สืบแค้นคุณหนูสวมรอย - ตอนที่ 293 อุทกภัย

ตอนที่ 293 อุทกภัย

หลังแสดงสถานะ พวกซินโย่วก็เดินทางเข้าเมือง

อำเภอไป๋อวิ๋นเล็กว่าอำเภอหลิงเล็กน้อย ขบวนม้าเช่นนี้เหมาะจะเข้าพักที่ทำการอำเภอเท่านั้น นายอำเภอแซ่จ้าวนำทุกคนในที่ทำการอำเภอออกมาต้อนรับ ด้วยเกรงว่าจะต้อนรับใต้เท้าเหล่านี้บกพร่อง

ฝนตกไม่เบาไม่หนัก ตกลงมาสองวันก็ไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ซินโย่วยืนอยู่ใต้ชายคาเหม่อมองไปยังม่านพิรุณไร้ขอบเขต

ด้านหลังมีเสียงฝีเท้าที่คุ้นเคยดังมา

เฮ่อชิงเซียวมายืนอยู่ข้างนาง มองไปยังม่านพิรุณเช่นกัน “ซินไต้จ้าวรู้สึกเบื่อหรือ”

ไม่จำเป็นต้องปิดบังสถานะก็ย่อมไร้คำเรียกขาน ‘พี่ใหญ่’ ‘น้องรอง’

“น่าเบื่ออยู่บ้าง ไม่รู้ยังต้องรออีกนานเท่าไรจึงจะได้ออกเดินทางต่อ” ซินโย่วไม่ได้หันหน้าไปมองชายหนุ่มที่มาหยุดอยู่ข้างกาย

อาจเพราะเขารู้ความลับนางมากมายและอยู่ร่วมกันนานวันเข้า ต่อหน้าเขา นางจึงมีความรู้สึกว่าเกียจคร้านผ่อนคลายได้

“ก็ถือเสียว่าพักผ่อน” เฮ่อชิงเซียวมองดูกรอบโครงด้านข้างของใบหน้านางได้รูปโค้งงาม เอ่ยน้ำเสียงผ่อนคลาย

เป็นชายหนุ่มงามกระจ่างผู้หนึ่ง แต่ภาพที่เขาเห็นก็คือภาพของสาวน้อยวงคิ้วงามสดใส

ปรอยฝนเริ่มพัดโปรยเข้ามา มีส่วนหนึ่งพัดใส่เสื้อซินโย่ว นางไม่คิดสนใจ ยิ้มให้เฮ่อชิงเซียวเอ่ยว่า “ใต้เท้าเฮ่อกล่าวได้ถูกต้อง ถือเสียว่าพักผ่อน”

เห็นชัดว่าย้ำคำพูดเดิมของเขา แต่เพราะแววตามีรอยยิ้มบางคู่นั้นมองมา ทำให้เฮ่อชิงเซียวรู้สึกเก้กังขึ้นมาอยู่บ้าง

“เล่นหมากรุกไหม” เขาถาม

ทั้งสองคนถูกจัดให้พักห้องรับแขกสองห้องติดกัน หมากรุกกระดานหนึ่งยังเล่นไม่เสร็จตั้งวางอยู่ ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงดังตึงตัง

เสียงถูกเสียงฝนกลบลงไม่น้อย แต่สำหรับสองคนที่ฝึกยุทธ์กลับได้ยินชัดเจน

มือซินโย่วที่ถือหมากไว้พลันชะงัก โยนหมากใส่กล่องลุกขึ้นทันที

“ไม่รู้ว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น ใต้เท้าเฮ่อ พวกเราไปดูกัน”

เฮ่อชิงเซียวเองก็ลุกขึ้น พร้อมกับหยิบร่มไม้ไผ่ที่วางอยู่ริมประตูออกมา

ทั้งสองคนไปถึงก็เห็นนายอำเภอจ้าวสีหน้าหนักใจ กำลังสวมเสื้อกันฝนจะออกไป

“นายอำเภอจ้าว เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ” เฮ่อชิงเซียวถาม

“มีหมู่บ้านหนึ่งพื้นที่ต่ำ ถูกน้ำท่วมแล้ว ข้าน้อยต้องนำคนไปดู”

ตั้งแต่เข้าสู่เดือนห้ามา ประสบกับสภาพเหตุการณ์เช่นนี้ต่อเนื่องไม่หยุด แม้นายอำเภอจ้าวเป็นห่วง แต่ก็มิได้ตื่นตกใจ

“นายอำเภอจ้าว พวกเราไปกับท่าน” ซินโย่วจ้องมองนายอำเภอจ้าว มือที่อยู่ในแขนเสื้อกำแน่น

นายอำเภอจ้าวได้ยินก็อึ้งไปทันที ปฏิกิริยาแรกย่อมปฏิเสธ “ฝนยังไม่หยุด เดินทางลำบาก คุณชายซินกับใต้เท้าเฮ่อพักอยู่ที่นี่ดีกว่า”

