สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 75 ลิตตี้ รับทำคดีก่อกวนทำลายข้าวของ - novel-lucky

75 ลิตตี้ รับทำคดีก่อกวนทำลายข้าวของ

“เราก็โดนโจมตีด้วย! คำร้อง ชั้นจะส่งด้วยเหมือนกัน!”

ชายน้ำลายกระจายและกระแทกแบบกรอกส่งคำร้องและจากไป พนักงานต้อนรับหยิบมันขึ้นมา และดำเนินการมัน โดยไม่ลังเล แต่ด้วยความค่อนข้างหงุดหงิดบนหน้าของเธอ

มันไม่ใช่ไม่ปรกติ ที่บางคนจะนำปัญหา ที่ทรัพสินถูกทำลายโนคนอื่น ปัญหาคือจำนวนของพวกมัน

“นี่…อีกแล้ว”

“ครั้งนี้สวนถูกทำลายเหรอ? เมื่อวานก็กระถางดอกไม้และหน้าต่างแตกด้วย”

“แรงค์ 6…มันอาจจะไม่ดีพอ…”

“สวัสดีค่ะ!”

แค่เมื่อตอนนั้นเอง ลิตตี้ ผู้ที่ได้เริ่มเป็นนักผจญภัยที่ผู้คนรู้จักดี ก้าวเข้ามาในฉาก เธอและเพื่อนของเธอ โรม่า ได้เป็นเรื่องดังในเมืองไม่นานมานี้

ระหว่างที่ลิตตี้ จะถูกพูดถึงว่าไร้เดียงสาดี โรม่าถูกพิจารณาว่าเป็นความสวยงามสีน้ำตาล เท่าที่ผ่านมา ไม่มีปาร์ตี้นักผจญภัยคนไหน ทำสำเร็จในการจะชวนพวกเธอเข้าไป

“โอ้ พี่สาวน้องสาวแรงค์ 3!”

“พวกเธอเป็นพี่น้องเหรอ?”

“พวกเธอไม่ได้ดูเหมือนกัน แต่ อาจจะน่ะ”

“ไม่เหมือนอิกดราเซีย พวกเธอสองคนเป็นเหมือนอากาศสดชื่นที่พัดมาเลย”

ขณะที่ความไม่เชื่อใจอิกดราเซียเพิ่มมากขึ้น ความเป็นที่นิยมของสาวๆก็ขึ้น เกือบจะไปพร้อมกัน จากนั้นเจ้าหน้าที่สมาคมทักทายพวกพวกสาวๆด้วยความโล่งใจ

“สวัสดี น้องทั้งสอง ให้พี่ช่วยอะไรน้องดีวันนี้?” (พนักงานตอนรับ)

“ดีค่ะพี่ วันนี้…” (ลิตตี้)

“สวัสดีทุกคน พวกนายสบายดีกันมั้ยวันนี้?” (ไบเดอร์)

ความเร่งรีบของยามเช้าแตกเป็นเสี่ยงๆ ไบเดอร์ ที่ตาลุกแวววาว โผล่มาพร้อมกับลูกน้องตามมา

ไม่มีใครต้อนรับพวกเขาเลย แทนที่จะทักทาย พวกเธอแกล้งทำเป็นไม่เห็นพวกเขา แต่แม้จะเป็นเช่นนั้น ไบเดอร์ไปที่กระดานประกาศที่คำร้องถูกแปะไว้

“ยังไงซะ เราจะจัดการคดีทำลายข้าวของนี้เอง ชั้นหวังให้เธอยกเลิกมันนะ” (ไบเดอร์)

“อะไร? ยังไงก็ตาม ตราบใดที่มันถูกพามาหาเราอย่างเป็นคำร้อง…” (พนักงานต้อนรับ)

“มันเป็นหน้าที่ของเรา ที่ต้องปกป้องความปลอดภัยของเมืองหลวง ไม่ใช่อ๋อไง? ยังไงซะ เราจะตอบคนพวกนั้นที่ส่งมันเขามาด้วยผลงาน ดังนั้นเธอไม่ต้องกังวลไปเกี่ยวกับมัน” (ไบเดอร)

