สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 38 ลิตตี้ รู้ไปถึงความสูงที่ไกลออกไป - novel-lucky

38 ลิตตี้ รู้ไปถึงความสูงที่ไกลออกไป

คณะเฟนริร์เงินไม่ได้ถูกอนุญาติให้อยู่นาน ขณะที่พวกเขาได้ถูกบังคับให้เคลื่อนพลกำลังทหารไปครึ่งทางผ่านปฏิบัติการ พวกเขาทำความสะอาดสิ่งที่ตามหลังมาอย่างรวดเร็ว และออกจากเมืองโทปาสในเข้าตรู่

แต่ก่อนจากไป ไอลิซอุส่าห์มมาเยี่ยมบ้านของคู่รักแก่ที่ดูแลลิตตี้ นอกจากคู่รักแก่ ที่เขินจนพูดดีๆไม่ได้ ลิตตี้อบคุณไอลิซอีกครั้ง

“ไอลิซ-ซัง ขอบคุณพี่มากๆค่ะ ที่พี่ช่วย” (ลิตตี้)

“อย่ากังวลน่า มันเป็นการลงทุนล่วงหน้าน่ะ แต่มีอย่างนึง ที่พี่แค่อยากจะถามเป็นสิ่งสุดท้าย” (ไอลิซ)

“ถามอะไรคะ?” (ลิตตี้)

“น้องเคยได้ทำงานกับอิกดราเซียมาก่อนมั้ย?” (ไอลิซ)

หัวใจของลิตตี้ไปอยู่ที่คอของเธอ หลังจากที่ได้ยินคำถามตรงๆเช่นนั้น เธอรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ได้ยังไง?

ลิตตี้คิดเกี่ยวกับการแกล้งทำเป็นไม่รู้ และไม่ตอบข้อสงสัย แต่คู่รักแก่ข้างเธอรู้เกี่ยวกับสถานาการณ์ของเธอด้วย บางทีไอลิซก็ได้ยินเกี่ยวกับสถานการณ์น้องเค้ามาจากคนอื่น

“พี่ไปได้ยินเรื่องนั้นมาจากไหนคะ?” (ลิตตี้)

“เข้าใจแล้ว” (ไอลิซ)

ลิตตี้ตัดสินใจที่จะไม่ซ่อนมัน เธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับการที่อัลดิสจะมาล้อเล่นกับความเชื่อของเธออีกต่อไป

เธอก็ยังจำได้ที่โตยโต้ ได้แนะนำให้เธอมีความมั่นใจในตัวเอง และไอลิซ ที่ยืนอยู่ข้างหน้าเธอ ยังบอกถึงความกังวล เกี่ยวกับการประเมินตัวเองต่ำเกินไปไม่นานมานี้ ลิตตี้มั่นใจ ว่าเธอโตขึ้น มากพอที่จะยืนหลังตรง หลังจากที่ผ่านมามากมายจนถึงวันนี้ นี่ ส่วนหนึ่งมาจากความแข็งแกร่งของเธอเอง และส่วนหนึ่ง ก็เพราะคนร้อบข้างเธอ

ในทางตรงกันข้าม แล้วอัลดิสของอิกดราเซียล่ะ? เขาปฏิบัติกับน้องเค้าเหมือนเป็นทาส โดยที่ไม่พิจารณาถึงคนอื่นเลย อย่างน้อย เธอไม่ได้รู้สึกว่าเขา เป็นเหตุผลสำหรับการพัฒนาของเธอ

คู่รักแก่ที่นี่ ผู้คนจากสมาคมนักดาบและนักรบหนัก โรม่า และคนอื่นๆที่จับคู่กับเธอในการต่อสู้กับสคาร์ป…เธอขอบคุณคนอื่นทุกคน ที่นอกจากอัลดิส

“วันนึง พี่ไปได้ยินลูกน้องซุบซิบว่าอิกดราเซีย เดินไปทั่วกับสาวที่หน้าไม่คุ้น” (ไอลิซ)

