สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 153 ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับให้คนอยู่อาศัย

บทที่ 153 ที่นี่ไม่ใช่ที่สำหรับให้คนอยู่อาศัย

“หือ?” ดูเหมือนว่าฉินปู้เข่อจะได้ยินเรื่องแปลกใหม่ เขาหมายความว่านางเป็นคนแรกที่เขามอบความรักและร่างกายให้อย่างนั้นหรือ?!

“พวกนางไม่เหมือนเจ้า พวกนางอาจสามารถผ่านการทดสอบของข้าได้ แต่พวกนางไม่อาจบังคับให้ข้าขี่หลังกลับบ้าน” เมื่อนึกถึงวันนั้น หมี่โม่หรู่ก็ยังคงรู้สึกอบอุ่นในหัวใจจนถึงวันนี้

ในตอนนั้น เมื่อหญิงสาวตัวเล็ก ๆ ที่เขาสงสัยถูกเขาใช้มือสังหารทดสอบ นางกัดฟันแบกเขาไว้บนหลัง เขาจึงไม่อาจละเลยนางได้อีกต่อไป

เมื่อฉินปู้เข่อได้ยินเช่นนั้น ความหดหู่ใจในหัวใจของนางก็สั่นไหวเล็กน้อย นางเอียงศีรษะเล็กน้อยและพูดอย่างเขินอาย “แต่ในตอนนั้นดูเหมือนว่าท่านจะมีประสบการณ์มาก”

หมี่โม่หรู่มองดูแก้มที่แดงก่ำของพระชายาตัวน้อย ข้างคอเรียวถูกเปิดเผยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ และรอยแห่งความสุขของทั้งสองคนเมื่อคืนนี้ก็ประทับอยู่ที่คอของนางอย่างไม่ได้ตั้งใจ หูของเขากลายเป็นสีชมพู เขาเบือนหน้าหนีและพูดว่า “เจ้าเองก็เช่นกัน”

“ข้าอ่านหนังสือภาพมานับไม่ถ้วน จึงเห็นจากในหนังสือภาพหลายเล่มและอื่น ๆ อีกมากมาย…” ฉินปู้เข่อดูเหมือนจะค้นพบโลกใหม่ นางเหยียดนิ้วชี้และเชยคางของชายหนุ่มขึ้นด้วยรอยยิ้ม “หม่อมฉันไม่คาดคิดมาก่อนเลยว่าอ๋องหลี่ชินผู้ดูจริงจังและสง่างาม จะมีงานอดิเรกเป็นการแอบอ่านหนังสือปกเหลือง”

“ข้าก็ไม่คิดว่าสตรีผู้มีความสามารถอันดับหนึ่งในต้าเซี่ย ฉินปู้เข่อ ซึ่งเป็นที่รู้จักในนาม ‘ผู้มีคุณธรรมและอ่อนโยน’ จะอ่านหนังสือภาพเช่นนี้ด้วย” หมี่โม่หรู่ยกมือขึ้นสัมผัสตอหนวดรอบปากของนางและบ่นอย่างเศร้าสร้อยว่า “ข้าไม่คิดเลยว่าข้าจะมีสัมพันธ์ในคืนฤดูใบไม้ผลิกับพระชายาหนวดเมื่อคืนนี้จริง ๆ”

“พรืด~” ฉินปู้เข่อปิดปากของตน ดวงตาของนางโค้งเป็นเสี้ยววงเดือนเล็ก ๆ และความหดหู่ใจที่เหลืออยู่ในหัวใจของนางก็ถูกปัดเป่าออกไป

“ท่านอ๋องเสด็จมาถึงสำนักงานเขตแล้ว”

เมื่อรถม้าหยุด อู๋เหินก็ยกม่านขึ้นและเชิญหมี่โม่หรู่ออกไปด้วยความเคารพ ในขณะเดียวกันองครักษ์อีกคนหนึ่งก็โค้งคำนับและคุกเข่าลงข้างรถม้าเพื่อสร้างบันไดมนุษย์ให้หมี่โม่หรู่ลงจากรถม้า

ฉินปู้เข่อตกใจกับการแสดงออกที่เสแสร้งและจอมปลอมเช่นนี้ เพราะนางรู้อยู่แล้วว่าเขาต้องการทำให้คนนอกรู้สึกว่าท่านอ๋องของนางได้รับการเอาอกเอาใจ หยิ่งทะนงและเสเพล และนางก็ไม่อาจเหยียบหลังคนนุ่มนิ่มเพื่อลงจากรถม้าได้

นางกระโดดลงพร้อมกับจับกดและลงมาได้อย่างปลอดภัย

บนขั้นบันได เจียวหย่งและซ่งกูรีบเดินลงบันไดและจับมือกันครั้งแล้วครั้งเล่า “ขอต้อนรับท่านอ๋องหลี่ชินที่เดินทางมาไกล เจียวหย่ง ผู้ว่าราชการเขตหลินเป่ยคำนับท่านอ๋องหลี่ชินพ่ะย่ะค่ะ”

“ซ่งกู หัวหน้าสำนักงานเขตแห่งเขตหลินเป่ยคำนับท่านอ๋องหลี่ชินพ่ะย่ะค่ะ”

“อืม” หมี่โม่หรู่พยักหน้าโต้ตอบคนทั้งสองเล็กน้อย

หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูสำนักงานเขต และเหลือบมองไปที่กลองร้องทุกข์ที่ขาดรุ่งริ่งตรงประตูสำนักงานเขตแล้วโบกมือ “น่าขยะแขยงอะไรเยี่ยงนี้ ใครก็ได้เอาอันใหม่มาเปลี่ยนสิ”

ความสง่างามและความเฉยเมยในอดีตได้หายไปจากท่าทางของเขาอย่างสิ้นเชิง และมีความเย่อหยิ่งและทะนงตนอยู่ในบรรยากาศ

ฉินปู้เข่อเดินตามเขาไปและส่งเสียงเป็ดตัวผู้ว่า “ใช่”

เมื่อพูดจบนางก็หยิบตั๋วเงินออกจากแขนเสื้อแล้วยื่นให้องครักษ์ที่ยืนอยู่ด้านข้าง องครักษ์รับตั๋วเงินนั้นและวัดความยาวของกลองร้องทุกข์แล้ววิ่งไปซื้ออันใหม่ทันที

เจียวหย่งก้าวไปข้างหน้าและกล่าวขอโทษ “มันเป็นช่วงฤดูน้ำหลากในฤดูใบไม้ผลิ เงินทั้งหมดในบัญชีของสำนักงานเขตจึงหมดไปกับการซ่อมแซมเขื่อนกั้นน้ำ เราจึงไม่มีเงินที่จะเปลี่ยนกลองที่เก่าและชำรุดที่ประตู ซึ่งทำให้ท่านอ๋องต้องเสียค่าใช้จ่าย”

“ข้าต้องอาศัยที่ใด” หมี่โม่หรู่เดินผ่านเจียวหย่งโดยไม่เอ่ยถึงหน้าที่รับผิดชอบของราชทูต ราวกับว่าเขากำลังรอให้ผู้อื่นรับใช้เขา

ซ่งกูยกมือขึ้นและชี้ไปตรงทางข้างสำนักงานเขต “สำนักงานเขตหลินเป่ยมีสถานที่พิเศษสำหรับราชทูตของฮ่องเต้ ก่อนหน้านี้ได้ยินว่าท่านอ๋องกำลังเสด็จมา ดังนั้นจึงสั่งให้คนทำความสะอาดให้เป็นพิเศษ เชิญท่านอ๋องเสด็จมากับกระหม่อมเลยพ่ะย่ะค่ะ”

“ได้ ก็ไม่เลว” หมี่โม่หรู่พยักหน้าและเดินตามซ่งกูด้วยใบหน้าพึงพอใจ

ฉินปู้เข่อและเจียวหย่งเดินตามหลัง

เส้นทางนั้นผ่านไปที่สนามหลังสำนักงานเขต และซ่งกูก็พาพวกเขาเข้าไปในบ้านขนาดเล็ก

หลังจากเดินเข้าไปไม่กี่ก้าว เขาก็ยื่นมือออกไปผลักประตูห้องกลางลานบ้านให้เปิดออก

มีกลิ่นเหม็นอับโชยกระทบใบหน้าของพวกเขา ฉินปู้เข่อโบกพัดตรงหน้านางและโบกตรงหน้าหมี่โม่หรู่สองครั้ง และพูดอย่างโมโหว่า “บ้านพังถึงเพียงนี้ ท่านอ๋องจะสามารถอยู่ที่นี่ได้อย่างไร?!”

ในห้องที่ไม่มีคนอยู่มานานหลายปี คานและผนังลอกออกในหลาย ๆ ที่ และมีเชื้อราจำนวนมากอยู่ที่มุมทั้งสี่ของผนัง ฉินปู้เข่อไม่คิดว่าเป็นเรื่องยากสำหรับพวกเขาที่จะหาบ้านแบบนี้ได้ และเจียวหย่งก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

ซ่งกูพยักหน้าและโบกมือพูดว่า “สภาพแวดล้อมของสำนักงานเขตนั้นเรียบง่าย ไม่ได้ดีเท่าวังหลวง กระหม่อมหวังว่าท่านอ๋องจะยกโทษให้กระหม่อม แต่นี่คือห้องโถงใหญ่ที่ท่านอ๋องสามารถรับแขกได้ และสามห้องถัดไปคือห้องนอน ห้องทำงาน และห้องอ่านหนังสือ”

“เปลี่ยน! ข้าจะจ่ายเองและหาที่อยู่อื่นให้ท่าน!” ฉินปู้เข่อชี้ไปที่บ้านที่ทรุดโทรมและตะโกนอย่างจู้จี้จุกจิกยิ่งนัก

ซ่งกูเหลือบมองเจียวหย่งและก้าวไปข้างหน้าแล้วพูดด้วยความโล่งใจ “น้องชายคนนี้ไม่ปฏิบัติตามกฎ ราชทูตที่จะมาที่สำนักงานเขตจะไปอาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยมได้อย่างไร? หลังจากที่ข่าวแพร่กระจายออกไป มันจะไม่เป็นผลดีต่อชื่อเสียงของวงศ์ตระกูลของท่านอ๋องนะพ่ะย่ะค่ะ”

“ข้าจะอยู่ที่นี่” หมี่โม่หรู่เชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยแล้วสั่ง “อยู่ที่นี่เพื่อทำความสะอาด แล้วข้าจะไปกับผู้ว่าราชการเขตเพื่อหารือเรื่องสำคัญ”

“พ่ะย่ะค่ะ”

หลังจากส่งหมี่โม่หรู่และเจียวหย่งออกไปแล้ว ฉินปู้เข่อก็หยิบตั๋วเงินอีกใบจากแขนเสื้อและส่งให้ซวงหวน “ไปตามหาคนมาทำความสะอาดให้ท่านอ๋องเร็ว ๆ เถิด และไปซื้อทุกอย่างที่จำเป็นมา”

หลังจากพูดเสร็จ นางก็สั่งให้คนไปทำความสะอาดตรงมุมของบ้านหลังเล็ก แล้วเอาเบาะรองนั่งนุ่ม ๆ มาปู จากนั้นนางกำนัลสองคนก็มาพร้อมกับชุดน้ำชาอันงดงาม

หลังจากที่ทุกอย่างพร้อมแล้ว ฉินปู้เข่อก็นั่งสบายบนเบาะนุ่มและจิบชา ในขณะที่ดูแลเด็กรับใช้ทำความสะอาดบ้าน

ซ่งกูที่แอบดูอยู่ไม่ไกลนักได้พาสาวใช้สองคนเดินไปหาฉินปู้เข่อ แล้วทำความเคารพอย่างนอบน้อม “น้องชายผู้ร่าเริง ข้าไม่รู้ว่าเจ้าเป็นอะไรกับท่านอ๋อง…”

“ที่ปรึกษา ข้าเป็นที่ปรึกษาประจำตำหนักของอ๋องหลี่ชิน ฉินชู” ฉินปู้เข่อพยักหน้าอย่างจริงจัง และพึงพอใจกับตัวตนและชื่อชั่วคราวของนาง

“กลายเป็นว่าข้าไม่สุภาพกับนายน้อยฉินชูเสียแล้ว” ซ่งกูมองไปรอบ ๆ ฉินปู้เข่อหลายครั้งและคาดเดาความสัมพันธ์ระหว่างนางกับอ๋องหลี่ชินอย่างต่อเนื่อง

เด็กหนุ่มคนนี้หน้าตาหล่อเหลา นัยน์ตาสดใส เสียงของเขาแตกซ่านและหนวดอ่อน ๆ ที่ริมฝีปากบ่งบอกว่าเขากำลังอยู่ในช่วงเปลี่ยนร่างจากเด็กเป็นชายหนุ่ม ร่างกายและกระดูกทั้งตัวดูบอบบางและดูไม่เหมือนที่ปรึกษาวางแผน แต่เหมือนเด็กรับใช้กิจทางเพศที่ราชวงศ์เลี้ยงไว้

ความคิดอุปาทานนี้ทำให้ซ่งกูจงใจเข้าใกล้นายน้อยฉินชูคนนี้และพูดยกยอว่า “ท่านอ๋องและนายน้อยฉินเดินทางมาไกลมาก และตอนนี้พวกท่านสามารถอาศัยอยู่ในบ้านหลังนี้ได้เท่านั้น ซึ่งมันช่างน่าลำบากใจเสียจริง”

“ข้าบอกไม่ถูกว่าสำนักงานเขตของท่านยากจนจริงหรือว่าปลอม แม้ว่าท่านอ๋องจะยอมอาศัยอยู่ที่นี่ แต่ไม่กลัวหรือว่าท่านจะกลับไปรายงานเรื่องของพวกเจ้า!” ฉินปู้เข่อเหลือบมองบ้านอย่างโมโห “มันไม่ใช่ที่สำหรับให้คนอยู่อาศัย”

ซ่งกูพูดอย่างเศร้าสร้อย “ใครบอกว่าไม่ใช่ เห็นได้ชัดว่ามีห้องที่ดีสามห้องในสนามหลังสำนักงานเขต แต่ผู้ว่าราชการเขตบอกว่าห้องทั้งสามห้องมีไว้สำหรับจุดประสงค์อื่น และเขาก็ให้คนรับใช้ทำความสะอาดห้องนี้ในบ้านที่ทรุดโทรมและมอบให้แก่ท่านอ๋อง”

[การพูดนอกเรื่องของผู้เขียน]: เอ่อ… ดูเหมือนว่ารถไปโรงเรียนอนุบาลจะไม่ได้รับอนุญาตให้ขับ…

…………………………………………………………………………..