สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 85 นางกระหายร่างกายของเขามาวันสองวันแล้ว
“อะพรูด~” บัดนี้ถึงคราวของซือต๋าที่ทำท่าทางราวกับถูกฟ้าผ่า
ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกว่าคำพูดที่เขาพูดกับจานหานชิวเมื่อวานนี้ช่างไพเราะและละเอียดอ่อนเสียจริง และจะไม่ทำให้เกิดความเข้าใจผิดแต่อย่างใด
ใบหน้าของหมี่ฉงสงบนิ่ง เขาเป็นคนที่เคยเห็นน้องสะใภ้กับอ๋องอยู่ด้วยกัน และสภาพจิตใจของเขาก็สงบลงโดยไม่รู้ตัว
วินาทีถัดมา ฉินปู้เข่อก็หยุดอยู่ห่างจากโต๊ะยาวไม่กี่ก้าว
อีกด้านหนึ่งของโต๊ะ หมี่โม่หรู่ในชุดคลุมสีน้ำเงินเข้มยืนอย่างสง่างามและสงบนิ่ง เขาโบกข้อมือด้วยท่าทางที่จดจ่อ ปิ่นปักผมไม้มะเกลือบนศีรษะของเขาทำให้เขาดูมีเสน่ห์มากขึ้นกว่าเดิม
ช่างเป็นภาพที่สวยงามอะไรเช่นนี้!
บัดนี้นางแค่ต้องการจะหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเทพบุตรชุดโบราณตรงหน้านาง แล้วตั้งค่าเป็นภาพพื้นหลังหน้าจอเพื่อให้นางได้เห็นทุกคืนก่อนเข้านอนและทุกเช้าหลังตื่นนอน
“พระชายาเข้าใจผิดแล้ว” หมี่โม่หรู่เหลือบมองนางอย่างอ่อนโยนและยกยิ้มอ่อน
บรรยากาศภายในห้องกลายเป็นสีชมพู และทันใดนั้นซือต๋าก็รู้สึกตัว ปรากฏว่าจู่ ๆ ชายผู้นี้ก็เปลี่ยนไปและต้องการทำให้พระชายาตัวน้อยของเขาได้ ‘เข้านอน’ อย่างสวยงาม
เขาลากหมี่ฉงที่กำลังตกตะลึงออกจากห้องอ่านหนังสือ “คู่หนุ่มสาวกำลังพูดคุยกันเป็นการส่วนตัว เจ้ายังไม่ออกไปอีกหรือ?”
หมี่ฉงมองกลับไปที่ห้องอ่านหนังสือด้วยท่าทางแปลก ๆ แล้วพูดว่า “เจ้าเจ็ดไม่ได้ต้องการ…”
“เอ๊ะ ไม่ต้องห่วง” ซือต๋าขยิบตาให้เขาด้วยท่าทางมีเลศนัย “ตลอดหลายปีที่ผ่านมาข้าจัดการร่างกายของโม่หรู่ได้เป็นอย่างดี ตราบใดที่เขาไม่ได้ใช้กำลังภายในมากเกินไป เขาก็เหมือนผู้ชายธรรมดาทั่วไปในด้านอื่น ๆ อย่างไม่ต้องสงสัย”
หมี่ฉงจ้องที่เขาและกลืนคำพูดเข้าในปากของตัวเองลงไป เขากังวลเกี่ยวกับเจ้าเจ็ดอย่างนั้นหรือ เขาไม่ได้กังวลเลย! สิ่งที่เขากังวลคือ…
เอ่อ จู่ ๆ ก็รู้สึกเศร้า
“นี่ ไปดื่มกันไหม?” หมี่ฉงกอดคอซือต๋า “เราเคยด่าทอกันในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและข้าก็ให้เงินเจ้าไปแล้ว ได้โปรดเลี้ยงเครื่องดื่มจอกใหญ่ข้าด้วย”
ในห้องอ่านหนังสือ ฉินปู้เข่อก้าวไปข้างหน้าสองก้าวโดยไม่รู้ตัว ใบหน้าของนางสับสนเล็กน้อย
เมื่อครู่นี้เขาพูดว่าอะไรนะ? ค่าการโจมตีดังกล่าวทำให้นางลืมไปเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่ที่นี่