“หือห์…” (พนักงานต้อนรับ)

“งั้น ได้โปรดจัดการมันด้วย” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์ที่จบการสนทนาอยู่ฝ่ายเดียว หายไปจากสมาคม พนังานไม่ได้ดูเหมือนจะพอใจกับพวกเขา และช่วยไม่ได้ นอกจากจะจับหัวของเธอ ในความผิดหวังหลังจากการบังคับแสดงความเป็นเจ้าของ

ลิตตี้ มองดูรายงานความเสียหายทรัพย์สิน และถาม มันมีคดีพวกนี้เยอะนะทุกวันนี้?”

“ใช่ เยอะเลยล่ะ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ด้วย แต่มันไม่บ่อยเท่านี้นะก่อนหน้า พี่หวังว่าคนพวกนั้นจะแก้ปัญหาได้นะ…” (พนักงานต้อนรับ)

พวกนั้นจะไม่มีวันแก้ได้ ถ้าไปเดอร์และพวกของเขาไม่เริ่มทำอะไรที่เป็นชิ้นเป็นอัน ซึ่งนั่นมันก็เป็นผลที่ออกมาที่เป็นไปได้มากที่สุด ในความคิดเห็นของทุกคน

ลิตตี้ก็รู้ว่าความเสียหายจะแค่เพิ่มขึ้นไปเท่านั้น ถ้าพวกเธอไม่ทำอะไร

“เราจะทำมัน” (ลิตตี้)

“…น้องจะทำเหรอ?” (พนักงานต้อนรับ)

“พี่จะไม่ยกเลิกคำร้อง ใช่มั้ยคะ?” (ลิตตี้)

“ปรกติแล้ว พี่จะไม่ยกเลิก แต่พวกเค้าทำงานกับอิกดราเซียแล้วตอนนี้…” (พนักงานต้อนรับ)

“ตราบใดที่หนูแก้ปัญหา มันจะไม่มีปัญหา” (ลิตตี้)

รางวัลนั้นต่ำ เพราะมันไม่ใช่คำร้องเพื่อไปกำจัดบางคน และอันตรายยังไม่เป็นที่รู้แจ้ง ที่ช่วงเวลานี้ แต่ยังไง มันไม่ได้สำคัญกับลิตตี้

เธอไม่ได้เป็นบางคน ที่แกล้งทำเป็นอยู่ฝั่งของความยุติธรรม สำหรับเธอแล้ว การสามารถที่จะไปผจญภัย และช่วยผู้อื่นระหว่างทางนั้นมากกว่าเพียงพอ

“พี่เข้าใจ พี่จะดำเนินการมัน” (พนักงานต้อนรับ)

“ขอบคุณค่ะพี่” (ลิตตี้)

“มันเป็นความผิดพวกเค้าหรอกตั้งแต่แรกน่ะ พวกเค้าไม่ได้ทำหน้าที่ในงานของตัวเองให้ถูกต้อง และมีชื่อเสียงที่แย่ที่สุด ดังนั้นผู้คนจะเลือกมาส่งคำร้องมากกว่า แทนที่จะไปบอกพวกเค้า นั่นก็ทำไมพวกเค้าถึงโดนแทนที่ด้วยกริฟฟ่อนทองในไม่กี่ปีมานี้” (พนักงานต้อนรับ)

ลิตตี้เห็นด้วยกับคำบ่นอุบของพี่พนักงาน แต่เธอไม่ส่งเสียงความคิดเห็นของเธอไป เพราะมันไม่ได้มีความจำเป็น

คำร้องเหล่านี้ ไม่ได้เสนอรางวัลมากมาย แต่สิ่งที่ลิตตี้รอคอยมันมากไปกว่านั้น เธอเติมเต็มไปด้วยความคาดหวัง ในความสงสัยด้วยที่ว่าประสบการณ์แบบไหนกันหนอ ที่เธอจะมีในครั้งนี้

เหตุการณ์ความเสียหายของทรัพย์สิน ปรกติแล้วเกิดขึ้นในเวลากลางคืน เพิ่มเติมจากนั้น ระยะของกิจกรรมของมนุษย์ก็ถูกจำกัด หรือแคบลงมา ถึงจุดๆหนึ่ง

