สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 44 รู้สึกว่าจะถูกจับไปสับเป็นชิ้นมันฝรั่งทอด

ตอนที่ 44 รู้สึกว่าจะถูกจับไปสับเป็นชิ้นมันฝรั่งทอด

วินาทีต่อมา เหล่าสาวงามกลุ่มนี้ก็คุกเข่าลงหน้าห้องอ่านหนังสือ

“ท่านอ๋อง ได้โปรดปล่อยพระชายาไปเถิดเพคะ~~”

เสียงสตรีอันไพเราะและอ่อนหวานดังขึ้นพร้อมกันในสวนชิงอวี้ ฉินปู้เข่อคุกเข่าอยู่ข้างหน้าแล้วก้มศีรษะลง พลางซ่อนใบหน้าไว้ใต้ผ้าคลุมเพื่อปิดบังรอยยิ้มประหม่า

นางไม่มีทางเลือก คงจะดีหากนางค้นพบความลับของหมี่โม่หรู่ แต่ชายผู้นี้รอบคอบนัก เขาล่วงรู้ความลับของ ‘หน่อไม้วสันตฤดูเศร้าหมอง’ แล้วจริง ๆ

นี่เป็นสมัยโบราณ หากการกระทำอย่างการนำสิ่งของต่าง ๆ ออกมาจากระบบที่มองไม่เห็นถูกเปิดเผย นางจะถูกเผาตายทันทีในฐานะแม่มด

ระหว่างหนุ่มหล่อกับชีวิต นางย่อมต้องเลือกชีวิตของตนเอง

หมี่ฉงตกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเปิดหน้าต่างห้องอ่านหนังสือออก วางแขนเสื้อลงบนขอบหน้าต่างแล้วถอนหายใจ “น้องเจ็ด อย่าพูดอะไรอีกเลย เสน่ห์ของน้องสะใภ้ของข้านั้นช่างรุนแรงยิ่งนัก นี่เป็นครั้งแรกที่ข้าได้เห็นภาพของความสามัคคีกลมเกลียวกันระหว่างพระชายาและพระสนม”

เขาอดไม่ได้ที่จะยกนิ้วให้น้องสะใภ้ของตน

แม้ว่าเขาจะทุกข์ใจมากที่ถูกหลอกให้ใช้เงินเดือนมากกว่าหนึ่งเดือนไปจนหมด แต่เดือนนี้ที่เขาอาศัยอยู่ในตำหนักของอ๋องหลี่ชินนั้นสนุกสนาน มีชีวิตชีวาและน่าสนใจจริง ๆ

น้องสะใภ้ของเขาคนนี้ช่างน่าทึ่งนัก นางไม่เพียงแต่มีความคิดที่แตกต่างจากคนทั่วไปเท่านั้น แต่นางยังมีความพากเพียรมากเป็นพิเศษอีกด้วย นางไม่ยอมเปลี่ยนความคิดที่แข็งกร้าวให้อ่อนลงและไม่เรียกให้คนอื่นช่วย

ไม่น่าแปลกใจหากน้องเจ็ดจะถูกสาวน้อยตัวแสบผู้นี้ยั่วยวนเมื่อนางถูกพาเข้ามาในตำหนัก

หืม?! หมี่ฉงเหลือบมองหมี่โม่หรู่ด้วยความรู้สึกผิด เขากำลังคิดอะไรอยู่?!

ความคิดแปลก ๆ ที่ผุดขึ้นมาในใจของเขาตอนนี้คืออะไร?!

หยุด! หยุด! หมี่ฉงหยิกมือตัวเองในแขนเสื้อ ในที่สุดก็ทำให้ตัวเองได้สติขึ้นมา

“อู๋เหิน เชิญพระชายาเข้ามา” หมี่โม่หรู่หน้าบึ้งตึง เป็นไปได้หรือไม่ว่าการข่มขู่ที่เขาทำไปเมื่อสองสามวันก่อนยังไม่เพียงพอ?!

“ท่านอ๋อง~” ฉินปู้เข่อโค้งคำนับพลางเผยให้เห็นน้ำตาที่เอ่อล้นในดวงตา

หมี่ฉงที่กำลังเตรียมชมการแสดงอยู่นั้นตกตะลึง

เมื่อวันก่อนนางยังหน้าขาว แก้มแดง ปากเป็นสีเลือดอยู่เลย ซึ่งการแต่งหน้าเช่นนั้นของนางทำให้เขาหงุดหงิด แต่บัดนี้เขารู้สึกว่าสตรีตรงหน้าของเขาช่างงดงามอย่างน่าตกตะลึง

วันนี้นางสวมชุดผ้าฝ้ายธรรมดาและไม่มีการประทินโฉมแต่อย่างใด ทว่ารูปลักษณ์ของนางช่างดูงามสง่ายิ่ง

หมี่ฉงส่ายหัว เขาอยากจะตบตัวเองเดี๋ยวนี้!

นั่นคือพระชายาของอ๋องเจ็ด ซึ่งอ๋องเจ็ดก็แสดงให้เห็นว่าเขาพึงใจสตรีผู้นี้อย่างชัดเจน!

“น้องเจ็ด เจ้ากำลังยุ่งอยู่ ดังนั้นข้าจะออกไปเดินเล่นก่อน” หมี่ฉงแตะจมูกของตนแล้วก้าวเท้าเดินออกไป

หมี่โม่หรู่จ้องฉินปู้เข่อตาไม่กะพริบแล้วกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ข้าขอรบกวนพี่ชายสามช่วยบอกเหล่าสตรีที่อยู่ด้านนอกด้วยว่า ผู้ใดก็ตามที่กล้าพูดถึงเรื่องของ ‘พระชายา’ จะถูกโยนออกจากตำหนักทันที”

หมี่ฉงคุ้นชินกับการเป็นคนไม่เคร่งครัดมาโดยตลอด ในสายตาของเขาแทบไม่มีความแตกต่างระหว่างชายหญิง และเขาก็ไม่สนใจเรื่องความเป็นสุภาพบุรุษด้วย

ไม่ว่านักฆ่าจะงดงามเพียงใด เขาก็จะต่อสู้อย่างไร้ความปรานี ไม่ว่าน้ำตาของสาวงามจะน่าเวทนาเพียงไหน มันก็มีแต่จะทำให้เขาอารมณ์เสีย จึงเป็นการดีที่สุดที่จะให้เขาช่วยจัดการกับกลุ่มหญิงสาวด้านนอกนั่น

“ท่านอ๋องเพคะ โปรดฟังเสียงของมวลชนด้วยเถิด พวกนางเป็นตัวแทนความคิดเห็นของส่วนรวม ดังนั้นท่านอ๋องโปรดเชื่อฟังความคิดเห็นของส่วนรวมแล้วปล่อยหม่อมฉันไปเถิดนะเพคะ”

หมี่โม่หรู่ค่อย ๆ ลุกขึ้นจากรถเข็นแล้วพูดอย่างเคร่งขรึม “ฟังเสียงด้านนอกสิ”

ชิ้ง

ดาบยาวถูกชักออกจากฝัก หมี่ฉงโบกมือแล้วใช้ดาบฟันต้นไม้ก่อนจะคำรามว่า “แม่นางทั้งหลาย ลองดูสิ ใครก็ตามที่ยังกล้าพูดอยู่ ข้าจะฟันทิ้งให้หมด!”

เขารู้สึกหงุดหงิดเพราะความคิดในจิตใจที่ไม่สามารถอธิบายได้ของตัวเอง เขาจึงกำลังมองหาใครสักคนเพื่อมาระบายความโมโห

จู่ ๆ ด้านนอกก็เงียบลง แม้ว่าพวกนางจะเป็นสตรีจากตระกูลชนชั้นสูงก็ตาม แต่หมี่ฉงก็เป็นอ๋อง พวกนางจึงไม่กล้าแม้แต่จะทำอะไร

ผู้หญิงไร้ประโยชน์พวกนี้นี่! ฉินปู้เข่อแอบสาปแช่งในใจ นางใช้เงิน 40 ถึง 50 ตำลึงเพื่อซื้อของกำนัลให้ ผลของการร้องไห้สองครั้ง! ไม่มีประโยชน์เลย!

นางเงยหน้าขึ้นมองตาหมี่โม่หรู่แล้วกลืนน้ำลายอย่างแรง

“ข้าจำได้ว่าข้าได้บอกไปแล้วว่าไม่ควรพูดถึงเรื่องการหย่าร้างอีก ดูเหมือนว่าพระชายาจะความจำเสื่อมจึงจำไม่ได้” หมี่โม่หรู่ขึ้นเสียงเล็กน้อยขณะมองดูนกกระทาตัวน้อยที่นั่งคุดคู้อยู่ตรงหน้าเขา

ฉินปู้เข่อตัวสั่นแล้วตอบเสียงเบาว่า “ครั้งนี้หม่อมฉันไม่ได้ต้องการหนังสือหย่า หม่อมฉันแค่ขอให้ท่านเอ่ยปากขับไล่หม่อมฉันออกจากตำหนัก”

“อย่ามาพูดจาเล่นลิ้นกับข้าผู้นี้!” หมี่โม่หรู่ไม่ได้พูดเสียงดัง แต่เจตนาคุกคามนั้นชัดเจน “จำไว้ว่าตั้งแต่เจ้าแต่งเข้ามาอยู่ในตำหนักของอ๋องหลี่ชิน เจ้าจะเป็นคนของข้าตลอดชีวิตจนกว่าข้าผู้นี้จะตาย! ข้าไม่ยอมให้พระชายาออกไปไหนทั้งสิ้น”

“โอ้” ฉินปู้เข่อก้มหน้าตอบอย่างไม่ใส่ใจ นางคอยเตือนตัวเองอยู่เสมอว่าตราบใดที่เขาไม่ได้สัมผัสตัวนาง เขาก็จะไม่ใช้กำลังภายในที่สามารถเผากระดาษได้เผาตัวนาง และเขามีสิทธิ์จะพูดอะไรก็ได้

ประเด็นคือนางฟังแบบเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

เมื่อเห็นท่าทางไม่แยแสของนาง หมี่โม่หรู่ก็อดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปหานางก่อนจะคว้าข้อมือของนางแล้วพูดอย่างเฉียบขาดว่า “มองขึ้นมา! ตั้งใจฟังให้ดี!”

ฉินปู้เข่อเงยหน้าขึ้นด้วยร่างกายอันสั่นเทา หน้าผากของนางแตะคางของหมี่โม่หรู่

พวกเขาอยู่ใกล้กันมาก ห่างกันไม่ถึงข้อนิ้ว…

หัวใจของฉินปู้เข่อเต้นแรง

เขาช่างหล่อเหลาและรูปร่างของเขาก็งามสง่ายิ่ง หากเขาเป็นเพียงอ๋องธรรมดาจริง ๆ นางก็จะอยู่เคียงข้างเขาเพราะใบหน้าของเขาอย่างแน่นอน

อย่า อย่านะ อารมณ์ของผู้ชายคนนี้ไม่แน่นอน และการอยู่เคียงข้างเขานั้นจะอายุสั้นง่ายมาก

นางถอนหายใจเบา ๆ แล้วก้าวถอยหลังตามสัญชาตญาณเพื่อเว้นระยะห่างระหว่างคนทั้งสอง

“เอ๊ะ!?” ฉินปู้เข่อประหลาดใจเมื่อพบว่าเอวของนางถูกเขาโอบเอาไว้และนางไม่มีทางหนีได้เลย

ถัดมา คางเล็ก ๆ ของนางก็ถูกบีบเพื่อบังคับให้เงยหน้าขึ้น แล้วริมฝีปากของนางก็สัมผัสกับความเย็นเยียบ

เพียะ!

เมื่อนางกลับมารู้สึกตัวอีกครั้ง นางก็ยกฝ่ามือขึ้นตบชายที่อยู่ตรงหน้าตามสัญชาตญาณ

เวรเอ๊ย! เกิดอะไรขึ้น!

ฉินปู้เข่อมองมือตัวเองและรอยนิ้วมือสีแดงที่ประทับลงบนใบหน้าของชายผู้นี้

เทพบุตรที่นางเฝ้ารอมาตลอดจุมพิตนาง แต่นางกลับตบหน้าเขาอย่างนั้นหรือ?!

ให้ตายเถอะ!

เมื่อเห็นสายตาจ้องเขม็งของชายตรงหน้าแล้ว ฉินปู้เข่อก็รู้สึกเย็นวาบที่ฝ่าเท้าและหนาวไปถึงสันหลัง

นางคิดว่าตนจะต้องถูกจับไปสับเป็นชิ้นมันฝรั่งทอดแน่