สาวนาผู้เป็นมารดาของครอบครัวตัวร้าย [农门福妻全家是反派] - บทที่ 795 ท่านอาจารย์ที่ได้รับการแต่งตั้งของสำนักบัณฑิตคงจง
บทที่ 795 ท่านอาจารย์ที่ได้รับการแต่งตั้งของสำนักบัณฑิตคงจง
บทที่ 795 ท่านอาจารย์ที่ได้รับการแต่งตั้งของสำนักบัณฑิตคงจง
บุรุษหลายสิบคนในชุดบัณฑิตสีขาว สวมหมวกผ้าหรูจิน ท่าทีสง่างามเปี่ยมล้นไปด้วยจิตวิญญาณยืนอยู่ภายในลานบ้าน
บุรุษเหล่านี้อายุแตกต่างกันไป ทว่าหน้าตาของพวกเขาคล้ายคลึงกันหลายส่วน อย่างไรเสียพวกเขาก็มาจากสกุลเดียวกัน เป็นสุภาพบุรุษผู้ปราดเปรื่องมากความสามารถ ไม่เพียงแต่พวกเขาจะคล้ายคลึงกันเท่านั้น แต่ยังมีความคล้ายคลึงกันถึงห้าส่วน
“คารวะสุภาพบุรุษทุกท่าน” มู่ซืออวี่กล่าวทักทาย “ข้าแซ่มู่ สามีข้าแซ่ลู่ หากสุภาพบุรุษทุกท่านไม่ถือสา สามารถเรียกข้าว่าฮูหยินลู่ได้”
“ฮูหยินลู่ชื่อเสียงโด่งดัง ข้าเลื่อมใสมานาน” ผู้นำสกุลหรือผู้ที่อาวุโสมากที่สุดกล่าว “พวกเรามาจากสกุลหวังแห่งเฝินหยาง วันนี้มาพบกับฮูหยิน เนื่องด้วยมีเรื่องจะขอคำชี้แนะ”
“เชิญกล่าว”
“พวกเราเห็นภาพแผนพัฒนาเมืองถงหยางที่ฮูหยินวาดเข้าโดยบังเอิญ ในนั้นมีสำนักศึกษาที่อยู่ท่ามกลางแม่น้ำใสขุนเขาขจี ที่นั่นตั้งอยู่บนยอดเขา มีสภาพแวดล้อมอันเงียบสงบ ทั้งยังให้โอกาสบัณฑิตได้เล่าเรียนที่นั่นโดยไม่คิดค่าใช้จ่ายและจะได้รับทุนเล่าเรียนตามความสามารถ ไม่รู้ว่าเป็นจริงเช่นนี้หรือไม่?”
“ไม่ผิด เป็นเช่นนั้น”
“เช่นนั้น ยามนี้สำนักศึกษา…”
“สุภาพบุรุษทุกท่านเพิ่งมายังถงหยาง ได้เดินชมรอบ ๆ แล้วหรือไม่?”
“น่าละอายนัก พวกเราเพิ่งลงจากรถม้าก็มาพบกับฮูหยิน ไม่ทันได้เยี่ยมชม”
“หากสุภาพบุรุษทุกท่านยังไม่เหนื่อยล้าเกินไป เช่นนั้นสตรีผู้นี้ก็ยินดีพาพวกท่านเที่ยวชมรอบ ๆ สักครา ดีหรือไม่?” มู่ซืออวี่เอ่ย “แน่นอนว่าหากพวกท่านเหนื่อยแล้ว ข้าจะให้บ่าวรับใช้ตระเตรียมน้ำร้อนและอาหารการกินให้ในทันที ให้สุภาพบุรุษทุกท่านได้พักสักคืน พรุ่งนี้ค่อยออกไปดูรอบ ๆ ก็ได้เช่นกัน”
“ไม่รีบร้อน พวกเราก็อยากเที่ยมชมที่นี่” สุภาพบุรุษหวังเหล่ากล่าว “คนของฮูหยินคงบอกกล่าวแก่ท่านแล้วกระมัง สกุลหวังของเราย้ายมาที่นี่ แน่นอนว่าหากที่นี่ไม่ใช่แดนสุขาวดีที่เราแสวงหา พวกเราก็จะไม่รั้งรออยู่ต่อ”
“ได้ สุภาพบุรุษทุกท่าน เชิญทางนี้”
เมืองถงหยางผ่านการพัฒนามาเป็นเวลาหลายเดือน เมื่อเทียบกับแรกเริ่มแล้วนับว่าเปลี่ยนโฉมใหม่ไปโดยสิ้นเชิง อย่างไรก็ตาม เมื่อเทียบกับเฝินหยางแล้ว ที่นี่นับว่าเรียบง่ายและยังขาดความงดงามไปบ้าง
สมาชิกสกุลหวังติดตามมู่ซืออวี่เดินเลียบไปตามเมืองถงหยาง เห็นบ้านเรือนที่ชำรุดทรุดโทรม ถนนนั้นถึงแม้จะดูสะอาดทว่าคับแคบอยู่บ้าง ผู้คนที่เดินสัญจรไปมาไม่มากมายนัก แม้จะมีคนเดินผ่านบ้างเป็นครั้งคราว ทว่าส่วนใหญ่ล้วนเป็นคนแก่และเด็ก ภาพฉากนี้แตกต่างไปจากเฝินหยางทีเดียว
