สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 56 ลิตตี้ เยือนสมาคมต่อสู้อีกครั้ง

56 ลิตตี้ เยือนสมาคมต่อสู้อีกครั้ง

ภายหลังวันนั้น ลิตตี้เยือนสมาคมนักธนูอีกครั้ง

การฝึกถูกแบ่งสู่การยิงเป้าไม่เคลื่อนที่ และการยิงเป้าเคลื่อนที่ ก้าวแรกของการฝึกคือการยิงให้โดนเป้าหมาย ด้วยทักษะอย่างการยิงธรรมดา ยิงสองครั้ง และต่อๆไป

ขั้นที่สองคือทำเรื่องพวกนี้ ในจำนวนเวลาที่น้อยลง ซึ่ง ลิตตี้ทำสำเร็จแล้วในวันเดียว ที่จุดนี้ ผู้จัดการสาขาได้ทำการตัดสินใจทันที่ ที่จะให้เธอทำการสอบสุดท้าย

ผู้จัดการสาขาอาวุโสของสมาคมนักธนู ถูกรับรู้ว่าเธอต้องการมากขึ้น ถ้าบางคนนั้นยังไม่ดีพอ พวกเขาลืมไปได้เลย เกี่ยวกับการที่เธอจะมีวันที่จะผ่านการสอบสุดท้ายให้

“หาและยิงเป้าหมาย ในหมู่เป้าหมายเคลื่อนนี้นับไม่ถ้วน น้องมีเวลาจำกัด…….น้องมี 6 วินาทีเพื่อทำให้เสร็จ……”

“ขอบคุณค่ะ”

…

ริมฝีปากสีแดงของผู้จัดการสาขากระตุก ขณะที่เธอประทับชื่อเรียกลงบนบัตรนักผจญภัยของลิตตี้ ในฐานะที่เป็นคนที่มีการทำคิดต่อกันของการสอบไม่ผ่านที่ต่อเนื่อง เธอค่อนข้างที่จะสนุก

แต่เธอก็รู้สึกดีด้วย กับการมาถึงของนักผจญภัยที่มีพรสวรรค์ในบริบทนี้ การสนทนานั้นเปลี่ยนไปที่หัวเรื่องของคาตาลาน่าอย่างเป็นธรรมชาติ

“…เท่าที่พี่รู้ น้องเป็นคนที่เร็วที่สุดที่ได้เข้าสอบสุดท้าย พี่มั่นใจเลยว่าคาตาลาน่าจะผิดหวังมาก เมื่อเธอรู้

“คาตาลาน่า-ซังก็ได้ชื่อเรียกจากสมาคมนี้เหรอคะ?”

“เธอใช้เจ็ดปีเพื่อให้ได้มันมา ชั้นเห็นเธอร้องไห้หลังม่านเวทีมากกว่าแค่ครั้งเดียว”

“โอ้ จริงเหรอคะ?”

ลิตตี้ ไร้คำพูด เมื่อเธอถูกบอก เกี่ยวกับเรื่องราวที่ยืนยันคำพูดของคาตาลาน่า ว่าเธอ เป็นคนที่ทำงานหนัก

ลิตตี้ ดั่งถูกฉีกเมื่อเธอคิดว่าความดื้อรั้นของคาตาลาน่า ในการสสอบเลื่อนขั้น เป็นสัญญานของความอาฆาตแค้น หรือส่วนหนึ่งของนิสัยของเธอ

แต่เมื่อนึกไปถึงท่าทีของขาตาลาน่า เมื่อพวกเธอจากลา ลิตตี้ ตัดสินใจที่จะคิดว่ามันเป็นอย่างหลัง อย่างน้อยสำหรับตอนนี้ ลิตตี้ไม่ได้มีความประทับใจร้ายๆกับเธอ เหมือนที่เธอเคยมีเมื่อพวกเธอพบกันครั้งแรก

“สี่ชื่อเรียกแล้วตอนนี้ หือห์? ถ้าเป็นความเร็วเท่านี้ น้องจะไปที่สมาคมต่อสู้ด้วย ใช่มั้ย?”

