สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 89 ลิตตี้เตรียมตัวสำหรับเทศกาลโรงเรียน
89 ลิตตี้เตรียมตัวสำหรับเทศกาลโรงเรียน
16 – 19 นาที
มุมของโรงเรียนมีกำแพงสูง ที่มืดๆแสงน้อยๆซึ่งแสงตะวันส่องแทบไม่ถึง ที่นี่คือที่ซึ่งถูกจัดมาให้ชั้นเรียนชั้นสูง ไม่เพียงแค่มันคือที่ซึ่งมีผู้คนมาไม่กี่คนเท่านั้น แต่พื้นที่แค่ใหญ่พอสำหรับหนึ่งคนไว้มีชีวิตอยู่
เหล่านักเรียนสงสัยว่าอะไรที่พวกเขาทำได้ในพื้นที่เล็กๆเช่นน้ แต่สำหรับตอนนี้พวกเขาตามการนำของลิตตี้
“เมริด้าซังเก่งเวทมนตร์ทั่วไป ใช่มั้ย? นักเรียนคนอื่นๆดูเหมือมีระดับคะแนนวิชาในวิชาดาบและ…” (ลิตตี)
“พูดกว้างๆพวกเขาแยกกำลังกายภาพ กับกำลังสติปัญยา แล้วก็อื่นๆ… เราต้องตรวจดูมากกว่านี้” (โรม่า)
ไม่มีใครเข้าแทรกการปรึกษากันของลิตตี้กับโรม่า ขณะลิตตี้แนะนำว่าจัดงานอะไรดีที่พวกเขาจะทำมัน ณ เทศกาล
“เฮ้ ลิตตี้ซัง เราทำนี่ได้จริงๆเหรอ?”
“แน่นอน เราทำได้ พวกเธอทั้งหมดจะเป็นนักผจญภัย ใช่มั้ย?”
“ใช่ แต่ฉันไม่มีประสบการณ์เลยจริงๆ ฉันไม่แน่ใจว่าเราทำมันอย่างลิตตี้ซังคาดไว้ได้รึเปล่า”
“ถ้าอย่างั้นมาฝึกกันระหว่างเราทำมันเถอะ!”
ลิตตี้แนะนำให้จัดงาน 【สมาคมนักผจญภัย】 บนวันเทศกาลโรงเรียน พวกเธอจะรับและสำเร็จคำร้องแค่ภายในโรงเรียนเท่านั้น
เหมือนสมาคมจริงๆ ลูกค้าจะต้องจ่ายค่าธรรมเนียม แต่มันถูกตั้งไว้ ณ ราคาถูกจนไม่น่าเชื่อ
นี่คือระบบข้างในซึ่งนักเรียนทำคำรัองอันถูกนำมาโดยลูกค้าให้เสร็จ
เพราะมันแค่จำกัดอยู่ในพื้นที่โรงเรียน งานจะเป็นแค่ระดับคำร้องระดับ 6 เท่านั้น
แต่สำหรับเหล่านักเรียนไร้ประสบการณ์ มันยังคงเป็นงานยากลำบาก
ดังนั้น ลิตตี้คาดการณ์ถึงคำร้องประเภทไหนที่พวกเธอจะได้รับและตัดสินใจในการแบ่งหมวหมู่พวกมันเป็นกลุ่มๆ จากนั้นเธอจะตรวจดูว่านักเรียนแต่ระคนเชี่ยวชาญด้านอะไรและเธอจะแต่งตั้งพวกเขากับคำร้องซึ่งระบุรายละเอียดแล้วขึ้นอยู่กับทักษะของพวกเขา
เพื่อทำนี่ เธอต้องรู้ว่าพวกเขาทำอะไรได้
“เธออยากให้การจัดห้องดูเป็นแบบนี้ใช่ม้ย?”
“ใช่ ให้สองคนอยู่ที่โต๊ะกั้นต้อนรับเถอะ เผื่อไว้ก่อน”
นี่คือประเภทอุปกรณ์ซึ่งเราต้องการสำหรับเจ้าหน้าที่ปฐมพยาบาลเหรอ?”
