สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 103 พระชายาขององค์รัชทายาท ท่านมีอะไรจะพูดกับหม่อมฉันหรือไม่

ฉินปู้เข่อกลอกตาเงียบ ๆ หลังจากที่ซือต๋ายอมรับวิธีของซือเยี่ยน เขาก็ล้างพิษออกจากร่างกายอย่างรวดเร็ว และแม้แต่ขาของเขาที่ไม่สามารถเดินได้เนื่องจากพิษก็กลับคืนมาเป็นปกติ

แต่คนทั้งสามยืนยันว่าพิษในร่างของหมี่โม่หรู่นั้นอยู่ลึกเกินไป และมีเพียงผู้อาวุโสซือเยี่ยนเท่านั้นที่จะสามารถรักษาให้หายขาดได้ โดยไม่จำเป็นต้องพะวงกับผลข้างเคียงที่จะเกิดขึ้น

หลังจากพักรับประทานอาหารกลางวันไปแล้วกว่าหนึ่งชั่วยาม ฉินปู้เข่อก็พาซวงหวนไปยังตำหนักหลานหนิงเพื่อต้อนรับพระชายาขององค์รัชทายาท

หลังจากที่นางมาถึงอย่างเชื่องช้า ในห้องโถงใหญ่ก็มีเหล่าองค์หญิงและธิดาของข้าหลวงคนสำคัญห้าหรือหกพระองค์อยู่ก่อนแล้ว

นอกจากหมี่จิ่งหาน จานหานชิวและฉินชิงเหยียนที่นางรู้จักแล้วก็ยังมีคนอื่น ๆ อีกสองสามคน โชคดีที่ภาพวาดใบหน้าของหมี่ฉงเมื่อสองสามวันก่อนนั้นยังคงแจ่มชัด จึงทำให้ฉินปู้เข่อจดจำอัตลักษณ์ของขุนนางเหล่านั้นได้

หลังจากสองสามคนทักทายกันเล็กน้อย พวกนางก็นั่งในตำแหน่งของตน บรรยากาศในห้องโถงใหญ่เงียบและค่อนข้างเคร่งขรึม เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิดจะเห็นว่าทุกคนดูประหม่าและไม่สบายใจเล็กน้อย

เพราะนี่เป็นครั้งแรกที่พระชายาขององค์รัชทายาทจะได้พบปะกับทุกคน อีกฝ่ายชอบอะไร จะดีหรือไม่ก็ยังไม่มีผู้ใดรู้

ฉินปู้เข่อจำได้ว่าหมี่ฉงเคยกล่าวว่าพระชายาขององค์รัชทายาทนามว่าต๋งเหม่ยจิงไม่ได้งดงามนัก แต่นางได้รับเลือกจากฮองเฮาเพราะความประพฤติอันดีงามของนาง ดังนั้นดูเหมือนว่าพระชายาขององค์รัชทายาทน่าจะนิสัยดี

ใครจะรู้ว่าสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อไปจะทำให้ฉินปู้เข่อเจ็บราวกับถูกตบหน้า

“พระชายาขององค์รัชทายาทเสด็จ—”

เสียงแหลมสูงของขันทีฝ่ายในดังขึ้น และผู้หญิงที่มีรูปร่างปานกลางก็ได้ปรากฏตัวออกมาจากประตูด้านข้างด้วยท่าทางไม่หยิ่งผยอง และเสื้อผ้าของนางก็งดงามและเป็นระเบียบไม่ผิดแผกไปจากสตรีธรรมดาทั่วไป

ทว่าน่าเสียดายที่ใบหน้าของนางดูน่ากลัวเล็กน้อย

ครึ่งหนึ่งของใบหน้าซีดเผือด จึงเผยให้เห็นโครงหน้าที่ชัดเจน ในขณะที่ใบหน้าอีกครึ่งหนึ่งมีรอยแผลเป็นสามรอยเหมือนถูกคมมีดและขวาน รอยแผลเป็นน่าจะคงอยู่มานานแล้ว รอยดำที่สะสมทำให้ผิวหนังมีสีเข้มขึ้น ซึ่งทำให้รอยแผลเป็นน่ากลัวยิ่งขึ้น

