สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 57 ลิตตี้ ฝึกในสมาคมนักสู้ - novel-lucky

57 ลิตตี้ ฝึกในสมาคมนักสู้

“งั้นมีแค่หกคนวันนี้”

ผู้ฝึกหัด ผู้ที่ประกาศว่าพวกเขาจะลาออก ไม่ได้มาจริงๆ ในวันต่อมา ดั้กแกม ไม่ได้แสดงการตอบสนองอะไรมากมาย ดั่งเรื่องแบบนี้ มันเป็นเหตุการที่เกิดขึ้นทุกวัน

สมาคมนักสู้* ที่ดั้กแกมดูแล เริ่มในตอนเช้าตรู่ ปรกติแล้ว จะมีผู้ฝึกสอน และกิจกรรมจำนวนหนึ่งในสมาคม แตตอนนี้ สมาคมถูกทิ้งร้าง และกว้างขวาง

TLN: เปลี่ยนจากสมาคมต่อสู้

แม้ว่าสถานการณ์จะเป็นเช่นนี้ งานของดั้กแกม ยังเหมือนเดิม

หลังจากที่ฝึกพื้นฐาน มันเป็นแค่การฝึกทักษะต่อสู้ คุมิเต้ และการฝึกรายวัน และเพราะดั้กแกมนั้น อยู่คนเดียว เขา รับผิดชอบกับทุกสิ่งทุกอย่าง

“ลิตตี้ เธอไม่ใช้ผู้เริ่มต้นอีกแล้ว เธอจะเข้ามาคุมิเต้ด้วยวันนี้!”

“ค่ะ!”

“เมียน!”

“บอกแล้วใช่มั้ยว่าให้เอาสัตว์เลี้ยงไปไกลๆ!”

“เมียน…”

เมียนลงจากลิตตี้ พร้อมหน้าทีเสียใจ และไปนั่งลงในมุม เพื่อที่จะมองดูมาสเตอร์ของเธอ

ลิตตี้ ตอนนี้อยู่ในตำแหน่งที่อึดอัด เพราะไม่มีเมียนห่ออยู่รอบเธอ ลิตตี้ เคลื่อนไหวร่างกาย และเริ่มฝึกพื้นฐาน

เมื่อถึงเวลาที่ผู้ฝึกหัด จบการฝึกพื้นฐานที่เต็มไปด้วยจิตวิญญาณ พวกเขา ชุ่มในเหงื่อ

“เหมือนที่ชั้นเคยพูด ในนักสู้ ร่างกายของพวกนายเอง คืออาวุธของนาย! ใส่สมาธิไปกับทุกเส้นประสาทในตัวของนาย! รู้สึกถึงมัน จนไปถึงปลายผม!”

“ค่ะ!”

เสียงของลิตตี้ดังที่สุด เธอสังเกตผุ้ฝึกหัด พยายามจะคิดถึงความเป็นจริง ของคำพูดของผู้จัดการสาขา สมาคมนักธนู

ผู้ฝึกหัดที่ลาออกไปเมื่อวาน ได้อยู่ที่นี่มาเป็นเวลานานแล้ว กระนั้น ยังไม่ได้ชื่อเรียกเลย มันเป็นเช่นเดียวกันกับไอด้า ผู้ที่เท่าที่ลิตตี้นั้นบอกได้ การเคลื่อนไหวของเธอ ขัดเกลามามากที่สุด

“ลิตตี้! เธอมันไม่มีสมาธิ!” (ดั้กแกม)

“ขอโทษค่ะ!”

