สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 36 ลิตตี้ ถูกหาตัว - novel-lucky

36 ลิตตี้ ถูกหาตัว

หลังจากที่ลิตตี้ได้สติกลับคืนมา ผู้คนเริ่มมาเยี่ยมเธอ ขณะที่พวกเขาได้ยินว่าเธอตื่นแล้ว คนเหล่านั่นที่มาเพื่อแสดงความซาบซึ้งใจมอบของขวัญให้จากความเห็นอกเห็นใจด้วยเช่นกัน

มันเหมือนของบูชา พวกมันมีมากมากจนไม่เหลือที่ให้คนได้นั่งดีๆ แต่ไม่มีซักครั้งเลย ที่ลิตตี้จะปฏิเสธใคร และยอมรับพวกมันโดยไม่เคยพลาด

มากกว่านั้น คู่รักแก่ ยังนำแซนวิชทำมือมาให้เธอและคนอื่นทุกคนด้วย รวมไปถึงเหล่าแพทย์พยาบาลด้วย

“มันดูเหมือนเธอพร้อมสำหรับการปล่อยตัวแล้วนะ”

“อย่างนั้นเหรอคะ? หนูรอไม่ได้ที่จะไปสมาคมนักผจญภัยเลย” (ลิตตี้)

แม้ว่าอาการบาดเจ็บมันมากพอที่ทุกคนจะคิดว่าเธอตายอย่างแน่นอน หลังจากที่ได้สติกลับคืนมา เธอฟื้นตัวอย่างเร็วมาก จนตอนนี้เธอเดินไปทั่วห้องพยาบาลได้อย่างอิสระ และแม้แต่ทำการตีกลังกาหน้าตีลังกาหลัง และลิตตี้ถูกเตือนโดยโรม่าและคนอื่นๆ ที่ยังเดินไม่ได้ มันเป็นแค่อะไรที่เกิดขึ้นรายวันในห้องพยาบาล

“มีข่าวลือรอบๆเมือง เกี่ยวกับสาวนักผจญภัยที่ล่าราชินีลง รู้ป่ะ?”

“หืมมม…”

ศึกกลางอากาศระหว่างราชินีและลิตตี้ มีผู้คนเป็นพยานมากมาย เพราะเรื่องนั้น ลิตตี้ได้ถูกรับรู้โดยหลายคนในเมือง และหลังจากเหตุการณ์นั้น เธอไม่เป็นคนแปลกหน้ากับผู้คนในเมืองอีกต่อไปแล้ว

อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ไม่พอใจกับสถานการณ์

“ทุกคนทำงานหนัก ดังนั้นมันแปลกที่หนูได้รับการรับรู้อยู่คนเดียว” (ลิตตี้)

หลายคน รวมไปถึงผู้จัดการสาขา มีส่วนร่วมกับการต่อสู้กับราชินี

ในเมือง อย่างไรก็ตาม มีลิตตี้คนเดียวที่ถูกชมโดยทุกคน ดั่งเธอเป็นฮีโร่ผู้ยิ่งใหญ่ มันทำให้ลิตตี้ไม่สบายใจ เมื่อเธอพยายามจะอธิบาย ว่ามันไม่ใช่แค่ความสำเร็จของเธอคนเดียว เธอจะพบกับการตอบสนองมาอย่างไม่สนใจ

ผู้จัดการสาขาที่เธอสู้ด้วยกัน ยังไม่ถูกปล่อยตัวไปจากโรงพยาบาล แต่สมาชิกในทีมบางคนยังยืนขึ้นไม่ได้ การต่อสู่ที่ดุดัน มันไม่ได้แค่เกี่ยวกับเธอ ดังนั้นลิตตี้เน้นอย่างต่อเนื่องเรื่องการร่วมมือกันของคนอื่น ไม่ว่าเธอจะได้รับคำชมมากเท่าไหร่

ลิตตี้พูดในน้ำเสียงที่ใจร้อนที่หายาก “หนูไม่มีประสบการณ์ ถ้าไม่ได้การช่วยจากทุกคน หนูจะทำอะไรไม่ได้มาก มันอุกอาจเกินไป ที่หนูเป็นคนเดียว ที่ถูกเชิดชูว่าเป็นฮีโร่”

