สำรับมนตราของชายาอ๋อง - บทที่ 91 คาถา

“พระชายา!” ซือต๋าตกใจต่อเสียงนั้นเป็นอย่างมากจนเกือบจะทำถ้วยน้ำตาลในมือตกลงพื้น

ร่องรอยของความประหลาดใจฉายผ่านดวงตาของหมี่โม่หรู่และหายวับไปในทันที เขาทำเพียงแค่มองออกไปนอกประตู

“เพราะเหตุใดกัน? หม่อมฉันทำเรื่องน่าละอายจนต้องเรียกเถ้าแก่ซือมาทำการศึกษาเพื่อจะได้ตำหนิหม่อมฉันหรือเพคะ?!”

ฉินปู้เข่อกล่าวด้วยสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย นางจ้องมองไปยังหมี่โม่หรู่อย่างเงียบงัน ไร้อารมณ์ใดในสายตา สงบนิ่งราวกับกำลังจ้องมองคนแปลกหน้า

นางและหมี่โม่หรู่เข้ากันได้ดีในทุกวันนี้ หมี่โม่หรู่จะไปศึกษาในเวลากลางวัน และกลับมาพักผ่อนที่ตำหนักอย่างตรงเวลาในตอนเย็น

เขาอดทนต่อฉินปู้เข่อเป็นอย่างมาก และไม่จำกัดการเคลื่อนไหวของนาง อีกทั้งยังไม่บังคับการตัดสินใจ ไม่ว่านางจะทำสิ่งใดเขาก็จะไม่ถาม เพียงมองดูอย่างเงียบงันเท่านั้น

หากเกิดความรู้สึกเบื่อหน่าย ฉินปู้เข่อก็จะไปเรียนหนังสือ ฝึกเขียนใบลาน เรียนรู้สิ่งที่ต้องการเกี่ยวกับโลกใบนี้ และอาจไปช่วยหมี่โม่หรู่ฝนหมึกเป็นบางคราเมื่อยามอารมณ์ดี

วันนั้นช่างเป็นวันที่สงบและสวยงาม สวยงามจนบางครั้งนางรู้สึกว่า คงจะดีถ้าได้อยู่ในตำหนักนี้ร่วมกับหมี่โม่หรู่

เมื่อวานนางได้ยินมาว่า ในเมืองนี้มีตระกูลที่สามารถปลุกน้ำแกงเนื้อแกะรสชาติดีได้ ดังนั้นวันนี้นางจึงไปที่นั่นเพื่อนำกลับมาให้แก่หมี่โม่หรู่ ยามราตรีได้พัดมาถึงแล้ว อากาศจึงเกิดการเปลี่ยนแปลง และน้ำแกงเนื้อแกะรสชาติดีก็เป็นอาหารที่บำรุงร่างกายได้ดีในฤดูหนาว

แต่นางกลับไม่คิดว่าจะถูกองครักษ์หยุดไว้เมื่อมาถึงประตูตำหนัก

ไม่ใช่เพียงองครักษ์ แต่ทหารมากมายรอบตำหนักต่างพยายามหยุดหญิงสาวอยู่เป็นเวลานานเพื่อไม่ให้เข้าไปด้านใน

สัญชาตญาณของนางบอกทันทีว่า ผู้คนด้านในอาจกำลังศึกษาบางอย่าง ซึ่งต้องเกี่ยวข้องกับตนเองแน่นอน

จากนั้นองครักษ์และทหารก็ถูกผลักจนล้มลงด้วยกัน เมื่อได้โอกาส หญิงสาวจึงรีบวิ่งเข้าไปในตำหนัก ทันทีที่ไปถึงประตูก็พบว่าซือต๋าที่สวมชุดแดงกำลังศึกษาบางอย่างด้วยท่าทางเคร่งขรึม

ขณะที่ฉินปู้เข่อกำลังจะเคาะประตูเพื่อเข้าไปในตำหนัก บทสนทนาระหว่างซือต๋าและหมี่โม่หรู่ก็ดังมาถึงหูของนาง

ฉินปู้เข่อรู้ดีว่าการแอบฟังบทสนทนาของผู้อื่นเป็นเรื่องผิด แต่นางก็ไม่สามารถละทิ้งความอยากรู้ของตัวเองได้ ยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ปัจจุบันของฮูหยินฉินที่ทั้งสองคนกำลังพูดถึงก็ทำให้นางไม่อาจละทิ้งได้

ฉินปู้เข่อรู้เพียงว่าหมี่โม่หรู่ไม่เคยคลายความสงสัยในตัวนางตั้งแต่ต้นจนจบ ทุกสิ่งที่เขาแสดงในวันนี้เป็นเพียงการทำให้นางสบายใจเพียงเพื่อสำรวจความลับของนาง

ไม่ว่าความลับที่นางเก็บไว้จะทำร้ายเขาหรือไม่ก็ตาม

ทั้งตำหนักเงียบไปครู่หนึ่ง ฉินปู้เข่อยังคงมองไปยังชายตรงหน้าที่ยังคงงดงามดุจภาพวาด ดวงตาที่สงบของเธอค่อย ๆ แปรเปลี่ยนความโกรธและความคับข้องใจ

“มาทำอะไรที่นี่เวลานี้?” หมี่โม่หรู่ถามขึ้นอย่างเฉยเมย

ฉินปู้เข่อโยนถ้วยน้ำแกงที่อยู่ในมือทิ้งทันที “หม่อมฉันหมายจะมาเพื่อป้อนอาหารสุนัข แต่เกรงว่าคงไม่จำเป็นแล้ว”

เคร้ง

ถ้วยน้ำแกงแตกละเอียดพร้อมกลิ้งไปคนละทิศทาง น้ำแกงที่อยู่ด้านในไหลทะลักออกมา กลิ่นอันหอมหวนลอยคละคลุ้งทั่วตำหนัก

ซือต๋าก้าวไปข้างหน้าทันที “พระชายา นั่น…นั่น…”

“โอ้ ช่างน่าเสียดายที่ท่านอ๋องใช้เวลามากในการเฝ้าดูหม่อมฉันทั้งวันทั้งคืนเพื่อจับผิด แต่เมื่อจับผิดหม่อมฉันไม่ได้ก็ถึงกับต้องเชื้อเชิญเถ้าแก่ซือมาเพื่อช่วยกันเลยหรือเพคะ? ลำบากเสียจริง!”

“เถ้าแก่ซือไม่ต้องตกใจหรอกเพคะว่าเหตุใดท่านจึงไม่มีขนทั่วร่างกาย” ฉินปู้เข่อหันกลับมาจ้องมองหมี่โม่หรู่อย่างเย็นชา “เพราะหม่อมฉันไม่ได้ร่ายคำสาปแช่งในตอนที่ท่านขโมยมา น้ำตาลดำปลูกขนที่ได้รับการร่ายคำสาปแช่งเท่านั้นจึงจะเกิดผล!”

“คำสาปแช่ง?! คำสาปแช่งหรือ?!” ซือต๋าก้าวถอยหลังอย่างประหม่า