“ค่ะ หนูมีเจตนาจะทำแบบนั้น”

“ผู้จัดการสาขาที่นั่นน่ะะ ไม่มีคนได้ชื่อเรียกคนไหนเพิ่มเลยมาเป็นปีๆแล้ว ดีกว่าที่จะระวังนะ”

“เอ่อ… ค่ะ”

ความกระตือรือร้น ของลิตตี้ ยังคงอยู่แบบเดิมอยู่ แม้ว่าเธอไม่รู้ไปถึงเจตนาภายหลังคำพูดนั้น

เมื่อรู้ว่าคูฟานั้น รู้สึกโดนข่มขู่พอที่เธอจะสลบก่อนหน้านี้ ลิตตี้ได้คาดไปแล้วว่า เธอจะไม่มาด้วยในครั้งนี้

ลิตตี้เดินไปที่ประตูหน้า นึกไปถึงคำพูดประชดประชันของผู้จัดการสาขา ที่พูดว่า “พี่มั่นใจว่าน้องจะไม่มีปัญหที่เมื่อเจอเจ้านั่น”

***

มันชัดเจน ที่สมาคมต่อสู้มันต่าง จากสมาคมอาชีพอื่นๆ อาคารนั้นเก่าและมีรอยแตกอยู่บางที่ สี ลอกออกมาในหลายที่

ลิตตี้เข้าผ่านประตูรั้พร้อมกับสีหน้าที่เคร่งขรึม เสียงที่โกรธที่มาจากข้างหลังอาคารดังขึ้นเรื่อยขณะที่เธอเข้าหา

“ไอ้โง่! ถ้าแกยังบอกไม่ได้ว่าแกผิดอะไร ออกไปจากที่นี่ตอนนี้!”

เมื่อเข้าไป เธอพบว่าตัวเธอเองอยู่ที่โดโจใหญ่ ที่ผู้ฝึกหัดถูกบังคับให้นั่งบ่นเข่า หนึ่งในพวกเธอ สาวน้อย ถูกตำหนิอย่างร้ายแรงเป็นพิเศษ เธออยู่ในน้ำตา และถูกน้ำลายจากชายเป็นสายฝน

“ลุกขึ้น! คุมิเต้*อีก! เข้าหาชั้นจากซ้าย!”

TLN คุมิเต้ Kumite หมายถึง ‘ต่อสู้’ และเป็นส่วนหนึ่งของการฝึกคาราเต้

“ค่ะ!”

คุมิเต้เริ่มต้นข้น และนักสู้แต่ละคน ถูกล้มภายในไม่กิวินาที จากนั้น พวกเขาโดนตำหนิ และการทำซ้ำ ดำเนินต่อไป พวกเขาบางคน แม้แต่ถูกโยนทิ้ง

ไม่มีแม้แต่ซักคนหนึ่ง ที่สู้ได้ดีๆกับชายตัวใหญ่ เมื่อพวกเขาทั้งหมด ไม่มีทั้งพลังงานและแรงกายที่จะยืนแล้ว ชายตัวใหญ่จะผลักดันพวกเขา

“นี่มันอะไร นั่นทั้งหมดเหรอไง! นี่คือทั้งหมดที่พวกนายมีเหรอ! โดยเฉพาะไอด้า! เธออยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว?”

“สามปีค่ะ!”

“งั้นเธอควรจะเป็นคนที่เริ่มเป็นตัวอย่าง! ไม่ใช่เหรอ?”

“ค่ะ!”

“อืมม…”

ลิตตี้ ทนภาพของเขาไม่ได้อีกต่อไป และเข้าไปในโดโจดุจพายุ ชายตัวใหญ่ และผู้ฝึกหัด หยุดนิ่งกับสิ่งที่ทำอยู่ กับผู้มาเยือนที่ไม่คาดคิด

มันไม่ได้เป็นเรื่องน่าตกใจเลย ที่พวกเขาตอบสนองกันในท่าทางแบบนี้ ผู้มาเยือนเป็นสาว ที่มีสิ่งมีชีวิตแปลกๆพันรอบเธออยู่

“นี่เป็นสมาคมต่อสู้ ใช่มั้ยคะ? หนูชื่อลิตตี้ หนูอยู่ที่นี่เพื่อเอาชื่อเรียก”

“งั้นเหรอ? ถ้้าเธออยากจะได้มัน อย่างน้อยเป็นแรงค์ 5 ไม่งั้นก็ไปดูที่อื่นเรา เราไม่รับพวกอ่อนหัดที่นี่”