“ลิตตี้ เธอไม่จริงจังใช่มั้ย แต่ชั้นเดาว่าวิธีคิดแบบนี้มันเป็นจุดกำเนิดของความเก่งของเธอ…” (โรม่า)

“พลังของโรม่าก็น่าตกใจด้วยเหมือนกัน เธอโจมตีจุดบอดของมอนสเตอร์ตั๊กแตนตำข้าวเลยนะ…”

โรม่ารู้สึกว่ามันน้อยกว่าคำชม สงสัยว่า ลิตตี้เฝ้าดูขนาดนั้นได้อย่างไร ในการต่อสู้ที่เร่าร้อนเช่นนั้น

เธออยากจะพูด “ที่เธอเห็นชั้นทำมากขนาดนั้นน่ะ ที่มันน่าตกใจ” แต่กลืนมันลงไปด้วยกำลัง

“ยังไงซะ ลิตตี้ อย่ากังวลเกี่ยวกับมันน่า เออนี่ ชั้นเพิ่งเจอผู้ฝึกหัดจากสมาคมนักดาบในทางเดิน” (โรม่า)

“พวกเค้ามาเยี่ยมด้วยเรอ?” (ลิตตี้)

“ใช่ พวกเค้ากังวลเกี่ยวกับเจมส์และโตยโต้ พวกเค้าพูดว่าพวกเค้าอยากให้ชั้นกลับไปฝึกเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ ผู้ฝึกหัดพวกนี้ ก็เป็นบางคนที่ชื่นชมงานของผู้ฝึกสอนและผู้จัดการสาขา” (โรม่า)

“งี้ สำหรับผู้ฝึกหัด ผู้ฝึกสอนเป็นฮีโร่ของพวกเค้า ดีใจที่ได้ยินอย่างนั้น” (ลิตตี้)

ความสำเร็จในการกำจัดสคาร์ปของพวกเธอจะเพิ่มกำลังใจ และผลงานของทั้งสมาคมนักดาบ

อย่างเดียวกันก็เป็นจริงสำหรับสมาคมนักรบหนัก ด้วยกอนซ่าที่บอกว่าเขาไม่สบายและเหนื่อยกับความน่ารำคาญ เมื่อผู้คนมาเยี่ยมเขาทุกวัน

ลิตตี้มีความสุขที่ยังมีคนในหมู่คนอื่นๆ ที่เข้าใจและชื่นชมความพยายามจากผู้ฝึกสอนและทีมที่เหลือ

“ขออภัย ชั้นได้ยินมาว่าสาวชื่อลิตตี้อยู่ในนี้…” (คนที่ไม่รู้จัก)

“หนูเองค่ะ” (ลิตตี้)

อัศวินหญิงในเกราะเงินสีขาว มาเพื่อเยี่ยมลิตตี้ในห้องผู้ป่วย ผมสั้นสีมรกตของเธอ มอบภาพที่ดูค่อนข้างเป็นชาย

ตาของเธอแน่น และเธอมีอากาศที่พิเศษรอบๆเธอ ที่ทำให้ผู้คนเข้าหาเธอยาก แต่แทนที่จะรู้สึกต่อต้าน ลิตตี้หลงใหล ลิตตี้สามารถรู้สึกถึงความเชี่ยวชาญทางกายภาพซ่อนอยู่ในสไตล์ผู้หญิงที่โตแล้วของเธอ มากกว่าแม้แต่เมื่อเธอเจอนาตาชา

“งั้นมันเป็นเธอ ชั้นไอลิซ กัปตันของหน่วยที่สามของอัศวินหลวง” (อัศวินหญิง)

“หน่วยที่สามเหรอ? พี่คือพาลาดินคนนั้น!” (โรม่า)

จู่ๆ โรม่าก็แทรกการสนทนา ก่อนที่ลิตตี้จะพูดอะไรได้ บางทีเพราะเธอคุ้นเคยกับเรื่องนี้ ลิตตี้ไม่ได้แสดงการตอบสนองอะไรเป็นพิเศษกับโรม่า

