สาวคนหนึ่งที่ถูกบอกว่า “เธอไม่มีพรสวรรค์” กลับลายเป็นสัตว์ประหลาดที่เต็มไปด้วยพรสววรค์ — A Girl Who Was Told “You Have No Talent” Turned Out To Be A Talented Monster - ตอนที่ 93 ลิตตี้ หยุดโรม่า
93 ลิตตี้ หยุดโรม่า
12 – 15 นาที
“ฉันคาดหวังถึงนักเรียนดีที่สุดและฉลาดที่สุดที่โรงเรียน แต่…”
“ไม่ใช่เขาเป็นอัศวินหรือ? ทำไมเขาทำตัวเหมือนเด็ก?”
นักเรียนสามอันดับสูงสุดมีความรู้สึกของเขาเองเกี่ยวกับการตอบสนองของคนรุ่นใหญ่ผู้มาดูการแสดงผลงาน
แบดริก ผู้เป็นราชวงศ์ ไม่ได้สนใจจริงๆเกี่ยวกับชื่อเสียงซึ่งพังทลายไปของริวโตะ อย่างเดียวเท่านั้นอันเขากังวลนั้นเกี่ยวกับการสั่งสอนริวโตะทีหลังสำหรับท่าทางอวดดี เช่นเดียวกันกับออสวาลด์
ปัญหานั้นอยู่กับฮิสไรต์ ลูกสาวมาร์ควิส ผู้กังวลเกี่ยวกับอย่างอื่น
“ไอ้หมูนั่น…! เขากล้าดียังไงมาทำให้เวทีอันยิ่งใหญ่ของฉันแปดเปื้อน…?”
เมื่อเห็นฮิสไรต์มีอาการ ออสวาลด์รู้ว่าสิ่งต่างๆจะจบไมดี
ฮิสไรต์อาจเป็นคุณนายอายุน้อย แต่เธอนั่นมีความโกรธาอันไม่เหมือนใคร
มากกว่านั้น ปัจจุบันนี้มีผู้คนสำคัญอยู่เยอะแยะ ผู้ที่รู้ว่าฮิสไรต์อาจก่อปัญหามากเท่าไหร่? มันจะดีที่สุดที่จะอยู่ไกลๆจากเธอ
“ไอ้หมูนั่นทำลายโอกาสที่จะทำให้งานนี้เป็นที่น่าจดจำ! เอาเขามาหาฉันเดี๋ยวนี้! มาร์โกลาส!”
“ข่ะ ครับ! ผมจะนำเขามาที่นี่!”
“หืมม… รอเดี๋ยว… ให้ฉันได้จัดการกับสถานการณ์ที่มือนี้ก่อน ฉันจะรับมือกับไอ้หมูนั่นทีหลัง”
นิสัยมีปัญหาของฮิสไรต์ยิ่งทำให้แบดริกไม่สบายใจ แม่แต่ราชวงศ์ก็ปฏิบัติกับลูกสาวมาร์ควิซแย่ๆไม่ได้
ดังนั้นเอง เขาพันลิ้นตัวเองไว้ ณ คำพูดอันไม่ระงับจิตใจของฮิสไรต์
“แบดริกซามะ! ปล่อยนี่ให้กับฉันได้มั้ย?”
“ได้ ทำอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเตรียมพร้อมไป…”
แบดริกโล่งใจที่ฮิสไรต์ไม่พูดอะไรโง่ๆต่อ พร้อมด้วยการอนุญาตของเขา ฮิสไรต์ชำเลืองมองดูโรม่าและยกหนึ่งมือ
ลมเย็นไหลเวียนทั่วทั้งอากาศ ทำให้โรม่าถูแขนของเธอ เมื่อโรม่ารับรู้ว่านั่นมันฮิสไรต์ผู้นำพาการเปลี่ยนสถานการณ์มากระทันหัน เธอรีบเคลื่อนไหวออกไกลจากเธอ
“เธอเป็นแม่มด ไม่ใช่เหรอ? ฉันไม่ใช่หนึ่งในนั้นบางทีมันอาจเป็นคูฟาจังที่ช่วยเธอได้…”
“โอ้? เธอใช้เวทมนตร์ไม่ได้เหรอไง?”
“ไม่ ฉันเกรงว่าฉันไม่ได้รับพรสวรรค์ขนาดนั้น
“โฮ๊ะ! โฮ่โฮ่โฮ่โฮ่! นั่นมันแค่น่าสงสาร! ยังไงซะ ถ้าไพร่จะเป็นนักผจญภัย อย่างดีที่สุดพวกเขาก็เป็นได้แค่นักสู้ผ้าขี้ริ้ว!”
