สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 37 ลิตตี้ ในวันหยุด - novel-lucky

37 ลิตตี้ ในวันหยุด

“มันเป็นลิตตี้-ซัง!”

“ในที่สุดน้องเค้าก็ออกมาจากโรงพยาบาลแล้ว!”

“นี่เป็นสาวที่เอาชนะราชินีสคาร์ป หือห์?”

บรรยากาศเปลี่ยนเป็นวุ่นวาย ทันทีทีลิตตี้ออกจากโรงพยาบาล หลังจากที่ผ่านการถูกปล่อยตัว

ลิตตี้ตัดสินใจที่จะทำตามคำแนะนำของโรม่า หยุดและพักผ่อน

{ชั้นจะไม่สามารจะพักได้แม้ว่าชั้นอยากจะทำ ถ้าชั้นอยู่ในสภาพความตื่นเต้นขนาดนี้ตลอด}

ลิตตี้สละกลุ่มคน ที่มองเธอเหมือนเธอเป็นอะไรที่เป็นสายพันธุ์หายาก

“อ้า! น้องกลับมาแล้ว!” (คนมุง)

“หนูขอโทษแต่หนูตัดสินใจจะหยุดวันนี้น่ะ!” (ลิตตี้)

“หยุดเหรอ…” (คนมุง)

คนมุงพยักหน้ากับคำพูดลิตตี้ ลิตตี้รู้สึกสับสนกับการตอบสนอง ซึ่งแสดงให้เห็นว่าในที่สุดพวกเขาก็เข้าใจอะไรบางอย่าง เพื่อออกจากสถานการณ์นี้ ลิตตี้วิ่งหนี และคนมุงทำอะไรไม่ได้นอกจากจะมองในความทึ่ง ขณะที่สาววิ่งออกไปที่ความเร็วสูงสุดยอด และยังมีกำลังใจดีด้วย

ลิตตี้ ที่สามารถหนี ได้เผชิญหน้ากับปัญหาที่จริงจังตอนนี้

“…คนเค้าทำอะไรกันในวันหยุดน้า?” (ลิตตี้)

ในหมู่บ้าน เวลาที่เธอใช้ปรกติจะใช้มันในการช่วยพ่อแม่เธอ และชาวบ้านคนอื่นในนา บางเวลาเธอใช้เวลาของเธอเล่นกับเด็กๆ แม้ว่านั่น มันก็อยู่ในสิ่งที่เป็นหน้าที่ของเธอด้วย

แม้แต่การเหวี่ยงดาบไม้ นั่นเป็นส่วนของการฝึกเธอ พวกนั้นเป็นกิจกรรม ที่ลิตตี้ทำก่อนมาเป็นนักผจญภัย ส่วนเรื่องเวลาของเธอในอิกดราเซียนั้น ไม่ต้องพูดถึงเลย

แม้ว่าถ้าบางคนบอกเธอให้สบายๆบ้างนานๆครั้ง เธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีในเวลาว่าง

ในท้ายที่สุดลิตตี้ไปที่พลาซ่าที่เธอกินข้าวกับมามุ และคนอื่นๆ และนั่งลง ที่นั่นเธอมีขนมปังในมือหนึ่ง และเนื้อเสียบไม้ในอีกมือ ขณะที่เธอเขมือบพวกมันอย่างสบายๆ

“อร่อยอ่ะ” (ลิตตี้)

เธอไม่มีความประทับใจอื่นจากอาหารนั้นเลย มันไม่เปลี่ยนไปจากเดิม ยกเว้นแต่ว่าเธอกินอยู่ข้างนอก

อีกครั้ง คนเหล่านั้นจำรูปลักษณ์ของลิตตี้ได้ และมามุงกันรอบๆเธอ ครั้งนี้ เธอแสดงทักษะของเธอ โดยการกระโดดข้ามคนมุง