ลิตตี้ พยายามเต็มที่ ที่จะเลี่ยงการถูกจับได้ ว่าได้เฝ้าดูรอบข้างอยู่ แต่ดั้กแกมนั้น สังเกตทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ

มันเป็นเหตุการที่เพียงพอที่แล้ว ที่จะแสดงออกมา ถึงพลังของผู้เชี่ยวชาญ ลิตตี้ตัดสินใจไปว่าดั้กแกม เหมือนผู้จัดการสาขาคนอื่น อย่างน้อยนั้นแรงค์ 2 ขึ้นไป

หลังจากการฝึกทักษะพื้นฐานนั้นสำเร็จไป มีการหยุดพักไม่กี่นาที ต่อไป ทีละคนทีละคน ผู้ฝึกหัดเริ่มคุมิเต้กับผู้จัดการสาขา

ที่จุดนี้ ลิตตี้มีคำถาม เธอได้เคยฝึกมา โดยกาคู่กับโรม่า ในสมาคมนักดาบ แต่ที่นี่ มันมีแค่หนึ่งต่อหนึ่ง กับผู้จัดการสาขา หลังจากคิดว่าจะเงียบดีมั้ยชั่วครู่หนึง ลิตตี้ ตัดสินใจไป ว่าจะถามในท้ายที่สุด

“เราจะฝึกกับผู้จัดการสาขา ไม่ใช่กับสมาชิกด้วยกันเหรอคะ?” (ลิตตี้)

“มันไม่มีจุดหมาย ที่จะสู้กับคู่ต่อสู้ที่อ่อนแอ! ชั้นจะทำให้เธอเป็นนักสู้ที่ดีกว่า! งั้น ไอดา!” (ดั้กแกม)

ลิตตี้ ยังมีช่องให้โต้แย้ง แต่ตัดสินใจ ท่จะไม่แทรกแซงไปไกลกว่านี้ เพราะไม่เพียงและมันจะไปขัดการไหลของการสนทนา แต่มันก็จะทำให้ผู้จัดการสาขาโกรธด้วยเช่นกัน

“มีอะไร! ยังหลังค่อมอยู่เลย!” (ดั้กแกม)

“ฮ่าาา!” (ไอด้า)

“นุห์!” (ดั้กแกม)

การเตะของไอด้า ถูกกันโดยดั้กแกม แต่มันมีน้ำหนักอยู่แน่นอน

สีหน้าของผู้จัดการสาขาอ่อนโยนลง แค่ชั่วครู่ แต่มันเปลี่ยนเป็นท่ายืนที่ที่เข้มงวดอย่างรวดเร็ว และปัดป้องไอด้าไปด้วยหมัดเดียว

“มันไม่พอ! คิดว่าทำไมผลมันออกมาเป็นอย่างนี้!” (ดั้กแกม)

“หนูไม่โจมตีต่อหลังจากเตะ!” (ไอดา)

“ดี! ต่อ!” (ดั้กแกม)

ไม่นาน ผู้ฝึกหัดที่เหลือก็อยู่ในความเละเทะ เท่าที่ลิตตี้บอกได้ มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่ดั้กแกม ไม่ผ่อนคลายแม้แต่แก้มหลังจากนั้น

ผู้ฝึกหัดบางคน ร่วงลงไป โดยไม่สามารถที่จะปกป้องตัวเองได้เลย กับการโจมตีทีแรก และการดุของดั้กแกม เข้มข้นขึ้น

“ถ้านายเป็นแบบนั้น ลาออกไปได้แล้ว!” (ดั้กแกม)

“ออุ… อออุ…”

“ไป! ต่อ! ลิตตี้!” (ดั้กแกม)

“…ค่ะ!” (ลิตตี้)

ลิตตี้ เป็นแรงค์ 3 แต่เธอเป็นผู้เริ่มต้น เมื่อมันเป็นเรื่องการจับทุ่ม แม้จะพูดเช่นนั้น เธอไม่มีเจตนา จะยกชัยชนะ ให้กับดั้กแกม

ลิตตี้ มีบางอย่างจะพูดกับดั้กแกม แต่แทนที่จะพูดมันออกมา เธอคิดว่าจริงๆแล้วมันจะดีกว่า ที่จะแสดงผลลัพธ์ออกมาให้เขาดู

ความไม่พอใจกับดั้กแกม ที่มีอยู่ในจำนวนเล็กๆ สร้างแรงจูงใจให้กับลิตตี้

“เข้ามาเลย!” (ดั้กแมม)