“…อะไร?”
ฮิสไรต์หัวเราะออกคอใส่โรม่าในเสียงสูง
หนึ่งคนที่โรม่าครั้งหนึ่งเคยเคารพ แบนเดร่า ผู้หญิงเหมือนกันและเป็นแบบอย่างให้เป็นหนึ่งนั้น อย่างไรก็ตาม พลังเวทมนตร์โดยรวมของเธอเองต่ำ และเธอถูกเนรเทศจากสมาคมอาชีพที่เกี่ยวข้องกับเวทมนตร์อย่างมีประสิทธิภาพ
ไม่เหมือนอาชีพแนวหน้า ซึ่งก็ทำให้สมบูรณ์แบบด้วยการฝึกฝนที่มั่นคง อาชีพเวทมนตร์ต้องการพรสวรรค์ระดับยิ่งใหญ่ มีคนเหล่านั้นผู้เกิดมาพร้อมพลังเวทมนตร์และคนเหล่านั้นผู้ไม่มี แม้ว่างานหนักหนาก็ทำลายเขตแดนเหล่านั้นไม่ได้
“พลังของเวทมนตร์ ทำให้การต่อสู้ได้เปรียบหรือเสียเปรียบได้ พูดอีกอย่าง ขุนนางอย่างฉันนี้… เกิดมาเป็นผู้ชนะ”
“ด้วยความเคารพทั้งหมดนะ ฮิสไรต์ซัง เหล่านักผจญภัยไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดที่ว่าเวทมนตร์คือทุกสิ่งอย่าง”
“โอ้? อย่างนั้นเร้อะ? ในควา่มเป็นจริง แบนเดร่าในอิกดราเซียเคยพูดไว้ว่าสามารถทำลายฝูงของมอนสเตอร์ด้วยแค่การสัมผัสด้วยนิ้วเดียว”
“เธอนั้นพิเศษ และแม้แต่บางคนผู้ยิ่งใหญ่ปานนั้น ก็สู้คนเดียวโดยไม่มีกลุ่มลุยไม่ได้… โลกมันโหดร้ายขนาดนั้น”
“เธอแค่คิดนั่นเพราะเธอมันอ่อนแอ ไม่ใช่เหรอ?”
หลังจากการยั่วยุซ้ำๆซากๆจากฮิสไรต์ โรม่าผู้กำลังหมดความอดทน เธอได้เป็นนักผจญภัยเพราะเธออิ่มหนักหนากับอคติแล้วเหมือนอคติที่มีกับผู้หญิง อย่างไรก็ตาม มันดูเหมือนเธอจะไม่มีวันเลี่ยงพวกมันได้
“ยังไงซะ ยัยน่าเกลียดเหมือนเธอไปเหวี่ยงดาบน่ะดีแล้ว ไม่มีท่านลอร์ดคนไหนจะไปชายตามองผู้หญิงเหงื่อซ่กๆเหมือนเธอหรอก”
“ถ้าเธออยากถูกชายจับไว้นักหนาปานนั้น เอาเลย ไปซะแล้วไปเทเครื่องดื่มกับให้เขาอารมณ์ดีๆไว้ที่เหลือของชีวิตของเธอเถอะ นั่นมันเหมาะสมกับเธอแล้วแหละ”
“เธอคิดว่าฉันโง่หรือไง? อีไพร่อัปลักษณ์!”
ฮิสไรต์ตบโรม่า แต่มือเธอหยุด ยังอยู่บนแก้มโรม่า ล้มเหลวที่จะทำแม้แต่ให้โรม่าสะดุ้ง
“…เพราะทั้งหมดเธอน่ะมันเป็นแม่มด เธอไม่เคยออกกำลังกายเลย ฉันเดาว่า เธอน่ะมันอ่อนแอนุ่มนิ่มขนาดนี้แหละ”
“ถ้าอย่างนั้นฉันจะฆ่าเธอด้วยเวทมนตร์ของฉัน!”
“แค่เข้ามาเลยน่า”
“โรม่าซัง!”
ลิตตี้ก้าวเข้ามาระหว่างพวกเธอ
ทันทีเมื่อโรม่าจับเธอ โรม่ารู้สึกความโมโหตกหล่นหายลับไปอย่างรวดเร็ว
ลืมตำแหน่งของเธอว่าควรนำทาง เธอรับรู้ว่าเธอตกไปอยู่ระดับเดียวกันกับฮิสไรต์
“ลิตตี้…”
“โรม่าซัง เพราะฮิสไรต์ซังเป็นแม่มด เราควรให้คูฟานำทางเธอ”
“จริง แตต่คูฟาจังจะทำได้มั้ย?”