ดึกดื่นยามค่ำคืน ลิตตี้และโรม่า แบ่งออกเป็นสองกลุ่ม โดยมีโรม่าหาจากพื้นดิน และลิตตี้กระโดดจากหลังคาตึกถึงหลังคาตึก เพื่อหาจากข้างบน

มันยากที่จะบอกในความมืดมิด แต่ลิตตี้ฟังอย่างระมัดระวัง ถ้าความเสียหายทรัพย์สินเกิดขึ้น มันเป็นไปได้มากที่สุดว่าจะก่อเกิดเสียง

“บริเวณนี้เป็นระแวกบ้านคนธรรมดา…” (ลิตตี้)

เกือบจะไม่มีใคร ที่จะยอมอุส่าห์จ้างคนคุ้มกัน ยกเว้นว่าพวกเธอจะเป็นขุนนางหรือรวย ลิตตี้เชื่อว่าที่นี่ เป็นที่ที่คนก่อเหตุมีเป้าหมาย

มองหาเงามืดที่ซุ่มซ่อนอยู่ในความมืดมิด ลิตตี้เตร่ไปทั่ว ระหว่างที่ผู้ที่เดินผ่านไปมาปรกติ การค้นหาไม่ได้แสดงผลใดๆ แต่ลิตตี้ค้นหาต่อไป ไม่ยอมแพ้

แม้ว่าเธอเพียงแค่มีความต้องการที่เรียบง่าย ที่จะช่วยคนเหล่านั้นที่ต้องการ จากก้นบึ้งของมันทั้งหมมด เธอเพียงไม่อยากจะเข้าขวางทางของคนอื่น

ลิตตี้ จะแทรกแซงคนอื่น ถ้ามันเกี่ยวข้องการการผจญภัยของเธอ โดยเฉพาะ คนที่มาแทรกแซงเธอ ซึ่งแน่นอนว่าจะแสดงให้เธอเห็น ไม่ผลของมันจะใหญ่หรือเล็ก หรือมันเกี่ยวข้องกับชีวิต อุดมคติ หรือเป้าหมาย ถ้าคนก่อเหตุคนไหนมาแทรกแซงกับการผจญภัยของเธอ เธอจะทำให้มันหยุด อย่างแน่นอน

ใจของลิตตี้ สงสัยต่อไปอยู่ ว่าเธอจะยอมทำอะไร ถ้าการผจญภัยของเธอเอง ถูกขัดขวางโดยตรรกะที่ได้แต่ตัวเองของคนอื่น

“คนนั้น…” (ลิตตี้)

ร่างกาย ที่เมื่อมองจากข้างบนนั้น ดูน่าสงสัย มันมองดูซ้ายและขวา หน้าและหลัง และค้นหาอะไรบางอย่าง

ในท้ายที่สุด ร่างกายนั้นเจอบ้าน และเข้าหาประตู มันถือดาบอยู่ในมือของมัน

ลิตตี้เชื่อแล้ว ว่าคนคนนี้นั้นคือคนก่อเหตุ เพราะความไม่ปรกติ ของการนำอาวุธออกมา หน้าบ้านของบางคน

เธอไต่ลงจากกำแพง และเข้าไปอยู่ข้างหลังร่างกายนั้น

“เดี๋ยว!” (ลิตตี้)

“ฮฮฮฮิ้!”

คนก่อเหตุ ตอบสนองในท่าทีที่น่าสมเพช มันไม่มีทางเลย ที่คนคนนี้จะหนีจากลิตตี้ได้ และเขานั้น ถูกจับอย่างง่ายดาย

ในการทำอย่างนั้น เธอทำให้เขาทิ้งอาวุธ ไม่ทิ้งช่องว่างใดๆ ให้ต่อต้าน

“เป็นคนก่อเหตุเหตุการร้ายๆมามายนี้ทั้งหมด ใช่มั้ย?” (ลิตตี้)

“แก แก…” (คนก่อเหตุ)

“…นายเป็นใคร?” (ลิตตี้)

ลิตตี้ไม่รู้จักชาย สิ่เดียวที่เธอรู้นั้น คือเขาเป็นนักผจญภัย เธอได้เคยเห็นเขา อยู่กับอัลดิส เมื่อวันก่อน

“นายอยู่กับอัลดิสซัง ไม่ใช่เหรอ?” (ลิตตี้)

“ใช่ แต่ตอนนี้ไม่แล้ว… ข้าน่ะ ทนกับเจ้านั่นไม่ได้แล้ว…” (คนก่อเหตุ)

“งั้น ทำไมนายทำเรื่องนี้ล่ะ?” (ลิตตี้)

“บอกไม่ได้…” (คนก่อเหตุ)

ลิตตี้คิดเกี่ยวกับมันชั่วขณะ แต่ตัดสินใจไปว่า ไม่มีความจำเป็น ที่ต้องได้รับเหตุผลออกมาจากเขา

ลิตตี้ ไม่ได้รู้สึกเสียกำลังใจ แม้ว่าคู่ต่อสู้ จะเป็นนักผจญภัยแบบเดียวกันกับเธอ ที่เป็นผู้ที่ทำเช่นนี้

สิ่งที่สำคัญ คือการนำเขาไปจับกุมตัวไว้ และส่งเขา ไปในที่ที่ถูกต้อง เพราะเรื่องนั้น คือทั้งหมดที่มันสำคัญ

“ได้โปรดเงียบด้วย” (ลิตตี้)

“แกจะทำอะไรกับข้า…” (คนก่อเหตุ)

“ชั้นจะไปมอบนายให้คณะ” (ลิตตี้)

“ไม่ อย่านะ!” (คนก่อเหตุ)

ลิตตี้จับเขาไว้ ที่ทำการคุ้มคลั่ง นักผจญภัยตื่นตกใจ สงสัยไปว่าสาวน้อยๆอย่างนี้ ไปเอาพลังมาจากไหน

แม้ว่าเขาจะแรงค์ 5 มันยังมีความต่างที่เห็นได้อยู่ ในขนาดของพวกเธอ

“อึ่ก…บัดซบ…” (คนก่อเหตุ)

“มาเร็ว ไปเถอะ” (ลิตตี้)

“โอ้ เดี๋ยวก่อน? แกตรงนั้นน่ะ หยุดนะ!” (ไบเดอร)

ทีมงูสองหัวของไบเดอร์ รีบมาที่จุดเกิดเหตุ ณ ช่วงเวลานี้ ลิตตี้คิดด้วยสัญชาติญาน “อ๊ะ ไม่ดีแล้ว!”

อย่างแรก จังหวะเวลานั้น ดีเกินไป จากนั้น เธอคิด เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่สมาคมก่อนหน้านี้ ไบเดอร์นั้น ทำตัวน่าสงสัย แต่เวลานั้น เธอไม่ได้คิดเกี่ยวกับมันมากมาย

เธอ ไม่ ระวัง

มากกว่านั้น เพราะเธอมุ่งเน้นไปที่การหาคนก่อเหตุอย่างเดียวเท่านั้น เธอไม่ได้สังเกตผู้คน ที่เข้าหาเธอจากไกลๆ

“มันดูเหมือนสถานการณ์อันตรายนะเนี่ย และนี่มันดึกดื่นค่ำคืนแล้วด้วย… และนั้นก็อาวุธนี่หน่า เข้าใจแล้ว มีความขัดแย้งบางอย่างเกิดขึ้น” (ไบเดอร์)

“คนก่อเหตุคือคนนี้” (ลิตตี้)

“ฮ๋าา? เราจะเป็นคนตัดสินเรื่องนั้น ใช่มั้ย?” (ไบเดอร์)

ลิตตี้พยายามจะสร้างข้ออ้างบางอย่าง แต่เธอรู้ มันไม่มีประโยชน์ ระหว่างที่เธอ ค้นหาทางออกอย่างสิ้นหวังในใจของเธอ ไบเดอร์ จับข้อมือ ของท้งนักผจญภัยแรงค์ 5 และลิตตี้ ในเวลาเดียวกัน

