สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 39 ลิตตี้ กำลังจะจากเมืองโทปาส

39 ลิตตี้ กำลังจะจากเมืองโทปาส

“เข้าใจแล้ว เธอจะไปที่เมืองหลวงแห่งราชวงศ์ ชั้นจะตามไปกันเธอเมื่อชั้นฟื้นตัวเต็มที่แล้ว” (โรม่า)

“ได้ ชั้นจะรอนะ” (ลิตตี้)

ลิตตี้ บอกโรม่า ที่ยังอยู่ในโรงพยาบาลว่าเธอจะไปที่เมืองหลวงแห่งราชวงศ์ เธออยากจะไปกับโรม่าจริงๆ แต่แรงจูงใจหลายแบบมันขึ้นมาในใจของลิตตี้

สมาคมนักอัญเชิญ และเป้าหมายของการเลื่อนไปที่แรงค์ 3 มันเพียงพอที่จะทำให้เธอไปที่เมืองหลวงราชวงศ์พรุ่งนี้

“แม้ว่าชั้นเพิ่งจะได้เลื่อนขั้นไปแรงค์ 4 ชั้นก็ได้การแนะนำมาจากผู้จัดการสาขา เรกัลด้วย ถ้าเธอไม่ตั้งใจ ชั้นจะแซงแล้วนะ” (โรม่า)

“ชั้นจะไม่แพ้แน่” (ลิตตี้)

“ทำเต็มที่เพื่อจะไม่แพ้ล่ะ ถ้าอย่างนั้น!” (โรม่า)

แม้ว่าเธอจะแหย่ลิตตี้ เธอรู้ว่าเธอจะไม่มีวันเทียบกับศักยภาพของลิตตี้ อย่างไรก็ตาม มันไม่มีความรู้สึกแง่ลบข้องเกี่ยวอยู่เลย มันมีแต่ความหลงใหลที่แผดเผา

ในอดีต เธอเคยอิจฉาลิตตี้ แต่ตอนนี้เธอสงบอย่างน่าตกใจ มันเป็นเพราะเธอน่าจะได้ความรู้สึกที่อยู่ในสภาพจิตใจเดียวกันกับลิตตี้ หลังจากการต่อสู้กับราชินี สิ่งที่สำคัญนั้นไม่ใช้การจะแข็งแกร่งไปกว่ากัน แต่เพื่อเติบโต และก้าวไปข้างหน้า

เธอทำอะไรได้ และใครที่เธอควรจะช่วย? ดังนั้น การกระทำเหล่านี้ จะทำให้พวกเธอ “มากกว่าคนธรรมดา” ในเวลานี้

ดังนั้น เมื่อลิตตี้และโรม่าเห็นคนอย่างไดมอสและไลล่า ที่ทำหน้าที่ของเขา พวกเธอถูกทำให้จำไปถึงความมุ่งมั่นและหน้าที่ของพวกเธอ

“งั้น พร้อมจะไปยังล่ะ?” (โรม่า)

“ไม่ ยังไม่พร้อมเลย” (ลิตตี้)

“ทุกอย่างโอเคมั้ยอ่ะ?” (โรม่า)

“ชั้นจะไปที่สามาคมนักผจญภัย และรับคำร้องจากคนในเมือง จากนั้นเราจะเริ่มกับการเตรียมการ” (ลิตตี้)

“งี้ เธอจะไปพรุ่งนี้แล้ว…” (โรม่า)

ลิตตี้จะสามารถทำได้เยอะในตอนเช้าแค่อย่างเดียว ในเวลาเดียวกัน เธอพยายามจะไปจากลา คนรู้จักแต่ละคนของเธอ

ภายใน เธออยากจะคุยกับโรม่ามากกว่านี้นิดหน่อย เพราะเธอจะจากเธอที่นี่ไปซักพัก

“ยังไงซะ ถ้าอย่างนั้น โรม่า-ซัง มันดีกว่าที่ชั้นจะไปแล้ว” (ลิตตี้)

“เธอเป็นแรงค์ 4 นะ แต่เธอยังทำคำร้องแรงค์ 6 …นั่นมันเหมือนเธอเลย โชคดีนะ” (โรม่า)

