สาวไอดอลห้องเดียวกับผมชอบทำตัวน่าสงสัย(The Idol Girl in My Class Is Acting Suspiciously) - ตอนที่ 31

วันนี้เป็นวันอาทิตย์ 

ซึ่งอยู่ช่วงกลางสัปดาห์สอบ แต่ว่าผู้จัดการบอกว่าผมต้องมาทำงานวันนี้ วันนี้ผมจึงต้องมาเป็นแคชเชียร์ในร้านเหมือนเช่นเคย 

ระหว่างที่ผมยืนอยู่ที่เคาน์เตอร์ ผมก็นึกเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ 

ตอนที่ซาเองุสะซังกำลังสอนผม ตอนที่ซาเองุสะซังกำลังทานแพนเค้กที่แสนอร่อยและภาพอื่นๆของเธอที่ผุดขึ้นมาในหัวผม 

จนผมเผลอยิ้มออกมาในระหว่างทำงาน ในหัวคิดเพียงแค่ว่าซาเองุสะซังนั้นเป็นคนที่มีการแสดงหน้าตาหลากหลายแบบดี แต่ไม่ว่าหน้าแบบไหนก็ดูน่ารักไปหมด 

ผมรู้สึกเหมือนมีแฟนเลยแหะ แต่พอผมคิดแบบนั้นผมก็กล่าวเนือนตัวเอง “แต่ว่าเธอคือชิออนนะ! ถึงเราจะสนิทกัน แต่อย่าคิดเกินเลยสิ!” (T/N: หรา~)

ถึงมันจะน่าสนุกไม่น้อย แต่อย่าคิดไปมากกว่านี้จะดีกว่า 

แต่ถึงยังไงผมก็เป็นเด็กม.ปลาย ผมเองก็อยากให้มีสาวๆมาชอบ……ถ้าเป็นไปได้ก็อยากให้เป็นซาเองุสะซัง 

ผมคิดว่าผมควรจะไปที่ร้านของเคนจังอีกครั้ง เพื่อปรึกษาเขาเรื่องการแต่งตัวในฤดูร้อน 

—ปิ๊งป่อง! 

แล้วเสียงของประตูอัตโนมัติก็ดังขึ้น ผมจึงกล่าวทักทายลูกค้าตามปกติ “ยินดีต้อนรับครับ” 

ซึ่งก็คือซาเองุสะซังที่แต่งตัวน่าสงสัยเหมือนเดิม 

ทันทีที่พวกเราสบตากันเธอก็รีบเดินไปที่แผงนิตยสารด้วยความเขินอายเหมือนอย่างเคย

ผมกำลังคิดถึงเธออยู่พอดีเลย คงได้เวลา “จับตาดูซาเองุสะซัง” แล้วสินะ 

อย่างแรกที่เธอหยิบมาก็คือนิตยสารหนึ่งเล่มและเริ่มอ่านมันแบบปกติ 

ตามปกติผมก็ไม่แน่ใจหรอกนะว่าเธออ่านจริงมั้ย แต่ดูเหมือนวันนี้เธอจะอ่านมันจริงๆแหะ ทำเอาผมแปลกใจไม่น้อยเลย 

……ไม่สิผมหมายถึงว่าผมแปลกใจที่เธออ่านมันแบบคนปกติต่างหาก 

ผมสงสัยว่าเธอกำลังอ่านอะไรอยู่จึงลองมองดู ก็พบว่ามันคือนิตยสารเกี่ยวกับร้านค้าพื้นที่แถบนี้ 

แล้วรู้สึกว่าเนื้อหาของเดือนนี้จะเกี่ยวกับร้านกาแฟนะ 

พูดถึงร้านกาแฟเมื่อวานผมก็เพิ่งพาซาเองุสะไปเองนี่นา 

ดูท่าเธอจะสนใจข้อมูลเกี่ยวกับร้านพวกนี้สินะ แถมเธออ่านไปก็ดูจะมีความสุขด้วย 

หลังจากอ่านเสร็จเธอก็พยักหน้าอ่างพึงพอใจก่อนจะหยิบของใส่รถเข็นและเดินมาที่แคชเชียร์โดยไม่มีท่าทางตื่นเต้นใดๆ 

ผมรู้สึกผิดหวังนิดหน่อยที่วันนี้เธอทำตัวเป็นคนปกติ แต่ผมก็ดึงสติหลับมาและเริ่มทำหน้าที่ 

—กาแฟสำเร็จรูปหนึ่ง 

—แพนเค้กกาแฟหนึ่ง 

—กาแฟโอแลหนึ่ง 

—เครื่องดื่มชูกำลังที่มีคาเฟอีนหนึ่ง 

….. 

เดี๋ยวนะ! 

นี่มันกาแฟหมดเลยนี่หว่า! 

ผมบ่นเธอในใจไปราวๆสอบรอบโดยที่เธอไม่รู้ตัว กับการที่เธอดูจะอินกับกาแฟมากตั้งแต่ไปร้านเมื่อวาน 

อย่างน้อยของอย่างสุดท้ายมันก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับกาแฟล่ะนะ 

เป็นความผิดผลาดครั้งใหญ่ที่คิดว่าวันนี้เธอจะทำตัวปกติ 

ผมใช้ความสามารถทุกอย่างในการกลั้นขำและคิดเงินให้เสร็จ 

“ทั้งหมด 77–” 

“ค่ะ!” 

ยังไม่ทันพูดจบซาเองุสะซังก็เอาแบงค์พันเยนออกมา 

ผมจึงรวบรวมสติและนับแบงค์นั้นมา 

แล้วเธอก็รับเงินทอนไปโดนที่กุมมือผมอีกเช่นเคย แต่แล้วเธอก็หยุดไป 

ผมที่กำลังสงสัยจึงมองหน้าเธอที่กำลังมองมาที่ข้อมือผมด้วยหน้าที่นิ่งค้าง 

วันนี้ผมยุ่งมากจนลืมใส่สายรัดข้อมือเลยเหรอเนี่ย ผมจึงกล่าวกับเธอ 

“วันนี้ผมลืมใส่มาน่ะครับ” 

“……โอ๊ะ จริงเหรอคะ?” 

“แต่ว่าเมื่อวานผมโหลดสติ๊กเกอร์ของชิโอรินเก็บไว้ด้วยนะ มันน่ารักมากจนผมต้องแนะนำให้ลูกค้าคนอื่นๆด้วยเลยครับ” 

ผมพูดเรื่องสติ๊กเกอร์ด้วยรอยยิ้ม 

ผมโหลดสติ๊กเกอร์เมื่อวานมาเพราะว่ามันน่าสนใจดีน่ะและคิดว่าจะส่งมันกลับบ้าง 

แล้วอารมณ์เธอก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมืก่อนจะกล่าวว่า “ฉันก็จะโหลดไว้เหมือนกันค่ะ!” ก่อนที่จะเดินออกไปอย่างมีความสุข 

ระหว่างที่ผมกำลังมองตามหลังเธอไปผมก็คิดในใจว่า ความน่าสงสัยของซาเองุสะซังนี่มันมีความเป็นไปได้ที่ไร้ขีดจำกัดจริงๆ 

—ดูท่าว่าเธอยังเก็บไม้ตายอันน่าสงสัยไว้อีกเยอะเลยงั้นสินะ 

ช่างเป็นผู้หญิงที่น่ากลัวจริงๆ!