คนที่ทรงพลังที่โรม่าตื่นเต้นด้วย จริงๆแล้วเป็นหนึ่งในผู้นำของ 14 หน่วย ของคณะอัศวินอันทรงเกียรติภายใต้อาณาจักร เธอเป็นกัปตันของ “เฟนริร์เงิน” หนึ่งในหน่วยที่แข็งแกร่งที่สุด และความสำเร็จของเธอ ถ้าคนหนึ่งเปลี่ยนมันเป็นระดับของนักผจญภัย มันจะถูกพิจารณาเป็นแรงค์พิเศษ

เธอดึงดูดคนที่ชื่นชมมากมาจากทั่วโลก ความขาดการตัดสินใจที่ดีของเธอ เป็นหัวเรื่องของการสนทนาในอาณาจักรด้วยเช่นกัน ขณะที่อาณาจักรอื่น ได้ทำการทาบทามเพื่อจับคู่ เพื่อที่จะเอาชนะมือของเธอไป แต่แน่นอนว่าเธอไม่เคยไปกับพวกเค้าคนใดเลย

“อัศวินหญิงคนเดียวในอาณาจักรที่ได้รับรางวัลเป็นชื่อเรียก ‘พาลาดิน’ ….หนูไม่เคยคิดเลยว่าจะได้เจอเธอที่นี่” (โรม่า)

“โรม่า-ซัง พาลาดินเป็นอาชีพด้วยเหรอ?” (ลิตตี้)

“อาชีพมันเรียกว่า “อาชีพกิตติมศักดิ์” เมื่อถูกรับรู้โดยคนที่มีสิทธิพิเศษนอกจากสมาคมนักผจญภัย ชั้นคิดว่าทุกคนในอิกดราเซียก็มีอาชีพกิตติมศักดิ์ด้วย” (โรม่า)

“โอ้ จริงเหรอ?” (ลิตตี้)

“อื้ม ในกรณีของพวกเค้า พวกเค้าสร้างแนวของตัวเอง และถูกรับรู้โดยรัฐ” (โรม่า)

มันถึงความสูงที่เวียนหัว แต่ลิตตี้พยายามอย่างที่สุดที่จะระงับความตื่นเต้นของเธอ เธอมองขึ้นไปหาไอลิซเพื่อหาว่าบางคน ที่มีจุดยืนเท่าเทียมกับอิกดราเซีย ต้องการอะไรจากเธอ

ก่อนที่ลิตต้จะถามได้ โรม่าถามไอลิซ

“ทำไมคนที่สถานะอย่างพี่ถึงยอมมาที่นี่ เพื่อกำจัดสคาร์ปคะ?” (โรม่า)

“สคาร์ปในเหมืองบิคกี้ได้อยู่ในใจพี่มานานแล้ว พี่แม้แต่พูดเรื่องมันในการประชุมก่อนหน้า…” (ไอลิซ)

“พี่กังวลเกี่ยวกับมันเหรอคะ?” (โรม่า)

“มันเป็นความผิดพี่ที่ให้คนตำแหน่งสูงจริงจังเกี่ยวกับมันไม่ได้ ครั้งนี้ พี่บังคับพวกเค้าให้ทำภารกิจครึ่งๆกลางๆนี้” (ไอลิซ)

ขณะที่เธอพูด ไอลิซนั่งอยู่บนเตียงของลิตตี้ ไม่เก็บตัวนิดหน่อย โรม่าคิด แต่เธอปัดมันออกว่ามันเป็นเรื่องเล็ก

“งั้น ทำไมคนที่ยิ่งใหญที่สถานะอย่างพี่ มาเยี่ยมเยียนหนูที่นี่คะ?” (ลิตตี้)

“ลิตตี้ เธออยากจะเข้าร่วมคณะเฟนริร์เงินมั้ย?” (ไอลิซ)

“ค่ะ หนูอยากจะ…เดี๋ยว อะไรนะคะ…?!” (ลิตตี้)