ตาที่มีน้ำตาของลิตตี้เล็ดออกมานิดหน่อย ขณะที่โรม่าโบกมือของเธอ มันไม่ใช่แม้แต่การลาก่อนตลอดชีวิต และเธอสัญญาที่จะเจอกันอีกครั้งที่เมืองหลวงแห่งราชวงศ์

แต่เธอเป็นเพื่อนคนแรกในหมู่เพื่อนของเธอ แม้ว่ามันเป็นแค่การจากลาระยะเวลาสั้นๆ อารมณ์ของลิตตี้น้อยยังหวั่นไหว

***

หลังการที่จากโรม่ามา และออกมาจากโรงพยาบาล ลิตตี้ยุ่งมาก เธอเลือกและทำคำร้องของแรงค์ 6 เกือบทั้งหมดสำเร็จ ในฐานะนักผจญภัยที่คนรู้จักดีในเมือง ทุกคนดีใจ ที่ลิตตี้ก้าวเข้าไปหาเป้าหมายของเธอ และยินดีกับเธอสำหรับการเดินทางไปเมืองหลวงแห่งราชวงศ์

“หนูจะคิดถึงพี่!” (ลิตตี้)

“น้องจะกลับมาซักวันนึง ใช่มั้ย?”

“แน่นอนหนูจะทำแบบนั้น!” (ลิตตี้)

การส่งของ ถอนหญ้า ควบคุมแมลงรบกวน และอื่นๆ ถูกดูแลอย่างรวดเร็ว ผู้คนชื่นชม และกระซิบกับเธอว่างานมากเท่าไหร่ที่เธอทำสำเร็จด้วยตัวเอง

เธอต้องได้วิ่งไปทั่วเมือง ซื้อของชำให้คนแก่ที่แก่จนเดินไม่ไหว แต่ไม่เคยเลย ที่เธอจะดูเหมือนเหนื่อย แม้ว่าความอึดของเธอมันสูงไปแล้ว มันได้เพิ่มขึ้นมากเข้าไปอีก ผ่านการต่อสู้ที่เธอมีที่ผ่านมา

ลิตตี้ คิดเกี่ยวกับการไปรับงานกำจัดมอนสเตอนร์ แต่ตัดสินใจที่จะไม่ทำมัน

ลิตตี้ตัดสินใจที่จะทำงานจนกว่าจะเย็น และใช้เวลาที่เหลือของวันเตรียมตัว

“ชั้นหวังว่าชั้นจะช่วยได้มากขนาดนี้ ในเมืองหลวงราชวงศ์”

เมื่อเธออยู่คนเดียว เธอพึมพำไปสู่ความว่างเปล่า แค่แสดงออกึงปราถนาของเอ นี่เป็นสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกหลงใหลในการทำ นอกจากการผจญภัย นั่นก็คือการช่วยบางคน เควสที่เรียบง่าย แต่มันช่วยเหลือทุกคน

ลิตตี้จินตนาการ ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้าเธอไม่ได้ยินเกี่ยวกับการผจญภัย บางที เธออาจจะจบที่การช่วยทุกคนในบ้านเกิดของเธอ

เย็นวันนั้น คู่รักแก่จัดงานเลี้ยงให้ลิตตี้กิน พร้อมด้วยจานโปรดทั้งหมดของเธอเรียงรายกันต่อหน้าต่อตาเธอ ให้เธอเอื้อมไปถึงมันด้วยความง่ายดาย และพร้อมที่จะให้เธอครอบครองมัน

อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ไม่ดีใจเลย ที่จะกินอาหารที่เตรียมมาให้แต่เธอเพียงคนเดียว แม้ว่า เธอยังจบที่การทานอาหารส่วนใหญ่ทั้งหมด เธออยากจะเก็บความทรงจำของพวกเธอสามคนที่กินด้วยกัน

“ขอบคุณสำหรับอาหารค่ะ!” (ลิตตี้)

“หนูยังกินเก่งอยู่เลยนะ หนูควรจะมาเยี่ยมที่นี่บ้างนะ บางครั้งน่ะ” (มาดามแก่)

“หนูจะมาแน่นอนค่ะ หนูจะพูดว่าลาก่อนแค่ตอนนี้” (ลิตตี้)

แม้ว่าลิตตี้ได้แข็งแกร่งขึ้นในเวลาที่ผ่านมา เธอรู้สึกเหมือนเธอไม่พร้อม ที่จะเผชิญหน้ากับพรุ่งนี้ แต่เธอรู้สึกว่าถ้าเธออยู่เฉยๆ เงียบๆ บางอย่างจะคลืบคลานข้นมาบนเธอ