“และพี่คิดว่านั่นคือหนูเหรอ?” (ลิตตี้)

“ผมสีชมพูมันตรงกับเรื่องเล่า และความสูง และลักษณะอื่นด้วย ดังนั้น ใช่… น้องถูกปฏิบัติอย่างย่ำแย่ ใช่มั้ย?” (ไอลิซ)

“ค่ะ” (ลิตตี้)

“เข้าใจแล้ว น้อง…น้องทำดีที่สุดแล้วนะ” (ไอลิซ)

ริมฝีปากของไอลิซบิดเบี้ยวเป็นการโค้งที่น่าขยะแขยง อารมณ์มันสื่อออกมาได้ดีมาก จนลิตตี้ได้ยินเสียงเธอกัดฟันได้

เธอโกรธที่ข่าวลือที่ขัดใจเกี่ยวกับอิกดราเซียเป็นจริง ว่าพวกเค้าทำกับน้องเค้าไม่ดี กับสาวที่มีแน้วโน้มดี ที่ชื่อว่าลิตตี้

เธอเป็นอัศวินโดยกำเนิด และพฤติกรรมที่ป่าเถื่อนของอิกดราเซียนั้นให้อภัยไม่ได้เลย

“พวกมันน่ารังเกียจมาก” (ไอลิส)

ลิตตี้คิดด้วยสัญชาติญานว่าคนคนนี้ น่าจะเท่าเทียมกันกับอิกดราเซีย แม้ว่าเธอเป็นบางคนที่เกี่ยวข้องโดยตรง เธอไม่สามารถส่งความเกลียดที่เข้มข้นไปสู่อัลดิสได้ตรงไปตรงมาแบบนี้

แม้ว่าเธอจะโกรธ อัลดิสเหนือกว่าเธอในเรื่องกำลังมาก ระหว่างที่มันแน่นอน ว่าลิตตี้โกรธเขา ที่เขาปฏิบัติกับเธอยังไง เธอไม่มั่นใจ ว่าเธออยากจะฆ่าเขามั้ย

ไอลิซ อย่างไรก็ตาม เปิดเผยแก่นแท้ของความโกรธ ที่ต่างจากเธอเอง

“คนหนึ่งต้องไม่เมามายกับพลังของพวกเค้า พ่อชั้นสอนเรื่องนี้กับชั้น และชั้นเชื่อว่าคำพูดของเค้าเป็นจริง การไปดูถูกคนอื่นและปฏิบัติกับพวกเธอไม่ดี มันเหมือนกันกับความอ่อนแอ น้องต้องไม่มีวันผิดพลาดแบบเดียวกันนะ ลิตตี้” (ไอลิซ)

“หนูไม่รู้ว่าความยากลำบากอะไรที่หนูจะเผชิญหน้า หรือความสูงแค่ไหนที่หนูจะไปถึง แต่หนู จะไม่มีวันพัฒนาท่าทีแบบนั้นเลยค่ะ” (ลิตตี้)

“ยอดเยี่ยม นั่นเป็นแนวคิดที่ถูกต้องที่จะมีอยู่ แล้วก็จำไว้ว่า ถ้าคนหนึ่งหยุดก้าวเดินไปข้างหน้า สิ่งที่รอพวกเธออยู่มีเพียงการทำลายตัวเอง” (ไอลิซ)

“ทำลายตัวเองเหรอคะ?” (ลิตตี้)

ลิตตี้สงสัยว่าอิกดราเซียจะทำลายตัวเองมั้ย แต่ไม่ว่าเธอจะคิดไปมากเท่าไหร่ เธอยังจินตนาการมันไม่ได้เลย ปาร์ตี้นั้นแข็งแกร่งเกินไปที่จะทำลายตัวเอง

“เอิ่ม มันถึงเวลาที่เราจะไปกันแล้วนะ” (ไอลิซ)

