สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 234 ทัศนคติเปลี่ยนไป

บทที่ 234 ทัศนคติเปลี่ยนไป
บทที่ 234 ทัศนคติเปลี่ยนไป

หมี่อี้เหิงอุ้มหมิงเอ๋อร์ขึ้นมาและหยอกล้อเขาอยู่ครู่หนึ่งในห้อง และเมื่อเห็นเด็กน้อยหลับตาลงด้วยความง่วง เขาจึงส่งให้แม่นมอย่างไม่เต็มใจนัก

เขารู้สึกเหงาเพราะใช้ชีวิตอยู่คนเดียวมาเกือบทั้งชีวิต ในความรู้สึกที่แท้จริงหมิงเอ๋อร์จึงเป็นญาติคนแรกของเขา ญาติที่เขาเฝ้ามองตั้งแต่เกิดและเติบโตมากับมือของเขาเอง

“ฮูหยินอาการดีขึ้นหรือไม่?” หมี่อี้เหิงยืนนิ่งหลังจากออกจากตำหนักแล้ว เขาลังเลอยู่พักหนึ่งก่อนจะก้าวเดินไปยังที่ที่ฉินปู้เข่อพักอยู่

“ก็ดีเพคะ แต่อารมณ์บูดบึ้งและนอนหลับตาอยู่บนเตียงทั้งวัน” เมื่ออีฮ่วยนึกถึงการกระทำของฉินปู้เข่อในทุกวันนี้ก็รู้สึกงงและขบขันเล็กน้อย “เป็นเวลาสามวันติดต่อกันแล้วที่ข้าน้อยไม่เห็นฮูหยินลุกจากเตียงหรือลืมตาขึ้นเลยเพคะ”

หมี่อี้เหิงคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ท่านเฟิงว่าอย่างไรบ้าง”

“ท่านบอกว่าฮูหยินเสียสุขภาพเพราะการคลอดบุตรครั้งก่อน นางรู้สึกหดหู่ในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและลมในยามราตรีก็พัดแรง อาการจึงดีขึ้นช้าและเหนื่อยมากกว่าคนอื่น ๆ และจะต้องมีการจัดการอย่างรอบคอบในอนาคต”

ทั้งสองคนมาถึงประตูห้องแล้วขณะที่พวกเขากำลังคุยกัน

ด้วยความกังวลเกี่ยวกับสถานะและเพศของเจ้านายทั้งสอง อีฮ่วยจึงเชิญหมี่อี้เหิงจากห้องชั้นในไปที่ห้องโถงด้านหน้าและเรียกฉินปู้เข่อให้ลุกขึ้น

เมื่อคืนนี้การได้ยินและการรับกลิ่นของฉินปู้เข่อกลับมาเป็นปกติแล้ว แม้ว่าดวงตาของนางจะยังแดงก่ำ แต่นางก็สามารถเห็นสิ่งต่าง ๆ ได้แล้ว ดังนั้นเมื่อเห็นอีฮ่วยรีบเข้ามา นางจึงหันไปพูดว่า “พี่หญิงฮ่วย เหตุใดเจ้าถึงรีบร้อนนัก”

“นายท่านเสด็จมาประทับอยู่ที่ห้องโถงด้านหน้า ฮูหยินรีบลุกขึ้นเถิดเจ้าคะ”

ตั้งแต่พบหมี่โม่หรู่ ฉินปู้เข่อก็เงียบและคิดในใจว่า เนื่องจากหมี่อี้เหิงจะไม่โจมตีนางและลูก จึงไม่เป็นไรสำหรับนางและลูกที่จะอยู่ที่นี่อย่างปลอดภัย ดังนั้นหลังจากที่หูของนางหายดีแล้ว นางจึงไม่รีบออกไปแต่กลับนั่งอยู่ในห้องอย่างสงบแทน

เมื่อได้ยินว่าหมี่อี้เหิงกำลังมา การแสดงออกของนางก็ยังคงเหมือนเดิมคือยังคงนอนอย่างเกียจคร้านอยู่บนเตียง

เมื่อเห็นท่าทางเฉื่อยชาของนาง หัวใจของอีฮ่วยก็สั่นเล็กน้อย และเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของนาง “ไม่ร้อนเจ้าค่ะ”

เมื่อนึกถึงอาการเฉื่อยชาของนางในทุกวันนี้ อีฮ่วยก็ถอนหายใจและปลอบโยน “ฮูหยิน ข้าน้อยรู้ว่าท่านคิดเกี่ยวกับเรื่องที่นายท่านพานายน้อยไป แต่นี่คือการดูแลร่างกายของท่าน หากท่านป่วยหนักจนลุกจากเตียงไม่ได้ แล้วหากนายน้อยอยู่ข้างกายท่านจริง ๆ ท่านจะดูแลเขาได้อย่างไร?”

“อีกไม่กี่วันนายน้อยจะได้ฉลองวันเกิดในคืนพระจันทร์เต็มดวง บางทีนายท่านอาจมาที่นี่เพื่อหารือเรื่องนี้กับท่าน ท่านสามารถบอกนายท่านว่าขอเจอลูกอีกครั้งได้ ซึ่งจะช่วยให้ท่านไม่ต้องคิดมากและร่างกายดีขึ้นด้วยเจ้าค่ะ”

“โอ้”

ฉินปู้เข่อแต่งตัวและอาบน้ำด้วยความช่วยเหลือของอีฮ่วย และทำผมอย่างไม่มีเรี่ยวแรง

อีฮ่วยรู้เรื่องระหว่างนางและนายท่านดี นางจึงทำได้เพียงให้คำแนะนำและโน้มน้าวใจเท่านั้น ส่วนที่เหลือต้องอาศัยการสื่อสารอย่างดีระหว่างทั้งสองคน ดังนั้นนางจึงรีบฉุดฉินปู้เข่อขึ้นมาและผลักนางออกไป

ฉินปู้เข่อเดินออกจากห้องชั้นในอย่างแช่มช้า และวางมือบนเอวตามมารยาทของสตรีเมื่อต้องทำความเคารพ “ถวายบังคมท่านพ่อสามี สวัสดีตอนบ่ายเพคะ”

หมี่อี้เหิงเลิกคิ้วขึ้น เขารู้สึกว่าสาวน้อยคนนี้ค่อนข้างเคร่งเครียด ดังนั้นนางจึงดูไม่ค่อยปราดเปรื่องและขี้เล่นเหมือนเมื่อก่อน

“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าป่วยเมื่อสองสามวันก่อน ตอนนี้เจ้าดีขึ้นแล้วหรือยัง?”

ฉินปู้เข่อก้มศีรษะลงอย่างสุภาพ แต่สิ่งที่นางพูดกลับไม่ค่อยสุภาพนัก “ดีขึ้นหรือไม่ท่านมองไม่ออกหรือเพคะ?!

เมื่อหมี่อี้เหิงเห็นนางตอบขณะก้มหน้าลงก็รู้ว่าผลข้างเคียงของนางจบลงแล้ว หูของนางได้ยินแล้ว และหินก้อนใหญ่ก็ตกลงมาทับหัวใจของเขา

เขายกนิ้วขึ้นเคาะโต๊ะ “ในอีกไม่กี่วันหมิงเอ๋อร์จะมีพิธีฉลองวันเกิดคืนพระจันทร์เต็มดวง เจ้าเป็นแม่ของเขา ดังนั้นเจ้ามีความคิดอย่างไร?”

“ท่านก็รู้ว่าหม่อมฉันกำลังคิดอะไรอยู่ แต่หากท่านไม่พอใจเหตุใดไม่ถามตรง ๆ เลยเล่า!” ฉินปู้เข่อมองดูลายปักบนเท้าของนางและตอบอย่างเย็นชา

ทัศนคติและน้ำเสียงที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิงทำให้หมี่อี้เหิงหงุดหงิดเล็กน้อย อย่างน้อยในความเห็นของเขา ท่าทีของสาวน้อยที่มีต่อเขาก่อนหน้านี้ยังคงให้เกียรติเขาอยู่ แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่านางไม่มีความอดทนเลย และเต็มไปด้วยความประชดประชัน

“เอ๊ะ! เกรี้ยวกราดเกินไปแล้วนะ!” หมี่อี้เหิงตบโต๊ะเบา ๆ และเสียงของเขาก็ดุดันขึ้น

แต่ฉินปู้เข่อไม่ได้สนใจ นางก้มหน้าลงแล้วกลอกตา “หม่อมฉันยังคงโกรธอยู่ ท่านพ่อสามีอยากจะลองหรือไม่”

“ฮึ่ม ข้าไม่อยากรู้ ข้ามาที่นี่ในวันนี้เพื่อบอกเจ้าว่าตำหนักของอ๋องหลี่ชินจะจัดพิธีฉลองวันเกิดของเด็กน้อยในวันพระจันทร์เต็มดวง และข้าได้ยินมาว่าฮ่องเต้ก็ได้รับเชิญให้ไปด้วยเช่นกัน” หมี่อี้เหิงสังเกตการแสดงออกของฉินปู้เข่ออย่างระมัดระวัง

เป็นไปดังที่คาดไว้ หญิงสาวที่ก้มศีรษะตรงหน้าเขาเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ นัยน์ตาแดงก่ำของนางเต็มไปด้วยความตกใจ “พิธีฉลองวันเกิดเมื่อพระจันทร์เต็มดวง?! เชิญฮ่องเต้มาด้วยหรือ?”

หมี่อี้เหิงยกยิ้มด้วยความขบขัน “เจ้าคิดว่าเจ้าเด็กน้อยโม่หรู่จะต่อสู้กับข้าที่เป็นพ่อของเขาหรือไม่ และเขาจะส่งคนมารับเจ้ากับลูกไปหรือ?”

“นี่ ท่านคิดผิดแล้ว” ฉินปู้เข่อพูดขณะนั่งบนเก้าอี้นวมอย่างสบายอารมณ์ “ท่านพ่อสามีลืมไปแล้วหรือว่าท่านบอกว่าหม่อมฉันจะกลับไปได้หลังวันพระจันทร์เต็มดวง หากบอกว่าเขาจะมาชิงตัวไป ก็สามารถชิงไปได้แค่ลูกเพียงคนเดียวเท่านั้นเพคะ”

“แล้วเจ้าต้องการให้ข้าวางกับดักและจัดองครักษ์เพื่อจับเขาหรือ?”

ฉินปู้เข่อขมวดคิ้ว มีปรมาจารย์ราวสามสิบหรือสี่สิบคนประจำอยู่ในตำหนักของหมิงเอ๋อร์ทั้งวันทั้งคืน นั่นยังไม่เรียกว่ากับดักอีกหรือ? แต่การเคลื่อนไหวครั้งใหญ่ของโม่หรู่ที่ประกาศจะจัดพิธีฉลองวันเกิดในวันพระจันทร์เต็มดวงทำให้นางประหลาดใจเล็กน้อย เขาจะพาลูกกลับไปเลยหรือ?!

“ท่านพ่อสามี ที่นี่คือตำหนักของท่าน โม่หรู่ก็เป็นลูกชายของท่านและหมิงเอ๋อร์ก็เป็นหลานชายของท่าน ท่านสามารถจะทำอะไรก็ได้” นางระงับความโกรธในหัวใจและแสร้งยิ้ม “แม้ว่าท่านจะใช้ประโยชน์จากโม่หรู่เพื่อคว้าใครสักคนและเล่นงานเขาก็ตาม”

หมี่อี้เหิงมองนางที่อยู่ข้างเขา “แล้วเจ้าไม่รู้สึกแย่หรือ? เท่าที่ข้ารู้มา เจ้าปกป้องสามีของเจ้ามาก”

รอยยิ้มบนใบหน้าของฉินปู้เข่อกว้างขึ้นและสมจริงยิ่งขึ้น “ไม่หรอกเพคะ ท่านควรรู้ไว้ด้วยว่าหัวใจของสตรีนั้นเข้าใจยากดั่งเข็มในมหาสมุทร มาคิดดูแล้วหม่อมฉันก็เป็นสตรีที่คลอดลูกแล้ว บางครั้งเมื่อไม่พอใจกับความปรารถนาของตัวเองก็คิดถึงชายอื่นอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้”

“ว่ากันว่าสตรีล้วนมีความรู้สึกอ่อนไหวระหว่างช่วงพักฟื้นและต้องการการดูแลเป็นพิเศษ แต่เดือนนี้โม่หรู่ไม่ได้มาปรากฏตัวแม้แต่เงา ท่านจะไม่ให้หม่อมฉันงุ่นง่านได้อย่างไร!”

ฉินปู้เข่อกล่าวพลางก้าวไปข้างหน้า “ในช่วงเวลาพิเศษนี้ หม่อมฉันจะมองในระยะยาวและหาความสบายใจให้ตัวเองอย่างแน่นอน ตัวอย่างเช่นหม่อมฉันรู้สึกว่าหม่อมฉันได้ติดต่อกับพ่อสามีของหม่อมฉันเพียงไม่กี่ครั้ง แต่ก็รู้สึกว่าพ่อสามีของหม่อมฉันเก่งมากและคล้ายกับโม่หรู่ยิ่งนัก ท่านจึงน่าจะเข้ากับรสนิยมของหม่อมฉันได้เป็นอย่างดี และสามารถทดแทนโม่หรู่ได้”

อีฮ่วยที่เฝ้าอยู่หน้าตำหนักอดไม่ได้ที่จะตัวแข็งทื่อ นางเงยหน้าขึ้นมองไปยังหญิงสาวและนายท่านที่อยู่ข้างหน้านาง ทั้งสองอยู่ห่างกันไม่เกินหนึ่งช่วงแขน และดูเหมือนว่าสายตาของชายผู้ปราศจากรอยยิ้มสั่นไหวเล็กน้อย มือของเขาที่ถือถ้วยน้ำชาอยู่สั่นเทา และนิ้วชี้ที่เรียวยาวของเขาจุ่มลงในน้ำชา

………………………………………………………………………………