“ได้ เธอทำได้!”
เสียงของเธอไม่น่าเชื่อใจ ทำให้โรม่าหัวเราะคิกคัก ช่วงเวลานั้น โรม่าสงสัยว่าลิตตี้จะตอบสนองอย่างไรถ้าลิตตี้อยู่ในตำแหน่งของเธอ
ไม่นานนัก เธอออกจากสนามแข่งและส่งไม้ให้กับคูฟา
“ขอบคุณนะ” (โรม่า)
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณฉันหรอก เราอยู่ในกลุ่มลุยกันนี่ จำได้มั้ย? มากกว่านั้น เธอน่ะช่วยเหลือฉันมาหลายครั้งหลายคราแล้ว” (ลิตตี้)
“เอ๋? ฉันทำเหรอ?”
มันเป็นบางเวลากลับไปเมื่อลิตตี้มีความอารมณ์เสียมากเกินไปที่จะเร่งพัฒนาตัวเองระหว่างสู้มอนสเตอร์มีนาม
“ฉันดีใจที่เป็นการช่วยเหลือให้เธอได้ โรม่าซัง”
***
“มา… มาทำงานร่วมกันเถอะนะ…” (คูฟา)
“เธอคิดว่าเธอมันมีสิทธิ์มาเป็นอาจารย์ฉันเหรอไง?!”
คนดูดูทั่วเพื่อได้เห็นฮิสไรต์ด่าคูฟา
ฮิลไรต์นั้นสูง ระหว่างคูฟาตัวเล็ก
ความโมโหของฮิสไรต์ไม่จางลงเมื่อสาวเด็กกว่าโรม่าผู้อายุเท่ากันกับเธอยืนขึ้นมาสั่งสอนเธอ
“ใช่ ได้โปรดอนุญาตให้ฉันได้สอนเธอ…”
“อะไรที่ยัยตัวจิ๋วอัปลักษณ์เหมือนเธอจะสอนฉันได้?”
“ยังไงซะถ้าเธอจะแสดงเวทมนตร์บางอย่างให้ฉันดู…”
“ฉันจะแสดงให้เธอดู! เวทมนตร์น้ำแข็งระดับสูง – สวนแช่แข็ง!”
น้ำแข็งแพร่ไปทั่วพื้น และคูฟาถูกจับในน้ำแข็งชั่วพริบตา ขาของเธอ และแม้แต่หัวเข่าของเธอแข็ง และกีดกันการเคลื่อนไหวของเธอ
มากกว่านั้น น้ำแข็งบนพื้นกลายเป็นแท่งน้ำแข็งเด้งไปทั่วอย่างไม่มีจังหวะ พวกมันกระตุกกระดุกกระดิกเหมือนแส้เสี้ยนแหลมคม แท่งน้ำแข็งระบำจากปลายพายุหิมะ
ในท้ายที่สุดมันบานออก ซึ่งเปลี่ยนกลายเป็นบางอย่างเหมือนกุหลาบ
“โอ้โอ้! เวทมนตร์นั้นคืออะไร?”
“กุหลาบน้ำแข็ง! ช่างสวยงาม! ”
ฮิสไรต์นั่งลงบนหนึ่งกุหลาบน้ำแข็งและแปรงหน้าม้าของเธอ
กุหลาบน้ำแข็งยกขึ้นเพื่อยกตัวเธอขึ้นไปและมองลงล่างลงคูฟา ผู้กลายเป็นส่วนหนึ่งของสวน
“เป็นยังไงล่ะ? ที่คือสูตรเวทมนตร์ต้นตำหรับขอฉัน ไอ้สูตรของเธอน่ะ แม้แต่มาเป็นปลายเล็บของฉันได้ไหมเล่า? ไม่ เพราะสูตรเธอมันขาดบางอย่างที่สำคัญ”
“และมันคืออะไร?”
“ความสวยงาม มันไม่ใช่แค่ชัยชนะที่ลงสีการต่อสู้ มันเป็นเมื่อเธอทำให้คนเหล่านั้นผู้อยู่ในสนามรบหลงเสน่ห์เท่านั้นเพื่อที่จริงๆเธอจะได้แสดงออกถึงความแกร่งและงามจริงแท้”
เวทมนตร์แช่แข็งร่ายกายท่อนบนคูฟา ดั่งมีความสุขกับมัน ฮิสไรต์หัวเราะคิกคัก
“มันเป็นความสวยงามซึ่งเป็นสีสันของการต่อสู้ เธอมันยุ่งกับการชนะด้วยสูตรเวทมนตร์แบบนั้นนั่นคือขีดจำกัดของเธอ ไม่… มันเหมือนกันสำหรับคนธรรมดาข้างนอกเหล่านั้น”
“เข้าใจแล้ว…”
คูฟาตั้งใจมองกุหลาบน้ำแข็ง ใหญ่และเล็ก บานอยู่ เรียนรู้มากกว่าสอนโดยไม่ปฏิเสธคำพูดฮิสไรต์
นี่เหมือนกันกับท่าทางลิตตี้ ผู้เรียนรู้สิ่งใหม่ตลอดเวลา
เพื่อให้เป็นท่านหญิงที่คู่ควรกับอควาเรีย เธอจำเป็นต้องกำจัดความไร้ประสบการณ์ของเธอ นั่นทำไมเธอตัดสินใจที่จะดูดซับอะไรที่เธอทำได้
“เฮ้ ยัยอัปลักษณ์จิ๋วเหมือนเธอ! เล่นกับน้ำมันลงพนันดีที่สุดแล้ว! ฉันไม่สนใจว่าเธอจะเป็นผู้ใช้ภูติน้ำระดับสูงหรือไม่ เธอไม่ได้แม้แต่ดูเหมือนใช่เลย!”
โดยไม่ให้คำพูดใดๆให้ฮิสไรต์คิด คูฟาพึมพำกับตัวเธอเอง “ความสวยงามเหรอ…? สวยงาม ฉันจะทำให้มันสวยงามได้อย่างไร?”
“อะไร? เธอแม้แต่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นมั้ยเนี่ยยัยไพร่! ฉัน ในทางกลับกัน คือคนพร้อมด้วยอนาคตที่แนวโน้มดี! อีขยะอัปลักษณ์!”
“สวยงาม…”
อควอเรียเบื่อกับคำพูดน่ารำคาญของฮิสไรต์ พูดกับคูฟาในเสียงเบา “เฮ้ ทำไมเจ้าไม่แสดงทักษะเจ้าก่อนเพื่อหุบปากยัยสาวนั้น? เธอเรียนรู้ทีหลังได้”
ฮิสไรต์ รำคาญโดยการพูดการจาช้าๆพึมพำๆของอควาเรีย เคลื่อนที่เข้าไปเพื่อโจมตี
กุหลาบน้ำแข็งโจมตีคูฟาทันที อย่างไรก็ตาม พวกมันไม่เคยได้มีวันไปถึงเธอเลย เมื่ออน้ำปกคลุมกายคูฟาเปลี่ยนสู่น้ำแข็งได้อย่างรวดเร็ว
กุหลาบน้ำแข็งเข้าปะทะและแตกลงสิ้น พิสูจน์ความแข็งแกร่งของมัน ขณะชิ้นส่วนอันแตกหักของน้ำแข็งเริงระบำ พวกมันสะท้อนกับแสงแดดและส่องประกายระยิบระยับ
“ขอบคุณฮิสไรต์ซัง… ฉันได้รู้แล้วว่ามีอะไรนอกจากหนึ่งซึ่งเป็นน้ำ…?”
“ฮ๋าา เธอแม้แต่พยายามจะทำอะไรกันเนี่ย? ว้า?”
“อืมม… ฉันถามอะไรบางอย่างเธอได้มั้ย?”
“อะไร!”
น้ำแข็งอันปกคลุมคูฟาเริ่มละลาย เปลี่ยนมันเป็นสายน้ำ ในไม่ทันใดและน้ำแข็งรอบข้างละลายไป
สวนน้ำแข็งซึ่งฮิสไรต์สร้างกลายเป็นภาพที่น่ากลัวขณะกุหลาบเริ่มละลาย
การละลายนั้นก่อให้ฮิสไรต์เกิดร่วงลงจากกุหลาบน้ำแข็ง น้ำล้อมเธออย่างรวดเร็วและลดตัวเธอลงพื้นอย่างช้าๆ
“บู่ นั่นน่าเกลียดน่ากลัว…”
“งานแกะสลักน้ำแข็งมันสวยงามแต่นี่คืออะไรที่เกิดขึ้นกับพวกมัน”
คนดูเริ่มเปลี่ยนความคิดทที่มีของสวนกุหลาบ และคูฟา ไม่รู้ว่าฮิสไรต์ขึ้นไปถึงจุดเดือดแล้ว ยังถูกพับเข้าไปมากกว่านั้น
“เพราะดั้งเดิมแล้ว กุหลาบน้ำแข็งคือน้ำ…”
“อ๊ะ อ๊าาา!”