นี่แยกเธอออกมาจากคุนมุง จากนั้นเธอมุ่งหน้าไปที่สมาคมนักดาบ ถ้าเธอไม่รู้ว่าจะทำอะไรดี เธอต้องไปหาคำตอบด้วยตัวเอง โตยโต้และเจมส์ ยังอยู่ในโรงพยาบาล แต่แคดด็อคอยู่ในสมาคม

***

“หือห์? อยู่ในวันหยุดเหรอ?” (แคดด็อค)

แคดด็อค ผู้ที่เพิ่งเสร็จจากการฝึกต่อสู้ ไม่เข้าใจว่าลิตตี้หมายถึงอะไร

ผู้ฝึกหัดบางที่ล้อมอยู่ ที่ฝึกหนักและเหงื่อออกมาก เตรียมตัวสำหรับการสอบสุดท้าย เมื่อเห็นลิตตี้ พวกเขาใจเย็นไม่ได้ และจบที่การท้าทายเธอสู้

“อืม! ผมจะรักเลยถ้าได้ท้าทายพี่!” (ผู้ฝึกหัด 01)

“แน่นอน!” (ลิตตี้)

“ผมต่อนะพี่!” (ผู้ฝึกหัด 02)

“ได้” (ลิตตี้)

“…พี่คิดว่าน้องอยู่ในวันหยุดซะอีก?” (แคดด็อค)

แคดด็อค ขัดจังหวะอย่างตรงเวลา ทำให้กำลังใจการต่อสู้สงบลง {อืม มันดูเหมือนการฝึกต่อสู้มันไม่ใช่ส่วนหนึ่งของวันหยุด} ลิตตี้คิด

อย่างไรก็ตาม มันยากสำหรับลิตตี้ที่จะปฏิเสธการฝึกต่อสู้เมื่อรับมาแล้ว เธอตัดสินใจที่จะสู้เป็นชุดโดยไม่พัก เพื่อที่จะให้เสร็จเร็วๆ แต่ผลงานของเธอ แสดงความเป็นจริงที่โหดร้ายของสถานการณ์ให้ผู้ฝึกหัดได้เห็น

“ผมไม่เทียบเลย แม้ว่าผมเก่งกว่ากลับไปตอนนั้น…” (ผู้ฝึกหัด 01)

“โอ้ สำหรับสาวที่เด็กกว่าน้องสาวผม…” (ผู้ฝึกหัด 02)

“น้องเค้าอายุเท่ากันกับลูกสาวชั้นเลย ชั้นไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ ชั้นจะสามารถได้อาชีพใหม่” (ผู้ฝึกหัด 03)

“แก่แล้วไม่น่ามาทำอะไรแบบนี้นะพี่…” (ผู้ฝึกหัด 04)

หลายเสียงพึมพำแห่งความพ่ายแพ้ บินไปทั่ว แต่ลิตตี้ถามแคดด็อคอีกคร้ง ว่าจะใช้วันหยุดอย่างไร

แคดด็อคตอบเธอจากใจ เขามีความสุขกับการดื่มและกินชีส ทำงานที่ไม่ใหญ่โตของการปลูกผักในสวนกับเมียของเขา และมีความสุขกับการเห็นผักโตขึ้น

ลิตตี้บอกว่ามันเป็นสิ่งดี แต่เธอดื่มเหล้าไม่ได้ และไม่ได้แต่งงาน เธอไม่มีใครที่จะแบ่งเวลาของเธอไปทำอะไรบางอย่าง เธอเก็บมันไว้เป็นแหล่งอ้างอิง ที่ต่อไปคือสมาคมนักรบหนัก

“นั่นใช่แล้ว ที่เค้าพูดมันเป็นกิจกรรมของคนแต่งงานแล้ว” (กอนซ่า)

“กิจกรรมของคู่แต่งงาน?” (ลิตตี้)