ดั้กแกมพร้อม และด้วยการกระโดด ลิตตี้ ปล่อยเตะไปสู่หัวของเขา ซึ่งดั้กแกมกันมัน แต่ ไม่ได้คาดถึง น้ำหนักของการโจมตี

แขนของเขาถูกดันกลับไป และการป้องกันของเขา เกือบจะเสียไป ใจความเป็นจริง มันอาจจะทิ้งแม้แต่ความเสียหาย สู่แขนของเขา

“อึก!” (ดั้กแกม)

“ย่าา!” (ลิตตี้)

ดั้กแกนกล้าที่จะเอียงร่างกายของเขา เพื่อทำให้แรงกระแทกเบาลง ลิตตี้ โจมตีไปที่ช่องว่าง และโจมตีตามไป ด้วยการเตะ

การโจมตีเป็นชุด ไม่ทิ้งช่องให้ดั้กแกมโจมตีสวนกลับ จริงๆแล้ว เขานั้นถูกดันให้ถอย โดยสาวตัวเล็กๆ

ทักษะการต่อสู้ของลิตตี้ แม้นจะหยาบ และไร้การฝึก มันเหนือกว่าขอบเขตขอผู้ฝึกหัด เธอได้พัฒนาพลัง ความเร็ว ของเธอมา และเหนือสุดของทั้งหมด ทักษะของเธอ ที่มาถึงระดับนี้ได้ มันผ่านแคการฝึกครั้งเดียวเท่านั้น

ดั้กแกม ไม่มีเวลาจะรับรู้ ว่าเธอได้เติบโตมไปมากแค่ไหน และความกลัวลิตตี้เล็กน้อย เริ่มที่จะขึ้นมา ภายในตัวของเขา

“ฮ่าาา!”

ทันที ที่คำว่า 【{พ่ายแพ้}】 เด้งเข้ามาในหัวของดั้กแกม ระหว่างที่รับการโจมตีต่อเนื่องเป็นชุดจากลิตี้ เขาตอบโต้ไปอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“เธอ! ออร์ย่าาา!” (ดั้กแกม)

“อะระ…?” (ลิตตี้)

เมื่อลิตตี้ รับการโจมตีของดั้กแกม เธอรู้สึก ดั่งระเบิดได้เกิดขึ้น หนึ่ง สอง สาม สี่…. ทั้งร่างกายของเธอ ถูกระเบิดเป็นชุด โดยบางสิ่งบางอย่าง

มันเป็นทักษของดั้กแกม มันไม่ใช่ทักษะ ที่ปรกติแล้วเขาจะปล่อยออกมากับผู้ฝึกหัด–

“หมัดระเบิด!” (ดั้กแกม)

ลิตตี้ ป้องกันต่อไปไม่ได้แล้ว กายน้อยๆของเธอถูกซัดอย่างย่ำแย่ จนมันลอยไปกลางอากาศ กับแรงของการโจมตี

นักสู้ ในความเป็นจริง คืออาชีพที่ต้องเป็นนักต่อสู้

ลิตตี้ ไร้อาวุธ ไม่มีทางที่จะเลี่ยงดั้กแกม จากการปลดปล่อยพลังของเขา และแค่เมื่อลิตตี้กำลังจะสลบไป บางอย่างพริบตาที่มุมของสายตาของเธอ

“เมียน…” (เมียน)

“โว่ว…!” (ดั้กแกม)

เมียนไปวิ่งรอบเท้าดั้กแกม ดั้กแกม ตกใจในระหว่างทักษะของเขา ล้มลงอย่างไม่คาดคิด เสียงของร่างกายที่ใหญ่ของเขา ฟาดกับพื้นของโดโจ ดังก้องออกมา

“อึกกกกก!” (ดั้กแกม)

“อา…เมีย…น?” (ลิตตี้)

“เมียน! เมียนเมียน!” (เมียน)

