สืบแค้นคุณหนูสวมรอย - ตอนที่ 409 ฮ่องเต้เสด็จด้วยพระองค์เอง

ตอนที่ 409 ฮ่องเต้เสด็จด้วยพระองค์เอง

……….

ฮ่องเต้จะลงใต้?

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้ตรัสออกมาทำให้ในใจบรรดาขุนนางดังคลื่นโหมกระหน่ำ

ควรรู้ว่ายามนี้แม้มิใช่ยามสงครามแย่งชิง แต่ฮ่องเต้จะเสด็จออกตรวจพื้นที่ก็มิใช่ตรัสว่าจะเสด็จก็เสด็จได้ทันที

ยามนั้นก็มีขุนนางใหญ่คัดค้าน “ฝ่าบาท เสด็จใต้ไปกลับใช้เวลามาก ส่งผลกระทบต่อราชกิจมากมาย …”

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้รอให้เขาพูดจบ ก็ตรัสพระสุรเสียงเรียบเฉยว่า “ทุกหน่วยงานมีคนดูแลอยู่ งานปกติก็จัดการไปตามปกติ หากเรื่องสำคัญเร่งด่วนก็ส่งไปให้เราก็ได้”

“แต่ฝ่าบาทไม่อยู่เมืองหลวง เกรงว่าผู้คนจะกระวนกระวาย…”

“เราตัดสินใจแล้ว ให้องค์หญิงเจาหยางดูแลราชกิจแทน”

องค์หญิงใหญ่ดูแลราชกิจแทน?

บรรดาขุนนางมองหน้ากันไปมา

ให้ผู้หญิงดูแลราชกิจ รู้สึกแปลกๆ แต่ทว่าองค์หญิงเจาหยางเป็นพระขนิษฐาแท้ๆ เพียงพระองค์เดียวของฮ่องเต้ คล้ายว่ามีเหตุผลพอรับได้…

ความจริงยามนี้ในใจบรรดาขุนนางก็มีองค์ชายใหญ่ซิ่วอ๋องเป็นตัวเลือกผุดขึ้นมาในความคิดอย่างมิได้นัดหมาย

แต่ทว่าไม่มีคนกล้าเสนอ

ฮ่องเต้ไม่อยู่ รัชทายาทดูแลราชกิจเป็นเรื่องสมเหตุสมผล แต่ซิ่วอ๋องอย่างไรก็ยังมิใช่รัชทายาท หากเสนอให้เขามาดูแลราชกิจ จะแสดงความคิดตนเองเด่นชัดเกินไป

เรื่องน่ากลัวที่สุดในวงการขุนนางคืออันใด ย่อมเป็นเรื่องที่แสดงความคิดตนเองเด่นชัดต่อหน้าพระพักตร์ฮ่องเต้ แต่กลับไม่รู้ความคิดในพระทัยฮ่องเต้!

เกิดฮ่องเต้ไม่ยินดีให้ซิ่วอ๋องเป็นรัชทายาท?

เสนาบดีกรมคลังก้าวออกมา “ฝ่าบาท ฮ่องเต้เสด็จออกนอกวังมิใช่เรื่องเล็ก จำต้องมีกองกำลังจำนวนมากตามเสด็จ ขอฝ่าบาทโปรดไตร่ตรองด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

กว่าจะเก็บภาษีให้มากขึ้นได้ คลังหลวงไม่ได้ว่างเปล่าแล้ว เหตุใดฮ่องเต้จึงคิดใช้เงินฟุ่มเฟือยกัน!

