สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 176 อ้อนวอน

บทที่ 176 อ้อนวอน

วิธีการใช้กำลังภายในดึงเข็มเช่นนี้ แม้ว่าซือต๋าจะบอกว่ามันง่าย แต่พวกเขาทุกคนต่างก็รู้ว่าเสี่ยวเข่อจะไม่อาจสวมใส่เสื้อผ้าใด ๆ ในช่วงเวลาดังกล่าวได้ ในฐานะที่เป็นผู้ชาย เขาย่อมไม่ต้องการปล่อยให้เสี่ยวเข่อของเขาตกอยู่ในสายตาคนอื่น

ซือต๋าเหลือบมองเขา “ไม่ได้! เจ้าไม่อาจทำได้จริง ๆ! เจ้าไม่รู้จักร่างกายของตัวเองหรือ? การต่อสู้ธรรมดาย่อมไม่เป็นอะไร แต่สำหรับวิธีนี้จะต้องใช้กำลังภายในจำนวนมาก และจะทำให้เกิดพิษตกค้างในร่างกายของเจ้า ดังนั้นข้าจะไม่ปล่อยให้เจ้าทำ”

เขาเหยียดมือออกและชี้ไปที่หมี่เฉินอี้ข้างเขา “อ๋องจั่วเสียนสามารถทำได้ เพราะกำลังภายในของหมี่ฉงนั้นอ่อนเกินไป ดังนั้นข้าจึงต้องหาคนอื่น”

หมี่โม่หรู่คว้าตัวเขาแล้วพูดว่า “ซือต๋า ข้าหายดีแล้ว ผู้อาวุโสซือเยี่ยนได้ชำระล้างพิษที่เหลือแล้ว เจ้าก็รู้ว่ากำลังภายในของข้าแข็งแกร่งกว่าหมี่ฉงมาก ข้า…”

“แค่ก แค่ก แค่ก”

มีเสียงไอเล็กน้อยดังขึ้นในห้องชั้นใน หมี่โม่หรู่รีบวิ่งเข้าไปกอดคนบนเตียงอย่างไม่อาจหยุดความรู้สึกวิตกกังวลได้ “เสี่ยวเข่อ เจ้าเจ็บตรงไหน?”

เลือดไหลทะลักเต็มปากของนาง ดวงตาของฉินปู้เข่อปิดสนิท มือของนางนิ่มและอ่อนแอ คิ้วของนางขมวดเล็กน้อย “เจ็บ… เจ็บเหลือเกิน…”

หมี่โม่หรู่กอดร่างที่อ่อนปวกเปียกของนางไว้ ร่างกายของเขาสั่นสะท้านราวกับตะแกรงร่อนแกลบ มือของเขาปิดปากของฉินปู้เข่อด้วยความตื่นตระหนก ราวกับว่าเขาต้องการจะหยุดเลือดที่ทะลักออกจากปากของนาง และต้องการบรรเทาความเจ็บปวดในหัวใจของนาง

“ไม่เจ็บแล้ว ไม่เจ็บแล้ว…” เขาหมดหนทางราวกับเด็กที่โง่เขลา และเขาไม่รู้ว่าตัวเองกำลังพูดกับฉินปู้เข่อที่หมดสติ หรือกำลังปลอบใจตัวเองอยู่ตลอดเวลากันแน่

“ไม่เจ็บนะ ไม่เจ็บแล้ว” เขาปลอบโยนเสียงแผ่วเบาแล้วเอามือข้างหนึ่งลูบหลังของฉินปู้เข่อ และค่อย ๆ ถ่ายทอดกำลังภายในเพื่อช่วยนางบรรเทาความเจ็บปวด “มันเป็นความผิดของข้าเอง ข้าไม่น่าสงสัยเจ้าตั้งแต่แรก ข้าจะช่วยดึงเข็มออกให้เจ้าเอง มันจะไม่เจ็บปวดอีกต่อไป”

คนที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาดูผ่อนคลายลงบ้าง คิ้วของนางคลายออกจากกันแต่ก็ยังคงไม่ได้สติ

หลังจากปล่อยนางลงนอนอย่างอ่อนโยน หมี่โม่หรู่ก็รีบวิ่งไปหาซือต๋าด้วยน้ำเสียงที่เกือบจะอ้อนวอน “ซือต๋า เจ้าพึ่งพาข้าตั้งแต่ข้ายังเป็นเด็ก โดยที่ข้าไม่เคยขอร้องอะไรเจ้าเลย เจ้าให้ข้าช่วยดึงเข็มออกมาเถิด ข้าสัญญาว่าหากข้ารู้สึกไม่สบาย ข้าจะหยุดทันที”

ซือต๋าขมวดคิ้วขณะหยิบเข็มเงินขึ้นมา แล้วแทงเข็มเงินสองสามเข็มลงบนหลังและไหล่ของหมี่โม่หรู่ “แล้วแต่เจ้า! แล้วแต่เจ้า!”

หมี่โม่หรู่กัดฟันและอดสั่นสะท้านไม่ได้ ขนทั่วร่างกายของเขาลุกตั้งชัน

ความขุ่นเคืองของซือต๋าลดลงเล็กน้อย แต่เขาไม่อาจทนได้อีกต่อไปจึงลดเสียงของเขา “ข้ารู้ดีว่าหากเจ้าเป็นเช่นนี้แล้วข้าไม่ยอมบอกวิธีดึงเข็มออกอย่างถูกต้องให้แก่เจ้า เจ้าก็จะบังคับตัวเองอีก ข้าจะให้วิธีแก่เจ้า แต่เจ้าต้องจำไว้ว่าทันทีที่เจ้ารู้สึกไม่สบาย แม้เพียงเล็กน้อยต้องหยุดทันที!”

หมี่เฉินอี้ที่อยู่ข้างเขาหยิบผ้าสีดำจากที่ไหนสักแห่งมาปิดตา แล้วตะโกนบอกหมี่โม่หรู่ว่า “เข้าไปเถอะ ข้ารู้ว่าเจ้ากังวลเรื่องอะไร แม้ว่าข้าจะไม่ใช่คนดี แต่ข้าก็ไม่ใช่คนฉวยโอกาสหาประโยชน์จากความเป็นความตายของคนอื่น”

หลังจากที่ทั้งสองเข้าไปในห้องชั้นในแล้ว ซือต๋าก็นั่งยองอยู่หน้าประตู ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเงามืดราวกับว่ากำลังมีความคิดนับพัน

“อาต๋า ข้าไร้ประโยชน์ถึงเพียงนั้นเลยหรือ?” หมี่ฉงนั่งยอง ๆ ลงข้างเขาพลางหยิบกิ่งไม้มาขีดเขียนบนพื้น หลายปีผ่านมาความรู้สึกไร้อำนาจที่คุ้นเคยคืบคลานเข้ามาในหัวใจของเขาอีกครั้ง หมี่ฉงรู้สึกว่าเขามีชีวิตที่ดีแต่ล้มเหลว และโม่หรู่จำเป็นต้องเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตคนในช่วงเวลาวิกฤต

ไม่มีเสียงตอบรับ หมี่ฉงหันหน้ามาแล้วตะโกนว่า “อาต๋า เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่”

“อ๊ะ อะไรนะ ข้ากำลังคิดว่าควรต้มยาทำแท้งอย่างเดียวหรือผสมกับยารักษาหัวใจด้วย” ซือต๋าเหลือบมองเขาเล็กน้อยราวกับว่าไม่ได้ใส่ใจ

…………………………………………………………………………..