สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 88 งดงามราวกับนกยูง

ฉินชิงเหยียนเลิกคิ้วขึ้นและมองนางเพื่อรอฟังคำพูดต่อไป

“ในวันนี้ น้องหญิงสามดูสดใส เจ้างดงามราวกับนกยูงที่รำแพนหางและดูพร่างพราย” ฉินปู้เข่อวางถ้วยน้ำชาในมือลงและพูดประโยคต่อไปอย่างช้า ๆ

นกยูงจะรำแพนหางเมื่อตัวผู้ติดสัดเท่านั้น และหลังจากรำแพนแล้วมันก็จะเผยให้เห็นก้นให้คนภายนอกเห็นโดยตรง

คำชมเชยอันไพเราะเช่นนี้ของฉินปู้เข่อมักไม่ง่ายที่จะพูดออกมา เพราะบางคนโง่เขลาเกินไปที่จะเข้าใจส่วนนี้ได้อย่างง่ายดาย

ตัวอย่างเช่นเมื่อเห็นสีหน้าปลื้มปริ่มของฉินชิงเหยียน นางก็รู้เลยว่านางโง่เขลา

และคนที่ดึงแขนเสื้อของนางเบา ๆ เพื่อส่งสัญญาณให้นางเงียบเป็นคนฉลาด

ฉินปู้เข่อยกยิ้มแล้วลุกขึ้น “ท่านอ๋อง เสด็จอาที่เก้าเพคะ พวกท่านคุยกันไปก่อน หม่อมฉันจะไปหาท่านแม่เพคะ”

หลังจากออกจากห้องรับแขกฉินปู้เข่อก็หัวเราะขณะเดินไป และในไม่ช้าก็พบห้องของอนุหลัว

เนื่องจากหมี่โม่หรู่ได้รับเชิญให้ไปงานเลี้ยงในพระราชวัง ทัศนคติของจวนฉินที่มีต่ออนุหลัวจึงดีขึ้นเล็กน้อย แม้ว่าฮูหยินฉินจะยังปล่อยให้นางทำงานรับใช้ อย่างน้อยนางก็ได้รับห้อง และนางก็ไม่ได้รับอนุญาตให้กินและอาศัยอยู่กับสาวใช้อีกต่อไป

“เสี่ยวเข่อ มาให้แม่ดูหน่อย” อนุหลัวรู้ว่าฮูหยินฉินไม่อาจกลับมาได้ตอนนี้ ดังนั้นนางจึงทำงานเสร็จเร็วและรออยู่ที่ห้อง

หลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายเดือน ผมสีขาวบนขมับของอนุหลัวก็กลับเป็นสีดำและทั้งร่างกายก็ดูอ่อนกว่าวัยนัก นางใช้มือที่ไม่บอบบางคู่นั้นแตะฉินปู้เข่ออยู่หลายครั้ง และสุดท้ายก็ถอนหายใจยาว

“แม่รู้สึกโล่งใจที่เห็นว่าเจ้าสบายดี” อนุหลัวดึงฉินปู้เข่อให้นั่งข้างนางแล้วจับมือนางไว้แน่น และถามชีวิตประจำวันของนางอย่างละเอียด

ตั้งแต่เช้าถึงพักผ่อนตอนกลางคืน ตลอดไปจนถึงการถามว่ากินอะไรในสามมื้อต่อวัน ทุกอย่างในชีวิตก็ไม่พลาดที่จะถาม

ฉินปู้เข่อตอบคำถามทีละข้อ

นางรู้ว่าอนุหลัวยังคงทำงานอย่างหนักเพื่อเลี้ยงดูเจ้าของร่างเดิมในสภาพแวดล้อมที่ยากลำบากอย่างจวนมหาเสนาบดี แต่นางเพียงต้องการพยายามอย่างเต็มที่ เพื่อกำจัดภูมิหลังการเป็นลูกอนุของนางเพื่อให้ครอบครัวของสามียอมรับนาง และสามารถมีชีวิตที่ดีกว่าตัวเอง

นี่เป็นความเป็นห่วงใยแบบหนึ่งที่แม่มีต่อลูกสาว ซึ่งเป็นการดูแลครอบครัวที่ห่างหายกันไปนาน

เมื่ออนุหลัวบอกว่าเหนื่อย ฉินปู้เข่อก็ยื่นชาให้นางดื่มแล้วถามว่า

“ท่านแม่ วันนี้ฮูหยินใหญ่หรือฉินชิงเหยียนทำให้ท่านอับอายหรือไม่?”

