สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 108 พี่สาวน้องสาวคืนดีกัน
“ดีมาก” แสงเทียนสะท้อนในดวงตาของฉินปู้เข่อวับวาว
นางกำลังรอให้ฉินชิงเหยียนติดต่อกับจานหานชิว
ด้วยนิสัยกดขี่ของฉินชิงเหยียนที่งานเลี้ยงฤดูใบไม้ร่วงในพระราชวัง นางย่อมไม่เต็มใจมาที่นี่เพื่อฟื้นฟูความเป็นพี่สาวน้องสาวอย่างแน่นอน
แม้จะเป็นการยอมรับผิดตามความตั้งใจของฉินเฉิงหย่งแต่ก็อยู่ได้ไม่นาน
พูดตามหลักเหตุผลแล้ว เมื่อนางพบฉินชิงเหยียนครั้งแรก หลังจากที่นางพูดจาไม่สุภาพเช่นนั้นออกไปแล้ว ฉินชิงเหยียนก็ควรจะยอมแพ้และไม่กลับมาอีก ทั้งยังควรจะส่งต่อคำพูดของนางให้ฉินเฉิงหย่งเพื่อสร้างความแตกแยก
แต่ฉินชิงเหยียนไม่ได้ทำเช่นนั้น การยืนกรานที่ผิดปกตินี้น่าสงสัยยิ่งนัก
หากนางยอมรับคำขอโทษของฉินชิงเหยียนอย่างง่ายดายเกินไป นางก็เชื่อว่าฉินชิงเหยียนที่ถูกปฏิบัติในฐานะหมากรุกหรือพันธมิตรก็จะไม่เชื่อเช่นกัน
ดังนั้นนางจึงพาจานหานชิวที่อ่อนโยนเข้ามา และจงใจเปิดทางให้ฉินชิงเหยียน
จานหานชิวหูเบา จึงมีความเป็นไปได้มากที่จะช่วยให้นางและฉินชิงเหยียนฟื้นฟูความสัมพันธ์ทางอ้อมอย่างแน่นอน การฟื้นฟูความเป็นพี่น้องกันผ่านพยานหรือคนกลางเช่นนี้จะน่าเชื่อถือยิ่งขึ้น
แน่นอนว่าเมื่อจานหานชิวเข้ามา ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า นางจะช่วยฉินชิงเหยียนด้วยคำพูดที่นุ่มนวลไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่เพื่อทดสอบน้ำเสียงของฉินปู้เข่อ
วันนี้จานหานชิวมาพูดคุยกับนางอีกครั้ง เมื่อถึงเวลาจานหานชิวก็ถามว่า
“พรุ่งนี้องค์หญิงสองชวนพวกเราไปแช่น้ำพุร้อน เจ้าจะไปหรือไม่?”
ฉินปู้เข่อไม่ลังเล “ไปสิ ข้าอยู่ที่นี่มาหลายวันแล้วยังไม่เห็นใครไปน้ำพุร้อนเลย ข้าคิดว่าเหล่าสตรีไม่อาจไปบ่อน้ำพุร้อนได้เสียอีก”
เมื่อจานหานชิวได้ยินนางตอบตกลง ก็วางหินก้อนใหญ่ในหัวใจลงแล้วค่อย ๆ อธิบายกฎเกณฑ์ให้ฉินปู้เข่อฟัง นางเคยมาที่วังน้ำพุร้อนหลายครั้งกับพ่อของนาง จึงค่อนข้างคุ้นเคยมากกว่าฉินปู้เข่อ
วันรุ่งขึ้นฉินปู้เข่อพาซวงหวนไปที่บ่อน้ำพุร้อนของสตรีอย่างมีความสุข ขณะที่รอเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ที่ห้องโถงเล็กด้านนอก จานหานชิวและฉินชิงเหยียนก็เดินเข้ามาพร้อมกัน
“หานชิว เหตุใดเจ้าถึงได้มากับนาง” ฉินปู้เข่อจ้องฉินชิงเหยียนแล้วดึงตัวจานหานชิวมาที่ด้านข้างของนาง “แล้วเจ้าไม่ได้บอกข้าว่าวันนี้นางก็จะมาเหมือนกัน”
ฉินชิงเหยียนได้ยินคำพูดนั้นก็ยืนนิ่งก่อนจะกระซิบว่า “พี่หญิงสอง ข้าเพียงพบพี่หญิงจานระหว่างทางและกำลังจะแยกกันไป”
จานหานชิวดึงฉินปู้เข่อไปทางด้านหลัง “ทุกคนอยู่ด้วยกันแล้ว นอกจากนี้เจ้าพูดเมื่อสองสามวันก่อนว่าหากฉินชิงเหยียนจริงใจ เจ้าจะสามารถให้อภัยนางได้”
“เอ๊ะ หานชิว!”
ฉินปู้เข่อต้องการจะพูดบางอย่างต่อ แต่จานหานชิวดึงฉินชิงเหยียนแล้วพูดอย่างแช่มช้า “ชิงเหยียน โปรดขอโทษพี่สาวคนรองของเจ้าอีกครั้ง นางเป็นคนปากแข็ง เจ้าจะไม่เข้ากับพี่สาวของเจ้าเองได้อย่างไร”
เมื่อฉินชิงเหยียนได้รับอนุญาต นางก็เดินไปข้างหน้าฉินปู้เข่อก่อนจะคุกเข่าลงด้วยน้ำตา “พี่หญิง ได้โปรดยกโทษให้ข้าด้วย”
“เจ้า เจ้ากำลังทำอะไร ลุกขึ้นเร็ว ๆ ประเดี๋ยวทุกคนตามมาทีหลัง เห็นการคุกเข่าที่นี่แล้วจะคิดอย่างไร!” ฉินปู้เข่อรู้สึกตื่นตระหนกและรีบไปช่วยฉินชิงเหยียน
จานหานชิวคาดไม่ถึงว่าฉินชิงเหยียนจะคุกเข่าลงที่นี่ ดังนั้นนางจึงตกใจและพยายามบังทั้งสองไว้ข้างหลังอย่างสุดความสามารถ
“หากพี่สาวไม่ให้อภัย ข้าก็จะไม่ลุกขึ้น”
เมื่อเห็นว่ามีคนเข้ามาจากข้างนอกมากขึ้นเรื่อย ๆ ฉินปู้เข่อจึงกระทืบเท้า “ให้อภัย ให้อภัยเมื่อเจ้าลุกขึ้น”
ฉินชิงเหยียนลอบหัวเราะเมื่อได้ยินเช่นนั้น “พี่สาวคนนี้ให้อภัยข้าแล้วหรือ!?”
“ให้อภัย! ครอบครัวของข้าขัดแย้งกันและทำให้คนอื่นต้องมาที่นี่ ช่างเป็นความอัปยศของจวนมหาเสนาบดีเสียจริง!” ฉินปู้เข่อเหลือบมองนางอย่างหงุดหงิดก่อนจะดึงนางไปที่เก้าอี้ข้าง ๆ “ทุกวันนี้เจ้าทนอารมณ์ร้ายของข้าได้จริง ๆ!”
ฉินชิงเหยียนก้มศีรษะและยิ้มอย่างเขินอาย “ตราบใดที่พี่สาวสามารถยกโทษให้ข้าได้ ท่านสามารถสั่งให้ชิงเหยียนทำทุกอย่างได้ตามที่ท่านต้องการ”
เมื่อจานหานชิวเห็นว่าทั้งสองคืนดีกันแล้ว นางก็คลายความกังวลและความกลัวว่าเสี่ยวเข่อจะจากไปหรือโกรธนางแทน
ในไม่ช้าฉินปู้เข่อก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและไปที่บ่อน้ำพุร้อนกับจานหานชิว
ฉินชิงเหยียนยืนอยู่ตรงนั้นจนกระทั่งร่างของทั้งสองหายลับไปทางหัวมุม จากนั้นก็ยกมุมปากของนางขึ้น ริมฝีปากบางของนางเปิดขึ้นเล็กน้อย “นังโง่!”
…………………………………………………………………………….
