สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 232 ค่ำคืนอันแสนสั้น

บทที่ 232 ค่ำคืนอันแสนสั้น
บทที่ 232 ค่ำคืนอันแสนสั้น

ความมืดมนในใจของนางหายไปพร้อมกับคำเหล่านี้

ฉินปู้เข่อทำหน้ามุ่ยและเอนตัวเข้าไปในอ้อมแขนของชายหนุ่ม และนิ่งเงียบอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “เป็นเด็กผู้ชาย เขาดูน่าเกลียดน่าชังยิ่งนัก”

หมี่โม่หรู่จับคนที่กำลังพิงแขนของตนเองด้วยมือข้างหนึ่ง และกุมมือนุ่มของนางไว้ แล้วลูบไล้อย่างระมัดระวัง ภายในเวลาเพียงยี่สิบวันน้ำหนักของนางลดลงไปเยอะมาก ไขมันนุ่มนิ่มตอนตั้งครรภ์หายไปจนสัมผัสได้ถึงกระดูก และข้อมือของนางก็ผอมบางอย่างน่าสงสาร ราวกับว่าเขาสามารถหักมันได้ด้วยแรงเพียงเล็กน้อย

เขาไม่รู้ว่านางทำอะไรลงไปบ้าง ตอนนี้นางหูหนวกและตาบอด และเมื่อเสด็จอาบอกเขาวันนี้ เขาก็แทบจะกลายเป็นบ้าไปแล้ว

เขาคิดว่าเขาจะสามารถปกป้องนางได้ดี แต่สุดท้ายก็พบว่านางได้ใช้กำลังทั้งหมดเพื่อปกป้องเขาและลูกเสมอ

“ข้าจะไปหาเขาและขอร้องให้เขาคืนลูกให้เรา” หมี่โม่หรู่จับมือนางและเขียนคำทีละคำลงบนฝ่ามือของหญิงสาว

อันที่จริงเขามีความคิดที่เห็นแก่ตัวมากกว่าอยู่ในใจ หากคนผู้นั้นต้องการใช้เด็กเป็นตัวประกันและใช้เขาทำร้ายนาง เขาก็จะไม่ต้องการลูกอีกต่อไป และจะปล่อยให้เป็นของคนผู้นั้น

ไม่ว่าเขาต้องการจะทำอะไรกับลูกมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับเขา สุดท้ายแล้วคนผู้นั้นก็จะไม่ทำร้ายเด็กอย่างไร้ความปรานี

ฉินปู้เข่อรู้สึกได้ถึงอาการสั่นเทาจากคนที่เขียนมือของนาง ฉินปู้เข่อจึงกุมมือเขาไว้แล้วเขย่าเบา ๆ

ขอร้องหรือ? เขารู้หรือไม่ว่าเขากำลังพูดถึงอะไรอยู่

คนผู้นี้เคยนั่งรถเข็นมาหลายปี หลังจากถูกองค์ชายองค์อื่นรังแกมานานหลายปี เขาก็ไม่ใช่คนถ่อมตัวและหยิ่งผยอง แต่ตอนนี้เขาบอกว่าเขาต้องการ ‘ขอร้อง’ ผู้อื่น

ฉินปู้เข่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนที่ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ต้าเซี่ยเป็นครั้งแรกหลังจากที่พวกเขาแต่งงาน ในตอนนั้นเขาคุกเข่าลงบนเศษซากบนพื้นและเผชิญหน้ากับฮ่องเต้ต้าเซี่ยที่กำลังโกรธจัด และหมี่เซวียนที่คอยกดขี่ แต่หลังของเขายังคงตั้งตรง แต่ตอนนี้เขากลับบอกว่าเขาจะไปขอร้องคนอื่น

“ไม่ต้อง หม่อมฉันไม่ต้องการให้ท่านไปขอร้องคนอื่น” ฉินปู้เข่อลูบใบหน้าของเขา และปฏิเสธข้อเสนอของอีกฝ่ายด้วยเสียงแผ่วเบา “พวกเราต้องสามารถคิดหาวิธีพาลูกกลับบ้านแบบอื่นอย่างตรงไปตรงมาได้”

แม้ว่าคนผู้นั้นจะเป็นบิดาผู้ให้กำเนิด แต่นางก็ไม่อาจยอมให้คนของนางก้มศีรษะให้คนที่จับเด็กไปเพื่อข่มขู่คนอื่นได้

หมี่โม่หรู่ฝืนยิ้ม บางทีหากตัวเองไปขอร้องคนผู้นั้นจริง เขาก็คงไม่คืนลูกให้ตนง่ายดายเช่นนั้นหรอก

“เดี๋ยวนะ ท่านรู้หรือไม่ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างเสด็จพ่อทั้งสองของท่าน เสด็จอาได้บอกท่านเกี่ยวกับเรื่องนี้หรือไม่” ฉินปู้เข่อลังเล “บอกตามตรงนะเพคะ อย่าได้โกรธเลย เหตุใดหม่อมฉันถึงคิดว่าสองคนนี้เหมือนคู่รักที่ทะเลาะกัน”

หมี่โม่หรู่ “…” นางกำลังคิดเรื่องยุ่ง ๆ อยู่ในหัวเล็ก ๆ ของนาง ไม่ต้องพูดถึงว่าเสด็จพ่อรับรู้เรื่องของบุคคลนั้นหรือไม่ เพียงแค่เห็นเขาลักพาตัวเด็กไปก็เป็นการท้าทายพระราชอำนาจของฮ่องเต้องค์ปัจจุบันแล้ว

การเปลี่ยนแปลงอำนาจนี้จะเกี่ยวข้องกับเรื่องความเสน่หาหรือ

“ท่านคงไม่อยากปฏิเสธจริง ๆ หรอกว่าบางทีจุดเริ่มต้นอาจเป็นเพราะทั้งสองคนทะเลาะกัน และคนรักผู้เศร้าโศกคนหนึ่งก็ให้สุราพิษกับอีกคนหนึ่ง ซึ่งอีกคนก็โกรธและดื่มสุราพิษโดยไม่ขอความช่วยเหลือจากเขา หากลองคิดดูอย่างถี่ถ้วนแล้วก็จะรู้ว่าเรื่องนี้อาจเกิดจากความเข้าใจผิดระหว่างพวกเขา”

เมื่อสมองของสาววายเผยความคิดออกมาก็จะเป็น YY ไม่รู้จบ

ฉินปู้เข่อพูดอย่างจริงจังว่า “บางทีไทเฮาอาจตอบแทนท่านพ่อสามีเป็นการส่วนตัวด้วยสุราพิษ แต่ท่านพ่อสามีคิดว่ามันเป็นความยินยอมของเสด็จพ่อ ดังนั้นเขาจึงหยิบสุราพิษขึ้นมาดื่มในอึกเดียวด้วยความเศร้าโศกและความผิดหวัง หนึ่งในสองคนนี้เป็นฮ่องเต้ผู้สูงส่ง และอีกคนหนึ่งเป็นท่านอ๋องผู้น่าหลงใหล พวกเขาทั้งคู่หยิ่งผยอง และไม่มีโอกาสปรับความเข้าใจกัน”

ในตอนท้ายนางพยักหน้าให้ตัวเองและปรบมือให้กับการคาดเดาของตน “ต้องเป็นเช่นนี้แน่!”

เมื่อหมี่โม่หรู่เห็นว่านางดูจริงจังมากก็อดไม่ได้ที่จะคิดตามความคิดของนางต่อ ความสัมพันธ์ระหว่างชายรักชายไม่เป็นที่ยอมรับของสังคม และหลีกเลี่ยงได้ด้วยความเกลียดชังตามสัญชาตญาณของพวกเขาเอง แต่สิ่งที่เสี่ยวเข่อพูดนั้นก็น่าจะเป็นความจริง

ท้องฟ้าด้านนอกหน้าต่างค่อย ๆ เปลี่ยนเป็นสีเทา หมี่โม่หรู่ก้มหน้าลงและเขียนลงบนฝ่ามือว่า “เจ้าอยู่ที่นี่ก่อน แล้วข้าจะมาหาคืนนี้”

“เพคะ เช่นนั้นก็ดี” ฉินปู้เข่อแอบบ่นในใจ ความปลอดภัยของทั้งสามคนนั้นสามารถรับประกันได้ และมีความรู้สึกระทึกใจราวกับว่าจะถูกขโมยความรักไป

ริมฝีปากที่อ่อนนุ่มของเขาประกบเข้ากับริมฝีปากของนาง และหมี่โม่หรู่ก็เขียนที่ฝ่ามือของนางว่า “เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่?”

เมื่อความคิดเล็ก ๆ น้อย ๆ ในหัวใจของนางถูกค้นพบ ฉินปู้เข่อก็เขินอายเล็กน้อย แต่แรงที่ริมฝีปากของนางไม่ได้ผ่อนลงเลยแม้แต่น้อย แม้แต่ร่างกายของนางก็ถูกกดลงบนเตียง

มันเป็นคืนอันเงียบสงบที่ต้องรับมือกับสถานการณ์เช่นนี้

“อย่าเพคะ เรายังอยู่ในบ้านของคนอื่นและเดี๋ยวคนอื่นจะเข้ามา” ฉินปู้เข่ออดไม่ได้ที่จะหน้าแดง นางก้มหน้าพลางกระซิบเสียงเบา

หน้าอกของชายหนุ่มที่นางอิงแอบอยู่สั่นสะท้าน ดูเหมือนว่าเขาจะฝืนยิ้ม เมื่อความเสน่หาเกิดขึ้นนางก็จำได้ว่าเป็นเรื่องยากสำหรับนางที่จะหักห้ามด้วยการเพิกเฉยเขา

หมี่โม่หรู่ยกยิ้มอ่อนและลูบผมนุ่มสลวยของนาง เขาไม่ได้เจออีกฝ่ายมาเป็นเวลานาน และไม่เคยเห็นอารมณ์เช่นนี้ของนางมาก่อน จึงรู้สึกประทับใจยิ่งนัก

“เมื่อเจ้าฟื้นตัว เราจะพาลูกกลับไปและจูบเจ้าได้อย่างมีความสุข” เขารีบเขียนลงบนฝ่ามือของนาง

มีเสียงฝีเท้าเบา ๆ อยู่ไม่ไกลจากประตู หมี่โม่หรู่ก้มศีรษะและทิ้งจูบก่อนจะเปิดหน้าต่างแล้วกระโดดออกไป

ฉินปู้เข่อเอนกายพิงหัวเตียง รอยยิ้มบนปากของนางไม่ยอมจางหายไปจนกระทั่งนางรู้สึกง่วง จากนั้นนางก็เขยิบตัวนอนบนเตียง

ไม่นานหลังจากที่นางนอนลง อีฮ่วยก็วางมือบนหน้าผากของนาง

เมื่อเห็นว่าอุณหภูมิร่างกายเป็นปกติ นางจึงไม่รบกวนเวลาพักผ่อน นางห่มผ้าห่มให้แล้วหันหลังเดินออกจากห้องพลางบ่นในใจเล็กน้อยว่า แม้คนป่วยจะง่วงนอนง่าย แต่ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนนี้จะหลับตั้งแต่เมื่อวานแล้วและนอนนานเกินไป

พระราชกฤษฎีกาแต่งตั้งองค์รัชทายาทองค์ใหม่ประกาศใช้เมื่อบ่ายวันนี้

องค์ชายสอง หมี่เหิง ได้รับการแต่งตั้งเป็นองค์รัชทายาท และเขาจะเข้าประจำการในตำหนักบูรพาในอีกไม่ช้า

เมื่อข่าวไปถึงตำหนัก หมี่ฉงก็กระโดดออกจากเก้าอี้ทันที ภายใต้การควบคุมของซือต๋า เขาจึงไม่ได้อารมณ์เสียต่อหน้านางกำนัลที่มารายงานข่าว

แม้ว่าหมี่เฉินอี้จะไม่ค่อยเข้าใจเล็กน้อย แต่เขาก็จำต้องยอมรับความจริงนี้อย่างไม่เต็มใจ สิ่งที่ทำให้ทั้งสามประหลาดใจมากที่สุดคือการที่หมี่โม่หรู่ไม่ได้ยินดียินร้ายเลย

ตั้งแต่เริ่มทำงานในราชสำนัก เนื่องจากพวกเขาวางแผนไว้เมื่อหลายปีก่อน พวกเขาจึงมุ่งไปยังตำแหน่งองค์รัชทายาท และในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมานั้น ทัศนคติของฮ่องเต้ต้าเซี่ยที่มีต่อหมี่โม่หรู่ก็ดีมากเช่นกัน และถึงกับบอกใบ้หลายครั้งว่าหากเขาเสนอตัวก็จะสามารถปลดหมี่เซวียนออกได้โดยตรง และปล่อยให้เขาเข้ารับตำแหน่งองค์รัชทายาทแทน

ทว่าบัดนี้หมี่เซวียนเป็นบ้าไปแล้ว แต่หมี่เหิงกลับได้เข้าไปอยู่ในตำหนักบูรพา ผลลัพธ์เช่นนี้ย่อมทำให้พวกเขาผิดหวังและโกรธมาก แต่หมี่โม่หรู่กลับดูใจเย็นยิ่งนัก

“เจ้าเจ็ด ที่นี่ไม่มีบุคคลภายนอก หากเจ้ามีอารมณ์ปะทุอยู่ในใจ เจ้าก็สามารถระบายอารมณ์ออกมาได้เลย” หมี่ฉงคิดว่าเขากำลังตึงเครียดแต่ปกปิดอารมณ์ของตนไว้

“ไม่มีอารมณ์อะไรหรอก เราทุกคนต่างรู้ดีว่าใครอยู่เบื้องหลังหมี่เหิง คนผู้นั้น โอ้ ข้าเล่นกับเขาไม่ได้” ไม่ใช่ว่าเขาไม่สามารถต่อกรได้ หากจิตใจของเขาอยู่ที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นฮ่องเต้ต้าเซี่ยหรือใครก็ตาม เขาก็ยินดีจะเข้าไปต่อสู้ด้วย

แต่ช่วงนี้หมี่โม่หรู่รู้สึกสับสนเล็กน้อย และเขาไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้

……………………………………………………………………………