สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 80 ลิตตี้ ตอบโต้อย่างใจเย็น
80 ลิตตี้ ตอบโต้อย่างใจเย็น
“ข่าวด่วน! ข่าวด่วน! อิกดราเซียถูกปลดใบอนุญาตนักผจญภัย! อิกดราเซียถูกส่งไปที่เหมือง! ทีมงูสองหัวถูกรวบตัว!”
ใบปลิวกระจัดกระจาย ขณะที่เหล่าชาย วิ่งไปทั่วเมืองหลวงชายเหล่านี้ มาจากสำนักพิมพ์ข่าวสารของเมือง
มันเป็นวิธีหนึ่ง ที่ผู้คนนั้นได้รับมาซึ่งข่าวสาร และอิทธิพลของมันไม่มีใครเทียบได้ ไม่ว่ามันจะดีหรือร้าย
การตอบสนองของผู้คนที่หยิบใบปลิวเหล่านั้น แตกต่างกันไป
“เชื่่อไม่ได้เลยนะเนี่ย!!!”
“ว่าแล้ว ว่าชั้นคิดไม่ผิดเกี่ยวกับพวกเค้าเลย”
“ตอนนี้ชั้นรู้แล้วว่าทำไมมีกลุ่มต่อต้านอิกดราเซียก่อตัวขึ้น…”
“ไอ้งูนั่นโดนจับแล้ว! ดีโคตร! ชั้นว่าแล้ว ว่ามันต้องเกิดซักวันนึง!”
บางคนแค่ออกความคิดเห็นตกอกตกใจได้อย่างเดียว คนอื่นๆไม่พอใจ สงสัยในตัวข่าว คนอื่นๆนั้นรับข่าวไปได้ดี อะไรที่สถานการณ์นนี้พามา คือความสับสน
บางคนนั้นชี้ออกมาอย่างชาญฉลาด ว่าข่าวนั้นเป็นความจริง บางคนพูด ว่ามันไม่ควรจะถูกตีแผ่เลย
ลิตตี้ ผู้ที่เดินรอบๆเมืองหลวงที่วุ่นวาย ด้วยใบหน้าที่ว่างเปล่า หยิบใบข่าวที่แจกกันอยู่ที่ถนน
“…มันไม่ได้พูดถึงชั้นเลย หือ?”
“ชู่ววว! ราชาจัดการมัน ดังนั้นอย่าไปพูดอะไรเกี่ยวกับมันนะ!”
“หยะ อย่างนั้นเหรอ?”
ไม่ได้พูดถึงความจริง ที่ว่าอิกดราเซียรังแกสาวน้อยเลย
การใช้สิทธิพิเศษผิดๆหลังจากที่ได้หลอกลวงราชา พฤติกรรมป่าเถื่อนในเมืองหลวง และชื่อเสียงของเขา ในหมู่นักผจญภัย มีแค่ข่าวเหล่านั้นเท่านั้น ที่ถูกพูดถึง
โรม่า คิดว่าราชาจงใจ ที่จะควบคุมข่าว เพื่อลดความเสียหายต่อความมั่นใจของคน ที่จะมากขึ้นไป
การใช้ระเบียบบังคับข่าว ในเวลาเหล่านี้ ต้องการความพยายามมากมาย แม้ว่าสำหรับคนเหล่านั้นที่ดูแล เพราะคนหลายคนเกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะโดยตรง หรือทางอ้อม
“ชั้นสงสัยจัง ว่าคนพวกนั้นที่เกี่ยวข้อง ได้ถูกมอบเงินปิดปากมั้ย?”
“เอ๋”
โรม่าพึมพำอย่างดูหมิ่น จากอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งลิตตี้ ตอบสนองในความตกใจ
***
สมาคมของนักผจญภัย ก็คุยกันถึงมันอย่างแน่นอน คนเหล่านั้น ที่สนับสนุนอิกดราเซีย ถือใบข่าว ด้วยความรู้สึกที่ปนเป
พวกเขามากมายรู้จักลิตตี้อย่างดี และทันที ที่พวกเขาเห็นเธอ พวกเขาล้อมเธอด้วยคำถาม
“น้องคือลูกศิษย์เค้าไม่ใช่เหรอ? คิดยังไงเกี่ยวกับเรื่องนี้ล่ะ?”