“หนูแรงค์ 3 หนูจะทำเต็มที่เพื่อชื่อเรียก”

“โฮฮ่…”

ชายตัวใหญ่เดินไปส่ลิตตี้ และเฝ้าดูเธอ เขามองเมียนโดยเฉพาะ จากทุกมุม

“สัตว์เลี้ยงไม่ถูกอนุญาต เก็บนี่ไป”

“เธอไม่ใช่สัตว์เลี้ยงนะ เธอคือเมียน สัตว์ผี”

“เรียกนั่นว่าสัตว์ผีเหรอ? ไม่ ชั้นไม่สนเกี่ยวกับเรื่องนั้น ถ้าเธอไม่ฟังชั้น เธอจะไม่มีวันถูกยอมรับ!”

“โอเค เมียน รอในมุม”

“เมียน…”

เมียนไปที่มุม และนั่งลง ขณะที่ผู้ฝึกหัด ตามเธอไปด้วยสายตา

ลิตตึ้มองดูเมียนที่รออย่างนอบน้อม และพอใจ

“นี่เป็นค่าสมัครของหนูค่ะ”

“…หืมมม ชั้นดั้กแกม ผู้จัดการสาขา”

ดั้กแกมรับเงิน และใส่มันเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมของเขา ผู้ฝึกหัดยังประหม่าอยู่ มองลิตตี้ และบอกให้เธอจากไปด้วยสีหน้า ลิตตี้รู้ว่าพวกเขาทำมันเพื่อเธอ แต่เธอนั้นไม่มีเจตนาที่จะยอมแพ้

“เราผ่านวันไปครึ่งทางแล้ว และมันเป็นวันแรกของเธอ เธออยู่จนถึงเย็นได้”

“ค่ะ!”

“งั้น นั่งลง!”

“ค่ะ!”

ทำตามคำสั่งของดั้กแกม ลิตตี้รีบนั่งบนพื้น ต่อจากเมียนที่มุมของโดโจ

คุมิเต้เริ่มอีกครั้ง และผู้ฝึกหัด ถูกซัดจนน่วมทีละคนทีละคน โดยเฉพาะสถานการณ์ของไอด้าแย่เป็นพิเศษ เธอถูกซ้อม เตะ และทุ่ม

ผู้ฝึกหัดคนอื่น แม้ว่าาเป็นคนแปลกหน้า รู้สึกสงสารเธอ แต่โล่งใจในเวลาเดียวกัน พวกเขาคิดไปว่าการมีเธอตกเป็นเป้าหมายของดั้กแกม พวกเขาจะถูกเปิดเผยต่อการถูกซัดที่น้อยลง

“เธอเป็นขี้ขลาดอีกแล้ว!” (ดั้กแกม)

“ค่ะ!” (ไอด้า)

“มี่ช่องเปิดทางซ้าย!” (ดั้กแกม)

“อึก…” (ไอด้า)

ไอด้าทนการเตะจากด้านข้าง แต่เธอทำให้ล้มลงจากการต่อยที่ตามมา

ดั้กแกม บังคับให้ไอด้ายืนขึ้นอีกครั้ง ไอด้าผู้ที่ยืนอีกไม่ได้แล้ว เขาตบแก้มที่น่วมของเธอ

“เธอตายไปแล้วหกครั้งวันนี้! คิดว่ามีชีวิตมากเท่าไหร่กัน!” (ดั้กแกม)

“ฮะไฮฮฮ้…” (ไอดา)

“ทำอีก!” (ดั้กแกม)

“คะ ค่ะ” (ไอด้า)

ไอด้าแม้แต่ตอบดีๆยังไม่ได้เลย และลิตตี้ ไม่พอใจกับสถานการณ์ด้วยเชิ่นกัน มันจริงที่ว่าการฝึกจำเป็นต้องหนักสำหรับเธอเพื่อที่จะมีประสิทธิภาพ แต่การทำมากเกินไป จะไม่มีผลกระทบที่ดี

ดั้กแกม มองลงไปที่ไอด้า ขณะที่เข่าของเธอทรุดไป และล้มอีกครั้ง

“ไม่มีจุดหมายในการฝึกถ้าเธอไปพักทันทีเพราะเธอเจ็บ ไอ้เด็กเวร!” (ดั้กแกม)

