สืบล่าหาผู้ใช้ศาสตร์ความตาย - ตอนที่ 3

หลังจากอาจารย์ซื้อตัวฉัน เราก็ขึ้นรถม้าและเดินทางมาไกลพอสมควรจนมาถึงเมืองหลวงแห่งนี้

ระหว่างทางเราแทบไม่ได้คุยอะไรกันเลย ถึงฉันจะพยายามพูดทุกวิถีทางเพื่อให้เขาถูกใจ แต่อาจารย์กลับถามคำตอบคำเท่าที่จำเป็น

ฉันเลยถามจุดประสงค์ที่ซื้อฉันมา อาจารย์ก็ตอบเพียงว่า

“จะให้มาเป็นลูกศิษย์น่ะ”

ลูกศิษย์ของผู้ใช้เวทเชียวนะ

เอาเถอะ เมื่อคิดถึงสายเลือดของอาซูราแล้วก็คงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร แต่ฉันไม่เคยคิดเรื่องแบบนั้นมาก่อน โมลลี่ก็ไม่เคยสอนเวทมนตร์ให้ฉันเลยด้วย ฉันเลยกังวลน่ะ

แต่เขาซื้อฉันมาด้วยเงินก้อนโต เพราะงั้นฉันต้องไม่ทำให้เขาผิดหวัง

หืม ทำไมถึงต้องเชื่อฟังคนที่ซื้อตัวคนอื่นมาด้วยน่ะเหรอ

มันก็แน่นอนอยู่แล้ว! ก็เขาจ่ายเงินไปแล้วยังไงล่ะ รู้ไหมว่าการจะหาเงินขนาดนั้นได้มันลำบากยากเย็นแค่ไหน แม้แต่เงินเดือนของอัศวินก็ยังต้องใช้เวลาถึง 10 ปีเลยนะ

อาจารย์มองเห็นคุณค่าของเงินก้อนนั้นในตัวฉัน

ฉันก็ต้องตอบแทนความคาดหวังนั้นให้ได้ มันเป็นเรื่องสำคัญสำหรับฉันน่ะ

คุณค่าของคนไม่ได้วัดกันที่เงิน?

สำหรับพวกเราที่อยู่บ้านของนายหน้าค้ามนุษย์แล้ว คุณค่าของตัวเราก็คือจำนวนเงินนี่แหละ

แน่นอนว่ามันอาจจะเป็นค่านิยมที่ผิด

แต่ว่านะ สำหรับฉันที่ได้รับการอบรมมาอย่างเข้มงวดจากโมลลี่ ฉันมีความภูมิใจในตัวเองน่ะ

ฉันตั้งใจว่าจะแสดงให้เห็นว่าฉันมีคุณค่ามากกว่านั้นให้ได้

เพราะงั้นตอนที่รู้ว่าจะกลายเป็นลูกศิษย์ของผู้ใช้เวท เลยคิดว่าอย่างแรกต้องทำตัวให้เข้ากับบทบาทเสียก่อน ก็เลยเรียกเขาว่า “อาจารย์“

ตอนที่เรียกว่าอาจารย์ครั้งแรก เขามีปฏิกิริยาแปลก ๆ นิดหน่อย แต่ก็แค่ตอนแรกเท่านั้นแหละ สักพักไม่นานเขาก็ชิน

แล้วบ้านที่อาจารย์พาฉันมานะ เป็นคฤหาสน์ที่อยู่ติดกับสุสานขนาดใหญ่

น่าทึ่งมากเลยละ แต่ขนาดเท่านั้นแหละ

มองแว็บแรกก็รู้สึกถึงความโชคร้ายและมืดมน เป็นบรรยากาศที่ไม่อยากเข้าใกล้เลย

พวกคุณสืบเรื่องของอาจารย์มาแล้ว ก็คงรู้เรื่องนี้ดีอยู่แล้วใช่ไหม

แต่ขอบอกเลยว่านั่นมันเป็นเขตอาคม

มันจะทำให้รู้สึกไม่อยากเข้าใกล้ เพื่อไม่ให้คนอื่นย่างกรายเข้ามาน่ะ

เพราะงั้นเลยเป็นเรื่องปกติที่ไม่อยากเข้าไป

เหมือนว่าสุสานเอง ถ้ายิ่งอยู่ใกล้เท่าไร เขตอาคมที่ว่านั่นก็จะยิ่งมีผลมากขึ้น และการที่มีสุสานอยู่ใกล้ ๆ ก็เป็นเรื่องดีสำหรับอาจารย์ที่เชี่ยวชาญศาสตร์ความตายด้วย