ผู้อื่นไม่ว่า แต่หากคุณชายซินท่านนี้เกิดเหตุขึ้น เขาแบกความรับผิดชอบนี้ไม่ไหว

“สองวันนี้พักผ่อนมาตลอด พวกเราตามนายอำเภอจ้าวไป บางทีอาจช่วยอันใดได้” เฮ่อชิงเซียวเอ่ยขึ้น

นายอำเภอจ้าวเห็นคนรับหน้าที่อารักขาคุณชายซินยังกล่าวเช่นนี้ จึงมิได้ปฏิเสธอีก

ทั้งบวนขึ้นรถออกเดินทาง ไปได้ครึ่งทางก็ต้องเปลี่ยนเส้นทาง มุ่งตรงไปยังหมู่บ้านนั้น

คนในหมู่บ้านออกมากันหมดแล้ว มารวมตัวกันหลบอยู่บนที่สูง มองบ้านเรือนติดกันจมน้ำแล้วก็ได้แต่ทอดถอนใจ

“สวรรค์ก็ช่างทนเห็นคนมีความสุขไม่ได้ ฝนตกไม่หยุด น้ำท่วมสะสมไหลเข้าในบ้านหมด ทำลายข้าวของไปไม่รู้เท่าไรแล้ว!”

“เฮ้อ คนไม่เป็นอันใดก็ดีแล้ว”

“นายอำเภอมาแล้ว!”

ไม่นานบรรดาชาวบ้านก็ไปรุมล้อมพวกนายอำเภอจ้าว แย่งกันเล่าถึงความยากลำบาก

ซินโย่วมองไปเงียบๆ พบว่าสภาพการณ์หมู่บ้านดีกว่าที่นางคิดไว้ไม่น้อย

ได้ยินว่าถูกน้ำท่วม นางคิดว่าน้ำทะลักเข้ามาในหมู่บ้าน ความจริงคือน้ำทะลักเข้าบ้าน ข้าวของเสียหาย คนไม่เป็นอันใด

ซินโย่วถอนสายตากลับคืน มองไปทางนายอำเภอจ้าวที่ถูกชาวบ้านรุมล้อมไว้

การที่นางจะตามมาด้วย ประการหนึ่งก็เพราะคิดอยากช่วยชาวบ้าน แต่อีกประการหนึ่งก็คือต้องการช่วยนายอำเภอจ้าว

หากไม่มีพละกำลังอื่นมาช่วยเปลี่ยนแปลง นายอำเภอจ้าวมาครั้งนี้ก็จะไม่ได้กลับไปอีก

สองสามวันมานี้ ดูแล้วนายอำเภอจ้าวอาจไม่ได้มีความสามารถโดดเด่น แต่กลับมีจิตเมตตาต่อชาวบ้าน ควรค่าแก่การช่วยชีวิต

“ที่นี่พื้นที่ต่ำ พี่น้องชาวบ้านไปพึ่งพาญาติมิตรกันก่อน หากไม่มีญาติมิตรให้พึ่งพาก็เข้ามาพักในเมืองชั่วคราวก่อน รอให้ฝนตกผ่านไปค่อยกลับไป ส่วนความเสียหายที่เกิดขึ้น ทางการจะจดบันทึกไว้ ตรวจสอบเรียบร้อยก็จะชดเชยให้…”

บรรดาชาวบ้านได้รับคำปลอบใจจากนายอำเภอจ้าวก็ใจเย็นลง พากันเอ่ยว่า “น้ำท่วมไม่นานก็ลด พวกเราไปพักที่หมู่บ้านซ่างเหอสองสามวันก็แล้วกัน”

พื้นที่ละแวกนี้มีสองหมู่บ้าน หนึ่งคือหมู่บ้านซ่างเหอ (เหนือแม่น้ำ) อยู่ในพื้นที่สูง อีกหมู่บ้านหนึ่งชื่อว่าหมู่บ้านซย่าเหอ (ใต้แม่น้ำ) อยู่ในพื้นที่ต่ำ

ชื่อหมู่บ้านตั้งกันตามความจริง เดิมเป็นหมู่บ้านเดียวกันแต่แยกออกเป็นสอง ทุกครอบครัวเป็นญาติมิตรกัน

นายอำเภอจ้าวนำเจ้าหน้าที่มาไม่น้อย เห็นบรรดาชาวบ้านตกลงกันได้ ก็สั่งการเจ้าหน้าที่ไปช่วยชาวบ้านขนย้ายของ

เส้นทางไปหมู่บ้านซ่างเหอ นายอำเภอจ้าวเดินย่ำไป พลางกล่าวกับเฮ่อชิงเซียว “เดี๋ยวอีกสักครู่ ข้าน้อยจะไปดูริมแม่น้ำ ใต้เท้าเฮ่อส่งคุณชายซินกลับไปก่อนเถอะ”

“ไปหมู่บ้านซ่างเหอก่อนค่อยว่ากัน…”

เฮ่อชิงเซียวไม่ทันพูดจบ ก็เห็นนายอำเภอจ้าวยวบลงไปทั้งตัว แต่ทว่าถูกซินโย่วด้านหลังคว้าเอาไว้

“นายอำเภอไม่เป็นอันใดใช่ไหม!”