“หนูจะไปที่เมืองหลวงอย่างแน่นอน แล้วเมื่อเวลานั้นมาถึง หนูจะไปหาพี่” (ลิตตี้)

“ได้ แน่นอนจ่ะ พี่รอคอยมันนะ โอ้ พี่ขออะไรอย่างสุดท้ายได้มั้ย?” (ไอลิซ)

“ได้ค่ะ…!” (ลิตตี้)

ในทันทีที่ลิตตี้มอบความยินยอม เธอถูกปกคลุมในการกอดของไอลิซ หน้าของเธอฝังอยู่ในหน้าอกที่อุดมสมบูรณ์ของไอลิซ และประสบการณ์ มันค่อนข้างที่จะเจ็บ หลังจากไม่กี่วินาที เธอถูกปล่อย แต่ลิตตี้ไม่เข้าใจ ความหมายของการกระทำนี้เลย

“หืมม เราจะต่อในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์” (ไอลิซ)

“ต่อ?” (ลิตตี้)

ไอลิซเดินไปพร้อมยกมือหนึ่ง เลดี้ที่เหมาะสม แต่มีบางอย่างเกี่ยวกับเธอ ที่ลิตตี้คิดไม่ออก

แต่นั่นอาจจะเป็นเพราะเธอเป็นผู้หญิงผู้ใหญ่ เป็นคนที่ต่างกันจากลิตตี้ ดังนั้น บางทีเธออาจจะเข้าใจมัน เมื่อเธอโตขึ้น ลิตตี้คิดในแง่ดี

วันต่อมา ลิตตี้ไปเยือนสมาคมนักผจญภัย ผู้จัดการสาขาเรกัลหยุดลิตตี้ เขาอยู่ในผ้าพันแผล และดูน่าสงสารจริงๆ และตัวของเขายังผอมอยู่มาก เพราะเธอไม่ถูกอนุญาติให้ไปเจอเขาในโรงพยาบาล ลิตตี้ไม่ได้เจอเขาตั้งแต่การต่อสู้กับราชินี

“ขอบคุณพี่สำหรับตอนนั้นนะคะ” (ลิตตี้)

“พี่ต่างหาก ที่ควรจะขอบคุณหนูน่ะ พี่อยากจะต่อยหน้าตัวเองมาก ที่ประเมินพวกนั้นต่ำไป” (เรกลั)

“แต่ทุกอย่างดีแล้ว ดังนั้นอย่ากังวลเลยค่ะ” (ลิตตี้)

“อืม ว่าแต่ หนูไปเหนือที่พี่คิดว่าหนูจะไปได้เลยนะ… พี่สงสัยว่ามีกี่คนในประวัติศาสตร์ของเหล่านักผจญภัย ที่สามารถที่จะกำจัดแรงค์ 1 ระหว่างที่เป็นแรงค์ 4…” (เรกัล)

ลิตตี้อายกับการเปลี่ยนแปลงที่เรกัลมีปฏิสัมพันธ์กับเธอ เธอรู้ว่าเขาทำสิ่งที่เขาทำได้เก่ง คือในการเป็นผู้จัดการสาขา แม้ว่าเธอ ไม่เคยเห็นเขาทำตรงๆมาก่อน

ความเสียหายที่ถูกส่งให้ราชินียังเผาอยู่ในตาของลิตตี้ มันเพียงพอที่จะทำให้เธอตัดสินใจเรื่องนั้น ว่าการสู้ด้วยอาวุธนั้นดี แต่เธออยากจะเพิ่มทักษะกาารต่อสู้มือเปล่าด้วยเช่นกัน

“อุ้ปส์ พี่ไปสนใจอย่างอื่น ยังไงซะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่ เหมือนไดมอส-ซังตรงนั้น หนูอยากจะเลื่อนไปที่แรงค์ 3 ใช่มั้ย?” (เรกัล)