เมียนรีบไปหาลิตตี้ ที่เซ และล้มไปที่เข่า เลียลิตตี้ไปทั่ว แสดงถึงความเป็นห่วง

ที่นี่ ในที่สุดลิตตี้ก็รับรู้ ว่าเมียนนั้นได้ช่วยเธอ เธอทนส่วนที่เธอควรจะดุเมียน ที่แทรกแซงการต่อสู้

“เมียน… ขอบคุณ…” (ลิตตี้)

“เมียน!” (เมียน)

“ออุ อุนุ…” (ดั้กแกม)

ดั้กแกมยืนขึ้น ถูหลังด้านล่างของเขา ผู้ฝึกหัดที่มองดูการต่อสู้อยู่ รู้สึกประหม่า ถ้าดั้กแกมโมโห และโกรธจนขาดสติ พวกเขาจะถูกลากเข้าไปในเรื่องนี้ด้วย และพวกเขาต้องทนการถูกซ้อมมากขึ้น

“ชั้น… อื้ม เข้าใจแล้ว ชั้นทำมันไปแล้ว…” (ดั้กแกม)

“หนูขอโทษเรื่องเมียนค่ะ! แล้วก็ขอโทษกับความไร้ประสบการณ์ของหนูด้วย” (ลิตตี้)

“มันช่วยไม่ได้ ที่สัตว์อัญเชิญจะช่วยมาสเตอร์…” (ดั้กแกม)

ดั้กแกมนั่งลง ยังถูหลังของเขาอยู่ ลิตตี้ก็ด้วย ที่ยังได้รับความเสียหาย จากการโจมตีระเบิดเป็นชุด และยืนดีๆไม่ได้

ลิตตี้ ได้รับรู้ว่าดั้กแกม เป็นชายที่มีความแข็งแกร่งที่ยิ่งใหญ่ และเธอหวัง ว่าเธอจะได้มีโอกาส ที่จะได้เป็นพยาน ทักษะของเขาอย่างเต็มที่

“ชั้นไม่ระวัง… ชั้นขอโทษสำหรับมัน ไม่ใช่แค่ชั้นใช้ทักษะนักทุ่มกับเธอเมื่อกี้ แต่ ก็ก็ยังใช้มัน เพราะความยังไม่เป็นผู้ใหญ่ของชั้น… แม้ว่า ชั้นรู้ ว่ามันไม่ถูกต้อง” (ดั้กแม)

“อืม พี่ไม่ต้องหนักใจหรอกค่ะ… หนูยังมีชีวิต” (ลิตตี้)

“ชั้นมั่นใจ ว่าเหล่าผู้ฝึกหัดได้เห็นว่าชั้นโง่เขลาแค่ไหน ไม่มีอะไรจะอ้างขึ้นมากับเรื่องนี้ได้” (ดั้กแกม)

ด้วยเปลือกที่แข็งกระด้างที่หายไปแล้ว ดั้กแกมนั่งลง และจะไม่ยืนขึ้น ลิตตี้ ไม่รู้จะพูดสิ่งใด กับรูปลักษณ์ที่สลดใจ

จากนั้น ไอด้ามาและนั่งลงหน้าดั้กแกม

“ผู้จัดการสาขา ได้โปรดอย่าพูดอะไรแบบนั้นเลย พี่เป็นอะไร?” (ไอด้า)

“ไอด้า… เธอน่ะ มีความสามารถพอ ที่จะได้ชื่อเรียกแล้ว มันเป็นความอ่อนแอของชั้น ที่เลี่ยงไม่ให้ชั้นมอบมันกับเธอ” (ดั้กแกม)

“หนูจะได้แล้วเหรอ?!” (ไอด้า)

“อืม อืม ชั้นมาที่นี่เพื่อทักทายนาย และถามให้ลงลดพลังงานที่มันล้นลง แต่นายไม่มีดูเมื่อจะไม่กระฉับกระเฉงวันนี้นะ หึ้?”

ที่พิงทางเข้าของโดโจ ก็คือไบเดอร์ กัปตันของอัศวินแห่งราชวงศ์ หน่วยงูสองหัว*

TLN:เปลี่ยนจากกิ้งก่าหนอน

ไบเดอร์ มากับลูกน้องไม่กี่คนตามมา พร้อมกับใส่รองเท้าที่สกปรก

“เดี๋ยว! ถอดรองเท้า!” (ดั้กแกม)

“อุ้ปส์ ขออภัย” (ไบเดอร์)

ดั่งเขาทำผิดพลาด ไบเดอร์ถอดรองเท้า และวางมันไว้ข้างๆ เมียนขู่การมาถึงของเขา

ลิตตี้กอดเมียนเพื่อให้เธอสงบลง และการข่มขู่ของน้อง ไม่หยุดไป

“เมียยยน!” (เมียน)

“เมียน!” (ลิตตี้)

“กระนั้น นายลดจำนวนของสมาชิกสมาคมอีกแล้ว อย่างที่คาดกับผ้จัดการสาขาดั้กแกม ผู้ที่ถูกเกรงกลัวเป็น 【{นักรบปีศาจ}】 … ช่างมหัศจรรย์” (ไบเดอร์)

ลิตตี้ รู้ว่ามันเป็นการประชดเสียดสี อย่างไรก็ตาม ดั้กแกม ไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ ดังนั้นลิตตี้เงียบต่อไป

ในที่สุดดั้กแกมก็ยืนขึ้น และไปที่ระยะใกล้กับไบเดอร์

“ต้องการอะไร?” (ดั้กแกม)

“ยังไงซะ ชั้นมาแค่ดูว่ามันเป็นยังไงบ้าง ชั้นแค่อยากให้มั่นใจ ว่าสมาคมทำหน้าที่ของพวกเค้า รู้มั้ย” (ไบเดอร์)

“ชั้นอยู่ในระหว่างการฝึก ไปไกลๆ” (ดั้กแกม)

“หลังจากหลายปี ที่ไม่มีผู้ได้รับชื่อเรียก และจำนวนของผู้ฝึกหัดที่น้อยลงไป สมาคมของนายอยู่เพราะใครกันที่จุดนี้?” (ไบเดอร์)

“มันไม่ใช่ธุระของนาย” (ดั้กแกม)

“ยังไงซะ ไม่” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์ เดินไปข้างหน้าและข้างหลังอย่างอิดโรย เขาทำท่ายืนยั่วยุ ด้วยตัวที่สูงของเขา และหันสู่ดั้กแกม

“อย่างไรก็ตาม คนหนึ่งที่เป็นของสำนักงานใหญ่สมาคมนักปผจญภัยบอกชั้น ว่าสมาคมนักผจญภัย ได้สร้างรากฐานในประเทศของเรา แต่มันต้องแสดงผลลัพธ์ เห็นมั้ยล่ะ? พูดอีกอย่าง สมาคมที่ไร้ผลลัพธ์ นั้นไร้ค่า ถูกต้องมั้ย?” (ไบเดอร์)

“เราจ่ายภาษีตรงเวลา ต้องการอะไร?” (ดั้กแกม)

“ชั้นจะพูดตรงๆ เราอยู่ที่นี่เพราะคำร้อง ให้นำสมาคมนี้ออกไป เห็นมั้ย” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์จึ้ปาก และทำท่าทางทที่คล้างกับงู ซึ่งทำให้ไอด้าและคนอื่นขยะแขยง และแม้ว่าไบเดอร์จะยังพูดไม่เสร็จ ลิตตี้เดาเจตนาของเขาได้

“จะเกิดอะไรถ้าชั้นไม่ทำตามคำร้องนั่นล่ะ?” (ดั้กแกม)

“นายมั่นใจว่านายอยากจะปฏิเสธเหรอ? รู้มั้ย นายจะเสียผลประโยชน์ไปจำนวนหนึ่ง” (ไบเดอร์)

“ชั้นปฏิเสธ ทำอะไรก็ได้ ชั้นไม่เชื่อใจนาย และชั้นก็ไม่ได้ไม่รู้ข่าวลือมืดๆที่วนเวียนอยู่รอบๆนายด้วย” (ดั้กแกม)

“ชั้นเดาว่านายจะเชื่อการนินทาไร้รากฐาน ไมใช่เหรอ? ยังไงซะ นั่นช่วยไม่ได้ ชั้นไขกระจ่างให้นายฟัง กระนั้น นายยังปฏิเสธ…” (ไบเดอร์)

กลุ่มขอไบเดอร์ชักอาวุธทันที พร้อมกับดั้กแกมที่เตรียมพร้อม และผู้ฝึกหัดที่หดหัวเพราะความกลัว

ลิตตี้ รีบพยามจะคิดให้ออกว่าจะทำอะไรในสถานการณ์เช่นนี้ดี ในส่วนของเธอ เธอไม่อยากจะสู้ โดยไม่เข้าใจสถานการณ์อย่างถูกต้อง

“นายจะต่อต้านเรา? ต่ออัศวินของอานาจักรเหรอ?” (ไบเดอร์)

“ความอวดดีของนายมันยอมรับไม่ได้!” (ดั้กแกม)

“เรามาที่นี่ เพื่อที่จะปรึกษากันเรื่องนี้ และนาย โจมตีเราในความโกรธเคือง เราเรียกเรื่องนี้ว่าป้องกันตัว มีวิธีทำเรื่องนี้หลายแบบนะ รู้มั้ย…?” (ไบเดอร์)

“เดี๋ยวก่อน!” (ลิตตี้)

เมื่อลิตตี้ขึ้นเสียง ไบเดอร์ส่งการมองหรี่ตาที่คมไปใส่เธอ สะกิดเมียน ลิตตี้สร้างระยะจากไบเดอร์ระยะหนึ่ง เพราะเมียนหงุดหงิด

“ไบเดอร์-ซัง คุณอยากจะปิดสมาคมนี้ จากพื้นฐานที่ว่า ไม่มีผลอะไรออกมา ใช่มั้ย?” (ลิตตี้)

“พื้นฐานแล้ว ใช่ เราเจอกันมาก่อน ไม่ใช่เหรอ?” (ไบเดอร์)

“ใช่ เราเจอกันที่สมาคมนักอัญเชิญ” (ลิตตี้)

“งั้น พยายามจะบอกอะไรกับชั้น?” (ไบเดอร์)

“หนูมั่นใจ ว่าหนูจะเรียนรู้และได้รับชื่อเรียกในไม่นานนี้ และที่เหลือของคนที่อยู่ที่นี่ ก็ตามตามมาในไม่นาน” (ลิตตี้)

“ฮ่าฮ่า…” (ไบเดอร์)

จากนั้นไบเดอร์หัวเราะเบาๆ และผู้ฝึกหัดซีดไป โดยมีแค่ไอด้าเท่านั้น ที่มองดูการแลกเปลี่ยนนี้ อย่างใจเย็น

“เธอพยายามจะสื่ออะไร? ผู้ฝึกหัดทั้งหมดซีดไปจากความกลัว และมีสาวคนนั้นใจเย็นพอที่จะมองการคุยนี้ นั่นมันปลอม ไม่ใช่เหรอ?” (ไบเดอร์)

“ดั้กแกม-ซังจะไม่ล้มเหลว และผู้ฝึกหัดจะไปถึงเป้าหมายอย่างแน่นอน รอจนกว่าเราจะพิสูจน์ได้ว่าสมาคมนี้ยอดเยี่ยมได้มั้ย?” (ลิตตี้)

“แล้วชั้นได้อะไร?” (ไบเดอร์)

“ไม่มี นั่นทำไม หนูเพียงแค่ถาม” (ลิตตี้)

“ก่ะก่ะก่ะก่ะ… ไบเดอร์ นายกลัวพวกเธอเหรอ?” (ดั้กแกม)

