สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 65 ลิตตี้ เข้าใจโจร
65 ลิตตี้ เข้าใจโจร
ซากีร์ ทหารรับจ้างเก่า ถูกจ้างและถูกจ่ายราคาดี สำหรับการแหย่จมูกเข้าไปในเขตแห่งความขัดแย้ง ทั่วทั้งประเทศ
การแทรกแซงของเขาไม่ยั้งมือ เขาถูกจ้างโดยศัตรูละพวกพ้องของเมื่อวาน ไม่มีความลำบากใจ ในการปลิดชีวิตพวกพ้องของเมื่อวาน ผู้ที่เขาทานอาหารและนอนร่วมกัน
เขาสู้ตลอดมาที่สนามรบที่หยาบคาย เขาไม่เคยสร้างอะไรเลย นอกจากศัตรู
ซากีร์ เป็นตัวอย่างที่ถูกเห็นได้ทั่วไป ถึงทหารรับจ้าง ผู้ที่ตกไปสู้การเป็นโจร อย่างเลี่ยงไม่ได้
“นักผจญภัย แม่งไม่เข้าใจอะไรเลยซักนิด แม่งไม่เข้าใจ ชีวิตและความตาย แม่งก็ไม่อ่อนไหวเลยด้วย
“แน่นอนชีวิตมันเป็นเรื่องหนัก แต่ไม่ได้ต้องการคนแบบนายให้มาสอนเกี่ยวกับมันหรอก”
“แกเป็นใครวะที่จะมาหยุดข้า?!”
ลูกธนูบินไปหาชาร์ล มันเป็นการยิงสนับสนุนจากข้างบนที่ซ่อน กล่าวคือ หน้าผา อย่างไรก็ตาม มันไม่โดนชาร์ล เขาหยุดมันด้วยแค่การเหวี่ยงของฮาลเบิร์ด
ธงแดงรู้อยู่แล้ว ว่าลูกน้องของซากีร์บางคน อยู่บนหน้าผา เพราะตรวจจับเวทมนตร์ของแครอน ดังนั้นพวกเขาไม่แม้แต่จะตกใจ กับการโจมตีที่กระทันหัน
กองกำลังที่ซ่อนตัว ล้มตายทีละคน ขณะที่พวกเขาถูกแทงทะลุด้วยวิหคอัคคี ซึ่งยิงอยู่ที่หน้าผา โดยแครอน
“จึ! จริงๆเลย พวแกแม่ง…!”
“ยังไงซะ เอาเลยแล้วจะเล่นเล่ห์อะไรก็ได้ที่นายต้องการ นายใช้เวลาเพื่อจัดระเบียบปาร์ตี้ใหม่ได้ ยังไงก็ตาม ทุกอย่างมันไรความหมาย ต่อพลังที่แน่นอน!”
“…แน่นอนเลยว่าแกมันไม่เหมือนนักผจญภัยพวกนั้น”
ซากีร์ถือ และกวัดแกว่งเคียวติดโซ่ หมุนตัวโจมตี มันยืดหยุ่น และใช้เป็นระยะใกล้หรือกลางได้
ลิตตี้ยังประทับใจ วิธีที่อาวุธเขาถูกใช้ แม้ว่ามันระยะไกลไม่เท่าธนูและลูกธนู มันมีระยะอาวุธมากกว่าหอก และใช้เป็นการโจมตีด้านรุกผสารกับด้านรับได้
มากกว่านั้น เธอตื่นเต้น ว่าโซ่ใช้สำหรับจับตัวก็ได้ด้วย
“จึ!”
“อุ้ปส์!”
