สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 63 ลิตตี้ เข้าร่วมการปราบโจร - novel-lucky

63 ลิตตี้ เข้าร่วมการปราบโจร

“ลิตตีและคูฟาอาจจะทำได้สบายๆ เพราะทั้งสองเป็นแรงค์ 3”

ที่สมาคมนักผจญภัย ลิตตี้ข้าหาชาร์ลจากธงแดง เพราะเธออยากเห็นว่าปาร์ตี้แรงค์ 1 นั้นมีความสามารถเช่นไร และพวกเขาทำอะไรได้

ปรกติแล้วจะมีความห่างใหญ่ ระหว่างแรงค์ 1 กับแรงค์ 3 ที่งานประกอบไปด้วยนั้น ไม่ได้มีเพียงแค่การสำรวจบริเวณที่ไม่ถูกสำรวจ แต่ยังมีการไปสำรวจบริเวณที่อันตราย ที่แรงค์ 2 และต่ำกว่านั้น หายตัวไป

ที่เป็นที่นิยมที่สุดในบริเวณเหล่านี้คือ “หุบเขามังกร” รังของมังกร ที่พิจารณาได้ว่า มันเป็นสายพันธุ์ที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ อย่างไรก็ตาม เวลานี้ พวกเขาไม่ได้ทั้งไปสำรวจ หรือล่ามอนสเตอร์

“ชาร์ล ไม่ใช่ว่านายดันๆมากเกินไปเหรอ?” (แครอน)

“แครอน ได้โปรดสนิทกับเด็กพวกนี้ด้วย มันดีต่อตาน่ะ” (ชาร์ล)

“ชั้นจะตีนาย” (แครอน)

“เราได้รับหน้าที่การเลี้ยงดูนักผจญภัยที่จะเกิดเป็นความโด่งดัง” (ชาร์ล)

คำพูดของชาร์ลนั้น มีเหตุผล จนมันทำให้แครอนผ่อนหมัดที่กำของเธอ แต่ มันไม่ใช่ความขาดความสามารถที่แครอนนั้นกังวล

เป้าหมายครั้งนี้คือโจร กล่าวคือ มนุษย์ความต่างที่สำคัญจากการกำจัดมอนสเตอร์ นั้นก็คือพวกเขา มาจากเผ่าพันธุ์เดียวกัน

“นายจะให้สาวพวกนั้นฆ่ามนุษย์เหรอ?” (แครอน)

“นั่นมันขึ้นอยู่กับพวกเธอนะ รู้มั้ย” (ชาร์ล)

“นั่นมันขอกันมากไปนะ…” (แครอน)

แครอนไมแน่ใจ ถึงเจตนาของชาร์ล แต่ลิตตี้รู้ว่าเขาต้องการอะไร การผจญภัยนั้น มันไม่ได้มีแแค่ความสนุก และในบางเวลามันมีความขมขื่นที่หอมหวาน

มีคนอยู่บนโลกนี้ ที่มันเหนือไปกว่าความเข้าใจของเธอ เฉกเช่นผู้จัดการสาขา สมาคมนักอัญเชิญ ในฐานะนักผจญภัย การเจอคนนแบบนั้น เลี่ยงไม่ได้ ดังนั้นดีที่สุดที่เธอทำได้ ก็คือเตรียมตัว

“ยังไงซะ เธอไม่ใช่คนโง่ ชั้นแน่ใจว่าเธอจะเข้าใจสถานการณ์์ และเข้าหาเรา” (ชาร์ล)

“แล้วสาวตรงนั้นล่ะ?” (แครอน)

“อะไร… อ๋า?” (ชาร์ล)

“ฆ่า… คน…! ฆ่าคน…!” (คูฟา)

แม้ว่าจะรับคำชวนของลิตตี้ ที่จะเข้าร่วมการผจญภัย คูฟาไม่คาดคิดเลย ว่ามันจะเปลี่ยนเป็นเหตุการณ์อย่างนี้ สั่น เธอเสียใจกับมัน

เธอแค่กำลังจะปฏิเสธ เมื่ออควาเรีย ที่ชอบคูฟา เปลี่ยนเป็นรูปร่างมนุษย์

“คูฟา อยากจะเป็นมาสเตอร์ที่มหัศจรรย์ ไม่ใช่เหรอ?” (อควาเรีย)

“อืม ใช่ แต่…แต่ ฆ่าคน…” (คูฟา)