“ข้าจะไม่นอนกับเจ้า” หมี่โม่หรู่ยกมุมปากแล้วเดินไปหานางอย่างผ่อนคลายและกระซิบว่า “ข้าจะส่งพระชายาไปสู่ประตูแห่งความหฤหรรษ์ต่างหาก”
‘เอื๊อก’
ฉินปู้เข่อกลืนน้ำลาย ใบหน้าของนางเต็มไปด้วยความประหลาดใจ เขาจะพูดคำพูดของเสือและหมาป่าอย่างใจเย็นได้อย่างไร
หากฉินปู้เข่อเข้าใจหมี่โม่หรู่ได้เล็กน้อย หรือขยับให้ห่างจากใบหน้าที่มีเสน่ห์ของเขาเพียงครึ่งนิ้ว ก็จะเห็นได้ว่าหูของท่านอ๋องได้กลายเป็นสีชมพูแล้ว
ท้ายที่สุดหมี่โม่หรู่ก็ไม่เคยมีประสบการณ์จริงในเรื่องนี้ และไม่เคยแม้แต่จะพูดเรื่องนี้กับใครเลยด้วยซ้ำ
“ทำไม เจ้าไม่ต้องการหรือ?” เมื่อหมี่โม่หรู่เห็นนางขาดสติก็มีรอยยิ้มในดวงตาที่สดใสของเขา และเขาวางแผนที่จะไล่ตามชัยชนะ
“เหตุใดเจ้าถึงไม่ต้องการ…” ในขณะนี้ฉินปู้เข่อถูกควบคุมด้วยจมูกของเขาอย่างสมบูรณ์ และจิตใจของนางเต็มไปด้วยรอยยิ้มและดวงตาสีดำสดใสของเขา
นางกลับไปยังสวนเฉินอวี้ด้วยการนำของท่านอ๋อง นางกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งเมื่อเห็นสายตาประหลาดใจของซวงหวน
ฉินปู้เข่อมองตามสายตาของซวงหวนที่มองต่ำ
เอ๊ะ?! นางจับมือกับหมี่โม่หรู่มาตลอดทางงั้นเหรอ?!
นางยกมือขึ้นและสะบัดมือของหมี่โม่หรู่ออกไปทันที และมองเขาอย่างหวาดระแวง
หมี่โม่หรู่ยกยิ้มและจับมือของนางไว้ในฝ่ามือของเขาอีกครั้ง “มือของข้าคงจะร้อนนัก เหตุใดพระชายาจึงโยนมันทิ้งไปอย่างกระวนกระวายเล่า?”
“ท่าน เหตุใดท่านจึงมาที่นี่ ใครขอให้ท่านมาที่นี่” ความตั้งใจเดิมของนางคือไม่ยอมให้เขาเข้ามา แล้วเหตุใดเขาถึงยังปรากฏตัวในรูปลักษณ์ที่ ‘คู่รักที่สนิทสนม’ เช่นนี้เล่า?!
“พระชายา เมื่อกี้เจ้าบอกว่าเจ้าต้องการเพลิดเพลินไปกับข้า และข้าจะเสียใจนักหากต้องหันหลังกลับตอนนี้”
ในเวลานี้ อารมณ์ของหมี่โม่หรู่แตกต่างไปจากอารมณ์ตอนเริ่มต้นแบบ ‘หื่น | ยั่วยวน’ อย่างสิ้นเชิง เขาต้องการจะรู้ว่าพระชายาตัวน้อยของเขาต้องการเขามากเพียงใด
ฉินปู้เข่อหลับตาและมองเขาขึ้นลง เหมือนกับที่นางจะพูดว่าท้ายที่สุด นางกระหายใบหน้าและร่างกายของหมี่โม่หรู่มาหนึ่งหรือสองวันแล้ว
แต่ก่อนหน้านั้นนางต้องจัดการเรื่องค้างคาก่อน
“บอกหม่อมฉันมาเถิดเพคะ ว่าเจตนาในการใช้กลอุบายของชายหนุ่มรูปงามคืออะไร?” ฉินปู้เข่อนั่งไขว่ห้างอยู่บนเตียงโดยประสานมือไว้ข้างหน้า แสงสีแดงแห่งความระแวดระวังแวบวาบอยู่ในหัวใจของนาง
ตั้งแต่สมัยโบราณมีเรื่องร้ายมากมายเกิดกับวีรบุรุษที่หมอบราบคาบแก้วอยู่ใต้ชายกระโปรงสตรีเพศ ทั้งความลับรั่วไหล และเสียชีวิต
ด้วยบทเรียนมากมายที่ได้เรียนรู้ นางจะต้องยึดมั่นและต้องไม่ถูกล่อลวงด้วยความงาม!
“ไม่มีเจตนาใด ข้าเพียงแค่ต้องการสนองความต้องการของพระชายา”
ฉินปู้เข่อเลิกคิ้วและเปลี่ยนคำถาม “แล้วท่านต้องการจะเอาร่างกายมาแลกเพื่อสิ่งใดกัน”
“ข้าไม่ต้องการแลกอะไร แต่พูดเช่นนี้แล้วพระชายาแลกเปลี่ยนอะไรกับข้าได้บ้างเล่า?” หมี่โม่หรู่ยกยิ้มแล้วนั่งลงข้างนาง
“ไม่! ท่าน ท่านต้องอยู่ให้ห่างจากข้า!” ฉินปู้เข่อรีบถอยไปด้านข้างราวกับว่าหมี่โม่หรู่เป็นเม่นและจะแทงนาง
“ก็ได้” หมี่โม่หรู่นอนตะแคงบนเตียงแล้วเผยรอยยิ้ม “ห่างเท่านี้ดีหรือไม่?”
ฉินปู้เข่อสูดหายใจเข้าลึก ๆ เป็นไปได้หรือไม่ว่าเขาต้องการนอนที่นี่คืนนี้จริง ๆ ต่อจากนี้ไปเขาจะกินนอนกับนางจริงหรือ?!
นางหันศีรษะอย่างรวดเร็วและจู่ ๆ ก็เปลี่ยนความคิด นางเหลือบมองแล้วกดร่างหมี่โม่หรู่ลง เหยียดนิ้วชี้ออกแล้วเชยคางเขาขึ้นแล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านอ๋อง ท่านอยู่ในตำหนักนานแล้ว และหม่อมฉันก็รอมานานแล้วเพคะ”
เนื่องจากนางไม่สามารถขับไล่เขาออกไปได้โดยตรง นางก็ต้องทำตัวน่ารังเกียจ อย่างไรเสียนางก็ไม่ต้องทุกข์ทนกับการจุมพิตลงบนใบหน้าที่หล่อเหลาเช่นนี้อยู่แล้ว
“เป็นความผิดของข้าที่ทำให้พระชายาต้องรอนาน ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปข้าจะไม่ทอดทิ้งพระชายาอย่างแน่นอน” หมี่โม่หรู่กล่าวขณะที่แขนของเขาจับเอวคอดกิ่วของนาง
“เพคะ” ฉินปู้เข่อเงยหน้าขึ้นและจุมพิตใบหน้าของเขา
ตามความคิดของนาง ภายในเวลาไม่ถึงสามวินาทีหมี่โม่หรู่น่าจะไม่อาจทนได้ และผลักนางออกไปและลุกขึ้นจากเตียงของนาง
ทันใดนั้น แรงที่เอวของนางก็หนักขึ้นเล็กน้อย และริมฝีปากก็ถูกเขาเชยชมเช่นกัน
ดวงตาใสของชายที่นางจับจ้องเต็มไปด้วยอารมณ์ และความเป็นชายที่แข็งแกร่งของเขาก็โอบรัดนางไว้
แย่แล้ว!
ดูเหมือนนางจะไม่ได้ทำให้เขารังเกียจจนทิ้งนางไป แต่กลับปลุกเร้าด้านที่ไม่ธรรมดาของเขา
“เดี๋ยว… นะ…”
ฉินปู้เข่อรู้สึกตะขิดตะขวงใจเล็กน้อย หากหมี่โม่หรู่ร้องขออีกครั้งจริง ๆ หลังจากที่นอนเสร็จแล้ว เช่น การถามความลับเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของอู๋อวิ๋น หากนางไม่ตอบก็จะดูแย่นักหรือไม่
มันไม่เหมือนคนที่น่ารังเกียจไปหน่อยหรือ?!
นางกัดริมฝีปากของเขาหนึ่งที แล้วเลือดก็ลามไปตามริมฝีปากและฟันของทั้งสองคน และในที่สุดราชสีห์ที่กำลังเร่าร้อนก็หยุด
“ท่านอ๋อง หม่อมฉันเกรงว่าจะเป็นหนี้ท่าน และฉวยโอกาสจากท่าน อีกทั้งยังไม่อาจให้คำตอบที่ท่านต้องการได้หลังจากเหตุการณ์นั้น” ขณะที่ฉินปู้เข่อกำลังจะลุกขึ้น หมี่โม่หรู่ก็คว้าข้อมือของนางไว้และนางต้องนอนลงทับตัวของเขาต่อไป
“แล้วเหตุใดไม่ลองให้ข้าถามคำถามนี้ก่อน แล้วดูว่าเจ้าจะตอบได้หรือไม่” ดวงตาของหมี่โม่หรู่กลับมาสงบลงอีกครั้ง
……………………………………………………………………….