ดังนั้นลิตตี้พยายามจะพูดมากขึ้น และทำตัวให้ล่าเริ่งเท่าที่เป็นไปได้

“หนูยังซาบซึ้งกับป้ามาดามและเซอร์ที่รับหนูเมื่อจู่ๆหนูก็มา… และหนูจะซาบซึ้งไปตลอดชีวิต สำหรับความเมตตาที่พวกลุงกับป้าประทานมาสู่หนู” (ลิตตี้)

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า หนูไม่เคยจะหยุดทำให้ลุงทึ่งเลยตั้งแต่นั้นมา” (เซอร์)

“หนูขอโทษที่รบกวนนะคะ” (ลิตตี้)

“ไม่ ไม่ ไม่ เมื่อมอนสเตอร์ตัวนั้นพุ่งมาหาลุงกระทันหัน ลุงตกตะลึงจริงๆ และลุงตกใจยิ่งกว่านั้นอีก ที่เห็นลิตตี้เกาะมันเท่าชีวิต”

ลิตตี้ก็กลัวมากเมื่อราชินีสามารถที่จะเข้ามาในเมืองโดยไม่ถูกฆ่า ไม่ต้องพูดถึงว่าคู่รักแก่ จบที่การไปอยู่ตรงหน้าเธออีก

ลิตตี้ถูกบอกหลายครั้งในโรงพยาบาล ว่ามันยังเป็นความสงสัย ว่าเธอรอดชีวิตมาได้อย่างไร และพวกเขาสงสัยว่าเธอขยับได้อย่างไรกัน เพราะทั้งหมดถ้าเธอต้องตอบไปว่าทำไม มันจะเป็นพลังงานและความอึดของเธอมันแข็งแกร่งมากเกินไป

“มันมีคนที่ดูแลหนูในเมืองนี้ และหนูไม่อยากให้ใครซักคนตายตอนที่หนูอยู่” (ลิตต)

“สาวน้อยเหมือนลิตตี้-จัง ไม่ควรจะไปกังวลเรื่องนั้นนะ” (มาดามแก่)

“มันเป็นทางที่หูเลือกแล้ว อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลยค่ะ” (ลิตตี้)

“มันเป็นทางที่หนูเลือก หือห์ ดูแลตัวเองให้ปลอดภัย และกลับมาเมื่อไหร่ก็ได้นะ ที่หนูรู้สึกไม่ไหวแล้วนะ” (มาดามแก่)

แม้ว่าหลังจากการทดสอบกับสคาร์ป ลิตตี้ยังเป็นเด็ก ในสายตาคู่รักแก่ ซอสที่ไปแข็งอยู่รอบปากของเธอ ทำให้ความประทับใจนั้นแข็งขึ้นมาอีก

“ป้าจะทำข้าวเที่ยงให้กินพรุ่งนี้ มันดีกว่าที่จะรีบนอนนะ วันนี้น่ะ”

“ได้ค่ะ หนูจะทำแบบนั้น” (ลิตตี้)

ธออยากจะพูดเกี่ยวกับอะไรบางอย่างมากกว่านี้อีก แต่มันเป็นคู่รักแก่ที่ตัดการสนทนาก่อน พวกเขาแกล้งทำเป็นไม่สังเกตความปั่นป่วนและการระงับอารมณ์ของพวกเขา

ลิตตี้ รู้สึกได้ถึงอะไรที่เปลี่ยนไป เลยไม่กล้าจะช่วยกับการทำความสะอาด และไปนอน

“หนูจะคิดถึงหนูเค้าแน่เลย จริงๆนะ” (มาดามแก่)

“ใช่” (เซอร์)

ลุกขึ้นจากเก้าอี้ พวกเขาเริ่มเก็บจาน

***

“ลิตตี้ อ่ะ รับนี่”

ลิตตี้ตกใจขณะที่เธอออกจากเมื่อเช้าตรู่ คนยืนกันบนทางที่เธอจะไป ดั่งจะขวางเธอไปสู่ประตูเมือง

มันไม่ใช่แค่นักผจญภัยหลังผู้จัดการสาขา แต่ยังมีผู้คนจากที่ต่างๆ ที่ลิตตี้ไปทำคำร้อง

