สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 83 ลิตตี้ ไปเยี่ยม
83 ลิตตี้ ไปเยี่ยม
“นายเป็นสมาชิกของฉลามผู้ยิ่งใหญ่ ชม็อค! นายจะถูกคุมตัว ในความต้องสงสัยว่าฆาตกรรม!”
“คุ…!”
ผ้าคลุมสีดำ ฮูดลึกๆ และหน้ากาก รองเท้าบูทยาว และถุงมือ การปลอมตัวมันน่าสงสัยเกินไป
ไม่มีทางเลยที่เขาจะหลอกสายตา ด้วยการปลอมตัวที่น่าขยะแขยงเช่นนี้ เขาจะถูกเจอโดยไม่ตั้งใจ โดยอัศวิน เมื่อเขาพยายามจะออกไปจากเมืองหลวงตอนเช้าตรู่
“สมาชิกคนอื่นอยู่ไหน?”
“กูไม่รู้เว้ย!”
“อย่ามาโกหก! ถ้านายบอกความจริงมา มีความเป็นไปได้ ว่าจะถูกลดโทษ!”
“กูไม่รู้จริงๆ! เราทั้งหมดหนีกันไปคนละทาง!”
ลงไปที่พื้น ชม็อคนั้นพูดความจริง แม้ว่าเขาถูกถามอย่างเข้มข้น ชม็อคไม่มีทางที่จะตอบ
เขายังคนจินตาการถึงสถานการณ์ที่จะตกลงมาสู่เขา ในอนาคตอยู่เลย
“ชั้นไม่ตามคำสั่งโจซูไม่ได้…ชั้นไม่ตามคำสั่งโจซูไม่ได้…ชั้นไม่ชอบการฆ่านักผจญภัยพวกนั้นด้วย”
“บอกชั้นมาว่าโจซูหนีไปไหน!”
“ชั้นบอกไปแล้ว ชั้นไม่รู้ว่าที่ไหนที่โจซูหายไปด้วย!”
“เดี๋ยว เจ้านี่มันพูดความจริง”
ลูเซียล กัปตันของคณะกริฟฟ่อนสีทอง เรียกชายให้หยุด
ชม็อค คาดหวังถึงภารกิจช่วยเหลือ แต่ในตาของลูเซียล ขีดฆ่าความไหวใดๆไปหมดสิ้น
ตาของเขา มีร่องรอยของความโกรธ แสดงว่าเขานั้นอยู่ในอารมณที่ไม่ดี
“โคบันซ่า ผู้ที่เราได้จับตัวได้เมื่อคืนก่อน ได้สติกับมาแล้วด้วย เห็นว่าชายคนนั้น ฉลาดเหนือกว่าโจซู และเป็นคนแรก ที่จะหนี เราพบจากการสอบสวน ว่าไม่มีความสนิทสนมกันระหว่างกลุ่มของพวกเค้า”
“ใช่ มันเป็นงั้นแหละ! และมันก็กริซ่าที่วิ่งหนีต่อด้วย! พวกมันทีเหลือ รวมถึงโจซู ช่วยแต่ตัวเอง… แล้วทิ้งชั้นไว้ข้างหลัง!” (ชม็อค)
ได้ยินการเปิดเผยนี้ อัศวินตกใจ ฉลามผู้ยิ่งใหญ่ ที่ถูกรู้จักเรื่องการทำงานเป็นปาร์ตี้ ไม่ได้เป็นองค์กรเดียวกันเลย
อย่างน้อยๆ พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะจินตนาได้อีกต่อไปแล้ว ว่าฉลามผู้ยิ่งใหญ่ ผูกพันกันอย่างแน่นหนาด้วยกัน และเป็นมิตรที่ดีต่อกัน
“แต่ นายรู้จักกันเป็นเวลานานแล้ว ไม่ใช่เหรอ คิดว่าโจซูจะไปไหน?”
“ชั้นไม่รู้ ชั้นไม่รู้ว่าอะไรที่เค้าจะทำเมื่อเค้าโกรธ… ชั้นก็ถูกตีไปไม่กี่ครั้งด้วยตัวชั้นเอง”
“…เข้าใจแล้ว”
ลูเซียลเชื่อคำพูดนั้น แต่เขารู้ เขาให้โจซูหนีไปไม่ได้ เพราะถ้าสิ่งที่ชม็อคพูดนั้นถูกต้อง เขาอาจจะไปทำอะไรที่แย่ที่สุด
ลูเซียล ตกใจโดยความเป็นจริงของวันที่ไม่ได้เข้างงานของเขา รวมทั้ง การหายตัวไปของกริซ่า
“นี่จะทำให้ชั้นห่างจากการไปขอเดทอีลิซ”
แม้ว่าเค้าทำงานอยู่ ลูเซียลโพล่งความคิดภายในของเขาออกไป
***
“คูฟาซัง!”
คูฟา ตื่นขึ้นมาในโรงพยาบาล ขณะที่พระอาทิตย์ขึ้นมา ระหว่างกลางคืน มันคือสาวทาส ที่พบว่าเตียงของคูฟาว่างเปล่า
เมื่อเธอรู้ว่าคูฟาหายตัวไป เธอออกไปที่ทางเดิน และเธอหาซ้ายและขวา จนกว่าเธอจะพบยาม
หลังจากที่หาทั้งคฤหาสน์ และขอความช่วยเหลือจากอัศวินข้างนอก พวกเขาทั้งหมดเฮือก เมื่อพวกเขาเห็นคูฟา ถูกพามาจากนอกเมืองแห่งราชวงศ์
“อา…ท ุก คนน…”
“ในที่สุดเธอก็ตื่นแล้ว! ชั้นกังวลเกี่ยวกับเธอนะ!”
“ลินนี้ เธอพูดดังไปแล้วล่ะ” (โรม่า)
สาวมองเข้ามาต่อจากโรม่า หลังจากที่หยุดไปช่วงเวลาหนึ่ง เธอไต่ขึ้นบนเตียงอย่างราบลื่น และห่อตัวเธอเองรอบคูฟา
เธอสั่นทั้งงน้ำตา ไหลออกมาจากตาเธอ เธอดูสิ้นแล้วทุกอย่าง
“มาสเตอร์ มาสเตอร์…”
“สาวคนนั้น ร้องไห้อยู่ในทางเดินฮอลล์ตลอดคืนเลย”
พร้อมด้วยความเวียนหัวที่มากขึ้นเรื่อยๆ คูฟาจำได้ ว่าเธอหนีออกจากห้องของเธอ และไล่ตามฉลามผู้ยิ่งใหญ่ไป
อย่างไรก็ตาม เธอแทบจะจำอะไรไม่ได้เลย ตรงกลางการต่อสู้ของเธอกับโคบันซ่า แต่นั่นเพียงพอแล้ว
คูฟารู้ว่าอะไรเกิดขึ้นในการกระทำของเธอ และสิ่งที่เธอเกือบจะทำลงไป เมื่อเธอคุ้มคลั่ง
“ชั้นขอโทษ ชั้นขอโทษ…”
“มาสเตอร์ อย่าไปเลยนะ ได้โปรด…”
เพราะไม่สามารถที่จะขยับแขนของเธอได้ คูฟากอดเธอไม่ได้ ในความรีบ ที่จะหาทางออกที่ดีๆ เธอเคลื่อนไหวด้วยตัวเอง และไม่ปรึกษากับใครเลยที่จะมาช่วยเธอได้
เมื่อรู้ว่า เธอเสียชีวิตของเธอไปได้ คูฟา เกือบจะจมลงไปในห้วงลึกของความเกลียดตัวเองอีกครั้ง
“โอ้ ใช่… ชายฉลามถูกจับโดยอัศวินเพราะเธอ ดังนั้นอย่ากังวลเกี่ยวกับเค้า”
“ชายฉลาม?”
“เค้าเป็นคนที่เธอไล่ตาม ไม่ใช่เหรอ?”
อควาเรียพูดออกมาว่า แม้ว่ามันไม่ใช่การกระทำที่น่าชื่นชม เป้าหมายได้ถูกทำสำเร็จ แต่ยังไง คูฟา ยังเต็มไปด้วยความเสียใจอยู่
เธอควรจะปล่อยฉลามผู้ยิ่งใหญ่ไว้ตามลำพัง ถ้าเธออยากจะปกป้องสาว เธอไม่ควรจะไปด้วยตัวเอง
คูฟา ไม่สามารถจะเผชิญหน้ากับปัญหา ที่เธอก่อให้คนรอบๆข้างเธอได้เลย เมื่อเธอถูกขับเคลื่อนโดยความรู้สึกที่เห็นแก่ตัว ว่าจะรับผิดชอบ
“มาสเตอร์ หนูจะทำให้ความเจ็บ หายไป…”
“หือ?”
คูฟา ถูกโอบกอดโดยสาว รู้สึกถึงความรู้สึกแปลกๆในร่างกายเธอ ความเหนื่อยยังอยู่ที่นั่น แต่อย่างน้อยความเจ็บปวดตามข้อต่อ ได้หายไปแล้ว
ความเสียหายทางกาย ที่เกิดโดยการใช้เวทมนตร์มากเกินไปหายไปแล้ว เมื่อสงสัย คูมองมองกลับไปที่สาว และเห็นแสงสีทองซีดๆ ออกจากจากเธอ
“อืม นั่นมัน-”
เสียงระเบิดที่สนั่นหูมาถึงพวกเธอทั้งหมด เศษของกระจกและกำแพงกระเด็นผ่านพื้น และเตียงเปล่า ถูกพลิก
“อยู่นั่นไป มึงอยู่… มึงอยู่นี่จริงๆ…”
กำแพงของห้องชั้นสามมีรูใหญ่ ที่ถูกแทนที่ด้วยหัวยักษ์ของฉลามทิ่มเข้ามาที่นี่ และแสดงให้เห็นชายทีขี่อยู่บนหลังของมัน
เสียงที่พวกเธอได้ยินก่อนหน้านั้น มาจากชายที่ขี่ฉลาม
เขาพูดต่อ “มึงสร้างเรืองให้กูจริงๆ รู้มั้ยวะ…? แม่งโคตรจะยากเลยยที่จะหามึง… มึงรู้นั่น ใช่มั้ยวะ?
“อออุ… ฮฮฮิ้…”
คนแรกที่ตอบสองกับคนๆนี้ คอสาวที่เกาะคูฟา
คูฟา ในที่สุดก็สถานการณ์ได้เข้าให้แล้ว รู้สึกบีบรัดในหัวใจ
“ชีวิตกูแม่งจบเห่แล้ว… กุจะถูกไล่ตาม ตลอดชีวิต และแม้แต่จะนอนอย่างสงบสุขก็ไม่ได้อีกแล้ว ทำไมกูจบแบบนี้? กูแค่ฆ่าไมกี่คนเอง…”
ลิตตี้และโรม่า อยู่ในท่ายืนต่อสู้แล้ว แต่คูฟาน่วมอยู่ และบนนั้น พวกเธอถูกโจมตีกระทันหัน โดยคนที่เธอไม่ได้หวังที่จะเผชิญหน้าด้วยเลย และจากนั้น จากทุกคน มีสาว ที่สร้างการระเบิดของคำพูด
“จบชีวิตบางคนไม่ใช่เรื่องดี… นายไม่ควรจะทำอย่างนั้น… ชั้นได้ถูกสอน ให้อย่าทำอะไรที่คนไม่ชอบ ชั้นพูดเกี่ยวกับอะไรที่อยู่ในสามัญสำนึก… นั้นหมายถึงชั้นได้สรุปแล้ว ว่าแกมันไม่มีสามัญสำนัก…”
สาวมีน้ำตาในดวงตาของเธอ และแสดงถึงความโกรธอย่างเปิดเผย มันชัดเจน ว่าพูดถึงใครอยู่
สาวชะงัก และสั่น และจะไม่ทิ้งคูฟาไป หลังจากได้สื่อจิตใจของเธอออกไป เธอกดหน้าของเธอ เข้าใส่ผ้าห่ม
“มึงมันเด็กอ่อนหัด มึงรู้ป่าว… ที่อายุเท่ามึงน่ะ มึงพาคนเข้าไปหาปัญหา… มึงยังเด็กเกินไป ที่จะรู้ว่ามันยากแค่ไหนที่จะมีชีวิต เมื่อมึงมาถึงอายุเท่ากู มึงจะไม่แม้แต่จะเข้าใจ ว่าทำไมกูมาทำอะไรแบบนี้!”
“แก… แกไปทำไม่ดีอะไรกับเด็กคนนี้…”
ความโกรธของคูฟา เดือดขึ้นมาอีกครัง แน่นอน ว่าเธอไม่ได้อยู่ในสภาพที่สมบูรณ์แบบ และลิงค์กับอควาเรีย ยังไม่ได้ทำงานอย่างถูกต้อง
แต่ยังไง คูฟาดิ้นรนที่จะควบคุมอารมณ์ที่ขึ้นมาของเธอ เมื่อเธอรู้ ว่าความโกรธของเธอ เป็นภัยพิบัติได้
ทีละน้อย ทีละน้อย คูฟาเรียนรู้ที่จะรับมือกับพลังของเธอเอง แม้ว่าในสถานการณ์นี้ เธอพยายามจะขยับไปข้างหน้า
“ถ้ามึงคิดว่ากูจะหนูหรือซ่อน มึงผิดแล้ว กูคแค่จะฆ่าพวกมึงและเพื่อนมึงเยอะๆเท่าที่กูทำได้!”
“แกมันแค่โง่…”
“อ๊าา! แล้วไงละวะ? และมึงจะเข้าไปข้องเกี่ยวกับนี่ด้วยเหมือนกันเรอะไงวะ? นั่นดีเลย! เพราะทั้งหมด มันเป็นทางเลือกที่ถูกที่จะเพียงแค่ฆ่าทุกคน!”
ลิตตี้ เข้าแทนที่คูฟาและขึ้นเป็นคนนำ หลังจากที่ใส่ธนูอย่างรวดเร็ว และยิงลูกธนูออกไปที่คนที่อยู่บนฉลาม เธอประชิดระยะระหว่างพวกเธอทันที
มันเป็นการโจมตีพร้อมๆกันสองจุด แต่ลูกธนูถูกหลบไปอย่างงายดาย หอกที่ตามไป ก็ถูกปัดโดยเกราะฉลาม
“แค่แรงค์ 3……จะมาท้าทายแรงค์ 2 โจซู! ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่เป็นไร! เข้ามาเลยโว้ย!”
ลิตตี้ สังเกตฉลามไปด้วยกันกับสองหอกของโจซูดีที่สุดเท่าที่เธอทำได้ หอกนั้นเป็นที่น่าสังเกตเป็นพิเศษในการสังเกตของเธอ
มันไม่ใช่ค่คู่หอกธรรมดา แต่ะหอก มีลวดลายสลักอยู่ที่ใบมีด ที่มันเหมือนกัน
“ลิตตี้ ไปก่อนสำหรับตอนนี้…”
“ชั้นทำไมได้!”
ลิตตี้พูดถูก ถ้าเธอถอยหลังกลับ โจซูจะสามาารถรุกรานเข้าไปในอาคารมากขึ้น เมื่อพิจารณาถึงความเสียหายและการทรุดพังทลาย ทางออกเดียวคือดันเขาไปข้างนอก ไม่ว่าต้องทำยังไง
แต่จากนั้นก็มีปัญหา พวกเธอไม่มีวิธีที่จะรับมือกับความสามารถของศัตรูอย่างถูกต้อง ศัตรูที่ที่บินได้ เมื่อออกไปจากชั้น
แม้ว่าด้วยรองเท้าปีก เธออยู่ในอากาศได้แค่ระยะเวลาสั้นๆมากที่สุด และขึ้นอยู่กับกลยุทธ์องโจซู เธออาอจจะไม่สามารถตอบโต้การโจมตีจากเขาได้เลยด้วยซ้ำ หลังจากที่ไล่ฉลามไประหว่างสู้
“ควงแทง!”