พอเข้าไปในคฤหาสน์เท่านั้นแหละ ฉันก็ถึงกับตะลึง

สกปรกชะมัด!

มีใยแมงมุมเต็มไปหมด ที่พื้นมีโครงกระดูกมนุษย์ตก และมีของที่ไม่รู้ว่าเป็นอะไรกระจัดกระจายอยู่ทั่วไปหมด เลวร้ายที่สุดเลย

ถึงจะไม่มีเขตอาคมก็ไม่มีใครอยากเข้ามาในบ้านหลังนี้หรอก ขนาดโจรยังต้องเผ่นแน่บ

ต่างจากบ้านค้ามนุษย์ของมอลลี่ลิบลับ ที่จะสะอาดแวววับอยู่เสมอ

ฉันถึงกับขนลุกซู่ “บ้านแบบนี้ ฉันอยู่ไม่ไหวหรอก!”

เพราะงั้นฉันเลยรีบบอกอาจารย์ว่า

“มีเรื่องจะขอร้องค่ะ!”

“อะไร”

“ให้ฉันทำความสะอาดเถอะนะคะ!”

“ถ้าอยากกลับไปละก็……ทำความสะอาด?”

อาจารย์ทำท่าอ้ำอึ้ง

จากนั้นก็มองไปรอบ ๆ คฤหาสน์แล้วพูดขึ้นมาประโยคหนึ่งว่า

“……อย่าบอกนะว่ามันสกปรก”

“ค่ะ ถึงไม่บอกมันก็สกปรกค่ะ“

“……งั้นเหรอ เข้าใจแล้ว ช่วยทำความสะอาดให้ที”

“มีอุปกรณ์ทำความสะอาดไหมคะ”

“ฉันไม่เคยใช้ เลยไม่รู้เหมือนกัน คงจะอยู่ตรงไหนสักที่”

แล้วฉันก็เริ่มตั้งแต่สำรวจภายในคฤหาสน์

มันเป็นอะไรที่เลวร้ายมากเพราะเป็นคฤหาสน์ขยะผีสิง แถมยังมีผีโผล่มาจริง ๆ ด้วยนะ เป็นอันเดดน่ะ

ตอนที่เจอพวกกูลกับโครงกระดูกครั้งแรก ฉันนึกว่าหัวใจจะวายซะแล้ว

แถมยังเข้าใจผิด คิดว่าฉันเป็นผู้บุกรุกแล้วพุ่งมาโจมตีใส่ฉันด้วย!

แต่ก็ถูกอาจารย์หยุดไว้และบอกให้พวกมันรู้ว่าฉันเป็นผู้ที่มีอำนาจสูงกว่า

หลังจากนั้นพวกอันเดดก็เลยเชื่อฟังคำสั่งของฉัน

ฉันคิดว่าต้องใช้ประโยชน์จากเรื่องนี้ให้ได้

กลัวอันเดดไหมน่ะเหรอ

กลัวสิ ตอนแรก ๆ น่ะ

แต่ชินแล้วละ…ชินแล้ว สุดท้ายมนุษย์ที่ยังมีชีวิตอยู่ต่างหากที่น่ากลัวที่สุด

จากนั้นฉันก็หาทางพบอุปกรณ์ทำความสะอาดจนได้ แล้วเริ่มทำความสะอาดครั้งใหญ่

แต่ทำคนเดียวมันก็มีข้อจำกัด เพราะตอนนั้นฉันยังเป็นเด็กตัวเล็ก ๆ

งานมันเยอะซะจนฉันอยากยืมมือใครสักคนมาช่วย ก็เลยไปยืมมา มือที่ว่าก็คืออันเดด

ฉันลองสั่งให้โครงกระดูกที่พูดไม่ได้ทำนู่นทำนี่ดู แต่พวกมันไม่เข้าใจคำสั่งที่ละเอียดเลยสักนิด

