สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย [农门福妻全家是反派] - บทที่ 354 กล่องลับนี้เจ้าเปิดได้หรือไม่
บทที่ 354 กล่องลับนี้เจ้าเปิดได้หรือไม่?
บทที่ 354 กล่องลับนี้เจ้าเปิดได้หรือไม่?
ณ เรือนกรุ่นฝัน หลังจากได้ยินสิ่งที่เหวินอี้เอ่ย มู่ซืออวี่ก็ก้มลงเปิดลิ้นชักและนำกล่องใบหนึ่งออกมา
“ในเมื่อเจ้าจะไปเมืองหลวงกับจงอ๋อง เช่นนั้นก็นำสิ่งนี้ไปปกป้องตนเอง! เจ้าไม่เหมือนจงอ๋อง ถึงแม้จะถูกพิษกู่แต่พละกำลังของเขาร้ายกาจมาก เจ้าสุขภาพไม่แข็งแรงมาตั้งแต่ยังเด็ก อีกทั้งยังอ่อนแอ หากผู้อื่นอยากฆ่าเจ้าก็ง่ายราวกับคิดจะบี้มด ของสิ่งนี้จะทำให้เจ้ามีโอกาสรอดมากขึ้นหากถึงเวลาจวนตัว”
เหวินอี้เปิดกล่องใบนั้นออก เห็นเพียงกล่องเล็ก ๆ หลายใบอยู่ข้างใน
เมื่อเปิดกล่องแรกออกก็พบว่าข้างในเป็นแหวนหยกสวมหัวแม่มือ
ในกล่องที่สองข้างในเป็นปิ่นหยก
ในกล่องที่สามเป็นกำไลสีดำสนิท มองไปแล้วไม่งดงามนัก ทว่าเหมาะสมกับบุรุษเป็นอย่างมาก
ในกล่องที่สี่เป็นสายคาดเอวเส้นหนึ่ง
“อะแฮ่ม สายคาดเอวไม่ต้อง เส้นนี้ไม่ค่อยเหมาะกับเจ้า” เมื่อเห็นสายคาดเอวเส้นนั้น มู่ซืออวี่จึงเอากลับมา
เหวินอี้รู้ว่าของเหล่านี้ย่อมไม่เรียบง่ายเหมือนรูปลักษณ์ภายนอกของพวกมันเป็นแน่ ดังนั้นเขาจึงมองดูข้าง ๆ พบว่ามีกลไกดังคาด โดยเฉพาะกำไลที่สามารถซ่อนคมมีดหรือเข็มไว้ด้านในได้ ทั้งหมดเป็นของดีที่มีไว้เพื่อป้องกันตัว
“ของเหล่านี้เดิมทีเตรียมไว้ให้ใต้เท้าลู่กระมัง?”
“ใช่” มู่ซืออวี่ไม่ปฏิเสธ “ตอนที่ข้ามาที่นี่เป็นครั้งแรก ข้าได้ยินว่าที่นี่มีช่างตีเหล็กที่ฝีมือไม่เลวคนหนึ่ง ข้าจึงวาดแล้วนำไปให้เขาทำให้ เจ้ากำลังจะเข้าเมืองหลวง ยากที่จะคาดเดาสิ่งใดได้ น่าจะต้องการพวกมันมากกว่า”
“ฮูหยินกับข้าพบกันโดยบังเอิญ ไม่เพียงแต่ช่วยข้าจากอันตรายเท่านั้น แต่ยังต่อชีวิตข้า และบัดนี้ก็นำของล้ำค่าเหล่านี้มามอบให้อีก ไม่รู้ว่าชั่วชีวิตนี้ของข้าจะสามารถตอบแทนความเมตตาของฮูหยินได้หรือไม่”
“จะต้องทำได้อย่างแน่นอน ตราบใดที่เจ้าใช้ชีวิตให้ดี ย่อมต้องมีสักครั้งที่เจ้าสามารถตอบแทนข้าได้” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าช่วยเจ้าเพราะเจ้าเป็นคู่หูที่ดีของข้า อีกทั้งช่วงนี้เจ้าก็ช่วยหาเงินให้ข้าได้ไม่น้อย นอกจากนี้ พวกเจ้าเดินทางไปยังเมืองหลวงครั้งนี้ย่อมเต็มไปด้วยอันตรายมากมาย ข้าไม่อยากได้ยินข่าวร้ายของเจ้า ให้ของช่วยชีวิตเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านี้ ภายหน้าเข้าไปเมืองหลวงแล้วจะได้ทวงหนี้ได้สะดวกสักหน่อย และยังเพื่อให้เจ้าได้กอดต้นขาของจงอ๋องเอาไว้”
“ข้าจะต้องใช้ชีวิตเป็นอย่างดีแน่นอน” เหวินอี้ยิ้มบาง ๆ
“เช่นนั้น… หวังว่าเจ้าจะโชคดี” มู่ซืออวี่เอ่ย “ข้าไม่ไปส่งเจ้าแล้ว”
หลังจากเหวินอี้ไปแล้ว จื่อซูและจื่อเยวี่ยนก็พูดคุยกันเรื่องจงอ๋องกลับไปยังวังหลวง
“เรือนย่อยเพิ่งสร้างแล้วเสร็จ จงอ๋องก็จะกลับไปเมืองหลวงแล้ว นี่ไม่ใช่ว่าเสียเวลาเปล่าหรือ?”
