สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 212 ถูกชิงตัวกลางทาง

บทที่ 212 ถูกชิงตัวกลางทาง

นางไม่เคยเจอสตรีเช่นนี้มาก่อน ไม่ใจดีแต่ก็ไม่ใจร้าย ไม่ฉลาดแต่ก็ไม่ได้โง่เขลาและมีความยุติธรรมที่หาได้ยาก

เหยาอี๋ฮวนมองหญิงสาวผู้มีใบหน้าเกือบจะโปร่งแสง เพราะสูญเสียเลือดมากเกินไป แล้วสัมผัสใบหน้าของนางเบา ๆ และกระซิบ “ฉินปู้เข่อ…”

นางเติบโตขึ้นมาในจวนสกุลเฮ่าตั้งแต่ยังเป็นเด็ก และเคยชินกับการเห็นแผนการของเหล่าสตรีในสวนหลังบ้าน ทั้งการแทงข้างหลังด้วยความโศกเศร้าและความสำออย และวิธีการที่ด้อยกว่านั้นก็เกิดขึ้นอยู่ทุกวัน เมื่อนางโตขึ้น นางก็เกลียดสิ่งเหล่านี้ในใจและเกียจคร้านเกินกว่าจะใช้วิธีเหล่านี้

นางเป็นท่านหญิง นางจึงต้องรักษาเกียรติของท่านหญิง หากนางเจอนางสนมที่นางไม่ชอบ นางก็สามารถใช้แส้แล้วขับไล่คนงี่เง่าที่ส่งเสียงดังน่ารำคาญนั้นออกไปได้

แต่เหยาอี๋ฮวนคาดไม่ถึงว่าจะได้พบกับสตรีที่เหมือนตนหลังจากการแต่งงานครั้งแรกของตน ดังนั้นฉินปู้เข่อจึงบุกเข้าไปในตำหนักของนางอย่างสบาย ๆ และก็ถูกสตรีผู้นี้กดลงกับพื้นแล้วทุบตี

หลังจากเหตุการณ์นั้นนางก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรจึงวิ่งไปหานางแบบงง ๆ เพื่อบอกลานาง และยังทำให้นางสามารถฉวยโอกาสจากจุดอ่อนของตนได้ ด้วยการบอกนางตามตรงว่าตนกำลังจะแอบเข้าไปอยู่ในค่ายทหาร

หลังจากที่นางออกจากตำหนักของอ๋องหลี่ชินในวันนั้น นางก็รู้สึกเสียใจและหงุดหงิดเล็กน้อย จะเป็นอย่างไรหากนางนำเรื่องการแอบเข้าไปในค่ายทหารของนางไปบอกคนอื่น?

ปรากฏว่านางไม่ได้บอก

สิ่งที่ทำให้นางมีความสุขมากขึ้นคือหลังจากเดินทางไปอยู่ในค่ายทหาร ก็ดูเหมือนว่านางจะไม่ได้ชอบหมี่โม่หรู่มากนัก ชายตำแหน่งใหญ่ไม่เคยว่างและง่ายต่อการเจอเลย เขาซ่อนตัวจากนางในค่ายทหาร เพราะเกรงว่านางจะทำอะไรเขา

นางคือท่านหญิงนะ! ท่านหญิงเดินหน้าแล้วไม่คิดถอยหลัง! ตั้งแต่วันที่นางย้ายออกจากตำหนัก นางก็ไม่เคยคิดที่จะกลับไปเลย! และชายคนนั้นก็ยังคงระแวงและหลบเลี่ยงนางอยู่ ดังนั้นเขาอาจจะซื่อตรงแต่ไม่ได้ใจกว้างเหมือนพระชายาของเขา!

“อืม…” หญิงสาวที่นอนอยู่บนตักของนางใช้เวลานานในการตอบสนองนาง

เหยาอี๋ฮวนจับปลายนิ้วที่เย็นเล็กน้อยของนางไว้แน่น แล้วพูดเบา ๆ ว่า “เจ้ายังเจ็บท้องอยู่หรือ ถ้าเจ็บมากถึงเพียงนั้นก็กัดข้าได้นะ”

ฉินปู้เข่อสัมผัสท้องของตนโดยไม่รู้ตัว ความตื่นตระหนกเกิดขึ้นในหัวใจอย่างไม่มีเหตุผล ตั้งแต่นางท้องหดเกร็งก่อนขึ้นรถ เด็กน้อยในท้องของนางก็ไม่ขยับตัวมานานแล้ว

นางขยับตัวและดูเหมือนของเหลวจะไหลออกจากร่างกายของนางมากขึ้น และรถม้าทั้งคันก็เต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือด

“เหยาอี๋ฮวน เจ้าลองจับตัวเด็กดูหน่อยสิ เขายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า” ฉินปู้เข่อยื่นมือออกไปจับมือเหยาอี๋ฮวน ตาโตของนางเปียกชุ่มเหมือนลูกสุนัขแรกเกิด ซึ่งดูน่าเวทนายิ่งนัก

เหยาอี๋ฮวนไม่รู้ว่าจะรู้ความเป็นความตายของเด็กในท้องได้อย่างไร นางจับปลายนิ้วของฉินปู้เข่อแล้วพูดอย่างมั่นใจ “ยังมีชีวิตอยู่ ลูกทูนหัวของท่านหญิงจะตายได้อย่างไร”

“เฮ้” ฉินปู้เข่อยกยิ้มและหยิบกระเป๋าเงินออกจากแขนเสื้อของนาง

เหยาอี๋ฮวนช่วยนางเปิดกระเป๋าเงิน ภายในมีหยกอยู่สองชิ้น ซึ่งดูเหมือนว่าหยกจะแตกแล้ว

“นี่คือของหมี่โม่หรู่ เจ้าอย่าลืมเอาไปให้เขา” เสื้อผ้าใต้ร่างของนางชุ่มไปด้วยเลือด มันเหนียวเหนอะหนะที่ขาของฉินปู้เข่อ นางรู้สึกหนาวเล็กน้อย

เหยาอี๋ฮวนจ้องมองนางแล้วโบกมือ แล้วถือหยกแตกที่ถูกยัดเข้าไปในมือของนางไว้ด้านข้าง และพูดด้วยน้ำเสียงดุดันว่า “หากต้องการจะให้ ข้าจะเก็บมันเอาไว้เอง!”

นางไม่รับของฝากก่อนตาย!

หยกแตกร่วงลงสู่พื้นกระทบเท้าของฉินปู้เข่อ และเลือดอุ่นก็ไหลออกจากร่างกายของนางลงไปที่น่องและข้อเท้าของนาง จากนั้นก็ไหลลงบนหยกแตก และในไม่ช้าหยกแตกก็กลายเป็นสีแดงเลือด

ทันใดนั้นแสงสีแดงก็ปรากฏขึ้นในรถม้าที่มืดสลัว เหยาอี๋ฮวนมองตามแสงและพบว่าหยกแตกสองชิ้นที่เปื้อนเลือดบนพื้นกำลังเปล่งแสงจาง ๆ

ดูเหมือนจะมีคำที่ไม่ชัดเจนในที่ที่มีแสงส่องอยู่

นางขยับศีรษะของฉินปู้เข่อไปที่ไหล่ของตน และนั่งลงถามว่า “ฉินปู้เข่อ หยกของเจ้าเรืองแสงได้อย่างไร?”

เรืองแสงหรือ? ฉินปู้เข่อเหลือบมองไปที่พื้น หยกแตกที่ก่อนหน้านี้ได้เปล่งแสงสีเหลืองอ่อน ๆ ส่องประกายอีกครั้ง และเป็นแสงสีแดงที่อบอุ่น

“อี้… เฉียน… เซียว…” ฉินปู้เข่ออ่านคำจากแสงที่เปล่งออกมาอย่างช้า ๆ คราวนี้คำนั้นใหญ่กว่าครั้งที่แล้วมาก

ขณะเดียวกันในบ้านที่มองเห็นได้ไม่ชัดหลายหลังในเมืองหลวง มีคนที่กำลังหลับใหล คนตื่นกลางดึก คนร่ำสุรา คนที่สังสรรค์กับสหาย…

ไหล่ของคนเหล่านี้ก็เปล่งแสงสีแดงเช่นกัน และความเจ็บปวดรวดร้าวก็ปลุกคนที่นอนขี้เกียจเหล่านี้ให้ตื่นขึ้น

ภายในรถม้า ฉินปู้เข่อจ้องไปที่คำเหล่านี้และมองย้อนกลับไปที่เหยาอี๋ฮวน “ท่านหญิง คำเหล่านี้ หมี่โม่หรู่ น่าจะรู้จัก”

เหยาอี๋ฮวนกัดฟันระงับความโกรธและคำรามแผ่วเบา “ข้าขอบอกก่อนเลย! ไม่เล่าเรื่องให้คนอื่น ไม่ส่งต่อสิ่งของให้คนอื่นและจะบอกก็ต่อเมื่อเด็กเกิดมา!”

‘โครม!’ รถม้าหยุดกะทันหัน

“เกิดอะไรขึ้น!?” หัวใจของเหยาอี๋ฮวนสั่นสะท้าน จากเวลาที่ใช้ในเดินทาง ตอนนี้พวกนางน่าจะเข้าใกล้จวนผิงเล่อเฮ่าแล้ว กองทหารส่วนใหญ่ในเมืองหลวงไปอยู่รอบตำหนักของอ๋องหลี่ชิน จึงไม่มีใครหยุดรถม้าของพวกนางได้

ไม่มีเสียงตอบรับจากนอกรถ

เหยาอี๋ฮวนลุกขึ้นและวางฉินปู้เข่อบนที่นั่ง เหลือบมองที่ม่านรถและกระซิบว่า “ข้าจะไปดูว่าเกิดอะไรขึ้น”

เมื่อยกม่านขึ้นก็พบว่าคนขับรถม้าและทหารองครักษ์โดยรอบล้มลงกับพื้น

ไม่มีใครอยู่รอบ ๆ

เหยาอี๋ฮวนตกใจมาก คนขับรถม้าและทหารองครักษ์ที่ถูกส่งมาเฝ้ารถม้าคราวนี้ ล้วนเป็นปรมาจารย์ชั้นหนึ่งของจวนผิงเล่อเฮ่า อีกฝ่ายเป็นใครกันถึงสามารถทำให้คนเหล่านี้ถูกกำราบได้ในพริบตาโดยไร้สุ้มเสียง?!

“ไม่เป็นไร คนขับรถม้าคงง่วง ข้าจะไปคุยกับเขาข้างนอกเพื่อทำให้เขาสดชื่นขึ้น” เหยาอี๋ฮวนแหวกม่านรถม้าและเลือกข้ออ้างที่งี่เง่ามาปลอบคนที่ตื่นตระหนกอยู่ในรถ

จากนั้นนางก็ย่อตัวหยิบแส้บนพื้นแล้วรีบขึ้นรถม้า

ทันทีที่รถม้าวิ่งไปไม่กี่ก้าว เหยาอี๋ฮวนก็ตระหนักได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

คนขับรถม้ากำลังจะไปทางไหน? มันไม่คุ้นเคยได้อย่างไร?

นางเคยเดินทางไม่น้อยกว่าสิบครั้งบนเส้นทางระหว่างจวนผิงเล่อเฮ่าและตำหนักของอ๋องหลี่ชิน แต่เหตุใดถนนสายนี้จึงดูไม่คุ้นตาเลย?!

“เสี่ยวเข่อ!” เหยาอี๋ฮวนหยุดรถม้า แล้วแบกหญิงสาวในรถม้าที่หมดสติเพราะสูญเสียเลือดมากเกินไปขึ้นหลังของนาง ก่อนจะกระโดดลงจากรถม้าและวิ่งไปตามถนนสายหลักที่มีแสงสว่าง

ห่างออกไปเพียงไม่กี่ก้าว คนไม่กี่คนที่อยู่ท้ายซอยก็เดินเข้ามาหานาง

คนพวกนี้หันหลังให้แสงจึงเห็นหน้าไม่ชัดจึงไม่รู้ว่าเป็นศัตรูหรือมิตร แต่นางก็ไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายสังหาร ราวกับพวกเขาเป็นเพียงคนธรรมดาที่สัญจรผ่านไปมา

“พวกเจ้าเป็นใคร!” เหยาอี๋ฮวนจับคนที่อยู่บนหลังของนาง โดยไม่รู้ว่านางกำลังให้กำลังใจตัวเองหรือปลอบคนที่อยู่บนหลังนางกันแน่ “เสี่ยวเข่อ ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่จวนผิงเล่อเฮ่าแน่นอน”

ชายคนหนึ่งจ้องหน้าเหยาอี๋ฮวนแล้วรีบพูดว่า “อี้เฉียนเซียว”

คนข้าง ๆ รถม้ายกม่านรถม้าขึ้นเพื่อหยิบหยกแตกที่ชุ่มไปด้วยเลือด และเดินมาหาเหยาอี๋ฮวน

ชายสองคนนี้ตัวใหญ่จนทำให้เหยาอี๋ฮวนรู้สึกถูกกดดันมาก นางเม้มริมฝีปากและถอยเท้าพร้อมที่จะหันหลังวิ่งหนี

“เจ้าไปได้แล้ว นางต้องอยู่” คนที่เพิ่งพูดเข้าไปหาเหยาอี๋ฮวนในทันที และปิดกั้นทางหนีของนาง

ในเวลาต่อมาเหยาอี๋ฮวนรู้สึกว่าแผ่นหลังของตนเบา และฉินปู้เข่อที่ท้องใหญ่ก็ถูกชายคนนั้นอุ้มไว้ในอ้อมแขนอย่างง่ายดาย

“พวกเจ้า…” ดวงตาของเหยาอี๋ฮวนมืดลงและนางก็ล้มลง

……………………………………………………………………………..