สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 115 บดกระจก

“เจ้าเพิ่งพูดเองไม่ใช่หรือว่าท่านอ๋องบอกว่าข้าไปที่ตำหนักเฟิงหย่า ดังนั้นข้าก็ต้องอยู่ในตำหนักเฟิงหย่าสิ” ฉินปู้เข่อยกยิ้มและสังเกตสีหน้าที่เปลี่ยนแปรไปบนใบหน้าของลู่ชูอี้อย่างเงียบเชียบ

“เอ๊ะ ดูเหมือนว่าเถาเซียงจะระบุคนผิด” จิตใจของลู่ชูอี้เปลี่ยนไปอย่างรวดเร็วและโยนความผิดให้สาวใช้

“ไปกันเถิด พวกเจ้ามายืนทำอะไรอยู่ที่นี่ ตำหนักเฮ่อเจียงคึกคักไม่ใช่หรือ เป็นการดีที่จะดูสิ่งที่มีชีวิตชีวาหลังจากที่เบื่อหน่ายมาสองสามวันแล้ว” ฉินปู้เข่อไม่สนใจต่อข้อแก้ตัวของลู่ชูอี้และดึงจานหานชิวไปที่ประตู

สตรีผู้นี้ธรรมดาเกินไป ไม่ว่านางจะอธิบายด้วยวาจาอย่างไร นางก็ไม่เชื่อว่าฉินชิงเหยียนผู้มีฐานะเป็นน้องสาวของนางจะใช้วิธีการเช่นนี้จัดการกับนาง

นางต้องเห็นด้วยตาตัวเองก่อน และเมื่อนั้นนางจะได้เข้าใจความชั่วร้ายของจิตใจมนุษย์อย่างถ่องแท้ เพื่อที่นางจะได้เห็นว่าไม่ใช่พี่น้องของทุกครอบครัวจะมีความสุข และจะได้ไม่ถูกใช้เป็นเครื่องมือในครั้งต่อไปอีก

ลู่ชูอี้รีบขัดขวาง “อย่าไปดีกว่า เนื่องจากพระชายาหลี่ชินอยู่ที่นี่ น่าจะมีอันตรายอยู่ในตำหนักเฮ่อเจียง ไม่มีใครอยู่ที่นั่นเลย อากาศหนาวเหน็บเช่นนี้ไปแล้วก็อาจผิดหวังได้เพคะ”

นางไม่เคยติดต่อกับพระชายาขององค์รัชทายาทโดยตรง และชาตะขาบในคืนนั้นก็หลอกหลอนอยู่ในใจของนาง ทุกวันนี้นางจึงหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับพระชายาขององค์รัชทายาทโดยสัญชาตญาณ

ส่วนแผนการนี้ฉินชิงเหยียนและพระชายาขององค์รัชทายาทเป็นคนต้นคิด

เดิมทีนางเพียงแค่ฟังคำพูดของฉินชิงเหยียนและเริ่มสนใจ และส่วนที่นางรับผิดชอบนั้นง่ายดายนัก นั่นก็คือชักชวนให้คนอื่นผ่านไปดู แต่นางไม่ได้สนใจเรื่องราวหลังจากนั้น

หากฉินปู้เข่ออยู่ที่นี่ก็แสดงว่าต้องมีบางอย่างผิดปกติกับฉินชิงเหยียน บางทีฉินปู้เข่ออาจจะสามารถซ้อนแผนคนวางแผนอย่างฉินชิงเหยียนได้ ดังนั้นคนที่กำลังหลับนอนกับผู้ชายอยู่ในขณะนี้ก็คือฉินชิงเหยียนอย่างนั้นหรือ?!

อย่างไรก็ตามนางต้องห้ามทุกคนไม่ให้ไปที่นั่น มิฉะนั้นด้วยนิสัยของฉินชิงเหยียนจะทำให้นางรู้สึกไม่ดีในอนาคต

“ไม่เป็นอะไร ข้าอยู่ในห้องมาทั้งวันแล้วจึงอยากจะออกไปสูดอากาศบ้าง” ฉินปู้เข่อโบกมือสั่งคนให้เปิดประตู ก่อนจะหยิบเสื้อคลุมของจานหานชิวด้วยมือข้างหนึ่ง และดึงจานหานชิวออกไปด้วยมืออีกข้างหนึ่ง

ในเวลาเดียวกัน สตรีผู้สูงศักดิ์เจ็ดหรือแปดคนกำลังคุยกันอยู่บนถนนสายเล็ก ๆ หน้าตำหนักเฮ่อเจียง และหมี่จิ่งหานกำลังเดินมาอยู่ข้างพวกนางเพียงลำพัง

เมื่อความอยากรู้อยากเห็นถูกกระตุ้นแล้วก็ยากนักที่จะถูกระงับ และยิ่งถูกระงับมากเพียงใดก็ยิ่งมีพลังมากขึ้นเท่านั้น

สตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้เล่นไพ่ที่ลานตำหนักทั้งคืน เมื่อพวกนางเบื่อหน่าย สาวใช้ของลู่ชูอี้ก็กล่าวว่านางเห็นพระชายาหลี่ชินย่องไปที่ตำหนักเฮ่อเจียงเพียงลำพัง

เมื่อรวมกับการจากไปของฉินชิงเหยียนกลางคันแล้ว บางคนก็นึกถึงการแสดงที่ดีของสองพี่น้องที่งานเลี้ยงต้นฤดูใบไม้ร่วงในพระราชวังขึ้นมา

เมื่อเห็นสองพี่น้องคู่นี้คืนดีกันเมื่อไม่กี่วันก่อนก็รู้สึกย้อนแย้งอีกครั้ง ในฐานะกลุ่มหญิงสาวรุ่นอายุสิบเจ็ดหรือสิบแปดปีที่กำลังเบื่อหน่าย จึงไม่มีความเกรงกลัวเรื่องใหญ่อะไรตราบใดที่ไม่ได้เกิดขึ้นบนศีรษะของตน

ดังนั้นเมื่อลู่ชูอี้ไม่ได้เอ่ยคำใด ก็มีคนเป็นผู้นำออกจากลานตำหนักและพาทุกคนไปที่ตำหนักเฮ่อเจียง แต่เมื่อลู่ชูอี้ได้จังหวะก็รีบหันหลังไปที่ตำหนักเฟิงหย่าของจานหานชิวอย่างรวดเร็ว

“แล้วแม่นางลู่เล่า ข้าเห็นนางเมื่อสักครู่นี้ เหตุใดนางจึงไม่อยู่ที่นี่ตอนนี้เล่า” เมื่อมาถึงประตูตำหนักก็มีคนนึกถึงผู้ริเริ่มได้

“นางแยกออกไปแล้ว ดูเหมือนว่าข้าจะเห็นนางเดินออกไปด้านข้าง” มีคนตอบ “พวกเรามาถึงประตูตำหนักแล้ว พวกเราจะรอนางทำไมอีก?”

เมื่อหมี่จิ่งหานได้ยินคำพูดนี้ก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ เมื่อเทียบกับสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้จากจวนต่าง ๆ แล้ว หมี่จิ่งหานเติบโตขึ้นมาในวังตั้งแต่เด็กและคุ้นเคยกับแผนการมากมายที่ออกแบบมาเพื่อใส่ร้ายผู้อื่น

บัดนี้สถานการณ์ช่างคุ้นเคยยิ่งนัก มันไม่ง่ายเลยที่จะเป็นฉินปู้เข่อและฉินชิงเหยียนทะเลาะกัน อาจจะมีสถานการณ์ที่เลวร้ายกว่านั้น

นางคิดว่าฉินปู้เข่อผู้นี้ควรฉลาดกว่านี้เพื่อไม่ให้ราชวงศ์ต้องเสื่อมเสีย

หมี่จิ่งหานถูกเสด็จแม่ของตัวเองเปรียบเทียบกับคนนอกตั้งแต่ยังเป็นเด็ก ดังนั้นนางจึงไม่ชอบทุกคนที่เก่งกว่าตัวเอง ซึ่งหมายรวมถึงหมี่เสวี่ยหลีและฉินปู้เข่อด้วย

ทว่านางกลับยึดมั่นในชื่อเสียงของราชวงศ์อย่างถึงที่สุด เพราะเป็นจิตสำนึกในการเป็นองค์หญิง

หมี่จิ่งหานเข้าใจอย่างลึกซึ้งว่านางสามารถอวดดีต่อหน้าพวกสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านี้ได้ และเกรี้ยวกราดได้ตามต้องการ เพราะสถานะองค์หญิงของนางคือการรับประกันที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ดังนั้นนางจึงไม่ยอมให้ผู้ใดมาทำลายชื่อเสียงของราชวงศ์ด้วยเรื่องต่ำช้าอย่างเด็ดขาด มิฉะนั้นในนามขององค์เจ้าหญิง เมื่อชื่อเสียงของราชวงศ์เสื่อมเสีย ชื่อเสียงองค์หญิงของนางก็จะถูกคนนอกส่อเสียดได้

บัดนี้ฉินปู้เข่อเป็นพระชายาของอ๋องหลี่ชิน แม้ว่าอ๋องหลี่ชินจะโปร่งใสตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่สุดท้ายแล้วเขาก็ยังเป็นโอรสในราชวงศ์

เพื่อเห็นแก่ชื่อเสียงของราชวงศ์ หมี่จิ่งหานจึงจำต้องภาวนาโดยไม่สมัครใจว่าไม่ให้ฉินปู้เข่อโง่เขลาจนถูกเล่นงานได้

“พวกเจ้ารอประเดี๋ยว ข้าจะเข้าไปดูเอง” หมี่จิ่งหานรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเมื่อมองไปยังตำหนักเฮ่อเจียงที่เงียบสงัดและจุดไฟอยู่

เป็นไปได้หรือไม่ว่าฉินปู้เข่อจะถูกเล่นงานไปแล้วจริง ๆ?!

นางพานางกำนัลของตัวเองเข้าไปที่ตำหนักเฮ่อเจียง และภายในนั้นยิ่งแปลกเข้าไปอีก เนื่องจากฉินปู้เข่อและฉินชิงเหยียนต่างก็มีนางกำนัลอย่างน้อยสองหรือสามคนรอบกาย แต่บัดนี้กลับไม่มีใครไปแจ้งนางเลย

นางมองไปรอบ ๆ และเดินตรงไปที่ห้องฝั่งตะวันออกที่มีไฟสว่าง เมื่อนางเดินไปที่ประตูและตั้งใจฟังก็ไม่มีการเคลื่อนไหวภายใน

“พี่สะใภ้เจ็ด? พี่ฉินสาม? ท่านอยู่ในนั้นหรือไม่?”

ยังไม่มีการเคลื่อนไหวจากภายใน หมี่จิ่งหานจึงรู้สึกกังวลเล็กน้อย

หากนางบุกเข้าไปตอนนี้และเห็นฉากแย่ ๆ อย่างน้อยก็ยังมีเวลาลากฉินปู้เข่อไปไว้ใต้เตียง

“เปิดประตู” หมี่จิ่งหานสั่งนางกำนัลที่อยู่ข้างนาง

นางกำนัลเปิดประตูเบา ๆ แล้วหมี่จิ่งหานก็เดินเข้าไป

จากนั้นนางก็ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า นางรีบถอยออกไปด้วยความตื่นตระหนกและรู้สึกหนักใจเล็กน้อย

ข้าคิดว่าเป็นฉินปู้เข่อ แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่าจะเป็นพระชายาขององค์รัชทายาท

ข้าคิดว่าจะมีผู้ชาย แต่ความจริงแล้วมันเป็นการพบปะส่วนตัวระหว่างนายหญิงกับสาวใช้ และแม่นางฉินที่สาม

ไม่น่าแปลกใจเลยที่ทุกวันนี้ฉินชิงเหยียนจะได้ติดตามพระชายาขององค์รัชทายาทในวังน้ำพุร้อน และทั้งสองก็มีความเสน่หาบดกระจกกันจริง ๆ

หากฉินปู้เข่ออยู่กับผู้ชายคนอื่น นางก็แค่ทุบสตรีผู้นั้นให้หมดสติแล้วโยนนางทิ้งลงใต้เตียง แล้วให้นางกำนัลข้างนางล้อมชายผู้นั้นไว้

แต่จะจัดการกับตอนนี้เช่นไร

นางเป็นคนที่รู้วิธีใส่ร้ายป้ายสีต่าง ๆ มากมาย แต่ขณะนี้นางอยู่ในภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ท้ายที่สุดก็ดูเหมือนว่าพระชายาขององค์รัชทายาทและแม่นางฉินที่สามจะสมัครใจ

หมี่จิ่งหานสั่งคนรอบกายว่า “ให้คนไปยืนเฝ้าอยู่ที่ประตูตำหนัก อย่าให้ใครเข้ามาได้ หาทางส่งสตรีเหล่านั้นออกไปเสียจะดีกว่า”

นางกำนัลรีบพาคนไปเฝ้าประตูทันที

หมี่จิ่งหานเดินไปมาที่ที่ตั้งของเตียง นางควรทำอย่างไรต่อไปดี หรือว่าจะปลุกพระชายาขององค์รัชทายาทดี?

ว่าแต่… หากพระชายาขององค์รัชทายาทและฉินชิงเหยียนอยู่ที่นี่ แล้วฉินปู้เข่ออยู่ที่ไหน?!

ขณะที่นางกำลังเสียขวัญก็มีเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวออกมาจากภายในห้อง

เดิมทีเหล่าสตรีที่ประตูตำหนักตั้งใจจะหันหลังกลับแล้ว แต่เมื่อนางได้ยินเสียงกรีดร้องนั่น พวกนางก็หยุดทันทีและแต่ละคนก็ยื่นคอมองเข้าไปในตำหนัก

ไม่มีทางอื่นอีกต่อไป หมี่จิ่งหานตัดสินใจจะโจมตีพวกนางโดยตรง บัดนี้พระชายาขององค์รัชทายาทก็ถือเป็นสมาชิกของราชวงศ์แล้ว แม้ว่าการบดกระจกจะไม่ร้ายแรงเท่ากับการไปยุ่งกับผู้ชาย แต่ข่าวลือที่เกิดขึ้นก็จะคงอยู่ไปอีกนาน

แม้แต่องค์รัชทายาทก็จะกลายเป็นตัวตลกของผู้อื่น

แต่สิ่งที่หมี่จิ่งหานคาดไม่ถึงก็คือเมื่อนางเพิ่งเดินไปถึงประตูตำหนัก ก่อนที่นางจะเอ่ยคำใดออกไป เสียงของหมี่ฉงก็ดังขึ้น

“พวกเจ้ามาทำอะไรแถวนี้ เข้ามาสิ”

…………………………………………………………………………..