สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 211 คู่แข่งพาออกมา

บทที่ 211 คู่แข่งพาออกมา

ในตอนที่นางได้รับบาดเจ็บเพราะคนของไทเฮาเจิ้ง แล้วเขาค้นพบว่านางกำลังตั้งครรภ์ครั้งแรก เขาจึงสามารถที่จะรักษาเด็กคนนั้นไว้ได้

เพียงแต่ว่าเขากังวลเมื่อเห็นท่าทีของโม่หรู่ที่มีต่อนาง

เขาตกใจกับท่าทีนั้นของโม่หรู่ และความสำคัญของนางในหัวใจของโม่หรู่ เขากลัวว่าโม่หรู่จะเดือดร้อนเพราะตัวตนของนางและถูกมหาเสนาบดีควบคุม

ดังนั้นในตอนนั้นเขาจึงโกหกทุกคนว่าไม่อาจรักษาเด็กคนนั้นไว้ได้ เพราะความเห็นแก่ตัวของเขาเอง

เขากลัวว่าการมีลูกจะทำให้สตรีผู้นี้ใช้เป็นข้อต่อรองให้โม่หรู่ทำอะไรบางอย่าง

แต่หลังจากหลายวันผ่านไป ซือต๋าก็เข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่าเขาไม่เคยพบสตรีที่บริสุทธิ์เช่นนี้มาก่อน สตรีผู้โง่เขลาคนนี้

ตอนที่โม่หรู่ยังไม่มีอำนาจ นางโวยวายเพื่อจะหนีออกจากตำหนัก แต่นางก็ยังคงยืนอยู่ข้างตำหนักของอ๋องหลี่ชิน เมื่อองค์รัชทายาทโจมตีโม่หรู่ และเมื่อเขาได้รับอำนาจ นางก็ไม่เคยขอให้โม่หรู่ทำอะไรเพื่อครอบครัวและแม่ของนางเลย อีกทั้งยังบอกไว้ชัดเจนว่าหากฉินเฉิงหย่งทำอะไรไม่ดีก็ให้เขาจัดการได้เลย

ดังนั้นเมื่อนางตั้งครรภ์อีกครั้ง เขาก็ทั้งรู้สึกผิดและโทษตัวเอง และรู้สึกว่าตัวเองมีเล่ห์เหลี่ยมราวกับสตรีในวังหลัง

การปกป้องแม่ลูกคู่นี้ให้ปลอดภัยเป็นสิ่งเดียวที่เขาสามารถทำเพื่อนางได้ และสามารถชดเชยสิ่งที่เขาเคยทำลงไปได้

เสียงลูกศรแหวกอากาศค่อย ๆ สงบลง เมื่อซือต๋ามองไปรอบ ๆ ก็พบว่าตอนนี้พวกเขาอยู่บนพื้นหญ้าหลังหินสองก้อน ซึ่งค่อนข้างเป็นที่ซ่อนตัวได้อย่างมิดชิด

“ดูเหมือนว่าลูกธนูของพวกหมี่เซวียนจะหมดแล้ว” ก่อนที่เขาจะถอนหายใจอย่างโล่งอก เสียงปะทะของดาบก็ดังกึกก้องไปทั่วทั้งตำหนัก

ทหารในชุดเกราะติดอาวุธได้ปีนข้ามกำแพงมา และต่อสู้กับทหารองครักษ์ในตำหนักของอ๋องหลี่ชิน บัดนี้ตำหนักที่ถูกเปลวเพลิงโหมกระหน่ำยิ่งน่าสังเวชมากขึ้น กำแพงแตกทุกหนทุกแห่ง ซากศพล้มลงเกลื่อนพื้นและคราบเลือดบนพื้นที่สามารถเห็นได้ทุกที่

ฉินปู้เข่อมองซือต๋าอย่างหมดหนทางแล้วพูดว่า “ดูเหมือนวันนี้หมี่เซวียนจะวางแผนให้ข้าไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้อีก เช่นนั้นข้าก็จะไม่คลอดแล้ว เมื่อข้าตื่นขึ้นอีกครั้งจะได้ไม่ต้องยุ่งยาก”