ลิตตี้กำลังจะพูดบางอย่าง แต่หลังจากนั้นเธอก็ปิดปากของเธอ ไอลิซเพิ่งช่วนเธอไปทำอะไรนะ? เธอไม่เชื่อหูของเธอ แต่ด้วยรอยยิิ้ม ไอลิซยืนยันความสงสัยของเธอ

“เออออ๋! เดี๋ยว อืม! เอ๋!” (ลิตตี้)

“พี่ไม่ได้ล้อเล่น พี่จริงจัง” (ไอลิซ)

“เดี๋ยว เดี๋ยว เดี๋ยว! ทำไมพี่จะเอาหนูเข้าไปในหน่วยที่มหัศจรรย์อย่างนั้นล่ะคะ?” (ลิตตี้)

“เพราะน้องเหลือเชื่อด้วยเหมือนกัน” (ไอลิซ)

“แต่หนูแรงค์ 4!” (ลิตตี้)

“มันไม่สำคัญ” (ไอลิซ)

การคุยมันไปไม่ถึงจุดหมายจนโรม่าตามมันไม่ทัน เธอค่อนข้างกังวลเกี่ยวกับระยะห่างที่จะห่างออกไประหว่างเธอและลิตตี้ มือของเธอค่อนข้างที่จะกำแน่น บนผ้าปูของเตียง

“น้องกลัวเหรอ หืม?” (ไอลิซ)

“แน่นอนว่าหนูกลัว!” (ลืตตี้)

“อย่ากังวลเกี่ยวกับมันน่า” (ไอลิซ)

“หนูไม่มั่นใจว่าหนูคู่ควรม้ย…” (ลิตตี้)

“หืมม” (ไอลิซ)

ไอลิซเข้าหาลิตตี้และตรวจดูแขนกับสีข้างของเธอ เธอเอื้อมไปยังรอบเอวของลิตตี้ ต้นขา และขาของเธอ

ลิตตี้พยายามจะหนีเร็วที่สุดเท่าที่ทำได้ แต่เธอทำไม่ได้ เพราะแทนเรื่องนั้น เธอถูกจับ และมันเป็นไปไม่ได้สำหรับเธอที่จะหนี สิ่งที่ทำกับเธออยู่ไม่ใช่แค่การแสดงแรงกาย ไอลิซอ่านการเคลื่อนไหวของเธอ และกันพวกมัน เหมือนกับกับที่ลิตตี้ทำ เมื่อเธอสู้กับราชินีสคาร์ป

คนนี้ทำอะไรกับเธอกัน? รู้สึกถึงความกลัวที่พูดออกมาไม่ได้ ลิตตี้เอาหัวโขกไอลิซ

“บว้าา!”

“อ้า…”

ไอลิซไม่คาดว่าจจะโดนกระแทกปลายจมูกด้วยหัวโขกจากลิตตี้ น้ำตาออกมาขณะที่เธอจับจมูก ไอลิซกลับมามีสติ และลดหัวของเธออย่างขอโทษขอโพย

ลิตตี้พูดในเสียงเบา “หนูขอโทษ…”

“ไม่ พี่ก็ลืมตัวไปนิดหน่อย พี่แค่สงสัยเกี่ยวกับตัวเธอน่ะ พี่ขอโทษถ้าพี่ทำให้น้องรู้สึกไม่สบายใจ” (ไอลิซ)

“ไม่ค่ะ หนูแค่ตกใจนิดหน่อย…” (ลิตตี้)

“สัตว์ประหลาดกายภาพ…” ไอลิซพึมพำอย่างเงียบๆใต้ลมหายใจของเธอ

“อะไรคะ?” (ลิตตี้)

หน้าของไอลิซเปลี่ยนเป็นลึกลับขณะที่เธอเรียนรู้ทุกนิ้วของกายลิตตี้ จากหัวถึงนิ้วโป้งเท้า จากนั้นกอดอกของเธอขณะที่เธอคิดว่าเธอจะทำอย่างไรดี

โรม่า ในทางกลับกัน ไม่เชื่อใจไอลิซแล้ว เธอรู้สึกว่าอะไรบางอย่างมันผิดแปลกจากผู้หญิงคนนี้ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร โรม่าทำได้แค่กัดฟันของเธอ และรั้งตัวเธอเองจากการเข้าไปแทรกแซง