“หนูไม่ได้คิดอะไรมันเลย”
“นั่นมันเลือดเย็นมากเลยนะ…”
เมื่อลิตตี้ สื่อความรู้สึกที่จริงแท้ออกมา เธอพบกับคำตอบที่ทะเล้น จากบางคน ที่ไม่คุ้นเคยกับพฤติกรรม ที่ป่าเถื่อนของอิกดราเซีย
“เค้าเป็นแบบนั้น เมื่อน้องเป็นลูกศิษย์เหรอ?”
“ใช่”
“แต่ เค้าสอนวิชาดาบน้องนี่ ไม่ใช่เหรอ?”
“ไม่ใช่”
คำตอบที่ห้วนๆของลิตตี้ ทำให้นักผจญภัยที่สงสัย รู้สึกอารมณ์บูด อย่างไรก็ตาม เขาก็ยังดูเหมือนจะเดาได้ ว่าอะไรเกิดขึ้น และหยุด ที่จะไล่ตามประเด็นนั้น
ที่เวลาเดียวกันนั้น คนมากขึ้น มากขึ้น ชื่นชมพลังใจและความอดทนที่วัดค่ามิได้ของลิตตี้ พวกเขาก็เริ่มสร้างฉากภาพต่างๆในใจ
ลิตตี้ ตัดสินใจที่จะอยู่เงียบๆ แทนที่จะพูดอย่างนั้น เธอเพียงแค่ ไม่อยากจะเข้าไปข้องเกี่ยว กับความเละเทะนี้ ไปมากกว่านี้
ลิตตี้ เป็นห่วงเกี่ยวกับอาชีพของเธอมากกว่า มากกว่าชื่อเสียงของเธอ เพราะทั้งหมด เธออยู่ในสมาคม เพื่อเติมเต็มคำร้อง
เธอไหลออกจากคนรายล้อมอย่างรวดเร็ว และมุ่งหน้าไปที่กระดานคำร้อง
“จากที่ชั้นได้ยินมาก่อน พวกเค้าทำอะไรที่เค้าทำอยู่ได้ดี แต่ชั้นไม่รู้ ว่าจริงๆแล้วเค้าเป็นยังไง”
“ชั้นมาเป็นนักผจญภัย เพื่อที่จะเป็นฮีโร่แบบพวกเค้า แต่ตอนนี้ ทั้งหมดมันรู้สึกหลอกลวง…”
“…ชั้นคิดว่าชั้นพอแล้วกับงานไปซักพัก”
คนเหล่านั้น ที่ได้รับผลกระทบจากฝั่งร้ายๆของอิกดราเซีย ควรจะถูกเรียกว่า “ผู้สูญเสียของอิกดราเซีย” นั้นไม่ได้มีจำนวนที่น้อยเลย
นอกจากนักผจญภัย ที่ตีจากอิกดราเซียมา เพื่อไล่ล่าเป้าหมายของเขาเอง มีคนอื่นๆ ที่หดหู่ อย่างแท้จริง
มันไม่ใช่ว่าลิตตี้ ไม่อยากที่จะแก้ไข ปัญหาที่ซับซ้อนเหล่านี้ในสมาคม เธอแค่ ไม่มีวิธีที่จะทำ
เมื่อรู้เรื่องนั้นอย่างดี เธอเพียงแค่ตัดสินใจ ที่จะทำอะไรที่เธอทำต่อ
“ลิตตี้ซัง”
“คูฟาซัง ไม่เจอกันนานนะ”
“อืม ชั้นกังวลเกี่ยวกับเธอน่ะ เธอดูเหมือนจะอยู่ในปัญหาเต็มไปหมดเลย…”
“ชั้นไม่เป็นไรแล้วตอนนี้”
คูฟาเรียกลิตตี้ ด้วยความกังวลใจ คนที่ยืนต่อจากเธอ คือเหตุผล ที่เธอไม่แสดงตัวในสมาคมนักผจญภัยในวันหลังๆเลย
มันเป็นสาวผมเงิน หนีบผม และแต่งตัวในชุดสีขาวล้วน สาวไม่เคยได้ออกไปจากข้างคูฟาเลย สังเกตดูลิตตี้และคนอื่นๆอยู่
“สาวคนนี้ใครเหรอ?”