กอนซ่า ที่ถูกปล่อยตัวจากโรงพยาบาล แต่ยังไม่ทำการฝึกต่อสู้ ตอบด้วยความแน่นอนในที่สุดเธอก็รู้ถึงความหมายของ “กิจกรรมของคู่แต่งงาน” เมื่อมันถูกอธิบายให้เธอโดยคนอื่นบางคน แต่เธอไม่พอใจกับมัน

ลิตตี้ก็ยังคิดเกี่ยวกับกิจกรรมของคู่แต่งงาน แต่ไม่มีแรงจูงใจที่จะทำอย่างนั้น

ถ้าเธออยากจะแต่งงาน เธอจะไม่ไปหาการผจญภัย

“…อืม อืม ผู้หญิงเป็นเมียของชายแบบนั้นไง พี่ไม่รู้ว่าพี่ควรให้น้องไปทำอะไรบางอย่างแบบนั้นมั้ยเลยซักนิด” (กอนซ่า)

“หือห์…” (ลิตตี้)

“ดูนะ ลิตตี้ ถ้าน้องจะเลือกผู้ชายซักคน เค้าต้องแข็งแกร่งนะ! ไม่งั้น เค้าจะเลี้ยงครอบครัวไม่ไหว!” (กอนซ่า)

“หือห์…” (ลิตตี้)

จิตวิญญานการจุ้นจ้านของกอนซ่าระอุขึ้น ไม่ว่าลิตตี้จะตอบซ้ำๆยังไง เธอยากจะออกไปแล้ว เพราะกอนซ่าดูช่วยไม่ได้เลยถ้าดูจากที่เขาเป็น

ด้วยเหตุผลบางอย่าง ลิตตี้สงสารกอนซ่า แต่เธอพูดมันชัดๆไม่ได้

“ลิตตี้ เพราะน้องมาถึงตั้งที่นี่แล้ว อย่างน้อยช่วยพี่ฝึกต่อสู้หน่อย” (กอนซ่า)

“แน่นอน” (ลิตตี้)

บางทีอาจเพราะทนความตื่นเต้นไม่ได้ ผู้ฝึกหัดที่นี่ก็เสนอการฝึกต่อสู้ให้ลิตตี้ด้วย มันเป็นโอกาสดี ทีจะเรียกเหงื่อด้วย

หลังจากเอาชนะผู้ฝึกหัด อีกครั้งที่ลิตตี้จำได้ว่า เธอหยุดอยู่

***

ขณะที่เธอไปที่สมาคมนักผจญภัยอย่างไม่ได้ตั้งใจ ลิตตี้รู้ว่าเธอหลงออกกมาจากชีวิตของวันหยุดแล้ว ขาของเธอหลอกลวงเธอไปที่กระดานคำร้อง และรู้สึกว่าเธอถูกเบี่ยงความสนใจจากการใช้วันหยุดไปครึ่งวัน

แม้เว่าเธอเพิ่งถูกปล่อยตัวมาจากโรงพยาบาล เธอถูกตอกตะปูเตือน วาอย่าทำอะไรเกินไป เธอเกือบจะรับคำร้องมา เมื่อเธอเจอไอลิซอยู่ที่มุมหนึ่งของสมาคม

“ลิตตี้ น้องอยู่นี่เหรอ” (ไอลิซ)

“ไอลิซ-ซังคะ พี่ทำอะไรอยู่?” (ลิตตี้)

“พี่รายงานกับสมาคมนักผจญภัยว่าเราต้องการคนช่วยกวาดล้างสคาร์ปที่เหลือ มันจะใช้เวลากว่าจะกำจัดพวกมันหมด” (ไอลิซ)

“งั้น หนูช่วยด้วยได้มั้ย?” (ลิตตี้)

“ไปหาอาวุธใหม่มาก่อนเถอะ ดีมั้ย?” (ไอลิซ)

ไอลิซชี้ออกมา และหยิบอาวุธลิตตี้ขึ้นมา ใบมีดมันเสียหายไปเยอะ และหอกมือเดียวจะหักตอนไหนก็ได้ ขวานก็อยู่ในสภาพแย่ เธอใช้งานพวกมันหนักเกินไป ตั้งแต่ที่มันถูกมอบให้เธอโดยสมาคม มันเป็นธรรมชาติ ที่มันจะเสื่อม

ลิตตี้สำนึกกับความจริงที่ว่า เธอได้แต่ไปมัวตื่นเต้นที่จะได้ทำงาน คำร้องที่เธอรับมาจนเธอมองข้ามส่วนที่สำคัญของอาชีพนี้

“รัฐบาลจ่ายเงินเดือนและให้งบพวกเราอัศวิน เพื่อที่เราจะซื้ออะไรที่จำเป็นได้ แต่นักผจญภัยต้องจ่ายทุกอย่างด้วยตัวเอง มันเลยไม่ง่ายสำหรับพวกเค้า แต่โอ้ ยังไงซะ ทำไมเราไม่ไปซื้อของด้วยกันล่ะ?” (ไอลิซ)

“กับไอลิซ-ซังนะเหรอคะ? พี่แน่ใจว่าพี่ไม่มีงานเหรอวันนี้?” (ลิตตี้)

“เราเกือบจะเสร็จแล้วน่ะ” (ไอลิซ)

“”เอาอีกแล้ว…”” (ลูกน้อง)

ลิตตีไม่รู้เลยว่านั่นหมายถึงอะไร แต่ลูกน้องรีบเข้ามาหาลิตตี้และพูดกับเธอ

“ระวังนะ มีข่าวลือเยอะว่าเธอหยาบกับคนอื่น แต่เธอทำเพราะเธอคิดถึงเจตนาดี” (ลูกน้อง)

“หือห์?” (ลิตตี้)

“ปล่อยที่เหลือให้เรา และไปสนิทกับเธอนะ” (ลูกน้อง)

ไอลิซกวักมือเรียกลิตตี้ สีหน้าเธอผ่อนคลาย และอาจจะดูค่อนข้างกระตือรือร้นด้วย

ลิตตี้ครุ่นคิดถึงเรื่องที่อัศวินพูดถึงหมายถึงอะไร แต่เธอไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร

“ที่นี่มันมีให้เลือกเยอะเลย ไม่ใช่เหรอ?” (ไอลิซ)

“แพงอ่ะ…!” (ลิตตี้)

แม้ว่ากระเป๋าของลิตตี้ได้ร่ำรวยขึ้นจากรางวัลที่เธอได้รับจากการเป็นนักผจญภัย อาวุธยังคงแพงอยู่ อาวุธบางอย่างมันเกือนเอื้อมของลิตตี้ แม้ว่าเธอจะใช้เงินทั้งหมดไปกับมัน เธออาจจะไม่ได้แม้แต่อาวุธที่คุณภาพดี

อย่างไรก็ตาม ความตื่นเต้นของลิตตี้ยังสูงอยู่ เมื่อเธอเห็นตัวเลือกอาวุธใหม่ๆที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน ที่ร้านอาวุธที่เธอมาเยือนเป็นครั้งแรก

“ยี่ห้อนี้เป็นสินค้าของช่างผู้เชี่ยวชาญ ช่างเหล็กบางคนเสนออุปกรณ์ที่ยอดเยี่อมแลกกับเกินมากหน่อย โดยเฉพาะถ้ามันเป็นอาวุธเวทมนตร์” (ไอลิซ)

“มันโอเคมั้ยคะ ถ้าหนูถือมัน” (ไอลิซ)

“ไม่มีปัญหา” (ไอลิซ)

ลิตตี้หยิบดาาบที่ราคาอุกอาจ และประหลาดใจกับความรู้สึกเบาของมัน ป้ายราคามมันยังสูง แต่ความง่ายในการใช้มันมีค่ามากกว่าราคา

