สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 118 ความรู้แปลก ๆ ถูกฝังในสมอง

ฉินปู้เข่อกะพริบตาและระบุตำแหน่งของจานหานชิวได้ด้วยเสียงของนาง นางยกยิ้มให้แล้วเอานิ้วชี้ไปที่ปากของตน “ชู่ กลับกันก่อนดีกว่า”

ตอนกลางคืนนางสูญเสียการมองเห็นหลังจากกิน ‘เยลลี่แจ๋วแหวว’ หลังจากที่นางเห็นต๋งเหม่ยจิงและหมี่เฉินอี้ในตำหนักเฮ่อเจียงจากระยะไกล นางก็ตัดสินใจสับคอตงชวนให้สลบไป

อาหารที่มีประสิทธิภาพในระบบนี้มักมีผลข้างเคียงเช่นเดียวกับ ‘ยาแรง’ และ “สายไหมทะลุกำแพง” ก่อนหน้านี้ ซึ่งจะเจ็บทุกครั้งเมื่อใช้งานแล้ว

บัดนี้ตาขาวของนางกลายเป็นสีแดงเลือด และทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้านางก็เป็นเหมือนกระเบื้องโมเสคระดับสิบ ซึ่งค่อนข้างพร่ามัว

หลังจากกลับมาที่ตำหนักเฟิงหย่าแล้ว ฉินปู้เข่อก็จับมือจานหานชิวและเขย่า “ข้าขออยู่กับเจ้าสามวันได้หรือไม่”

ในสถานการณ์นี้ นางไม่อาจปรากฏตัวต่อหน้าหมี่โม่หรู่ได้อย่างแน่นอน และไม่ต้องพูดถึงว่าเขาจะกังวลหรือไม่ ด้วยความกระตือรือร้นของหมี่โม่หรู่ เขาจะรู้แน่นอนว่าคืนนี้นางกินอะไรแปลก ๆ

คำถามที่ไม่อาจตอบได้เช่นนี้ นางจึงเลือกที่จะหลีกเลี่ยง

“ได้แน่นอน แต่สำหรับดวงตาของเจ้า ขอให้ข้าส่งหมอมาให้เจ้า เจ้าวางใจได้ว่าหมอประจำจวนสกุลจานนั้นไว้ใจได้อย่างแน่นอน” จากบทเรียนที่ได้รับในคืนนี้ จานหานชิวจึงระมัดระวังตัวมากขึ้น

ฉินปู้เข่อหันศีรษะเพื่อค้นหาตำแหน่งโดยประมาณของซวงหวนแล้วสั่งว่า “ไปที่ตำหนักถงจิ้งเพื่อบอกท่านอ๋องเกี่ยวกับสถานการณ์ทั่วไปในคืนนี้ และรายงานให้เขารู้ว่าข้าปลอดภัย ส่วนสิ่งที่เจ้าพูดไม่ได้ก็ไม่ต้องบอก ข้าต้องอยู่กับแม่นางจานที่สี่สามวัน”

ซวงหวนก้าวถอยหลังออกไป ฉินปู้เข่อจับมือจานหานชิวและปลอบโยน “ตาของข้าปกติดี แต่เมื่อสองสามคืนที่แล้วข้าเหนื่อยจากการนอนดึก ดังนั้นข้าจะพักผ่อนสักสองสามวัน”

“การอดนอนทั้งคืนทำให้ดวงตาของเจ้าเป็นเช่นนี้ได้เลยหรือ?” เห็นได้ชัดว่าจานหานชิวไม่เชื่อ นางเคยเห็นว่าดวงตาของคนนอนดึกนั้นแดงก่ำ แต่นางไม่เคยเห็นดวงตาเหล่านั้นเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือด

“เหตุใดเจ้าไม่ถามข้าว่าข้าทำอะไรจนถึงดึกดื่นเล่า?” ฉินปู้เข่อเปลี่ยนหัวข้อด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

“ทำอะไร”

“นี่ไง สำหรับเจ้า” ฉินปู้เข่อหยิบกระเป๋าใส่เงินในอ้อมแขนออกมา “หากข้าจำไม่ผิด พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของเจ้า และไม่มีที่ซื้อของอะไรที่นี่ ข้าจึงเย็บให้เจ้าได้เพียงใบเดียว แม้ทำได้ไม่ดีนักก็ไม่เป็นอะไร”

จานหานชิวถือกระเป๋าใส่เงิน ดวงตาของนางเต็มไปด้วยอารมณ์ นางอ้าปากโดยไม่ส่งเสียงและน้ำตาก็ไหลออกมา

“เสี่ยวเข่อ ข้าขอโทษที่ข้างี่เง่า ข้าสร้างปัญหาให้กับเจ้ามาก แต่เจ้าก็ยังคงคิดถึงข้าเช่นนี้อยู่” ตอนที่จานหานชิวในตำหนักเฮ่อเจียงรู้สึกสำนึกผิดและกลัว นางให้ใจฉินปู้เข่อทั้งหมดและยังรู้สึกไม่ดีเล็กน้อยอยู่

“เจ้าร้องไห้ทำไม ข้ายังไม่ร้องไห้เลย” ฉินปู้เข่อชี้ด้วยความรู้สึก “เจ้าเปิดดูแล้วหรือยัง”

จานหานชิวปลดกระดุมกระเป๋าใส่เงินในมือแล้วย่นจมูก “มันไม่ใช่กระเป๋าใส่เงินนี่ เอ๊ะ นี่มันอะไรกัน”

“ผ้าปิดตา ฮ่าฮ่า เอาไว้สำหรับปิดตาเวลาเจ้างีบระหว่างวัน” หลังจากการทดลองสองครั้งแรก ผ้าปิดตาที่นางเย็บให้จานหานชิวก็ประณีตมากขึ้น และมีลายดอกบัวคู่ขนานบนนั้นด้วย

จานหานชิวลองสวมใส่ดูขณะที่นางพูด และแสงเทียนที่อยู่ตรงหน้าของนางก็หรี่ลง “ช่างน่าสนใจเสียนี่กระไร”

จากนั้นเสียงของนางก็เบาลงอีกครั้ง “เสี่ยวเข่อ บัดนี้ดวงตาของเจ้ามองไม่เห็นเหมือนที่ข้าใส่ผ้าปิดตาอยู่ตอนนี้หรือไม่”

“เกือบแล้ว แต่ข้ายังคงเห็นดวงไฟที่จุดอยู่ในห้องนี้” ฉินปู้เข่อเอียงศีรษะ “เจ้ารู้หรือไม่ว่าบางครั้งดวงตาที่เหนื่อยล้าเกินไปอาจทำให้ตาบอดชั่วคราวได้ แต่อย่างน้อยข้าก็มองเห็นตำแหน่งของเจ้าได้”

จานหานชิวใส่ผ้าปิดตาแน่นบนดวงตาของนาง และเอื้อมมือออกไปยังตำแหน่งของฉินปู้เข่อ หลังจากสัมผัสนางแล้ว จานหานชิวก็ยกยิ้มอย่างสบายใจ “ในเมื่อเจ้าเจ็บตาเพราะเจ้าเย็บของขวัญวันเกิดให้ข้า เช่นนั้นข้าก็จะยอมใช้เวลาสักสองสามวันในความมืดกับเจ้า ด้วยวิธีนี้หากเราทำเรื่องตลก เราก็จะไม่เห็นและเราจะไม่หัวเราะเยาะกัน”

“ตกลง ถ้าเช่นนั้นข้าจะจับหน้าเจ้าก่อนเพื่อดูว่าเจ้ายังร้องไห้อยู่หรือไม่” ฉินปู้เข่อยกยิ้มและมองไปยังกลุ่มแสงพร่ามัวที่อยู่ตรงหน้านางแล้วเอื้อมมือออกไป “เอ๊ะ ข้าสัมผัสอะไร มันเหนียวและน่าขยะแขยง”

“อ่า ดูเหมือนว่าข้าเพิ่งสั่งน้ำมูกออกมาถูหน้า” จานหานชิวน้ำตาไหลพลางหัวเราะ “ข้าก็อยากสัมผัสเจ้าเช่นกัน”

“ไม่ ไม่ มีน้ำมูก!”

ในไม่ช้าก็มีเสียงหัวเราะดังลั่นห้อง อู๋อวิ๋นที่มาพร้อมกับซวงหวนยืนอยู่ที่ประตูเม้มปากและยกยิ้มเมื่อได้ยินเสียงหัวเราะดังมาจากภายใน แล้วหันศีรษะไปที่ซวงหวนและกล่าวว่า “เหตุการณ์ในคืนนี้น่าตื่นเต้นเกินไป และท่านอ๋องคงไม่ปล่อยไปโดยง่าย มันก็สมเหตุสมผลแล้วที่ข้าจะคอยเฝ้าดู โดยไม่มีเจตนาสงสัยพระชายา”

“เข้าใจแล้ว” ซวงหวนพยักหน้า หากท่านอ๋องยังคงสงสัยพระชายาอยู่ นางจะต้องเป็นคนแรกที่สนับสนุนพระชายาหลี่ชิน

เป็นเวลาสามวันเต็มที่ฉินปู้เข่อและจานหานชิวอยู่ในห้องที่ตำหนักเฟิงหย่า ซึ่งสาวใช้ที่ผ่านไปมาทุกวันจะได้ยินเสียงหัวเราะดังก้องอยู่ในนั้นเสมอ

จนกระทั่งเช้าวันที่สามซึ่งเป็นวันเกิดของจานหานชิว นางก็ถอดผ้าปิดตาออกและไปหาจานซื่อเจีย พ่อของนางและฮูหยินจาน แม่ของนางตามกฎหมาย

จานซื่อเจียรู้ว่าลูกสาวของเขามีความสัมพันธ์ที่ลึกซึ้งกับพระชายาหลี่ชิน และพระชายาหลี่ชินก็ได้เข้าร่วมงานเลี้ยงวันเกิดของจานหานชิวในตอนเย็น

หลังจากงานเลี้ยงอาหารค่ำ ดวงตาของฉินปู้เข่อก็กลับมาเป็นปกติ ยกเว้นเส้นเลือดแดงก่ำที่ไม่ชัดเจนนัก ดังนั้นนางจึงออกไปและกลับไปที่ตำหนักถงจิ้ง

เมื่อหมี่เฉินอี้จากตำหนักเหลียนฟางได้ยินเกี่ยวกับที่พำนักของนางในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ความคิดหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในหัวใจของเขา

ตอนแรกเขาไม่รู้จักคำว่าบดกระจก แต่จากการสนทนาระหว่างเหล่าสตรีในคืนนั้น เขาก็ได้เรียนรู้เกี่ยวกับคำว่า ‘บดกระจก’ และความหมายแฝงของมัน

ตอนนี้สาวน้อยและลูกสาวคนเล็กของตระกูลจาน สองสาวกักตัวอยู่ในบ้านสามวันสามคืน ต่อให้มิตรภาพจะดีเพียงใดแต่มันจะไม่เป็นเช่นนี้

เมื่อหวนนึกถึงภาพแม่สาวน้อยตั้งกระจกให้พระชายาขององค์รัชทายาทและฉินชิงเหยียนในคืนนั้นแล้ว หัวใจของหมี่เฉินอี้ก็สั่นสะท้าน

เป็นเพราะนางก็บดกระจกนั่นเอง นางจึงเข้าใจขั้นตอนการดำเนินการของเรื่องนี้อย่างละเอียด แล้วจึงคิดแผนการนี้ขึ้นมาใช่หรือไม่?!

คุณพระช่วย หมี่เฉินอี้ส่ายหัวด้วยความทุกข์ หลังจากที่ฝังความรู้แปลก ๆ ไว้ในสมองแล้ว เขาก็ไม่อาจสลัดมันออกไปได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น

บรรยากาศในตำหนักถงจิ้งเงียบสงัดเสียจนน่าขนลุก ตั้งแต่ทางเข้าหลักไปยังห้องอ่านหนังสือเล็ก ๆ ที่หมี่โม่หรู่อยู่ นางกำนัลทั้งหมดที่นางพบระหว่างทางก็รู้สึกเหมือนกำลังเดินอยู่บนน้ำแข็งบาง ๆ

หลังจากเข้าห้องอ่านหนังสือแล้ว ฉินปู้เข่อก็มองไปที่หมี่โม่หรู่และคิดว่าเขาดูแปลกไปเล็กน้อย

“ทุกคนบอกว่าอยู่ห่างกันช่วงสั้นเพื่อพบกันอีก จะยิ่งรักกันมากกว่าเพิ่งแต่งงาน หม่อมฉันออกไปเล่นข้างนอกมาสามวัน ท่านคิดถึงหม่อมฉันบ้างหรือไม่เพคะ” นางจิ้มแก้มงามของหมี่โม่หรู่อย่างซุกซน และอดไม่ได้ที่จะจุมพิตเขา

แต่หมี่โม่หรู่หันไปด้านข้างเพื่อหลีกเลี่ยงการจุมพิตของนาง

“เหตุใดท่านจึงโกรธหม่อมฉัน?!” ฉินปู้เข่อกะพริบตาและมองหมี่โม่หรู่ที่เม้มปากและไม่เอ่ยคำใด

เหตุใดชายผู้นี้ยังคงมีนิสัยเหมือนเดิม คาดเดาไม่ได้อย่างอธิบายไม่ถูก ก่อนออกไปข้างนอกเขารักแทบตาย แต่บัดนี้กลับไม่สนใจนาง

มันไม่ได้ทำให้นางรู้สึกถึงการเฉลิมฉลองที่ได้กลับบ้าน

…………………………………………………………………………….