“ค่ะ! หนูอยากจะเลื่อนขั้นไปสู่แรงค์ 3!” (ลิตตี้)

“ว่าแล้ว เฮ้ ไดมอส-ซัง นายก็ช่วยได้เยอะด้วย” (เรกัล)

“อะไรกัน ทำไมอยู่ดีๆก็พูดถึงชั้น…?” (ไดมอส)

เขาแกล้งทำเป็นว่าถูกมันรบกวน แต่แก้มของเขาผ่อนคลาย และเขาดูเหมือนจะพอใจกับการชื่นชม เพราะทั้งหมด เขาเป็นหนึ่งใจผู้มีส่วนร่วม ในการต่อสู้กับราชินี

เขาได้หยุดที่แรงค์ 4 มาเป็นหลายปี แต่เขาได้พิสูจน์ความสามารถของเขาแล้ว เขาแข็งแกร่งจริงๆ สิ่งเดียวที่เลี่ยงไม่ให้เขาเคลื่อนไปสู่การเลื่อขั้นขึ้นไป คือการสอบเลื่อนขั้น ซึ่งเรกัลอยากจะพูดถึง

“กลับไปที่หัวเรื่องหลักนะ เธอกะนายควรจะไปสอบเลื่อนขั้นไปแรงค์ 3 ในเมืองหลวง และแน่นอน ชั้นจะส่งคำแนะนำไปให้” (เรกัล)

“เก่ะห์ ชั้นได้สอบเลื่อนขั้นไม่กี่ครั้งแล้วนะ” (ไดมอส)

“อย่าไร้เดียงสามากน่า ไดมอส-ซัง ทุกอย่างมันเป็นช่วงจังหวะเวลาและโชค นายควรจะไปสอบอีกครั้ง เพราะนายรอดชีวิตในการต่อสู้ถึงชีวิต ชั้นมั่นใจว่าครั้งนี้นายจะทำมันได้” (เรกัล)

“นายมันไม่รับผิดชอบเกี่ยวกับเรื่องนี้เอาซะเลยนะ…” (ไดมอส)

เกาหลังหัวของเขา สีหน้าของไดมอสผ่อนคลาย

ลิตตี้พร้อมที่จะรับคำท้าทาย แม้ว่าจะไม่ได้ถูกบอก

ถ้าเธอเลื่อนขั้นไปสู่แรงค์ 3 เธอจะเป็นนักผจญภัยที่ถูกรับรู้โดยสำนักงานใหญ่ของสมาคมนักผจญภัย พูดอีกอย่าง มีความเป็นไปได้ว่าคำร้องจากสำนักงานใหญ่จะถูกส่งมาสู่เธอ แต่ลิตตี้ มีคำถาม

“ทำไมต้องเมืองหลวงล่ะคะ? ถ้าคนนึงพร้อมที่จะเป็นแรงค์ 3 ไม่ใช่ว่าควรจะไปที่สำนักงานใหญ่สมาคมนักผจญภัยเหรอ?” (ลิตตี้)

“เมืองหลวงและที่หลักๆอื่น มีเจ้าหน้าที่จากคนที่ส่งออกมาจากสำนักงานใหญ่น่ะ และหนูจะไม่สรามารถไปถึงสำนักงานใหญ่สมาคมนักผจญภัย ด้วยความแข็งแกร่งปัจจุบันของหนู” (เรกัล)

“เอ๋? ทำไมล่ะ?” (ลิตตี้)

“หนูอยากรู้มันจริงๆเหรอ?” (เรกัล)

“ค่ะ หนูฟังอยู่!” (ลิตตี้)

เรกัลยิ้ม และไดมอสดูตกตะลึง เรกัลเริ่มอธิบายในน้ำเสียงที่ลึกลับกับลิตตี้ ที่เอนตัวมาข้างหน้า