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้พยักพระพักตร์ “การเดินทางไกลต้องไตร่ตรองให้รอบคอบจริง”

เสนาบดีกรมคลังมุมปากกระดกเล็กน้อย ชื่นชมอย่างมาก

ฮ่องเต้ยังทรงฟังคำทูลเตือนของเขา

“เราไตร่ตรองมาแล้ว ฮ่องเต้เสด็จออกนอกวังต้องใช้เงินทองไม่น้อย แต่ทว่าการเดินทางไปครั้งนี้คุ้มค่า หรือว่าไม่อยากตามเราไปดูให้เห็นกับตา ดูของล้ำค่าที่ปลูกออกมา ของที่จะเปลี่ยนแปลงชีวิตความเป็นอยู่ราษฎรเรือนแสนได้”

คำกราบทูลเตือนของเสนาบดีกรมคลังพลันชะงักงัน

ฮ่องเต้ตรัสว่าจะพาเขาไปด้วย!

เสนาบดีกรมคลังเงียบไม่ตอบ คนอื่นๆ ต่างกำลังคิด จากนั้นก็ไม่มีคนคัดค้านอีก

“ในเมื่อขุนนางทุกท่านต่างไม่คัดค้าน เช่นนั้นก็หารือรายละเอียดเดินทางลงใต้กันเถอะ”

ต้องนำผู้ใดไปบ้าง เดินทางเส้นทางใด มีมาตรการอันใด เมืองหลวงจะจัดการอย่างไร ก็ล้วนต้องหารือทีละข้อ

การหารือนี้ต่อเนื่องไปถึงตอนบ่ายจึงได้จบลง

จากนั้นข่าวฮ่องเต้จะเสด็จลงใต้ก็แพร่กระจายออกไป

จากนั้นก็ต้องเตรียมการเรื่องต่างๆ อย่างเป็นขั้นตอน ระยะนี้ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้ยังได้รับจดหมายจากซุนเหยียน ในจดหมายเล่าเรื่องซินโย่วถูกลอบสังหาร

ผ่านไปอีกวันหนึ่ง ก็ได้จดหมายฉบับที่สองจากซุนเหยียน บอกว่าไป๋อิงถูกขัดขวางขณะเดินทางไปขอกำลังช่วยเหลือจากกองกำลังฉางผิง

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้กริ้วหนักมาก เร่งให้เลื่อนเวลาเดินทางขึ้นมาอีกสองสามวัน

ฤดูใบไม้ผลิเป็นฤดูกาลที่ดีในการลงใต้ ใช้เส้นทางน้ำสะดวกและสบาย วันออกเดินทางวันนั้นขบวนเรือพระที่นั่งลอยลำอยู่บนแม่น้ำใหญ่อย่างอลังการ มีเพียงองค์หญิงเจาหยางที่มายืนส่งเดียวดายอยู่ริมฝั่งด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก

นางเองก็คิดถึงอาโย่วแล้ว นางเองก็อยากเห็นของล้ำค่าที่อาโย่วปลูก ถือสิทธิ์อันใดให้นางอยู่เฝ้าเมืองหลวงดูแลราชกิจ?

ในความคิดองค์หญิงเจาหยาง การดูแลราชกิจเป็นเรื่องเปลืองแรงและไม่ได้ประโยชน์อันใด

“เป็นถึงผู้ปกครองแผ่นดิน สูงศักดิ์เหนือสามัญ ไม่อยู่ให้ปลอดภัยในเมืองหลวง แต่แล่นลงใต้ไปทำอันใดกัน! ข้ามองออกนานแล้วว่านังเด็กนั่นเป็นพวกชอบก่อเรื่อง…”

ด่าซินโย่วเสร็จก็ด่าบุตรสาวต่อ “ให้นางดูแลราชกิจ? พี่ชายนางลำเอียงยกให้นาง นางก็ไม่รู้จักปฏิเสธ ไม่เคยเห็นบุตรสาวตระกูลใดออกเรือนไปแล้วยังกลับมาสั่งการตระกูลเดิมได้…”

แม้ไม่มีคนที่เหมาะสมจริงๆ นางผู้เป็นมารดาก็ยังอยู่มิใช่หรือ ไยถึงต้องถึงมือสตรีออกเรือนแล้วด้วย!