“เธอไม่ได้ดูเหมือนจะมีญาติ…เหมือนชั้นเลย ดังนั้น รู้มั้ย… ชั้นอยาก จะปกป้องเธอ”
“มาสเตอร์ คนพวกนี่คือใคร?”
ทุกคนรวมไปถึงลิตตี้และโรม่าตอบการเสวนานั้นไม่ได้ สาวเรียกคูฟาว่า “มาสเตอร์” แน่นอนว่า เรื่องนี้ก่อให้เกิดความเข้าใจผิด ที่ไม่เห็นล่วงหน้า
“มาสเตอร์? เธอเป็นทาสเหรอ?”
“โอ้ เอาจริงเหรอ ที่อายุเธอ เธอเป็นคนซื้อทาส…?”
“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น…”
“ไม่ใช่ ไม่ใช่! ชั้นบอกเธอไปหลายครั้งแล้ว ว่าอย่าเรียกชั้นแบบนั้น แต่เธอไม่ฟังชั้นเลยต่างหาก!”
คูฟา วางมือบนไหล่สาว ขณะที่เธอพยายามจะอธิบาย ให้คนเหล่านั้นรอบๆเธอ สาว ก้มหัวคำนับ
เมื่อเห็นเช่นนั้น โรม่ารู้สึกช่วยไม่ได้นอกจากถาม “ลิตตี้ เธอรู้จักสาวคูฟาคนนี้เหรอ?”
“โอ้ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอเจอคูฟาซัง เธอเป็นนักผจญภัยแรงค์ 3 เหมือนเรา นักอัญเชิญ โอ้ พูดถึงแล้ว อควาเรียซังอยู่ไหนกันล่ะ”
“เธอแค่ไปยืนซ่อน ระหว่างที่ขำสถานการณ์ของชั้น…”
เมื่อมองใกล้ๆ ลิตตี้เห็นแอ่งน้ำที่ไม่เป็นธรรมชาติ ก่อตัวอยู่ที่เท้าของคูฟา เธอไม่จำเป็นต้องถาม ว่านั่นอะไร
“หืมมม…รูปร่างหน้าตามันหลอกตาได้ ไม่ใช่เหรอ?” (โรม่า)
“อืมม ไม่ใช่อย่าง…” (คูฟา)
“โรม่าซัง คูฟาซังน่ะใจดีมากๆเลยนะ” (ลิตตี้)
“ถ้าเธอว่างั้น ชั้นก็เดาว่ามันจริง แต่…” (โรม่า)
“มาสเตอร์ อยากให้หนูนวดไหล่มั้ย?”
สาวสาดความเชื่อฟัง โดยไม่สนใจความรู้สึกของคูฟา ไม่มีทาง ที่พวกเธอ จะปล่อยคูฟาไว้กับตาที่มีน้ำตา ยืนอยู่ตรงนั้น พวกเธอทั้งหมด ตัดสินใจจะไปที่อื่น
***
“ไม่รู้ตัวตนของเธอเลย ใช่มั้ย?”
“ฮ่าาา ใช่ ในความเป็นจริง หนูก็ยังไม่รู้แม้แต่ว่าจริงๆแล้วเธอเป็นทาสมั้ย…”
เหตุผล สำหรับการเปลี่ยนที่มาเป็นคฤหาสน์ของดี ไมล์ เนื่องด้วยสัญชาตญาณของลิตตี้ เธอรู้สึกถึงบางอย่างแปลกๆกับสาว
ถ้าสาวเป็นทาสที่หนี เจ้าของดั้งเดิม จะมาหาเธอแล้ว นั่นคืออะไรที่โรม่าสรุป
“เธอโชคดีนะที่ชั้นอยู่บ้านพอดีเลย ดังนั้น สาวคนนี้ จำอะไรไม่ได้เลยเหรอ?”
“ใช่แล้วค่ะ เธอไม่บอกหนูเลยว่าเธอมาจากไหน หรือบอกถึงชื่อของเธอ…”
“หืมมม ไม่ว่าจะยังไง มันไม่ได้ดูเหมือนมันจะไม่เป็นไร ที่จะปล่อยให้สาวคนนี้ เดินไปทั่วกับหนู ถ้าอย่างนั้น หนูอยากจะทำอะไรล่ะ?”
“หนูขอโทษ… หนูยัง…”
คูฟา รับประเด็นที่มีเหตุผล จากมุมมองของดี ไมล์ สำนึก
ไม่มีใครบ่งบอกได้ ว่าผู้ใดอาจจะมองพวกเขาอยู่ ถ้าไม่ว่าใครก็ตามแต่ มันจะเป็นลูกค้าคูฟา หรือใครก็ตาม ที่เกี่ยวข้องกับสาว ค้นพบความจริง เธอจะเข้าไปเกี่ยวข้องกับเหตุการณ์ใหญ่
“ความจำเสื่อมบางอย่างเหรอ หรือ เธอเพียงแค่ดื้อและไม่ยอมพูดเกี่ยวกับมัน…ไม่ว่าจะแบบไหน เรื่องนี้มันเป็นไปต่อแบบนี้ไม่ได้นะ”
“ใช่ นั่นถูกแล้วค่ะ…”
“ถ้าอย่างนั้น หนูอยากจะทำอะไรล่ะ มอบเด็กนี่ให้เจ้าของของเธอเหรอ?”
“ไม่ค่ะ หนูไม่อยากจะทำอย่างนั้น”
“ทำไมล่ะ?”
คูฟากัดปากล่าง มองลงไปข้างล่าง พยายามจะอัดอั้นอารมณ์เธอกลับไป คูฟาคนเก่า จะไม่สามารถคุยดีๆ กับขุนนางได้ แม้แต่กับดี ไมล์ ผู้ที่เป็นคนรู้จักของลิตตี้
แต่เธอต้องเลือกทางเลือก ไม่มีทางเลย ที่เธอจะยอมมอบสาวไป ดังนั้นเธอมองขึ้นมา และมอง ไปหาดี ไมล์ ตรงไป ที่นัยน์ตา
“…หนูทิ้งสาวคนนี้ไม่ได้”
“หนูหมายถึงจะเป็นมาสเตอร์ของเธอเหรอ?”
“ไม่ค่ะ เธอไม่ใช่ทาส…เอิ่ม……พี่รู้มั้ย ไม่ หนูไม่อยากจะให้เธอ ไปใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่เธอ รู้สึกไม่มีความสุข”
“เธอมีเมตตานะ แต่เข้าใจมั้ย ว่านั่นน่ะหมายถึงอะไร?”
ดี ไม่ ไล่ล่าด้วยท่าทีดุๆอย่างจงใจ เหมือนราชา เขาก็ด้วย ที่เป็นคนของขุนนางระดับสูง เขาเลยมีอำนาจจำนวนหนึ่งในมือด้วยเหมือนกัน เขาเชื่อว่าเพียงแค่ยิ้ม และยอมรับสิ่งต่างๆ มันไม่ใช่ทางเดียวเท่านั้น ที่จะนำทางผู้คน แม้ว่า เธออาจจะเห็นเขาเป็นความชั่วร้าย สิ่งนั้นก็จำเป็นด้วย
มากกว่านั้น เขาเชื่อว่าถ้าเขาให้คูฟา ทำอะไรก็ตามที่เะตั้งใจ คูฟา จะเป็นคนที่ทุกข์ทรมาน เมื่อเวลาผ่านไปนานๆ
ถ้ามาสเตอร์ของสาวคนนั้นมาเจอเข้า คูฟาอาจจะแม้แต่ถูกฆ่า อนาคตเช่นนั้น เกิดขึ้นได้
นั่นทำไม เขาจำเป็นที่จะตองทำให้มั่นใจ ว่าเจตนาจริงๆของคูฟา นั้นแน่วแน่ถ้าความมุ่งมันของคูฟา ไม่แน่วแน่พอ อะไรที่เธอปราถนา มันไม่ใช่อะไรที่มากไปกว่าฝันลมๆแล้งๆ
“หนูเป็นกำพร้า…. หนูรู้ว่ามันยากแค่ไหน ที่จะต้องใช้ชีวิตอยู่คนเดียว และหลังจากที่เจอลิตตี้ซัง ในที่สุด หนูก็ทำสำเร็จ ในการเอาชนะอดีตได้ ตอนนี้ หนูเชื่อ ว่าด้วยความอบอุ่นจากผู้คน หนูจะโตขึ้น มากขึ้นไปและมากขึ้นไปอีก ที่นละน้อย ทีละน้อย”
ดี ไมล์และคนอื่นๆ ฟังคูฟาพูดคนเดียวอย่างเงียบๆ ลิตตี้ประทับใจ กับท่าทางที่ไร้ซึ่งความกลัว ของคูฟา
จนถึงไม่นานมานี้เอง เธอแม้แต่คุยดีๆยังไม่ได้เลย แม้ว่ามันเป็นความผิดของอสูร ที่ทำให้เธอเสวนากับใครไม่ได้ในเวลานั้น ตอนนี้ เธอสื่อความตั้งใจของเธอเอง ออกมาอย่างชัดเจน
“หนูไม่รู้ ว่าหนูเป็นเหมือนลิตตี้ซังได้มั้ย แต่หนูอยากที่จะแบ่งปันความรู้สึกนี้ ให้กับบางคน”
“…หนูไม่ได้แค่สงสารเธอ ใช่มั้ย? ตอนนี้ ทางเลือกที่ดีที่สุด คือการหาเจ้าของเธอ และคืนเธอไป รู้มั้ย?”