“ไ…ฮ้” (ไอด้า)

“ฮึ่ม! พอ ถ้าเธออยากนอน ไปนอนที่มุม!” (ดั้กแกม)

ดั้กแกมจับไอด้าที่คอและโยนเธอไป ระหว่างที่ลิตตี้ ไปรับเธอ

ดั้กแกมชะงักจากการกระทำที่คาดไม่ถึงและเข้าหาพวเธออย่างเร็ว ผู้ฝึกหัดทึ่งกับการตอบสนองที่เร็วของลิตตี้ แต่ดั้กแกมเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในความสงบ

“ใครอนุญาตให้เธอแทรกแซง?” (ดั้กแกม)

“พี่พยายามจะฆ่าเธอเหรอ?” (ลิตตี้)

“นั่นจะไม่ฆ่าเธอ” (ดั้กแกม)

“สมาคมอาชีพสมควรจะถูกสร้างมาเพื่อเลี่ยงการตาย” (ลิตตี็)

ผู้ฝึกหัด เปลี่ยนเป็นซีด และพยายามจะให้ลิตตี้จำ ว่าอย่าไปใส่น้ำมันในกองไฟ อย่างไม่คาดคิด ดั้กแกม ไม่พูดอะไรอีก หันกลับไป และกลับไปที่กลางห้อง

“ชั้นหมดความกระตือรือร้นแล้ว การฝึกวันนี้จบ ลิตตี้… พรุ่งนี้ เตรียมพร้อม” (ดั้กแกม)

“หนูจะทำเต็มที่ค่ะ”

ดั้กแกมหายไปอย่าเงียบๆ ตรงกันข้ามกับอะไรก่อนหน้านี้ ผู้ฝึกหัดที่เหลือถอนหายใจอย่างดังพร้อมๆกัน จากนั้นพวกเขายืนขึ้น และเซออกไปจากโดโจขณะที่พวกเขาทำเช่นนั้น พวกเขาเอ่ยคำสาปกับดั้กแกม

“ชั้นทำนี่ไม่ได้อีกแล้ว… ชั้นจะลาออกวันนี้ ตาแก่นั่นมันสติไม่ดี”

“ชั้นก็ด้วย ชั้นจะตายก่อนที่ชั้นจะเก่งขึ้น…”

“มันแค่อาชีพต่อสู้ที่ต่ำกว่า เค้าแสดงออกกับบางคนที่ด้อยกว่าเหมือนเราได้แค่อย่างเดียว ถูกมั้ย?”

“เธอควรจะหยุดด้วย เหมือนกันนะ สาว”

“ไม่ ชั้นไม่หยุด”

ผู้ฝึกหัดมองดูลิตตี้ด้วยสีหน้ารู้ดี เพราะทั้งหมด พวกเขาก็ร้สึกว่าพวกเขาทำได้ทุกสิ่ง เมื่อพวกเขาเข้าสมาคมต่อสู้ครั้งแรก

มันแค่หลังจากพวกเขาถูกโยนไปทั่วนับครั้งไม่ถ้วน ในวันเดียว จนพวกเขาอยากจะยอมแพ้

เพื่อให้ยุติธรรม มันไม่ผิดปรกติ ที่ผู้ฝึกหัดจะลาออกสมาคมต่อสู้ภายในไม่กี่วันของการเข้า พวกเขาบางคนโกรธมาก จนพวกเขาท้าทายผู้จัดการสาขามาต่อสู้ แต่แม้ว่าด้วยอาวุธในมือพวกเขา พวกเขาถูกโยนทิ้งเหมือนความว่างเปล่า

“เธอเห็นมันด้วยตัวเอง มันเป็นการรังแกแล้วที่จุดนี้ นั่นทำไมพวกเค้าจะเจ๊ง”

“หมายความว่ายังไง 【{เจ๊ง}】

“พวกเค้าจะไม่สามารถดึงดูดคน แบบที่พวกเค้าทำอยู่ พวกเค้าจ่ายค่าดำเนินการยังไม่ได้เลย ไม่ต้องพูดถึงการซ่อมอาคารเก่านี่”

ลิตตี้มองขึ้นไปที่อาคาร หลังคามันโทรมๆ และทั้งที่ท้งหมด มันดูเหมือนมันจะพังตอนไหนก็ได้