อนุหลัวยกยิ้ม “ไม่ต้องกังวลไป แม่ของเจ้าอาศัยอยู่ในจวนมหาเสนาบดีมาหลายปีแล้ว และรู้วิธีที่จะหลีกเลี่ยงพวกเขาโดยจงใจทำให้สิ่งต่าง ๆ ยากขึ้น นอกจากนี้เมื่อเห็นหน้าของฉินชิงเหยียนในวันนั้น แม้ว่าจะทำให้ต้องอับอายก็รู้สึกว่าคุ้มค่า!”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้อนุหลัวก็มองฉินปู้เข่อด้วยความโล่งใจ “ในอดีตแม่ทำให้เจ้าต้องคอยตามแม่ และเจ้าก็ได้รับความนิยมมาโดยตลอด แต่บัดนี้เจ้าดูเหมือนพระชายานัก”

ฉินปู้เข่อเม้มปากและหัวเราะเบา ๆ นางหยิบตั๋วเงินสองใบในมือออกมาแล้วยื่นให้อนุหลัว “บัดนี้ท่านมีที่อยู่แล้ว ข้าอยู่ในตำหนักก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก ก่อนออกมาในวันนี้ท่านอ๋องได้ประทานเงินเล็กน้อยให้เป็นพิเศษ ฤดูหนาวกำลังจะมาถึงในไม่ช้า ท่านสามารถเปลี่ยนเป็นเสื้อกันหนาวผ้าฝ้ายตัวใหม่ได้สองตัว เสื้อกันหนาวของแม่ใส่มาหลายปีแล้วและพวกมันก็ไม่อุ่นเอาเสียเลย”

นางไม่ต้องใช้เงินเพื่ออยู่กินในตำหนัก และนางไม่มีเงินสดในมือยกเว้นสินสอดทองหมั้น ซึ่งเป็นเงินหลายร้อยตำลึงที่นางได้จากการนำไปแลกเมื่อไม่นานมานี้

“ไม่ต้องหรอก แม่ยังมีอยู่ในมือแม่” อนุหลัวโบกมือแล้วรู้สึกเขินอายเล็กน้อย “น้ำตาลที่เจ้าให้ครั้งที่แล้วได้ผลนัก หลังจากชงดื่มไปสามชิ้น ผมของแม่ก็กลายเป็นสีดำ ต่อมาเมื่อแม่ไปทำงานอยู่ที่หน้าจวนก็เจอนายท่านหลายครั้ง และพ่อของเจ้าก็เพิ่งสั่งให้สาวใช้นำเงินมาให้แม่”

ฉินปู้เข่อตกใจและเข้าใจว่าอนุหลัวอย่างดี หลังจากปลูกผมสีดำแล้วนางก็ดูอ่อนกว่าวัยอย่างน้อยสิบปี และนางมีนิสัยอ่อนน้อมและอ่อนโยน

เมื่อเทียบกับบุคลิกที่ดุร้ายของฮูหยินฉิน ฉินเฉิงหย่งก็ยินดีที่จะให้อนุหลัวอยู่ข้างกายหลังจากกลับบ้าน

แม้ว่านางจะไม่พอใจ ‘พ่อ’ อย่างฉินเฉิงหย่ง แต่ในความคิดของอนุหลัวนั้น แม้ว่านางจะเป็นอนุ แต่นางก็ต้องเริ่มต้นจากจุดเริ่มต้นและการได้รับความสนใจจากสามีของนางอีกครั้ง ซึ่งไม่เพียงแต่จะปรับปรุงคุณภาพชีวิตของนางเท่านั้น แต่ยังทำให้นางมีความสุขอย่างยิ่ง

ฉินปู้เข่อยืนกรานให้นางเก็บตั๋วเงินไว้ “ท่านพ่อให้แล้ว ลูกสาวของท่านก็ตั้งใจจะให้เกียรติแม่ของข้า หากแม่ไม่ต้องการใช้ก็เก็บไว้ให้ข้า”

“ถ้าอย่างนั้นก็เก็บไว้ให้เจ้า” อนุหลัวหยิบตั๋วเงินขึ้นมาเก็บแล้วพูดอย่างเป็นกันเองว่า “เดิมทีแม่ต้องการพบเขยคนใหม่วันนี้ แต่ฮูหยินใหญ่คิดว่าแม่ไม่อาจขึ้นไปนั่งที่โต๊ะได้ บัดนี้แม่เห็นว่าเจ้าสามารถจ่ายอะไรก็ได้ตามที่เจ้าต้องการในตำหนัก แม่ก็รู้แล้วว่าเขยของแม่ปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดี อย่างน้อยก็ให้เจ้าเป็นคนจัดการกิจการในบ้าน”

ฉินปู้เข่อขมวดคิ้ว ไม่อนุญาตให้นางไปนั่งที่โต๊ะ ฮูหยินฉินช่างดูถูกนางจริง ๆ

นางซื้อของบางอย่างจากระบบอย่างเงียบ ๆ แล้วมอบให้อนุหลัว “ท่านแม่ หากท่านป้ามาขอของบางอย่างในนี้ ท่านแม่ก็ให้นางไปเลย แต่ท่านแม่อย่าลืมว่าต้องให้ขณะที่นางกำลังจะโกรธ”