ก่อนที่ไบเดอร์จะตอบได้ ผู้จัดการสาขาแสยะยิ้ม และเข้าหาไบเดอร์อีกครั้ง

“มีอะไร?” (ไบเดอร์)

“ขณะที่นักผจญภัยมากขึ้นและมากขึ้น พัฒนาต่อไป และเติมเต็มตำแห่งที่สำคัญๆ ตำแห่งของคณะงูสองหัว จะลดค่าลงไปมากขึ้นและมากขึ้น ในความเป็นจริง ชั้นยังไม่แม้แต่จะรู้เลยว่าหน้าที่ของทีมนายจะกลายเป็นอะไร เมื่อเทียบกับอัศวินที่เหลือ” (ดั้กแกม)

“นายพูดถึงอะไร?” (ไบเดอร์)

“สมาคมนักผจญภัย ได้วางรากฐานในประเทศนี้ ยิ่งรากฐานมันลึกลงไปแค่ไหน งานของกองทัพมันก็จะน้อยลงไปมากขึ้น ชั้นเข้าใจได้มากขนาดนั้น” (ดั้กแกม)

“นายพล่ามเรื่องไร้สาระ…!” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์จ้องดั้กแกมดั่งจะรู้สึกอับอาย แต่เขาค่อนข้างรู้สึกถูกข่มขู่ โดยดั้กแกมที่ไม่ถอยหลัง จากจิตใต้สำนึก เขานั้นรู้ดี ว่าเขาจะไม่ได้ออกไปโดยไร้รอยขีดข่วน ถ้าเขาพยายามจะสู้

ไบเดอร์จึ้ปากอย่างดัง จากนั้นเก็บอาวุธของเขา

“ชั้นจะรอแคอาทิตย์เดียว เฮ้! ถ้านายยังไม่ทำอะไรสำเร็จเลย ชั้นจะไม่ถามให้นายปิดปากเล็กๆของนาย!” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์รีบออกไปจากโดโจ โดยมีคนของเขาตามไป หลังจากยืนยันว่าเขาไปไกลจากสายตาแล้ว ดั้กแกมนั่งลงอีกครั้ง

“ฮ่าาา…นาย เธอมันเจ้าเด็กแสบน้อยๆ” (ดั้กแกม)

“ดั้กแกม-ซัง คนนั้นคืออะไรคะ?”

“ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่อยากรู้ ชั้นไม่จำเป็นต้องรู้”

“เข้าใจแล้ว”

แม้ว่าดั้กแกมจะหัวเราะอยู่ตอนนี้ ผู้ฝึกหัดรู้สึกไปถึงอันตราย พวกเขาไปติดร่างแหตรงกลาง

พวกเขาบางคน คิดไปถึงการลาออก เหมือนกับผู้ฝึกหัดเมื่อวันก่อน ระหว่างที่บางคน คิดเกี่ยวกับความโกรธของเขา ว่าจะลงแค่ลิตตี้คนเดียว

“ทุกคน นายเก่งขึ้นได้แน่นอน ชั้นจะร่วมมือกับนาย ดังนั้นมาทำเต็มที่นะ!” (ลิตตี้)

“เมียน!” (เมียน)

ผู้ฝึกหัดผ่อนอารมณ์ลง กับรอยยิ้มที่ไร้กังวลของลิตตี้ แม้ว่าคำพูดเหล่านั้นจะเห็นได้ ว่ามันไร้ความรับผิดชอบ และไม่มีพื้นฐานอะไรเลย แต่ความรู้สึกด้านลบ ค่อนข้างที่จะกลายเป็นบริสุทธิ์

มันพูดได้ว่า นี่ มันก็เพราะก่อนหน้านี้ที่ลิตตี้สู้กับผู้จัดการสาขาได้เสมอ และเหนือสุดของทั้งหมด พวกเขาถูกทำให้จำได้ ว่าลิตตี้มีความสำเร็จเป็นแรงค์ 3 ไม่ใช่แค่คำพูดของเธอ

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook