สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 66 ลิตตี้ ไปที่ร้านอาหารหรูหรา
66 ลิตตี้ ไปที่ร้านอาหารหรูหรา
“่ท่านจับชายคนนี้เป็นๆเหรอ? อย่างที่คาดกับธงแดง…”
“ไม่ ไม่ มันเป็นสาวน้อยตรงนี้ที่พาเค้ามา”
ลิตตี้และทีม ตัดสินใจที่จะมอบตัวซากีร์ ที่สถานีอัศวิน เพราะมันเป็นไปได้มาก ว่าเขามีข้อมูลของกลุ่มโจรอื่น ซึ่งค่อนข้างที่จะมีค่า
มันจะเป็นเรื่องยาก สำหรับอัศวินที่จะจับเป็นซากีร์ ด้งนั้นการที่เขา ถูกนำมาให้พวกเขาในลูกบอลน้ำ นั้นเป็นข่าวดีสำหรับอัศวิน
หนึ่งในอัศวินช่วยไม่ได้นอกจากต้องพูดว่า “โฮ่ว วิญญานน้ำ! นั่นค่อนข้างจะเป็นความสำเร็จนะ ที่อายุเทาน้องน่ะ!”
“ขะ- ขอบคุณค่ะ”
“ตั้งใจต่อไปนะ พูดถึงแล้ว วิญญานนั้นใครเหรอ? ชั้นไม่เคยเห็นตัวนี้ก่อนหน้านี้เลย”
“เมียน!”
เมียน ที่เป็นสัตว์อัญเชิญด้วยเช่นกัน ได้เรียกความสนใจของเธอเอง แน่นอน ว่าการตอบสนองกับอควาเรียกับเมียนนั้นต่างกัน
มันเป็นภาพที่เห็นได้ทุกวัน ที่มันจบที่น่ารักน่าเอ็นดู เมียน สัตว์ผี ไม่ได้เป็นที่รู้จักกันดี และมีไม่กี่คนในคณะอัศวินที่รู้จักมัน
ตาของเมียนหรี่ลง และผ่อนคลายตัวเอง ทำท่าทางแบบหนึ่ง มันแสดงออกว่ามันพอใจ ที่ให้คนรู้จักเธอมากขึ้น
“ยังไงซะ ขอบคุณความดีงาม เรามีนักผจญภัยที่ยอดเยี่ยม เราขาดกำลังคนที่นี่น่ะ”
“ชั้นดีใจที่ได้ยินนั่นมาจากหน่วยกริฟฟ่อนทอง หนึ่งในกลุ่มที่มีพรสวรรค์มากที่สุดในประเทศ”
“ไม่ ไม่ เราเคารพท่าน ชาร์ล และนักผจญภัยทั้งหมดเลย”
“ขอบคุณที่สนับสนุน มาสนิทกันเถอะ”
ด้วยกันกับเฟนริร์เงิน หน่วยกริฟฟ่อนทองก็ถูกขนานนามว่า เป็นสองเสาหลักของประเทศ พวกเขา ถูกกลัวโดยประเทศอื่น ว่าเป็นเสาแฝด ของทองและเงิน และเป็นเหตุผล ที่ประเทศนี้ ไม่ถูกรุกรานง่ายๆ
ไม่มีทางที่ลิตตี้จะไม่สนใจในอัศวินเหล่านั้น สัญลักษณ์ของประเทศนี้
“อืม! พี่คือ…”
“เอ้า เอ้า ไม่มีความจำเป็นต้องไปขัดเวลาพี่เค้า ยังไงซะ ถ้าอย่านั้น อัศวิน ชั้นจะปล่อยที่เหลือไว้ในมือนายนะ”
รู้ถึงคำถามของลิตตี้ ที่ว่าจะไปเป็นชุดๆอย่างต่อเนื่อง และมันจะไปขัดกับงานของอัศวิน ชาร์ล ตัดสินใจที่จะทำให้ลิตตี้ใจเย็น นอกจากนี้ พวกเขามีแผนอื่น ในช่วงหลังวันนั้น
นี่ก็เป็นประสบการณ์ใหม่ สำหรับลิตตี้และเพื่อน และก็จะเป็นหนึ่งสิ่ง ที่สมาชิกของธงแดงรอคอย
***
ร้านอาหาร “ลินด์ ฟรัม” เป็นหนึ่งในร้านอาหารที่ชื่อเสียงโด่งดังที่สุด ในเมืองหลวง รสชาติ ของอาหารนั้นอร่อยมากๆ แต่ราคานั้นก็สูงตามไป จนคนทั่วไป ไม่สามารถจะจ่ายไหวเลยซักนิด
นักผจญภัยไม่กี่คน มาดื่มด่ำกำอาหารเต็มชุดได้ ที่ทำด้วยวัตถุดิบที่ดีที่สุด แต่ราคามันเหมือนความว่างเปล่า สำหรับธงแดง
“มันชั้นสูงมากเลยพี่ ไม่ใช่เหรอ?”
“ใช่ มันเป็นร้านอาหารที่ราชวงศ์ไม่ต้องพูดถึงขุนนางเลย รู้จักดี”
“มันโอเคที่เราจะมาที่นี่มั้ยคะ?”
“ถ้าน้องแรงค์ 3 ขึ้นไป น้องจะมีประสบการณ์ที่จะกินในที่แบบนี้ กับพวกเจ้าใหญ่นายโต เธอไม่อยากจะอาย เมื่ออย่างนั้นเกิดขึ้นใช่มั้ย?”
“ค่ะ!”
ด้วยมีดและซ้อมในแต่ละมือ ลิตตี้ รออาหารอย่างตั้งใจ เมียนก็เลียปากของเธอ ชัดเจน ว่าตื่นเต้น
ทุกอย่างมันเป็นไปได้ด้วยดี แต่ลูกค้าที่แต่งตัวเลิศหรู จ้องพวกเธออย่างเย็นชา และถามเด็กเสริร์ฟ “เฮ้ อนุญาตให้สัตว์เลี้ยงเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? และชุดนั้น…มันดูไม่ดีมากเลยนะ”
“ท่านเหล่านั้นเป็นลูกค้าเราครับ นอกจากนี้ เราอนุญาตแค่นักผจญภัยที่มีใบอนุญาตและสัตว์อัญเชิญให้เข้าร้านเราได้”
“อะไรกันเธอนี่! ถ้าขนไอ้ตัวนั้นมันไปลงอาหารล่ะ!? และตัวนั้นมันดูเหมือนน้ำ! มันเป็นสัตว์ประหลาดนี่!”
“ไม่มีขนร่วงจากสัตว์ผี เมียน และอีกท่านตรงนี้เป็นวิญญาณน้ำแรงค์สูง อควาเรีย เราคิดว่ามันเหมาะสม ที่เราจะอนุญาตให้เป็นลูกค้า”
ลิตตี้ประทับใจกับความรู้ของเด็กเสิร์ฟที่รู้เรื่องเมียน ซึ่งเกือบจะไม่มีใครรู้เลย
แต่ที่เลดี้บ่นนั้นไม่เหมือนว่ามันจะผิดทั้งหมด และเธอน่าจะเป็นภรรยาของขุนนางที่ทรงอำนาจ อย่างไรก็ตาม ตำแหน่งของธงแดงในร้านอาหารนั้น เหนือกว่าไปมากมาย
“ธงแดงเป็นกลุ่มนักผจญภัยที่ยอดเยี่ยม ที่ถูกยอมรับโดยราชวงศ์ เราขอไม่อนุญาตคำถามและคำตอบไปมากกว่านี้ เพราะมันอาจจะทำให้ไม่สะดวกกับลูกค้าท่านอื่น”
“อ้ะ อะไรกันน่ะเธอนี่…!”
แค่จากที่คุยกันอย่างเดียวนี้ ลิตตี้ รู้สึกได้ถึงความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิด ระหว่างประเทศและนักผจญภัย โดยเฉพาะกลุ่มของธงแดง
ลิตตี้สงสัย ความสำเร็จมากเท่าไหร่ ที่ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
ชาร์ล พยายามจะปลอบโยนลิตตี้ “รู้อะไรมั้ยน้อง? มันมีบางคน ที่บางทีมารบกับพี่ด้วย แต่อย่ากังวลพวกขุนนางชั้นล่าง ที่ไม่ได้ดูเหมือนจะทิ้งอคติ และควาคิดที่ว่าตัวเหนือคนอื่นได้ นั้นน่ะแย่กว่าคนอื่นเลย”
“พวกเธอได้ยินนายนะ ชาร์ล”
“อุ้ปส์ นั่นจะไม่ทำให้มืออาหารอร่อยขึ้น”
ลิตตี้และคูฟา เป็นนักผจญภัยแรงค์ 3 ที่ไม่มีความสัมพันธ์ใดกับร้านอาหาร แต่คำพูดดีๆของชาร์ล คือทั้งหมดที่สำคัญ
ลิตตี้ถูกทำให้จำความเป็นจริงอีกครั้ง ว่าสมาคมนักผจญภัย มีรากฐานที่ฝังลึก ลงไปในประเทศนี้
ณ ทันใดนั้นเอง ประตูทางเข้าข้างหลังเธอเปิดออก ขณะที่เธอรออาหาร
“ฉันไม่ได้จอง มีโต๊ะว่างไหม”
“มีครับ นายท่านเรดเนอร์ ให้ผมนำทางท่าน”
หันไป ลิตตี้ตกใจ ที่ได้เห็นชาย เขาใหญ่ และเธอบอกได้จากเสื้อผ้าของเขา ว่าเขามีกล้ามและร่างกายแข็งแรง
รูปลักษณของเขา ทำลายภาพของขุนนางที่ลิตตี้มีเป็นเสี่ยงๆ คนคุ้มกันของชาย ก็เป็นภาพที่ดูแล้วตกใจด้วยเช่นกัน
พวกเขาสองคน ใส่ชุดเกราะสีดำ ปกปิดหัว และดูค่อนข้างไม่เหมือนมีชีวิต และไม่ได้ดูเหมือนผู้คน ที่คุณจะคาดว่าจะเห็นในร้าน ที่เต็มไปด้วยแขกที่แต่งตัวเลิศหรู
“โอ้ นี่ เจ้าใหญ่นายโตมาแล้ว!”
“ชาร์ลซัง พี่รู้จักเค้าเหรอ?”
“อาร์ชดยุคเรดเนอร์ เค้าเป็นรัฐมนตรีกองทัพ เค้าเป็นนายผลที่ชนะเสมอมา และเป็นน้องชาย ของราชาคนปัจจุบัน น้องโชคดีนะที่เห็นพวกเค้าน่ะ”
“เอ๋ ทำไมอย่างนั้นล่ะคะ?”
“โดยพื้นฐานแล้วเค้าเป็นหมายเลขสองของประเทศ มันไม่ใช่ทุกวันนะ ทีน้องจะเห็นบางคนแบบนั้น”
…
“ที่นี่ท่านโปรดมั้ยครับ?”
เรดเนอร์ถูกนำไปที่โต๊ะ ต่อจากธงแดง ลิตตี้มองชายที่สงบ เป็นผู้ใหญ่ ดั่งถูกเขาดึงดูดไป
เมื่อแครอนจิ้มเธอ ในที่สุดเธอก็หยุด แต่ยัง เธอยังสงสัยอยู่ เรดเนอร์สังเกตการจ้องมองของลิตตี้ และหันความสนใจของเขา มาที่เธอ
“ฉันไม่ทราบเลยว่าธงแดงมาที่นี่ด้วย ชอบร้านอาหารนี้ด้วยเหมือนกันหรือ?”
“ใช่ เราชอบ ไม่มีร้านอาหารไหนในเมืองหลวง ที่มอบอาหารที่ดีกว่าที่นี่ครับ”
“ใช่ แน่นอน เพราะทั้งหมด วัตถุดิบที่ใช้ในร้านอาหารนี้ทั้งหมด ผลิตในประเทศ นั้นโอชะ … พวกมันนำพาให้เจ้ารู้สึกโสภา ที่ได้สูดอากาศของประเทศของเรา”
“ฮ่าฮ่าฮ่า ผมรู้ว่าท่านหมายถึงอะไรครับ”
วิธีที่คนนิสัยดีๆอย่าชาร์ล เคารพมากขนาดนี้ แม้แต่ลิตตี้ ก็รู้สึกได้ถึงความสำคัญ ของเรดเนอร์
“อื้มม ไวน์นี้กลิ่นโสภา ร้านอาหารนี้ เป็นความภาคภูมิใจยิ่ง ของประเทศของเรา”
“ขอบคุณอย่างยิ่งครับ”
“ฉันต้องการคอสเดียวกันกับพวกเขาเหล่านั้น”
“ได้ครับ ท่าน”
ลิตตี้สงสัย กับคำไม่คุ้นเคยที่ว่า “คอส” แต่ไม่นานก็เข้าใจ อย่างแรกที่มา คือซุป
“ขอบคุณที่รอคอยครับซุปผักเย็นกับฮอลแลนเลซครับผม”
ตัวซุปเองนั้นมันเคยเห็น แต่รสชาติของมัน เหนือความคาดหวังของลิตตี้ งงงวยกับซุปเย็น เธอวางช้อนลง ครู่หนึ่ง
จิบต่ออีกคำ และในที่สุดก็ได้ลิ้มไปถึงรสชาติ และเมียนดมมัน และเริมเลียซุปในจาน
“เมียนเมียน!”
“อร่อยมั้ย?”
“เมียนเมียน!”
“โอ้ เมียนหรือ เจ้ามีบางอย่าง ที่มิธรรมดาอยู่กับเจ้านะ”
เมียนดึงความสนใจของเรดเนอร์ และเธอแข็งไป ลิตตี้รู้สึกไม่สบายใจ ขณะที่เมียน ดึงหัวของเธอขึ้นมา
“เข้าใจแล้ว เช่นนั้นมันเป็นส่วนหนึ่ง ของแนวทางการสู้รบของเจ้าหรือ”
“ค่ะ เธอเป็นสาวที่น่าทึ่งมากเลย”
“เมียน…”
แม้ว่าจะมีการตอบสนองของเมียน ที่เห็นได้ว่าไม่สบายตัว ลิตตี้ พยายามจะเป็นมิตรกับเรดเนอร์
เธอคิดว่าเธอควรจะทำกับเขา เฉกเช่นที่ชาร์ลทำ เมื่อพวกเขาแนะนำตัวกัน เพราะเขาเป็นราชวงศ์
ไม่นานนัก เรดเนอร์ก็ถูกเสิร์ฟถ้วยซุปผักเย็นพร้อมฮอลแลนเดซ
“นี่เป็นหนึ่งในสิ่งที่ร้านอาหารภาคภูมิใจ ซึ่ง…”
เรดเนอร์จิบอย่างพอใจ และตาของเขาเปลี่ยนเป็นคมคาย จากนั้นวางช้อนของเขาลง และจ้องไปเงียบๆที่ซุป
ทันทีต่อมา ลิตตี้เกือบจะยืนขึ้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ สมาชิกอื่นของกลุ่มทั้งหมด หันไปหาเรดเนอร์ด้วยเหมือนกัน
“…พนักงานเสิร์ฟ…ซุปฮอลแลนเดซผักเย็นนี้ มีรสขมเล็กน้อย”
“อ้า ครับ โคราซานที่เราใช้… มันยากที่จะหาที่ผลิตในประเทศ เนื่องจากมันมีภัยพิบัติครับ…?”
“และ?”
“ครั้งนี้ เราสั่งมันมาจากประเทศเพื่อนบ้าน เนื่องจากความผิดของส่วนเรา มีความล่าช้าในการแสดงมันบนเมนู เราขออภัยครับ…”
ลิตตี้ พยายามจะไม่กระพริบตา แม้ว่าจะชั่วพริบตาเดียว เรดเนอร์แผ่ความโกรธา แม่ว่า จะเล็กน้อย
มันเป็นความเดือดดาลเป็นฟืนเป็นไฟ ที่เข้าใจไม่ได้เลย ที่มันทำให้ชายที่แข็งแกร่งที่อยู่ตรงนี้ รู้สึกถึงการมาถึงของมัน
“พนักงานเสิร์ฟ เจ้าของร้านอยู่ที่นี่ไหม?”
“ครับ อืม ให้ผมช่วยมั้ยครับ…”
“ถูกแล้ว ฉันอยากเจอเขา”
“ขอตัวครับ!”
เมินเสียงเด็กเสิร์ฟที่ตื่นตกใจ เรดเนอร์หายไปข้างหลัง กับคนคุ้มกันของเขา เด็กเสิร์ฟ ไม่สามารถจะรับสถานการณ์เข้าหัวได้ วิ่งตามเขาไป
ลิตตี้ก็ด้วย ตามไปด้วยปฏิกิริยาตอบสนอง เธอไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด แต่เธอคิดว่าเธอต้องทำ
“อืม! มีอะไรเหรอครับท่าน?!”
เด็กเสิร์ฟเคาะห้องทำงานของเจ้าของร้าน แต่เขาไม่ได้คำตอบ ลิตตี้ไม่แน่ใจ ว่าเกิดอะไรขึ้น
ไม่นาน ประตูเปิดออก และเรดเนอร์ออกมา เจ้าของร้านออกมาหลังจากนั้น
“พนักงานเสิร์ฟ เจ้าของที่แห่งนี่ มิได้รู้สึกโสภายิ่ง มันดูเหมือนว่า เขาจะมิสามารถทำงานได้ช่วงเวลหนึง ดังนั้น ฉันจะจัดหาบางคนให้มารับ ณ ที่แห่งนี้ไป”
“ครับ? เค้าโอเคนะครับเมื่อเช้า… เจ้าของครับ?”
“ฉันเดาว่าเคาแค่เพียงเหน็ดเหนื่อย จากการงานรายวันที่เขามี เจ้ามิต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้ไปเลย”
“ชั้นขอโทษ ชั้นต้องไปพัก”
เจ้าของคำพุดติดคอ และยิ้มให้เด็กเสิร์ฟ เขารู้สึกอยู่ไม่ถูกที่ถูกทาง แต่พนักานรู้ ว่าการขุดคุ้ยไปมากกว่านี้ จะจบเป็นเรื่องแย่ๆสำหรับพวกเขา
แรงกดดันที่เงียบงันของเรดเนอร์ ทำให้ผู้คนอยากจะวิ่งหนีไป และเรดเนอร์ วางมือลงบนไหล่ของเจ้าของ
“พักเพียงเล็กน้อย และเจ้าจะดีขึ้น ใช่ไหม?”
“ครับ…”
“นำเจ้าของไปที่บ้าน”
“ครับ ท่าน”
หนึ่งในคนคุ้มกัน นำตัวเจ้าของไป ถ้าลิตตี้ไม่เห็นทุกอย่างที่นี่ เธอจะไม่ได้สังเกต ว่ามีอะไรผิดไป
แต่ตอนนี้ เธอได้เห็นคนที่ไม่ธรรมดามาเยอะแล้ว เธอรู้ว่าเธอควรจะไม่ไปยุ่งเรื่องนี้ แต่เธอไม่รู้ ไม่รู้ว่าทำไม มันดั่ง กายของเธอ ไปของมันเอง
“รอเดี๋ยวค่ะ”
มันไม่ใช่แค่เจ้าของที่ลิตตี้หยุด เรดเนอร์ถูกรวมอยู่ด้วย ภายใต้แรงกดดัน เด็กเสิร์ฟพูดอะไรไม่ได้อีกแล้ว แต่ลิตตี้ สามมารถที่จะเข้าใกล้เจ้าของได้
“ซุปผักเย็น กับต้นหญ้าฮอลแลนเดซ มันอร่อยมากค่ะ”
“…เข้าใจแล้ว ขอบคุณ”
“มันเป็นความล้มเหลว ใช่ไหม”
อีกครั้ง เรดเนอร์วางมือลงไปบนไหล่ของเจ้าของ ครั้งนี่ด้วยกำลังที่มากขึ้น เจ้าของ ในความเจ็บปวด รีบยอมแพ้ และแก้ที่เขาพูด ด้วยน้ำตาในตาของเขา
“นั่นไม่อร่ยอหรอก เพราะทั้งหมด มันต้องเป็นของในประเทศ”
“ไม่ มันอร่อย”
“ลิตตี้! น้องทำอะไร!”
สมาชิกของธงแดงรีบมา ทั้งหมดหยุดวิ่ง เพราะเขาอยู่ที่นั่น นายพลที่ชนะตลอดมา พวกเขาสังเกตด้วยจิตใต้สำนึก ว่านี่ คือสีหน้าของเขา เมื่อเขายืนอยู่ในสนามรบ
เป้าหมายเดือน 8/66
ค่าเน็ต 200/200
ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
