สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 74 ลิตตี้ ถูกเอาอกเอาใจ - novel-lucky

74 ลิตตี้ ถูกเอาอกเอาใจ

“ชั้นมานี่เพื่อเอาคำร้องเพิ่ม” (อัลดิส)

“อะ อัลดิสซัง…” (พนักงานต้อนรับ”

ผู้หญิงที่โต๊ะพนักงานต้อนรับ ไม่ได้ยินดีต้อนรับการมาของเขาเลย และดูไม่มีความสุข การมาของเขา ไม่ใช่เหตุผลเดียวสำหรับความสลดใจของเธอ

อัลดิสจริงๆแล้วไม่มีสิทธิ์จะได้รับคำร้องเหล่านั้น อัลดิสไม่รู้เร่องนี้ และฉีกกระดาษบนกระดานประกาศอย่างหยาบๆ

“อื้ม อื้ม อื้ม… ไม่มีอะไรเเหมาะกับฮีโร่วันนี้ด้วยเหมือนกัน ทำอันนี้ไปก่อนตอนนี้ละกันวะ”

“เห้อ!”

ซูลเป็นคนแรกที่สังเกตุถึงปัญหา คำร้องสามารถถูกประกาศ คำร้องตั้งรอไว้กับความต้องการสิทธิ์ได เหมือนแรงค์ขั้นต่ำ หรือปาร์ตี้ของนักผจญภัยหนึงที่ต้องการ อย่างไรก็ตาม มันเป็นเรื่องที่ไม่ค่อยได้ทำ เพราะสมาคมนักผจญภัยดูแลจัดการเรื่องการจัดคลาสของคำร้องได้เหมาะสม

อัลดิส ในที่สุดนั้นก็สังเกตปัญหา และพูดด้วยคิ้วที่กระตุก “อะไรวะ? นี่มันอะไรกันวะ?”

“อะ อัลดิส! ไปกินเหล้าเถอะวันนี้ แทนที่จะมารับคำร้องโง่ๆนี่!”

เกือบทุกคำร้องมีชื่อของนักผจญภัยคนหนึ่งอยู่บนมัน – ลิตตี้ ลิตตี้จัง เลดี้ลิตตี้

ถ้ามันแค่แตกต่างเล็กน้อยอย่างน่าขบขั้น มันอาจจะมองไม่เห็น แต่มันมีอากาศของความคุ้นเคยเกี่ยวกับมันจากคำร้อง

ไม่ว่าจะกี่คำร้องที่อัลดิสตรวจดู ทุกอย่างมันเพื่อลิตตี้

“ไอพวกนี้มันเป็นอะไรกันวะ? พวกมันบ้ากันเหรอไง?” (อัลดิส)

“มันบ้าจริงๆแหละ! แค่มองข้ามพวกมันแล้วไปดื่มเถอะ!” (ซูล)

“บอกชั้นดิ้ ทำไมนี่…!” (อัลดิส)

ซูลพยามจะดึงความสนใจของอัลดิส แต่มันนั้นสายเกินไป อัลดิส ฉีกคำร้องบนบนกระดานคำร้อง และโยนพวกมันไปบนพิ้น

สิ่งนี้นั้นรับไม่ได้ และเป็นการผิดกฎทีชัดเจน

เมื่อเห็นฉากนี้ คาตาลาน่าลงมาจากชั้นบน หาว

พนักงานต้อนรับ ผู้ที่ดูเหมือนจะพบผู้ช่วยให้รอดแล้ว ร้องขอความช่วยเหลือจากคาตาลาน่า ด้วยสายตาของเธอ

“โอ้ ชั้น นายรู้ป่าวว่าอะไรจะเกิดขึ้น ถ้านายทำมากเกินไป อัลดิส?” (คาตาลาน่า)

“ฮ๋าา? อะไรอีก แกจะทำอะไรเกี่ยวกับมันได้?” (อัลดิส)

“แกนี่มัน เฮ้อ สำหรับการกระทำของนาย นายถูกปรับและถูกห้ามจากการรับคำร้อง 3 เดือนนับจากนี้ ถ้านายยังทำผิดกฎอีกหลังจากการเตือนนี้ นายจะถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นนักผจญภัย แม้ว่านายจะแรงค์พิเศษ” (คาตาลาน่า)

“ฮ่า! ชั้นจ่ายแกแค่ไหนก็ได้เว้ย…” (อัลดิส)

อัลดิสกำลังจะพูดอย่างนั้น และจากนั้นเขาหยุด เขากำลังเงินหมด หลังจากการออกเที่ยวเป็นชุดๆ

ทั้งหมดที่เขาทำคือการเล่น ว่าใครคนโปรดกับนักผจญภัยทั้งหลายหลังๆมานี้ อัลดิสไม่รู้ตัวว่าเขาเริ่มเงินเหลือน้อย จนกว่าเรื่องนี้จะเกิดขึ้น

ซูลเป็นคนที่ดูและบริหารเงินทุน แต่ถ้าอัลดิสอยากจะใช้มัน ซูลจะให้อัลดิสใช้

เพื่อทำให้เรื่องมันแย่ลงไปอีก อัลดิสไม่เคยสำนึกกับสิ่งเลวทรามที่เขาทำเลย จนกว่าสถานการณ์มาถึง ณ จุดนี้

“เฮ้ ซูล นายรับผิดชอบเงินไม่ใช่เเหรอ?” (อัลดิส)

“ชั้น ชั้นขอโทษ…” (ซูล)

“อะไรกันวะ…” (อัลดิส)

ซูลนั้นมีค่ากับอัลดิส จนเขาไม่ได้ยกหมัดเล็กลงโทษเขา อัลดิสจึ้ปากใส่คาตาลาน่า ที่รับค่าปรับมาโดยการถือมันในมือหนึ่ง ในความขยะแขยง

“อะเอาไปเลย”

“ได้ ขอบคุณ โปรดเคารพคำสั่งห้ามอย่างเข้มงวดด้วย” (คาตาลาน่า)

“แกมันเป็นผู้หญิงที่น่าขยะแขยงว่ะ…… แก้เก็บแตงโมโหญ่ๆไว้กับตัวเองเหอะว่ะ” (อัลดิส)

“ฮึ่ม!” (คาตาลาน่า)

คาตาลานายั่วยุอัลดิส โดยการแทงหน้าอกของเธอออกไป

ผู้คนทที่มาจากสำนักงานใหญ่ของสมาคมนักผจญภัย ตามแนวคิดของสมาคมนักผจญภัย

คาตาลาน่า ผู้ที่ถูกส่งมาจากสำนักงานใหญ่ มีอำนาจและความสามารถที่จะทำอย่างนั้นได้

แม้แต่อิกดราเซีย ไม่สนใจว่าจะแรงค์อะไร ไม่สามารถไปขัดความต้องการของเธอ

“สวัสดีต้อนเช้าค่ะ!” (ลิตตี้)

ลิิตตี้ปรากฏขึ้นบนเวที ทักทายเหล่าแขกเหรื่ออย่าร่าเริง โดยไม่ได้สนใจถึงการที่อัลดิสอยู่ตรงนี้ เธอสังเกตว่ากระดาษนั้นกระจัดกระจายอยู่บนพื้น

อัลดิสเข้าไปข้องเกี่ยวกับเธอแบบเดิมๆ

“เฮ้ อีเด็กเวร อย่าอวดดีนะล่ะ” (อัลดิส)

“ชั้นไม่ โรม่าซัง หยิบกระดาษพวกนี้กับเถอะ” (ลิตตี้)

“ได้ ได้…”

ตอนแรกนั้น โรม่าไม่มีความสามารถทางจิตใจพอ ที่จะยังคงสงบอยู่ เมื่อเผชิญหน้ากับอิกรดาเซีย มันเป็นเมื่อตอนนั้นเอง ที่เธอรับรู้

เมื่อเทียบกับวันแรก ที่อิกดราเซียปรากฏตัว จำนวนของนักผจญภัยที่ติดสอยห้อยตาอัลดิสตอนนี้นั้นน้อยไปกว่าครึ่ง นี่มันเพราะคนมากมายไม่เอาอัลดิสแล้ว อัลดิสผู้ที่เปิดเผยธาตุแท้ของเขาออกมาอย่างช้าๆ

ลิตตี้และโรม่า รีบรวบรวมกระดาษที่กระจัดกระจาย และมอบมันให้พนักงานต้อนรับ

“อ่ะ นี่ค่ะพี่” (ลิตตี้)

“โอ้ น้องลิตตี้จัง!” (พนักงานต้อนรับ)

สมาคมนั้นมีชีวิตชีวาด้วยเหล่าลูกค้าในตอนเช้า คนมากมายได้มารวมกันรอบๆลิตตี้ ผู้ที่ยินดีจะเติมเต็มความหวังของลูกค้าของเธอ

ในหมู่พวกเธอ คื่อคนที่เป็นพ่อครัวเมื่อวันก่อน

“พี่จะขอให้น้องทำบางอย่างให้พี่อีกแล้ว” (พ่อครัว)

“หนูทำได้ค่ะ และมีหลายสิ่งที่ต้องทำเลยนะ ดังนั้นมันอาจจะซักพักนะคะ” (ลิตตี้)

“พี่ไม่รีบ พี่เลยจะรออย่างใจเย็น” (พ่อครับ)

“โอเคค่ะ หนูจะทำเต็มที่เลยค่ะ” (ลิตตี้)

อัลดิสไม่ชอบใจกับเรื่องนี้

ซูลและสมาชิกฉลามผู้ยิ่งใหญ่ อยู่ไมสุข สงสัยว่าเมื่อไหร่ที่ความโกรธที่ดื้อด้านของเขา จะถูกปลดปล่อย

“…ชั้น…ชั้นจะไปทำงาน”

“ชั้นด้วย…”

“อัลดิสซัง งั้น…”

นักผจญภัยที่ได้ตามอัลดิสก็จากกันไปเป็นฝูง พวกเธอเดิมทีแล้วเป็นแรงค์ 4 และแรงค์ 3 ที่เต็มไปด้วยความหวัง

แค่มองลิตตี้เพียงครั้งเดียวมันก็เพียงพอแล้ว ที่จะทำให้พวกเธอนั้นเข้าใจ อันตรายที่พวกเธอมีในอิกดราเซีย

หลังจากเหตุการณ์ตอนเช้า พวกพ้องที่เหลืออยู่กับอัลดิส มีแค่ฉลามผู้ยิ่งใหญ่เท่านั้น

“ลิตตี้จัง! พี่ขอแต่งงานได้สำเร็จ! เธอเป็นเทพธิดาแห่งความรักจริงๆเลย! ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!”

“เทพธิดาแห่งความรักเหรอ?”

หลังคนที่เป็นพ่อครัว ที่นั่นมีผู้คนยิ้มกว้างๆ อัลดิสรู้สึกเหมือนว่าตัวเขา ถูกพวกเธอนั้นจงใจมองข้ามไป

ซูลนั้นช่วยไม่ได้ นอกจากจะรู้สึกว่านี่มันอาจจะควบคุมไม่ได้แล้ว ขณะที่เขามองอัลดิส ผู้ที่ดูเหมือนเขาเกือบจะอะลาวาดเละเทะอยู่แล้ว

“พวกเค้าอยู่นี่ไง!”

ลิตตี้ ถูกล้อมโดยผู้คนมากมาย โดยจากการบุกรุกที่กระทันหัน มันคือปาร์ตี้นักผจญภัยที่ลิตตี้ไม่คุ้นเคย

เหมือน {ธงแดง} กลุ่มนักผจญภัยไม่มีเพศห้อมล้อมฉลามที่ยิ่งใหญ่

“อะไร?”

“พวกนายเป็นคนที่ฆ่าปาร์ตี้พี่น้องของเราหมด ปาร์ตี้ที่เรียกว่า 【{นักเดินทางแห่งสายลม}】

“แกพูดอะไร ไม่รู้เรื่องเว้ย?”

“ไม่เพียงแค่นายไปกันผลงานของพวกเธอ นายฆ่าพวกเธอตรงนั้นเลย เรามีพยานที่เห็นกับตาอยู่”

“นั่นมันกล่าวหากันนี่หว่า ไม่ตลกนะเว้ย”

ทุกคนในสมาคมอยู่กันไม่สุข และมองดูสถานการณ์คลี่คลาย

คาตาลาน่า ถอนหายใจ ขณะที่เธอนั่งเก้าอี้ที่โต๊ะ ถ้าอะไรๆมันรุนแรงเกินไป เธอมีแผนที่จะปลดปล่อยฟาลังซ์ของเธอเพื่อที่จะข่มขู่พวกเขา

ซูลพูด เพื่อที่จะแสดงออกว่าเขามากับฉลามผู้ยิ่งใหญ่ “เฮ้ ไม่เอาน่า พวก ฆ่านักผจญภัยมันมากไปนะ?”

“ไม่ใช่เลยครับ พี่ซูลซัง…… มันแค่ไอพวกนี้มันกล่าวหาเท็จ”

“ถ้านายแค่สารภาพ และขอโทษ เราจะจบเรื่องนี้ได้อย่างสงบสุข แต่เพราะมันไม่ใช่แบบนั้น เราจะจัดการกับเรื่องนี้ในวิธีของเราเอง”

อย่างไม่คาดคิด เหล่านักผจญภัยตัดสินใจที่จะถอนตัวจากสมาคมนักผจญภัยก่อน สำหรับตอนนี้ แต่โจซู ของฉลามผู้ยิ่งใหญ่ จับพวกเธอเข้าที่ไหล่และรั้งพวกเธอไว้

“เดี๋ยว แกกล่าวหา แล้วตอนนี้แกจะแค่เดินจากไปเหรอ? แกคิดว่าเราเป็นใครกันวะ?”

“ไม่มีประโยชน์ที่จะบอกนาย เราเพียงแค่จะแสดงข้อพิสูจน์”

นักผจญภัยปัดมือของโจซูไป และเดินออกไป โจซูรู้สึกถึงความไม่สบายใจ กับความกล้าของนักผจญภัยคนนั้น

เขาเคยขัดขวางความสำเร็จของนักผจญภัยคนอื่น ไม่ใช่หนึ่งหรือสองครั้ง แต่นับครั้งไม่ถ้วน ละเขารุนแรงกับกับพวกเธอมาตลอด ระหว่าที่เขาทำเช่นนั้น

เขาจะทำเต็มที่เสมอมา ในการทำลายหลักฐานใดๆที่จะมีต่อพวกเขา แต่เขานั้นอธิบายไม่ได้เลย ว่าทำไมกลุ่นนั้น ดูเหมือนจะมั่นใจกับสิ่งที่พวกเธอพูด

โจซูกระซิบในเสียงที่เบา “ซูลซัง ทำไมพี่ ไม่ทำให้พวกมันคายข้อมูลออกมามากกว่านี้ล่ะ?”

“อ่านบรรยากาศหน่อย…”

ซูลพูดถูก โจซู อ่านบรรยากาศ บอกให้สมาชิกสองคน ก้าวออกไปข้างนอกด้วยสายตา

เมื่อฉลามผู้ยิ่งใหญ่จากไปจากสมาคมแล้ว อัลดิสเข้าหาลิตตี้อีกครั้งหนึ่ง

“เฮ้ อีเด็กเวร มึงมันแค่เก่งเพราะกู กูหมายถึง ตอนนี้มึงมันไม่รู้จักสำนึกบุญคุณเลยนะ”

“…”

อัลดิส ที่ผลักไปเรื่อยผ่านฝูงคนพูดต่อ “กูจะไม่ให้มึงออกไปได้ง่ายๆแค่นั้นหรอกนะ” ข่มขู่ลิตตี้ โดยมีหน้าของเขาใกล้กับของเธอ

เหล่าลูกค้านั้น ไม่เชื่อใจอัลดิส และขยะแขยงกับท่าทีของเขา

“อะไรวะ อิกดราเซียมันแค่นักเลงเองเหรอนี่…?”

“แต่ไม่ใช่แรงค์พิเศษ สมควรจะเจ๋งเหรอ?”

“พวกเค้าน่ะมีข่าวลือว่างานไม่ดีเลย”

ผู้คนกระซิบกันในเสียงเบาๆ โรม่า พยายามจะไม่สบตากับอิกดราเซีย

“เฮ้ย พวกมึง…”

“โอเค หยุด อยากจะโดนลงโทษหนักกว่านี้เข้าไปอีก จากสมาคมเหรอ?”

“จึ้…”

เพราะได้มีโทษอยู่แล้ว อัลดิสไม่มีทางเลือก นอกจากจะเตะเก้าอี้ใกล้ๆในความโมโห

มันช่างสดชื่นสำหรับโรม่า ที่ได้เห็นคาตาลาน่านั้นควบคุมอัลดิส ระหว่าถือเครื่องดื่มอยู่ในมือของเธอ

“นั่นยอดเยี่ยมเลย… ชั้นเปลี่ยนความเห็นที่มีกับเธอนี้ดนึงละ” (โรม่า)

“ใช่ ชั้นรู้ คนนั้นน่ะทำอะไรได้น่าทึ่งไปเลยล่ะ” (ลิตตีเเ)

“พี่ได้ยินพวกเธอนะจ้ะ!” (คาตาลาน่า)

ไม่มีทั้งลิตตี้หรือโรม่า ที่มองคาตาลาน่าผู้ที่ยิ้มอย่างอันตราย

***

“บัดซบ! จริงจังเลย พวกแม่งรู้อะไรกันวะ?” (โจซู)

“นี่ไม่ดีแล้วล่ะโจซู ถ้าพวกเค้าเจอ เราอาจจะเสียสิทธิ์การเป็นนักผจญภัย…”

โจซูอยู่ในความใจร้อน เขาไม่มีความคิดเลยว่าปาร์ตี้ {นักเดินทางแห่งสายลม} เป็นใคร แต่เขาจำได้ว่าฆ่าพวกเธอไป

โจซูพยายามจะเกลี้ยกล่อมตัวเองให้เชื่อ ว่าไม่มีพยานหรอก แต่เพื่อนของเขาพูดถูก: ถ้าพวกเขาถูกจับได้ พวกเขาจะถูกตัดสินโดยรัฐ

“มี {พยาน} อะไรได้วะ?”

“ไม่รู้สิวะ แต่ถ้าพวกันมีหลักฐาน… โอ้ซวยแล้ว!”

“มีอะไรโคบันซ่า? เอ็งรู้อะไรวะ?”

“มันเป็นอีทาสตัวเล็กไง! พวกมันอาจจะเจออีนั่นเมื่อเธอหายไป…”

“เฮ๊ย ใช่ว่ะ!”

โจซูตบเข่าฉาด เขารู้แล้วว่าทาสสาวคนนั้น เป็นพยานรู้เห็นทุกอย่าง

พวกเขานั้นไม่ได้เสียใจกับการกระทำเองเลย แม้ว่าตอนนี้พวกเขารู้สึกว่าไม่ได้ระวังเกี่ยวกับมัน

“งี้เราต้องไปเอาตัวอีเด็กนั่นมาจากไอ้พวกนั้น”

“เราครจะตามไอปาร์ตี้เห็บหมัดนั่นไปดีมั้ยวะ?”

“ใช่! กููเสียวตีนเลยว่ะ… กุน่าจะแค่ฆ่าพวกมันให้หมด!”

ปาร์ตี้แรงค์ 2 {ฉลามผู้ยิ่งใหญ่} ไม่ได้เก่งเท่าอิกดราเซีย แต่ก็เป็นอัจฉริยะในแบบของตัวเอง

แนวทางการต่อสู้ที่พิเศษ และการผสมผสานกันที่พิเศษไม่เหมือนใคร ดึงดูดความสนใจของคนชั้นสูง และนั่นเป็นจุดหนึ่งด้วย ที่มีแม้แต่ขาวลือว่าพวกเขาจะเป็นบริวารส่วนตัวของตระกูลราชวงศ์

อย่างไรก็ตาม การพุ่งขึ้นเจริญเหมือนดาวตกมันจบลงตรงนั้น พวกเขาแค่เพียงมาถึงเพดานของพวกเขา

แม้แต่ภายในแรงค์ 2 ยังมีนักผจญภัยที่มีพรสวรรค์มากกว่าพวกเขามากมาย อย่างช้าๆ เรื่อยๆ พวกเขาเสียตำแหน่งของตัวเองไป ให้คนแบบนั้น และในความคับข้องใจรายวัน พวกเขาได้ก่อเหตุร้ายรุนแรง

ข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับการกระทืบพนักงาน ที่พวกเขาไม่ชอบขี้หน้าแพร่ไปอย่างรวดเร็ว พวกเขาได้ถูกฟ้องเป็นการตัดสินโทษความผิด แต่สมาคมนักผจญภัย สามารถลดโทษได้ยังไงก็ไม่รู้ เพื่อที่จะรับรู้ถึงความสำเร็จที่พวกเขาทำมาในอดีต

“เรายังทำมันได้…! อย่างน้อยมันก็ดีกว่าจัดการกับอีเด็กลิตตี้นั่น! อีนั่นแม่งหลุดมือเราไปจริงๆว่ะ!”

“ใช่ แม่งน่าโมโหที่ได้มองอีเด็กนั่น อีนั่นแม่งเหมือนพวก {ธงแดง} ที่ถูกชมเรื่องบางอย่างที่อีนั่นแม่งไม่เก่งเลย”

“ปาร์ตี้นั้นแม่งแค่ไปตลอดทางถึงแรงค์ 1 แค่จากคำเยินยอเท่านั้นแหละ… เอ็งดูนะ ซักวันหนึ่งข้าเนี่ยและจะทำให้พวกมันต้องชดใช้”

“อา แล้วพวกแม่งจะได้รู้ว่าใครมันเก่งที่สุด…”

สมาชิฉลามผู้ยิ่งใหญ่ที่รวมกันทั้งหมดสี่คน ทำการเคลื่อนไหวของพวกเขา พวกเขาทุกคนที่มีผมทรงหูฉลาม รูปลักษณ์ของสี่ชายเหมือนฉลาม ที่เริ่มแหวกว่ายไป เพื่อหาเหยื่อ

***

ณ ดึกดื่นยามค่ำคืนในเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ ชายคนหนึ่งอยู่ระหว่างการเดิน คนนั้นทำการทุบหน้าต่างของบ้านด้วยอาวุธ

“นั่นใครน่ะ?”

คนที่อยู่ในบ้านตะโกน และตรวจดูข้างนอก แต่คนนั้นได้หายไปแล้ว

หลังจากที่วิ่งและหายใจให้ทัน คนนั้นวางมือไว้ที่อกของเขา

“นี่ดีแล้ว นี่ดีแล้ว…”

กำอาวุธของเขา คนนั้นเคลื่อนไหวอีกครั้ง ทำการทำลายกระถางดอกไม้ยาว โยนหินใส่หน้าต่าง

เขาวิ่งหนีและทำการกระทำที่ชั่วร้ายซ้ำๆ

“พอแล้ว… นั่นพอแล้ว…”

คนนั้นหายเข้าไปในความมืดมิดของค่ำคืน

ขอบคุณสำหรับเงิน 100.48 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66