สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 177 หมี่ฉงอั้นไม่ไหวแล้ว

บทที่ 177 หมี่ฉงอั้นไม่ไหวแล้ว

“อะไรนะ?!” ดวงตาของหมี่ฉงเบิกกว้าง และทันใดนั้นเขาก็กระชากคอเสื้อของซือต๋า “น้องสะใภ้ของข้าตั้งครรภ์หรือ? นานแค่ไหนแล้ว? เหตุใดเจ้าเพิ่งมาบอกตอนนี้ล่ะ!”

ซือต๋าดึงมือของเขาออกและพูดอย่างไม่อดทน “เหตุใดเจ้าถึงตื่นเต้นถึงเพียงนี้ บัดนี้ข้าจะพูดอะไรได้ในเมื่อสภาพของโม่หรู่เป็นเช่นนี้ เจ้าต้องการให้เขาป้อนยาทำแท้งเข้าปากของนางด้วยตัวเองหรือ”

“หากข้ารู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ ข้าน่าจะบอกเรื่องทั้งหมดให้แก่นางตอนนั้น และข้าก็ไม่ควรห้ามไม่ให้นางถามโม่หรู่!” หมี่ฉงดึงผมตัวเองด้วยความโมโห “ไม่มีทางทำทั้งสองอย่างได้หรือ เป็นไปได้หรือไม่ถ้าจะดึงเข็มออกไปโดยที่สามารถเก็บเด็กไว้ได้ เจ้าเป็นหมอมือศักดิ์สิทธิ์อันดับหนึ่งของต้าเซี่ยไม่ใช่หรือ เจ้าต้องสามารถคิดหาวิธีแก้ได้สิ”

“วิธีแก้ของข้าคือไม่มีทางทำได้ การบาดเจ็บภายในหน้าอกนั้นอันตรายมาก และยาที่ใช้รักษาชีพจรของหัวใจในระยะต่อมาก็เป็นอันตรายต่อทารกในครรภ์ ความเสียหายที่เกิดจากยาจะไม่สามารถแก้ไขได้และอยู่เหนือการควบคุม หรือว่าเจ้าต้องการให้นางคลอดก่อนกำหนดแล้วตายทั้งสองชีวิต?!”

ซือต๋าขมวดคิ้วและพึมพำ “เพียงแค่เด็กคนหนึ่ง รอจนกระทั่งร่างกายของนางฟื้นฟูก็สามารถมีใหม่ได้”

“เจ้า…พูดว่า…อะไรนะ…” หมี่โม่หรู่ยืนตัวสั่นพิงกรอบประตูอยู่ข้างหลัง สายตาของเขาว่างเปล่าและตื่นตระหนก

วินาทีถัดมา หมี่โม่หรู่ที่เพิ่งหมดกำลังภายในก็กระอักเลือดออกมาเต็มปาก ก่อนจะล้มลงไปข้างหน้า

หมี่เฉินอี้ที่อยู่ข้างหลังเขาที่มีสายตาฉับไวและมือเร็ว รีบเอื้อมมือไปพยุงเขาไปไว้บนเก้าอี้

ทันใดนั้นความวุ่นวายก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

เมื่อซือต๋าและหมี่เฉินอี้กำลังยุ่งเกินกว่าจะพูดกับใคร หมี่ฉงก็กวักมือเรียกพวกเขากลับมาและยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางแปลก ๆ

“เป็นอะไรไป?” ซือต๋าให้หมี่โม่หรู่ดื่มยาอายุวัฒนะและมองกลับมาที่หมี่ฉง

คนข้างหลังแค่นยิ้มขณะที่น้ำตาคลอเบ้า “อาต๋า ข้า…อั้นไม่ไหวแล้ว…”

เท้าของหมี่ฉงยืนบนพื้นที่เปียกเป็นวงกว้าง และชายเสื้อคลุมก็มีปัสสาวะหยดลงมา

“อา~~” ซือต๋ากะพริบตา สีหน้าสงบนิ่งมาก “ฉี่รดกางเกงอีกแล้วหรือ? รีบไปเปลี่ยนเถอะ ข้าต้องการความช่วยเหลือจากเจ้าในภายหลัง”

————————

หมี่ฉงฉี่รดกางเกงครั้งสุดท้ายเมื่อไร?!

ดูเหมือนจะเป็นตอนบ่ายวันหนึ่ง เขายังคงจำตอนที่เขาอายุประมาณห้าหรือหกขวบได้

ในเวลานั้นองค์ชายอยู่ในสถานศึกษาตลอดทั้งวัน และทุกวันจะมีพักครึ่งชั่วยามในตอนบ่าย ซึ่งเป็นเวลาอาหารว่างยามบ่ายขององค์ชายแต่ละคน

ปกติอาหารว่างขององค์ชายจะปรุงโดยสาวใช้ของสถานศึกษา วันนี้เป็นซุปเม็ดบัวต้ม วันพรุ่งนี้เป็นน้ำบ๊วย วันมะรืนเป็นโจ๊กแปดสมบัติ…

สุดท้ายแล้วองค์ชายทุกองค์ก็ได้กินอาหารแบบเดียวกัน จึงไม่มีใครอิจฉากัน และไม่มีใครเลือกอาหาร

พระมารดาของหมี่ฉง พระสนมเฉินกุ้ยเฟยเป็นคนที่จู้จี้จุกจิกเป็นพิเศษ นางใช้ประโยชน์จากความเป็นที่โปรดปราน จึงเป็นธรรมดาที่จะคิดว่าพระโอรสของนางต้องได้รับการดูแลเป็นพิเศษ ดังนั้นอาหารว่างยามบ่ายของหมี่ฉงจึงถูกเตรียมขึ้นเป็นพิเศษโดยนางกำนัลของพระสนมเฉินกุ้ยเฟย

เป็นเพียงเพราะหัวใจของเด็กที่ผู้ใหญ่คาดไม่ถึง วันนี้หมี่ฉงเบื่อโจ๊กหมูสับที่ทำขึ้นเป็นพิเศษสำหรับเขา และต้องการกินซุปถั่วแดงหวานเหมือนทุกคน

เมื่อมองไปยังหมี่โม่หรู่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ หมี่ฉงก็ลังเลและพูดว่า “นั่นเจ้าคือน้องชายเจ็ดใช่หรือไม่ ข้าเป็นพี่ชายสามของเจ้า ข้าขอแลกกับเจ้าได้หรือไม่ เจ้ากินของข้าแล้วข้าจะกินของเจ้าได้หรือไม่?”

ในขณะนั้นหมี่ฉงรู้สึกประหม่าเล็กน้อยในใจ แม้ว่าเขาจะอยู่กับเพื่อนร่วมชั้นอย่างหมี่โม่หรู่มานานกว่าหนึ่งเดือนแล้ว แต่ก็ยังไม่เคยพูดคุยกับเขาอย่างจริงจังเลย

เหตุผลก็ไม่มีอะไรนอกจากน้องชายเจ็ดของเขาเงียบเกินไป เขาอยู่เงียบ ๆ ได้ทั้งวัน ถือหนังสือและเคี้ยวอาหารเชื่องช้า และยังมาพร้อมกับอุปสรรคที่ว่า ‘อย่าเข้าใกล้คนแปลกหน้า’ และ ‘อย่ารบกวนคนว่าง’

แม้ว่าหมี่ฉงจะมีนิสัยร่าเริง แต่ทุกครั้งที่เขาเดินผ่านหน้า เขาจะก้าวช้าลงเพราะกลัวว่าจะรบกวนโลกส่วนตัวของหมี่โม่หรู่ และทำให้เขารำคาญ

“ตกลง” หมี่โม่หรู่ยอมรับคำขอที่หยาบคายนี้อย่างอบอุ่น

หัวใจของหมี่ฉงสั่นไหวอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนชามกันด้วยรอยยิ้ม “เจ้าเป็นคนนิสัยดี ข้าคิดว่าเจ้าจะเป็นคนเข้าถึงยากเพราะเจ้าเงียบทั้งวัน”

ซุปถั่วแดงในชามถูกหมี่ฉงกินอย่างรวดเร็ว และหมี่โม่หรู่ก็ค่อย ๆ กินโจ๊กหมูสับด้วยช้อนอย่างเชื่องช้า หมี่ฉงเห็นเช่นนั้นก็อดคิดไม่ได้ว่าเขาไม่ชอบมัน แต่ก็ทนไม่ได้ที่จะทำลายความสุขของตัวเอง มิฉะนั้นเขาจะยอมตกลงแลกทำไมเล่า?

“นี่ เจ้าไม่ชอบกินหรืออย่างไร เหตุใดเจ้าถึงกินช้าจัง!” หมี่ฉงรู้สึกค่อนข้างไม่มีความสุข เพราะความรู้สึกผิดที่มีต่อผู้อื่นทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย

“ชะ… ชอบ…” หมี่โม่หรู่ตัวน้อยพูดขณะที่กระอักเลือด จากนั้นก็ล้มลงกับพื้นด้วยความเจ็บปวด

โจ๊กหมูสับครึ่งชามเล็กที่เหลือถูกเสื้อคลุมของเขาปัดตกลงสู่พื้น หมูสับสีขาวผสมกับเลือดสีแดงสดกระจายอยู่บนพื้นตรงหน้าของหมี่ฉง

“ตายแล้ว! ตายแล้ว!”

เสียงที่ดังก้องเข้าหูดึงสติของหมี่ฉงกลับคืนมา เขาจ้องไปที่โจ๊กหมูสับบนพื้นอย่างว่างเปล่า เดิมทีโจ๊กชามนี้มีไว้สำหรับเขา

“รีบไปเถิด ตายแล้ว! หมี่ฉง เหตุใดเจ้าไม่รีบไป!” เขาไม่รู้ว่าองค์ชายองค์ไหนเห็นเขายืนแข็งทื่อจึงเรียกเขาไม่หยุด

ริมฝีปากของหมี่ฉงกระตุก เมื่อเห็นของเหลวสีเหลืองไหลลงมาเต็มเท้าของตนก็ไม่แม้แต่จะร้องไห้

เขาฉี่รดกางเกงเป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ เป็นครั้งแรกในชีวิตที่กางเกงของเขาเปียกฉี่

ครึ่งเดือนต่อมาเขาก็ได้เจอหมี่โม่หรู่อีกครั้ง หลังจากกลับมาในวันนั้น หมี่ฉงก็ซ่อนตัวอยู่ในตำหนักเป็นเวลาสิบวัน เขาหวาดกลัวทุกวันว่าจะมีใครมาจับเขาให้รับผิดชอบ และตั้งข้อหาสังหารน้องชายของตนด้วยการวางยาพิษ

เมื่อถึงเวลาที่เขาเต็มใจจะออกจากตำหนักก็ผ่านไปแล้วสิบสองวันหลังจากที่เขาฉี่รดกางเกง วันนั้นเขาได้ยินว่าหมี่โม่หรู่ได้รับการช่วยเหลือจากผู้อาวุโสซือเยี่ยน และตอนนี้เขาก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

หลังจากอดทนมาเป็นเวลาสองวัน ในบ่ายวันหนึ่งหมี่ฉงก็วิ่งไปที่ห้องของหมี่โม่หรู่ ขณะที่ทุกคนพักรับประทานอาหารกลางวัน

เขาเดินเข้ามาเงียบ ๆ และเห็นหมี่โม่หรู่กำลังหลับอยู่บนเตียง เขาไม่ได้เจอมาสองสามวันแล้ว น้องชายคนนี้เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง ใบหน้าที่ขาวผ่องและเรียบเนียนของเขากลายเป็นสีซีด และไขมันนุ่มนิ่มที่แก้มของเขาได้หายไปแล้ว บัดนี้เบ้าตาของเขาลึกโหลราวกับคนตายที่กำลังนอนอยู่

ขณะที่เขากำลังตกตะลึง หมี่โม่หรู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นและหันศีรษะไปหาเขา

เมื่อตาทั้งสี่ดวงสบกัน ประโยคแรกของหมี่ฉงคือ “ข้าไม่ได้ทำ มันเป็นเพราะชีวิตของเจ้าโชคร้ายเอง”

ประโยคนี้คือสิ่งที่เขาได้ยินมากที่สุดในรอบสิบวันที่ผ่านมา เสด็จแม่ของเขากระซิบข้างหูเขาทั้งวันว่า “ฉงเอ๋อร์ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเขา แม่ก็ไม่โทษเจ้าหรอก นี่เป็นเพราะชีวิตของเด็กคนนั้นโชคร้ายเอง มันเป็นชะตาของเขาที่จะต้องหยุดยั้งภัยร้ายเพื่อเจ้า”

หมี่โม่หรู่พยุงร่างกายราวกับโครงกระดูกของเขาลุกขึ้นนั่ง และค่อย ๆ ขยับขาของเขาไปที่ด้านข้างของเตียงทีละข้างแล้วนั่งอย่างมั่นคง

หมี่ฉงจ้องมองขาของเขาและไม่รู้จะเอ่ยคำใด

เด็กสองคนมองหน้ากันโดยไม่ได้เอ่ยคำใดราวหนึ่งเค่อ

อันที่จริงหมี่ฉงต้องการจะจากไปเพราะพระสนมบอกว่าไม่จำเป็นต้องสนใจเขา เพียงแค่มาดูในวันนี้และกลับไปใช้ชีวิตปกติขององค์ชายสาม

แต่เมื่อมองไปที่ดวงตาดำขลับของหมี่โม่หรู่ หมี่ฉงก็ตกตะลึงจนแทบจะลืมวิธีเดิน

เมื่อทั้งสองต่างมองหน้ากันและไม่รู้ว่าจะพูดอะไรก็มีเสียงแว่วมาจากประตูว่า “เจ้าคือองค์ชายสามที่ฉี่รดกางเกงใช่หรือไม่?!”