บ่าวคนสนิทได้ยินไทเฮาพร่ำบ่นก็ไม่อาจเห็นด้วยจริงๆ

เรื่องปกครองแผ่นดินกับเรื่องครอบครัวเหมือนกันหรือ

ไม่ว่ามารดากับน้องสาวอยู่ในอารมณ์ใด แต่ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้ยิ่งใกล้อำเภอเวินก็ยิ่งรู้สึกเฝ้ารอ

ข่าวฮ่องเต้เสด็จลงใต้ไปถึงอำเภอเวินนานแล้ว การซ่อมแซมท่าเรือใหม่ ปรับเส้นทางให้ราบเรียบ การเตรียมการที่แสดงถึงการให้ความสำคัญต่อการเสด็จของฮ่องเต้ล้วนเตรียมการอย่างเร่งด่วน

นายอำเภอจางว่างก็ไปยืนอยู่ริมน้ำอยู่ตลอดเวลา คอยมองดูเส้นทางที่มาจากเมืองหลวงหลายครั้ง แอบรู้สึกโชคดีที่ตนเองฟังคำของคุณหนูซิน ไม่เช่นนั้นก็คงจบสิ้นแล้ว!

เข้าสู่เดือนสาม ต้นหยางต้นหลิ่วเขียวชอุ่ม บุปผาแบ่งบานแรกแย้ม

ได้รับข่าวว่าขบวนเรือพระที่นั่งใกล้จะมาถึงแล้ว นายอำเภอจางนำทุกคนในอำเภอ พร้อมพวกซินโย่วไปเข้าแถวรอยาว

รอตั้งแต่เช้าถึงบ่าย

มิใช่ว่าข่าวผิดพลาด แต่เพราะตั้งใจมาก่อนเวลาเพื่อแสดงความเคารพ

แม่น้ำใหญ่มองไปสุดสายตา แสงตะวันสาดส่องผิวน้ำส่องประกายคลื่นสีทองระยิบ เรือใหญ่ลำหนึ่งค่อยๆ แล่นมาสู่สายตาของผู้คน

“มาแล้ว มาแล้ว!”

คนที่รออยู่ริมท่าพากันส่งเสียงฮือดัง ยากระงับความตื่นเต้น

แม้อำเภอเวินมิใช่อำเภอห่างไกล แต่ก็ห่างไกลจากความเจริญมาก จะได้พบขุนนางใหญ่สักคนก็มิใช่เรื่องง่าย อย่าว่าแต่ฮ่องเต้เสด็จมาด้วยพระองค์เอง

ในบรรดาคนเหล่านี้ ซินโย่วสีหน้าสงบนิ่งมองไปยังขบวนเรือที่อยู่ไกลออกไป

แต่ในใจนางกลับไม่สงบนิ่งดังสีหน้า

ยินดีที่ในที่สุดการเพาะปลูกมันหวานก็ได้เวลาเก็บเกี่ยว แต่ก็รู้สึกอาลัยกับช่วงเวลาที่ได้อยู่ร่วมกับเฮ่อชิงเซียวเช้าค่ำที่จะสิ้นสุดลงแล้ว

จากนี้ไป นางและเขาก็จะกลับไปยังกรงที่เรียกว่าเมืองหลวงนั่น ความอบอุ่นหวานล้ำที่ได้จูงมือกันเดินไปบนท้องนาก็เหลือเพียงแค่ความฝันแล้ว

ขบวนเรือค่อยๆ เข้ามาใกล้ เหลือระยะทางอีกระยะหนึ่ง นายอำเภอจางก็ลงคุกเข่าก่อน ก่อนจะถวายบังคมดัง

คนอื่นๆ เองก็คุกเข่า ไม่นานก็มีเสียงถวายบังคมดังกึกก้อง ทำให้บรรดานกบนผิวน้ำพากันตกใจกระพือปีกบินขึ้นสูง