ลิตตี้แม้แต่จินตนาการก็ยังไม่ได้เลย ว่าเขาใช้โลหะแบบไหนเพื่อผลิตมัน

“วววู้ นี่เป็นดาบที่ยอดเยี่ยม” (ลิตตี้)

“เธอน่าจะอยากเปลี่ยนวิธีที่เธอถือมันนิดหน่อยนะ” (ไอลิซ)

“เอ๋…” (ลิตตี้)

ไอลิซจับแขนของลิตตี้ไป และทำให้ท่ายืนของเธอตรงขึ้น วางมือของเธอไว้ที่รอบเอวลิตตี้อย่างสะดวกในเวลาเดียวกันเพื่อนำเธอ ลิตตี้ซาบซึ้งกับมัน

แน่นอนว่ามันเป็นท่ายืนที่ง่ายกว่าที่เธอมีก่อนหน้า นี่มันทำให้เธออยากมากที่จะออกไปจากร้านอาวุธ และลองมันในการผจญภัย เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

“หอกมือเดียวนี้มันก็เบามาก แต่บางทีปลายมันแคบไปหน่อย…” (ลิตตี้)

“มันดีมากกว่าแม้ว่าจะดูเป็นอย่างนั้นนะ แบบนี้ มันจะแทงได้ลึกกว่านะ รู้มั้ย” (ไอลิซ)

“หืมมม…” (ลิตตี้)

เธอเริ่มนับเงินที่เธอมีอยู่ในมี ถ้าเธอจะซื้อซักเล่ม มันจะเป็นอันนี้ หรืออีกอันนึง แต่แม้ว่าจะซื้อพวกมันแค่อันเดียว มันยังเป็นการโจมตีใส่การเงินของเธออย่างยอดเยี่ยมสำหรับลิตตี้ ที่เธออยากจะได้ขวานอีกด้วย

ลิตตี้ไม่เคยจินตนาการว่าอาวุธจะแพงขนาดนี้ และเธอกังวลว่า เธอจะสามารถจ่ายมันไหวได้ยังไง

“ด้วยหอก ท่ายืนควรจะเป็นแบบนี้ ใช่มั้ยคะ?” (ลิตตี้)

“อ้า น้องควรทำแบบนี้” (ไอลิซ)

ไอลิซ อีกครั้งหนึ่ง จัดท่าลิตตี้ใหม่ ว่าจะถือหอกมือเดียวยังไง ลิตตี้ซาบซึ้งใจอย่างยิ่งใหญ่ จนทำให้เธอมองข้ามการสัมผัสกายที่มากเกินไป

เพื่อที่จะใช้สิ่งที่ถูกสอนให้กับเธอ ลิตตี้หวังอยากมากที่จะสามารถได้เงินพอที่จะซื้ออาวุธนี้

“ขวานนี้มันไม่หนักเหมือนที่หนูคิดว่ามันจะหนักเลย” (ลิตตี้)

“พี่จะซื้อทั้งหมดให้” (ไอลิซ)

“โอ้ พี่ล้อเล่น ใช่มั้ยคะ?” (ลิตตี้)

ไอลิซถือดาบ หอก และขวานในมือของเธอ และเอาไปให้เจ้าของร้านเพื่อจ่ายสำหรับพวกมัน ลิตตี้ตกใจ และไล่ตามหลังเธอไป

ลิตตี้เข้าใจว่าไอลิซไม่ได้ล้อเล่น แต่เธอไม่หนังหนาพอที่จะยอมรับการให้ที่กระทันหันอย่างนี้

ความรู้สึกมันมากกว่านั้น เพราะมันยากมากสำหรับเธอที่จะซื้อพวกมัน ด้วยเงินที่เธอหาได้จากการเป็นนักผจญภัยแรงค์ 4