“สำนักงานใหญ่ของสมาคมนักผจญภัยอยู่ใกล้กับ 【{จุดจบของโลก}】 และบริเวณรอบข้างยังไม่ถูกสำรวจจนถึงตอนนี้” (เรกัล)

“นั่นไกลมากๆเลย!” (ลิตตี้)

“ผู้คนที่นั่นท้าทายตัวเองทั้งวันและคืนในการผจญภัย เพื่อจะค้นหาว่าอะไรอยู่เลยจุดจบของโลกไป ที่ที่น่าสนใจและท้าทายที่สุดบนโลกนี้ คือสำนักงานใหญ่ ของสมาคมนักผจญภัย” (เรกัล)

“โว่วววววว!” (ลิตตี้)

ไม่ตกใจมาก เรกัลพูดไปเรื่อยเพื่อตอบการตอบสนองของลิตตี้ การอธิบายเรื่องนี้จะทำให้เหล่าเจ้านายท้อแท้ใจ เพราะเรื่องนี้อาจจะทำให้นักผจญภัยใหม่ๆไร้แรงจูงใจการการเลื่อนขั้นแรงค์ อย่างไรก็ตาม มันไม่ใช่เรื่องใหญ่

“ยังไงก็ตาม แม้แต่นักผจญภัยที่สำนักงานใหญ่ก็ติดอยู่ที่ 【{สุดขอบของโลก}】 และไม่สามารถจะไปต่อได้…” (เรกัล)

“หนูยังไม่พร้อมสำหรับเรื่องนี้เลย….” (ลิตตี้)

“พี่ทำให้หนู รู้สึกแย่เหรอ พูดถึงแล้ว จุดจบของโลกนั้น…” (เรกัล)

“ไม่ต้องบอกหนูแล้วค่ะ! หนูจะผจญภัยมากกว่านี้ และจะตามพวกเค้าไป! และสำหรับการทำเรื่องนั้น หนูจะเป็นแรงค์ 3!” (ลิตตี้)

“อย่างที่คาด” (เรกัล)

เรกัลมีความสุขกับการบอกความจริงเหล่านี้ เพื่อทำให้นักผจญภัยกลัว อย่างไรก็ตาม อย่างที่คาด แทนที่มันจะทำให้ลิตตี้กลัว มันทำให้เธอมุ่งมั่นที่จะทำการสอบเลื่อนขั้น เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้

“ยังไงซะ พี่แนะนำเธอให้ไปที่เมืองหลวงสำหรับตอนนี้ แต่ถ้าหนูตัดสินใจที่จะไป หนูจะต้องพูดจากลากับเมืองนี้ และทุกคนที่ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่” (เรกัล)

“อา…” (ลิตตี้)

เมืองที่คุ้นเคย โทปาส คู่รักแก่ที่ดูแลเธอ ผู้คนของสมาคมทั้งหลาย เธอต้องพูดจากลา กับพวกเขาทุกคน

คู่รักแก่จะไปส่งด้วยรอยยิ้ม แต่แค่คิดเกี่ยวกับมันทำให้ลิตตี้อารมณ์เอ่อขึ้นมา กับทุกการพบเจอ มันมีการลาจาก นั่น คือส่วนหนึ่งของการเป็นนักผจญภัย แต่ลิตตี้ยังเด็กเกินไป ที่จะยอมรับมันง่ายๆ

เข้าใจว่าอะไรกำลังผ่านใจของลิตตี้อยู่ เรกัลพูดในเสียงเบาๆ “เฮ้ มันไม่เหมือนว่าเราจะจากกันตลอดชีวิตนะหนู”

“ค่ะ นั่นถูกเลย หนูจะมีความสุข ที่จะกลับมาอีกครั้ง เมื่อหนูแข็งแกร่งขึ้น” (ลิตตี้)

ลิตตี้ลืมอารมณ์ที่เอ่อขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และเธอเน้นใจเธอไปที่เป้าหมายที่อยู่ในมือ

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 464/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu