สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 126 กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำ

แล้ว…

‘โป๊ก’ พัดด้ามเล็กในมือของผู้มาเยือนถูกเคาะที่หน้าผากของนางอย่างแรง

“เจ้ากำลังพูดกับผู้อาวุโสกว่าอยู่ไม่ใช่หรือ?!” หมี่เฉินอี้ดึงพัดกลับและเดินผ่านฉินปู้เข่อไปนั่งในศาลา

ฉินปู้เข่อกุมศีรษะและกลั้นน้ำตาจ้องมองไปที่เขา “ท่านแสดงให้หม่อมฉันเห็นราวกับเป็นผู้เฒ่า! ท่านเสียไปห้าพันตำลึงและให้หม่อมฉันคัดลอกหนังสือครึ่งเดือน แล้วมือของหม่อมฉันก็แทบจะหัก!”

“อย่าเอามือแตะแขนและทำตามให้ดี” หมี่เฉินอี้อดหัวเราะไม่ได้ เมื่อเขานึกถึงนางกำนัลที่กลับมาบอกว่าหญิงสาวตัวน้อยคัดลอกหนังสือพลางร้องไห้ทุกวัน

มันรู้สึกดีนักที่ได้กลั่นแกล้งคนหลังจากที่ไม่ได้ทำมาหลายปีแล้ว

คนที่กำลังถือสัมภาระออกมาจากห้องโถงของวัด และเมื่อเขาเห็นฉินปู้เข่อแล้วก็ย่อเท้าทำความเคารพ “ทำความเคารพพระชายาหลี่ชิน”

จากนั้นเขาก็เข้าไปในศาลาและเปิดถุงสัมภาระให้หมี่เฉินอี้เพื่อเปลี่ยนรองเท้าและเสื้อคลุม

หลังจากเปลี่ยนรองเท้าและถุงเท้าแล้ว หมี่เฉินอี้ก็ค่อย ๆ ลุกขึ้นยืนและยกพัดในมือขึ้น

คราวนี้ฉินปู้เข่อรู้ทันแล้ว และก้าวถอยหลังในขณะที่พัดถูกโบกลงมา

หมี่เฉินอี้ตีพลาดและบ่นว่า “เอ๊ะ กล้าดีอย่างไรมาหลบทัน”

จากนั้นเขาก็ก้าวไปข้างหน้าอีกก้าว และเขาก็ยอมแพ้ก่อนที่จะเอาพัดเคาะหัวนางได้ “เด็ก ๆ อย่าเล่นข้างนอกนานเกินไป รีบกลับก่อนที่มันจะมืด!”

“เข้าใจแล้ว!” ฉินปู้เข่อเกลียดชังพฤติกรรมการสอนผู้อื่นโดยอาศัยสถานะผู้อาวุโสของเขายิ่งนัก

สิ่งนี้จะเกิดขึ้นตลอดชีวิตของนาง แต่เขาเป็นเพียงเพื่อนคนหนึ่งที่แก่กว่านางเจ็ดหรือแปดปี แต่ตอนนี้ทำราวกับใช้ชีวิตมาหลายชั่วอายุคนแล้ว!

นอกจากนี้ เมื่อพิจารณาจากการปรากฏตัวของหมี่เฉินอี้ในวันนี้แล้ว ก็ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ออกมาเพื่อเดินเล่น แต่ดูราวกับว่าเขาไปพบใครสักคนในที่ห่างไกล

วัดหลานหลงแห่งนี้มีภูเขาหลานหลงอยู่ด้านหลัง และศาลานี้เป็นทางเดียวที่จะออกจากวัดไปยังภูเขาด้านหลัง

ฝนตกครั้งสุดท้ายเมื่อสี่หรือห้าวันก่อน ช่วงสองสามวันนี้เป็นวันที่มีแดดจัด แม้ว่าดวงอาทิตย์ในฤดูใบไม้ผลิจะไม่ร้อนจัดเหมือนในฤดูร้อน แต่พื้นดินที่เป็นโคลนธรรมดาจะไม่เป็นโคลนเกาะติดเท้าแน่นอนจากการตากแดดสองสามวันมานี้ แต่ฝ่าเท้าของหมี่เฉินอี้กลับมีชั้นโคลนหนา และเมื่อมองแวบแรกก็ดูเหมือนว่าเขาได้ไปในที่มืดและชื้นมาก่อน

หลังจากกลับมายังเมืองหลวง อ๋องจั่วเสียนผู้นี้ก็ดูเหมือนจะห่างไกลจากงานราชการและสนใจแต่เรื่องกิน ดื่ม และสนุกสนานเท่านั้น แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นคนเช่นเดียวกับหมี่โม่หรู่ เขาอำพรางตัวได้ดีนัก และการกระทำเล็ก ๆ ในมุมมืดก็เกิดขึ้นทีละอย่าง

“เสี่ยวเข่อ กลับกันเถิด”

ไม่นานหลังจากที่หมี่เฉินอี้จากไป อนุหลัวก็เดินมาพร้อมกับสาวใช้ของนาง เมื่อดูจากสีหน้าพึงพอใจของนางแล้วก็รู้ว่านางคงได้บูชาพระพุทธรูปทั้งหมดในวัดนี้แล้ว

เมื่อพวกเขามาถึงโถงวัด หมี่โม่หรู่ก็กำลังรอนางอยู่ เมื่อเห็นนางเดินมา เขาก็พูดเบา ๆ ว่า “เสด็จอาเก้าอยู่ใกล้ที่นี่ ข้าเกรงว่าข้าจะกลับไปในภายหลัง เจ้ากลับไปกับอนุหลัวก่อนเถิด”

“เพคะ” เมื่อหมี่เฉินอี้เห็นนางแล้วก็คาดเดาได้ว่าหมี่โม่หรู่ก็อยู่ในวัดหลานหลงเช่นกัน เมื่อเร็ว ๆ นี้ทั้งสองคนมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกันนัก ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็มีศัตรูร่วมกัน

หมี่โม่หรู่ส่งพวกนางไปที่ประตูวัดหลานหลง โดยให้พวกนางขึ้นรถม้าของเขาเองแล้วสั่งให้อู๋เหินเป็นคนขับ และสุดท้ายก็ส่งองครักษ์อีกสองคนไปกับรถม้าเพื่อให้รู้สึกสบายใจ

ฉินปู้เข่อส่งยิ้มให้เขาด้วยความขอบคุณ ป้ายชื่อ ‘อ๋องหลี่ชิน’ ถูกแขวนไว้บนรถม้า แม้ว่าคำว่า ‘ตำหนัก’ จะสั้นกว่ารถม้าที่นางนั่งในตอนเช้า แต่ก็ได้รับการปรับปรุงให้ดีขึ้นหลายระดับ

เมื่ออนุหลัวลงจากรถม้า ก็เห็นได้ว่าสถานะของนางดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด ต่อไปแม้ว่านางจะยังเป็นอนุของจวนมหาเสนาบดี แต่นางก็สามารถมีอำนาจขึ้นมาท่ามกลางเหล่าสตรีในสวนหลังบ้านของเหล่าข้าหลวงกับขันที

อนุหลัวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเข้าไปในรถม้า แต่แล้วนางก็สงบลงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “รถม้าของท่านอ๋องมีความพิเศษกว่า และท่านอ๋องก็ใส่ใจด้วย”

เมื่อฉินปู้เข่อนั่งรถม้ากับหมี่โม่หรู่ไปที่วังน้ำพุร้อน ความประหลาดใจและการถอนหายใจทั้งหมดถูกใช้ไปแล้วในตอนนั้น นางเอนหลังพิงไหล่ของอนุหลัวแล้วหลับตาลงอย่างผ่อนคลาย

ขณะที่นางใกล้จะหลับ รถม้าก็สั่น จากนั้นอู๋เหินที่กำลังขับรถม้าอยู่ก็ส่งเสียงร้องออกมา

ทั้งอนุหลัวและนางไม่ได้เตรียมตัวไว้ และในขณะเดียวกันพวกนางก็กระเด็นออกจากที่นั่งและพุ่งไปข้างหน้าเล็กน้อย ต้องขอบคุณตาและมือที่รวดเร็วของอนุหลัว ที่สามารถปกป้องศีรษะของฉินปู้เข่อไว้ได้ด้วยแขนของนาง ทำให้นางไม่ได้กระแทกพื้นโดยตรง

ข้างนอกมีเสียงต่อสู้ ราวกับว่ามีใครมาขวางถนนเพื่อบังคับให้รถม้าหยุด แล้วซวงหวนก็ตะโกนว่า “นายท่าน อย่าเพิ่งออกมา”

“อู๋เหิน ยังมีชีวิตอยู่หรือไม่” หากอู๋เหินทรุดลง องครักษ์สองคนข้างนอกและซวงหวนก็เพียงพอแล้ว

เสียงที่ฟังดูเจ็บปวดของอู๋เหินดังขึ้น “พระชายาเจ็ด ข้าน้อยไม่เป็นอะไร เพียงแค่ถูกลูกศรสีดำพุ่งเข้าใส่เท่านั้น”

ขณะนั้นอนุหลัวก็ได้ช่วยนางขึ้นและดึงนางมาที่เบาะของรถม้า นางกางแขนออกต่อหน้าฉินปู้เข่อในท่าทางของแม่ไก่ที่ปกป้องลูก และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เสี่ยวเข่อไม่ต้องกลัว แม่ของเจ้าอยู่ที่นี่”

นางต้องทนทุกข์ทรมานมาเกือบทั้งชีวิตเพื่อลูกสาวคนนี้ และบัดนี้ลูกสาวของนางได้ใช้ชีวิตอย่างสบายแล้ว นางต้องมีชีวิตที่ดีและมีความสุข!

ฉินปู้เข่อมองใบหน้าที่วิตกกังวลของอนุหลัว และเหงื่อที่ไหลซึมออกมาบนหน้าผากของนาง หัวใจของนางอบอุ่นและตื้นตัน สำหรับนางนั้น อนุหลัวเป็นเพียงแม่ของเจ้าของร่างเดิม และนางยังคงได้รับการปกป้องโดยความสัมพันธ์ทางสายเลือดที่หลงเหลืออยู่ของเจ้าของร่างเดิม

สำหรับอนุหลัวนั้น นางเป็นลูกสาวของตัวเอง ลูกสาวที่คู่ควรกับความทุกข์ทรมาน หรือแม้กระทั่งชีวิตของนาง

ม่านรถม้าสั่นไหวอย่างรุนแรง ในเวลานี้ฉินปู้เข่อไตร่ตรองถึงความจำเป็นและผลที่ตามมาจากการใช้อาหารวิเศษอยู่ในใจ

พลังทำลายล้างหลายประเภทที่ปรากฏอยู่ในปัจจุบันสามารถอยู่ได้นานเพียงหนึ่งในสี่ชั่วยามเท่านั้น และผลข้างเคียงจะเกิดขึ้นทันทีหลังจากสรรพคุณวิเศษสิ้นสุดลง หลับเป็นตาย เป็นใบ้หรือตาบอด สิ่งที่ตามมาแต่ละอย่างจะทำให้ตัวนางไม่อาจต้านทานได้ หากไม่มีคนที่เชื่อถือได้คอยดูแล นางก็คาดว่านางจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์ที่อันตรายยิ่งกว่าเดิม

เสียงดาบกระทบกันดังตรงหูของนาง และดูเหมือนว่ามีคนรีบวิ่งมาที่ม่านรถม้าแล้ว

‘ฟึ่บ!’

ม่านรถม้าถูกตัดครึ่ง และชายชุดดำที่โจมตีด้วยดาบยาวนอกหน้าต่างรถม้าก็มองเข้ามาในรถ “เหตุใดถึงมีผู้หญิงสองคน?!”

คำพูดไม่กี่คำนั้นทำให้ฉินปู้เข่อตกใจจนเหงื่อเย็นไหลออกมา ดูเหมือนว่าคนเหล่านี้จะมาหาหมี่โม่หรู่ และนางก็บังเอิญอยู่ในรถม้าของหมี่โม่หรู่ก่อนที่พวกเขาโจมตี

แต่หมี่โม่หรู่มอบองครักษ์ส่วนใหญ่ให้กับนาง และบัดนี้มีเพียงสองคนที่อยู่ข้างกายเขา

จากนั้นแทนที่จะขอหลักฐาน นักฆ่าก็ส่ายหน้าแล้วดึงม่านออกจากรถม้า การโจมตีในมือของเขาเป็นการป้องกัน “ถอย! ข้างในมีเพียงผู้หญิงสองคน!”

ทันใดนั้นชายชุดดำหลายคนที่มาล้อมโจมตีก็ถอยออกไปทีละคน และอู๋เหินก็ฟาดแส้และรีบไปตามถนนโดยไม่ลังเล

“เดี๋ยวก่อน!” ฉินปู้เข่อตะโกนให้หยุดรถและยกม่านขึ้น

“อู๋เหินพาคนสองคนกลับไปที่วัดหลานหลง พวกเขาไม่พบท่านอ๋องที่นี่ ดังนั้นพวกเขาจะไปดักรอที่ประตูวัดหลานหลงอย่างแน่นอน รอบ ๆ องค์ชายจะมีคนเพียงพอได้อย่างไร!”

เมื่อเห็นอู๋เหินลังเล ฉินปู้เข่อก็พูดอย่างใจเย็น “ไม่ต้องห่วงฝั่งนี้ หากเป้าหมายของพวกเขาคือเราจะไม่ถอยไปเช่นนี้ ซวงหวนจะพาเรากลับตำหนักโดยเร็ว”

สถานการณ์ไม่อาจลังเลได้อีกแล้ว อู๋เหินคำนับนาง “ขอบพระคุณ พระชายา!”

หลังจากที่อู๋เหินออกไปพร้อมกับองครักษ์ทั้งสองแล้ว ซวงหวนก็นั่งบนรถม้าและฟาดแส้

เมื่อรถม้าเพิ่งเดินออกไปสองก้าวก็มีเสียงของสตรีดังขึ้นชัดเจน “พระชายา กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?!

………………………………………………………………………..