สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 72 ลิตตี้ นักผจญภัยของผู้คน

72 ลิตตี้ นักผจญภัยของผู้คน

ที่สถานที่จัดงานเลี้ยงพิเศษ ในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ อัลดิสค่อนข้างจะหมดความอดทน เขาอยากที่จะแสดงให้นักผจญภัยแรงค์ต่ำเห็น ว่าเขานั้นแข็งแกร่งเยี่ยงไร และได้รับมาซึ่งอำนาจที่เหนือกว่าพวกเขา

นั่น คือเป้าหมายของเขา แต่ตอนนี้ นักผจญภัยเริ่มที่จะทำตัวแปลกๆ

เกือบทุกคนในงานเลี้ยงนี้ ได้เป็นพยานเหตุการ ที่อัลดิสล้มลงไปโดยลิตตี้ เมื่อเขาเมา เหตุการนั้นทำให้มากกว่าไม่กี่คน มองเขาด้วยความสงสัย

อัลดิส เดือดดาลสุดขีด มีแผนที่จะตอบโต้ลิตตี้ทันที หลังจากที่เขาสร่างเมา แต่เธอหยุดโดยซูล ผู้ที่พูว่า “เอาเธอคืนตอนนี้ จะสร้างผลตรงกันข้าม เราควรจะแค่หัวเราะใส่เธอต่อไป ว่าเป็นเรื่องตลก ที่เป็นบางคนที่แรงค์ต่ำๆ”

ฟังคำแนะนำของซูล ทุกครั้งที่อัสดิส เห็นลิตตี้ที่สมาคมนักผจญภัย เขาจะด่าทอด้วยความโกรธ และโยนคำพูดทำร้ายจิตใจ มากที่สุดที่เขาจะคิดได้ใส่เธอ แต่ลิตตี้ ทำเพียงแค่ เมินเขาโดยสิ้นเชิง มีแค่เมียนที่จะหันเขี้ยวในเขาแทน

เพื่อตอบแทน ลิตตี้จะลูบเมียนที่หัว และบอกน้องเงียบๆ “ชั้นไม่ถือพวกเค้า”

“มันเป็นหลายวันแล้ว ไบเดอร์แม่งทำอะไรอยู่วะ? ซูล เกิดอะไรขึ้นวะ?” (อัลดิส)

“ยังไงซะ…สาวน้อยคนนั้นได้ถูกรับเป็นแขก โดยเคานต์ ดี ไมล์” (ซูล)

“อะไรวะ? ความสัมพันธ์แบบไหน ที่อีเด็กเวรนั่นมีกับเคานต์ ดี ไมล์?” (อัลดิส)

“ชั้นเจอมาว่าเธอถูกขอ ให้คุ้มกันลูกสาวเค้าในเมืองโทปาส” (ซูล)

มันเป็นการตัดสินใจที่ฉลาด สำหรับซูล ที่จะไม่บอกสิ่งดีๆที่ลิตตี้ทำที่นั่น

แม้แต่ซูล ยังรู้สึกว่าเขาถูกยิงเข้าหน้าอก เมื่อเขาได้ยินมาว่า ลิตตี้ได้ฆ่าราชินีสคาร์ป ที่เทียบเท่ามอนสเตอร์แรงค์ 1

ซูลรู ว่าถ้าอัลดิสเจอ เขาจะอยู่ในปัญหาใหญ่ เขาเก็บไว้ เก็บความเงียบของเขา

“อัลดิสซัง”

“อะไร?”

มันเป็นกลุ่มของนักผจญภัยแรงค์ 5 ที่พูดกับเขา พวกเขา ก็ด้วย ชื่นชมอิกดราเซีย และได้เป็นพยายาน งานของพวกเขา

วิธีที่อัลดิส ฟันแยกมอนสเตอร์แรงค์ 3 คนเดียว มันเพียงพอแล้ว ที่จะเกือบทำให้พวกเขาเสียความมั่นใจไป แต่พวกเขาตามอัลดิสไป เพราะ พวกเขาเชื่อในการฝึกของอัลดิส

“เมื่อไหร่ที่การฝึกจะเริ่มครับ?”

“ฮ๋าา?”

“ผมหมายถึง เมื่อไหร่ที่พี่จะฝึกเราครับ เรายังไม่ได้ทำอะไรแบบนั้นเลย?”

“พวกนาย ไม่ได้เรียนรู้อะไรเลยเมื่อดูชั้นสู้เรอะ? นายมาคาดหวังให้ชั้นสอนทุกอย่างที่ชั้นรู้เรอะ?”

“เอิ่ม นั่น…”

“ไปดูสมาชิกของฉลามผู้ยิ่งใหญ่ที่นี่ดิ นั่นเป็นที่พวกนี้เค้าพัฒนากัน นายรู้มั้ย? รู้จักแรงค์พวกเค้า ใช่มั้ย?”

“ครับ แรงค์ 2…”

“ชั้นสร้างพวกเค้ามา จากพวกฝูงคนนิสัยไม่ดีแรงค์ 2 ไม่รู้สึกอะไรเลย เมื่อเห็นผลของพวกเขาเหรอไง?”

“ผมขอโทษครับ เราเรียนรู้ไม่มากพอ…”

หลังจากพูดอย่างนั้น นักผจญภัยแรงค์ 5 ผู้ที่ติดสอยห้อยตามอิกดราเซีย กลับไปที่นั่งและเริ่มดื่มที่มุมของสถานที่จัดงานเลี้ยง

ตอนแรก พวกเขาสนุกสนาน ที่ได้ตามอิกดราเซีย แต่ตอนนี้ พวกเขาส่วนใหญ่เกิดทำถาม ว่าสิ่งที่เขาทำอยู่เป็นเรื่องถูกหรือผิด บางคนของพวกเขา แม้แต่เริ่มสงสัยในตัวอัลดิส

“โอ้ ว่าแต่ โจซู เกิดอะไรขึ้นกับไอเด็กทาสนั้น?” (อัลดิส)

“ผมคิดว่าเธอวิ่งหนีไป…นั่นมันเย็นชานะครับ” (โจซู)

“นั่นจะเกิดขึ้น เมื่อนายไม่ใส่ปลอกคอกะทาส ตัวอย่างแบบ เมื่อหมามันเห่ามากไปไง…” (อัลดิส)

อัลดิส ยืนขึ้นจากโซฟา ไปที่ นักผจญภัยแรงค์ 5 อัลดิสเตะพวกเขาหนึ่งคนในท้อง และจากนั้น มองไปรอบๆ เพื่อดูการตอบสนองของทุกคน

“อึก…!”

“นี่คือวืธีที่จะสร้้างวินัยให้พวกมันเว้ย…” (อัลดิส)

หลังจากหลายต่อหลายรอบ ของการสร้างความรุนแรงที่ไม่หยุดยั้ง นักผจญภัยเปลี้ยไป อัลดิส ตอนนี้เมา และควบคุมไม่อยู่ ทำร้ายร่างกายนักผจญภัยคนอื่นต่อไป

ไม่มีเวลาที่จะตกใจ ถึงการเปลี่ยนของอัลดิส นักผจญภัยอีกคน ตกเป็นเหยื่อ

“พะ พี่อัลดิส ซัง?”

“อะไร แกมีปัญหากะช้านเหรองายวะ?” (อัลดิส)

“ไม่มีครับพี่…”

นักผจญภัยรอบข้าง พูดอะไรไม่ได้เลย และแค่มองไปข้างล่าง เหล่านักผจญภัย ที่ยังไม่รู้ไปถึงการกระทำของอัลดิส ยังดื่มอยู่ และคุยโม้โอ้อวดต่อไป

อย่างไรก็ตาม เจ้าของร้าน ผู้ที่เป็นพยาน การกระทำที่ป่าเถื่อนของอัลดิส มาเพื่อตั้งคำถามเขา “คุณอัลดิสครับ มีอะไรครับ?”

“ไม่มีอะไรเว้ย ไปไกลๆไป” (อัลดิส)

“พยายามจะทำอะไรกับขะ…?” (เจ้าของร้าน)

“ร้านนี้จองโดยคำสั่งของราชา มาหั้ยเรา เราก็จ่ายแกอย่างเมตตาแลวนี้หว่า ช่ายม้าย?” (อัลดิส)

เจ้าของร้าน ไม่มีทางเลือก นอกจากหุบปาก เมื่อโดนพูดใส่หน้า โดยคำพูดที่เถียงไม่ได้เลย แม้ว่าเรื่องนี้ ทำให้เขาไม่เชื่อใจอัลดิส ในจำนวนที่ไม่เล็กน้อย ตัวชายคนนั้นเอง ดื่ม ดั่งเขาอาบเหล้า

“ไอ้บัดซบเอ้ย กูมันฮีโร่…กูเปนอิ้กดราเซียโว้ย…” (อัลดิส)

เหมือนความฝัน อัลดิสไปแหมะที่โซฟา คลารีนกลับไปที่โรงแรมนานแล้ว และซูล อยู่ในการคิดลึกๆ

เข้าไม่มีความคิดใด้เลย ว่าเหตุการณี้ จะดูเป็นเช่นไร ในสายตาของเจ้าของร้าน หรือนักผจญภัยแรงค์ 5

***

“เฮ้! อิกดราเซียอยู่ที่นี่มั้ย?”

เช้าตรู่ ไม่นาน หลังจากลิตตี้และเพื่อนๆของเธอ มาถึงที่สมาคมนักผจญภั ชายชรา เข้ามาอย่างเสียงดัง พ่นน้ำลาย ชายชราเดินไปที่โต๊ะพนักงานต้อนรับ

ลิตตี้ มองดูชาย และเดา ว่าเขาเป็นขุนนาง เพราะเขานั้น แต่งตัวอยู่ในชุดที่สง่างาม ที่เทียบกันได้ กับเคานต์ ดี ไมล์

“หนูทำอะไรให้ท่านได้คะ วิสเคานต์โอไรออน?” (พนักงานต้อนรับ)

“เมื่อวันก่อน ชั้นขอให้อิกดราเซีย ไปเก็บเขาของเฮราคลีส ที่มันยาวถึงจุดนึง! สิ่งที่พวกเค้าเอามา มันยาวไม่พอ! น้องอนุญาตการส่งมอบสินค้าแบบนี้ได้ยังไง!” (โอไรออน)

“หนู หนูขอโทษค่ะ หนูตรวจดูกับพวกเค้าแล้ว แต่… เราถูกบังคับให้ยอมรับการส่งมอบ…” (พนักงานต้อนรับ)

ไม่อยากที่จะปลุกความโกรธาที่ดุร้ายของขุนนาง พนักงานต้อนรับสารภาพทันที ว่าอัลดิสได้บังคับการส่งมอบเขา ที่มันยาวไม่พอ

ปรกติแล้ว พนักงานของสมาคม จะถูกคาดหวังไว้ว่ามีแนวคิด ที่จะไม่ยอมถอยหลังหนึ่งก้าว ต่อหน้านักผจญภัย แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นคลาสพิเศษ อย่างไรก็ตาม อีกฝ่ายนั้นคืออิกดราเซีย ที่ได้ความชอบของราชา

“ชั้นจะเอามันตั้งแสดงไว้ เพื่อที่จะเอาให้หลานดู! ลูกชายและภรรยาชั้นจะมากับหลานในไม่นานแล้ว!” (โอไรออน)

“ขอโทษเกี่ยวกับเรื่องนั้นค่ะท่าน…” (พนักงานต้อนรับ)

“ยังไงซะ ชั้นยังรอให้อิกดราเซียมาที่นี่ได้! ชั้นเอางานนี้ให้พวกเค้า เพราะพวกเค้าโด่งดังมาก… ดูเหมือนชั้นจะคิดผิด” (โอไรออน)

“เฮ้ย! ให้อิกดราเซียออกมานี่เดี๋ยวนี้!”

ชายที่ใส่อยู่ในชุดพ่อครัว เตะประตู พนักงานอายุน้อย เหนื่อยใจ สงสัยว่า อะไรอีกล่ะตอนนี้

“คะ มีอะไรคะ?” (พนักงานต้อนรับ)

“การส่งมอบนี้มันอะไรกัน? ชั้นขอเห็ดชรูมชั้นสูง แม้ว่าพวกมันทั้งสองจะเป็นมอนสเตอร์ทรงเห็ด พวกเค้าส่งชรูมแห่งความตาย! มันเป็นพิษและกินไม่ได้! มันดูความต่างไม่ได้ยากเลยนะ ระหว่างสองตัวน่ะ นี่มันงานของแรงค์พิเศษเหรอ?”

“หนูเป็นคนรับผิดชอบเรื่องนั้นเองค่ะ! หนูขออภัยค่ะ!” (พนักงานต้อนรับ)

“เลดี้น้อย ไม่ใช่เธอสมควรจะเป็นมืออาชีพเรื่องนี้เหรอ!” (พ่อครัว)

ขุนนางคนหนึ่งก็ปรากฏมา ณ ที่เกิดเหตุอีก เขาโมโหมาก เหตุผลที่เขาโมโห นั้นเพราะเขาได้รับรายงานการปราบหมีระเบิด ที่พื้นที่ส่วนบุคคล แม้ว่ามันสมควรจะมีพวกมันสองตัวที่ถูกพบ

“ทั้งหมดนี่มันอะไรกันวะ!”

“หนูจะรออิกดราเซียค่ะ! หนูจะส่งเรื่องร้องเรียนเมื่อพวกเค้ามาถึงค่ะ!” (พนักงานต้อนรับ)

“ชั้นไม่มีเวลาสำหรับเรื่องนี้นะ! ชั้นสมควรจะส่งของพวกนั้น ให้กับลูกค้าพิเศษพรุ่งนี้แล้ว!”

“ให้หนูดูแลคำร้องคุณมั้ยคะ?”

เหล่าลูกค้า ผู้ที่บ้าคลั่งด้วยความเดือดดาล ทั้งหมดมองดูลิตตี้ที่เวลาเดียวกัน ตอนแรก พวกเขาบางคนคิด “สาวคนนี้ใครกัน?” แต่จากนั้น ชายที่ดูเหมือนพ่อครัว จำเธอได้

“น้องคือนักผจญภัยที่ชื่อลิตตี้มั้ย? (พ่อครัว)

“ค่ะ ใช่ รู้ชื่อหนูได้ยังไงคะ?” (ลิตตี้)

“เพราะเพื่อนบ้านชั้น ได้โม้เกี่ยวกับชื่อน้องไว้เยอะเลย พี่ได้ยินมาว่าน้องถูกรู้จักว่าทำงานเล็กๆให้พวกเธอเยอะแยะเลยนี่” (พ่อครัว)

“เข้าใจแล้ว หนูแรงค์ 3 หนูเลยรับคำร้องพี่ได้ ถ้ามันโอเคกับพี่นะคะ?” (ลิตตี้)

“ถ้าเป็นอย่างนั้น งั้น ได้โปรดดูแลมันให้พี่ที่” (พ่อครัว)

คนอื่นๆยังไม่ค่อยเชื่อลิตตี้ บางทีไม่ได้จินตนาการว่าจริงๆแล้วเธอนั้นแรงค์ 3 จากภาพลักษณ์ของเธอ อย่างไรก็ตาม ความสำเร็จของเธอ พิสูจน์ออกมา ด้วยแนวโน้มที่ดี

แม้ว่าพวกเขาจะสงสัยลิตตี้ ในที่สุดทุกคน ก็ตัดสินที่จะจ้างลิตตี้ มีอีกเหตุผลหนึ่ง

“ทำไมมีนักผจภัยน้อยนักตั้งแต่ทีแรก? ไม่ใช่ปรกตติแล้วจะมีนักผจญภัยเจี๊ยวจ๊าวกันรอบๆที่นี่เยอะเหรอ?”

นักผจญภัยที่คุ้มค่าแก่การคอยดูสำหรับตอนนี้ ติดสอยห้อยตามอัลดิส ดังนั้น ไม่มีนักผจญภัยมามาย นอกเสียจากลิตตี้ ผู้ที่รับ คำร้องแรงค์ 3 หรือต่ำกว่าได้

คนเดียวที่ยังอยู่ คือคนเหล่านั้น ผู้ที่ถอยออกมาจากอิกดราเซีย หรืไม่สนในในพวกเขา มันเป็นไปไม่ได้ ที่ทุกคนจะสนใจปาร์ตี้ของฮีโร่ ที่ถูกรู้จักแค่เพียงลบปาก

“ลตตี้ ด้วยเฮราคลีสเป็นมอนสเตอร์แรงค์ 3 นะ แต่ตัวใหญ่ มันเทียบได้กับ มอนสเตอร์แรงค์ 2 และ แน่นอน ว่าชั้นหาตัวที่แรงค์เท่านั้น” (โอไรออน)

“ปล่อยหนูได้เลยค่ะ! มาทำให้หลานมีความสุขในไม่นานกันเถอะค่ะ!” (ลิตตี้)

“โอ้ โออ้… นั่นฟังแล้วมีกำลังใจดีนะ” (โอไรออน)

…

คนที่แต่งตัวเป็นพ่อครัวถามลิตตี้ “ว่าแต่ น้องบอกความต่างระหว่างชรูมชั้นสูง และชรูมแห่งความตายได้มั้ย?”

“หนูได้ตรวจดูมอนสเตอร์ทั้งหมด รอบเมืองหลวงแห่งราชวงศ์แล้วค่ะ ดังนั้นได้!  หนูรอไม่ได้ ที่จะให้แขกพี่ได้ชิมอาหารแล้วค่ะ!” (ลิตตี้)

“ได้ อื้ม….พี่จะรอคอยมันนะ” (พ่อครัว)

การตอบกลับที่ไร้ลังเลของลิตตี้ เพิ่มความมั่นใจ ให้เหล่าลูกค้า

“แต่นั่นตัวอะไรน่ะ ไม่ใช่ว่ามันยาวเหรอ? ไม่ มันย๊าวยาวเหลือเชื่อเลยนี่…” (พ่อครัว)

“เมียน!” (เมียน)

“น้องคือเมียนค่ะ” (ลิตตี้)

“ไม่ เดี๋ยวนะ มันเรียกอย่างนั้นจริงๆเหรอ…?” (โอไรออน)

คำถามของวิสเคานต์โอไรออน ก็ถูกเอ่ยถึงโดยโรม่าครั้งหนึ่งด้วยเช่นกัน เมื่อทุกคนมีการตอบสนองเหมือนกับเธอ โรม่าจบที่การหัวเราะ

มันน่าจะเป็นเพราะเสน่ห์ของเมียน จนได้เป็นที่โปรดปรานที่สุดของมามุ เมื่อพวกเธอ อยู่กันที่คฤหาสน์ของดี ไมล์

เธอสมควรจะเป็นนักเวทย์ แต่เมียนนั้น ทำให้เธอคิดจริงจัง เกี่ยวกับการเปลี่ยนไปเป็นนักอัญเชิญ

“ลิตตี้ แน่นอนว่า ชั้นจะช่วยเธอ” (โรม่า)

“ขอบคุณ ตอนนี้โรม่าซังไปถึงแรงค์ 3 แล้ว เราไปทำงานเดียวกันได้ โดยไม่ต้องลังเลจากตอนนี้ไป” (ลิตตี้)

“ใช่… มันค่อนข้างที่จะดิ้นรน…” (โรม่า)

การสอบเลื่อนขั้นไปแรงค์ 3 เป็นแผลทางใจเบาๆให้โรม่า มันเริ่มด้วยการปฏิเสธ โดยคาตาลาน่าที่แหกคอกและเมื่อในที่สุดมาถึงที่ทำการทดสอบ ผู้คุมสอบหายตัวไป

เมื่อคาตาลาน่าโผล่มาอีกที ในที่ทำการทดสอบ เธอพาฝูงของหมู่ป่าระเบิดมาด้วย มอนสเตอร์แรงค์ 4 กับเธอ ทำให้โรม่าชังเธอจริงจัง

แม้ว่าผู้เข้าสอบไม่กี่คน ในที่สุดก็กำจัดพวกมมันได้ ความสิ้นหวังจริง เริ่มตรงนั้น โรม่ายังลืมไปไม่ได้เลย ถึงหน้าตา บนใบหน้าของผู้เข้าสอบ ผู้ที่ถูกปฏิเสธ เพราะเธอมอบคำแนะนำที่แย่มากมาย ว่าจะเตรียมตัวและจะสู้ กับมอนสเตอร์ที่เข้าหายังไง

“ชั้นจะไม่เป็นนักผจญภัยแบบคนนั้นเลย มันแปลก ที่บางคนแบบพี่เค้า ถูกอนุญาตให้ทำเรื่องนี้” (โรม่า)

“ใช่ ใช่มะ? มันก็ย่ำแย่เมื่อตอนของชั้นด้วย!” (ลิตตี้)

คาตาล่าน่า ที่เป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับพวกเธอสองคน เป็นกำลังขับเคลื่อนที่มีคุณภาพ ที่ส้รางแสงบันดาลใจให้นักผจญภัยน้อยๆสองคน อยากเป็นนักผจญภัยที่ดีๆอีกครั้ง

ด้วยดวงใจที่บริสุทธิ์ พวกเธออสองคน พร้อมที่จะท้าทาย การไปเก็บกวาด สิ่งที่อิกดราเซียทำเละๆไว้

***

ชายหนุ่ม ดิ้นรนกับสมุดจดที่รัดอีกที่อกเขา เมื่อคืน เขาพยามจะมุ่งหน้าไปที่จุดหมายของเขากับสมุดจด แต่ มีอัศวินของงูสองหัว อยู่เต็มไปทั่วเมืองหลวง

ระหว่างที่ไม่ได้ปฏิบัติหน้าที่ นักสร้างปัญหา เหมือนอัศวินเหล่านั้น จะโดดเดี่น ถ้าพวกเขาแค่เล่นๆไปทั่ว มันไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ สำหรับเขา ที่เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มพวกเขา ที่จะถูกสังเกตโดยพวกเขาบางคน

ปรกติแล้ว เขาจะแค่ยิ้ม และผ่านพวกเขาไป แต่ตอนนี้เขาถือสมุดจด

ชายหนุ่ม มีความรุ้สึกของความเร่งรีบด้วย เมื่อรุ้ว่า ถ้าพวกเขา ได้ค้นของที่เขามี และพบว่าอะไรอยู่ข้านใน เขาจะจบสิ้น

“ทางนี้ก็ไม่ดี… ถ้าอย่างนั้นทางนี้เป็นทางเดียวเท่านั้น…”

จุดหมาย ไม่ได้อยู่ไกลออกไป แต่ชายหนุ่ม ใช้วันของเขาเพื่ออ้อม ในเวลานั้น พระอาทิตย์ตกดินอีกครั้ง และเขาพลาดโอกาส

แน่นอน ว่าวันต่อไป เขาสมควรที่จะไปทำงาน แต่ชายหนุ่ม จะไม่มีวันใส่ชุดอัศวินของเขาอีกแล้ว เขาพร้อม ที่จะโยนชีวิตของเขาทิ้งไป

เขาก็สิ้นหวังด้วย ในความสงสัย ว่าชายแบบเขา มีค่าแค่ไหนกัน

“กัปตันไบเดอร์…ไม่ เป้าหมายของไบเดอร์มัน… คนนั้นอันตราย คนนั้นไม่ใช่อัศวิน…”

เขาได้ไปสะดุดเอะใจแผนของไบเดอร์ เมื่อเขารับรูว่าไบเดอร์มีแผนอะไร เขาสะดุ้ง กับความน่ากลัวของมัน ดังนั้น เขาทำตามความเชื่อ ของอัศวินที่แท้จริง

มันปฏิเสธไม่ได้ ว่าความรู้สึกของความยุติธรรม และหัวใจของอัศวิน ที่พยายามจะปกป้องประเทศของเขา ผลักดันเขา ไปข้างหน้า

“…ดูชั้นนะ… ชั้นจะทำเต็มที่ที่สุดอย่างแน่นอน…”

อย่างไรก็ตาม ในบางมุมในใจของเขา เป้าหมายนั้นก็คือการทำลายตัวเอง เพราะรู้ ว่าเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มนั้น

 เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1208/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย

แปลโดย: wayuwayu

โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook