สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 89 กำลังจะเกิดขึ้น

“ฮูหยิน ข้าจะไปทำสิ่งอื่นแล้ว” อนุหลัวก้มหน้าหลบสายตาที่ชั่วร้ายของนางก่อนจะหยิบผ้าขี้ริ้วพร้อมเดินออกจากตำหนักไป

“หยุด!”

ฮูหยินฉินตะโกนสั่งอนุหลัว

เมื่อครั้งยังเด็ก อนุหลัวงดงามกว่านางมาก หลังเข้าไปในจวน นางยังคงพยายามปราบปรามอนุหลัวด้วยฐานะฮูหยิน พยายามบดขยี้ให้อีกฝ่ายตกอยู่ในความยากลำบาก

หลายปีผ่านไป ความงดงามพลันสลาย นางจึงถูกลืมเลือนไปตามกาลเวลา แน่นอนว่าสังขารมนุษย์เป็นสิ่งไม่เที่ยง และร่วงโรยลงตามกาลเวลาเสมอ

ทว่าทุกอย่างกลับดูต่างออกไป อนุหลัวดูอ่อนวัยกว่าเมื่อก่อนมาก

ฮูหยินฉินเพ่งมองอนุหลัว นางจำได้ว่าเมื่อสองวันก่อนผมของอีกฝ่ายยังคงขาวโพลน แต่ตอนนี้กลับดำสนิทราวกับหญิงสาวอายุน้อย

“อนุหลัว ไม่ได้พบท่านมาสองสามวันแล้ว ท่านดูอ่อนกว่าวัยมาก” ฮูหยินฉินกล่าวอย่างเย็นชาปนโกรธเคือง “เหตุใดผมของท่านจึงกลายเป็นสีดำ?”

พระสนมหลัวจำคำอธิบายของฉินปู้เข่อได้ดีจึงกล่าวอย่างขี้ขลาด “ไม่อาจทราบได้ หากพระสนมไม่มีเรื่องอันใดแล้ว หม่อมฉันคงต้องขอตัวก่อน”

ฮูหยินฉินมองดูร่างของอนุหลัวที่กำลังจากไปอย่างรวดเร็วก่อนจะหันมองเข้าไปในตำหนักพร้อมขยิบตา จากนั้นเหล่าทาสรับใช้ของนางก็ต่างเข้ามาขุดค้นข้าวของต่าง ๆ

ณ ทางเข้าตำหนัก ฉินปู้เข่อผลักหมี่โม่หรู่ขึ้นไปบนรถม้าพร้อมกล่าวด้วยความกังวล “ทุกอย่างในตอนนี้เรียบร้อยดีเพคะ”

หมี่โม่หรู่เงยหน้าอย่างเฉยเมยก่อนจะก้มลงเหลือบมองนาง “ดีมาก”

“ช่วงนี้อ๋องจั่วเสียนไม่ได้กล่าวหรือเข้ามายุ่งเกี่ยวกับสิ่งใดเลยหรือเพคะ?” ฉินปู้เข่อถามด้วยรู้สึกว่าอ๋องจั่วเสียนมาพบพวกเขาในวันนี้

“ไม่มีเรื่องอันใด เพียงเป็นการพูดคุยเล็กน้อยเท่านั้น แล้วเจ้าเล่า?” หมี่โม่หรู่ถามกลับ “ข้าพบน้องสาวคนที่สามของเจ้าวิ่งออกจากตำหนักไปด้วยความโกรธ พวกนางคงไม่ได้ทำให้เจ้าอับอายใช่ไหม?”

“ไม่เลยเพคะ พวกนางไม่มีวันทำให้หม่อมฉันอับอายได้” ฉินปู้เข่อกล่าวด้วยรอยยิ้มพร้อมนึกถึงสิ่งที่ฮูหยินฉินจะได้รับในอีกไม่กี่วันข้างหน้า

หมี่โม่หรู่จ้องมองรอยยิ้มอันสดใสของนางโดยไม่ละสายตา

เขาถือว่าตัวเองเข้าใจอารมณ์ของหญิงผู้นี้เป็นอย่างดี เมื่อใดก็ตามที่นางแสดงรอยยิ้มเช่นนี้ออกมา แสดงว่านางได้ทำ ‘สิ่งเลวร้าย’ ที่ไม่อาจบรรยายได้

เมื่อคิดอย่างรอบคอบแล้ว ดูเหมือนว่าทุกอย่างที่นางทำจะไม่เป็นอันตรายถึงชีวิต ในความคิดเห็นของเขา นี่เป็นการหยอกล้อเพียงเล็กน้อยเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม หญิงผู้นี้ยังคงมีจิตใจอ่อนโยน แม้อีกฝ่ายหนึ่งจะกลั่นแกล้งนางอย่างรุนแรง แต่การได้เอาคืนเพียงเล็กน้อยก็สามารถทำให้นางหัวเราะอย่างมีความสุขหลายวัน

เพียงแต่เขาเริ่มสงสัยอีกครั้ง คราวนี้นางใช้กลอุบายอะไร?!

ทุกคนล้วนเกิดมาพร้อมความอยากรู้อยากเห็น หมี่โม่หรู่ก็เช่นกัน

แม้ว่าเขาจะมีความมุ่งมั่นและความเพียรมากพอที่จะระงับความอยากรู้อยากเห็นที่อยู่ภายในได้ แต่ฉินปู้เข่อก็เปรียบดังลูกแมวที่ไม่อยู่นิ่ง เธอมักจะทำเรื่องอุตริ ดังนั้นพฤติกรรมเช่นนี้จึงขจัดความอยากรู้อยากเห็นที่เขาได้ระงับไว้ในที่สุด

แต่แล้วหมี่โม่หรู่กลับไม่ได้คำตอบในสิ่งที่สงสัย เรื่องนี้ทำให้เขาอารมณ์เสียเป็นอย่างมาก

เมื่อกลับมายังพระราชวัง สิ่งแรกที่เขาทำคือ ขอให้องครักษ์รายงานสิ่งที่เกิดขึ้นในตำหนักทันที

อย่างไรก็ตาม เมื่อพิจารณาจากสีหน้าของฉินปู้เข่อแล้ว แน่นอนว่าฮูหยินฉินและฉินชิงเหยียนอาจกำลังตกอยู่ในอันตรายจากแผนการของเธอ

หกวันต่อมา ณ เวลาเย็น ในที่สุดทุกคนก็กลับมายังพระราชวังพร้อมกับข่าวสารที่แตกต่างไปจากเดิม

ในเวลาเดียวกัน ‘ผู้กระทําผิด’ ที่ทําให้เกิดสถานการณ์นี้จะถูกนํากลับมา