“ใช่ สมบูรณ์แบบ!”
แม้ว่านักเรียนชั้นสูงของโรงเรียนปฏิเสธคำแนะนำของลิตตี้ไม่ได้ ในฐานะบางคนซึ่งมีประสบการณ์สนามรบจริงและทำงานจริง ณ สมาคมสำเร็จ พวกเธอรู้ได้ แม้ว่าเธอเด็กกว่าพวกเขา เธอตัดสินได้อย่าถูกต้องว่าพวกเขาจำเป็นต้องทำอะไร
“คูฟาจัง นี่เป็นการย่อสูตรเวทมนตร์ที่ดีไหม?”
“ฉันคิดว่ามันดีอยู่นะ”
พวกเธอจำเป็ต้องรีบฝักเหล่านักเรียนไร้ปะสบการณ์เหล่านี้ เพื่อที่พวกเธอจะดีพอเพียงรับมือคำร้องอันเป็นไปได้ทั้งหมดระหว่างเทศกาลโรงเรียน
“โรม่าซัง เราทำมันทันเวลาไหม?”
“มันจะลำบากพวกเธอไม่กี่คนยังไม่รู้แม้แต่ตำแหน่งเลย”
ลิตตี้ดูแลเรื่องการฝึกสำหรับงานจริง โรม่าดูแลเรื่องกำหนดการโดยรวม และคู่ฟาดูแลเรื่องเกี่ยวกับเวทมนตร์
ความกังวลของโรม่าอยู่กับนักเรียนผู้ถูกเรียกกันว่า “ระดับกลางและต่ำของกลุ่มชั้นสูง มันยากที่จะเห็นว่าพวกเธอเก่งด้านไหน และอะไรที่พวกเธอทำได้
พวกเธอดูเหมือนรู้นี่ และดูไม่สบายใจ
“ฉันไม่รู้ว่าจะทำอะไรดีแแล้ว แม้ว่าฉันอยู่ในชั้นเรียนชั้นสูง ฉันแต่เกือบๆไม่ผ่านตลอดเลย… ฉันไม่เก่งอะไรเลย”
“ฉันด้วย…”
“นั่นไม่จริงหรอกนะ”
โรม่าปฏิเสธคำสลดใจของพวกเขาขณะเธอรู้ดีที่สุดว่าอะไรอยู่ในหัวของพวกเขา
เหมือนกรณีเธอกับลิตตี้ โรม่าเพียงแค่ขาดพลังร่างกายท่วมท้นของลิตตี้ แล้วแม้ว่าเธออาจแข็งแกร่งทางร่างกายกว่าคูฟา เธอไม่มีพลังเวทมนตร์ท่วมท้น แต่อย่างไรก็ตามถ้าเธอไม่เจอกับลิตตี้ เธอจะคิดอย่างเดียวกันกับนักเรียนผู้หดหู่ต่อหน้าเธอ
“มันไม่ใช่ต้องถามเรื่องความสามารถขอเธอมันเกี่ยวกับแรงจูงใจของเธอ ไม่มีอะไรที่เธออยากทำเหรอ?”
“ฉันอยู่ในส่วนล่างของชั้นเรียนในทั้งด้านการทำงานจริงกับงานของชั้นเรียน ดังนั้นตราบใดที่ฉันเรียนจบได้เต็มตัว ฉันจะไม่เป็นไร ฉันจะให้พี่ชายน้องชายของฉัน ผู้เก่งกับอะไรที่พวกเขาทำมาก ดูแลที่เหลือ”
“ฉันแค่เกือบๆตกออกจากชั้นเรียนนี้ และฉันก็เห็นด้วยกับเขา…”
โรม่าอายุรุ่นราวคราวเดียวกับนักเรียนในปีสุดท้ายของพวกเขาในโรงเรียน เพิ่มเติม รูปลักษณ์ดูเป็นผู้ใหญ่ของเธอช่วยให้คำพูดเธอเกลี้ยกล่อมได้มากยิ่งขึ้น
อาเธอร์ นักเรียนชาย อยู่ในส่วนต่ำกว่ากลางของชั้นเรียนของเขา และมีอา นักเรียนหญิงอยู่ ณ ส่วนล่าง
ภายในชั้นเรียนชั้นสูง พวกเขาอยู่ในตำแหน่งค่อนข้างต่ำเมื่อเทียบกับที่เหลือ ดังนั้นตำแหน่งของพื้นทีซึ่งถูกแต่งตั้งมาให้พวกเขายิ่งทำให้พวกเขารู้สึกหดหู่ไปยิ่งมากขึ้น
เพื่อให้ยุติธรรม โรม่ารู้สึกว่าพวกเขาทั้งหมดอยู่ในสถานการณ์น่าสงสาร โดยเฉพาะเถ้าเทียบกับห้าอันดับสูงสุด
“ลิตตี้ ฉันจะต้องให้เธอดูแลการฝึกจริง”
“ได้! ทุกคน ได้โปรดไปที่นั่นให้ตรงเวลาสำหรับวันหยุดพุ่งนี้!”
ทุกคนนอกจากนักเรียนสองคนมองโลกในแง่ดีมากกว่ากระตือรือร้น พวกเขามั่นใจว่าพวกเขา ในฐานะชั้นสูง รับมือกับอะไรก็ได้
***
วันต่อมา
ลิตตี้วางแผนจะฝึกเหล่านักเรียนโดยให้พวกเขาทำคำร้องระดับ 6 สักไม่กี่วันก่อนเทศกาลโรงเรียน
ต้องขอขอบคุณ ที่คนไม่ใช่นักผจญภัยรับคำร้องระดับ 6 ได้ตราบใดที่พวกเขามาด้วยกันกับนักผจญภัย
แต่ตอนนี้ ความมั่นใจของเหล่านักเรียนอันแสดงออกมากำลังพังทลายไปอยู่ เหตุผลสำหรับนี่คือความจิรงว่าพวกเขารวมกลุ่มกันก่อนตะวันจะขึ้น
“มันเร็วเกินไป!” (นักเรียนน)
“งานแรกของเราเริ่มในเวลานี้ มันไม่ยากขนาดนั้นหรอก อย่าได้กังวล” (ลิตตี้)
“โอ้ มันจะแค่ยกของลง นี่ไม่ใช่งานสำหรับชั้นสูงเลยนะ รู้ไหม” (นักเรียน)
“อ๊ะ พวกเขาอยู่ที่นั่นเอง” (ลิตตี้)
ขบวนรถใหญ่เข้ามาสู่ทางเข้าของเมืองแห่งราชวงศ์ มันประกอบไปด้วยรถม้าหลายคัน ขบวนซึ่งยาวจนน่ากลัว เหล่าชั้นสูงกลายเป็นโดนท่วมท้นโดยสีหน้าตึงเครียดบนใบหน้าของคนเหล่านั้นผู้คุ้มกันพวกเขา
นี่คือขบวนรถม้ามาจากเมืองหลวงพร้อมผลิตภัณฑ์นำเข้าจากเมืองและหมู่บ้านจากจังหวัดทั้งหลาย และเหมือนเลือดของเมืองหลวงแห่งราชวงศ์ ของประกอบไปด้วยอาหาร ของจำเป็นรายวัน อาวุธ เกราะ เครื่องเรือนและแม้แต่อุปกรณ์เวเวทมนตร์บางอย่าง
เมื่อรถเกวียนทั้งหมดมาถึงเมืองหลวง ผู้ชายตัวค่อนข้างอวบอ้วนมาหาลิตตี้กับคนอื่นๆด้วยรอยยิ้มมุมปากบิดเบี้ยว
“โอ้ เธอคือคนผู้จะช่วยเรา! ยังไงซะถ้าอย่างนั้น มาเริ่มกันเลยเถอะ! ตอนนี้ทำตามทีฉันสั่งเธอ!”
“ค่ะ! มาทำกันเถอะ!”
เหล่าชั้นสูงหวั่นไหวกับเสียงของชายผู้นำกลุ่มแล้ว
จำนวนข้อมูลในคำสั่งของผู้ชายมากเกินไปกว่าพวกเขาบางคนจะเข้าใจ งานคือนำของแต่ละอย่างใส่รถเข็นต่างกันขึ้นอยู่กับมันจะไปส่งที่ไหน
“ปลาดุกนี่บนรถเข็นหมายเลขห้า! หยุดพูดมากแล้วทำต่อ!”
“อืมม อันนี้อยู่ตรงไหนคะ?”
“มันคืออะไร? นั่นหมายเลขเจ็ด!”
“อะไรกันเนี่ย? ใครผู้นายเรียกว่าไอ้บ้า?”
แอมบรี ลำดับที่ 11 ในชั้นเรียน หงุดหงิดกับผู้ชาย คนเป็นรุ่นพี่เหมือนตัวเขาเองกำลังถูกตะโกนใส่โดยบางคนผู้ดูเหมือนเป็นคนไร้การศึกษา
แอมบรีจ้องเขาเขม็ง แต่ชายไม่รู้สึกถูกข่มขู่แม้แต้เล็กน้อยและขึ้นเสียงยิ่งโกรธมากขึ้น”
“ฉันบอกว่าหยุดพูดมากแล้วก้าวขา!”
“ฉันไม่สนว่านายเป็นใคร! ถ้านายไม่อยากทำมัน ก็ไปไกลๆ!
“นาย!”
“แอมบรีซัง”
ลิตตี้จับหมัดแอมบรีแล้วส่ายหัวเธอเงียบๆกับความหลุดโมโหของแอมบรี
“นายจะเป็นเหมื่อนห้าอันดับสูงสุดเหล่านั้นเหรอ?”
“อา…”
แอมบรีถูกนำมาสู่สติของเขาโดยคำพูดของลิตตี้ เขากำลังพยายามทำเหมือนกันกับพวกเขานั้น ใช้พละกำลังและอำนาจเพื่อปกปิดความหยิ่งยโสของเขาเอง
กำลังรับรู้ว่าเขากำลังจะทำอย่างเดียวกันกับพวกเขานั้น แอมบรีผ่อนคลายตัว
“…ถ้าทำนี่… จะไม่ทำให้ฉันต่างจากพวกเขาผู้ซ้อมเพื่อนร่วมชั้นอย่างไร้เหตุผล ถูกมั้ย?”
“ใช่ ไม่ว่าอย่างไร ดูพวกเขาตรงนั้น”
“ฉันจะช่วย! นี่คือของของหมายเลข 9 ใช่ไหม!”
อาเธอร์ ผู้แสดงถึงเจตนาด้านลบระหว่างพวกเขายู่ในชั้นเรียน ตอนนี้กำลังทำงานอย่างแข็งขัน เมื่อตั้งใจดู มันก็สังเกตได้ด้วยว่าเขากำลังทำเต็มที่แม้ว่าเขาช้าไปนิดหน่อยกับงานบางอย่าง
มีอา ระหว่างนั้น โปรยรอยยิ้มอันทำให้บรรยากาศของพื้นที่สดใสขึ้น เธอกำลังแบกของหนักๆ แต่ไม่ได้แสดงถึงสัญญานใดๆถึงความเครียด
“คนเหล่านั้น…”
“เฮ้ นั้น ไอ้น้อง! ถ้านายจะไม่ทำมัน ก็ออกไปอย่างมาขวางทาง!”
“อา…”
“แม้ว่านายจะไปโรงเรียนแบบแต่งตัวเต็มที่ดูดีๆ! นายแม้แต่ทำงานนี้ยังไม่ได้เลย อย่ามาทำตัวสูงส่งทรงพลังนักหนาเลย!”
“อะ อะไรนะ…”
ความโมโหแอมบรีกำลังจะติดไฟขึ้นมาอีกคร้ง แต่คราวนี้เขาระงับตัวเอง
คำพูดของผู้ชายถูกต้องตรงประเด็น ผู้คนผู้ไม่ได้เข้าเรียนที่โรงเรียนกำลังทำงานกันหนักๆ
เขารู้ว่าเขา ชั้นสูง ทำให้พวกเขาเชื่องช้าลงไป ซึ่งทำให้ตัวเขาโมโหกับตัวเขาเอง
“จึ! นี่คือหมายเลข 4 ใช่ไหม!”
“ใช่! เร็วๆ ถ้านายทำมันได้ก็ทำมันซะ!”
เมื่อมีแรงจูงใจ แอมบรีแสดงพลังว่าเขาทำมันได้ เขาเริ่มคิดอย่างสุดหัวแล้วเคลื่อนไหว และเริ่มชินกับมันช้าๆเรื่่อยๆ
คนอื่นๆทำอย่างเดียวกัน แล้วก่อนรู้ตัว เหล่าชั้นสูงถูกซึมซับเข้าไปในปฏิบัติการขนส่ง
ลิตตี้กับโรม่าก็ทำมันได้ดี แต่ดูเหมือนมีแค่คูฟาเท่านั้นที่มีเวลายากลำบาก
“มันหนัก…” (คูฟา)
“สู้ๆ!” (อควาเรีย)
“อ-อควาเรียย…ช่วยฉันที…”
อควาเรียไม่ช่วย และส่งเสียงให้กำลังใจในหูคูฟา
“เธอทำได้!” (อควาเรีย)
“อร้าก…!” (คูฟา)
“เฮ้ย! ทำอะไรไรอยู่ล่ะนั่นน่ะ?” (คนงานบางคน)
คูฟาเซไปเซมาแล้วจากนั้นโดนของทับติดไปไหนไม่ได้ ค่อนข้างน้ำตาซึมกับการตะโกนโกรธเคือง แต่สาวน้อยมาข้างเธอ
“ท่านหญิง หนูจะช่วย”
“แต่มันอันตรายนะ…”
“หนูจะขนมันกับท่าน”
“ดะ-ได้…อึ้ก…”
ไม่ว่าจะประทับใจโดยความใจดีของสาวผู้ให้กำลังใจเธอหรือความทุกข์ของตัวเธอเอง คูฟาทำงานต่อ ในน้ำตา
“เมียน-เมียน!”
“โอ้ เมียน?!”
เมียน ไกลจากลิตตี้ วิิ่งสู่รถเกวียนแล้วกลืนของ
คนงานรายล้อมพยายามจับตัวเมียนไว้ แต่เธอรวดเร็วว่องไวเกินไปสำหรับพวกเขา
“เจ้าตัวนั้นมันอะไรกันเนี่ย?”
“มันเร็วเกินไปแล้ว!”
จากนั้นเมียนไปสู่ตำแหน่งที่ถูกต้องแล้วเธอเอาของออกมาแล้ววางมันลง ผู้ไล่ตามไปแล้วตรวจดูทุกตารางนิ้วของสิ่งของหลังจากมันถูกวาง
“เมียน! อย่าทำอะไรแบบนั้นโดยไม่บอกฉัน!”
“เมียน…”
“ไม่ ไม่ เธอไม่ต้องดุเธอนั้นหรอก เราแค่ตกใจ ขอบคุณสำหรับการช่วยเหลือ มันดูแปลกนิดหน่อยเมื่อเธอขนของ แต่มันไม่มีอะไรถือเป็นความผิด”
เมียนผู้เศร้าใจดิ้นบิดตัวเขินอยู่กับที่
ด้วยคำพูดขอบคุณของพวกเขา ลิตตี้ตัดสินใจให้เกียรติงานดีๆของเมียน
“เมียน นั่นดีนะ แต่ให้มันใจว่าอย่าทำผิดพลาดเสียล่ะ”
“เมียน!”
งานถูกเร่งความเร็วไปกว่ากำหนดการต้องขอบคุณลิตตี้กับกลุ่มของเธอ นักเรียนชั้นสูง และสมาชิกของกลุ่มพ่อค้าแม่ค้า
ในท้ายที่สุด งานสำเร็จก่อนตะวันทักทายขอบฟ้า รถม้าเริ่มเดินทางไปสู่ที่หมายที่ถูกต้อง และในที่สุดเหล่าพ่อค้าแม่ค้าก็สงบลง
ยกเว้นลิตตี้ ทุกคนล้วนดูเหนื่อยกาย
“ฟิ้ว…ฉันไม่คิดเลยว่าเราจะทำเสร็จก่อนตะวันขึ้นเสียอีก ขอบคุณที่ช่วยเหลือนะ ทุกๆคน”
“โอ้ อืม… ฉัน…”
“โอ้ มันแอมบรี ใช่ไหม? ฉันขอโทษฉันไม่ควรตะโกนใส่เธอ ฉันไม่ควรเลย…”
“ไม่หรอก ผมมันงี่เง่า ผมไม่รู้ว่างานสำคัญแค่ไหน และของก็ไปสู่ทุกๆร้านค้าในเมืองหลวง ถูกมั้ย?”
“นั่นถูกต้อง ถ้ามันล่าช้า มันจะมีผลกับระบบการขนส่งและธุรกิจในทั้งเมืองหลวงเลยล่ะ
แอมบรีอายเกินกว่าจะมองหน้าชาย
มันงานเยอะ และจนถึงไม่นานนี้ เขาไม่แม้แต่รู้ว่าบรรยากาศงานแบบนี้มีตัวตนอยู่ด้วย
มันแค่เพราะความช่วยเหลือของพวกเขาที่ทุกคนใช้ชีวิตอยู่ได้ เขาอับอายกับตัวเขาเองหลังจากเรียนรู้นี่
“ฉันรู้น่าว่าพวกนายน่ะเฉลียวฉลาดกว่าฉัน เพราะทั้งหมด ฉันเขียนยังไม่เป็นเลย”
“เอ๋…?”
“ครอบครัวฉันยากจน แล้วฉันถูกบอกให้มาทำงานแทนเข้าโรงเรียน แม้ว่าฉันทำงานหนัก ทุกวันฉันต้องทำงานเพื่อที่ฉันจะหากินไปวันๆได้”
“เข้าใจแล้วครับ…”
สำหรับแอมบรี ผู้ทานอาหารร้อนๆเหมือนเรื่องธรรมดาทั่วๆไป นี่คือเรื่องราวอันน่าหดหู่
เขาถูกมอบสิ่งต่างๆให้มากมาย จนเขาไม่มีวันจินตนาการถึงความโหยหาอยากเข้าโรงเรียนของผู้ชาย
“นายเป็นชั้นสูงในธุรกิจนี้ได้รู้ไหม ทำไมนายไม่ลองพิจารณางานนี้ในฐานะเส้นทางอาชีพในอนาคตล่ะ?”
“ผมจะคิดเกี่ยวกับมันครับ…”
“โอ้ นายจะคิดเหรอ? ก่ะฮ่าฮ่าฮ่า”
ผู้ชายฟังมันเป็นเรื่องตลก แต่แอมบรีพูดจริงจังครึ่งใจ
เขาถูกมอบอะไรๆให้มากมายเกินไป และตอนนี้เขาอยากมอบบางอย่างกลับไปให้โลกอย่างจริงจัง
แอมบรีจับเข่าในความคิด
“อาเธอร์คุงกับมีอาจัง ใช่มั้ย? ขอบคุณที่ช่วย ฉันนเชื่อไม่ได้เลยว่านี่ครั้งแรกพวกเธอ”
“โอ้ ขอบคุณครับ…” (อาเธอร์)
“จริงๆหนูไม่ได้…” (มีอา)
“พูดตรงๆ วันนี้มันวันหิน แต่ขอบคุณพวกเธอสองคน เราสามารถทำเต็มที่ของเราได้ เธอไม่แม้แต่มีหน้าไม่ดีบนใบหน้า แม้สถานการณ์เเป็นแบบนั้น”
“ไม่หรอก…อืม…”
พวกเธอสองคนถูกชื่นชมโดยพ่อค้า ทำให้พวกเธอตั้งคำถามกับตัวเองว่าพวกเธอช่วยไปขนาดนั้นเลยหรือ
สำหรับสองคนเหล่านั่นผู้แค่รู้จักโลกที่ความสำเร็จของโรงเรียนคือทั้งหมดของสิ่งที่สำคัญเท่านั่น นี่คือความตกอกตกใจในหลายๆด้าน
อาเธอร์ ผู้ถูกเทียบกับพี่ชายเขาแล้วถูกวิพากษ์วิจารณ์ตลอดมา รู้สึกสบายกับความรู้สึกของการถูกชม
“บางทีฉันควรคิดสักหน่อยเกี่ยวกับเส้นทางอาชีพของฉัน…”
“ฉันก็ด้วย… แค่สักเล็กน้อย…”
เมื่อเห็นพวกเธอทั้งสองคนกำลังได้ความมั่นใจมาบางๆเบาๆ โรม่ารู้สึกโล่งใจ
เธอซาบซึ้งกับลิตตี้ กำลังรู้ว่าเธอจะนำพวกเธอนนั้นมาถึงระดับนี้ไม่ได้ด้วยตัวเธอเอง มันคือความคิดทที่มีแค่ลิตตี้คิดได้คนเดียวเท่านั้น เช่นการนำเหล่าชั้นสูงออกไปฝึกกับมือเองในวิธีแบบนี้
“ลิตตี้ ดูเหมือนอะไรๆมันไปในทิศทางที่ถูกต้องแล้วนะ”
“ฉันดีใจ เธอทั้งหมดดีหมดเลย และอาเธอร์ซังกับมีอาซังแค่ต้องการการดันช่วยข้างหลังนิดหน่อยเอง
ลิตตี้ยืนนภาคภูมิใจและเธอมมองนักเรียนชั้นสูงกับพ่อค้าผู้กำลังหัวเราะ
เธอเสร็จงานหนึ่งแล้ว ใช่ สำหรับเธอ มันเป็นเพียงหนึ่งงานเท่านั้น
“มาเร็ว! สุภาพบุรุษ! คำร้องต่อไป!”
“อะไรนะ? ผมคิดว่าเราสำเร็จหมดแล้วเสียอีก”
“มีอีกจ้ะ! อีกสามจนถึงเที่ยง!”
“ล้อเล่นผมใช่มั้ยเนี่ย?”
เมื่อเที่ยงทุกคนเหนื่อยสุดๆเหนือการจะอ้าปากเอ่ยอะไรๆ ไม่มีสักหนึ่งคนผู้อยากถามลิตตี้ว่าเธอมีแผนอะไรสำหรับพวกเขาแม้จะหลังตอนเที่ยงไหม
“ได้เลย อื้มถ้าอย่างนั้น ทำต่อกันเถอะ!”
“ลิตตี้ อืม… เบาๆกับพวกเขาหน่อยนะ โอเคมั้ย?”
โรม่าชื่นชมควาามสามารถลิตตี้ แต่ตัดสินใจเดี๋ยวนั้นและตรงนั้นเลย ว่าปล่อยลิตตี้ให้อยู่กับตัวเองไม่ได้
เหมือนการชะลอความเร็วด้วยตัวหยุดจำเป็นเมื่อเคลื่อนที่เร็ว โรม่าตัดสินใจจะเล่นบทบาทเป็นตัวหยุดสำหรับลิตตี้
เพื่อคูฟา ผู้สภาพก่อให้เกิดความกังวลแล้ว โรงม่าก็ตัดสินใจจะคิดจริงจังเกี่ยวกับหน้าที่ของเธอในปาร์ตี้
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