กุหลาบน้ำแข็งแแตก และน้ำร้อนพุ่งออกมาจากพวกมัน กระจายเหมือนน้ำพุ ซึ่งพ่นไปในที่ต่างๆกัน
หยดสาดกระเซ็นจากหลายต้นทางยาวสูงไปสู่สวรรค์ และอะไรซึ่งถูกสร้างคือสายรุ้ง สายรุ้ง ส่องสว่างในเจ็ดสี ยาวทอดพาดสนามแข่ง ทำให้เป็นที่มองดีสุดสำหรับคนดู
สายรุ้งดึงดูดคนดูขณะมันเปลี่ยนสวนซึ่งละลายและบิดเบี้ยว
“สวยงาม!”
“ฉันไม่ได้เห็นสายรุ้งมาเป็นเวลานานแล้ว!”
“ฉันถูกดึงดูดในชีวิตยุ่งๆของฉันจนฉันลืมเกี่ยวกับมันเลย!”
“อา อา อา อา อ๊าาาาา…”
ความคิดทางอารมณ์ของฮิสไรต์พังทลาย เธอเก็บรักษาความคิดทางอารมณ์ของเธอไว้โดยการมองดูถูกคนด้วยความสามารถของเธอและล้อเลียนพวกเขาว่าอัปลักษณ์
อย่างไรก็ตาม มันเน้นหลักบนความสวยงามของเวทมนตร์และรูปร่างหน้าตาที่ได้รับพรของเธอ เธอใช้มันเป็นอาวุธ แต่ตอนนี้ เธอไม่มีอะไรให้ภาคภูมิใจอีกต่อไป
คูฟาแม่มดเด็กกว่าปลอบโยนเธอด้วยความเป็นจริงที่ว่าแม่มด ผู้ทุ่มเทตัวเธอเองเพื่อแค่ความสวยนั้นไม่เพียงพอที่จะประสบความสำเร็จ แม้ว่าเธอมีพรพร้อมด้วยพลังเวทมนตร์มหาศาล
“อืมมันจะสวยกว่าถ้ามันเป็นดอกไม้หลายอย่างแทนจะเป็นแค่ดอกกุหลาบ… หือ?”
“โอ้ อา อา อา โฮ๊ะโฮ่โฮ่… โฮ๊ะโฮ่โฮ่…!”
“มีอะไร?”
คูฟาตะลึงงงโดยความผิดปรกติของฮิสไรต์ผู้นั่งลงดูแล้วลอยๆ เธอส่ายไหล่เธอ แต่การตอบสนองของเธอยังอยู่เป็นเหมือนเดิม
สนามเด็กเล่นที่ท่วมอย่างสมบูรณ์ดูเหมือนเป็นอับปางของความภาคภูมิใจของฮิสไรต์
“ทุกคน! มีบางอย่างผิดปรกติ!”
“โอ้ไม่! เอาเธอออกไปจากที่นั่น!”
“ได้!”
“คุณฮิสไรต์!”
ลิตตี้กระโดดออกไปและอุ้มหลังของเธอระหว่างมาร์โกลาสกำลังทำอะไรไม่ถูก
ระหว่างนั้น คูฟา ผู้รู้สึกรับผิดชอบแค่รู้สึกสำนึกสถานการณ์
เธอเสียดายที่ไม่สามารถสอนอะไรเลยให้ฮิสไรต์ และฮิสไรต์จบที่การเป็นบ้าไประหว่างช่วงฝึกซ้อมแบบเปิด
“มันเป็นความผิดของฉันไหม? อะไรที่เกิดขึ้นกับเธอ…?” (คูฟา)
“อย่ากังวล เจ้าเพิ่งนำโรคหยิ่งยโสเธอออกไป”
แม้แต่คำพูดเห่ยของอควาเรียก็ทำให้คูฟารู้สึก โรคหญิงยโส เธอตัดสินใจที่จะเรียนรู้มันทีหลัง
แปลโดย: wayuwayu
สนับสนุนผลงาน โดเนทได้ที่
067-3-63958-5
วายุ แซ่จิว
กสิกรไทย
ได้โปรดโดเนทสนับสนุนผู้แปล ติดตามข่าวสาร สปอนเซอร์ตอน ช่องทางติดต่อ Facebook : wayuwayu แปล / X : @wayutl
