สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 220 หม่อมฉันเป็นคนจมูกสุนัข

บทที่ 220 หม่อมฉันเป็นคนจมูกสุนัข

“หือ?” ฉินปู้เข่อถือชามและเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าไร้เดียงสา

อีฮ่วยกระแอมเบา ๆ และขยิบตาเพื่อสื่อว่านางควรจะเบาเสียงซดโจ๊กลง

ฉินปู้เข่อเหลือบมองหมี่อี้เหิงที่ดูสงบนิ่ง และพูดด้วยใบหน้าเขินอายแบบ ‘ไม่รู้ตัว’ ว่า “พี่หญิงฮ่วย ตาของเจ้าเป็นอะไร เหตุใดมันถึงกระตุก เหตุใดท่านไม่ขอให้หมอเฟิงช่วยจับเส้นให้ท่านสักสองรอบในภายหลัง?”

ความเย็นยะเยือกแผ่ซ่านออกมา ตอนนี้อีฮ่วยไม่เพียงแต่ตากระตุกเท่านั้น แต่มุมปากของนางก็กระตุกอย่างควบคุมไม่ได้

ฉินปู้เข่อยกแขนเสื้อขึ้นเช็ดปาก แล้วยกยิ้มให้หมี่อี้เหิงเผยให้เห็นใบผักติดอยู่ระหว่างฟันหน้าของนาง “ท่านพ่อสามีมีธุระในตอนเช้าหรือไม่เพคะ”

หมี่อี้เหิงไม่ได้เหลียวมองมา เขาใช้ช้อนตักโจ๊กอย่างสง่างามและสงบนิ่งโดยไม่ได้เอ่ยคำใด

เมื่อโจ๊กที่อยู่ข้างหน้าเขาหมดแล้ว เขาก็ค่อย ๆ หยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดปากของเขา จากนั้นพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้ามีอะไรหรือ?”

“หม่อมฉันต้องการเขียนจดหมายถึงโม่หรู่เพื่อรายงานความปลอดภัยเพคะ”

“ไม่ต้องหรอก เขารู้ว่าเจ้าปลอดภัย”

ฉินปู้เข่อยังคงพยายาม “นอกจากรายงานเรื่องความปลอดภัยแล้ว หม่อมฉันยังต้องการเขียนอย่างอื่นด้วยเพคะ”

หมี่อี้เหิงเลิกคิ้วคู่งามขึ้นเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาค่อนข้างขี้เล่น “อย่างอื่นหรือ?”

“เพคะ” ฉินปู้เข่อมองเขาอย่างจริงใจ “ท่านพ่อสามี หม่อมฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับโม่หรู่ และหม่อมฉันคิดถึงเขามากในช่วงเวลาที่ต้องอยู่ไกลจากตำหนัก ดังนั้นหม่อมฉันจึงไม่เขียนเพียงเพื่อรายงานความปลอดภัยเท่านั้น แต่ยังเขียนถึงความคิดอันวาบหวามและความรักลึกซึ้งที่หม่อมฉันมีต่อเขาด้วยเพคะ”

อีฮ่วยที่กำลังเก็บภาชนะบนโต๊ะอาหารไปทำความสะอาดอดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้าน นางคิดกับตัวเองว่าสมาธิของนายท่านนั้นช่างไม่ธรรมดาจริง ๆ หากคนอื่นได้ยินลูกสะใภ้ของตนพูดเช่นนี้ก็คงจะหน้าแดงและขับไล่นางออกไป เพื่อหลีกเลี่ยงความระแวง การนั่งด้วยสีหน้าเฉยเมยตามที่คาดหวังไว้เช่นนี้ได้ก็สมแล้วที่เป็นนายท่าน!

หมี่อี้เหิงตั้งสติและพูดอย่างใจเย็นว่า “อีฮ่วยจะเตรียมหมึกและพู่กันให้เจ้า”

“ขอบพระทัยท่านพ่อสามีเพคะ” ฉินปู้เข่อยังคงยิ้มให้เขาด้วยใบผักที่ติดอยู่ระหว่างฟันหน้าของนาง “ตอนเที่ยงท่านจะยังมาที่นี่เพื่อเสวยอาหารกลางวันหรือไม่ หม่อมฉันจะได้แวะมารับประทานด้วยเพคะ”

หลังจากพูดจบนางก็ลุกขึ้นและโค้งคำนับขอบคุณอย่างจริงจัง และยกยิ้มให้อีฮ่วยที่รออยู่ที่ประตู “พี่หญิงฮ่วย วันนี้ข้าควรเริ่มตรวจสอบประตูบานไหนดี!?”

“โปรดตามข้าน้อยมาเพคะ” อีฮ่วยคำนวณเส้นทางในใจของนาง เมื่อคืนนี้นางพักอยู่ในห้องที่สามทางฝั่งตะวันตกเฉียงใต้ ซึ่งสามารถเข้าถึงได้จากทางเดินข้างตำหนักหลัก

เมื่อเดินออกจากลานตำหนักและยังไม่ถึงห้องที่นางพักเมื่อคืนนี้ ฉินปู้เข่อก็ผลักเปิดประตูอย่างสบาย ๆ แล้วพูดว่า “ดูเหมือนว่าเราต้องเดินอีกไกลกว่าจะถึงที่นั่น เหตุใดเราจึงไม่เริ่มจากที่นี่แล้วค่อย ๆ กลับไปล่ะ”

อีฮ่วยหยุดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วเหลือบมองไปรอบ ๆ และมองไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือก่อนตอบว่า “เพคะ”

ด้วยการเตือนความจำของหมี่เฉินอี้ วิธีค้นหาของฉินปู้เข่อในวันนี้จึงอิสระและสบายมาก อันดับแรกคือนางค้นหาห้องห้าห้องตามลำดับ แล้วบอกว่านางต้องการไปทางทิศตะวันตก และหลังจากมาทางทิศตะวันตกแล้ว นางก็เริ่มมองหาห้องที่ใกล้ที่สุดของฝั่งทิศตะวันตก

เมื่อนางไม่พบห้องทั้งห้าห้องจึงตะโกนให้พักดื่มน้ำก่อน และหลังจากนั้นนางก็สุ่มเปิดประตูห้องอื่น

นางมองหามันอย่างสบาย ๆ และร่าเริง อีฮ่วยที่อยู่ข้าง ๆ เริ่มขมวดคิ้ว นางคำนวณตำแหน่งจากจุดเริ่มต้นในใจของนางอย่างเงียบ ๆ แล้วพึมพำเสียงแผ่วเบา

ฉินปู้เข่อมองปากของนาง แต่เมื่อได้ยินเสียงที่ไม่ชัดเจนก็มีความคิดในใจ

หลังจากผ่านไปกว่าหนึ่งชั่วยาม ฉินปู้เข่อก็จับท้องที่ส่งเสียงร้องของตนและพูดด้วยรอยยิ้ม “ถึงเวลาอาหารกลางวันแล้ว ไปหาพ่อสามีเพื่อกินข้าวกันเถอะ”

อีฮ่วยถอนหายใจด้วยความโล่งอกอย่างเห็นได้ชัด “เพคะ”

สถานที่ที่นางพักอยู่ตอนนี้ดูเหมือนจะอยู่ไม่ไกลจากตำหนักของหมี่อี้เหิง อีฮ่วยหันหลังให้แล้วเดินไปที่ตำหนักจากอีกทางหนึ่ง

“สวัสดีตอนบ่ายเพคะท่านพ่อสามี” เมื่อเข้ามาในห้องแล้ว ฉินปู้เข่อก็โค้งคำนับชายผู้นี้ด้วยความเคารพ และนั่งข้างหมี่อี้เหิง

“อืม” หมี่อี้เหิงนั่งตัวตรงบนเก้าอี้ หลังจากที่นางนั่งลงแล้ว เขาก็พูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ไม่ควรพูดคุยยามกินหรือนอน”

ฉินปู้เข่อพยักหน้าแล้วนั่งลงและเริ่มกิน

“กร้วม ๆๆ” ผักกวางตุ้งเหนียวเคี้ยวยากไปหน่อย

“แจ๊บ ๆๆ” เสียงนี้แสดงถึงการกินอย่างเอร็ดอร่อย

“แก๊ง ๆๆ” มีเสียงตะเกียบและช้อนกระทบจาน

ไม่กี่นาทีต่อมาสายตาของฉินปู้เข่อก็หันไปเห็นท่าทางของอีฮ่วย ที่เหมือนจะพูดอะไรบางอย่างและกำลังร้อนใจยิ่งนัก

หมี่อี้เหิงที่อยู่ข้างนางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้พูดอะไร และกินต่ออย่างเงียบ ๆ ด้วยท่าทางสง่างาม

เมื่อรับประทานอาหารเสร็จ ฉินปู้เข่อก็ยืนขึ้นและประสานมือ “ขอบพระทัยท่านพ่อสามีสำหรับการต้อนรับ เย็นนี้…”

“ข้ามีนัดอื่นในตอนเย็น ข้าจะไม่รับประทานอาหารเย็นที่ตำหนัก”

ฉินปู้เข่อก้มศีรษะลงและยกมุมริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย แล้วพูดอย่างน้อยใจว่า “ท่านพ่อสามีไม่ชอบลูกสะใภ้จึงไม่อยากรับประทานอาหารร่วมกับข้าสินะเพคะ”

‘ผ่าง’ อีฮ่วยเหลือบมองฉินปู้เข่อด้านข้าง สตรีผู้นี้พูดตรงไปตรงมาจนน่าตกใจ

“ไม่ใช่ มีนัดอื่นจริง ๆ” หมี่อี้เหิงหัวเราะในใจ สาวน้อยผู้นี้จงใจประชดประชันเพื่อทำให้เขาชะงักไปได้อย่างไร?!

เขาไม่ใช่เด็กน้อยโม่หรู่คนนั้น

ฉินปู้เข่อเงยหน้าขึ้นมองชายตรงหน้าอย่างจริงจัง “ท่านพ่อสามีจะลุกเลยหรือไม่เพคะ”

หมี่อี้เหิงเหลือบมองนางเล็กน้อยและยืนขึ้น

ฉินปู้เข่อไม่ได้พูดต่อและเดินไปรอบ ๆ หมี่อี้เหิงแล้วพูดอย่างโศกเศร้า “ท่านพ่อสามี ลูกของหม่อมฉันไม่สบายมาสองวันแล้ว ให้หม่อมฉันได้เจอเขาเถอะเพคะ อย่างไรเสียหม่อมฉันก็เป็นแม่ของเขา อ้อมกอดย่อมใกล้ชิดยิ่งกว่าการปลอบโยนของแม่นมแปลกหน้า”

“ข้าบอกว่าเด็กตายไปแล้ว” หมี่อี้เหิงพูดอย่างใจเย็น “เจ้าไม่ต้องกังวลมากเกินไป”

ฉินปู้เข่อกลอกตาใส่เขาและพึมพำว่า “หม่อมฉันไม่ต้องการรู้ว่าเหตุใดท่านถึงซ่อนลูกของหม่อมฉันไว้ แต่กลิ่นนมบนร่างกายของท่านฉุนเกินไป หม่อมฉันไม่คิดว่าท่านจะไปเยี่ยมหรือปลอบโยนลูกของคนอื่น”

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา หมี่อี้เหิงก็เกือบจะยกแขนเสื้อขึ้นเพื่อดมกลิ่นตัวเอง

เขาไปหาเด็กน้อยในตอนเช้า แน่นอนว่าเมื่อเจอหน้าหลานชายตัวน้อยที่ในที่สุดเขาก็มี เขาย่อมต้องการกอดเขา

ยิ่งกว่านั้นคือเด็กน้อยอาเจียนและท้องเสียในช่วงสองวันที่ผ่านมา ทำให้เขารู้สึกเป็นทุกข์อย่างยิ่ง มันแปลกที่จะบอกว่าเมื่อเด็กเริ่มร้องไห้ แม่นมก็ไม่อาจปลอบโยนได้ แต่ทันทีที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา เด็กน้อยก็เงียบและมองเขาด้วยดวงตากลมโตเล็ก ๆ

เมื่อเห็นว่าเขาไม่ตอบ ฉินปู้เข่อก็ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ท่านพ่อสามี ท่านทำให้หม่อมฉันโกรธ”

นางเข้ามาใกล้หน้าอกของเขาและเริ่มสูดอากาศ

“เจ้ากำลังทำอะไร?” หมี่อี้เหิงขมวดคิ้วและครุ่นคิด เมื่อเห็นนางมาสูดดมบนตัวเขาเหมือนสุนัข

สาวน้อยคนนี้ไม่รู้จักเด็กไม่รู้จักผู้ใหญ่! โม่หรู่สอนผู้หญิงของเขาอย่างไรกัน!

อีฮ่วยที่ประตูก็ตกตะลึงกับภาพนี้เช่นกัน นางไม่รู้ว่าจะวางสายตาไว้ที่ไหน ขณะเดียวกันนางก็พึมพำกับตัวเองว่าตนไม่ได้เปิดเผยอะไรเกี่ยวกับเด็กคนนั้นเลย แล้วฮูหยินรู้ได้อย่างไร?!

หลังจากนั้นไม่นาน เมื่อหมี่อี้เหิงกำลังจะผลักฉินปู้เข่อให้ห่างจากเขา ฉินปู้เข่อก็ค่อย ๆ ยืดตัวขึ้นและถอยห่างออกไปสองก้าว

“อาการท้องร่วงของเด็กไม่ได้เกิดจากความหนาวเย็น หรือเพราะยาแก้ดีซ่านที่หมอเฟิงให้ แต่เป็นเพราะแม่นมตามใจปาก” ฉินปู้เข่อกะพริบตาและนึกถึงกลิ่นที่นางเพิ่งได้กลิ่น

จิตใต้สำนึกของหมี่อี้เหิงต้องการจะหักล้างว่านางไม่มีลูกแล้ว แต่เขาก็เหลือบมองนางอย่างสงบและกลืนคำพูดในปากของตัวเอง

ฉินปู้เข่อกล่าวอย่างแช่มช้า “เมื่อวานนี้แม่นมกินขนมฟักทอง”

พูดจบแล้วนางก็พยักหน้าอย่างมั่นใจ “แม่นมทานอาหารที่มีฤทธิ์เย็นทำให้นมมีฤทธิ์เย็นลงเล็กน้อย เมื่อเด็กกินแล้วก็ย่อมรู้สึกไม่สบายตัว แต่สาเหตุหลักคือเด็กแพ้ฟักทอง”

“อาการแพ้ของลูกคืออาหารไม่ย่อยในระยะสั้น และกลายเป็นอาเจียนและท้องเสียในทุกวันนี้”

เมื่อมองไปที่หมี่อี้เหิงที่ยังคงไม่เปลี่ยนสีหน้า ฉินปู้เข่อก็เปลี่ยนน้ำเสียงและพูดต่อว่า “เมื่อท่านพ่อสามีอุ้มเด็กเมื่อเช้านี้ เขาน่าจะสำรอกออกมา และเมื่อท่านอุ้มเขาเมื่อบ่ายวานนี้… เขาได้กลิ่นเหม็นจากท่านพ่อสามีหรือ?

หมี่อี้เหิงขมวดคิ้วอย่างควบคุมไม่ได้ และอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เจ้า…”

ไม่น่าแปลกใจเลยที่นางได้กลิ่นน้ำนมเมื่อเช้านี้ แต่เมื่อวานนี้หลังจากที่เขาเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เด็ก เขาก็อาบน้ำตอนกลางคืนแล้ว และเช้านี้เขาก็เปลี่ยนชุดเป็นเสื้อผ้าสะอาดและไม่มีกลิ่นหลงเหลืออยู่เลย

“หม่อมฉันได้กลิ่น” ฉินปู้เข่อชี้ไปที่จมูกของตน “ท่านพ่อสามี ท่านได้ตามสืบหม่อมฉันแล้วก็น่าจะทราบว่าจมูกของหม่อมฉันไวยิ่งนัก ตอนนั้นหม่อมฉันได้กลิ่นกระดาษไหม้จากตัวของอ๋องจั่วเสียน และได้ค้นพบว่าชื่อของพ่อสามีมีอยู่จริง”

หมี่อี้เหิงไม่อาจปฏิเสธได้ แน่นอนว่าเขาตามสืบลูกสะใภ้คนนี้อย่างละเอียดแล้ว รวมไปถึงอาหารแปลก ๆ ที่นางนำออกมาเป็นบางครั้ง ปกติแล้วเมื่อนางนำบ๊วยเค็ม ถั่วเขียวกวนและเมล็ดแตงโมออกมา เขาก็จะได้มันมา

เขายังเคยส่งไปให้คนศึกษาด้วย แต่ก็ไม่พบอะไรพิเศษ

โดยเฉพาะเมล็ดแตงโม ตอนนั้นโรงละครในเมืองครึกครื้นมากจนนึกว่าจะอยู่ได้ถึงครึ่งปี แต่คนที่กินเมล็ดแตงโมในโรงละครกลับลืมไปเลยว่าละครร้องเพลงอะไร

ฉินปู้เข่อมองดูอกเสื้อของเขาและยกนิ้วขึ้นชี้ “เมื่อคืนนี้เด็กคนนั้นท้องเสียทางซ้ายของท่าน มีกลิ่นนมปนอยู่ในกลิ่นเหม็นนั้น และมีกลิ่นฟักทองแรงมากอยู่ในนั้น”

“เช้านี้ท่านวางปากเด็กแนบใต้อกซ้ายของท่านราวสองนิ้ว และคราบนมที่ติดอยู่บนปากของเด็กก็ส่งกลิ่น”

หลังจากนั้นฉินปู้เข่อก็สูดอากาศยาว “หม่อมฉันรู้ด้วยว่าลูกอยู่ที่ใด แค่ตำหนักของท่านได้รับการออกแบบมาอย่างชาญฉลาด หม่อมฉันจึงยังหาทางไม่เจอ”

“นอกจากนี้ท่านพ่อสามีอย่าเพิ่งรีบเปลี่ยนตำแหน่งห้องลูก ตอนนี้จมูกของหม่อมฉันกลายเป็นจมูกสุนัขแล้ว เมื่อเป็นจมูกสุนัข ไม่ว่าลูกของหม่อมฉันจะอยู่ที่ใด หม่อมฉันก็จะหาเขาเจอผ่านกลิ่นนม”

หมี่อี้เหิงนั่งลงอย่างสงบแล้วจิบชาจากถ้วย ก่อนจะพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉลาดยิ่งนัก โม่หรู่มีสายตาเฉียบคม แต่ข้ามีคำถามที่ไม่รู้ว่าลูกสะใภ้จะตอบได้หรือไม่”

เมื่อฉินปู้เข่อเห็นว่าเขาไม่ปฏิเสธความจริงที่ว่าเด็กยังมีชีวิตอยู่ นางก็รู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย นางนั่งข้างเขาและพูดอย่างสุภาพว่า “ท่านพ่อสามีโปรดบอกมา เป็นไปไม่ได้ที่จะรู้ทุกอย่างโดยไม่ถาม ตราบใดที่ท่านสามารถให้หม่อมฉันได้เจอลูก”

“เอ่อ ไม่จำเป็นต้องพูดมากนะสาวน้อย” หมี่อี้เหิงยกยิ้มอย่างมีเลศนัย “หากข้าถามเจ้าว่าเมล็ดแตงโมแปลก ๆ ของเจ้ามาจากที่ใด เจ้าจะตอบข้าได้หรือไม่?!”

……………………………………………………………………………