สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 155 ดื่มจนเมามาย

ฉินปู้เข่อเหลือบมองหน้าอกขนาดใหญ่ของหญิงสาวที่เริงร่าอยู่ตรงหน้านาง จากนั้นมองไปที่สาวยั่วสวาทข้างหมี่โม่หรู่ แล้วเหลือบมองซ่งกูและพูดช้า ๆ

“ท่านซ่ง นี่คือ…”

ซ่งกูพูดด้วยรอยยิ้มว่า “นี่คือสาวใช้ ข้าคิดว่ามีบางคนอาจเคยชินกับการปรนนิบัติรับใช้ในเมืองหลวง ดังนั้นจึงต้องใส่ใจให้มากเมื่อพวกท่านออกมาข้างนอก ลี่เอ๋อร์รินสุราให้ท่านอ๋องสาม”

“ได้ ได้” หมี่ฉงไม่ได้รู้สึกผิดอะไร และจิบสุราจากจอกที่ลี่เอ๋อร์ที่อยู่ข้างเขารินให้อย่างไม่กังวลใจ

เมื่อเห็นดังนั้น ซ่งกูก็มองผู้หญิงอีกสองคน “เสี่ยวเหวิน เสี่ยวเหมย”

เสี่ยวเหมยที่อยู่ข้างหมี่โม่หรู่ก้มลง และนำเครื่องเคียงมาให้เขาทันที ก่อนจะเติมสุราให้เขาอย่างสนิทสนม

“คุณชายผู้นี้ไม่ได้หน้าซื่อใจคด ไม่จำเป็น!” ฉินปู้เข่อยกตะเกียบของตัวเองขึ้นและแทงชามเปล่าเสียงดัง นางมองหมี่โม่หรู่อย่างดุร้าย ทำให้หมี่ฉงตาเบิกโพลง!

หมี่โม่หรู่จ้องมองนางพลางนึกถึงกรงเล็บแหลมคมของนางที่กำลังร้องไห้และอาละวาด รวมไปถึงตำหนักที่ถูกสร้างขึ้นใหม่หลังจากพังทลายลงจากหายนะครั้งล่าสุด แล้วเขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านในใจ ใบหน้าที่เฉยเมยตลอดเวลาของเขาเปลี่ยนเป็นอ่อนโยน เขาพูดว่า “ข้าจะหยิบเอง”

โดยไม่คาดคิด เสี่ยวเหมยผู้นี้ไม่ได้ออกคำสั่งใด ๆ นางยกยิ้มเหมือนดอกไม้บานและยังคงจะยกอาหารมาให้หมี่โม่หรู่ต่อ เดิมทีแขกที่นางต้องบริการล้วนแต่อ้วนและขี้เหร่ ทว่าวันนี้นางได้พบกับชายผู้หล่อเหลาและมีเกียรติเช่นนี้ นางจึงต้องคว้าโอกาสนี้ไว้

“อึก” ฉินปู้เข่อถือจอกสุราในมือ และเทมันเข้าปากด้วยความโกรธ พลางจ้องมองผู้หญิงข้างหมี่โม่หรู่ด้วยไฟในดวงตาของนาง

เสี่ยวเหมยไม่รู้ตัว นางก้าวเข้าไปข้างหน้าครึ่งก้าว และจากมุมมองของคนที่อยู่ข้างนาง นางก็เกือบจะตัวติดกับเขาแล้ว

เมื่อไม่ได้ยินการปฏิเสธของเขา ฉินปู้เข่อก็หยิบสุราจอกที่สองขึ้นมาแล้วดื่มมัน และยกนิ้วขึ้นชี้ไปที่ซ่งกูด้วยท่าทางแบบอันธพาล “เฮ้ย เจ้า!”

เมื่อซ่งกูได้ยินว่าเขาถูกเรียกจึงยืนขึ้นทันทีพร้อมกับจอกสุราในมือ “คุณชายฉินมีคำแนะนำอะไรหรือไม่?”

เมื่อฉินปู้เข่อได้ยินเช่นนั้นก็หยิบจอกสุราขึ้นมาเติมให้เต็มและดื่มหมดในคราวเดียว แล้วตะโกนด้วยเสียงแตกพานราวกับเสียงเป็ดตัวผู้ว่า “ท่านซ่ง ท่านเรียกสตรีเหล่านี้มาเพื่อจัดการให้พวกนางยั่วยวนท่านอ๋องสาม หรือยั่วยวนท่านอ๋องเจ็ด?!”

จู่ ๆ บรรยากาศในห้องก็แปลกไปอย่างกะทันหัน หมี่ฉงสำลักผักเต็มปากและไออย่างรุนแรง และหมี่โม่หรู่ก็ถอยไปด้านข้างโดยไม่รู้ตัว

“ไม่ ไม่ ไม่…”

ฉินปู้เข่อขมวดคิ้วและขัดจังหวะเขา “ไม่ใช่ทั้งสองคนหรือ? หรือว่าจะพามาเพื่อยั่วยวนข้า?!”

“ข้าแค่จัดคนมายกอาหารให้ ข้าไม่ได้มีเจตนาอื่นใด” ซ่งกูไม่เห็นความโกรธบนใบหน้าของนาง และเขาไม่เข้าใจเจตนาของคุณชายฉินผู้นี้ที่กล่าวอย่างตรงไปตรงมาถึงเจตนาแฝงของงานเลี้ยง

“โอ้…”

ฉินปู้เข่อยืนขึ้นฝืนอาการวิงเวียนศีรษะ แล้วเดินไปด้านข้างหมี่โม่หรู่และดึงเสี่ยวเหมยมาไว้ในอ้อมแขนของนาง หญิงสาวยื่นมือออกมาส่ายไปมาที่เนินอกขนาดใหญ่ที่อยู่ตรงหน้านาง

หมี่โม่หรู่ที่อยู่ข้าง ๆ นางสังเกตเห็นว่าแก้มของนางแดงผิดปกติ ตาของนางเบลอและเท้าของนางก็อ่อนแรง เขารู้ว่านางอาจจะดื่มจนเมา แต่เขาไม่สะดวกในการพานางออกไปจากโต๊ะเพราะมีบุคคลภายนอกอยู่ด้วย

นอกจากนี้ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยเห็นว่าเมื่อพระชายาตัวน้อยเมาแล้วจะเป็นอย่างไร เขาจึงอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย

“สาวน้อย เจ้าสมบูรณ์แบบเกินไปแล้ว ดูหน่อยว่าเป็นอย่างไร” นางก้มลงเล็กน้อยและจ้องไปที่เนินอกขนาดใหญ่ของเสี่ยวเหมย แบบเกือบจะแนบใบหน้าลงไป

หมี่โม่หรู่และหมี่ฉงมองหน้ากันอย่างพูดไม่ออก พระชายาตัวน้อย (น้องสะใภ้) ของพวกเขากำลังจีบสาวอยู่หรือ?

ฉินปู้เข่อยื่นมือออกมาอย่างกระตือรือร้น และพูดราวกับว่ากำลังถามและพูดกับตัวเองว่า “ข้าขอสัมผัสความรู้สึกนั้นได้หรือไม่?”

“ท่านกำลังจะทำอะไร!” เสี่ยวเหมยตั้งใจจะแสดงตัวว่าตนเป็นสตรีบริสุทธิ์ และไม่แปดเปื้อนแขกที่มารับประทานอาหารต่อหน้าหมี่โม่หรู่ นางถอยออกมาและทำหน้าบึ้ง กรีดร้องและยกมือขึ้นพร้อมจะตบหน้าฉินปู้เข่อ

หมี่โม่หรู่รีบคว้ามือของสตรีผู้นั้นกลางอากาศ ดวงตาของเขาเย็นชาขึ้นเล็กน้อย และมือของเขาก็ออกแรงมากขึ้นเล็กน้อย

“อะไร!”

ด้วยเสียงที่นุ่มนวล ใบหน้าของเสี่ยวเหมยจึงเปลี่ยนเป็นซีดเผือด ขณะที่นางจับข้อมือที่ห้อยลงของตนไว้ “เจ็บ มันหัก…มือของข้าหัก…”

ฉินปู้เข่อไม่ยอมรับความรักของหมี่โม่หรู่และพูดอย่างเย็นชาว่า “น่าเบื่อ!”

นางเดินออกไปสองสามก้าว และเอื้อมมือไปโอบรอบเอวบางของหญิงสาวที่กำลังจะเตรียมผักให้ตนเอง และดึงสายรัดเอวของนางแล้วพูดด้วยรอยยิ้มขี้เมาว่า “เสี่ยวเหวินหรือ? ชื่อไพเราะดี ไม่ใช่แค่หน้าอกใหญ่แต่ยังเอวบางด้วย”

เมื่อพูดอย่างนั้นแล้วนางก็ก้มศีรษะลงและเริ่มปลดสายรัดเอวของเสี่ยวเหวิน เสี่ยวเหวินได้รับบทเรียนจากมือที่หักของพี่สาวเมื่อสักครู่นี้ ดังนั้นนางจึงไม่กล้าที่จะเคลื่อนไหวตามต้องการ และหยุดนิ่งอยู่กับที่และปล่อยให้หนุ่มน้อยที่อยู่ตรงหน้านางเข้ามา

ฉินปู้เข่อปลดสายรัดเอวของหญิงสาวหลายครั้ง จากนั้นจึงถอดเสื้อคลุมออกและวางมันบนหน้าอกของหญิงสาวและเซไปซบไหล่ของนาง “อาวุธที่ดีไม่สามารถเปิดเผยได้ตามต้องการ มิฉะนั้นมันจะถูกขโมยไป”

“ขะ ขอบคุณมากเจ้าค่ะคุณชาย” เสี่ยวเหวินกระตุกมุมปากของนาง

จากนั้นฉินปู้เข่อก็วิ่งไปข้างซ่งกูอีกครั้ง และเอามือวางบนไหล่ของเขาแล้วพูดอย่างเมามายว่า “ทุกคนบอกว่าความรักหนึ่งพันชั่งไม่อาจเอาชนะหน้าอกสองข้างได้ หน้าอกของคนที่ท่านซ่งพามาหนักหนึ่งชั่ง ความรักหนักกว่ามาก ข้าต้องคำนับท่าน”

หมี่โม่หรู่จับตาดูนางและมือของนางอย่างจริงจัง

เมื่อฉินปู้เข่อสังเกตเห็นการจ้องมองนี้ นางก็จ้องกลับไป “ท่านมองอะไร เหตุใดท่านไม่ทานอาหารที่หญิงงามมอบให้ท่านเล่า? เสียความรักไปเปล่า ๆ”

บรรยากาศเย็นยะเยือกลงอย่างรวดเร็ว ซ่งกูรีบนั่งลงและดื่มสุราหนึ่งจอก เขาหันศีรษะไปบอกสตรีอีกสองคนที่เหลือให้รีบลงไป

“เฮ้ย อย่าไป อย่าเพิ่งไป!”

เมื่อฉินปู้เข่อเห็นดังนั้นก็ไล่ตามหลังไปสองสามก้าว และยื่นมือออกไปคว้ากระโปรงของลี่เอ๋อร์ และดูเหมือนใต้ฝ่าเท้าของนางจะสะดุดอะไรบางอย่าง นางจึงพุ่งไปข้างหน้าทั้งตัวและคว้ากระโปรง ทำให้กระโปรงของลี่เอ๋อร์ฉีกออกหมด

“อะไร–”

มีชายสี่คนอยู่ในห้องและมีแขกเดินผ่านไปมานอกประตูที่เปิดไว้ครึ่งหนึ่ง ลี่เอ๋อร์รีบย่อตัวลงไปหยิบกระโปรง

ฉินปู้เข่อจับกระโปรงไว้อย่างไม่ยอมปล่อย นางหันกลับไปมองหมี่โม่หรู่ ราวกับว่านางดึงไว้ให้เขาชื่นชมด้วยกัน “ขาสวย”

ลี่เอ๋อร์ที่ไม่มีกระโปรงถอยกลับไปที่มุมห้อง ใบหน้าแดงก่ำและสะอื้นไห้ด้วยเสียงเบา และนั่งยอง ๆ อยู่ตรงนั้นอย่างไม่กล้าขยับ

สตรีทั้งสามคนพ่ายแพ้อย่างสมบูรณ์แบบภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งเค่อ ซ่งกูไม่รู้จึงคิดว่าคุณชายฉินชูผู้นี้จงใจดื่มสุราแล้วรีบร้อน ขณะเดียวกันศีรษะของเขาก็ใหญ่ขึ้นเล็กน้อย คนผู้นี้ทำให้หญิงสาวบาดเจ็บ และไอ้คนเจ้าชู้คงฉวยโอกาสผลักเขาให้ล้มลง

“ทุกท่าน ข้าจะพาคนลงไปก่อน หากไม่ชอบก็เปลี่ยนกลุ่มอื่นหรือจะหยุด…”

ฉินปู้เข่อลุกขึ้นและโยนกระโปรงในมือออกไปข้าง ๆ แล้ววางมือลงบนไหล่ของซ่งกูและพูดอย่างกล้าหาญด้วยกลิ่นสุรา “เปลี่ยนกลุ่มอื่น เจ้าต้องเปลี่ยนกลุ่มอื่น”

ขณะที่นางพูดก็ได้ส่งซ่งกูไปที่ประตูและพูดอย่างสนิทสนมว่า “ครั้งนี้ข้าต้องการคนจากครอบครัวที่ดี เจ้าไม่เข้าใจความงามที่ลุ่มลึกหรือ”

ห้องของพวกเขาบังเอิญเป็นห้องแรกที่อยู่บนชั้นสองและมีบันไดอยู่ห่างออกไปสองก้าว ซ่งกูตอบรับคำพูดของฉินปู้เข่อ ขณะที่คิดเกี่ยวกับสิ่งต่าง ๆ อยู่ เมื่อเขาลงไปข้างล่าง ขาของเขาก็รู้สึกอ่อนแรงด้วยเหตุผลบางอย่าง และเขาก็กลิ้งลงจากบันได

ซ่งกูตอบสนองได้ดีมาก และรีบกอดศีรษะของเขาเพื่อปกป้องหน้าอกของตัวเอง ดังนั้นการตกลงไปครั้งนี้จึงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ อย่างมากที่สุดก็เป็นเพียงรอยฟกช้ำ

จู่ ๆ ฉินปู้เข่อที่ยืนอยู่บนบันไดก็เป็นกังวลโดยไม่คาดคิด และยืนกรานที่จะลงไปตรวจอาการบาดเจ็บของซ่งกู แต่นางเมามากจนเดินโซเซ และนางก็เอนไปข้างหน้าหลังจากลงบันไดไปไม่กี่ก้าว และทั้งตัวนางก็ถลาออกจากขั้นบันไดไป

…………………………………………………………………………