“มันมีทรัพย์สินเสียหายรอยๆที่นี่ รู้มั้ย ในฐานะคนน่าสงสัย ชั้นอยากจะสอบสวนเธอ” (ไบเดอร์)

“แน่นอน ทำจนกว่าจะพอใจเหอะ” (ลิตตี้)

“ชั้นล่ะสงสัย นานเท่าไหร่ ที่แกจะดื้อด้านได้มากเท่านี้” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์จ้องนักผจญภัย บอกให้เขารีบทำเงียบๆ นักผจญภัยรู้สึกได้ว่าเกิดอะไรขึ้น แอะเสียงที่สั่นเทาออกมา

“สาวคนนี้…เป็นคนร่วมก่อเหตุ…” (คนก่อเหตุ)

“หือห์?!” (ลิตตี้)

“ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! โอ้ อย่างนี้นี่เอง! แค่มองแป้ปเดียวก็รู้แล้วนี่หน่า ไม่ใช่เหรอไง?” (ไบเดอร์)

“…เข้าใจแล้ว ยังไงก็ตาม ชั้นไม่ใช่คนก่อเหตุ แม้ว่านายจะมากล่าวหาชั้น” (ลิตตี้)

“ชั้นไม่จำเป็นต้องฟังเธอ” (ไบเดอร์)

มันขึ้นมาแล้ว ความอยาก อยากที่จะชกหน้าไบเดอร์ มันเป็นคนอย่างนั้นอย่างแน่นอน คนที่ย่ำยี และขัดขวางความปรารถนาของผู้อื่น

ในสถานการณ์ปัจจุบันนี้ ไบเดอร์ กำลังจะจบ การผจญภัย ของลิตตี้

เขานั้นได้ลิ้มรสความกลัว ที่ได้เผชิญหน้ากับลิตตี้ ในสมาคมนักสู้ แต่ตอนนี้ เขาเชื่อว่าเขา ในที่สุดแล้วนั้น จะสามารถได้รับการแก้แค้นของเขา

“โปรดพาชั้นไปที่ไหนที่จำเป็น เร็วที่สุดเท่าที่เป็นไปได้” (ลิตตี้)

“ฮึ่ม! ชั้นล่ะตื่นเต้น ที่ชั้นจะไม่ได้เห็นไอ้ท่าทางที่อวดดีของแกอีกแล้ว!” (ไบเดอร์)

“นี่มันก็การผจญภัย ชั้นเดาว่านะ?” (ลิตตี้)

ไบเดอร์นั้นรู้สึก ไม่สบายตัวเลย เมื่อมองดูลิตตี้ที่สงบมาก แม้ว่าสถานการณ์จะเป็นแบบ เขาช่วยไม่ได้ นอกจากจะรู้สึกประหม่าอยู่ภายใน

ไบเดอร์ รู้สึกถึงความรู้สึกที่เย็นวาบ ลงสันหลังของเขา

“พาพวกมันไป!” (ไบเดอร์)

ไบเดอร์ แม้ว่าจะคิดอยูว่าเขาอยู่ในความได้เปรียบ กลัวที่จะมัดลิตตี้ และบังคับให้ลูกน้องของเขา มัดเธอ ไปด้วยกันกับอาชญากรคนอื่น

***

“มันปิด และ…”

หลังจากที่ตรวจดูประตูของสมาคมนักสู้ ไอด้า เดินอยู่ข้างนอก เรียนจบพร้อมชื่อเรียก เธอจบที่การสนับสนุนจากดั้กแกม

เธอทำงานให้้สมาคม เป็นผู้ช่วยของเขา และได้เงินค่าจ้าง ข้อตกลงที่ไม่มีอะไรเอาชนะได้ สำหรับนักผจญภัยแรงค์ 5 และผู้คนมากมายอิจฉาเธอ

สมาคมนักผจญภัย เคยที่จะเข้มงวด แต่ตอนนี้ ต้องขอบคุณเธอ ประตูรั้ว เปิดกว้างขึ้น

“น้องๆ ชั้นหวังว่าพวกนายจะไม่หิวกันนะ…หืมม?”

ไอด้าเห็นบางอย่าง นั่งยองๆ อยู่ที่กำแพงทางเข้าของสมาคม ปีศาจ นักย่องเบา หรืออะไรอย่างอื่น?

เข้าหามันด้วยความระวังที่สูงสุด เธอเห็นได้ว่ามันเป็นคน

“อืม…?”

“เอ่อ…”

ชายที่ดูสกปรก เปิดตาของเขา และมองดูไอด้า ดั่งจะตื่นขึ้นจากฝัน เขารีบตรวจดูรอบข้าง และมองกลับไปหาเธอ

“นี่สมาคมนักสู้ใช่มั้ย?” (ชายสกปรก)

“ใช่ แต่… นายเป็นใคร?” (ไอด้า)

“เฮ้ ชั้นเคยเป็นสมาชิกของงูสองหัว… เธออาจจะไม่เชื่อชั้น ที่อยู่ดีๆพูดขึ้นมา แต่ฟังชั้นทีนะ” (ชายสกปรก)

ในฐานะของอดีตสมาชิก ของงูสองหัว เอาได้ไปเยือน 【{ที่นั่น}】 มาก่อนกับไบเดอร์ เขาอธิบายว่าไม่มีทางเลือก และให้เขาร่วมกับเขาในการปกครองอย่างเผด็จการ แต่ตอนนี้ เขานั้นต่างออกไป

เขาอยากจะเป็นอัศวิน แต่เขาไม่ไหวแล้วกับกัปตันของเขา ไบเดอร์ กับพฤติกรรมแย่ๆของเขา และสูญเสียการเห็นภาพทุกอย่างไป

เขามาที่นี่ ด้วยเจตนา ที่จะเปิดเผยทุกอย่าง เกี่ยวกับไบเดอร์ ทำครั้งเดียว เพื่อทุกสิ่งทุกอย่าง

“…ทำไมนายถึงเลือกที่ต้องเป็นที่นี่ล่ะ?” (ไอด้า)

“สมาคมนักผจญภัย…มันเป็นที่ที่พวกเค้าไปเยือนตอนนี้ด้วย… นี่เป็นที่เดียวเท่านั้นที่ชั้นรู้ และชั้นรู้ว่าเธอเป็นใคร นักผจญภัยผมชมพูตัวเล็กๆนั่น… เธออยู่ที่นี่มั้ย?” (ชายสกปรก)

“หมายถึงลิตตี้ซังเหรอ? เธอไม่อยู่ที่นี่ตอนนี้” (ไอด้า)

“เข้าใจแล้ว… แต่ได้โปรด! ชั้นต้องให้เธอช่วย! ชั้นทำคนเดียวไมได้…!” (ชายสกปรก)

“รอเดี๋ยวก่อน!” (ไอด้า)

ชายหนุ่มจับเธอไว้ และไอด้าช่วยไม่ได้นอกจากจะสลัดออกมา แต่เธอสงสัย เกี่ยวกับสมุดจด ที่เขาได้นำออกมา

“นี่มีทุกอย่าง ที่พวกมันเผลอพูดออกมา” (ชายสกปรก)

“…นี่จริงเหรอ? ให้ชั้นดูซิ… ได้ยังไงกัน พวกเค้ารับเงินและปล่อยให้การกระทำผิดไม่ถูกรับรู้ได้ยังไงกัน!” (ไอด้า)

“ชั้นรู้ว่าพวกมันทำงานยังไง เพราะทุกคน รวมถึงกัปตัน ชอบดื่มเยอะๆ และพูดในห้องที่แคบๆ…..” (ชายสกปรก)

“นี่มันมากเกินไป…” (ไอด้า)

ข้างในสมุดจด เป็นรายละเอียดการรับเงิน และการทำลายครอบครัว ที่เกี่ยวข้องกับพวกเขา ไอด้าปิดปากของเธอด้วยมือ มันเป็นการกระทำ ที่ทำให้เธออยากจะอาเจียนของจริง

เขาได้หนีจากคนเหล่านั้นมา ไอด้าชื่นชมความกล้าของชาย พูดว่า เขานั้นถูกฆ่าได้ ถ้าเขาไม่ระวัง

แต่ในทางกลับกัน เธอก็กังวล เกี่ยวกับความปลอดภัยของชายด้วย

“ด้วยสมุดจดนี้ ชั้นเปิดเผยการกระทำผิดของทีมงูสองหัวได้ แต่ นายก็รวมอยู่ด้วย…” (ไอด้า)

“อย่ากังวลเกี่ยวกับชั้นเลย… ตอนนี้ ชั้นอยากจะนำนี่ไปให้ถูกที่ ชั้นอยากจะนำนี่ไป หาบางคน ที่ชั้นเชื่อใจได้… และถ้าเธอให้ผู้จัดการสาขามมาที่นี่ได้ มันจะทำให้การที่จะทำทั้งหมดนั้น มันง่ายขึ้นมาก” (ชายสกปรก)

“เฮ้! ไอ้โง่ที่ทำตัวโง่ๆ!”

ชายที่รูปร่างแปลกๆ เดินเข้ามาที่ทางเข้า ชายตัวผอม บิดตัวของเขา และถืออาวุธที่ดูเหมือนแส้

จากนั้นชายตัวอ้วย แสดงอาวุธ ที่มีงูเหล็กเป็นไบมีด และไอด้าผู้ที่ได้เห็นสองคน ช่วยไม่ได้น้อกจากจะเตรียมพร้อมรับมือ

“อา… อา…! นาย นายสองคน ชั้นขอโทษ ชั้แค่ถามบางอย่างกับเด็กคนนี้น่ะ…”

“เฮ้! นายทำมันแล้วจริงๆ!”

“ชชชชู่! ชั้นรู้ เคาน่ะไปมาอย่างน่าสงสัย ชั้นเลยตามเค้า และนี่คือที่ชั้นเจอ… เค้าทำมันแล้วจริงๆ!”

ชายผอม กอร่า โบกแส้ของเขา และรั้วใกล้ๆแตกหัก ในแบบแปลกๆ แส้ เด้งซ้ำๆ ดั่งมันมีจิตใจของมันเอง

แส้ลูกคลื่นโดนกำแพงสีเหลี่ยมอีกครั้ง และอีกครั้ง ทำลายมันอย่างไม่หยุดยั้ง

“ไอ้บัดซบ! มึงจะไม่ร้องขอชีวิตตอนนี้ ใช่ม้้ย? หือห์?” (กอร่า)

“เฮ้ ดู กอร่าอารมณ์เสียแล้วเว้ย มึงซวยแล้วตอนนี้ ไอ้บัดซบน้อยเอ๋ย”

ไอด้ารู้ ว่าการต่อสู้นั้น หลีกเลี่ยงไม่ได้ แต่เธอไม่แน่ใจ เกี่ยวกับโอกาสชนะ ผู้จัดการสาขา ดั้กแกม ได้กลับบ้านไปแล้ว และมันสิ้นหวัง ที่จะคาดไปถึงกำลังเสริม

พูดอีกอย่าง ในทางปฏิบัติแล้ว ไอด้าต้องจัดการกับคนสองคน ที่มีอุปกรณ์เวทมนตร์ด้วยตัวเธอเอง

“ไอด้า…ใจเย็น ใจเย็น…” (ไอด้า)

ไอด้า นึกไปถึงวันที่ฝึกกับดั้กแกม เธอนั้นเป็นคนที่ดั้กแกมรับรู้ และถ้าเธอพ่ายแพ้ที่นี่ เธอจะทรยศ อาจารย์ของเธอ

ไอด้าที่จริงจัง ทำใจตัวเองให้แข็งดุจเหล็กกล้า และตัดสินใจที่จะสู้กับชายสองคน ผู้ที่ไม่ได้ดีไปกว่า นักเลงสองคน

ขอบคุณสำหรับเงิน 50 บาท

เป้าหมายเดือน 8/66

ค่าเน็ต 200/200

ค่าห้องโรงพยาบาลยาย 1558/2000

สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่

067-3-63958-5

วายุ แซ่จิว

กสิกรไทย