“เขาอยู่ในท้องของข้าและจะตายไปพร้อมกับข้า เขาจะได้ไม่ต้องเหงาอยู่คนเดียว” ฉินปู้เข่อกล่าวด้วยรอยยิ้มอ่อน “เจ้ารีบไปเถิด คนที่หมี่เซวียนจะจัดการคือโม่หรู่และไม่ได้เกี่ยวข้องกับเจ้า”

ซือต๋านั่งยอง ๆ ข้างนางและแตะชีพจรอย่างสงบ “อย่ามองโลกในแง่ดีนัก ในอีกประมาณสี่ชั่วยามเจ้าจะยังคงปวดท้องอยู่ และข้าเห็นว่าเจ้ามีอาการท้องปั่นป่วนทุกวันคืน หากเจ้าไม่เบ่งเขาก็จะไม่ออกมาภายในห้าชั่วยาม”

“ซือต๋า!” ฉินปู้เข่อไม่มีแรงพอที่จะยกมือขึ้นผลักเขา “เจ้ารีบออกไปตอนนี้ยังมีโอกาส! หานชิว หานชิวรักเจ้ามาก ดังนั้นอย่าปล่อยให้คนอื่นฝังเจ้าไว้กับพวกเรา”

ซือต๋าเม้มริมฝีปาก แก้มของเขาร้อนเพราะอยู่ใกล้กิ่งไม้ที่กำลังถูกไฟแผดเผาอยู่ เขาจ้องฉินปู้เข่อ “หากสองวันก่อนข้ารู้ว่าเจ้าจะเป็นเช่นนี้ก่อนออกมาก็คงดี ข้าจะได้สอนบทเรียนให้เจ้า!”

ทันใดนั้นฉินปู้เข่อก็มองไปข้างหลังซือต๋าแล้วกะพริบตา

“ใครกำลังมาที่นี่?” ซือต๋าหันศีรษะไป และก่อนที่เขาจะรู้ว่าใครกำลังมา เขาก็หมดสติล้มลงกับพื้น

ฉินปู้เข่อยกยิ้มให้กับคนผู้นั้น “ไม่เจอกันนานเลยนะ อู๋เยว่”

อู๋เยว่มองสตรีที่กำลังพิงกำแพงด้วยใบหน้าเย็นชา ใบหน้าของนางซีดเผือดจนเหมือนกับกำแพงที่นางพิงอยู่ ชุดสีชมพูของนางชุ่มไปด้วยเลือดสีแดงฉาน ช่างน่าเวทนาเสียจริง หากคนจากข้างนอกเข้ามาเห็นนางก็คงคิดว่านางกำลังจะตาย และคงไม่ให้รางวัลนางด้วยมีดเล่มสุดท้ายด้วยซ้ำ

แต่ถึงตอนนี้นางก็ยังคงปกป้องท้องของนางโดยไม่รู้ตัว

“ไป!” อู๋เยว่ยกตัวนางขึ้นด้วยมือข้างเดียวแล้วเดินไป

ฉินปู้เข่อดึงแขนเสื้อของนาง “จะไปไหน ข้าเหนื่อยมากและขี้เกียจเกินกว่าจะย้ายที่”

“อยู่ที่นี่ก็ต้องตาย!”

ฉินปู้เข่อไม่สนใจ “หากจะตายก็คือตาย ต่อให้ไม่ต้องตายข้าก็ไม่มีแรงจะไปอยู่ดี”

เมื่อพูดจบนางก็ทรุดตัวนั่งลงกับพื้นแล้วเอามือกุมท้องไว้ และพูดอย่างไม่ใส่ใจ “หากเจ้ามีความสามารถก็แบกข้าขึ้นหลังออกไปสิ!”

“เจ้าคิดจริงหรือว่าข้าไม่อยากฆ่าเจ้า!” อู๋เยว่เอามือดึงกริชออกมากรีดคอของฉินปู้เข่ออย่างแรง เลือดสีแดงฉานไหลออกมาทันที

“แล้ว แล้วแต่เจ้าเลย” ฉินปู้เข่อครางออกมาด้วยความเจ็บปวดที่ควบคุมไม่ได้ ซือต๋าพูดถูกแล้ว ท้องของนางเริ่มเจ็บอีกครั้ง และมีการหดตัวบ่อยขึ้น

“หากเจ้าเกิด เด็กน้อย หากเจ้าสามารถเดินได้แล้ว แม่จะให้ตำหนักแก่เจ้า” ฉินปู้เข่อพูดประโยคนี้ตะกุกตะกัก และอดไม่ได้ที่จะร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

เสียงคร่ำครวญที่น่าสังเวชดังออกไปนอกกำแพง แล้วหญิงสาวก็มองไปที่กำแพงข้างนาง “อยู่นี่ไง!”

ขณะที่นางพูด คนตรงหน้านางก็หันหลังกลับ เสียงคร่ำครวญอันเจ็บปวดยังคงดังอยู่ ฉินปู้เข่อไม่สามารถพูดประโยคที่สมบูรณ์ได้อีกต่อไป นางนอนอยู่บนพื้น ร่างเปียกโชกไปด้วยเหงื่อราวกับปลาที่เพิ่งถูกตกขึ้นมาจากน้ำ

“เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!” เสียงผู้หญิงอันไพเราะดังขึ้นและลมจากฝ่ามือก็มาจากด้านหลังอู๋เยว่

เมื่อตระหนักได้ถึงอันตราย อู๋เยว่ก็ลุกขึ้นยืนทันที และกริชที่เพิ่งกรีดคอของฉินปู้เข่อก็โจมตีฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว แม้ว่ากำลังภายในของนางจะถูกกำจัดออกไปแล้ว และมือและเท้าของนางไม่คล่องแคล่วนัก แต่การเคลื่อนไหวท่าพื้นฐานของนางก็ยังคงอยู่

ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะลืมตามองผู้มาเยือน นางอดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนเสียงคร่ำครวญจากปากของนางเป็นเสียงต่อว่า “เหยาอี๋ฮวน เจ้ามาช้ามาก เจ้ามาที่นี่เพื่อต่อสู้หรือตาย!”

เหยาอี๋ฮวนรู้สึกผิด “นางต้องการจะฆ่าเจ้า”

“ข้าเหลือเพียงแค่ครึ่งชีวิต แล้วยังต้องการ… ฆ่าอีกหรือ?”

บัดนี้กริชในมืออู๋เยว่ถูกนำออกไปโดยคนที่เหยาอี๋ฮวนพามา นางถูกจับไว้ด้านข้างและพูดด้วยเสียงอู้อี้ว่า “ท่านอ๋องขอให้ข้าพาพระชายาออกไป”

ฉินปู้เข่อหลับตาลงอย่างเงียบ ๆ แล้วสูดหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อปรับการหายใจและบรรเทาความเจ็บปวด “เจ้าไม่มีโอกาสแก้แค้นแล้ว เจ้ามันโง่!”

“พรืด” เหยาอี๋ฮวนอดหัวเราะไม่ได้ “นางค่อนข้างโง่ โง่กว่าเจ้าอีก”

การหดตัวหยุดชั่วคราว ฉินปู้เข่อจับท้องและจ้องเหยาอี๋ฮวน “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

“เฮ้ ลูกชายของข้ายังไม่เกิด ข้าจึงต้องมาปกป้องเขา” ขณะที่นางพูดเช่นนั้น นางก็ยกตัวฉินปู้เข่อขึ้นมาจากพื้น แล้วแบกขึ้นบนหลังของตนเพื่อพานางออกไป

“ใครยอมให้เจ้าเป็นแม่ทูนหัวด้วยชื่อเสียงทางทหารชั้นห้าของเจ้า ค่าอาหารสำหรับเจ้าก็ยิ่งแพงอยู่” เมื่อได้รับการช่วยเหลือจากอดีตคู่แข่งในช่วงเวลาวิกฤตก็ค่อนข้างรู้สึกลำบากใจ

“พ่อของข้าบอกว่าการช่วยท่านอ๋องและพระชายาในคืนนี้ จะทำให้ชื่อเสียงทางทหารชั้นหนึ่งจะเป็นของข้า” เหยาอี๋ฮวนพยายามอย่างเต็มที่ในการทำให้ฉินปู้เข่อคิดว่าตนไม่ได้สำคัญถึงเพียงนั้น และพูดช้า ๆ ว่า “เจ้าต้องไม่ตายนะ เจ้าทุบตีข้าวันนั้นแต่ข้ายังไม่ทันได้แก้แค้นเลย”

“เหยาอี๋ฮวน เจ้าไม่ควรมาเลย” ใบหน้าของฉินปู้เข่อกดลงที่ท้ายทอยของเหยาอี๋ฮวนอย่างแนบแน่น และลมหายใจของนางก็รดรินลงบนร่างกายของนาง “เจ้าจะตาย”

เหยาอี๋ฮวนยกยิ้มและกล่าวว่า “ไม่หรอก จะไม่มีใครตาย อ๋องจั่วเสียน อ๋องคังชิน และทหารของจวนผิงเล่อเฮ่าต่างกำลังรีบเดินทางมาที่นี่ ครึ่งชั่วยามที่แล้วฮองเฮาถูกองค์รัชทายาทบีบคอจนสิ้นพระชนม์ และสายสืบของอ๋องจั่วเสียนได้ส่งข่าวไป แต่ทุกคนคาดไม่ถึงว่าองค์รัชทายาทจะเหิมเกริม และพาทหารจากค่ายป้องกันเมืองหนึ่งหมื่นคนมาล้อมตำหนักแห่งนี้ ดังนั้นทุกคนจึงเตรียมตัวอย่างเร่งรีบ”

อาการปวดท้องไม่หยุดกลับมาอีกครั้ง ฉินปู้เข่อทิ้งน้ำหนักร่างกายทั้งหมดไว้บนร่างกายของเหยาอี๋ฮวน และฝ่าเท้าของนางก็ไม่มีเรี่ยวแรงเลยแม้แต่น้อย ความเจ็บปวดของร่างกายที่ทรุดโทรมทำให้เหงื่อออกอีกครั้ง แม้แต่การหายใจของนางก็แผ่วลงมาก

“ฉินปู้เข่อ” เหยาอี๋ฮวนรู้สึกว่าลมหายใจที่คอของนางแผ่วลงมาก นางจึงรู้สึกกระสับกระส่ายเล็กน้อย “ฉินปู้เข่อ?!”

นางเคยได้ยินแม่บอกว่าเมื่อผู้หญิงคลอดลูก ขาข้างหนึ่งของพวกนางก็ได้ก้าวเข้าสู่ประตูนรกไปแล้ว คืนนี้ตำหนักกำลังวุ่นวาย ทำให้สตรีที่อยู่บนหลังของนางตื่นตระหนก ซึ่งจะทำให้คลอดยากขึ้นอีก

“อืม…” ฉินปู้เข่อครางเสียงแผ่ว

เหยาอี๋ฮวนรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เมื่อมองดูถนนที่เต็มไปด้วยเลือดของคนที่ถูกฆ่าตายตรงหน้านาง ฝ่าเท้าของนางก็เร่งความเร็วขึ้น และพยายามคิดว่าจะพูดอะไรต่อดี

นางจำคำพูดของคนอื่นได้ว่าคนต้องไม่หลับยามบาดเจ็บสาหัส มิฉะนั้นพวกเขาจะถูกล่อลวงโดยความไม่เที่ยงของความเป็นและความตายขณะหลับ ตอนนี้นางจึงกำลังคิดคำพูดในใจเพื่อพูดอะไรบางอย่างกับฉินปู้เข่อ และพยายามดึงสตินางเอาไว้

“ข้ามาเพื่อช่วยชีวิตเจ้า ท้องของเจ้าเคลื่อนไหวหรือไม่?” เหยาอี๋ฮวนพูดและใช้ศอกกระทุ้งคนบนหลังนาง

“ไม่ เคลื่อนไหวไปแล้ว” ฉินปู้เข่อเอนหลังพิงนางเบา ๆ แล้วกระซิบ “มันช่างงี่เง่ายิ่งนัก เจ้าควรใช้มีดสังหารข้าแล้วจากไปเลย”

“เจ้าคิดว่าข้าเหมือนกับสตรีโง่เขลาผู้นั้นหรือ และตอนนี้ก็สายเกินกว่าจะใช้มีดสังหารเจ้าแล้ว!” เหยาอี๋ฮวนหยุดและหายใจเข้า “รอสักครู่ เดี๋ยวรถม้าจากข้างนอกจะมารับ”

ความเจ็บปวดในช่องท้องลดลงเล็กน้อย ฉินปู้เข่อฟังเสียงหัวใจของเหยาอี๋ฮวนจากข้างหลังนางและถามว่า “เหยาอี๋ฮวน เหตุใดเจ้าถึงช่วยข้า…”

“คงเพราะข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนน่าสนใจ เมื่อสตรีอื่นสอนบทเรียนนางสนมก็จะเอาถึงตาย และพวกนางก็แทบรอไม่ไหวที่จะถลกหนังและนำไปดองทั้งกระดูก แต่เจ้าดีนะ เจ้าทุบตีข้าก่อนจะชวนข้ากินซาลาเปา ฮ่า ๆ” เหยาอี๋ฮวนพูดพลางหัวเราะ “ซาลาเปาอร่อยดีนะ”

ฉินปู้เข่อหัวเราะเบา ๆ “ยัยโง่เอ๊ย”

“โง่หรือ?” แม้ว่านางจะไม่เข้าใจมากนัก แต่เหยาอี๋ฮวนก็รู้ว่านางกำลังถูกด่า “ข้าบอกแล้วว่าข้าใจดี เมื่อข้าออกจากตำหนักของอ๋องหลี่ชิน ข้าได้ช่วยกระจายข่าวลือเพื่อป้องกันสตรีอื่นให้เจ้า มิเช่นนั้นหากพวกนางเข้าไปในตำหนัก ภายในสามวันเจ้าก็อาจจะไม่ได้นั่งในตำแหน่งพระชายาแล้วก็ได้”

“อืม…” ลมหายใจของคนบนหลังนางเริ่มแผ่วลง

เหยาอี๋ฮวนรีบเร่งความเร็วและรีบวิ่งออกไปที่ประตูหลังพร้อมผู้ติดตามของฉินปู้เข่อ และแบกนางไปที่รถม้า

“ฉินปู้เข่อ ฉินปู้เข่อ” นางผลักคนที่ดูเหมือนไร้ชีวิตบนรถม้า “พูดอะไรกับข้าหน่อย ข้าจะพาเจ้าไปหาหมอตำแย เจ้าต้องให้ความร่วมมือกับข้าและให้กำเนิดลูกทูนหัวของข้า”

“อืม…”

เหยาอี๋ฮวนระงับความตื่นตระหนกในใจของตน แล้วบีบมือของฉินปู้เข่อด้วยมือข้างหนึ่ง และพึมพำว่า “ข้าใช้ชีวิตมานานมากแล้วกว่าจะได้พบคนที่น่าสนใจเช่นเจ้า อย่าตายนะ หากเจ้าตายถือว่าเจ้ากระจอกกว่าข้า”

“เจ้าหยิกข้า!” ฉินปู้เข่อลืมตามองไปยังผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้านาง และสับสนเล็กน้อย

เหยาอี๋ฮวนนั่งข้างนาง แล้ววางศีรษะและครึ่งหนึ่งของร่างกายนางไว้บนตักของตนและจับมือนาง “ไม่ต้องกังวล มีหมอตำแยและหมอที่เก่งที่สุดในจวนผิงเล่อเฮ่า และข้ายังเตรียมจี้คล้องคออายุยืนไว้ให้เด็กด้วย นอกจากนี้ยังมียันต์แคล้วคลาดและของดี ๆ อีกมากมายที่มีราคาแพงมาก หากเจ้าตาย ข้าจะมอบมันให้ฉินชิงเหยียน คนที่เจ้าเกลียดที่สุด!”

เหยาอี๋ฮวนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางเช่นกัน และความขมขื่นในหัวใจก็พุ่งไปที่ดวงตาของนาง นางต้องการจะยกมือขึ้นตบตัวเองสักสองครั้งเพื่อปลุกตัวเองให้ตื่น

…………………………………………………………………………