อนุหลัวหยิบโถแล้วเปิดออก “นี่ไม่ใช่…”

ฉินปู้เข่อพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและปิดโถอย่างอ่อนโยน “ท่านแม่วางมันไว้ หากท่านป้าต้องการทั้งขวดก็ให้นางไปทั้งหมด”

อนุหลัวพยักหน้า “เสี่ยวเข่อ แม่จะทำตามที่เจ้าต้องการ”

อนุหลัวเคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับฉินปู้เข่อไม่มากก็น้อยจากฉินเฉิงหย่งในช่วงนี้ เช่น การสร้างชื่อให้ตัวเองในงานเลี้ยงในพระราชวัง การลงโทษฉินชิงเหยียน เป็นต้น

ดังนั้นตอนนี้อนุหลัวจึงค่อย ๆ พัฒนาที่จะพึ่งพาฉินปู้เข่อในใจเล็กน้อย นางขี้ขลาดมาเกือบตลอดชีวิต และไม่ได้หวังที่จะต่อต้านฮูหยินโดยตรง แต่หากเสี่ยวเข่อมีวิธีลงโทษ นางก็ยังคงเต็มใจที่จะช่วยเหลือ

สองแม่ลูกพูดคุยส่วนตัวกันอย่างสนิทสนม แต่โชคดีที่ฉินปู้เข่อระมัดระวังอย่างมากต่อหน้าอนุหลัวและติดตามพฤติกรรมของเจ้าของเดิมเสมอ หลังจากที่พูดคุยกันอยู่นาน อนุหลัวก็ไม่มีข้อสงสัยแต่อย่างใด

“พระชายาเพคะ ท่านอ๋องพร้อมที่จะกลับไปยังตำหนักแล้ว ท่านและท่านแม่ของท่านสบายดีหรือไม่เพคะ” ซวงหวนเรียกเบา ๆ ที่ประตู

ฉินปู้เข่อยืนขึ้น “ท่านแม่ วันนี้ข้าจะต้องกลับก่อน จำสิ่งที่ข้าบอกท่านไว้นะเจ้าคะ”

“ได้เลย เสี่ยวเข่อวางใจได้” อนุหลัวก็ยืนขึ้นและเดินออกจากห้องไปพร้อมกับฉินปู้เข่อ

ทันใดนั้นร่างหนึ่งก็พุ่งเข้ามา ดวงตาและมือของซวงหวนหยุดมันไว้ได้ทันเวลา

ฉินชิงเหยียนชี้ไปที่นางอย่างดุเดือด “นังแพศยา เจ้ากล้าดีอย่างไรมาด่าข้า!”

ฉินปู้เข่อปิดปากหัวเราะอย่างไม่ใส่ใจ “ความคิดของน้องหญิงสามช้าเกินไป ข้าชมเชยเจ้ามานานกว่าหนึ่งชั่วยามก่อนที่เจ้าจะตอบสนอง”

“ไปให้พ้น!” ฉินชิงเหยียนตะโกนอย่างโกรธจัดใส่ซวงหวนราวกับว่านางกำลังจะพุ่งเข้าไปปะทะกับฉินปู้เข่อ

“แขกยังไม่ออกไป เอะอะอะไรกัน!” ฮูหยินฉินเดินมาดูและมองฉินชิงเหยียนแล้วตำหนิเบา ๆ “หากเจ้าเป็นเช่นนี้ ผู้ติดตามของท่านอ๋องจะเป็นอย่างไร”

ฉินชิงเหยียนจ้องฉินปู้เข่อด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความไม่เต็มใจและโกรธจัด

ฉินปู้เข่อทำความเคารพนางแล้วถอนหายใจ “ท่านป้ากังวลเกี่ยวกับน้องหญิงสามจนผมของท่านกลายเป็นสีขาว แต่ไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ น้องหญิงสามยังอายุน้อยกว่าข้าสองปี”

หลังจากพูดจบ ฉินปู้เข่อก็พาซวงหวนเดินผ่านฮูหยินฉิน เมื่อผ่านไปทางด้านข้างของฮูหยินฉิน นางก็หยุดเล็กน้อยและถอนหายใจเบา ๆ “ผมของสตรีเปลี่ยนเป็นสีขาวแล้วดูชรานัก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ใบหน้าของฮูหยินฉินก็บิดเบี้ยวเล็กน้อย นางหันศีรษะและจ้องเขม็งไปที่อนุหลัวซึ่งอยู่ตรงหน้านาง

………………………………………………………………………………