ชาร์ลหลบใบมีดด้วยความง่ายดาย พลังของใบมีด มันมากพอที่จะขูดพื้น
ตัวซากีร์เองก็รู้ความจริงนี้ด้วย ซึ่งมันอนุญาติให้เขาโจมตี อย่างอุกอาจ
แต่ความเป็นจริงคือ ซากีร์ทำไม่ได้ แม้แต่จะโจมตีชาร์ลโดนซักครั้ง และถูกนำไปทั่ว
“อุว้าาาา! ซะ ซากีร์…”
เคียวติดโซ่ของซากีร์ที่นำโดยชาร์ล เพื่อไปตัดลูกน้องของเขา ในระยะการโจมตี เขาชิงเปรียบนิสัยของซากีร์ ที่ไม่สนเกี่ยวกับชีวิตมนุษย์
“บัดซบ! แกอย่ามมาเกะกะ!”
“เกี้ยะะ!”
“พอ! ไอ้พวกไร้ประโยชน์ ตายซะ! มันยากที่จะสู้ เมื่อคนอย่างพวกแกมาอยู่ในสนามรบ!”
“อึก…”
ซากีร์ สิ้นหวัง ประหารลูกน้อฝของเขาในความคลุ้มคลั่ง แรงส่งของการหมุน ดำเนินต่อไปโดยไม่ลดน้อยลง และเขาแอบโจมตีชาร์ลจากจุดบอด เพื่อที่จะล่าหัวของเขา
ชาร์ลไม่พยายามจะหลบมัน เขาหันไป และยื่นฮาลเบิร์ดสู่เคียวติดโซ่
เคียวติดโซ่พันรอบฮาลเบิร์ด และอาวุธของชาร์ล ตอนนี้ถูกผนึก
“นั่นมันตัดสินใจดีนะแว้บนั่นน่ะ แต่มันจบแล้ว!”
นี่เป็นการโจมตีดั้งเดิมทั่วไปของเคียวติดโซ่ ซากีร์ พยายามจะดึงเคียวติดโซ่เพื่อแย่งชิงอาวุธทันที
อย่างไรก็ตาม นี่มันเป็นไปได้อย่างเดียว เมื่อกำลังของคู่ต่อสู้ มันเท่าเทียมหรือเหนือกว่าของตัวเขาเอง
ซากีร์ ใจร้อน ที่ไม่สามารถดึงมันได้เลยซักนิด เปลี่ยนไปสนใจชาร์ล ที่แม้แต่เหงื่อยังไม่หยดลงมาเลย
“มีอะไร? อยากจะเอาอาวุธไปากชั้นเรอะ?”
“คุ-โออ้…!”
“มันไม่ใช่การโจมตีที่ห่วย แต่มันทำให้นายน่ะไม่ได้ป้องกัน เมื่อมันพลาด ชั้นหวังนะ ว่านายจะใช้เคียวนั้นได้ดีกว่านั้น…”
ชาร์ลวางมือของเขาลงบนโซ่ ที่รัดอยู่รอบฮาลเบิร์ด และดังมันด้วยกำลัง ในการตอบสนอง ซากีร์ ถูกลากไปที่ข้างชาร์ล
นี่เป็นผลจากความดื้อรั้นของเขา ที่ไม่ปล่อยเคียวไป ซากีร์ ผู้ที่อยู่ที่พื้น ในที่สุดก็ได้รับรู้ ว่าชีวิตของเขา อยู่ในอันตราย
ชาร์ล มองลงไปหาเขา ยิ้ม แต่ทั้งหมดที่เขารู้สึกได้ คือเจตนาสังหาร
“ช่วยด้วย!”
ก่อนที่เขาจะพูดจบได้ ซากีร์ถูกเตะเข้าไปที่ท้อง และขณะที่เขาลอยไปในอากาศ ชาร์ลตามมันด้วยตอกส้น โดยไม่ให้ซากีร์ได้ทำแม้แต่ดิ้นในความเจ็บปวด ชาร์ลกระทืบหัวของเขา
ซากีร์กระตุก เลือดเปื้อนพื้น
“ไม่ว่านายจะไปทำเรื่องสกปรกอะไรมา ชั้นจะกระทืบคนอยอ่างพวกนาย ยุติธรรมและเท่าเทียม ไม่คิดว่ามันใจดีมากเหรอ?”
“ข้ายอมแพ้ ข้ายอมแพ้…”
“นายจะพูดว่านายยอมเหรอ?”
“ใช่ ดะ ได้โปรด วะ ไว้ชีวิตข้าด้วย”
“ไม่… ไม่คิดอย่างนั้น”
ชาร์ลชี้ฮาลเบิร์ดลง แสดงอีกด้านของใบมีด ที่ติดอยู่ตรงนั้น คือธงสีแดง
มันเป็นธง ที่เป็นที่ชื่อของปาร์ตี้ ธงแดง มาจากมัน ดังนั้นซากีร์ได้รู้แล้ว แต่มันสายเกินไปแล้ว
“นายอยากจะช่วยชีวิตตัวเอง แต่นายอยากจะย่ำยีชีวิตคนอื่นตามใจ ไม่คิดว่ามันน่าตลกเหรอ?”
“ทุกอย่าง ทุกอย่าง ชั้น….”
“เราปฏิเสธธงขาวของนาย นั่นเป็นเป้าหมายของธงแดง”
ขณะที่ฮาลเบิร์ดของชาร์ล กำลังจะตัดหัวซากีร์ ลูกบอสน้ำ กลืนกินซากีร์ ยกเขาขึ้นสู่อากาศ
ซากีร์ที่จมน้ำ ติดอยู่่ในลูกบอลน้ำ พยายามที่จะหนี แต่หมุนอย่างรุนแรง เหมือนผ้าถูกซัก
“อ่ะโบ่ะโบ่ะโบ่ะโบ่ะโบ่ะโบ่ะโบ่ะ…”
“หืม คูฟา? น้องทำอะไร?”
“นะ หนูไม่รู้ แต่…”
ชาร์ลไม่ได้อยู่ในอารมณ์ ที่การประหารของเขาจะถูกขัดขวาง สายตาในตาเขา ทำให้คูฟา เกือบหลั่งน้ำตา
คูฟา อธิบายสถานการณ์ของเธอกับชาร์ล ผู้ที่น่ากลัวไปกว่าโจร
“อ้า หนูขอโทษ…”
“…พี่ไม่ได้บอกน้องเหรอ? น้องไม่ควรจะฟังไอ้พวกนี้ร้องขอชีวิต”
“หนูขอโทษ…”
“น้องขอโทษเร็วมากจัง… ยังไงซะ นั่นโอเค ค้างแบบนี้ไว้ได้ ใช่มั้ย?”
“ขะ ค่ะ หนูให้เขาหายใจได้ ถ้าหนูแค่เอาหัวเค้าออกมาจากน้ำ…”
ซากีร์โผล่หัวออกมาจากลูกบอลน้ำ และหายใจอย่างหนัก แต่เวลาต่อมา เขาพยายามจะหนีอีกครั้ง มันจะออกมาเป็นการกระทำเดียวกัน โดยที่คูฟาไม่ได้ขัดขวางผลของมัน
“ชาร์ล แน่ใจกับเรื่องนี้เหรอ?”
“แครอน ชั้นรู้ว่าเธอไม่ดีใจเกี่ยวกับเรื่องนี้ แต่ชั้นมีความคิดบางอย่าง”
“มันเพื่อพวกเธอสองคน อีกแล้ว?”
“ใช่”
เจนนิเฟอร์และไดโด้ มองในความเงียบงัน แม้ว่าลิตตี้ จะไม่รู้ว่าพวกเธอคิดอะไร เธอมีความคิดคล้ายกันกับชาร์ล
สำหรับความเห็นแก่ตัวของพวกเขา คนอย่างซากีร์ ไม่ได้สนใจแม่แต่เล็กน้อย เกี่ยวกับการช่วงชิงชีวิต ของคนอื่นไป รวมไปถึงลูกน้องของเขาเอง ในความคิดเห็นของลิตตี้นั้น สิ่งมีชีวิตเช่นนี้ มิใช่ “มนุษย์”
“คูฟาซัง คนคนนี้ ไม่ต่างไปจากมอนสเตอร์”
“แต่มอนสเตอร์ เอ่อ พวกมัน ไม่ขอโทษ”
“มอนสเตอรบางตัว หงายท้องเพื่อยอมแพ้ แต่พวกมัน ยังจะฆ่าเธอ โอกาสแรกที่มันได้มา มากกว่านั้น มันจะไม่มีวัน หยุดฆ่าคนอื่น”
“แต่ แต่…”
“มันโอเค ลิตตี้”
ลิตตี้ก็ไม่อยากถกเถียงด้วย และเมื่อชาร์ลขัดเธอ เธอถอยคำพูดของเธอ และชาร์ลพอใจ กับการตอบสนองของเธอ
ความคิดแรกของชาร์ล ก็คือลิตตี้ จะไปสรุปแบบเดียวกันกับคูฟา แต่มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น ปัญหาคือคูฟา
“ยังไงซะ ถ้างั้น ชั้นจะไปดูรอบๆรังมัน พวกน้องรออยู่นี่”
“ชั้นด้วย…”
“ไม่ เราจะทำมันด้วยตัวเราเอง”
ชาร์ลกังวล เกี่ยวกับการกระตุ้นสาวๆ เพราะทั้งหมด มันไม่มีอะไรดี เกี่ยวกับรังตัวร้าย มันไม่ผิดปรกติเลย ที่จะพบสาวๆ ถูกจับขัง และย่ำยี
ชาร์ลพิจารณา ว่ามันเป็นปรกสบการณ์การเรียนรู้ จากมุมมองของนักผจญภัยคนหนึ่ง แต่เขาไม่พร้อม ที่จะให้พวกเธอดู สิ่งที่แย่ที่สุด
“ชั้นน่ะ อยากให้พวกเธอยังคง {บริสุทธิ์} ต่อไป รู้มั้ย?”
“เอ๋…?”
เขาหมายถึงอย่างนั้นแบบคำนั้นจริงๆ มันเป็นแค่มุมของเขามุมหนึ่ง
ลิตตี้ พยายามจะตามกลุ่มธงแดงเขาไป ขณะที่พวกเธอ เข้าไปสู่ถ้ำ แต่เธอหันหนี
“ชั้นขอบคุณความกังวลของพวกเค้า แต่ชั้นคิด ว่าพวกเค้าปกป้องมากเกินไป”
“เมียน…”
ความอารมณ์เสียของลิตตี้เติบโตขึ้น ขณะที่เธอรู้สึก ว่าเธอถูกปฏิบัติดั่งเด็กถึงจุดนี้
***
เดชะบุญ การค้นหารังของธงแดง ไม่ได้ออกมาว่าเจออะไรที่น่ากลัว
เป็นอีกครั้งที่เหล่าสมาชิกบีบจมูก ใส่ของและอาหารที่ถูกขโมยมา ที่ได้กระจัดกระจายอยู่ทั่ว ชาร์ลหัวเราะ ขณะที่เขาบ่น พูดว่า “ชั้นไม่ชินกับเรื่องนี้เลย แม้ว่ามันเกิดขึ้นทุกๆครั้ง”
หลังจากที่เก็บของที่จะนำกลับไป พวกเขาเดินทางกลับ บางคน อาจจะเจอของของพวกเขา ในหมู่คนที่เกิดความทุกข์เพราะโจรโจมตี ที่เป็นบางอย่างที่เชื่อมต่อไปสู่งานในอนาคตได้
“ขอบใจ สาวน้อย…”
“เอ๋ ค่ะ?”
“แกช่วยชีวิตข้า…”
“ไม่ ไม่ หนูไม่ได้ตั้งใจ”
บนทาง ซากีร์แหย่หัวออกมาจากลูกบอลน้ำ แและพูดกับคูฟา สมาชิกกลุ่มคนอื่นไปต่อ ฟังการแลกเปลี่ยนอย่างเงียบๆ และลิตตี้ ก็ไม่ได้หยุดสังเกตซากีร์ด้วย
“เมื่อเห็นสาวหวานๆอย่างแก มันทำให้ข้านึกถึงลูกสาว ที่ข้าทิ้งไว้ที่บ้านเลย…”
“พี่มีลูกสาวเหรอ?”
“ข้าเป็นทหารรับจ้าง เพื่อที่ข้าจะเลี้ยงเธอให้ไหว… แต่จากนั้นมา ข้าจบลงที่แบบนี้…”
คูฟาฟังอย่างตั้งใจ ฟังเรื่องราวของเขา ว่าเขามาจากหมู่บ้านจนๆ และเป็นทหารรับจ้าง ในฐานะคนงานอพยพ
สำหรับบางคนอยู่คูฟา ผู้ที่ใช้ชีวิตเป็นกำพร้ามา ที่ไม่มีใครจะพึ่งพาได้เลย มันเป็นไปไม่ได้ ที่จะเชื่อใจคนแปลกหน้า อย่างไรก็ตาม เพราะคูฟานั้น ไม่ได้เน่าไปถึงแก่นแท้ เธอสามารถจะเห็นอกเห็นใจผู้อื่น
ปรกติแล้ว มันจะไม่ใช่เรื่องที่แย่ แต่ในโอกาสนี้ ลิตตี้คิด คิดว่ามันแย่เป็นพิเศษ
“ถ้าอาณาจักรจับข้าได้ ข้าจะถูกฆ่า แต่เฮ้ ครั้งสุดท้าย… ครั้งสุดท้าย… เพื่อลูกของข้า…”
“มีลูกกี่คน?”
ซากีร์พูดต่อ จากการขัดที่กระทันหันชาร์ลไม่ได้ คูฟา ไม่เข้าใจเจตนาของชาร์ล แต่อควาเรีย เลียนแบบการหาว
“หือ สอง”
“ลูกสาวคนเล็กกี่ขวบ?”
“ประมาณ… ประมาณสิบหก”
“คนโต?”
“สิบแปด…”
“ปรกติแล้วพวกเธอคุยอะไรกัน?”
“เอ๋ นั่น นั่นมัน…”
ชาร์ล นำหน้าเข้าไปใกล้กับหน้าที่เกือบหลับของอซากีร์ การจ้องมองนั้น ไม่ใช่แค่การพยายามจะตรวจจับการโกหก
จากทุกคน มันเป็นเกี่ยวกับ {ลูกสาว} ตัวหัวเรื่องนั้นเอง กระตุ้นความสนใจของชาร์ล แน่นอนว่า ยกเว้นว่า ถ้ามันไม่ใช่การโกหก
“ถ้าพวกเธอเป็นลูกสาวนาย พวกเธอสมควร ที่จะคุยกันกับนาย ใช่มั้ย? และเมียนายปฏิบัติกับนายยังไง
“ยังไงซะ เธอเป็นเมียที่อ่อนโยน”
“นายเลือกที่จะเป็นทหารรับจ้าง โดยทิ้งเมียนายไว้แบบนั้นเรอะ? ทำไมเธอไม่บังคับให้นายกลับบ้าน?”
“เพราะข้าไม่มีเงิน…”
“ลูกสาวนาย 19 ปี นาย และลูกสาวนาย เลือกไปหางาน และทำงานหนักกับทั้งครอบครัวได้”
“ใช่ นั่นแหละที่ข้าคิดๆอยู่! นั่นทำไม ข้าอยากจะกลับไปบ้าน…”
“อายุลูกสาวนายต่างจากก่อนหน้าโว้ย…!”
“กุฟัวะ!”
ด้วยการต่อยครั้งหนึ่งจากชาร์ล ซากีร์ ถูกดันกลับไปในลูกบอลน้ำ จมูกของเขาเลือดไหลอยู่ในน้ำ แต่มันถูกล้างออกไปอย่างรวดเร็ว พร้อมกับเขาที่ติดอยู่ในน้ำ
ชาร์ล ประทับใจว่าการกักขังมันน่าถึงแค่ไหน แต่นั่นไม่ใช่ประเด็นที่จะเน้น ณ ตอนนี้ แทนที่จะเป็นเช่นนั้น แขากระแทก หมัดของเขา เข้าไปอีกครั้ง
“แก…ถ้าแกโกหก อย่างน้อยแกควรคิดว่าพูดเกี่ยวกับอะไร”
“ก่ะบั่วะบั่วะโบะ…”
“ทำไมเรื่องครอบครัวที่มันแต่งๆกัน ดูเหมือนกันเลย? แล้วไม่ต้องพูดถึง มีลูกสาวอีก…”
“ชาร์ล เราปล่อยมันแบบนั้นไม่ได้เหรอ?”
“อย่าหยุดชั้น แครอน มันไม่มีอะไรสำคัญไปกว่านี้แล้ว”
แม้ว่าถ้านั่นเรื่องจริง อะไรจะสำคัญล่ะ ไดโด้คิดเงียบๆ คิดเกี่ยวกับมัน และสมาชิกคนอื่น เห็นด้วยกับเขา
คูฟา ในทางกลับกัน ผู้ที่โดนเล่ห์ เข้าไปในคำโป้ปด พยายามจะฟื้นอารมณ์ทั้งหลายขอเธอ เพียงกระพิบตาซ้ำๆเท่านั้น
“คูฟาซัง คนพวกนี้ ที่ฆ่าคนโดยไม่สนใจ พวกเค้า โกหกได้ ด้วยหน้าซื่อๆ”
“ชะ ชั้นยังไม่พร้อมกับอะไรแบบนี้…ยังไม่พร้อม”
“ไอ้บัดซบ แกไม่เขาใจความงดงามของการมีลูกสาว เหรอไงวะ!”
ชาร์ลแทงด้ามฮาลเบิร์ด เข้าไปในลูกบอลน้ำ และจิ้มซากีร์ในความโกรธ ถ้ามันไม่ใช่เพื่อคูฟา และสมาชิกอีกสองคนที่หยุดเขา ซากีร์จะไม่มีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว
ดั้งเดิมแล้ว ชาร์ล มีแผนที่จะให้ซากีร์ ยอมมอบข้อมูลเกี่ยวกับโจรคนอื่นมา ในการทำอย่างนั้น พวกเขาอยากจะแสดงให้ลิตตี้และคูฟาเห็น ว่าพวกเขาโกหกด้วยความไม่รู้สึกผิด เพื่อที่จะรอดชีวิต
อย่างไรก็ตาม ซากีร์ จบที่การขุดหลุมให้ตัวเขาเอง โดยการถักทอคำปด เกี่ยวกับการที่มีครอบครัว
“ลูกสาวเป็นได้หลายอย่าง น้องสาวหวานกับพี่สาวที่ยอดเยี่ยมมองเธอ…นี่ก็ดี หรือพี่สาว ที่เหงาและอิจฉาน้องสาว ก่อนที่เธอจะแต่งงาน… นั่นก็ดี”
“ตอนนี้ พวกน้องไม่ต้องสนใจเค้าละ แล้วไปต่อเลย”
กับการเรียกให้ไปต่อของเจนนิเฟอร์ ลิตตี้และคูฟา ตัดสินใจที่จะไม่รบกวนอีกแล้ว ชาร์ลเถียงกับตัวเอง และไม่มีใครหยุดเขา
ถ้าเป็นแบบนี้ พวกเธอคิด ว่าซากีร์อาจตาย ก่อนจะถูกส่งให้ประเทศ แต่ไม่มีพวกเธอซักคน ที่มีพลังงาน ที่จะพูดอะไรกับชาร์ล
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
