สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 127 ความร่วมมือ

ฉินปู้เข่อตกตะลึงและคิดว่าแย่แล้ว

ทันทีที่ต๋งเหม่ยจิงพูดจบก็มีคนอีกสองสามคนรีบวิ่งออกมาจากด้านข้าง แล้วฟันไปที่ซวงหวนที่อยู่บนรถม้า

“นายหญิง นั่งดี ๆ นะเพคะ”

ซวงหวนกัดฟันดึงบังเหียนแน่นด้วยมือข้างหนึ่งเพื่อควบคุมรถม้า ส่วนมืออีกข้างหนึ่งก็ยกดาบขึ้นเพื่อต่อสู้

แต่มือข้างเดียวของนางนั้นเอาชนะคนสี่คนที่โจมตีพร้อมกันได้ยากนัก ฉินปู้เข่อพาอนุหลัวที่หวาดกลัวให้นั่งที่และหยิบดาบยาวจากมือของซวงหวนเพื่อต่อสู้

“เลี้ยวรถไปที่วัดหลานหลง!”

หากพวกนางยังเข้าไปในเมืองต่อก็เกรงว่าจะไม่มีใครมาช่วยเหลือพวกนางในตอนนั้นได้ อู๋เหินและคนอื่น ๆ ก็ได้หันหลังกลับไปแล้ว บางทีพวกนางอาจจะเร่งตามให้ทันได้

ซวงหวนขับรถม้าอย่างจริงจัง และฉินปู้เข่อยืนอยู่ข้างนางและใช้กังฟูแมวสามขาของนางเพื่อสกัดกั้นการโจมตีได้เล็กน้อย

“กรี๊ด!” อนุหลัวกรีดร้องออกมาจากในรถม้า

ฉินปู้เข่อหันศีรษะกลับไปมา แส้ตวัดเข้ามาจากหน้าต่างรถและพันรอบข้อมือของอนุหลัวอย่างแน่นหนา ต๋งเหม่ยจิงที่อยู่อีกด้านหนึ่งของแส้ดึงอนุหลัวออกจากหน้าต่างรถแล้วลากนางไปที่พื้น

“เฮ้ ลงมาสิพระชายา” ต๋งเหม่ยจิงที่อยู่บนหลังม้าถือบังเหียนไว้ในมือข้างหนึ่งและอีกข้างถือแส้ลากอนุหลัวไปกับพื้น

สักพักปิ่นปักผมของอนุหลัวก็หลุดออก และนางไม่รู้เลยว่านางยังมีชีวิตอยู่หรือตายไปแล้ว

ฉินปู้เข่อไม่รอช้า นางรีบกระโดดลงจากรถม้าและกลิ้งไปบนพื้นสองสามรอบ แล้วลุกขึ้นวิ่งไปหาอนุหลัวอย่างสิ้นหวัง

“ท่านแม่ เป็นอย่างไรบ้าง?” นางรีบดึงแส้ออกจากข้อมือของอนุหลัว และปัดผมที่ปกปิดหน้าของนางออกเพื่อให้สูดอากาศ

นางรู้สึกโชคดีแต่ก็ยังคงบันดาลโทสะ นางหมดสติไปชั่วคราว

ก่อนที่นางจะทันได้ขยับตัวก็รู้สึกเจ็บแปลบที่ด้านหลังศีรษะ ฉินปู้เข่อหันศีรษะไปมองต๋งเหม่ยจิงที่กำลังหัวเราะอย่างบ้าคลั่งต่อหน้านางและสลบไป

ในเวลานี้อู๋เหินได้พาคนมาที่วัดหลานหลงแล้ว ซึ่งแตกต่างจากการเผชิญหน้าอันน่าระทึกบนถนน เนื่องจากบรรยากาศใกล้กับวัดหลานหลงเงียบสงบ และไม่มีใครถูกซุ่มโจมตีตลอดทาง

ร่องรอยของความไม่สบายใจผุดขึ้นในหัวใจของอู๋เหิน

พวกเขาอาจถูกหลอก และเป้าหมายที่แท้จริงของคนเหล่านั้นคือพระชายา

“เอ๊ะ เจ้าคือองครักษ์ข้างกายของเจ้าเจ็ดไม่ใช่หรือ เขาบอกว่าเจ้ากำลังพาพระชายากลับไปที่ตำหนัก แล้วเจ้ากลับมาแล้วหรือ!?” หมี่เฉินอี้อยู่บนหลังม้าตัวสูงเดินบนถนนเส้นหลักอย่างสบายอารมณ์

อู๋เหินกำหมัดแน่น และจากหางตาของเขาเห็นรถม้าคันใหญ่ของตำหนักอ๋องหลี่ชิน

เขารีบก้าวไปข้างหน้า “ท่านอ๋อง ท่าน… ยังไม่ถูกโจมตีหรือพ่ะย่ะค่ะ?”

หมี่โม่หรู่เหลือบมองไปที่รอยแผลบนร่างของอู๋เหิน และอาการบาดเจ็บบนร่างกายของอีกสองคน ใบหน้าอันเฉยเมยของเขาพลันแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาขึ้น “ไปกันเถิด!”

เมื่อเห็นหมี่โม่หรู่รีบเร่ง หมี่เฉินอี้ก็พุ่งไปข้างหน้าทันที “เกิดอะไรขึ้น?”

“กลยุทธ์ล่อเสือออกจากถ้ำ”

ท่าทางของหมี่เฉินอี้เริ่มจริงจังขึ้น และโบกแส้ม้าของเขาออกวิ่งไปในทันที “ข้าจะไปดูก่อน”

เมื่อหมี่โม่หรู่และหมี่เฉินอี้พูดคุยเรื่องการกักบริเวณ พวกเขาก็พูดถึงเจตนาของพ่ออย่างต๋งชวนและลูกสาว ดังนั้นทั้งคู่จึงทราบดีว่าใครเป็นคนทำ

ระหว่างทาง อู๋เหินได้อธิบายด้วยคำพูดสองสามคำว่าเขาถูกลอบสังหารและละทิ้งมือสังหารมาได้อย่างไร หมี่โม่หรู่เม้มปากและคิดในใจว่าต๋งชวนจะพานางไปที่ใด

พวกเขามาถึงสถานที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็วและในเวลานี้ไม่มีใครอยู่ที่นั่น หมี่เฉินอี้ตรวจสอบร่องรอยรอบ ๆ และวิเคราะห์ “มีรถม้าอยู่สองคัน คันหนึ่งไปทางตะวันออกและอีกคันหนึ่งไปทางใต้ มีร่องรอยของแส้อยู่ทางทิศตะวันออก ซึ่งน่าจะเป็นต๋งเหม่ยจิง ข้าจะไล่ตามพวกเขาไป และร่องรอยของเกวียนที่ไปทางทิศใต้นั้นลึกกว่าเล็กน้อย น่าจะเป็นต๋งชวนและแม่สาวน้อย เจ้าตามไปเถิด”

เมื่อฉินปู้เข่อตื่นขึ้นก็พบว่ามือและเท้าของตนถูกมัด และใต้ตัวนางยังคงส่ายไปมาอยู่ จึงดูเหมือนว่านางจะยังอยู่บนรถม้า

ไม่รู้ว่าอนุหลัวและซวงหวนถูกลักพาตัวไปไว้ที่ใด

หลังจากสงบสติอารมณ์แล้ว ฉินปู้เข่อก็บิดตัวไปทางผนังรถ นางแนบหูไว้ที่ผนังรถและฟังการเคลื่อนไหวภายนอกอย่างระมัดระวัง

…………………………………………………………………………..