สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 152 อารมณ์แปรปรวนค่อนข้างมาก

บทที่ 152 อารมณ์แปรปรวนค่อนข้างมาก

ซ่งกูลืมตาและเผยรอยยิ้มชั่วร้าย “พี่เขยมีเมตตา ถึงเวลาสอนบทเรียนทางสังคมให้ท่านอ๋องเจ้าเสน่ห์แห่งเมืองหลวงแล้ว”

ห้องแต่งตัว

หมี่โม่หรู่มองฉินปู้เข่อที่กำลังเปลี่ยนเสื้อผ้าและทำผมด้วยท่าทางหมองเศร้า และพูดอย่างมีไหวพริบว่า “เหตุใดข้าถึงไม่ซื้อเสื้อผ้าใหม่สองชุดให้เสี่ยวเข่อนะ อากาศเปลี่ยนแปลงไปมากในฤดูใบไม้ผลินี้ เจ้าก็เห็นว่าวันนี้แดดจัดนักและเสื้อผ้าบนตัวเจ้าก็หนาเกินไป”

“ไม่ต้องหรอกเพคะ เมื่อมาที่นี่ หม่อมฉันเตรียมมาสี่หรือห้าชุดทั้งแบบบางและแบบหนา” ฉินปู้เข่อเขียนคิ้วดาบอย่างเชี่ยวชาญและแรเงาบนแก้มของนาง

“ชุดของผู้ชายทั้งหมดเลยหรือ?” หมี่โม่หรู่พูดอย่างไม่มั่นใจและแฝงความหวังซ่อนไว้ในหัวใจของเขา

“ใช่เพคะ ของผู้ชายทั้งหมดเลย” หลังจากแต่งหน้าเสร็จแล้ว ฉินปู้เข่อก็ดัดเสียงเป็นเป็ดตัวผู้ และเริ่มหน้าที่ของนางในฐานะหัวหน้าแผนกเสื้อผ้าบุรุษอย่างเป็นทางการ

หมี่โม่หรู่ “…”

เหมือนโดนฟ้าผ่า!

จะทำอย่างไรดี อยากจะโยนพระชายาตัวน้อยหัวดื้อที่มีหนวดผู้นี้ไปเสียจริง…

ทั้งสองเดินผ่านห้องโถงและเผชิญกับดวงตาที่ไม่รู้จักอีกครั้งหนึ่ง ฉินปู้เข่อขึ้นไปบนรถม้าและรู้สึกงุนงงเล็กน้อย “เมื่อวานท่านไม่ได้แจ้งชื่อของท่าน แล้วเมื่อคืนคนผู้นั้นรู้ตัวตนของท่านได้อย่างไร?”

หลังจากเหตุการณ์เมื่อคืนสิ้นสุดลง นางก็ได้รู้ว่าชายชุดดำเมื่อคืนมาจากสำนักงานเขตหลินเป่ย ซึ่งมาเพื่อสืบรายละเอียดของหมี่โม่หรู่ผู้เป็นราชทูตโดยเฉพาะ

หมี่โม่หรู่เคาะป้ายรถม้าและลูบหน้าของนาง “เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าของผู้ชายแล้วดูไม่ค่อยสดใสเลย”

ฉินปู้เข่อหัวเราะเพื่อปิดบังความเขินอายของนาง นางนั่งบนตักของเขาแล้วใช้มือทั้งสองข้างบีบใบหน้าของเขาอย่างแรงและพูดอย่างดุเดือดว่า

“หม่อมฉันจะส่งเสียงเตือนให้ท่านก่อน หลังจากนั้นจะเป็นหญิงงามให้ท่านอย่างแน่นอน หากท่านคิดจะหลอกก็ลองดู! หม่อมฉันจะทำให้ท่านยอมแพ้ และทำให้ท่านเป็นเหมือนต๋งชวนที่ปัสสาวะไม่ออกไปตลอดชีวิต!”

หมี่โม่หรู่พยักหน้าด้วยใบหน้าที่บิดเบี้ยวของเขา “ไม่หลอก”

“หากมองต้องควักลูกตา หากจับมือต้องถูกตัดมือ และต้องไม่มีสตรีคนใดปรากฏตัวใกล้ท่านในระยะห้าเมตร!” เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ฉินปู้เข่อก็ดูเหมือนจะนึกถึงสิ่งสำคัญขึ้นมาได้ และการแสดงออกของนางก็จริงจังมากขึ้น “คราวนี้หลังจากกลับจากเขตหลินเป่ยแล้ว ท่านต้องขับไล่หน้าอกใหญ่ ๆ และขาเล็ก ๆ พวกนั้นในสวนหลังบ้านของท่านออกไปให้หมด ได้ยินหรือไม่!”

“รับทราบ” หมี่โม่หรู่พยักหน้าอีกครั้ง

ฉินปู้เข่อเริ่มหงุดหงิด นางลุกขึ้นจากตักของหมี่โม่หรู่แล้วนั่งลงข้าง ๆ เขา จากนั้นก็ยืนขึ้นอย่างโกรธจัดและเตะเขา นางหันหลังให้เขาและมองออกไปนอกหน้าต่างรถ ดวงตาของนางกลอกไปมาอย่างหนัก

หมี่โม่หรู่ตกตะลึง เหตุใดเขาถึงรู้สึกว่าอารมณ์ของพระชายาตัวน้อยเปลี่ยนไปจากเมื่อเช้านี้

“เป็นอะไรไป ข้าสัญญานะ แม้ว่าเจียวหย่งจะวางผู้หญิงเปลือยไว้บนเตียงของข้า ข้าก็จะไม่แม้แต่จะชายตามอง” หมี่โม่หรู่กอดเอวของนางจากด้านหลังและสงสัยในใจว่านางถึงเวลามีระดูอีกแล้วหรือ ดูเหมือนว่าพระชายาตัวน้อยจะอารมณ์รุนแรงขึ้นทุกสองสามวัน

ฉินปู้เข่อพ่นลมเบา ๆ “หม่อมฉันแค่คิดว่ามันไม่ยุติธรรม เหตุใดท่านถึงไม่ตกหลุมรักก่อน แต่ท่านกลับอยู่ในห้องที่เต็มไปด้วยสตรี ใครจะรู้ว่าท่านปฏิบัติกับสตรีเหล่านั้นอย่างไรก่อนที่หม่อมฉันจะเข้าไปในตำหนัก”

“หม่อมฉันชอบมองคนหล่อ แต่หม่อมฉันก็แค่กดสองครั้งในวิดีโอสั้น ๆ ไม่เหมือนท่านที่ได้แต่งงานกับกลุ่มคนแบบสบาย ๆ ไม่ใช่แค่ดูเท่านั้นแต่ยังเริ่มต้นไปแล้วด้วย!”

รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ปรากฏที่มุมปากของหมี่โม่หรู่ นางอารมณ์ดีมากแต่จู่ ๆ นางก็โกรธขึ้นมาอย่างนั้นหรือ?!

“เจ้าคิดว่าข้าทำอะไรได้บ้างในตอนที่ข้ายังไอและอาเจียนเป็นเลือดเหมือนเมื่อก่อน และต้องนั่งรถเข็นเป็นอัมพาตทั้งวัน” เขาดึงฉินปู้เข่อที่กำลังฉุนเฉียวมาไว้ในอ้อมแขนและกระซิบที่หูของนาง

………………………………………………………………………