เหตุการณ์กะทันหันทำให้เจ้าหน้าที่ที่ตามมาพากันตกใจ

ผู้ใหญ่บ้านพลันตั้งสติได้ ตกใจสีหน้าถอดสี “นี่คือหลุมน้ำ!”

ชาวบ้านเองก็ตกใจไม่น้อย

หลุมน้ำในผืนน้ำเป็นผืนเดียวกับถนนที่สะสมน้ำ น้ำขุ่นจนมองไม่ออก หากนายอำเภอตกลงไป แม้ไม่จมน้ำตาย ก็ต้องประสบเหตุหนัก!

ผู้ใหญ่บ้านรีบขออภัยนายอำเภอจ้าวไม่หยุด

นายอำเภอจ้าวโบกมือ บอกให้ผู้ใหญ่บ้านอย่าได้เก็บมาใส่ใจ ก่อนหันไปมองจุดอันตรายที่อาจตกลงไปอย่างรู้สึกเกือบไปแล้ว

หากตกลงไป อย่างน้อยที่สุดก็คงเหลือเพียงครึ่งชีวิต!

“ขอบคุณคุณชายซินที่ช่วยชีวิตข้าไว้” นายอำเภอจ้าวพอได้สติคืนมา ก็กล่าวขอบคุณซินโย่ว

ฝนยังคงตก แม้ว่าไม่มาก แต่น่ารำคาญใจ ซินโย่วยกมือขึ้นกระชับหมวกสานที่เอียงเล็กน้อย “เรื่องเล็กน้อย ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาเอ่ยเรื่องพวกนี้ ไปหมู่บ้านซ่างเหอกันก่อนเถอะ”

นายอำเภอจ้าวพยักหน้าตื้นตันก่อนตะโกนดังขึ้น “เตือนพี่น้องชาวบ้านระวังยามก้าวเดิน เด็กๆ อุ้มได้ก็อุ้มไว้”

หมู่บ้านซ่างเหอห่างจากหมู่บ้านซย่าเหอไม่ไกล แม้ต้องลุยโคลนมา แต่ไม่ถึงสองเค่อก็มาถึง

ทางผู้ใหญ่บ้านได้รับจดหมายนานแล้ว ผู้ใหญ่บ้านสองคนติดต่อกันแล้ว ก็จัดการสั่งการจัดที่พักให้ชาวบ้าน สภาพการณ์ครึกครื้นแต่เป็นระเบียบ

ซินโย่วกลับมองเห็นอีกภาพหนึ่ง

น้ำบ่าไหลหลาก พัดพาสรรพสิ่งมาด้วย จากที่ไกลเข้ามาใกล้ ม้วนหอบเอาทุกสิ่ง กลืนกินหมดทุกอย่าง

ดวงตานางกวาดมองไปทีละคน ภาพที่เห็นก็คือคนผู้นี้ดิ้นรนอยู่ท่ามกลางกระแสน้ำไหลบ่า สีหน้าปวดร้าว

หนึ่งคน สองคน สามคน…

ดวงตาพลันปวดร้าว ซินโย่วยกมือปิดตา กลับยังคงปวดไม่หยุด ไม่ไกลจากหมู่บ้านก็คือแม่น้ำไป๋เจียง เขื่อนแตกแล้วหรือ

“น่าหงุดหงิดจริง ฝนตกหนักอีกแล้ว”

ตอนซินโย่วยกมือปิดตา ไม่รู้ชาวบ้านคนไหนส่งเสียงบ่นดังเข้าหูนาง

จากนั้นก็ได้ยินเสียงเฮ่อชิงเซียว “ปวดตาหรือ”

ซินโย่วปล่อยมือลง ม่านตาหดเกร็ง

ในภาพใต้เท้าเฮ่อคว้านายอำเภอจ้าวไว้ แขนถูกกิ่งไม้เกี่ยวเป็นทาง ยามนี้นายอำเภอจ้าวสีหน้าตกใจ ท่าทางเหมือนจะเดินไปอีกทาง

ทิศทางนั้น…

ซินโย่วสีหน้าแปรเปลี่ยน ตั้งสติได้ทันที

น้ำบ่าม้วนหอบทั้งหมู่บ้าน เกิดขึ้นหลังจากพวกเขาจากมาได้ไม่นาน!

ในห้วงเวลาคับขัน ซินโย่วคว้าข้อมือเฮ่อชิงเซียวเอาไว้แน่น