“สบายน่า รู้มั้ย? ไปกันเถอะ!” (อควาเรีย)

“แงงงงงงง!” (คูฟา)

“เฮฮ๋ ชั้นบอกไม่ได้เลยว่าใครคือมาสเตอร์ระหว่างพวกเธอ”

คูฟา ถูกลากไปโดยอควาเรีย

***

จากข้อมูลที่ว่าโจรนั้น ซ่อนอยู่ในที่ที่หนึ่ ภายในระยะรัศมีไม่กี่วัน จากเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ กลุ่มตามเส้นทางออกจากถนนของเมืองไป

บนทางไป ลิตตี้ คุยกับสมาชิกของธงแดงอย่างกระฉับกระเฉง ตอนนี้เธอนั่งต่อจากหนึ่งในพวกเธอ เจนนิเฟอร์ ผู้ที่มีอาชีพที่แปลก

ที่ช่วงเวลานั้น พวกเธอแค่ทำการผ่อนคลาย หลังจากมื้ออาหารในแคมป์

“เฮ้ย ไอด้าจังเป็นไงบ้าง?” (เจนนิเฟอร์)

“ยังไม่ดีพอเลยค่ะ เพราะเธอเป็นแค่แรงค์ 5” (ลิตตี้)

“ชั้นหวังว่าจะได้ตั้งหน่วยด้วยกันนะ…” (เจนนิเฟอร์)

ชาร์ลปฏิเสธข้อเรียกร้องของเจนนิเฟอร์พวกเขาก็ยังปรึกษากัน ว่าจะสู้กับโจร หรือแทนที่จะพูดแบบนั้น กับมนุษย์ เช่นไร ที่ต่างจากการกำจัดมอนสเตอร์

เพราะพวกเขาเป็นมนุษย์ พวกเขาไม่ได้มีรูปแบบการต่อสู้ที่เฉพาะ และฉลาดมากกว่ามอนสเตอร์ มันไม่ผิดปรกติที่จะเจอผู้ร้าย ที่หลักแหลมด้วยเล่ห์กล ที่ทำลายปาร์ตี้ปราบปรามไปเป็นครึ่งหนึ่ง

อีกปัญหาหนึ่งคือปัญหาการฆาตกรม ที่แครอนชี้ออกมา ในฐานะประเป็นที่สำคัญที่สุด

“ลิตตี้จัง อย่าไปฟังคนพวกนั้นนะ โดยเฉพาะ เมื่อเข้าร้องเสียงหลง และร้องขอชีวิต” (แครอน)

“ค่ะ แครอนซัง หนูจะระวัง” (ลิตตี้)

“คนที่เราจะไปจัดการครั้งนี้ ได้ฆ่านักเดินทางไปมาก และกวาดล้างพ่อค้าไปเยอะ พวกมันเป็นพวกที่ฆ่าได้ แม้แต่เด็กๆที่ร้องไห้” (แครอน)

“ความลับไปถึงชัยชะนะ ในการต่อสู้กับมนุษย์ คืออย่าได้มีวันลังเล”

ไดโด้ ชายที่มีคำพูดน้อยคำ ทำความสะอาดหลังจากมื้ออาหารอย่างเงียบๆ; ลิตตี้พยายามจะช่วย แต่ถูกหยุดด้วยมือหนึ่ง

แม้ว่าจะมีบรรยากาศที่เข้าหาไม่ได้ เขาพยายามที่จะไม่สร้างภภาระให้กับลิตตี้และคูฟา ที่เป็นรุ่นน้องของเขา

หลังจากที่ได้มาติดต่อกับธงแดง อีกครั้ง ลิตตี้นึกได้ถึงอิกดราเซีย

“ไดโด้ซัง ทำไมพี่เลือกที่จะเป็นแนวหน้าคะ?” (ลิตตี้)

“เพราะไม่มีอะไรมากที่พี่ทำได้” (ไดโด้)

“เอ๋? พี่หมายความว่ายังไง?” (ลิตตี้)

“พี่ขยับเร็วและแม่นยำเหมือนชาร์ลหรือเจนนิเฟอร์ไม่ได้ และพี่ไม่มีพรสวรรค์ในเวทมนตร์ที่แครอนมี” (ไดโด้)

พูดอย่างนั้นเสร็จ ไดโด้ลูบหัวเมียน ขณะที่น้องเลียที่ใส่อาหาร เขาเป็นแค่คนเดียว ที่เข้าใจได้ยากเย็น เพราะนิสัยเงียบๆของขา แต่ลิตตี้ มีความประทับใจดีๆกับเขา

แม้แต่เมียน ที่แยกเขี้ยวใส่ไบเดอร์ ก็ยังสบายใจเมื่ออยู่กับเขา

“ชั้นแค่คนตัวสูงใหญ่ ที่เป็นได้แค่กำแพง” (ไดโด้)

“อย่าดูถูกตัวเองแบบนั้นดิไดโด้ พวกเราน่ะหวังพึ่งนายนะ” (ชาร์ล)

“ขอโทษ”

ลิตตี้เห็นด้วยกับชาร์ล ถ้าจริงๆแล้ว เขาเป็นแค่คนที่ตัวสูงใหญ่ เขาจะไม่ได้มาถึงแรงค์ 1 ลิตตี้ เดาไปว่า เขาได้ผ่านความยากลำบาก มามากมาย

ลิตตี้สังเกตุว่า เจนนิเฟอร์นั้น จับมือกับคูฟาแล้วครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง

“หืมมม ชั้นไม่คิดว่าเธอเป็นสาวที่เหมาะกับการนี้เท่าไหร” (เจนนิเฟอร์)

“ใช่มั้ยล่ะ? เธอประหม่ามากเมื่อเธอขึ้นไป (เต้น) บนเวที จนเธอไม่มีประโยชน์เลย” (อควาเรีย)

“เธออาจจะเอาชนะความประหม่าได้ แต่ชั้นไม่คิดว่าคนประเภทเธอ รับมือกับเวทีไหว” (เจนนิเฟอร์)

“เอ้อ แล้วชั้นล่ะ?”

เจนนิเฟอร์ และอควาเรียเริ่มอภิปรายกัน โดยที่คูฟาไม่ได้ยินยอม ชาร์ล ผู้ที่มาข้างหลังพวกเธอ ยิ้ม และแครอนมอบสาตาดูถูกใส่เขา

“โอ้ อย่าสนชั้นเลย”

“เอาน่า มานอนกันบ้างเถอะวันนี้ ชาร์ลจะเป็นคนที่เฝ้าดูครึ่งแรก ใช่มั้ย?”

“ใช่ เดาว่างั้นลิตตี้และคูฟาจะได้พักสบายๆด้วย”

“พี่มั่นใจเกี่ยวกับเรื่องนั้นเหรอคะ?”

“ที่ไหนบนโลกนี้กัน ที่นักผจญภัยแรงค์ 1 จะเอาเปรียบรุ่นน้องของเค้า? อย่ากังวลเกี่ยวกับมันเลย”

คำพูดของชาร์ล ออกมาสบายๆ จนลิตตี้เกือบจะพูดถึงอิกดราเซีย

แม้ว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่ บรรยากาศเปลี่ยนไป ทันที เมื่อเขาถือฮัลเบิร์ดในมือ

“…คนนั้นน่าทึ่งไปเลย”

“นั่นใช่แล้ว แต่พี่จะพูดแทนว่า ความแข็งแกร่งของเค้าน่ะ มันเป็นข้อดีเดียวของเค้า”

“นั่นแล้วก็ความจริงที่ว่า เค้าไม่ใช้เงินมาก กับการเล่นกับผู้หญิงด้วย”

ลิตตี้ไม่รู้ว่าข้อดีอีกข้อคืออะไร แต่เขายังทำให้เธอนึกไปเล็กน้อย ถึงอัลดิส

และจากนั้น มีผู้จัดการสาขาสมาคมนักรบหนัก ไดมอส และเหล่าผู้ฝึกสอน ระหว่างการบุกรังสคาร์ป

เธอจินตนาการว่าเธอจะเป็นเช่นไรซักวันหนึ่ง เมื่อเธอได้เป็นนักผจญภัยที่ยิ่งใหญ่ และแสดงออกถึงทักษะของเธอกับรุ่นน้องได้

***

“แครอน สถานการณ์เป็นยังไง?”

“บางทีอาจจะไกลกว่านี้อีกนิด”

ไม่กี่วันต่อมา ในที่สุด พวกเธอก็ได้มาถึงอานาเขตของอิทธิพลของโจร ที่ทางเข้าของภูเขา แครอนใช้การรับรู้ด้วยเวทมนตร์ และยืนยันการมีอยู่ของสิ่งมีชีวิตที่รายล้อม

เธอเป็นผู้วิเศษที่ยอดเยี่ยม แต่การรับรู้ด้วยเวทมนตร์ มันต้องการพรสวรรค์ที่ต่างออกไป แครอนรู้ได้ ภายในระยะทางหนึ่ง ถึงพลังเวทมนตร์ที่สิ่งมีชีวิตใหญ่และเล็กมี

“ชั้นขอโทษ แครอน”

“มันเป็นงานของชั้น ทำไมนายขอโทษล่ะ?”

“ชั้นรู้ว่ามันยากขนาดไหน ชั้นหวังพึ่งเธอนะ แต่อย่ากดดันตัวเองมากเกินไปล่ะ”

“เหมือนที่ไดโด้พูดก่อนหน้านี้ ชั้นมีแค่เวทย์จะเสนอ ชั้นแค่ทำอะไรเท่าที่ทำได้”

หลังจากที่ได้ทำงานกับพวกเขามาไม่กี่วันนี้ ลิตตี้ได้รับรู้ ว่าทั้งดีโด้และแครอน ประเมินตัวเองต่ำ

ถ้าพวกเขาพูดถูก แม้พวกเขาไม่ใช่อัจฉริยะหรืออะไรเลย แต่ยังไง พวกเขานั้นแข็งแกร่ง และลิตตี้ รู้ด้วยตัวเองมา ว่ามันรู้สึกอย่างไร เมื่อเป็นพวกเขา

ในความเป็นจริง ลิตตี้และคูฟา มีอะไรให้ทำน้อยนิดในการกำจัดมอนสเตอร์ตามรายทาง

“และชั้นน่ะแค่เต้นเอาสนุก รู้มั้ย?”

“เธอเป็นความช่วยเหลือที่ใหญ่นะ เจนนิเฟอร์”

“ชั้นจะไม่โดนเนรเทศอยู่แล้ว ถ้ามันไม่ใช่เพราะชาร์ล”

“อะไร? อธิบาย”

“อควาเรีย ชั้นคิดว่ามันได้เวลาแล้วที่พวกเธอจะเตรียมพร้อม”

มันชัดเจนว่าชาร์ลอยากจะทำลาย การสนทนาที่ไม่น่าพึงพอใจนี้ แต่ไม่มีความผิดพลาดในคำพูดของเขา พวกเขาอยู่ในเขตอิทธิพลของโจรแล้ว และพวกเธอไม่ควรจะลดการป้องกันลง

โดยเฉพาะ กับหัวหน้าของกลุ่ม ชายที่เหมือนทหารรับจ้าง เขาได้กำจัดนักผจญภัยแรงค์ 3 และต่่ำกว่านั้นไปมากมาย เขาเป็นชายที่มีทักษะ จนบ่อยครั้ง เขาสร้างชื่อเสียงในเขตความขัดแย้ง

มันไม่มีวิธีที่จะตีความว่าเขาตกไปสู่การเป็นโจรได้อย่างไร แต่งานของธงแดงยังคงเหมือนเดิม

“ตรวจจับพลังเวทมนตร์ ยืนยัน! จำนวนของคนมีแค่เท่าที่เราได้ถูกให้ข้อมูลมา!”

“ยังไงซะ มาทำงานนี้กันเถอะ น้องสองคนจะทำอะไรก็ได้เลย ลิตตี้และคูฟา”

“…ค่ะ”

มันเป็นเจตนาของชาร์ลที่จะตามไป ไม่ว่าพวกเธอจะเคลื่อนไหวเช่นไร ลิตตี้รู้ ว่านี่ไม่ได้บอกมากจากความภาคภูมิใจ

เธอตั้งสมาธิ ลบไปจากใจเธอ ลบความจริงที่ว่าเธอรับมืออยู่กับมนุษย์ เธอทำตามคำแนะนำของรุ่นพี่ ผู้ที่บอกเธอให้ทำตามนั้น หรือไม่เช่นนั้น เธอจะตาย

“อะ อควาเรีย…”

“ข้าอยู่ที่นี่ ใช่มั้ย? เจ้าทำเต็มที่นะ”

คูฟามั่นใจน้อยลง แต่ควาเรียได้บอกกล่าวกับเธอ ว่าเธอทำอะไรก็ได้กับพลังของวิญญาณแรงค์สูง

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000