สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 110 ควรกระโดดข้ามกับดักหรือไม่
“เจ้าไม่ได้บอกนางหรือว่าไม่ต้องเป็นห่วง” ฉินปู้เข่อตอบอย่างแผ่วเบา “อากาศหนาวและคนก็เกียจคร้านนัก”
นางกำนัลเดินนำหน้าด้วยความสุภาพ “คุณหนูอยู่คนเดียวแล้วรู้สึกเบื่อหน่าย จึงคิดจะชวนทุกคนมาสนทนากันเพคะ”
“เจ้ารับใช้หานชิวมานานแค่ไหนแล้ว เหตุใดช่วงนี้ข้าถึงรู้สึกเหมือนไม่ได้เจอเจ้าเลย”
“ข้าน้อยตงชวน เป็นสาวใช้ระดับสี่เพคะ เมื่อสักครู่นี้พี่หลูอี้มีอาการปวดท้องตอนที่กำลังจะออกไปข้างนอก เพื่อไม่ให้ล่าช้า นางจึงขอให้ข้าน้อยมาต้อนรับพระชายาเพคะ”
ฉินปู้เข่อกล่าวชมเชย “กฎของจวนจานนั้นดีมาก และกิริยาของสาวใช้ระดับสี่ก็ช่างติดดินเหลือเกิน”
“พระชายาทรงยกย่องเกินไปแล้วเพคะ” เมื่อเดินมาถึงทางแยกบนถนน ตงชวนก็ยกนิ้วขึ้นก่อนจะชี้ไปทางหนึ่ง “พระชายา เชิญทางนี้เพคะ”
“วันนี้ข้าไม่ต้องไปที่จวนของตระกูลจานหรือ”
ตงชวนยกยิ้มพลางพูดว่า “คุณหนูเรียกทุกคนมาที่ตำหนักเฮ่อเจียง ซึ่งมีแท่นชิงช้าและที่จุดกองไฟที่นั่นเพคะ”
ฉินปู้เข่อหัวเราะลั่น “หานชิวยังคงเคยชินกับสถานที่เช่นนี้ ข้าสนใจเพียงแค่เล่นกับนางในช่วงวันที่ผ่านมานี้ และนางไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตำหนักอยู่ที่ไหน”
ในเวลาเดียวกัน บนทางเดินอีกฝั่งหนึ่งของวังน้ำพุร้อน
ต๋งเหม่ยจิงพานางกำนัลสองสามคนมาด้วย โดยหลีกเลี่ยงคนเดินถนนตลอดทางเพื่อมาที่ตำหนักเฮ่อเจียง
ด้านตะวันออกของวังน้ำพุร้อนมีตาน้ำพุร้อนเยอะจึงมีอุณหภูมิสูงกว่าบริเวณอื่น ทุกปีขุนนางที่มาจากพระราชวังจะถูกจัดให้อยู่ในที่พักทางด้านตะวันออก
ที่พักสำหรับแขกหลายแห่งทางฝั่งตะวันตกยังคงว่างเปล่า และตำหนักเฮ่อเจียงก็เป็นหนึ่งในนั้น มันมีชิงช้าและที่จุดกองไฟในพื้นที่ แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่สำหรับฤดูกาลนี้
ในเวลานี้ ชายร่างผอมสวมเสื้อคลุมสีดำยืนอยู่ตรงที่จุดกองไฟในตำหนักเฮ่อเจียง เมื่อต๋งเหม่ยจิงเข้ามา เขาก็เอียงศีรษะและเหลือบมองนางก่อนจะหาวอย่างเกียจคร้าน “หลานสะใภ้ของข้าเรียกข้ามาทำอะไรที่บริเวณอันเงียบสงบ”
ต๋งเหม่ยจิงทำความเคารพเสด็จอาที่เก้า ผู้อยู่ใต้คนผู้เดียวแต่อยู่เหนือคนนับหมื่นด้วยรอยยิ้ม “อันที่จริงแล้วเป็นการสนองความปรารถนาของอ๋องจั่วเสียนเพคะ”
หมี่เฉินอี้เหลือบมองนางด้วยความสนใจ “หลานสะใภ้รู้ความปรารถนาของข้าได้อย่างไร?”
ต๋งเหม่ยจิงเดินเข้ามาใกล้ด้วยรอยยิ้ม เมื่อมองไปที่เทพแห่งสงครามผู้ยิ่งใหญ่ สายตาของนางก็ปราศจากความเกรงกลัวใด “การกระทำของทุกคนล้วนมีเหตุผล หลังจากกลับมายังเมืองหลวง อ๋องจั่วเสียนมักแสดงความโปรดปรานต่อตำหนักของอ๋องหลี่ชิน เหตุผลก็เป็นเรื่องยากสำหรับอ๋องจั่วเสียนที่จะเอ่ยออกมา”
“ข้าไม่ได้พบหลานชายของข้ามาหลายปีแล้ว และรู้สึกว่าเจ้าเจ็ดอ่อนแอและชีวิตของเขาช่างน่าสมเพช” หมี่เฉินอี้เลิกคิ้วขึ้น “ข้ารู้สึกสงสารหลานชาย เหตุผลที่ยากจะเอ่ยเกี่ยวกับเรื่องนี้คืออะไร”
ต๋งเหม่ยจิงหัวเราะเบา ๆ “เอ๊ะ? จริง ๆ แล้วไม่ใช่เพราะพระชายาหลี่ชินหรือฉินปู้เข่อผู้เป็นที่รู้จักในนาม ‘หญิงงามอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย’ หรอกหรือเพคะ?”
พูดจบนางก็ส่ายหัวอย่างเสียดาย “วีรบุรุษพึงใจหญิงงามมาตั้งแต่สมัยโบราณ เสด็จอาที่เก้าคือเทพเจ้าแห่งสงครามในต้าเซี่ย ท่านเป็นวีรบุรุษที่มีชื่อเสียง ทว่าหญิงงามที่ท่านหมายปองกลับเป็นภรรยาของหลานชายเช่นนี้ ความสัมพันธ์ดังกล่าวขัดต่อความสัมพันธ์ เสด็จอาจึงไม่กล้าให้คนนอกรู้”
หมี่เฉินอี้หรี่ตาอย่างเย็นชาพลางมองดูท่าทางของนาง น้ำเสียงของเขาดูคุกคามเล็กน้อย “พระชายาขององค์รัชทายาท เจ้าควรรู้ว่าสิ่งที่เอ่ยปากในคืนนี้ เพียงพอแล้วสำหรับการที่เจ้าจะต้องตายหลายครั้ง และแม้แต่อัครมหาเสนาบดีก็มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าด้วย”
ต๋งเหม่ยจิงเอียงศีรษะแล้วพูดอย่างจริงจังว่า “เสด็จอาเพคะ เป็นเวลาหลายเดือนแล้วที่ท่านกลับมาที่เมืองหลวง ดังนั้นท่านเพิ่งพบคนรักของท่านเพียงแค่สองหรือสามครั้งเท่านั้นเองหรือเพคะ?! เสด็จอาผู้มีอัตลักษณ์ต้องพยายามเสียจริง และท่านก็ไม่กล้าไปเยี่ยมเยียนตำหนักของอ๋องหลี่ชินด้วยตนเอง ดังนั้นจึงไม่ปล่อยโอกาสที่สองคนนั้นกลับไปบ้านพ่อแม่เพื่อช่วยญาติ หม่อมฉันสงสัยนักว่าเสด็จอาจะหาโอกาสไปพบท่านอ๋องและพระชายาหลังจากกลับจากวังน้ำพุร้อนได้อย่างไร”
“สำหรับหม่อมฉันนั้น เพียงแค่มองเห็นความพยายามในความรักที่ไม่สมหวังของเสด็จอา และให้โอกาสแก่เสด็จอาเพคะ อย่าบอกนะว่าหากหญิงงามมาถึงหน้าประตูแล้วท่านจะไม่กล้าเอ่ยปาก หรือว่าเสด็จอากลัวอ๋องพิการเล่าเพคะ?!”
หมี่เฉินอี้อดไม่ได้ที่จะส่งเสียง ‘จุ๊’ ออกมา “ข้ามีชีวิตอยู่มาครึ่งคนแล้ว และข้าก็ไม่เคยหวั่นเกรงสิ่งใด ข้าแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น เจ้าคือพระชายาขององค์รัชทายาท ส่วนนางคือพระชายาของอ๋องหลี่ชิน การทำเช่นนี้มีประโยชน์อะไรกับเจ้า”
ต๋งเหม่ยจิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะพูดอย่างเคร่งขรึม “ส่วนหนึ่งคือหม่อมฉันต้องการช่วยให้เสด็จอาชนะเพื่อองค์รัชทายาท และอีกส่วนหนึ่งคือเสด็จอาที่เก้าไม่คิดหรือเพคะ ว่ามันสมบูรณ์แบบเกินไปสำหรับคนหน้าตาดีสองคนที่มารวมเป็นครอบครัวเดียวกัน มันสมบูรณ์แบบเสียจนข้าอดไม่ได้ที่จะอยากทำลายมัน”
นางอดใจรอแทบไม่ไหว นางสงสัยว่าฉินปู้เข่อจะเป็นอย่างไรหลังจากที่พลีกายให้กับเทพเจ้าสงครามผู้ยิ่งใหญ่ และไม่รู้ว่าอ๋องเจ็ดที่ดูเป็นสตรีและงดงามจะทำสีหน้าอย่างไร เมื่อรู้ว่าภรรยาของเขาถูกคนอื่นแย่งชิงไป
คนไร้ซึ่งอำนาจอย่างเขาคงทำได้เพียงเฝ้าดูภรรยาของตนเองถูกแย่งไป ซึ่งนางคิดว่ามันเป็นความสุขอย่างยิ่ง
ต๋งเหม่ยจิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาดังลั่น ผู้ชายชอบลองของใหม่ เมื่ออ๋องจั่วเสียนเบื่อที่จะติดพันพระชายาแล้ว นางก็จะพาอีกฝ่ายกลับมา แล้วใบหน้าของสตรีผู้งดงามอันดับหนึ่งของต้าเซี่ยก็จะตกอยู่ในกำมือของนาง
หมี่เฉินอี้มองดูความบ้าคลั่งในดวงตาของต๋งเหม่ยจิง เขาลูบคางครุ่นคิดแล้วพูดว่า “เจ้าพาคนมาที่นี่กี่คน มีกี่คนที่รู้เรื่องนี้ และนางจะมาเมื่อไหร่”
ต๋งเหม่ยจิงเหลือบมองเขา “ข้างนอกมีอีกสองคนและมีนางกำนัลที่อยู่ข้างท่าน สำหรับพระชายาหลี่ชินนั้นก็ใกล้จะมาถึงแล้วเพคะ”
“เอ๊ะ เจ้าควรจะบอกข้าล่วงหน้านะ” หมี่เฉินอี้ดูหงุดหงิด เขากางแขนออกแล้วหันกลับมา “อย่างน้อยก็ให้ข้าได้ทำความสะอาดล่วงหน้า เพื่อไม่ให้มอมแมมเกินไปเมื่อเจอหญิงงาม”
ต๋งเหม่ยจิงมองเขาขึ้นและลง “เสด็จอาหล่อเหลาและสุภาพ ดีกว่าคนง่อยผู้นั้นมากเพียงใด แล้วท่านยังจะใส่ใจกับความรู้สึกของเหยื่ออยู่อีกหรือเพคะ?”
จากนั้นนางก็มองไปที่ใบหน้าของหมี่เฉินอี้อีกครั้งแล้วถามว่า “เสด็จอา ท่านเห็นด้วยหรือไม่เพคะ?”
“เห็นด้วยสิ เหตุใดข้าจะไม่เห็นด้วยกับความคิดดี ๆ เช่นนี้ หลังจากวันนี้ข้าจะต้องคิดหาเหตุผลที่จะเก็บนางไว้เคียงข้างเขา” หมี่เฉินอี้พยักหน้าและพูดอย่างครุ่นคิด
“เป็นเช่นนั้นหม่อมฉันก็จะไม่รบกวนเสด็จอาในค่ำคืน ฤดูใบไม้ผลิ กลางดึก”ต๋งเหม่ยจิงก้มศีรษะและเตรียมจะพานางกำนัลลงไปเตรียมตัวสำหรับขั้นตอนต่อไป
ทันทีที่นางหันหลังกลับ ต๋งเหม่ยจิงก็รู้สึกเจ็บที่หลังศีรษะ ดวงตาของนางมืดลงและนางก็ล้มลงกับพื้น
เมื่อเห็นเช่นนี้ นางกำนัลที่อยู่ข้าง ๆ ก็กำลังจะเรียกหาใครสักคน แต่ก่อนที่จะทันได้อ้าปากพูด หมี่เฉินอี้ก็ทุบท้ายทอยของนางด้วยฝ่ามืออีกข้างหนึ่ง
เขาทุบคนสองคนลงบนพื้น และรอยยิ้มชั่วร้ายก็ค่อย ๆ ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา “ข้าไม่เคยหวั่นเกรงสิ่งใด และข้าก็ไม่เคยใช้คนเป็นหมาก ต๋งชวนไม่อยู่ที่นี่แต่เจ้ากลับกล้ามาต่อรองเงื่อนไขโดยไม่เจียมตัว จุ๊จุ๊ หน้าตาแย่ สมองก็ยังไม่ดีอีกด้วย”
หลังจากที่เขาจัดการกับผู้คนบนพื้นและภายนอกเสร็จแล้ว เขาก็ทะยานขึ้นไปยืนอยู่บนต้นไม้ใหญ่ที่ทางเข้าตำหนักเฮ่อเจียง แล้วพิงตัวครึ่งหนึ่งกับต้นไม้และมองไปที่ทางเดินเข้าประตูตำหนัก
ไม่นานนัก ฉินปู้เข่อที่แต่งตัวในชุดนางกำนัลก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา เขามองไปยังสิ่งที่นางลากอยู่ในมือข้างหนึ่ง
เมื่อมองให้ชัดเจนก็ปรากฏว่าคนที่ถูกลากไปตามพื้นด้วยมือของนางในตอนนี้คือนางกำนัลที่ชื่อตงชวน
ฉินปู้เข่อตบปากของนาง หลังจากที่สารเคมีรสสตรอว์เบอร์รีผ่านเข้าไปในปากของนางแล้ว นางก็เงยหน้าขึ้นก่อนจะมองไปรอบ ๆ
จากนั้นก็โยนนางกำนัลลงบนพื้น เดินไปที่ต้นไม้ใหญ่ตรงทางเข้าตำหนักเฮ่อเจียง แล้วยกเท้าขึ้นเตะลำต้นของต้นไม้
“ลงมาสิ ข้าเห็นท่านแล้ว”
…………………………………………………………………………