“พี่ไม่ต้องทำอย่างนั้นเถอะค่ะ! หนูจะตั้งใจทำงาน และหาเงินเพื่อซื้อมันซักวัน!” (ลิตตี้)

“พี่คิดว่ามันเป็นการลงทุน ให้นักผจญภัยที่มอนาคตสดใสรออยู่ข้างหน้าเธอ มันน่าเสียใจที่นักผจญภัยดีๆ ซื้ออาวุธคุณภาพดีไม่ไหว พี่หวังให้สมาคมนักผจญภัยพยายามในส่วนนี้มากขึ้น

“หนูไม่คิดว่าหนู…” (ลิตตี้)

“พี่สงสัยนะ ทำไมน้องชอบประเมินตัวเองต่ำๆ มันเป็นเพราะบางอย่างเกิดขึ้นในอดีตของน้องเหรอ?” (ไอลิซ)

ไอลิซได้สังเกตจุดที่ไม่ปรกตินี้มาซักพักแล้ว อย่างไรก็ตาม เมืองเห็นว่าลิตตี้ไม่อยากกจะตอบความสงสัยของเธอ เธอไม่ไล่ตามประเด็นนั้น

“เอิ่ม น้องไม่ต้องตอบพี่หรอก เจ้าของร้าน ซื้อหมดนี่หน่อยค่ะ”

“ได้ ขอบคุณครับ! อ่ะฮ่าฮ่าฮ่า ผมดีใจที่ได้ยินว่าอัศวินที่เด่นแบบคุณจะซื้อไปจากที่นี่!” (เจ้าของร้าน)

“หนูจะซื้อหมดนี่ แต่คุณอาจอยากลดราคาหน่อยนะ เพราะเรื่องนั้นจะพาลูกค้ามา และการขายที่มั่นคงจะมีมากขึ้น” (ไอลิซ)

“ได้ครับ แน่นอนเลย!” (เจ้าของร้าน)

ราคารวมมันเห็นแล้วเวียนหัวกับลิตตี้ แต่ไอลิซจ่ายมันทุกอย่างในทีเดียวอย่างมีน้ำใจ ณ เวลานี้ ลิตตี้ได้เหลียวมองโลกที่ต่างออกไป ที่การแลกเปลี่ยนของผู้ใหญ่มันเป็นอย่างไร ได้ถูกแสดงออกมา แทนที่มันจะเป็นแค่อัศวินซื้ออุปกรณ์

อย่างที่ไอลิซได้พูด คนที่มีพรสวรรค์ เพิ่มความสามารถได้ตามสัดส่วนของสินทรัพย์และอุปกรณ์ที่พวกเขามี ลิตตี้ ตัดสินใจว่าต่อแต่นี้ไปเธอจะทำงานให้หนัก

“พี่ซื้อหมดละ แต่น้องถือหมดนี่ได้มั้ย?” (ไอลิซ)

“ได้ค่ะ หนูถือมันแบบนี้…” (ลิตตี้)

“น้องสู้ทั้งแบบนั้นเหรอ?” (ไอลิซ)

ไอลิซดูลิตตี้ติดอุปกรณ์ของเธอไว้ที่หลัง และจับดาบของเธอ

“ค่ะ” (ลิตตี้)

“เข้าใจแล้ว น้องควรจะทำอะไรบางอย่างกับเรื่องนั้นนะ ทันทีที่เป็นไปได้น่ะ ยกตัวอย่างเช่น ไม่ว่าจะใช้ทักษะเก็บของ เวทมนตร์ หรือไปทำสัญญากับอะไรบางอย่าง…” (ไอลิซ)

จากที่ไหนไม่มีใครทราบ ไอลิซหันอย่างจริงจัง และปรบมือของเธอ เหมือนเธอได้ความคิดที่ยิ่งใหญ่ออกมา

