สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 139 วันเกิดที่เงียบเหงา
บทที่ 139 วันเกิดที่เงียบเหงา
หลังจากเข้าไปในวัง ฉินปู้เข่อก็ระมัดระวังวาจาของนางเป็นอย่างมาก และมองดูความสงบในวังที่ไม่มีฉากใดที่เหมาะจะเป็นงานครบรอบสี่สิบปีของพระสนม
ตำหนักถังหลีก็เงียบสงบเช่นกัน ในฤดูใบไม้ผลิ สมุนไพรทุกชนิดในสวนเริ่มแตกหน่อ ดูเหมือนจะเขียวขจีและมีชีวิตชีวามากกว่าฤดูหนาวที่แล้ว
เมื่อเห็นฉินปู้เข่อเข้ามา ป้ากุ้ยจื่อก็รับรายการของกำนัล และของกำนัลที่ฉินปู้เข่อนำมาให้ พร้อมกับนางกำนัลสองคนมาต้อนรับนาง
หลังจากการพบปะทักทาย ฉินปู้เข่อก็หยิบขนมเปี๊ยะสีม่วงออกมา
“นี่เป็นขนมที่ได้รับความนิยมในเมืองหลวงเมื่อเร็ว ๆ นี้ เสด็จแม่ลองชิมดูสิเพคะ”
เนื่องจากไม่ได้เจอกันเป็นเวลานานและวันนี้ยังเป็นวันเกิดด้วย พระสนมเสียนผินจึงมองฉินปู้เข่อด้วยท่าทางที่อ่อนโยนกว่าเดิม
“ขอบใจนะ ช่วงนี้สถานการณ์ของท่านอ๋องของเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
พระสนมเสียนผินไม่ได้รู้สึกผิดหวังหรือแปลกใจเลยที่หมี่โม่หรู่ไม่ได้มาเยี่ยมนางในวัง ซึ่งดูเหมือนเป็นเรื่องปกติที่เขาจะไม่มาเยี่ยมนาง
“ไม่กี่วันที่ผ่านมาผู้อาวุโสซือเยี่ยนกลับมาแล้ว หม่อมฉันได้ยินมาว่าท่านผู้เฒ่าพบยาวิเศษที่สามารถขจัดสารพิษที่ตกค้างอยู่ในร่างของท่านอ๋องได้ หากได้ผล ท่านอ๋องก็จะสามารถเดินได้ภายในสองสามวันเพคะ”
“จริงหรือ?!” พระสนมเสียนผินมองฉินปู้เข่ออย่างมีความสุข “ดี ดี ดี…”
จากนั้นนางก็มองไปที่ฉินปู้เข่อและเอ่ยบ่นเล็กน้อย “วันนี้เจ้าไม่ควรมาที่นี่ เจ้าต้องไปที่บ้านของผู้อาวุโสซือกับท่านอ๋อง หากท่านผู้เฒ่าต้องการความช่วยเหลือหรือต้องการความเอาใจใส่เป็นพิเศษ หลังจากกลับมาที่ตำหนักแล้ว เจ้าต้องจดจำไว้เสมอและต้องระมัดระวังในการรับใช้ท่านอ๋อง!”
ฉินปู้เข่อก้มศีรษะลงน้อมรับคำ และหลังจากที่พระสนมเสียนผินพูดจบ นางก็ยกยิ้มและกล่าวว่า “เดิมทีหม่อมฉันก็พูดเช่นนั้น ทว่าท่านอ๋องคิดว่าปีนี้เป็นวันครบรอบสี่สิบปีของเสด็จแม่ เขาจึงต้องให้หม่อมฉันมาหาท่าน อีกอย่างคือท่านผู้เฒ่าซือมีความชำนาญด้านการรักษาเป็นอย่างมาก และเขาไม่ชอบให้คนอื่นนอกจากผู้ป่วยมาอยู่ใกล้เมื่อเขาฝังเข็มและสั่งยา ดังนั้นหม่อมฉันจึงจะไม่กล้ารบกวนท่านผู้เฒ่าเพคะ”
“ช่างเถิด” พระสนมเสียนผินสงบสติอารมณ์ลงและครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ทักษะทางการรักษาของซือเยี่ยนนั้นแปลกประหลาดจริง ๆ และฉินปู้เข่อก็อาจรบกวนสภาพจิตใจของหมออัจฉริยะผู้นี้ได้
หลังจากการพลิกผันนี้ พระสนมเสียนผินก็ดูเหมือนจะเปิดการสนทนา และถามคำถามประจำวันมากมายเกี่ยวกับตำหนักเป็นระยะ
เช่นเดียวกับแม่ผู้แก่ชราที่ไม่ได้เจอลูกของนางเป็นเวลานาน นางจึงกระตือรือร้นที่จะรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับลูกของนาง ฉินปู้เข่อจึงต้องอธิบายรายละเอียดเกี่ยวกับการดูแลหมี่โม่หรู่อย่างระมัดระวัง
ฉินปู้เข่อเสร็จสิ้นภารกิจเมื่อหลังมื้ออาหารกลางวัน หลังจากพระสนมเสียนผินเสวยอาหารกลางวันแล้วก็เสร็จสิ้น
“วันนี้พระชายาทำงานหนัก พระสนมไม่ได้พูดคุยกับใครเช่นนี้มานานแล้วเพคะ” กุ้ยจื่อเดินออกไปนอกห้องโถงพร้อมกับฉินปู้เข่อพลางถอนหายใจ
“วันนี้เป็นวันเกิดของเสด็จแม่ จึงดีกว่าแน่นอนที่จะมีความสุขมากกว่านี้” ฉินปู้เข่อเดินเข้าไปใกล้กุ้ยจื่ออีกสองสามก้าวแล้วถามด้วยความสงสัย “แล้วท่านป้าฝูหลิงเล่า เหตุใดวันนี้ท่านต้องทำงานหนักต้อนรับพวกเราด้วย”
กุ้ยจื่อลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วตอบว่า “ฝูหลิงอายุมากแล้ว และพระสนมจะให้นางออกจากวังในอีกไม่กี่ปีนี้”
ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะสงสัย ดังนั้นนางจึงรับกล่องผ้าจากซวงหวนแล้วยื่นให้ป้ากุ้ยจื่อ “ท่านอ๋องของข้าไม่ค่อยสบายนักจึงไม่สะดวกที่จะมาที่วังบ่อย ๆ มีท่านป้าอยู่เคียงข้างเสด็จแม่ก็ไม่ต้องกังวล”
ป้ากุ้ยจื่อไม่ได้ปฏิเสธแต่อย่างใด และหลังจากรับกล่องผ้าแล้วก็จากไป
หลังจากออกจากตำหนักถังหลีไปแล้ว ซวงหวนก็พูดเบา ๆ ว่า “ข้าน้อยถามมาแล้ว ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมาฮ่องเต้ไม่เคยมาเจอพระสนมเสียนผินที่อยู่เพียงลำพัง และท่านก็ไม่ได้เปลี่ยนตำแหน่งของพระสนมเสียนผิน สำหรับนางกำนัลฝูหลิงนั้น ดูเหมือนว่านางจะทำผิดพลาดและถูกพระสนมเสียนผินส่งตัวออกไปจากวัง”
ไม่มีการให้อภัยเลยหรือ? เป็นไปได้หรือไม่ว่าเหตุผลที่พระสนมเสียนผินเลิกโปรดปรานไม่ใช่เพราะกลิ่นตัวของนาง แต่เป็นเพราะเหตุผลอื่นหรือ!?
ฝูหลิงมีอายุประมาณสามสิบปี เมื่ออายุยี่สิบห้าปีนางได้รับการปล่อยตัวจากวัง และได้ยินมาว่านางเข้าไปในตำหนักถังหลี เมื่อพระสนมเสียนผินเข้ามาในวัง เป็นไปไม่ได้ที่ความผิดพลาดของนางกำนัลเก่าคนนี้จะถูกมองข้ามโดยเจ้านาย
จู่ ๆ ฉินปู้เข่อก็นึกขึ้นมาได้ว่าเมื่อนางบอกหมี่ฉงว่าฝูหลิงมีกลิ่นเหมือนกระดาษไหม้ไฟ และท่าทีของหมี่ฉงก็เปลี่ยนไป
เป็นไปได้หรือไม่ว่า…
……………………………………………………………………