“อยู่ที่นี่ยังเป็นจักรพรรดิได้ หากกลับไปเมืองหลวง…”
“พวกเจ้าจะกลุ้มใจไปไย? เรือนย่อยสร้างเสร็จแล้ว จะมีใครอยู่อาศัยหรือไม่ก็เป็นเรื่องของพวกเขา เกี่ยวอะไรกับเรา? ถึงอย่างไรเราก็เก็บเงินมาแล้ว ไม่ได้ทำเปล่า ๆ เสียหน่อย” มู่ซืออวี่เอ่ย “ยังไม่มีข่าวจากตระกูลฉินอีกหรือ? จากที่นี่ไปถึงเมืองเตียนอวี้ใช้เวลาเพียงสิบวันเท่านั้น ตามหลักควรมีข่าวกลับมาบ้างแล้ว”
เรื่องที่นี่สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี นางอยากกลับไปยังเมืองฮู่เป่ยแล้ว
อย่างไรก็ตาม ถ้าเซี่ยคุนยังไม่กลับมา นางก็ไม่อาจกลับไปได้
“บ่าวเพิ่งไปถามมาเจ้าค่ะ จนถึงตอนนี้ยังไม่มีข่าวคราวใด ๆ” จื่อซูเอ่ย
“เอาเถอะ เช่นนั้นก็รออีกสักสองสามวัน” ไม่มีข่าวก็ถือเป็นเรื่องดีเช่นกัน อย่างน้อยก็หมายความว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นกับพวกเขา
เจี่ยงจงเคาะประตูแล้วตะโกนขึ้นมา “อาจารย์! เถ้าแก่เนี้ยฉีขอพบขอรับ”
“เชิญเข้ามา” มู่ซืออวี่กล่าว
ครั้นประตูเปิดออก หร่วนฉีก็ก้าวเข้ามา
“จื่อเยวี่ยน ชงชา”
“ไม่ต้องล่ะ” หร่วนฉีเอ่ย “ให้พวกเขาออกไปก่อนได้หรือไม่? ข้าอยากคุยกับเจ้าเพียงลำพัง”
“ได้ เช่นนั้นพวกเจ้าออกไปเฝ้าข้างนอก” มู่ซืออวี่เอ่ยสั่ง
ในห้องเหลือเพียงหร่วนฉีและนางเพียงสองคน
จื่อซูดึงแขนเสื้อของจื่อเยวี่ยน “จื่อเยวี่ยน เจ้าฉลาดกว่าข้า เจ้าว่าเถ้าแก่เนี้ยฉีผู้นี้คิดจะทำอะไร?”
“สตรีสองคนจะทำอะไรได้?” จื่อเยวี่ยนเอ่ย “คิดว่าคงเกี่ยวกับกิจการ”
“ก็ใช่” จื่อซูเอ่ย “แต่เถ้าแก่เนี้ยฉีสวยจริง ๆ นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าเห็นสตรีที่งดงามเพียงนี้ ‘ร้านเพียงหนึ่งเดียว’ เทียบกับร้านของเราแล้วถือว่าดีกว่ามาก มีบุรุษมาตามจีบนางมากมายด้วยล่ะ”
ภายในห้อง หร่วนฉีวางกล่องเหล็กกล่องหนึ่งลงตรงหน้ามู่ซืออวี่
“เถ้าแก่เนี้ยมู่เปิดกล่องประเภทนี้ได้หรือไม่?”
มู่ซืออวี่มองกล่องกลไกที่อยู่ตรงหน้า จากนั้นจึงพลิกดูด้วยความสงสัย
“ข้างบนมีสัญลักษณ์ของสิบสองนักษัตร นี่มีกฎอะไรหรือไม่? หรือเรียงลำดับตามสิบสองนักนักษัตร ไม่ ๆ คงไม่ง่ายดายเพียงนั้น กล่องกลไกนี้น่าสนใจนัก นำมาจากที่ใดหรือ?”
“เป็นของขวัญจากผู้อาวุโสที่บ้าน แต่จนกระทั่งบัดนี้ข้าก็ยังเปิดไม่ออก” หร่วนฉีตอบ “ฝืนเปิดด้วยวิธีอื่นไม่ได้ ข้างในมีกลไก”
“นักษัตรแต่ละนักษัตรมีลวดลาย แต่ละลวดลายแตกต่างกันออกไป แปลกพิกล…” มู่ซืออวี่เอ่ยขึ้นว่า “ข้ายังไม่เข้าใจเรื่องนี้ เอาอย่างนี้เถอะ ข้าจะลอกภาพไว้แล้วค่อย ๆ ศึกษามัน”
“เช่นนั้นต้องรบกวนเจ้าแล้ว” หร่วนฉีไม่ปฏิเสธ “จริงสิ เมื่อครู่นี้ตอนที่ข้าเพิ่งเข้ามา ข้าบังเอิญเห็นเตียงของร้านเจ้าต่อได้ไม่เรียบร้อยนัก เจ้าควรส่งใครสักคนไปตรวจดูสักหน่อยจะได้ไม่เสียชื่อเสียง”
“ขอบคุณเจ้าที่เตือน ข้าจะไปตรวจดู” มู่ซืออวี่ตอบด้วยท่าทีจริงจัง
เตียงที่มีปัญหาหลังนั้นหาเจอได้โดยง่าย เมื่อซักถามว่าผู้ใดทำ ผลคือเป็นลูกศิษย์คนหนึ่งของเจี่ยงจง เขาถูกหักค่าแรงสามวันทันทีเพื่อเป็นการเตือนคนอื่น ๆ
หลายวันต่อมา กล่องกลไกนั้นยังหาทางไขไม่ได้ และเซี่ยคุนกับฉินเหวินหานก็กลับมาแล้ว
“พี่เซี่ยได้รับบาดเจ็บเพราะช่วยข้า” ฉินเหวินหานเอ่ยด้วยความซาบซึ้งใจ “หากไม่ใช่เพราะเขา เกรงว่าข้าคงตายอยู่ในที่มั่นบนเขาแห่งนั้นแล้ว”
“โจรป่าเหล่านั้นเป็นอย่างไร?”
“ทางการส่งกองกำลังไปทลายแล้ว” เซี่ยคุนตอบ “นายท่านลู่เป็นผู้นำด้วยตนเอง”
“เขามาหรือ?” มู่ซืออวี่มองไปยังประตู ทว่าไม่เห็นลู่อี้
“เขาถูกจงอ๋องเรียกตัวไปแล้ว” เซี่ยคุนกล่าว “จงอ๋องกำลังจะไปยังเมืองหลวง เมื่อได้ยินว่าเขามา จึงเรียกเขาไปแล้ว”
“อ้อ” มู่ซืออวี่รับคำอย่างผิดหวัง “ท่านได้รับบาดเจ็บหรือ? รีบเชิญท่านหมอมาทำแผลให้พี่ใหญ่เซี่ยเถิด”
ขณะที่ท่านหมอทำแผลให้เซี่ยคุน ฉินเหวินหานและมู่ซืออวี่ก็สนทนากันถึงสิ่งที่เผชิญมาระหว่างทาง
“เดิมทีไม่ได้แจ้งทางการ ไม่รู้ว่าใต้เท้าลู่รู้ได้อย่างไร เขาจึงนำกองกำลังไปทลายรังโจรด้วยตนเอง จะว่าไปแล้วก็เป็นข้าที่สร้างความเดือดร้อนให้พวกท่าน หากไม่ใช่เพราะเรื่องยุ่งเหยิงเหล่านั้นในตระกูลของข้า สินค้าของท่านคงไม่ถูกทำลายระหว่างทาง สินค้าถูกโจรป่าทำลายแล้ว ข้าได้ส่งคนไปอธิบายสถานการณ์ให้ลูกค้าในเมืองเตียนอวี้ฟังและชดใช้ค่าเสียหายให้พวกเขา แน่นอนว่าข้าย่อมต้องชดใช้ค่าเสียหายให้ท่านเช่นกัน”
“เมื่อเหตุการณ์เป็นเช่นนี้ โจรป่าเหล่านั้นบุกมาปล้นคาราวานตระกูลฉินของท่านไม่ใช่อุบัติเหตุหรือ?”
“มีคนพุ่งเป้ามาที่ข้า” ฉินเหวินหานตอบ “ข้าจะไม่ปิดบังท่าน ข้าออกจากบ้านไปหลายปีและเพิ่งกลับมาเมื่อไม่กี่ปีมานี้ คงเพราะข้าไปขวางผลประโยชน์ของคนบางคนทันทีที่ข้ากลับมา เขาจึงซื้อตัวโจรป่ามาจัดการข้า”
หากไม่ใช่เพราะเซี่ยคุน เขาคงตายด้วยมือของโจรป่าเหล่านั้นไปแล้ว
สิ่งที่โจรป่าเหล่านั้นต้องการไม่ใช่แค่เงิน แต่ต้องการชีวิตของเขาด้วย ชีวิตของเขาสามารถแลกเงินได้ 10,000 ตำลึงเงิน
“เป็นตระกูลใหญ่นี่มากมายหลายสิ่งจริง ๆ ทุกคนล้วนแต่มือไม้สกปรก” มู่ซืออวี่กล่าว “นายน้อยทำได้ดีมากแล้ว ไม่จำเป็นต้องรู้สึกผิดหรอก”