ซินโย่วได้แต่คุกเข่าลง ให้ความชื้นของผืนน้ำกระทบหัวเข่า

ในที่สุดขบวนเรือเทียบท่า มีคนประคองฮ่องเต้ซิงหยวนตี้หน้าหลังลงมาถึงท่าเรือ

ท่าเรือนี้เป็นท่าเรือสร้างใหม่ มีกองทหารคุ้มกันแน่นหนาก่อนหน้านี้แล้ว พวกไม่เกี่ยวข้องไม่อาจเข้าใกล้ได้

พอฮ่องเต้ซิงหยวนตี้เหยียบลงพื้น ทอดพระเนตรไปยังคนที่คุกเข่าอยู่ก็เห็นซินโย่วทันที ก็มิได้เกี่ยวกับสายตาดีหรือไม่ แต่ในบรรดาคนที่มาต้อนรับมีสตรีเพียงผู้เดียว ย่อมสะดุดตาอย่างมิต้องสงสัย

ค่อยๆ เหลือบสายพระเนตรไป ก็เห็นเฮ่อชิงเซียวดังคาด

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้พระเนตรจ้องมองชายหนุ่มที่คุกเข่าอยู่ตรงหน้าครู่หนึ่งก่อนตรัสเรียกขึ้น “อาโย่ว”

ขุนนางใหญ่และชนชั้นสูงศักดิ์ที่ติดตามมา รวมทั้งซิ่วอ๋อง อดมองไปยังสาวน้อยที่ก้าวออกมาจากแถวไม่ได้

“เพคะ”

“มาข้างกายเรา”

ซินโย่วเดินมาอย่างไม่รีบไม่ร้อน

นายอำเภอจางด้านหลังนางลอบมองอย่างตกใจ ในใจคิดว่าคุณหนูซินถึงกับได้รับความโปรดปรานจากฮ่องเต้มากยิ่งกว่าที่เขาคิดไว้ รู้สึกโชคดีอีกครั้งกับการตัดสินใจในตอนนั้นของตนเอง

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้ประเมินมองสาวน้อยที่เดินมาตรงหน้า พระโอษฐ์แย้มสรวลเล็กน้อย “ผอมลง และก็คล้ำขึ้น ระยะนี้ลำบากเจ้าแล้ว”

“หม่อมฉันไม่ลำบากเพคะ ได้ปลูกมันหวานด้วยตนเอง ถือเป็นเกียรติของหม่อมฉัน”

มันหวาน?

ทุกคนได้ยินชื่อประหลาดนี้แล้วก็พากันลอบสบตากันไปมา มาถึงยามนี้จึงรู้ว่าของล้ำค่าที่ซินโย่วปลูกชื่อว่าอันใด

แต่ทว่ามันหวานนี่ฟังดูแล้วเป็นพืชเกษตร ไม่เหมือนว่าเป็นของล้ำค่า หรือว่าเป็นของล้ำค่าแบบโสมคนหรือเห็ดหลิงจือกัน

แต่แม้เป็นโสมคนหรือเห็ดหลิงจือ ก็ไม่ควรค่าให้ฮ่องเต้ถึงกับเสด็จลงใต้เอิกเกริกเช่นนี้กระมัง

พอได้ยินคำว่า ‘มันหวาน’ พระอารมณ์ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้ก็ยิ่งตื่นเต้น ทอดพระเนตรกวาดมองพลางตรัสถามว่า “ผู้ใดคือนายอำเภอประจำอำเภอเวิน?”

นายอำเภอจางรีบคลานเข่าออกมา “กระหม่อมจางเหวยหมินนายอำเภอประจำอำเภอเวิน ถวายบังคมฝ่าบาท”

ฮ่องเต้ซิงหยวนตี้พยักพระพักตร์ ให้นายอำเภอจางนำคณะขุนนางอำเภอเวินนำทางไปยังที่พัก

……….