ลิตตี้ ไม่เข้าใจเจตนาของดั้กแกม ที่ทำการฝึกแแบนี้

“ถ้านายคิดเกี่ยวกับมัน ต่อสู้มันไม่ได้เรื่องมาก เพราะทั้งหมดนักดาบมันความฝันผู้ชาย”

“ยอดเยี่ยม ไปที่สมาคนนักดาบกันพรุ่งนี้เถอะ”

“ไม่ใช่พวกนายต้องบอกดั้กแกม-ซังว่าจะลาออกกันก่อนเหรอ?”

ผู้ฝึกหัดหัวเราะใส่ในความขยะแขยยง เมื่อลิตตี้ได้ถามคำถามที่ไร้เดียงสาแบบนั้น

“คนที่ลาออกก่อนหน้า ก็ไม่เคยได้บอกเค้าด้วยเหมือนกัน แล้วเราก็ได้จ่ายเงินไปแล้วด้วย มันน่าปวดหัวน่ะ แต่มันไม่ได้มากถ้าเธอคิดเกี่ยวกับมันเป็นเรื่องชดเชย”

“ทำไมไม่ใช้โอกาสนนี้เพื่อลาออกพร้อมเราด้วยล่ะ ไอด้า? เธอโดนเยอะมากจนพอแล้วที่สุดในหมู่พวกเรา ไม่ใช่เหรอ?”

“ไม่ ชั้นไม่ออก!”

ลิตตี้ ตกใจ แต่เธอรู้ว่า มันไม่ได้ล้อเล่น

เธอนั้น ร้องไห้เสียน้ำตา หลังจากที่ได้เจ็บตัวไปมากขนาดนั้น แต่กระนั้นลิตตี้ รู้สึกได้ถึงความมุ่งมั่นตั้งใจ ในสายตาของเธอ

“การเป็นผู้สอนของคนนั้น มันดีเยี่ยม! มันเป็นชั้น ที่พัฒนาเพื่อที่จะมีค่าพอกับมันไม่ได้!”

“เธอพัฒนาไปต่อไม่ได้นะแบบนี้…”

“แน่นอนว่ามันลำบาก! เค้าคิดเกี่ยวกับสถานการณ์เป็นตาย! นายไปที่สมาคมนักดาบ หรออะไรก็ได้ที่นายอยากไปเลย! ชั้นยังมุ่งมั่นที่จะทำต่อ”

พร้อมคำพูดเหล่านี้ ไอด้าวิ่งไป ผู้ฝึกหัดรู้สึกท่วมท้น โดยแรงใจของเธอ แต่ไม่นานก็เริ่มเดินอีกครัง

“เธอโง่เขลาขนาดนี้ได้ยังไง เมื่อครอบครัวของเธอจนด้วย?”

“ชั้นได้ยินมาว่าเธอเกือบจะหาได้ไม่พอ เพื่อที่จะมาเข้าที่นี่”

“นั่นจริงเหรอ? ถ้าเป็นอย่างนั้นเธอควรจะออกมาจากที่นั่นจริงๆ มันจะฆ่าเธอจริงๆนะ…”

ลิตตี้ พิจารณาการกระทำของเธอใหม่อีกครั้ง จากการที่ดูสิ่งต่างๆแล้ว มันดูเหมือนเธอดั่งจะพยายามจะช่วยไอด้า แต่มันดูเหมือน จะไม่จำเป็น

ถ้าเธอคิดถูก มันคือลิตตี้ ที่ผิดพลาดตั้งแต่พื้นฐาน

“ชั้นไม่เหมือนคนเหล่านั้น ใช่มั้ย?”

คิดถึงอีกดราเซีย ลิตตี้ครวญ และตัดสินใจที่จะหยุดที่นี่ แล้วพักก่อนสำหรับตอนนี้ เพื่อเก็บพลังงานไว้ให้มากกว่าสำหรับวันพรุ่งนี้

ชื่อ: ลิตตี้

เพศ: หญิง

อายุ: 15

แรงค์: 3

อาชีพหลัก: นักดาบ

อาชีพที่เชี่ยวชาญ: นักดาบ, นักรบหนัก, นักอัญเชิญ, นักธนู

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook