สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 92 ลิตตี้ ตอบรับการท้าทายฝึกสาธารณะ
92 ลิตตี้ ตอบรับการท้าทายฝึกสาธารณะ
14 – 18 นาที
“เรามีคำร้องสำหรับเธอ!”
ในตอนบ่ายกว่าๆของเทศกาลโรงเรียน หนึ่งในห้าคนติดสอยห้อยตามกันมาถึงสาขาสมาคมอริสโตเปีย
เขาคือมาร์โคลาส นักเรียนชายลำดับที่ 6 ของปี ผู้ติดตามอัศวินจากตระกูลฮิสไรต์
เขามาด้วยกันกับนักเรียนสองคน ลำดับที่ 7 และ 8 ผู้ยืนที่นั่นพยายามจะข่มขู่ทั้งหมดของสมาคมเทียม”
“นี่มันงานอันน่าอับอาย” (มาร์โคลาส)
“มาร์โคลาส ทำอะไรของนายให้เสร็จแล้วกลับกันเหอะ” (คนติดตาม 1)
“ใช่ นั่นถูกแล้ว ถ้าเราอยู่ที่นี่นานกว่านี้ ฉันอาจกลิ่นเหมือนคนจน” (คนติดตาม 2)
ไม่มีใครยินดีต้อนรับพวกเขา แต่ถ้าพวกเขาพาคำร้องพา พวกเขาปฏิบัติอย่างไม่เคารพไม่ได้
แม้ว่าเมียยิ้ม เขากระแทกการจ่ายลงบนโต๊ะกั้นโดยไม่แม้แต่ถามราคางาน
“นั่นควรจะพอแล้วใช่มั้ย? ฉันจะไวๆเกี่ยวกับธุระของเรา ฉันต้องการให้ผู้หญิงนักผจญภัยที่ทำงานกันอยู่สามคนตรงนี้มาช่วยกับการฝึก”
“ลิตตี้ซังและคนอื่นๆเหรอ?”
นั่นถูกแล้ว เราเปลี่ยนแผนสำหรับงานปีนี้ อย่างที่เธอรู้ ผูันำประเทศมากมายจะมาเพื่อดูเรา เราจะเปิดช่วงเวลาการฝึก”
“ลิตตี้ซัง คิดยังไง?”
“ฉันไม่เป็นไร”
ลิตตี้ ผู้เพิ่งลงมาจากหลังคาของสมาคมเทียมรีบตกลง โรม่า ผู้เพิ่งกลับมา ไม่ตอบคูฟาก็ด้วย
ชัดเจนว่าพวกเธอรู้ว่าพวก 5 อันดับสูงสุดจะทำอะไร อย่างไรก็ตาม พวกเธอก็มั่นใจด้วยว่าพวกเธอจะไม่แพ้และจะสามารถสั่งสอนพวกเขาได้สักบทเรียน
“ฉันก็ได้ด้วย แล้วคูฟาจังล่ะ?”
“ฉัน…”
คูฟารับหน้าตากังวลจากสาวที่ตามเธอ
คูฟาช่วยไม่ได้นอกจากตามเพื่อนของเธอไป แต่มากกว่าอะไรทุกอย่าง เธอเพียงแค่จะทำให้สาวกลับมามั่นใจว่าทุกอย่างจะไม่เป็นอะไรและปกป้องรอยยิ้มของเธอ
“…ท่านหญิง”
“ฉันจะทำมัน”
“ถ้าอย่างนั้น เตรียมพร้อมเวลาคือตามที่ฉันบอก”
โดยไม่เสียความท่าทางเย่อหยิ่งของพวกเขา สามคนติดตามจากไป โรม่าไม่พลาดรอยยิ้มบนหน้าพวกเขาขณะที่พวกเขาจากไป
เลือดโรม่ากำลังเดือดพล่านเพื่อให้พวกเขาเข้าใจว่าคุณสมบัติพวกเขายังไม่พร้อมเพื่อจะเป็นนักผจญภัยแม้ว่าพวกเขาเป็นนักเรียนอันดับสูงสุดในโรงเรียน
หายใจออก โรม่าจำ หนึ่งของ 5 อันดับสูงสุดได้ คนอ้วน
“เฮ้ สาวๆในชั้นเรียนนี้ผมสั้นกันเพราะยูโตะข่มขู่พวกเธอทั้งหมดเหรอ?”
“ใช่… ผมฉันก็ยาวด้วยเมื่อฉันเริ่มเข้าโรงเรียน”
“มันจะแย่หนักถ้าเธอไปเจอกับเขาโดยไม่รู้ เขาจะดังผมแล้วตัดมันตรงนั้นเลย…”
“ฉันได้ยินมาว่าเพราะเขาถูกปฏิเสธอย่างหนักตอนเด็กโดยสาวอายุเท่าเขาที่มีผมยาว…”
ตอนแรกโรม่าคิดว่าสาวๆอาจสร้างเรื่องเกินจริงที่ว่า “ถูกปฏิเสธโดยสาว” เพราะเธอไม่คิดว่าการปฏิเสธจะก่อให้บางคนเกิดเป็นเละเทะมาก
และก็อีก ความเสียหาทางอารมณ์บนคนเหล่านั้นผู้ได้รับผลกระทบต่างกันในแต่ละบุคคล ทำไมความหลงไหลของริวโตะไปทางเส้นผม มันเหนือความเข้าใจของโรม่า
“พวกเราระดับ 3 เอง ดังนั้นเราควรมีสิทธิ์ที่จะเปิดตัวในฐานะผู้ฝึกสอนสมาคมด้วย ไม่ใช่ว่าฉันมีเจตนาทำเช่นนั้น แต่มันพอดีเวลาเลย”
รอยยิ้มมุมปากที่เหนื่อยหน่ายของโรม่าทำให้เหล่านักเรียนเย็นวาบ เพราะแม้ว่าเธอจะเด่นด้อยกว่าลิตตี้ สัตว์ประหลาดกายภาพ และคูฟา ผู้ทำสัญญากับภูติน้ำระดับสูง เธอด้วยนั้นก็เป็นอัจริยะ
แม้ว่าถ้าไม่มมีทีมออกลุย เธอมีศักยภาพที่จะสร้างชื่อให้ตัวเองในฐานะนักผจญภัย
“มาเร็วไปกันเถอะ!”
ร่างพุ่งไปข้างหลังของเธอขณะเธอมุ่งหน้าไปตำแหน่งที่กำหนดทำให้นักเรียนจำขึ้นมาได้ว่าสเธอกำลังอยู่ในงานอย่างแข็งขันในโรงเรียน
โรม่า พร้อมด้วยผมยาวโบกพักสะบัดไหวจากกายาสูงเป็นพยายามให้เห็นว่าเธิอพร้อมสำหรับการท้าทาย
***
ทวิอัฒจันทร์ต่อสู้เทียมของโรงเรียนอริสโตเปีย ใหญ่กว่าหนึ่งในสมาคมนักอัญเชิญ มันเกือบคนเต็ม
คนที่มาเต็มไปด้วยขุนนาง และรุ่นน้ำหนักสูงๆ แม้แต่ราชวงศ์ก็ปรากฏมาด้วย
ผู้คนรอบกระซิบกับกันไม่ว่าเมื่อไรที่ราชวงศ์มาเพื่อดูผลงานของแบดริก
“เจ้าชายองค์แรก โอลิแวนซามะ และเจ้าชายองค์ที่สอง ฮานเดลซามะอยู่ที่นี่… และที่สามและที่สี่…”
“พวกท่านทั้งสองคนจบการศึกษาที่สูงสุดของชั้นจากโรงเรียนนี้ ฉันเดาว่าพวกเขามาที่นี่เพื่อดูน้องชายแบดริกซามะ หลังจากทั้งหมด”
“มันเป็นเจ้าหญิงองค์แรก ลีโอโนร่าซามะ! ท่านสวยเหมือนเคยๆเลยล่ะ!
“ฉันชอบเจ้าหญิงองค์ที่สอง มูริเซีย!”
ราชวงศ์ยกเว้นเจ้าชายองค์ที่ห้า ผู้เดินทางไปออกศึก ทั้งหมดกำลังรองานเริ่มและผ่อนคลาย ความมุ่งสนใจของพวกเขานั้นอย่างไรก็ตามเน้นไปที่แบดริก
“เข้าใจแล้ว ลูกชายเจ้าไม่ได้อยู่กับพวกเขา” (ราชา)
“มันดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้น ผมมั่นใจว่าเขาจะปรากฏมาไม่นานนี้” (เรดเนอร์)
ไม่ซ่อนความไม่พอใจ เรียดเนอร์เอียงใส่ศอกในที่นั่งอันถูกกำหนดของเขา
สายตาตั้งใจของเขาขึ้นไปบนสี่อันดับสูงสุด ทั้งหมดยกเว้นหนึ่งคนดั่งเขากำลังประเมินค่าพวกเขา เขาไม่พบอะไรพิเศษเกี่ยวกับพวกเขา
แค่เมื่อเขากำลังจะหลับ กลุ่มนักผจญภัยสาวหลายคตนเข้าทวิอัฒจันทร์มา
“นี่พวกเขามาแล้ว นั่นนักผจญภัยที่ถูกแนะนำโดยอาจารย์ใหญ่…และพวกเธอเป็นแค่เด็ก ไม่ใช่หรือ?”