“หลายเดือนมานี้ ในเมืองถงหยางเหลือคนเพียงห้าหมื่นคน ล้วนแต่เป็นคนแก่ เด็ก สตรี และคนอ่อนแอ บัดนี้เมื่อรวมกับทหารหลายหมื่นจากแม่ทัพฉี มีทั้งสิ้นหนึ่งแสนห้าหมื่นคน สุภาพบุรุษทุกท่านเมื่อได้มาเห็นเมืองถงหยางในตอนนี้ อาจรู้สึกว่ามันแตกต่างจากที่พวกท่านเห็นในภาพวาดก่อนหน้า ทุกท่านอาจรู้สึกว่าถูกหลอกแล้วกระมัง?” มู่ซืออวี่แย้มยิ้มบาง ๆ
“เรื่องที่เกิดขึ้นกับเมืองถงหยาง พวกเราได้ยินมาบ้างแล้ว ตอนที่พวกเราเห็นภาพนั้นก็ได้สอบถามผู้ขายภาพวาดแล้วเช่นกัน ผู้ที่ขายภาพวาดนั้นกล่าวอย่างชัดเจนว่า ในภาพวาดคือเมืองถงหยางในอนาคต ไม่ใช่เมืองถงหยางในตอนนี้ สำนักบัณฑิตในภาพวาดก็เป็นสำนักบัณฑิตที่ฮูหยินลู่วางแผนไว้ ทว่ายังไม่ทันเป็นรูปเป็นร่าง” สุภาพบุรุษหวังเหล่าเอ่ย “พวกเราล้วนกระจ่างแก่ใจ การย้ายรกรากของสกุลหวังเป็นเรื่องใหญ่ เรื่องที่สำคัญเพียงนี้ไม่อาจให้ข้าตัดสินใจผู้เดียวได้ นี่เป็นการตัดสินใจสำคัญที่ผ่านการหารือกันของสกุลหวังเราแล้ว ฮูหยินไม่จำเป็นต้องทดสอบ”
“ทุกท่านคงเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่เคยสงสัยในความจริงใจของทุกท่าน เหตุที่ข้าพาพวกท่านมาที่นี่ก็เพื่อให้พวกท่านได้รู้จักเมืองถงหยางมากขึ้น อย่างไรเสียหากพวกท่านรั้งอยู่ที่เมืองถงหยาง ที่นี่ พวกท่านย่อมเกี่ยวโยงกัน ผู้หนึ่งก้าวหน้าล้วนรุ่งโรจน์ไปด้วยกัน ผู้หนึ่งพังทลายย่อมแหลกลาญไปด้วยกัน อย่าได้คิดว่าราษฎรเหล่านี้ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับพวกท่าน”
“สำนักบัณฑิตคงจงเป็นส่วนหนึ่งในแผนของข้าจริง ๆ อันที่จริงมันเป็นส่วนที่สำคัญที่สุดในเวลานี้ ข้าตั้งใจจะให้สำนักบัณฑิตคงจงเป็นทิวทัศน์ที่งดงามที่สุดในเมืองถงหยาง จึงต้องใช้กำลังคนและวัสดุเป็นจำนวนมาก อย่างไรก็ตาม เรื่องใหญ่เพียงนั้นไม่อาจสำเร็จได้ในชั่วข้ามคืน สุภาพบุรุษทุกท่าน หากไม่ชมชอบความยากจนของเมืองถงหยาง เช่นนั้นก็เชิญรั้งอยู่สอนเด็ก ๆ ที่นี่เถิด พวกเขาหลายคนสูญเสียผู้เป็นที่รักไปจึงต้องการคนมาชี้แนะทางที่ถูกที่ควร”
“เช่นนั้นเรื่องสำนักบัณฑิต…”
“ข้าให้คำสัญญา ภายในห้าปี… ไม่สิ ภายในสามปี สำนักบัณฑิตคงจงจะต้องแล้วเสร็จ จนกว่าจะถึงบัดนั้น ทำได้เพียงให้สุภาพบุรุษทุกท่านต้องน้อยเนื้อต่ำใจสอนอยู่ในเมืองถงหยางก่อนแล้ว ข้าจะหาที่สะอาด ๆ ให้พวกท่าน แน่นอนว่าการที่สุภาพบุรุษทุกท่านย้ายสกุลมาเป็นเกียรติแก่เมืองถงหยางเราเป็นอย่างยิ่ง ข้าจะออกแบบจวนให้พวกท่านด้วยตนเอง ให้คนของข้าสร้างมันให้พวกท่าน เรือนหลังนั้นจะต้องไม่เล็กไปกว่าเรือนของพวกท่านในเมืองเฝินหยางอย่างแน่นอน การออกแบบภายในอาจมีกลิ่นอายของข้าอยู่บ้าง รับรองว่าไม่ทำให้ทุกท่านผิดหวังเป็นแน่”
ฝีมือการช่างของมู่ซืออวี่ แม้กระทั่งคนที่หยิ่งผยองหยาบคายที่สุด เกรงว่ายังไม่กล้ากล่าวตำหนิแม้เพียงคำเดียว
นางเป็นผู้ออกแบบลานหรรษา ที่นั่นยังคงเล่าลือมากระทั่งบัดนี้ หากพ่อค้าวาณิชที่มาจากที่อื่นไม่เคยไปเยือนเมืองฮู่เป่ย เช่นนั้นพวกเขาก็มาเสียเที่ยวแล้ว
หวังเหล่ามองคนที่อยู่ด้านหลัง
ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินเข้ามาเอ่ยกับมู่ซืออวี่ “สกุลเรารักความสะอาด ขอเพียงฮูหยินหาที่สะอาดสักที่ก็เป็นอันใช้ได้ สกุลเราไม่ได้ชอบชื่นชมอะไร ไม่จำเป็นต้องงดงามมากนัก”
“สกุลหวังแห่งเฝินหวาง เป็นสกุลผู้สูงศักดิ์ จะต้องไม่ออกแบบให้พวกท่านดูเป็นเศรษฐีใหม่อย่างแน่นอน” มู่ซืออวี่ยิ้มบาง ๆ
“ฮูหยินกล่าวผิดแล้ว” หวังเหล่ากล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง “ควรเป็นสกุลหวังแห่งถงหยาง”
“ไม่ผิด นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป พวกท่านคือสกุลหวังแห่งถงหยาง”
สกุลหวังมีบุรุษแซ่หวังทั้งหมดสามสิบห้าคน สตรียี่สิบสามคน รวมถึงบ่าวรับใช้ทั้งหมดห้าสิบคน รวมทั้งสิ้นกว่าร้อยคนที่ย้ายรกรากมายังเมืองถงหยาง
ราษฎรเมืองถงหยางไม่เคยเห็นบัณฑิตผู้สง่างามมากมายเพียงนี้มาก่อน สองฝั่งข้างทางจึงมีผู้คนมากมายมารอดู
“พวกเขาเป็นผู้ใด? นึกไม่ถึงว่าฮูหยินจะไปทักทายพวกเขาด้วยตนเอง ช่างเอิกเกริกยิ่งนัก”
“ได้ยินว่าเป็นคนสกุลหวังแห่งเฝินหยาง รู้หรือไม่ว่าสกุลหวังแห่งเฝินหยางเป็นผู้ใด? ในช่วงร้อยปีที่ผ่านมานี้ พวกเขาสั่งสอนเก๋อเหล่าออกมาถึงสามท่าน มหาบัณฑิตสิบท่าน ขุนนางขั้นสี่ระดับบนยี่สิบท่านเชียวนะ”
“มิน่าเล่าเหตุใดจึงดูสูงศักดิ์เช่นนี้ ที่แท้เป็นสกุลผู้มั่งคั่งนี่เอง”
“สกุลหวังมีชื่อเสียงโด่งดังที่สุดด้านความรู้ลึกล้ำ บ่าวรับใช้แต่ละคนยังเจ้าบทเจ้ากลอน อย่างไรก็ตาม คนในสกุลพวกเขาไม่เป็นขุนนาง เป็นเพียงท่านอาจารย์สอนหนังสือ”
“ฟังดูน่าสนใจยิ่งนัก”
“ข้าได้ยินมาข่าวหนึ่ง” ชายหนุ่มผู้หนึ่งเดินออกมาจากด้านข้าง “คนเหล่านี้จะรั้งอยู่ที่เมืองถงหยางของเรา”
“จริงหรือเท็จนี่? พวกเขาไม่ได้เป็นอาจารย์สอนขุนนางใหญ่โตหรือ เมืองของเรายากจนเพียงนี้ พวกเขาจะยินดีรั้งอยู่หรือ?”
“ตัวอย่างที่ถนนการค้าหย่งผิงนั่นพวกท่านเห็นแล้วกระมัง? พวกเขาสนใจสำนักบัณฑิตคงจง จึงอยากมาเป็นอาจารย์สอนหนังสือที่นี่ รอดูเถิด ภายหน้าจะยิ่งมีคนมาเมืองถงหยางของเรามากขึ้น คนสกุลหวังเป็นอาจารย์ชื่อเสียงโด่งดัง บัณฑิตทั่วหล้าล้วนอยากคารวะพวกเขาเป็นอาจารย์! ตอนนี้ทั้งสกุลรั้งอยู่ที่เมืองถงหยาง หากผู้ใดอยากร่ำเรียนก็ทำได้เพียงมาที่นี่แล้ว”
“ฮูหยินคงมีจุดประสงค์เช่นนี้กระมัง!” คนรอบข้างต่างประทับใจ “ฮูหยินช่างมีแผนการที่ดีจริง ๆ!”