เมื่อต๋งเหม่ยจิงหันกลับมาและนั่งลง องค์หญิงสองที่นั่งอยู่ข้างฉินปู้เข่อก็เงยหน้าขึ้นมองและก้มหน้าลงทันทีด้วยใบหน้าซีดเผือด สตรีผู้สูงศักดิ์คนอื่นก็อดไม่ได้ที่จะอุทานเมื่อมองไปยังตำแหน่งที่สูงกว่า

แต่เนื่องจากพวกนางทุกคนต่างอดกลั้นไว้ เสียงที่พวกนางทำจึงแผ่วเบานัก และทุกคนก็ยกถ้วยชาในมือขึ้นมาปิดปากด้วยความตกตะลึงและกลบด้วยเสียงเครื่องลายครามที่กระทบกัน

ฉินปู้เข่อยังคงตกตะลึงกับใบหน้าของต๋งเหม่ยจิง แต่นางไม่ใช่สตรีใจเสาะที่จะส่งเสียงเอะอะ นางละสายตาไปราวกับว่านางเห็นคนปกติ

ทว่าสิ่งที่นางแปลกใจจริง ๆ ในสถานที่แห่งนี้ไม่ใช่รูปลักษณ์ของต๋งเหม่ยจิง นางเพิ่งค้นพบว่ามันแปลกที่สตรีทุกคนในโลกนี้ต่างมีความรักสวยรักงาม และสิ่งนี้ไม่เปลี่ยนแปรผันตามจากกาลเวลามาสู่ปัจจุบัน

ใครก็ตามที่มีตำหนิหรือรอยแผลเป็นบนใบหน้าจะพยายามปกปิดมันให้ดีที่สุด ไม่ว่าจะด้วยแป้งหรือผ้าคลุมหน้า

แต่ดูเหมือนต๋งเหม่ยจิงจะไม่รู้ว่าใบหน้าของตนน่ากลัวเพียงใด ไม่เพียงแค่นางจะไม่ปกปิดเท่านั้น แต่นางยังยกยิ้มอย่างพึงพอใจหลังจากเห็นความสยดสยองในแววตาของเหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์ในห้องโถงใหญ่

ดูเหมือนจะเห็นสิ่งที่น่าสนใจ

สายตาของต๋งเหม่ยจิงกวาดมองใบหน้าของสตรีผู้สูงศักดิ์ในห้องโถงใหญ่อย่างแช่มช้า โดยก้มศีรษะลงหรือมองไปรอบ ๆ นางตกตะลึงครู่หนึ่งหลังจากเห็นรูปลักษณ์ของฉินปู้เข่อ แล้วดวงตาของนางก็ฉายแววขี้เล่น

หลังจากการแนะนำตัวและต้องพบปะพูดคุยต่อ สายตาของสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้ก็เลื่อนลอย โดยพยายามไม่ให้สายตาจับจ้องไปที่ใบหน้าของต๋งเหม่ยจิง

เมื่อถึงคราวของฉินปู้เข่อ นางมองสบตาของต๋งเหม่ยจิงอย่างจริงจังและแววตาของนางก็ไม่สั่นคลอน

ในขณะที่นางก้มลงโค้งคำนับและกลับสู่ตำแหน่งของตนเอง ฉินปู้เข่อก็ดูเหมือนจะเห็นรอยยิ้มที่ไม่สามารถเข้าใจได้บนใบหน้าของต๋งเหม่ยจิง

“ชาของทุกคนเย็นหมดแล้ว ตำหนักหลานหนิงมีชาใหม่ มาเถอะ นำชาใหม่มาเติม” ต๋งเหม่ยจิงสั่งด้วยรอยยิ้ม ทว่ามันยิ่งส่งให้ใบหน้าของนางน่ากลัวยิ่งขึ้น

ฉินปู้เข่อขมวดคิ้วเล็กน้อย นางไม่ใช่คนที่ตัดสินคนจากรูปลักษณ์ภายนอก แต่นางเชื่อว่าความสัมพันธ์นั้นเกิดจากหัวใจ

ใบหน้าของต๋งเหม่ยจิงนั้นถูกทำลายเพราะอาการบาดเจ็บในวันวาน เมื่อพูดถึงประเด็นนี้นางก็ถูกมองว่าเป็นเหยื่อ แต่นางจงใจใช้ความน่ากลัวของตนเองทำให้ผู้อื่นหวาดกลัวโดยมองว่าเป็นเรื่องสนุก และนิสัยของนางก็ค่อนข้างประหลาด

นางกำนัลถือถาดขึ้นมาทีละคนและเปลี่ยนชาใหม่ให้เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์

สาวใช้ที่เปลี่ยนชาให้ฉินปู้เข่อดูเยาว์วัยและดูเหมือนไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้มาก่อน มือของนางจึงสั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้เมื่อยกชาให้ฉินปู้เข่อ อุณหภูมิในห้องไม่สูงนัก แต่กลับมีเหงื่อเย็นผุดขึ้นบาง ๆ ที่หน้าผากของนางกำนัล

นางเหลือบมองนางกำนัลด้วยความสงสัย และการเคลื่อนไหวมือของนางก็ระมัดระวังมากขึ้นเล็กน้อย

หลังจากวางชาใหม่ต่อหน้าทุกคนแล้ว ต๋งเหม่ยจิงก็พูดช้าๆ ว่า “ข้าเพียงแค่ต้องการใกล้ชิดกับพี่สาวน้องสาวด้วยการดื่มชา เหตุใดบัดนี้ทุกคนถึงเงียบกันเช่นนี้เล่า? ในเมื่อทุกคนไม่พูด เราก็มาดื่มชากันดีกว่า”

ฉินปู้เข่อหยิบถ้วยชาเงียบ ๆ พลางคิดในใจว่าหากตั้งใจจะทำให้คนอื่นหวาดกลัว ก็อย่าโทษคนอื่นที่กลัวก็แล้วกัน

ขณะที่นางก้มศีรษะยกกาน้ำชาขึ้นและกำลังจะกำจัดฟองชา องค์หญิงสองที่อยู่ข้าง ๆ นางก็กรีดร้องและโยนกาน้ำชาออกจากมือ

ในชั่วพริบตาต่อมา เสียงกาน้ำชาตกลงบนพื้นและเสียงกรีดร้องของเหล่าสตรีในห้องโถงใหญ่ก็ดังขึ้นอย่างไม่ปิดบัง

สตรีหนึ่งหรือสองนางที่จิบชาไปแล้วถามหากระโถนจากนางกำนัลเพื่ออาเจียน

ฉินปู้เข่อถือกาน้ำชาแล้วขมวดคิ้วมองตะขาบที่มีความหนาเท่านิ้วชี้ที่ดิ้นไปมา เนื่องจากน้ำชาร้อนอย่างระมัดระวัง

เมื่อมองลงไปที่พื้นอีกครั้ง ตะขาบบางตัวคลานออกมาจากกาน้ำชาที่มีรอยร้าวบนพื้น แต่เนื่องจากพวกมันถูกน้ำเดือดลวก ตะขาบชะตาขาดเหล่านี้จึงดิ้นไปมาด้วยกรงเล็บเล็ก ๆ ของพวกมันอยู่บนพื้น

ผู้หญิงคนนี้ป่วยหรือไม่ นางมีความสุขก็ต่อเมื่อเห็นคนอื่นหวาดกลัว

“พระชายาขององค์รัชทายาท ท่านมีอะไรจะพูดกับหม่อมฉันผู้นี้หรือไม่เพคะ?” ฉินปู้เข่อวางกาน้ำชาลงบนโต๊ะข้าง ๆ นาง น้ำเสียงฟังดูไม่ค่อยสบอารมณ์

…………………………………………………………………………………