“ทักษะกะเวทมนต์มันจะเรียนยากกว่า แล้วมันก็ต้องการพรสวรรค์ด้วย ง่ายที่สุดพี่เดาว่าไปทำสัญญาดีกว่า แต่น้องต้องไปที่เมืองหลวงถ้าจะทำแบบนั้น” (ไอลิซ)

“จริงเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“เพราะมีสมาคมนักอัญเชิญอยู่ที่นั่น คนพวกนั้นอาจจะรู้ว่าทำสัญญากับสัตว์ตัวไหนจะดี” (ไอลิซ)

“สมาคมนักอัญเชิญ… เวทมนตร์อัญเชิญเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“ใช่ใช่ มันยังใช้โชคและพรสวรรค์นิดหน่อยด้วยนะ แต่มันดีกว่าพยายามที่จะได้ทักษะและเวทมนตร์มาด้วยตัวเอง” (ไอลิซ)

ไม่เหมือนทักษะและเวทมนตร์ สัตว์อัญเชิญบางตัว อาจจะรับมือด้วยยาก แต่ทั้งหมดมันก็ขึ้นอยู่กับนักอัญเชิญว่าไปทำสัญญากับอะไร เพิ่มเติมจากเรื่องนี้ โชคมีบทบาทใหญ่ในกรณีแบบนี้ เพราะเงื่อนไขสัญญามันเข้มงวดได้มากๆ

อย่างไรก็ตาม ความจริงที่ยังอยู่ก็คือ การทำสัญญาเป็นทางแก้ที่ดีที่สุด สำหรับปัญหาการพกพา

เมื่อไอลิซอธิบายทุกอย่างไปแบบนี้ ลิตตี้ตัดสินใจ ว่าเธอจะรีบเคลื่อนไหว และไปให้ถึงเมืองหลวง

“น้องก็ไปเอารายละเอียดมาจากสมาคมในเมืองหลวงได้” (ไอลิซ)

“โอเคค่ะ หนูซาบซึ้งจริงๆที่พี่ช่วยหนู และหนูก็ขอโทษที่พี่ต้องมาผ่านปัญหาทั้งหมดแบบนี้” (ลิตตี้)

“ต่อไป น้องจำเป็นต้องซื้อเสื้อผ้า” (ไอลิซ)

“เสื้อผ้า?” (ลิตตี้)

“สแปตไว้หุ้มข้อเป็นความคิดที่ดี นักผจญภัยผู้หญิงชอบพวกมันมากเลย” (ไอลิซ)

ลิตตี้ชะงักกับการเปลี่ยนหัวเรื่องกระทันหัน เธอไม่คยได้ยินคำว่า “สแปต” และไอริสคะยั้นคะยอให้เธอรีบๆเข้า ทำให้มันยากสำหรับลิตตี้ ที่จะตามที่เธอคุยให้ทัน

หลังจากที่ไปร้านเกราะ ที่ต่อจากร้านอาวุธ พวกเธอเคลื่อนที่อย่างรวดเร็ว มันยากที่จะปฏิเสธข้อเสนอของไอลิซ ที่จะช่วยลิตตี้เกี่ยวกับห้องล็อกเกอร์

หัวใจของลิตตี้เด้งกับความสบายของสแปต และเธอได้รู้ว่า แม้ว่าเธอไม่ทำที่เธอทำประจำ เพราะไอลิซ เธอมีวันที่มีประสิทธิผล

“อืมม บางทีมันไม่ค่อยพอดีไปหน่อยนะ อ่ะลองนี่” (ไอลิซ)

“อืม งั้นหนูจะลองนี่ถ้างั้น” (ลิตตี้)

ลิตตี้ไม่ถือจำนวนครั้งที่มากเกินไป ที่เธอต้องลองเสื้อผ้า

ในความเป็นจริง เธออยากจะเป้นผู้หญิงแบบไอลิซ ที่เป็นคนที่ช่วยได้และสนใจเกี่ยวกับคนอื่นๆ

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5