“ของพวกนี้คืออะไรคะ?” (ลิตตี้)

“รองเท้าที่สร้างโดยปีกของราชินีน่ะ ที่ถูกสั่งของให้ทำมันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์” (เรกัล)

“อุปกรณ์เวทมนตร์? อะไรกัน?! และปีกของราชินี…” (ลิตตี้)

“ถ้าหนูใส่สิ่งนี้ มันจะลดน้ำหนักของหนักๆ มันจะเพิ่มความเร็ว ซึ่งนั่นจะเป็นประโยชน์ในหลายๆสถานการณ์นะ” (เรกัล)

มันธรรมชาติที่ลิตตี้จะงงงวยกับของขวัญที่คาดไม่ถึงนี้ มันเป็นอุปกรณ์เวทมนตร์ที่สร้างจากปีก และของที่เก็บได้จากราชินีสคาร์ป และมันสำเร็จขึ้นมาด้วยการทำงานหนักที่ยิ่งใหญ่ มันไม่มีทางที่ลิตตี้ ที่ว่ามันเป็นชัยชนะของทุกๆคน จะยอมรับมันง่ายๆ

“แต่นี่มัน…” (ลิตตี้)

“นีมันหลังจากสมาชิกยอมรับมันแล้วน่ะ มันมีคนที่ไม่อยู่ แต่อย่ากังวลเกี่ยวกับมัน” (เรกัล)

“จริงเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“ค่าผลิตอุปกรณ์เวทมนคร์นี้มันแบ่งกันโดย ชั้น พวกเค้า และทุกคนที่นี่” (เรกัล)

“เอ๋…” (ลิตตี้)

“เราติดหนี้น้องอยู่มาเป็นเวลานานแล้วนะ รู้มั้ย”

หนึ่งในชาวบ้านของเมือง ตอบมา

พูดถึงอุปกรณ์เวทมนตร์แล้ว พวกมันเป็นไอเท็มที่ราคาแพงที่อยู่ในระดับขั้นที่ต่างออกไป เมื่อเทียบมันกับอาวุธและชุดเกราะธรรมดา

ขณะทีเธอถือรองเท้าในมือเธอ น้ำตาของลิตตี้ ที่เธอพยายามจะรั้งไว้ ตลอดเวลานี้ ในที่สุดก็เติมเต็มตาของเธอ และเกือบจะหยดออกมา

“นี่ สำหรับหนู สิ่งที่น่าทึ่งขนาดนี้…” (ลิตตี้)

“ทุกคนรับรู้ถึงน้องนะ และการทำงานหนักของน้อง พวกเค้าคาดหวังกับน้องไว้มาก แล้วตัวพี่ก็มั่นใจ ว่าวันหนึ่ง น้องจะข้ามผ่าน 【{จุดจบของโลก}】 ไปได้” (เรกัล)

“นี่เป็นการลงทุนล่วงหน้ามั้ยคะ…?” (ลิตตี้)

“พี่ไม่รู้ว่าน้องไปเรียนคำนั้นมาจากไหน แต่น้องจะคิดมันเป็นอะไรแบบนั้นก็ได้! ฮ่าฮ่า…” (เรกัล)

เธอเก็บริมฝีปากให้ปิดไว้และส่ายหัวของเธอ ไม่สามารถจะเก็บน้ำตาไว้ได้อีกต่อไป แม้ว่าเธอไม่เคยจะร้องไห้เมื่ออิกดราเซียทำกับเธออย่างย่ำแย่ แต่ในเวลานี้ มันถึงขีดจำกัดของเธอ

“ทุกคนคะ หนูขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนี้นะ!” (ลิตตี้)

“ไม่ ไม่ต้องขอโทษ เรารู้ว่าความลำบากอะไรที่น้องได้ไปผ่านมา เพื่อจะมาถึงจุดจุดนี้ ดังนั้นอย่าถือสาและแค่ใส่มัน ใส่มันและออกเดินทางของน้องต่อไป” (เรกัล)

“ค่ะ!” (ลิตตี้)

ลิตตี้ที่เริ่มซื้ดจมูก ใส่รองเท้าปีก หลังจากที่เธอใส่มัน เธอรู้สึกได้ถึงความรู้สึกลอยๆทันที ในร่างกายของเธอ

เธอได้สืบทอดพลังของราชินี แม้ว่ามันจะเป็นส่วนเล็กๆของมัน ด้วยสิ่งนี้ เธอจะกระโดดได้ไกลขึ้น ไม่ เธอรู้สึกเหมือนเธอจะบินได้เลย!