“เฮ้ยเฮ้ยเฮ้ย แกต้องล้อเล่นแน่ๆ”
“ฉันได้ยินมาว่าวันนี้เป็นเปิดช่วงเวลาฝึก…อย่าบอกฉันนะว่าพวกเด็กเหล่านั้นจะสอน?”
“ฉันล่ะสงสัยว่าเธอคนไหนที่กำลังนำพวกเธอ”
ลิตตี้ทำงานหนักบนการออกกำลังกายเตรียมในทวิอัฒจันทร์ ความไม่เชื่อและดูถูกเหยียดหยามผสมเข้าด้วยกัน
ถูกห้อมล้อมโดยผู้คน สาวยิ่งมากกว่าอยากอยู่ใกล้กับคูฟา
“อา ท่านหญิง…หนูกลัว…”
“มันไม่เป็นไร ฉันอยู่ที่นี่”
“ฮ่าฮ่าฮ่า พวกเธอทั้งหมดมาที่นี่จริงๆ”
แบดริกยิ้ม ดั่งเพื่อยั่วยุลิตตี้และคนอื่นๆ
เขาชำเลืองมืองดูตระกูลราชวงศ์ขณะเขาทำอย่างนั้น
พ่อของเรา ราชา ชัดเจนว่าเป็นเป้าหมายให้เขาหันไปดู ด้วยกันกับพี่ชาย
เขามั่นใจว่าเขาประสบความสำเร็จได้ที่นี่ เขางัดบัลลังก์มาจากเจ้าชายองค์แรก โอลิแวนได้
ชายเองนั้น โอลิแวน เก็บสีหน้ากร้านๆและมองลงบนทั้งที่จัดงานจากที่นั่งคนดูสูงๆของเขา
“ถ้าอย่างนั้น สุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ! ขอบคุณมากมาที่มารวมกันที่นี่วันนี้! วันนี้ เป็นวันเปิดช่วงเวลาฝึก และเราอยากให้พวกท่านทุกคนมาดู!”
“สาวๆทั้งหมดเด็กกว่ายกเว้นหนึ่งคน แต่พวกเธอเป็นนักผจญภัยที่ทำงานอยู่ พวกเธอเป็นรุ่นพี่ เมื่อพูดง่ายๆ และท่าทางของพวกเธอจะมีผลประโยชน์กับการเรียนการสอนของพวกเราในอนาคตอย่างแน่นอน”
ออสวาลและฮิสไรต์ใส่แรงกดดันบลิตตี้และคนอื่นๆ ณ จุดนี้ โรม่ารู้ขึ้นมาว่าพวกเขาจะทำอะไรกัน
“ลิตตี้ ระวังตัว ถ้านี่สมควรจะเป็นการฝึกเปิด เราเพียงแค่เอาชนะเขาอย่างท่วมท้นไม่ได้”
“จริง แต่ฉันจะทำดีที่สุด”
“นั่นดี แต่มันอาจจะมีเล่ห์กลเยอะกว่าที่เธอคิดเพราะ…”
“ไม่ว่าจะวิธีได้ ได้โปรดเบาๆกับฉันนะ เข้าใจมั้ย? เซ็นเซ?”
ดั่งตามคำพูดโรม่า แบดริกเปิดเผยเป้าหมายจริง เขาอย่างขยี้พวกเธอถึงจุดที่พ่ายแพ้ แน่นอน เพราะทั้งหมด ถ้าพวกขาถูกเอาชนะโดยคู่ฝึกในแบบแย่ นั่นจะจบชีวิตนักผจญภัยของพวกเขา
แบดริกไม่เพียงแค่พยายามจะขยี้ลิตตี้เท่านั้น ผู้ที่เขาไม่ชอบ แต่เขาก็พยายามจะยกมูลค่าตัวเองไปถึงระดับที่สูงกว่าด้วยเหมือนกัน
“ถ้าอย่างนั้น อีกครั้งหนึ่ง… ฉันโรม่า นักผจญภัยระดับ 3 ฉันรู้สึกเป็นเกรียติที่ได้ฝึกกับนักเรียนอันดับสูงสุดของโรงเรียน ฉันจะทำเต็มที่เพื่อช่วยพวกเขาเท่าที่ฉันทำได้ในเวลานี้”
ณ จุดนี้ ไม่มีอะไรจะเริ่มยกเว้นโรม่าและคนอื่นจะเริ่มก่อนเพื่อเล่นบทตำแหน่งผู้ฝึกสอน
คำพูดเสียดสีของโรม่าไม่ได้เป็นโกหกครึ่งหนึ่ง เธอชักดาบออกมา ขึ้นไปที่สังเวียน และทำการเหวี่ยงที่น่ากลัว
“ฉันเป็นนักสู้ ดังนั้นเธอ ออสวาลคุงนอกเหนือความเชี่ยวชาญของฉัน; อะไรคือประเภทนักผจญภัยของแบดริกซามะและมิสฮิสไรต์ที่อยากจะเป็น?”