ช่วยไม่ได้ละนะ ก็มันเป็นโครงกระดูกนี่เนอะเลยสมองกลวง

แต่พวกมันเข้าใจคำสั่งง่าย ๆ ได้ ฉันเลยให้พวกมันขนของหนัก ๆ

อาจารย์ก็มองด้วยความสนใจ

“การใช้งานอันเดดเป็นพื้นฐานของผู้ใช้ศาสตร์ความตาย”

อาจารย์พูดแบบนั้น

เอาเป็นว่าการที่ฉันใช้โครงกระดูกดูจะเป็นเรื่องดีในฐานะลูกศิษย์ของผู้ใช้เวท

เพราะงั้นฉันเลยใช้พวกมัน

พวกมันถือเคียวขนาดใหญ่ ฉันเลยให้ถางหญ้าด้วยซะเลย

ตัดฉับ ฉับ แป๊บเดียวสวนก็สวยงามขึ้นมาทันตา เพราะเคียวมีขนาดใหญ่ก็เลยใช้ตัดไม้เลื้อยปกคลุมคฤหาสน์ได้อย่างงายดายด้วย

หืม เคียวแบบไหนน่ะเหรอ

เป็นเคียวขนาดใหญ่ที่ต้องใช้สองมือถือน่ะ ความยาวของด้ามก็คงประมาณหอกละมั้ง

สะดวกดีนะ เคียวอันนั้นน่ะ ใช้ทำอะไรได้หลายอย่าง ตัดกิ่งไม้สูง ๆ ก็ได้

อยากรู้ว่ามีโครงกระดูกที่ถือเคียวแบบนั้นอยู่กี่ตัวงั้นเหรอ

3 ตัวน่ะ ถ้าเข้าไปในคฤหาสน์เงียบ ๆ มีหวังได้ถูกเคียวฟันโดยไม่ทันตั้งตัวแน่ ระวังด้วยนะ

……หน้าซีดเชียว จะให้เล่าต่อไหม

จากนั้นฉันก็ใช้เวลาถึงหนึ่งเดือนในการทำความสะอาดคฤหาสน์

มันสกปรกจริง ๆ แต่ตอนทำเสร็จฉันรู้สึกตื้นตันมาก เป็นช่วงเวลาที่ฉันรู้ซึ้งถึงความสำเร็จมากที่สุดในชีวิตเลยละ

ขัดทางเดินจนเงาวับ จัดเก็บของรก ๆ ที่เกลื่อนให้เป็นระเบียบเรียบร้อย ทำสวนให้สวยงาม และฝังกูลลงดิน

ทำไมถึงฝังกูลน่ะเหรอ

เพราะกลิ่นเหม็นยังไงล่ะ มันเป็นซากศพนะ ร่างกายเน่าเปื่อยก็ต้องเหม็นอยู่แล้วสิ

ฉันให้โครงกระดูกขุดหลุม แล้วให้กูลลงไปในหลุม แล้วก็ให้โครงกระดูกกลบหลุมอีกที

อ้อ มันไม่ได้ตายนะ.…..เอ่อก็ตายแล้วแหละ แต่ไม่ได้หมายความว่าจะใช้งานไม่ได้สักหน่อย

แต่หลุมตื้น พวกมันเลยคลานออกมาเองได้ทุกเมื่อ

บางที ถ้ามีใครเข้าไปในสวนของบ้านฉันโดยพลการ พวกมันก็คงจะออกมา เพราะพวกมันจะโจมตีผู้บุกรุก

ถ้าอยากเห็นละก็ ท่านอัศวินจะลองเหยียบเข้ามาในสวนของบ้านฉันก็ได้นะ

รับรองว่าจะได้เห็นกูลโผล่ขึ้นมาจากพื้นดินสมใจอยากเลยละ

ถึงฉันจะคิดว่าคุณอาจจะโดนจับขาโดยไม่ทันตั้งตัวก็เถอะ

หืม ให้ตายก็ไม่เข้าไปในสวนเหรอ

น่าเสียดายจัง ฉันอยากตรวจสอบให้แน่ใจซะด้วยสิว่ากูลทำงานดีไหม เพราะไม่มีใครมาบ้านฉันเลยสักคน

แล้วก็เรื่องฝังกูลน่ะ ฉันได้รับอนุญาตจากอาจารย์เรียบร้อยแล้ว

“เหม็น เลยอยากฝัง” ฉันบอกว่างั้น

มันเป็นเรื่องปกติไม่ใช่หรือไง ที่ศพจะถูกฝังอยู่ในดิน

แล้วอาจารย์ก็พูดว่า

“……กูลถูกฝังอยู่ในหลุมเป็นเรื่องปกติหรอกเหรอ”

ถึงอาจารย์จะทำหน้าแปลก ๆ นิดหน่อย แต่ฉันก็เอาชนะมาได้

ถ้ามีเนื้อเหม็นเน่าอยู่ในคฤหาสน์ ก็ย่อมต้องมีแมลงวันออกมาบินว่อน

ไม่อยากอยู่ในบ้านแบบนั้นใช่ไหมล่ะ

และงานสุดท้ายก็คือเคราของอาจารย์

ฉันโกนหนวดเคราของผู้ชายได้นะ

นี่เป็นเทคนิคขั้นสูงที่แม้แต่ในบรรดาเด็กที่เอาไว้ขาย ก็ได้เรียนเฉพาะเด็กที่ใช้นิ้วได้อย่างคล่องแคล่วเท่านั้น

มอลลี่จะสอนให้เฉพาะเด็กที่เธอเห็นว่า “นี่มัน”

หนูทดลองก็คือเมสันตามระเบียบ ที่คางของเมสันมีรอยแผลเยอะก็เพราะอย่างนี้นี่แหละ

ฉันดีเลิศเป็นพิเศษ เลยทำให้แผลที่คางของเมสันเพิ่มขึ้นมาแค่ 3 แผลเท่านั้น

การเอามีดโกนไปจ่อที่ผิวของคนอื่นมันก็เกร็งอยู่หรอก แต่เมสันน่ะเกร็งกว่าอีก

ก็มีเด็กเอาของมีคมมาจ่อที่คอนี่เนอะ มันก็ต้องเกร็งเป็นธรรมดา

เพราะอย่างนี้ฉันถึงได้เรียนรู้วิธีโกนหนวดเครา เป็นความสามารถพิเศษที่ฉันภาคภูมิใจเชียวนะ

ตอนที่ออกจากบ้านหลังนั้น มอลลี่ก็ให้มีดโกนฉันเป็นของขวัญอำลา

ตอนที่ฉันบอกอาจารย์ว่าจะโกนเคราให้ เขาตกใจมาก

“ทำไม”

เขาถาม

“เพราะมันรกรุงรังยังไงล่ะคะ”

พอฉันตอบไปแบบนั้น เขาก็ทำหน้าอย่างกับโลกใบนี้จะอวสาน

แต่ก็ไม่พูดอะไรแล้วยอมให้โกนแต่โดยดี

พอเห็นว่าฉันปัดกวาดคฤหาสน์จนสะอาด ก็เลยไว้ใจละมั้ง เรื่องแบบนั้นมันทำให้ฉันดีใจอยู่นิด ๆ

จากนั้นฉันก็โกนเคราให้อย่างเรียบร้อย แล้วถือโอกาสจัดทรงผมให้ด้วยเลย จนอาจารย์ดูดีขึ้น

พอโกนเสร็จถึงได้รู้ว่าอาจารย์อายุน้อยกว่าที่คิด

ถึงจะดูอายุประมาณ 60 แต่จริง ๆ แล้ว ประมาณ 40 น่ะ

ฉันว่าผู้ชายก็ควรจะดูแลตัวเองให้ดีจริง ๆ นั่นแหละ