธอ สาวน้อย เป็นครั้งแรกในเวลานานชั้นรู้สึกเหมือนได้รับประสบการณ์การเปิดร้านอาหารครั้งแรกอีกครั้ง”
“วันแรกที่เปิดร้านอาหารเหรอคะ?”
“ที่อายุชั้น เราไม่ได้ลูกค้ามากเหมือนที่เคยได้ ชั้นคิดเกี่ยวกับการปิด แต่ต้องขอบคุณเธอ ชั้นตัดสินใจจะทำงานนานกว่านี้อีกหน่อย”
“หนูดีใจที่หนูได้ช่วยค่ะ!”
เจ้าของร้านนั่งลงที่เคาน์เตอร์และภรรยานำแก้วชามา สาวถูกคะยั้นคะยอโดยเจ้าของร้าน จิบชาที่ร้อน
เจ้าของร้านหัวเราะคิกคักที่สาวเป่ามัน
“มันเป็นความผิดชั้นที่อาหารในร้านอยู่ในสภาพที่แย่ ยังไงก็ตาม วิธีที่พวกเขาโยนจานใส่ชั้นและขอกินฟรี…ชั้นผิดหวังที่นั่นเป็นปปาร์ตี้ฮีโร่ที่คนพูดถึงกัน”
“หนูขอโทษค่ะ หนูไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีในเวลานั้น”
“โอ้ ไม่ มันไม่ใช่ความผิดของเธอ ชั้นรู้ว่าเธอรู้สึกไม่สบายใจ เธอเป็นผู้ฝึกหัดเหรอ?”
“ค่ะ แต่หนูถูกไล่ออกเพราะพวกเค้าบอกว่าหนูไม่มีพรสวรรค์พอ”
“เข้าใจแล้ว…”
ความจริงที่สาวโกหกเรื่องที่พวกเขาทิ้งเธอ ไม่ได้ถูกพูดออกไป
ระหว่างที่ส่วนหนึ่งของเธอรู้สึกโกรธ แต่มันเป็นความจริงที่ว่ามันให้โอกาสเธอได้ออกมาจากหมู่บ้าน
เธอถูกปฏิบัติอย่างย่ำแย่ แต่ถ้าถ้าเธอออกเดินทางโดยไม่รู้ว่าอะไรผิดหรือถูก ใครจะรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
ในแง่หนึ่ง เธอซาบซึ้งกับอิกดราซิล
สาวมองโลกในแง่ดีมาก
“อืม อาหารที่นี่ไม่แย่นะคะ มันอร่อยมาก”
“ชั้นขอบคุณที่เธอพูดอย่างนั้น พูดถึงแล้ว อ่ะนี่ เงินวันนี้”
“โอ้ มากขนาดนี้?!”
“ยังไงซะ ลุงคนนี้ไม่ได้รู้สึกกระฉับกระเฉงมานานแล้ว”
มันพอที่จะยกเลิกรายได้วันนี้ เธอพยายามจะปฏิเสธมัน แต่อย่างที่คาด เจ้าของร้านยืนกราน
เขาวางถุงหนังที่มีเหรียญใส่มือของสาว
“หนูมีความสสุข…ที่ทำให้หนูมากขนาดนี้…”
“เธอไม่มีที่อยู่ ใช่มั้ย? ถ้าเธออยากจะอยู่ในเมือง ชั้นจะให้เธอพักที่นี่ ชื่ออะไรล่ะ?”
เจ้าของร้านแทบจะไม่รู้จักสาวจากเวลาที่เธอมาถึง กระนั้น เขาจ้างเธอโดยไม่ถามชื่อเธอ
รูปลักษณ์ของเธอ มันแย่ขนาดนั้น
“หนูลิตตี้”
สาวพูดชื่อของเธอ ชื่อที่อัลดิสไม่เคยแม้แต่ที่จะถามเธอ เป็นครั้งแรกตั้งแต่มาที่หมู่บ้านนี้
เป้าหมายเดือน 6/66
ค่าเน็ต 200/200
คีย์บอร์ดมือถือ 100/100
พาวเวอร์ซัพพลาย 400/500
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
ติดตามได้ที่ดิสคอทส่งข้อความมาขอได้ที่ Facebook: “wayuwayu แปล” Line: @326jilhj
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน แจ้งได้ที่ Facebook และ Line
pdfไว้อ่านตอนกลางคืน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ทั้ง facebook,Line และ Discord