“หนูไปนะคะ!” (ลิตตี้)

“โออออ้! โชคดีๆ!”

“โชคดีจ้ะ!”

“เมื่อมีเวลากลับมาหน่อยนะ!”

มันดั่งทั้งเมืองโทปาสนั้นยินดีไปกับลิตตี้ คู่รักแก่ก็อยู่ในหมูพวกเขาด้วย เช็ดตาด้วยผ้า พวกเขาเหมือนลิตตี้ ที่เก็บน้ำตาไว้ไม่ได้ แต่ยังไง พวกเขาก็ยังโบกมือลาเธออยู่ดี

ลิตตี้โบกมืออีกครั้ง ก่อนจะเผชิญหน้าไปข้างหน้า

“ลาก่อนทุกคน! หนูจะกลับมาอย่างแน่นอน ซักวันนึง!” (ลิตตี้)

โดยไม่ลังเลไปมากกว่านี้ เธอพุ่งออกไปจากเมือง อย่างไรก็ตาม เธอไม่ได้เอาผลของรองเท้าจากปีกมาพิจารณา แรงส่งของมมัน แรงมากจนมันเกือบจะดีดเธอขึ้นไปในอากาศ เตะอากาศเมื่อเธอรู้สึกไร้สมดุลย์ เธอปรับทิศทางให้ถูกต้อง ถึงจุดจุดหนึ่ง ตอนนี้เธอเคลื่อนไหวได้อย่างคล่องตัวในอากาศ

***

“โววววววววว่!” (ลิตตี้)

ขณะี่ลิตตี้วิ่งผ่านทุ่งหญ้าพีทพร้อมตะโกน เธอวิ่งไปเจอฝูงบาฟโฟโล่ระหว่างทาง ปรกติแล้ว เธอจะจัดการมัน แต่ตอนนี้ ของที่เก็บได้ จะแค่เป็นภาระเพิ่มขึ้นสำหรับเธอ

ทันทีที่เธอลงพื้น เธอกระโดดข้ามหลังของบาฟโฟโล่ด้วยสองมือ และกระโดดอีกครั้ง จนกว่าเธอจะผ่านฝูงนั้นไป

“มากกว่านี้! เร็วขึ้น!” (ลิตตี้)

ผลงานของรองเท้าจากปีกมันถูกแสดงออกมาในเวลานั้น เธอไม่ถูกไล่โดยมอนสเตอร์ใดๆอีกแล้ว ร้องเท้ามันรู้สึกดีในท้ายที่สุด

ด้วยทิวทัศน์ที่งดงามของทุ่งหญ้าพีทที่กว้างใหญ่ ลิตตี้ตื่นเต้นเกี่ยวกับการผจญภัยที่อยู่ข้างหน่า อะไรที่มันจะงดงามไปมากกว่าทิวทัศน์นี้? และสิ่งที่จินตนาการไม่ได้อะไรที่ะเกิดขึ้นในอนาคต

เธอยังค่อนข้างจะยังไม่เป็นฮีโร่ในเรื่องราว แต่ธอได้เข้าใกล้การเป็นฮิโร่ นี่มันคือการประเมินตัวเองของลิตตี้

“ย่าาาาา!”

ก่ลองอาหารเที่ยงที่ถูกมอบให้เธอโดยคู่รักแก่ เต็มไปด้วยอาหารโปรดมากมายจของเธอ แต่ตอนนี้ เธอได้คิดเกี่ยวกับว่า จะกินมันที่ไหน

เธอแค่อยากจะวิ่งผ่านทุ่งหญ้าพีทที่กว้างใหญ่ ตรงหน้าของเธอ ลิ้มรสอากาศที่สดชื่น และการเคลื่อนไหวที่เต็มไปด้วยพลังและความสร้างสรรค์ ลิตตี้วิ่งไปทั่ว จนกว่าเธอจะเหนื่อย

 ขอบคุณสำหรับเงิน 464 บาท

เป้าหมายเดือน 7/66

ค่าเน็ต 200/200

รับยา ยาหมด 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 928/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook