สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 88 ลิตตี้ แสดงการข่มขู่เล็กน้อย - novel-lucky

88 ลิตตี้ แสดงการข่มขู่เล็กน้อย

“เทศกาลโรงเรียน?”

“ใช่ มันเป็นงานสำหรับนักเรียนทั้งหมด”

ณ ร้านอาหาร เมริด้า ผู้ลำดับที่เก้าในชั้นเรียนของเธอ อธิบายกับลิตตี้และคนอื่นๆว่าเทศกาลทั้งหมดคืออะไร

เทศกาลโรงเรียนอริสโตเปีย มันไม่มีความแตกต่างจากเทศกาลโรงเรียนทั่วไป โดยมีแต่ละชั้นเรียนและชมรมจัดงานบางอย่างหรือขายขนมอบ

ความต่างใหญ่คือนี่เกี่ยวข้องกันเส้นทางอาชีพในอนาคตของพวกเขา

นักเรียนแต่ละคนวางแผนจัดงานที่ใช้ประโยชน์อะไรที่พวกเขาได้เรียนรู้มา และทำเสนอมันสู่สาธารณะ ผู้คนมีอิทธิพลส่วนใหญ่ในวงการมาสู่เทศกาลโรงเรียนนี้เพื่อตัดสินใจวว่าพวกเขาหาคนมีพรสวรรค์สำหรับอนาคตได้ไหม

โดยเฉพาะสำหรับนักเรียนปีสุดท้ายเหมือนเมริด้า นี่จะเป็นโอกาสุดท้ายของพวกเธอ

“เทศกาล! ฉันชอบเทศกาลมาก!”

“เรา นักเรียนปี 4 ได้รับความสนใจมากมาย นอกจากนั้นเมื่อเป็นชั้นเรียนอันดับสูงสุดของแผนกนักผจญัย สิ่งต่างๆจะถูกตัดสินใจ…”

เมริด้าลากเสียงยาวทิ้งไปสู่ความเงียบงัน มันไม่ใช่จากการขาดความมั่นใจ มันเพราะคน 5 อันดับสูงสุด

ในปีผ่านๆมา ส่วนหนึ่งของนักเรียนชั้นอันดับสูงจะแค่ทำตามอะไรซึ่ง 5 คนเหล่านั้นแนะนำและยอมแพ้ แต่ปีนี้ต่างออกไป

มันเพราะลิตตี้กับคนอื่นๆทำให้ 5 อันดับสูงสุดอยู่ในอารมณ์ไม่ดี เมริด้าแม้แต่คิดว่ามันจะดีกว่าในการจะไม่เข้าไปสนิทกับลิตตี้และคนอื่นๆ

“เทศกาลโรงเรียน… อืม! ถ้ามีอะไรสักอย่างที่ฉันทำได้เพื่อช่วย ได้โปรดให้ฉันรู้นะ!”

“ได้…”

ลิตตี้เป็นลิตตี้ เพียงแค่สร้างปฏิสัมพันธ์โดยไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับมันเหมือนสาวไร้เดียงสาซึ่งทำให้เมริด้าผ่อนคลาย

เมริด้า กังวลเกี่ยวกับเส้นทางอาชีพของเธอ คะแนนการเรียนของเธอ และความคาดหวังของคนเหล่านั้นรอบข้างเธอ เธอเริ่มรับรู้ว่าเธอกำลังกังวลเกี่ยวกับอะไรแบบนั้นมากๆจนเธอลืมไปแล้วว่าอะไรสำคัญกับเธอ

“คนเหล่านั้น…” (เมริด้า)

“อยากให้ฉันขอโทษพวกเขาเหรอ?” (ลิตตี้)

นอกเหนือจากเมริด้า นักเรียนที่เหลือก็รู้สึกแบบเดียวกันด้วย แม้ว่าคนกลุ่มนั้นผู้ประจบ 5 อันดับสูงสุดเหล่านั้นโดยไม่ลังเล สับสนกับการเลือกทำอะไรและพลาดที่จะตอบสนองกับลิตตี้

งานโรงเรียนที่นักเรียนชั้นอันดับสูงจัดแสดงในเทศกาลถูกตัดสินใจโดย 5 อันดับสูงสุด แต่ไม่ใช่ชั้นอันดับสูงทั้งหมดถูกมอบโอกาสเข้าร่วมงานนั้นเท่าเทียมกัน

ถ้า 5 อันดับสูงสุดไม่ชอบพวกเขา พวกเขาแม้แต่จะไม่ถูกอนุญาให้เข้าร่วม

“ลิตตี้ซัง มันไม่สายเกินไป เธอควรขอโทษพวกเขาและเคารพพวกเขานะ”

“ทำไม?”

“พวกเขาคือผู้ปกครองตัวจริงของโรงเรียน รวมถึงแบดริกซามะ มันไม่สำคัญว่าพวกเขาทำอะไร เหล่าอาจารย์จะแค่เมินพวกมันและล้อเล่นเกี่ยวกับมัน มันง่ายมากสำหรับพวกเขาที่จะกำจัดพวกเราออกไป”

“แต่ฉันไม่ได้ทำอะไรผิดนี่?”

“ถ้าคนเหล่านั้นไม่ชอบเธอ พวกเขาอาจสร้างปัญหาให้เราด้วย! คิดถึงอนาคตเราด้วยสิ!”

เมริด้ามามีสติเมื่อเธอรับรู้ว่าเธอกำลังโหดร้ายกับสาวผู้เป็นคนแรกที่ช่วยเพื่อนร่วมชั้นเธอผู้ถูกเตะต่อยโดยแบดริก เธอรู้สึกอับอายด้วยตัวเธอเอง ที่เห็นความสำคัญของการเอาตัวรอดก่อน แทนรับรู้ความเมตตาของลิตตี้

“เมริด้าซัง… ลิตตี้และพวกเราทุกคนอยู่ที่นี่เพราะการคำร้อง และเราอยู่ที่นี่เพื่อช่วยเธอถ้าจำเป็น ดังนั้นเชื่อเราเมื่อเราบอกว่าเรามาที่นี่เพื่อช่วย”

คำพูดโรม่าทำให้เมริด้าตกอกตกใจ

“เป็นนักผจญภัยมันเป็นแบบนั้นเหรอ?” (เมริด้า)

“ฉันไม่ได้ทั้งพยายามจะทำให้ประทับใจโดยอวดตัวตน หรือทั้งตั้งตนเป้นตัวอย่าง ฉันแค่ทำอย่างที่ฉันเป็น ไม่อย่างนั้น จุดหมายคืออะไรล่ะ?”

“…อืม ฉันเข้าใจแล้ว ฉันยอมรับได้ว่าโรม่าซังและนอื่นๆคือรุ่นพี่ของจริงจนเราทำตามเป็นตัวอย่างได้” (เมริด้า)

ตอนแรกเมื่อเธอเห็นอาจารย์แนะนำลิตตี้กับคนอื่นๆ เธอดูถูกพวกลิตตี้

เพราะทั้งหมด โรงเรียนอริสโตเปียยอมรับนักเรียนจากอายุ 15 คนเหล่านั้นในปีสุดท้ายอายุ 18 ปี แก่กว่าลิตตี้และคนอื่นๆ

แต่ คิดเกี่ยวกับมันตอนนี้ เมริด้ารู้สึกว่านั้นมันความผิดใหญ่หลวง

คิดเกี่ยวกับพฤติกรรมของ 5 อันดับสูงสุด เธอรับรู้ว่ามันน่าอายมากเท่าใดสำหรับเธอที่ทำตัวคล้ายกับคนเหล่านั้น ดั่งเธอไม่ต่างจากพวกเขาเลย มีความทรงจำแบบนั้นอยู่มากที่เธอนึกย้อนดูได้

เมื่อโรม่าวางมือบนหน้าผากเมริด้า เมริด้าแดง

“มีไข้เหรอ…?”

“อะไรเหรอ? ไม่ นี่ต่างไป ขอบคุณนะ…”

“ไม่สบายเหรอ?”

“ฮิ่ย้า?”

เมริด้าร้องเสียงแหลมจากการสัมผัสของอควาเรีย อควาเรียแค่ทำตัวชอบแกล้ง และไม่มีเหตุผลเป็นพิเศษสำหรับเธอที่จะทำมัน แต่มันเป็นการกระตุ้นที่ดีสำหรับเมริด้า

มันคือความรู้สึกอันสงบสุข ในการได้รู้ว่ามีชีวิตประจำวันอยู่ข้างนอกการแข่งขันกับเรียน

“อย่ายอมแพ้ เผชิญหน้ามันก่อน คาบเรียนต่อไปกำลังเริ่มแล้ว กลับไปกันเถอะ”

“ถ้าเธอจริงใจ ฉันแน่ใจว่าพวกเขาจะเข้าใจ”

ลิตตี้ยืนยันเจตนาของเมริด้า ลิตตี้ด้วย ยังไม่ทิ้งความหวังไป แม้ว่าเธอถูกมองในฐานะศัตรู

เธอตื่นเต้นเกี่่ยวกับเทศกาลโรงเรียนมากกว่าสิ่งอื่นใด และในความเป็นจริง เธออยู่ในช่วงอารมณ์ที่จะลืมตัว

***

พื้นที่ซึ่งแบ่งมาให้นักเรียนแต่ละคน ณ โรงเรียนถูกกำหนดไว้แล้ว

โดยเฉพาะสำหรับเหล่านักเรียนปีสุดท้าน นักเรียนชั้นอันดับสูงสุดถูกแต่งตั้งไว้ที่โคลิเซียมที่พวกเขาจะแข่งต่อสู้

แล้วก็ยังมีที่นักผู้ชมด้วย และผู้คนที่รวมกันได้อยู่ในระดับเป็นร้อยๆคน ดังนั้นมีที่ว่างเยอะเหลือเฟือ

“ปีนี้ เราจะทำมันด้วยตัวเราเอง นี่จะเป็นบริเวณของพวกแก”

แบดริกแต่งตั้งพื้นที่ให้พกนักเรียนในมุมโคลิเซียมที่ขนาดประมาณหนึ่งห้อง

ความมุ่งมั่นตั้งใจของเมริด้าไม่มีประโยชน์ แต่ไม่มีพื้นที่สำหรับการเจรจา แบดริกและคนอื่นๆไร้เจตนายกโทษให้เพื่อร่วมชั้นพวกเขา ผู้เข้าข้างลิตตี้และคนอื่นๆตั้งแต่แรก

“แกไม่พอใจ? แน่นอนว่าไม่ ถูกมะ? เวลามันจำกัดน่ะแล้วๆอะไรๆมันถูกให้ความสำคัญมากกว่า ฮิฮิฮิ!”

“ยังไงซะ ไม่ใช่มันไม่เป็นไรเหรอไง? ไม่มีใครคาดหวังอะไรจากพวกแกอยู่ดี”

ออสวัลและฮิสไรต์ยั่วยุเพื่อนร่วมชั้นผู้ตกอกตกใจ

มากกว่านั้น โคบิไก นักเรียนชายผู้รับใช้ฮิสไรต์ก้าวขึ้นหน้าทุกคน

“คุณฮิสไรต์พูดถูกแล้ว ทุกคนแค่คาดหวังกับเรา ผู้อยู่อันดับสูงสุดท่านั้น”

“เพื่อจะแสดความเคารพคนเหล่านั้นผู้มาดูเรา การกำจัดขยะเป็นสิ่งที่ต้องทำ… เข้าใจป่าว? ฮิฮิฮิ”

เมริด้าไม่มีสิ่งใดจะเอื้อนเอ่ย เธอสาปแช่งตัวเธอเองที่ไม่มีความคาดหวังแม้แต่เล็กน้อย

ณ เวลาเดียวกัน พวกเธอทรยศแม้แต่ความคาดหวังของลิตตี้

มันสายเกินไปเสียแล้วอันจะสำนึกกับความเป็นจริงว่าพวกเธอถูกทิ้งโดยคนเหล่านั้นบนอันดับสูงสุด และมันจะกลายเป็นหายนะสำหรับพวกเธอถ้าไม่สามารถแสดงทักษะสำหรับนักเรียนชั้นอันดับสูงของโรงเรียนอริสโตเปียอันทรงเกียรติ

แต่เพราะพวกเธอทำสิ่งใดมิได้เลยเกี่ยวกับสถานการณ์ปัจจุบัน พวกเธอไม่มีทางเลือกนอกเสียจากยอมรับอะไรซึ่งถูกเสนอมาโดยพวกเขาโดยพวก 5 อันดับสูงสุดตราบใดที่พวกเธอยังเข้าร่วมเทศกาลได้

“ยังไงซะ เมริด้า มีความหมายอะไรที่เธอจะมีคุณสมบัติเป็นนักผจญภัยตั้งแต่แรกล่ะ? เพราะเธอเป็นขุนนางเหมือนฉัน เธอยังมีตำแหน่งไม่สำคัญว่าเธอเป็นนักผจญภัยหรือไม่ มากกว่านั้น นักผจญภัยน่ะอาจตายตอนทำงานทันทีเลยด้วย ในทางกลับกัน ฉันสั่งการกองทัพตามใจได้ ฉันได้ผลลัพธ์โดยไม่ต้องทำอะไรสักอย่าง ดังนั้นมีความหมายอะไรในการเป็นนักผจญภัยเล่า?”

“อะไร? นั่นมีความหมายยังไงแบดริกซามะ? คุณหมายถึงท่างไม่มีแผนจะเป็นนักผจญภัยเหรอ?”

“แน่นอนไม่ ทำไมฉันจะหาเรื่องใส่ตัวเพื่อไปหาเรื่องตายล่ะ เมื่อมันเป็นงานของพวกชั้นต่ำ?”

เป็นครั้งแรก ลิตตี้มองแบดริกโดยความโกรธเคือง เธอรู้ว่าเขาโง่เขลา แต่ไม่เคารพนักจญภัยนั้นมากเกินไป

ความคิดเห็นและวาจาดูถูกดูแคลนนักผจญภัยผู้ชีวิตดับสิ้นสูญ โดยเฉพาะพูดมันมากับลิตตี้ ผู้เคารพพวกเขามากมาย

ลิตตี้คาดหวังให้ทุกคนอย่างน้อยก็มีความชื่นชมนักผจญภัย ไม่สำคัญว่าพวกเขาคือคนแบบไหน มากกว่านั้น ถ้าบางคนอยากเป็นนักผจญภัย พวกเขามีเป้าหมายเป็นหนึ่งคนนั้นได้ตลอด มัน ณ ช่วงเวลานี้เองเมื่ออารมณ์ขงเธอนั้นเข้าปะทะกับวาจาแบดริก ซึ่งกำลังดูถูกดูแคลนเหล่านักผจญภัย

“คุณแบดริกซัง โปรดขอโทษคนเหล่านั้นผู้เสียไปคือคนผู้มีเกียรคิ”

“มันคือแบดริก【{ซามะ}】 ฉันพูดชัดเจนไหม?” (แบดริก)

“แม้ว่าพวกเขาเสียไปแล้ว เจตนารมณ์องพวกเขาไม่ดับศูนย์ไปด้วย คำรพพวกเขาสำหรบงานที่พวกเขาทำเสร็จไป” (ลิตตี้)

“กำลังฟังอยู่มั้ย! ฉ้นบอกแกว่าให้พูด ‘ซามะ’ เมื่อพูดกับฉัน!” (แบดริก)

แบดริกต่อยลิตตี้ แต่การเหวี่ยงหมัดของเขาโดนแต่ลมกับอากาศ ลิตตี้หลบหลีกมันด้วยการเคลื่อนไหวอันน้อยนิดจนดูเบาบาง ทำให้การเคลื่อนไหวเละๆของแบดริกชัดเจดขึ้นพร้อมๆกัน

ฮิสไรต์ตกใจ และออสวัลดันแวjนตากลมของเขาเพื่อดูว่าเขาเห็นอะไรๆถูกต้องแล้ว

“โปรด【{ขอโทษ!}】”

แบดริกตกใจอย่างมากมาย เขาไม่อยากยอมรับว่าสาวหน้าเขาเก่งเหนือกว่าเขาไกลๆ

ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่แม้แต่ 5 อันดับสูงสุดคนอื่นๆกับผู้ติดสอยห้อยตามก็พบว่าสถานการณ์นั้นไร้สาระ

“แก ฉัน ฉันราชวงศ์นะโว้ย พวกไพร่ชั้นต่ำอย่างแกกล้ามาสั่งนั่นนี่กับฉันเรอะ…”

“ถ้าอย่างนั้นแกจะไม่ขอโทษใช่ไหม?” (ลิตตี้)

“ลิตตี้!”

ถ้าโรม่าช้าไปแม้เพียงเศษเสี้ยววินาทีเดียว ใบหน้าของแบดริกจะบิดเบี้ยวเสียรูปทรง ฟันเขาจะหักหลุดกระเด็นกระดอน กระดูกจะหักเป็นชิ้นๆแตกเป็นเสี่ยงๆ และเลือดจะไหลนองไปทุกหนทุกแห่ง

เขาจะถูกกระแทกเข้ากับกำแพงโรงเรียน แข็งนิ่งดุจซากร่างผู้สิ้นไป

โรม่าช่วยทั้งเขาและลิตตี้ ถ้าเธอลงมือกับราชวงศ์ เธอจะไม่รอด

สมาคมนักผจญภัยและอาณาจักรจะเข้ามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ด้วย แต่ไม่มีอะไรรับประกันว่าสำนักงานใหญ่จะปกป้องลิตตี้

“ปล่อยเขาไว้เหอะ มาคิดเกี่ยวกับเทศกาลโรงเรียนอันสนุกสนานดีกว่าเถอะนะ เธอควรใจเย็นลง”

“อื้ม ขอบคุณนะ โรม่าซัง”

การประเมินลิตตี้ของ 5 อันดับสูง ผู้เปลี่ยนเข้าสู่รอยยิ้ม ไม่มีอะไรนอกเหนือจากแปลก

ในฐานะผู้คนชนชั้นสูง พวกเขาได้พบเจอผู้คนที่ทรงพลังและสร้างความสำเร็จมาทุกรูปแบบ แต่ตัวตนของลิตตี้เหนือกว่าพวกเขา

และมันแค่เพียงเพราะแบดริกเหยียบย่ำควาทรงจำอันมีค่าของอดีตหนึ่งซึ่งเคยผ่านมา

กำลังเห็นทุกอย่างเล่นออกมา เจสเตอร์คิดกับตัวเขาเอง {‘เธอช่วยชีวิตเขา’}

ณ ตรงจุดนั้น มีแค่เจสเตอร์ ผู้กำลังดูที่เกิดเหตุ แน่ใจว่าแบดริกจะโดนซ้อมจนเสียชีวิต

ขณะที่สำหรับตัวแบดริกเองเขาคิดไม่ตรงจุดจากการจะเข้าใจสถานการณ์ ตอนแรกเขามีแผนให้นักเรียนคนอื่นๆยอมแพ้ไปโดยมอบพื้นที่เล็กๆให้พวกเขาเพียงเท่านั้น แต่ตอนนี้แผนนั้นไม่เป็นไปตามแผนในใจของเขา เขาเริ่มคิดถึงการใช้ลูกไม้น่ารังเกียจที่จะก่อกวนงานของพวกเธอ แต่แบดริกรู้สึกถึงความเย็นยะเยือกวิ่งลงกระดูกสันหลังของเขาเมื่อเขาคิดจะทำมัน เขาเลยหยุดและบอกให้กลุ่มเขาจากไป

“ฮ-เฮ้ย พวกแก! ไปเหอะว่ะ!”

แบดริกกับคนอื่นๆล่าถอยเงียบๆ ลิตตี้ แทนจะมองพวกเขาจากไป เคลื่อนดวงตาไปสู่เจสเตอร์

“อืม เจสเตอร์ซัง”

“ว่า?”

“เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนนี่ ไม่ใช่เหรอ?”

“ฉันไม่รู้”

เจสเตอร์ตอบห้วนๆแล้วเริ่มจากไป ลิตตี้รู้สึกว่าเขามีบรรยากาศต่างออกไปเกี่ยวกับเขา ต่างจากสมาชิกอันดับสูงสุดของกลุ่มคนอื่นๆ

ลิตตีกำลังมองดูด้านหลังของเจสเตอร์ต่อไปจนกว่าเขาจะออกไปนอกสายตา ตแต่เธอยังคงจำไม่ได้ว่าเธอไปพบเขาที่ไหน

“ฉันแน่ใจนะว่าฉันเจอคนนั้นที่ไหนมาก่อน…”

“ถ้าลิตตี้สนใจเขา ถ้าอย่างนั้นเขาต้องเป็นคนมีความสามารถพอตัว”

“ฉันคิดว่าเขาแข็งแกร่งในหมู่คนเหล่านั้นอย่างเทียบไม่ได้เลย นั่นทำไมฉันสงสัย…”

ความแตกต่างเล็กน้อยแสนเบาบางของ “ฉันสงสัย” ซึ่งลิตตี้พูดถึงทำโรม่าตอบสนองในความตกอกตกใจ แม้ว่าเธอรู้จักลิตตี้ว่าไม่ได้หมายถึงอะไรจริงจัง เธอยังอารมณ์ไม่ดีด้วยเหตุผลบางอย่าง และสับสนว่าทำไม่เธอคิดเช่นนั้น

จากนั้นลิตตี้วิ่งสั้นๆเพื่อดูที่เล็กๆอันถูกมอบให้พวกเะอ

“มันเป็นที่แคบ…มีไม่มากมายที่เราทำได้ในนี้”

ลิตตี้จะไม่ปล่อยให้สถานการณ์เปลี่ยนใจของเธอ และเธอพร้อมจะให้คำแนะนำสมาชิกคนอื่นของชั้นอันดับสูง

ลิตตี้กลับมาเต็มไปด้วยชีวิตชีวาแและนักเรียนผู้ถูกทิ้งไว้ข้างหลังโดย 5 อันดับสูงสุดจะเต็มใจทำตามการนำทางของเธอ

“กระนั้น เราทำอะไรที่นี่ได้? มันเล็กกว่าห้องฉันอีก” (นักเรียน 1)

“ใช่ มันเล็กเกินไป สวนสัตว์เลี้ยงฉันใหญ่กว่านี้อีก” (นักเรียน 2)

“เราทำอะไรในที่แบบนี้ได้ล่ะ?” (นักเรียน 3)

“เราทั้งหมดมาคิดกันเถอะ!” (ลิตตี้)

ไม่มีสิ่งใดเปลี่ยนไปมากมาย แต่ความรู้สึกสิ้นหวังตอนต้นมลายหายไปแล้ว

ความมั่นใจของลิตตี้ในความสามารถเธอว่าเอาชนะ 5 อันดับสูงสุดไดก็หนึ่งอย่าง แต่ท่าทางแง่บวกแม้แต่ในสถานการณ์แบบนี้เริ่มดึงดูดความสนใจทุกคน

หลังจากคิดสักพัก ลิตตี้มีคำแนะนำขึ้นมา

“พูดถึงนักผจญภัย… มันควรเป็นนักผจญภัย!”