“ฮ่าาา!”
โรม่าก็โจมตี กล้าที่จะปล่อยทักษะเล่นตรง เพื่อที่จะขับไล่เขาออกไป อย่างไรก็ตาม ทั้งสองคนได้คำนวนผิดพลาด
มันเป็นพลังของฉลามยักษ์ หัวของฉลามรับควงแทงและดาบของโรม่า ไปในเวลาเดียวกัน
หัวฉลามแทบไม่ขยับกลับไป แต่ทันทีหลังจากนั้น ฉลามมาข้างหน้า พร้อมการกลืนน้ำลาย เปิดและปิดปากใหญ่ๆขงมันเพื่อที่จะเคี้ยวผ่านเตียงเหล็ก
“ช่างเป็นการกัดที่ทรงพลัง…!”
โรม่า ตะโกนในความตกใจ และลิตตี้พยายามจะตีฝ่าไปอีกครั้ง ฉลามเล็ง และแยกเขี้ยวของมัน
ลิตตี้สไลด์เข้าไปใต้ฉลาม และพยายามจะแทงอาวุธของเธอ เข้าไปในปากของมัน
แต่ฉลามบิดตัวและดันตัวมันเองออกจากกำแพงที่พังทลาย
“มานี่ อีเด็กเวร!”
นี่คือชั้นสาม; โจซูรูเรื่องนี้ และยั่วยุพวกเธอ
โรม่าลังเล แต่ลิตตี้ สปรินต์ไปข้างหน้า ซึ่งทำให้ตาของโจซูเบิกกว้าง แม้ว่าโจซู ยังต้องชะงักถอยหลัง โดยการโจมตีปลิดชีวิตตัวเองที่ไม่ลังเล และหันกลับไปเพื่อที่จะเก็บระยะของเขา
ลิตตี้ชิดระยะด้วยการเตะในอากาศ ด้วยรองเท้าปีกของเธอ และจากนั้น ปลดปล่อยร้อยการแทงด้วยหอกของเธอ
แต่นั่นก็ด้วย ที่ออกมาว่างเปล่า ขณะทีโจซู หมุนกับฉลามเพื่อหลบมัน
“อีโง่! ตกลงไปแค่แบบนั้นแหละ!”
ลิตตี้เริ่มที่จะตก แค่เมื่อโจซูประกาศ
โจซูเชื่อว่านี่น่ะจบแล้ว
“ฮ่าาา!”
อย่างไรก็ตาม ลิตตี้ลงพื้นที่หลังคาของอาคารด้วยสองเท้าที่พื้น โจซูพลาดเป้าหมาย และมองลงไปที่ลิตตี้ในความไม่เชื่อ
“อีบัดซบนั่นเอาจริงเรอะ…!”
ในช่วงเวลานั้น แขนของโจซูสั่น บางอย่างข้างในเขา รู้สึกเหมือนมันเตือนเขาาอยู่
มันไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่เขาจะเอาชนะได้ นั่นคือความแน่นอน แต่มันไม่ใช่ความคิดที่ที่จะสู้ต่อไป เขาคิด เมื่อฟังระฆังดังเตือนข้างในเขา
“อึน เค้าเก่ง! แต่ชั้นไม่แพ้หรอกนะ!”
“เมียนยาน”
แม้ว่าเขาจะเหนือกว่าเธออย่างชัดเจน เธอไม่ได้ปรากฏว่าจะถูกเอาชนะทางใจเลย ในความเป็นจริง เธอมีความสุขกับตัวเธอเอง ซึ่งทำวให้ความรู้สึกของความภาคภูมิใน มาถึงพื้นผิว
“ใครคือผู้รุกราน?”
“อพยพคน!”
โจซูอยู่ในสถานการณ์ที่อันตราย:ไม่จัดการกับลิตตี้ ก็ต้องวิ่งหนี
เหมือนว่าจะมีทางเลือกให้เลือก โจซูเลี่ยงตัวเขาเอง จากการถูกเบี่ยงความสนใจโดยลิตตี้ เทียบกับเมื่อเขาอายุเท่าลิตตี้ เขายังไม่ได้เป็นแรงค์ 5 เลยด้วยซ้ำ และวันเหล่านั้น ทำให้เขานึกถึง ชีวิตยากลำบากที่เขามี ยังไงก็ตาม เมื่อเขาเปลี่ยนเป็นอายุ 40 เขาได้รับความภาคภูมิใจมามากมาย ที่ได้ไปถึงแรงค์ 2
“โดนถูกใช้โดยฮีโร่หนุ่มๆ แม่งก็น่าอายพออยู่แล้ว… แต่ ตอนนี้ในที่แบบนี้ กูจะถูกท้าทายโดยเด็กเหมือนมึง อย่ามาอวดดีให้มาก! มึงไม่มีแม้แต่สามัญสำนึกที่จะเคารพผู้ใหญ่เลย! กูเหนือยกับมันแล้ว โดยเฉพาะกับคนอย่างมึง!”
ในแง่ของความเร็วในการเลื่อนขั้น มันไม่ได้แย่ แต่นั่นมันไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว ผู้ที่มาถึงแรงค์ของเขาสำเร็จ อย่างรก็ตาม ในตอนนี้ ตำแห่งของเขาถูกถอดถอน และเขาคือคนที่ถูกล่า ในฐานะอาชญกร
เขามีการโต้เถียงกับปาร์ตี้นักผจญภัย “นักเดินทางแห่งสายลม” และฆ่าพวกเขาเพราะความหยิ่งของพวกเขา แต่ราคาของนั่น ทำให้เขาเสียทุกอย่าง และตอนนี้เขาอยู่ระหว่างหนี
“อิกดราเซีย! อีทาสตัวเล็กนั่น! อัศวินข้างล่างนั่น และมึง! มึงทำให้กูดูเหมือนคนโง่! กุเหนื่อย เหนื่อย เหนื่อย เหนื่อยมันทั้งหมดแล้ว
แม้ว่าเขาได้ยอมการมาอยู่ที่ท่วมท้นของอิกดราเซีย ความโกรธแค้นของเขายังคงอยู่
ทำให้ตัวเขาเองดูดี โดยการเยินยออิกดราเซีย เขาพร้อมที่จะเข้าใส่เมื่อพวกเขาหลับ
โจซูเหวี่ยงหอกแต่ละมือในมือของเขา และชี้มันใส่ลิตตี้
“นักขี่ฉลาม โจซู ไม่ใช่เรื่องตลกโว้ย ถ้ากูขี่เจ้านี่ กูแพ้ใครไม่ได้ทั้งนั้น ก็จะทำให้พวกมึงทั้งหมดเห็นว่ากูต่างจากมึงมากแค่ไหน”
โจซูกระโจนไปข้างหน้าใส่ลิตตี้บนพื้นจากนี่ ลิตตี้คิด ว่าโจซูไม่มีวิธีโจมตีระยะไกล อย่างใจเย็น ทีละน้อย ทีละน้อย ลิตตี้เห็นได้ ว่าไม่มีอะไรอย่าง “ความเป็นศัตรูร่วมกัน” ในสายตาของเขา
แปลโดย: wayuwayu
เป้าหมายเดือน 10/66
ค่าเน็ต 100/200
กาแฟ 0/300
คอมใหม่ 0/2000
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ถ้าท่านชอบและอยากอ่านเพิ่ม โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปลด้วยนะครับ ซื้อตอน จองตอน แจ้งได้ทาง Facebook ครับ