“ยังไงซะ ฉันไม่รู้ อืม นั่นถูกแล้ว ฉันจะให้เธอเป็นคนตัดสินนั่น”
“ฉันไม่รู้ นั่นทำไมฉันถามนั่นกับเธอไง”
“ไม่ใช่เธอสมควรจะเป็นนักผจญภัยที่ทำงานอยู่เหรอ?”
ความกังวลเดียวของแบดริกเท่านั้นคือทำให้พวกเธอสามคนอับอาย
เขาอยากจะเขย่าโรม่า
ต่อต้านความหวังของเขา อย่างไรก็ตาม โรม่าไม่ได้พูดอะไรกลับไป
แม้ว่าความกล้าของแบดริก จริงๆแล้วเขากังวลเกี่ยวกับว่าจะทำอะไรดี อย่างไรก็ตาม ขณะเขาคิดว่าเขาจะรับมือกับสถานการณ์อย่างไร ริวโตะแทรกแซงเขา
“ฉันจะจัดการนี่!” (ริวโตะ)
ร่างใหญ่โตบินและลงพื้น ณ สังเวียน น้ำหนักนั้นหนักมากจนมันมีการสั่นเบาๆถูกรู้สึกได้ และเมื่อเห็นคู่ต่อสู้ของเธอ เธอนั้นปล่อยถอนหายใจที่ลึก
ริวโตะชักดาบจากฝัก ณ เอว ที่ไม่มีรอยแปดเปื้อนหรือการบิ่น พร้อมที่จะกระโจนใส่เธอ
“เฮ้ เฮ้ ริวโตะ ใจเย็น!” (แบดริก)
“หุบปาก!” (ริวโตะ)
“…ฮ๋าา?” (แบดริก)
แบดริกต่อต้านการระเบิดออกของริวโตะหน้าตะกูลราชวงศ์ ถ้าเขาโกรธที่จุดนี้ เขาจะเสียทุกอย่าง ดังนั้น แบดริกขยี้หัวใจเขา
“ยังไงซะ ริวโตะคุง มาเริ่มกัน…”
ริวโตะไม่ลังเล ตัวใหญ่เขาเต้นแล้วฟันโรม่า
เธอหลบเขาทันเวลา การเคลื่อนที่กายเขาเหนือความคาดหมาย
บิดเอวเป็นการเคลื่อนที่วงกลม ปลดปล่อยการโจมตีติดตาม
“เดี๋ยว! นั่นตกใจ…”
“แก! อีหมาตัวเมียผมยาว!”
โรม่าถูกทำให้ตกใจโดยวิชาดาบคาดไม่ถึงจากร่างกายเขา เขาใช้น้ำหนักของเขาทั้งหมดเพื่อรักษาท่ายืนให้มั่นคงอยู่บนพื้น เขาพิสูจน์ ณ ตอนนั้นว่าเขามืชื่ออาชีพอัศวินและนั่นว่าเขาไม่ได้หลอก
“เซ็นเซ! เร็วๆ แนะนำฉันเซ่!”
“นั่นใช่แล้ว!”
“อย่าบอกฉันนะว่าเธอจะถูกยำทั้งแบบนั้นน่ะฮิ้ฮิ้ฮิ้”
พวกเขาสามคนตะโกนใส่เธอ แต่โรม่ายังอยู่ในความสงบ ก่อนอื่น เธอทำให้ตัวเธอเองอับอาย เธอตัดสินริวโตะจากรูปลักษณ์ภายนอก เธอแม้แต่ประทับใจโดยวิชาดาบพิเศษไม่เหมือนใครที่ใช้ร่างกายเป็นอาวุธ
“เข้าใจแล้ว… สอนไม่ใช่แค่เกี่ยวกับการสอนบางคน แต่ก็พัฒนาตัวเองขณะทำอย่างนั้นด้วย หือ?”
“ผมมมมมมมมมมมม! ฮ่าา… ฮ่าา…!”
โรม่าหลบการแทงริวโตะ และปรับท่ายืนเธอใหม่
มองการเคลื่อนไหวของเขาและรูปลักษณ์ เธอสังเกตบางอย่าง
การเคลื่อนไหวของเขาดูดี ผู้ฝึกสอนที่สอนโรม่าจะชื่นชมเขา แต่ยังมีจุดอ่อน โรม่าสู้กลับ
“อุเออออ๋?”
“ได้เลย! ฉันจะเริ่ม!”
ขณะริวโตะขึ้นเสียง ดาบโรม่าฟันลง ริวโตะพยายามกันมันอย่างรวดเร็วด้วยดาบ แต่เขาไม่คาดถึงการกระแทกว่าจะยิ่งใหญ่ขนาดนี้
“ต่อไป!”
“ฮื้ ฮฮฮฮิ้!”
ริวโตะไม่สามารถจะรับการฟันได้ทั้งหมดเมื่อเธอฟันเขาอีกครั้ง และเข้าล้มบั้นท้ายกระแทกและกลิ้งกลับหลัง
โรม่ามีความเสียดาย กำลังคิดว่านั่นมันความคิดไม่ดีที่จะใส่กำลังไปมากในการโจมตีที่สอง ริวโตะปล่อยดาบแล้วถูข้อมื่อ น้ำตาไหลเป็นสายลงหน้าเขา
“นั่นเจ็บนะ! นั่นเจ็บ รู้ป่าววะ! ฉันไม่อยากทำอย่างนี้อีกแล้ว!”
“การเคลื่อนไหวนายดี แต่นายไม่ได้ดูเหมือนจะฝึกรับการโจมตีพอ พูดอีกอย่าง ฝึมือนายขัดเกลามา แต่พื้นฐานหายไป ร่างกายนายไม่มีกำลังเพื่อสนับสนุนแรงฝีมือนาย และมันไม่ดีที่นายหายใจไม่ทันเร็วเกินไป มันอาจยากที่จะขยับร่างกายนั้น”
“อ้าาา! โอ้ไม่! แม่จ๋า!”
“โอ้ไม่! ลูกฉัน ริวโตะ!”
ผู้หญิงวัยกลางคนที่หุ่นเหมือนๆกันกระโดดออกมาจากคนดู
เธอกอดริวโตะ ผู้ร้องไห้และคลานอยู่ที่พื้น และจากนั้นจ้องโรม่าเขม็ง
“แก! ไม่ใช่แกทำเกินไปเหรอ?”
“เธอคือ?”
“ฉันเป็นแม่ริวโตะ! กล้าดียังไงที่ทำอะไรน่ากลัวอย่างนี้!”
“มันไม่เป็นไรที่จะปกป้องเกินไป แต่เธอควรดูรอบๆ”
ถูกเร่งโดยโรม่า แม่ริวโตะดูรอบๆ เธอรู้ว่าพวกเขากระซิบอะไรกัน แม้เธอไม่ได้ยินพวกเขา
รู้ว่าเธอจะยิ่งได้รับการดูถูกมากกว่านี้ถ้าเธอยังคงอยู่ที่นี่ เธอไม่มีทางเลือกนอกจากดึงริวโตะออกไปจากที่นั่น
“ไม่ใช่เขามีชื่ออาชีพเป็นอัศวินเหรอ?”
“แม้ว่าเขาอยูในงาน ทำไมเขาแพ้นักสู้…?”
“ฉันเชื่อไม่ได้เลยว่าเขาหวังพึ่งแม่ที่อายุเท่านั้น…”
รังเกียจ ผิดหวัง ดูถูก เมื่อทั้งแม่และลูกได้ถูกตกเป็นเป้าของสิ่งเหล่านี้ พวกเธอไม่มีทางเลือกนอกจากถอนตัวจากสนามรบเทียม
ขณะพวกเธอจากไป โรม่ากลัวที่จะเห็นแม่ริวโตะและผมยาวที่ม้วนควงสว่าน เธออาจดูว่าปกป้องเขามากเกินไป แต่เธออาจก่อให้เขาเกิดความหลงใหล
“…การเลี้ยงตัวเองได้ คือจุดเริ่มต้นของคน”
โรม่าทำให้ตัวเองจำอีกครั้งว่าการวิ่งหนี คือทางเลือกที่ถูกต้อง
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