“หนูจะทำ ถ้านั่นคือสิ่งที่สาวคนนี้ต้องการ แต่…”
คูฟามองดูสาว แต่ทั้งหมดที่เธอทำ คือยืนตรงนั้นและจ้องอย่างว่างเปล่า คูฟา มาถึงข้อสรุปด้วยตัวเอง แม้ว่าเจตนาของสาว มันไม่ชัดเจนกับเธอเลย
“แต่ถ้ามันเป็นหนูกับอควาเรีย… หนูทำให้สาวคนนี้มีความสุขได้”
“ยอดเยี่ยม”
ดี ไมล์ ตกใจกับการปรากฏตัวที่กระทันหันของอควาเรีย ในรูปแบบของสาวน้อย และเกาะติดตัวเธอเองกับคูฟา
“โอ้ โออ้ นั่นทำให้ชั้นตกใจเลย…”
“ถ้าเจ้าพึ่งพาข้า อควาเรีย มาสเตอร์อาจจะเสียคะแนนไปนิดหน่อยกับการประเมินของเจ้า ใช่มั้ย? แต่คิดใหม่นะ เพราะว่ามาสเตอร์ และข้านั้น ถูกคิดว่าเป็นตัวตนเดียวกันได้ ดังนั้น เจ้าควรจะนำข้า เข้าไปในการประเมินนั้นด้วย โอเคมั้ย?”
จับหน้าอกเขาในความตกใจ ดี ไมล์ มองในตาของคูว่าอีกครั้ง มันค่อนข้างที่จะพึ่งพาไม่ได้ แต่เขารู้สึกได้ ถึงความมุ่งมั่นของเธอ เมื่อเข้าใจเจตนาของเธอแล้ว ดี ไมล์ ตบเข่าของเขา และตัดสินใจ
“ดี ถ้าอย่างนั้น ชั้นจะเงียบเกี่ยวกับสาวไว้ ด้วยกันกับช่วยซ่อนเธอ จนกว่าหนูจะสรุปอะไรๆกับเธอได้”
“โอ้ ขอบคุณมากเลยค่ะ!”
“ปรกติแล้วชั้นไม่ทนต่อเรื่องนั้นนะ ทาสที่หนีน่ะ”
“ดี ไมล์ซามะ อัศวินอยู่ที่นี่เพื่อมาพบท่านค่ะ”
แค่เมื่อดี ไมล์ จะเอยคำข่มขู่ออกไป คนรับใช้ เรียกออกมาหาเขา จังหวะเวลานั้นแม่นยำเกินไป แต่คูฟาไม่สงบ
ดี ไมล์ ยืนขึ้นและมุ่งหน้าไปที่ทางเข้า ที่เหลือของกลุ่ม รอด้วยหน้าตาที่ประหม่า ดั่งว่าพวกเธอยังกังวล เกี่ยวกับสถานการณ์
“…เข้าใจแล้ว ชั้นเข้าใจ”
“ครับ ถ้าอย่างนั้น…”
ดี ไมล์ กลับมาอีกครั้ง หรอกจากที่คุยจบ สีหน้าของเขา ตึงเครียด
ขอบคุณสำหรับเงิน 100 บาท
เป้าหมายเดือน 9/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
แปลโดย: wayuwayu
โดเนทแล้วอยากให้เรื่องขึ้นหรือสะสมเงินเพิ่มตอน สปอนเซอร์ตอน จองตอน ซื้อตอน หารได้ ได้ที่ facebook