“ลิตตี้ พี่ไม่ได้จะให้น้องรีบตอบนะ แต่พี่สัญญากับน้องว่า ถ้าน้องเข้าร่วม น้องจะเร็วและแข็งแกร่งขึ้นกว่านี้สองเท่าจากตอนนี้” (ไอลิซ)

“…จริงเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“ใช่ ราชินีสคาร์ปที่น้องกำจัด…ตัดสินจากรรายงาน พี่จะพูดว่าเธอนั้นเทียบได้กับแรงค์ 1 แต่เมื่อเทียบกับมอนสเตอร์บองบริเวณที่ยังไม่ถูกสำรวจระดับพลังของราชินีมันจะแค่ประมาณระดับกลางมากที่สุด” (ไอลิซ)

“ระดับกลาง?” (ลิตตี้)

“…ไอลิซ พี่อยากจะพูดอะไร?” (โรม่า)

ไอลิซไม่สะทกสะท้านจากการไล่ตามที่เป็นขวากหนามของโรม่า แม้ว่าเจตนาจริงของเธอยังไม่ชัด ไอลิซกระตุ้นลิตตี้

ไอลิซอยากจะได้ลิตตี้ ไม่ว่าจะเสียอะไรไป โรม่ากำลังจะพูดบางอย่าง แต่ไอลิซพูดก่อน

“แทนที่จะอย่างนั้น มันไม่มีอนสเตอร์ที่ถูกรับรองว่าต่ำกว่าแรงค์ 1 ในบริเวณที่ยังไม่ถูกสำรวจ ใช่ พี่อยากให้น้องจินตนาการถึงสถานการณ์ที่มีมอนสเตอร์ที่เทียบได้กับราชินีสคาร์ปหลายตัว โจมตีในเวลาเดียวกัน” (ไอลิซ)

“…หนูจินตนาการเรื่องนั้นไม่ได้เลย” (ลิตตี้)

“มันเป็นโลกที่น้องจะไม่รู้แม้แต่ว่าอะไรมันรอน้องอยู่ พูดอีกอย่าง มันจะไปถึงได้ยาก ถ้านักเป็นนักผจญภัยธรรมดาต่อ” (ไอลิซ)

“ไอลิซ-ซัง! พอแล้ว!” (โรม่า)

โรม่าโกรธ สีหน้าของไอลิซในที่สุดก็เปลี่ยนเป็นตกใจ และลิตตี้ด้วย เธอดูโรม่าอย่างใกล้ชิด ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

“ลิตตี้ฝันที่จะเป็นนักผจญภัย! แน่นอน มันมีมอนสเตอร์ที่น่ากลัวเหมือนที่พี่เพิ่งพูดถึง และมันจะไม่ง่าย…แต่…หนูไม่ประทับใจ กับการที่พี่กดดันเธอแบบนั้น และพยายามจะบังคับให้เธอตัดสินใจโดยไม่คิด!” (โรม่า)

“แต่พี่ไม่ได้บังคับเธอนะ” (ไอลิซ)

“มันเป็นเรื่องของการพยายามที่จะให้เธอเข้าสมัครของพี่! ไม่ว่ายังไง! ให้ลิตตี้ตัดสินใจด้วยตัวเองเถอะค่ะ!” (โรม่า)

“ได้ น้องพูดถูก พี่ขอโทษ” (ไอลิซ)

“ขอโทษ…อะไร?” (โรม่า)

ขณะที่ไอลิซคำนับหัวของเธออีกครั้ง โรม่าชะงักไป โร่ม่าไม่เข้าใจคนคนนี้เลย

แม้ว่าเธอดูสง่างาม เธอบังคับนิดหน่อยเมื่อเธอทำสิ่งต่างๆเธอยังมีความเหมาะสมพอที่จะขอโทษกับสิ่งผิดพลาดที่ถูกชี้ออกมา ซึ่งมันทำให้โรม่าชะงักไป

ไอลิซออกจากเตียงและยืนขึ้น เทียบลิตตี้และโรม่า

“พี่มีนิสัยขอบหัวร้อนง่ายๆน่ะ เมื่อมันเป็นเรื่องการวชวนคน นอกจากนี้ น้องพูดถูก; ลิตตี้มีฝัน และน้องเค้าจริงจังในการไล่ตามมัน” (ไอลิซ)

“ใช่ เธอมี เมื่อพี่เข้าใจนั่นแล้ว…” (โร่า)

“และเธอยังมีคู่ ที่รู้อย่างแน่นอนว่าจะทำให้มั่นใจว่าเธอทำอะไรอย่างใจเย็น” (ไอลิซ)

“อะไร…?” (โรม่า)

“ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมน้องโกรธมาก พี่มันไม่อ่อนไหว” (ไอลิซ)

ไม่เหมือนก่อนหน้า เธอดูผิดหวังและซึมๆบางๆ เธอเสียดายอย่างจริงจัง ที่ไปทำให้น้องๆโกรธเคือง โรม่ารู้สึกถึงเรื่องนั้น แต่แม้อย่างนั้น เธอไม่รู้ว่าจะตอบกับไอลิซอย่างไรดี

“การผจญภัยเป็นโอกาส ที่จะถูกให้พรโดยปาร์ตี้ดีๆ และโตขึ้นในฐานะคน นั่นคือที่พี่รักเกี่ยวกับการเป็นนักผจญภัย และสำหรับลิตตี้… น้อง บอกชื่อน้องมา” (ไอลิซ)

“โรม่า” (โรม่า)

“โรม่า ลิตตี้ต้องโชคดีจริงๆที่เจอคู่แบบน้อง” (ไอลิซ)

“หนูขอโทษ แต่พี่หมายความว่ายังไง 【{คู่}】 ?” (โรม่า)

“ยังไงซะ พี่ไม่มั่นใจ แต่ถ้าน้องจะเปลี่ยนใจ แต่พี่ยังอยู่ในเมืองนี้ตอนนี้ น้องมาเรียกพี่เมื่อไหร่ก็ได้ระหว่างที่พี่ยังอยู่ในเมืองที่นี่ แน่นอน โรม่า พี่ก็พูดถึงน้องด้วย” (ไอลิซ)

ไอลิซออกจากห้องพยาบาล และโรม่าตกใจที่พวกว่า ตัวเธอเอง ได้เป็นประเด็นที่ถูกชวนด้วย ก่อนที่เธอจะรู้มัน

เธอน่าหงุดหงิดแค่เมื่อกี้นี้เอง แต่ตอนนี่เธอเงียบ แม้ว่าเธอจะเงียบ เธออาจจะมีธรรมชาติดั่งพายุที่แกนเธอ

ลิตตี้ได้สนใจในไอลิซมากขึ้น

“หือห์ ชั้นไม่รู้ว่าไอลิซนั่นเป็นคนที่คาดเดาไม่ได้ขนาดนี้ และพี่เค้าหมายถึงอะไรจากคู่? เราเป็นเพื่อนกัน ใชป่ะ? ลิตตี้? (โรม่า)

“เอ๋? อืมม…” (ลิตตี้)

“【{คู่}】 มันพูดเกินจริงไปนิด และเราแค่ปาร์ตี้ด้วยกันสองครั้งเอง มันเร็วเกินไปที่จะสรุปอย่างนี้” (โรม่า)

“โรม่า-ซัง?” (ลิตตี้)

มากกว่าแม้แต่ไอลิซ ลิตตี้ไม่เข้าใจว่าโรม่าหมายถึงอะไรตอนนี้

ไอลิซ คณะเฟนริร์เงิน และการชวนสมัครของเธอ ที่ที่ไม่ถูกสำรวจที่มาพร้อมมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าราชินี มันยังมีอีกมากมายหลายอย่างในโลกนี้ ที่ลิตตี้ไม่รู้ และมีหลายสิ่งมากๆที่กำลังจะเปลี่ยนไป

ลิตตี้ตกใจโดยไอลิซ แต่ที่สุดแล้ว เธอมีแรงจูงใจมากกว่าเดิม ที่จะไล่ตามชีวิตแห่งการผจญภัย

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook